Morgunblaðið - 30.08.1995, Blaðsíða 25

24 MIÐVIKUDAGUR 30. ÁGÚST 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 30. ÁGÚST 1995 25.
plínrgiiwMalíií
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI: Árvakur hf., Reykjavík.
STJÓRNARFORMAÐUR: Haraldur Sveinsson.
RITSTJÓRAR: Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
TENGSLIN VIÐ
KÍNA EFLD
TENGSL íslands og Kína hafa stöðugt verið að eflast á
undanförnum árum. Vigdís Finnbogadóttir, forseti
íslands, er nú stödd í opinberri heimsókn í Kína og átti í
gær fund með Jiang Zemin, forseta Kína. Er þetta í fyrsta
skipti sem þjóðhöfðingi íslands kemur til Kína. Með forset-
anum í för er viðskiptanefnd undir forsæti Halldórs Ás-
grímssonar utanríkisráðherra, sem ræða mun við Kínverja
um viðskiptatengsl ríkjanna.
Davíð Oddsson forsætisráðherra fór í opinbera heimsókn
til Kína á síðasta ári og á þessu ári hafa kínverskir ráða-
menn endurgoldið fyrri heimsóknir íslendinga.
Ein helsta skýring þessara auknu pólitísku tengsla ríkj-
anna er aukin efnahagsleg samskipti Islands og Kína vegna
opnunar kínverska hagkerfisins. íslensk fyrirtæki hafa
komið á tengslum við kínversk fyrirtæki og í viðræðum
stjórnmálamanna hafa verið viðraðar hugmyndir um sam-
starf ríkjanna til dæmis á sviði vegagerðar.
Það skiptir miklu máli að efla samskiptin, jafnt pólitísk
sem efnahagsleg, við þetta fjölmenna ríki. Markaðir í Asíu
verða okkur sífellt mikilvægari enda hefur þessi heims-
hluti verið helsta hagvaxtarsvæði veraldar á undanförnum
árum. Suðurhluti Kína er engin undantekning þar á og lík-
legt að þar kunni að leynast gjöfulir framtíðarmarkaðir
fyrir sjávarafurðir okkar eða þekkingu á sviði sjávarútvegs.
Kínveijar eru líkt og aðrar Asíuþjóðir gamalgróin fisk-
neysluþjóð þó að fiskneysla á þessu svæði sé oft frábrugð-
in því sem við þekkjum, jafnt hvað varðar tegundir sem
vinnsluaðferðir. í því gæti þó einmitt falist tækifæri fyrir
íslenskan sjávarútveg til að læra að nýta áður ónýttar teg-
undir eða þá að nýta hefðbundnar sjávarafurðir með öðrum
hætti en hingað til hefur verið gert.
En á sama tíma og við eflum tengslin við Kína verðum
við að hafa hugfast að þetta er harðsnúið einræðisríki þrátt
fyrir að markaðskerfi hafi verið komið á í stórum hlutum
landsins. Hversu skammt lýðræðisþróunin í Kína er á veg
komin kom greinilega í ljós í meðferðinni á andófsmannin-
um Harry Wu og tilraunum til að koma í veg fyrir fijálsar
umræður á kvennaráðstefnunni sem nú er að hefjast.
Það hefur hins vegar ávallt verið stefna íslenskra stjórn-
valda að blanda ekki saman stjórnmálum og viðskiptum
við einstök ríki. Skýrasta dæmið eru tengsl okkar við Sovét-
ríkin á sínum tíma. Þeirri staðreynd að Kína er einræðis-
ríki má aldrei gleyma í samskiptum okkar við þetta ríki.
Gerðist það værum við orðnir leiksoppar í voðalegum leik,
leik sem okkur tókst sem betur fer að forðast í samskiptun-
um við Sovétríkin.
NÚTÍMALEG VIÐHORF
ÞAÐ ER ástæða til að fagna þeim nútímalegu viðhorf-
um, sem fram komu á aðalfundi Landssambands kúa-
bænda í fyrradag. Guðmundur Lárusson, formaður sam-
bandsins, vék m.a. að GATT-tollum og sagði: „Það er
umhugsunarvert, hvort skynsamlegt sé að beita tollum eins
og gert er nú, þar sem vitað er, að ekki verður hægt að
veijast innflutningi í framtíðinni. Spurningin er einfaldlega
sú, hvort núverandi ástand seinki ekki nauðsynlegri hag-
ræðingu í mjólkuriðnaði, sem aðalfundur LK hefur lagt
áherzlu á að gangi eftir. Menn hugsa einfaldlega sem svo
að sú ógn, sem sögð var stafa af væntanlegum innflutn-
ingi hafi ekki gengið eftir og því sé hægt að halda áfram
í óbreyttu formi.“ Þetta er óneitanlega skynsamlegri af-
staða en fram hefur komið hjá ráðherra og embættismönn-
um í landbúnaðarráðuneyti.
Sverrir Bjartmarz, hagfræðingur Bændasamtakanna,
lýsti einnig athyglisverðum sjónarmiðum á fundinum. Hann
hvatti til fækkunar og stækkunar kúabúa og lýsti undrun
sinni yfir því, að Stofnlánadeild landbúnaðarins láni ekki
til fjósbygginga, ef byggja á yfir fleiri en 36 kýr! Það er
furðuleg afstaða hjá þessari lánastofnun.
Hagfræðingurinn lýsti einnig þeirri skoðun, að hægt
væri að lækka kjarnfóðursverð um 35-40% með afnámi
kjarnfóðurstolls og hvatti til lækkunar sjóðagjalda, sem
bændur greiða. Þá benti Sverrir Bjartmarz á, að mjólkur-
kvóti væri að færast frá beztu mjólkurframleiðsluhéruðum
til héraða, þar sem dýrara væri að framleiða mjólk, vegna
þátttöku sveitarfélaga og kaupfélaga í kvótakaupum.
Ef þau viðhorf, sem Guðmundur Lárusson og Sverrir
Bjartmarz lýstu á aðalfundi Landssambands kúabænda,
ryðja sér almennt til rúms meðal bænda eru breyttir og
betri tímar framundan.
Reuter
KONA frá Kenýa leitar leiðsagnar kínverskra skólastúlkna, sem GERTlRUDE Mongella, aðalritari ráðstefnu SÞ um málefni kvenna, skoðaði ráðstefnusvæðið í gær.
starfa sem sjálfboðaliðar á ráðstefnusvæðinu í Huairou. Hún kvartaði ýfir ófullnægjandi aðstæðum.
Kvennaráðstefnan Sameinuðu þjóðanna í Kína
RÁÐAMENN
ÍPEKING
EKKI í RÓNNI
Hin svokallaða óopinbera kvennaráðstefna hefst í dag og hin opin-
bera ráðstefna SÞ á mánudaginn. Stjómvöld í Peking eru undir það
búin að margir af hinum mikla fjölda gesta á kvennaráðstefnunum
verði þeim óþægir ljáir í þúfu.
OOPINBERA kvennaráð-
stefnan, sem haldin er
samhliða kvennaráðstefnu
Sameinuðu þjóðanna, hefst
í dag. I Huairou, 45 km norðan við
Peking, eru nú samankomnir a.m.k.
30.000 ráðstefnugestir hvaðanæva að
úr heiminum. Kínversk stjórnvöld hafa
reynt að þrengja málfrelsi þátttak-
enda og hafa m.a. með því sýnt þess
greinileg merki að óttast óútreiknan-
leik hins umfangsmikla óopinbera
kvennaþings.
Stjórnvöld í Kína höfðu hugsað sér
að nýta sér ráðstefnuhaldið tii þess
að bæta ímynd sína eftir atburðina á
Torgi hins himneska friðar í júní 1989.
Liður í sömu viðleitni var _ umsókn
Kínveija um að fá að halda Ólympíu-
leikana árið 2000, en þeir misstu
naumlega af því tækifæri. Að Samein-
uðu þjóðirnar skyldu fela Kína að
hýsa fjórciu alþjóðlegu kvennaráð-
stefnu samtakanna og óopinbera
kvennaþingið henni samhliða var þó
nokkur sárabót; í því fólst viðurkenn-
ing og tækifæri fyrir kínversk stjórn-
völd til að sýna hve vel þau gætu
skipulagt stórviðburð sem þennan og
baðað sig í ljósi hinnar alþjóðlegu at-
hygli á jákvæðan hátt.
En stjóm kommúnista í Peking
ætlar ekki svo auðveldlega að verða
kápan úr því klæðinu og nú er svo
komið að líklegra er að þau sjái frek-
ar eftir öliu saman. Augu umheimsins
beinast í tilefni af ráðstefnunni sér-
staklega að málum, sem stjórnvöld
vilja engin afskipti umheimsins af.
Staða kvenna og bama - einkum
stúlkubarna - og mannréttindamál
almennt í kínversku samfélagi hafa
lent í brennidepli fjölmiðla allt frá því
fyrst var ákveðið að ráðstefnan skyldi
haldin í Kína.
„Þeir eru óvinir okkar“
Við fyrstu sýn virðist sem kínversk-
ir embættismenn kappkosti að taka
vel á móti ráðstefnugestunum en þeir
hafa áhyggjur af mót-
mælunum sem ráðstefnunni
kunna að fylgja. Þetta kom
til að mynda fram á fundi
sem kínverskur fjármála-
maður var boðaður á með
fulltrúa kommúnistaflokksins í starfs-
hópi sem hann tilheyrði áður. Þar sem
embættismenn nota slíka fundi til að
koma áríðandi skilaboðum á framfæri
vissi fjármálamaðurinn að þeim lá eitt-
hvað mikið á hjarta.
Hann reyndist hafa rétt fyrir sér.
Fulltrúi kommúnistaflokksins sagði
honum að ráðamenn í Peking legðu
mikla áherslu á að ráðstéfnumar færu
vel fram, þar sem réisn kínversku
stjórnarinnar og þjóðarinnar væri í
húfí. Athygli umheimsins myndi bein-
ast að Kína. .
Þessi afstaða kom fjármálamann-
inum ekki á óvart því kínverskir ráða-
menn þykja gagnteknir af því hvaða
álit útlendingar hafa á þeim þótt þeir
þykist stundum kæra sig koliótta um
það. Síðan breytti fulltrúi kommún-
istaflokksins skyndilega um aðferð.
„I rauninni viljum við ekki halda
þessa ráðstefnu," sagði hann. „Við
áttum einskis annars úrkosti. Og við
verðum að vera á varðbergi vegna
þess að þúsundir erlendra biaðamanna
koma til Peking. Þeir eru óvinir okk-
ar. Þú mátt ekki hafa neitt
samband við þá og neitaðu
beiðnum þeirra um viðtöl."
Þessi orð kommúnista-
fulltrúans eru í mótsögn
við frásagnir kínverskra
fjölmiðla, sem hafa fjallað af miklum
áhuga um óopinbera kvennaþingið og
ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna, sem
verður sett á mánudag.
Martröð fyrir flokkinn
Ummæli kommúnistafulltrúans
þykja lýsa afstöðu kínverskra ráða-
manna miklu betur en öll mærðarfullu
skilaboðin á auglýsingaskiltum höfuð-
borgarinnar, þar sem útlendingamir
eru boðnir hjartanlega velkomnir.
Kínverski kommúnistaflokkurinn
stendur nú frammi fyrir einni af verstu
martröðum sínum: tugþúsundir út-
lendinga, sem hugsanlega verður
ógjömingur að halda í skefjum, koma
til Peking til að ræða ýmis mál sem
yfirleitt er bannað að fjalla um á opin-
berum vettvangi í Kína. Á dagskrá
eru mál eins og réttarstaða lesbískra
kvenna og staða kvenna í Tíbet. Allt
tengist þetta því markmiði ráðstefn-
unnar að bæta hag og auka völd
kvenna, en mörg umræðuefnanna em
forboðin í Kína.
Auk þess verður allt ráðstefnuhald-
ið undir smásjá fjölmiðla út um allan
heim og undir eftirliti Sameinuðu þjóð-
anna. Þetta skapar ekki aðeins hættu
fyrir kínversk stjórnvöld, heldur einnig
fyrir kvenréttindakonur, þar sem
fréttir um gestgjafana gætu varpað
skugga á málstað kvenna.
Ófyrirsjáanleg
framvinda
Tillaga Kínverja um að ráðstefnan
yrði haldin í Peking var liður í bar-
áttu þeirra fyrir því að ijúfa einangr-
un landsins eftir fjöldamorðin á Torgi
hins himneska friðar árið 1989. Þeir
fögnuðu því ákaft þegar Sameinuðu
þjóðimar ákváðu að halda ráðstefnuna
í Kína.
Kínverskir ráðamenn bjuggust þó
ekki við því að ráðstefnan yrði svo
umfangsmikil. Félagasamtök, sem
taka þátt í óopinberu ráðstefnunni,
hafa verið með öflugar herferðir, oft
með líflegum mótmælum, sem hafa
breytt ráðstefnum Sameinuðu þjóð-
anna úr því að vera formlegir fundir
nokkurs konar alþjóðlegs kvenna-
klúbbs í eitthvað ófyrirsjáanlegt.
Hermt er að Kínveijum hafi orðið um
og ó þegar þeir komust að því að
óopinberu ráðstefnuna kynnu að sitja
allt að 40.000 konur, sem margar
hveijar gætu efnt til mótmæla.
Kínveijar gripu til þess
ráðs að færa óopinberu ráð-
stefnuna frá Peking þar sem
baráttukonurnar gætu
freistast til þess að efna til
mótmæla í höfuðborginni.
Orsök þess má rekja til þess, að þeg-
ar harðlínumaðurinn Li Peng, forsæt-
isráðherra Kína, var staddur á félags-
málaráðstefnu SÞ í Kaupmannahöfn
í marz sl. gripu fulltrúar frjálsra fé-
lagasamtaka þar fram í fyrir honum.
Þetta atvik er sagt hafa orðið til þess
að óopinbera ráðstefnan var flutt frá
upprunalega áætluðum ráðstefnustað,
„Iþróttahöll verkalýðsins" í Peking,
til Huairou, bæjar sem er 45 km fyrir
norðan Peking og áður hýsti herbúð-
ir. Staðurinn þykir lítt til þess fallinn
að hýsa svo umfangsmikla ráðstefnu,
en undanfarnar vikur hafa verkamenn
unnið að því að reisa tjöld og leggja
símalínur, sem munu þó vera langt
frá því eins margar og Vesturlandabú-
um þykir fullnægjandi.
Átök
menningarheima
Kínversk yfirvöld hafa einnig
reynt að neita konum, sem taldar
eru „ógna öryggi landsins“, um vega-
bréfsáritanir.
En Kínverjar verða að taka við full-
trúum ýmissa mannréttindasamtaka,
sem yfirleitt er meinað að koma til
landsins þar sem þau þykja hættuleg
og líkleg tii að grafa undan kínverska
ríkinu. Þeir neyðast einnig til að taka
við fulltrúum erlendra hreyfinga, sem
segjast beijast fyrir málstað kvenna
í Tíbet og Tævan. Stjórnvöld í Peking
standa fast á því að eingöngu aðilar
útnefndir af þeim geti komið fram sem
fulltrúar þessara tveggja landa, sem
séu hlutar Kínaveldis.
Kínversku fulltrúarnir á sjálfri opin-
beru ráðstefnunni eru valdir af kost-
gæfni af stjórninni þar sem flokksholl-
usta er úrslitaatriði. Þess er að vænta
að þessir fulltrúar muni standa fastir
fyrir gegn hvers kyns gagnrýni á
stjómvöld sem fram kann að koma á
ráðstefnunni.
En þann stutta tíma sem ráðstefnan
stendur yfir verður kínverska stjómin
knúin til þess að veija sig opinber-
lega, fyrir erlendum gestum og fjöl-
miðlum. Það em því takmörk fyrir
því hvað stjórnin getur gert til að
koma í veg fyrir mótmæli. Hún mun
t.d. ekki geta farið með gagnrýna
útlendinga á sama hátt og hún gerði
með nokkra vestræna Grænfriðunga,
sem gerðu tilraun til að mótmæla
kjamorkutilraunum Kínveija á Torgi
hins himneska friðar fyrir stuttu.
Aðgerðir stjórnvalda síðustu vik-
urnar fyrir ráðstefnuna eru þar að
auki lítt til þess fallnar að
friða hinar gestkomandi
baráttukonur í Huairou. Á
uhdanförnum tveimur vik-
um voru 16 fangar teknir
af lífi, tilraunir vom gerðar
með eldflaugar við strendur Tævans,
kjarnorkuvopnatilraunir framkvæmd-
ar o.fl. Alit þetta bendir frekar til að
Kínveijar láti sig álit umheimsins litlu
varða og sé meira í mun að sýna
mátt sinn og megin.
Flest bendir því til þess að til
árekstra kunni að koma milli ólíkra
menningarheima í Huairou.
Heimildir: Reuter, Daily Telegraph,
The Economist, Newsweek.
Bjuggust ekki
við svo stórri
ráðstefnu
Kínverjar
hugðust bæta
ímynd sína
Hefð að prestar ráði notkun kirkna
Sóknarbönd
o g söfnuðir
KIRKJAN og starfsmenn
hennar koma gjaman inn í
líf fólks á þeim stundum
þegar mestu tíðindin ger-
ast. Hvort sem um er að ræða skírn-
ir, fermingar, giftingar, skilnaði eða
dauða koma prestar yfírleitt þar að.
Oft eru þessi verkefni vandasöm,
ekki síst vegna þess að fólkið sem
prestverkin eru unnin fyrir er ekki
alltaf í fullu jafnvægi og stríðir jafn-
vel við tilfinningalegt umrót. Það
skyldi því engan undra þótt fyrir komi
að sitt sýnist hveijum í samskiptum
presta og sóknarbarna. í tilefni af
árekstrum sem orðið hafa milli sókn-
arprests og sóknarbarna í Möðru-
vallaprestakalli hefur vaknað sú
spurning hver sé réttur fólks til þess
að velja sér sjálft prest til prestverka.
Til eru lög frá árinu 1882 sem kveða
á um leysingu á sóknarbandi. í fyrstu
grein segir svo: Öllum húsráðendum,
börnum þeirra og hveijum öðmm,
sem fermdur er og 18 ára, skal heim-
ilt að kjósa sér annan prest en sóknar-
prest sinn. Sóknarprestar einir mega
kjörprestar vera. í annarri grein seg-
ir ennfremur: Semja skal maður við
kjörprest sinn, hveija prestsþjónustu
hann vill af honum þiggja. Síðan skýr-
ir hann héraðsprófasti frá samningi
þeirra, en prófastur aftur sóknar-
prestinum. Nú vill maður aftur hverfa
til sóknarprests síns, og skal hann tjá
það prófasti, en prófastur aftur
sóknarpresti og kjörpresti.
Einhver kann að furða sig á að til
skuli vera lög um leysingu sóknar-
bands. Sannleikurinn er sá að fyrir
tíma þessara laga unnu sóknarprestar
langflest prestverk fyrir sín sókn-
arbörn. Samkvæmt upplýsingum sem
blaðamaður hefur fengið er þessu enn
svo farið víðast í lútherskum löndum.
í samtali við séra Bolla Gústavsson
vígslubiskup kom fram sú skoðun
hans að eðlilegast sé að sóknarbörn
leiti til síns sóknarprests til að fá
unnin prestverk ef hann hefur unnið
sín verk þannig að ekkert sé upp á
hann að klaga. „Ég hef grun um að
sóknarbönd séu víða vel virt í löndun-
um í kringum okkur og til sveita á
íslandi. Þetta hefur verið til umræðu
á prestastefnu og þá einkum í sam-
bandi við sjúkrahúspresta. Til þeirra
leitar fólk oft af því það hefur kynnst
þeim í veikindum. Það hefur t.d. færst
í vöxt að börn séu skírð á sjúkrahús-
um og þá af sjúkrahúsprestum. Ég
hef orðið var við töluverða viðkvæmni
hjá sóknarprestum sem talið hafa sig
sniðgengna vegna þessa," sagði séra
Bolli.
Hann sagði einnig að stundum
væri um að ræða skyldleika eða gamla
Sóknarbönd og réttur
safnaðarfólks til notkun-
ar á sóknarkirkju sinni
hafa verið í brennidepli
að undanförnu í tengsl-
um við málefni Möðru-
vallaprestakalls í Eyja-
firði. Guðrún Guðlaugs-
dóttir kannaði afstöðu
nokkurra lærðra manna.
vináttu þegar sóknarbörn leita til
annarra presta en síns sóknarprests.
„Þá er sjálfsögð kurteisi að tala við
viðkomandi sóknarprest og athuga
hvort hann er því samþykkur að fá
annan prest til verksins. Slíkt er til-
litssemi, yfirleitt er hægt að komast
að góðu samkomulagi í svona mál-
um,“ sagði Bolli.
Hefð fyrir að sóknarnefnd ráði
notkun safnaðarheimila
Landinu er skipt niður í biskups-
dæmi, prófastsdæmi og prestaköll og
prestaköllum í sóknir. Yfirleitt fylgir
kirkja hverri sókn. Að sögn Baldurs
Kristjánssonar biskupsritara stendur
í lögum um kirkjusóknir og safnaðar-
fundi nr. 25 frá 1985 stendur að sókn-
arnefnd hafí umsjón með kirkju og
safnaðarheimili og ráði því ásamt
presti hvernig afnotum af þeim skuli
háttað. I reglum um kirkjur og kirkju-
byggingar segir að sóknarprestur
ráði í samráði við sóknarnefnd með
hveijum hætti sóknarkirkja og safn-
aðarheimili verði notuð og að eigi
megi leyfa neina þá notkun á kirkju
sem ekki samrýmist vígslu hennar.
„Hefðin er einföld í þessu máli. Prest-
ur ræður notkun kirkjunnar, enda á
hann að sjá um að hún sé ekki notuð
til neins sem brýtur í bága við helgi
hennar. Sóknarnefnd ræður hvernig
safnaðarheimilið er notað. Þannig er
þetta í flestum sóknum landsins og
það er í samræmi við lög,“ sagði
Baldur.
Hann sagði ennfremur: „Það eru í
gildi ákveðin lög um skiptingu sókna
í landinu og önnur iög sem kveða á
um hvernig eigi að leysa sóknarbönd.
Fólk hér á höfuðborgarsvæðinu fer
lítið eftir þessu og þess gætir líka á
Akureyrarsvæðinu. Én strangt til tek-
ið er það ekki í samræmi við anda
laganna. Siðareglur presta kveða á
um að prestar skuli virða starfsvett-
vang hver annars og stuðla að góðu
samstarfi og samkennd frekar en
samkeppni innan stéttarinnar. Miðað
við að vettvangurinn sé prestakallið
þá kveða siðareglur skýrt á um að
prestar skuli ekki fara í sóknir hvers'f
annars nema með góðfúslegu leyfi
sóknarprests. Reglan er að prestar
fari ekki yfir sóknarmörkin nema í
samráði hvor við annan,“ sagði Bald-
ur. Hann gat þess líka að samkvæmt
því sem hann best vissi þá væru sókn-
arbönd vel virt í lútherskum löndum.
„T.d. i Svíþjóð þá leitar fólk til sinnar
sóknarskrifstofu þegar það þarf á
prestþjónustu að halda og þá fær það
úthlutað presti til verksins, ef svo
má segja. Fólk leitar þar síður sjálft
til einhvers einstaks prests.
Hér á landi eru sóknarbönd yfir-
leitt virt í dreifibýli en síður á höfuð-
borgarsvæðinu. Fólk leikur sér ekki
að því að láta presta ferðast á milli
umdæma til að framkvæma athafnir. .
Vissulega er heimilt að fá kjörprest
en lögum samkvæmt er þá um form-
legan gerning að ræða, sem sé kynnt-
ur héraðsprófasti."
Álit tveggja sóknarpresta
Leitað var til tveggja starfandi
sóknarpresta til þess að leita álits
þeirra á hinni viðkvæmu spurningu
um hvort rétt sé að fólk fái að velja
sér prest til prestverka að vild. Séra
Gunnlaugur Garðarsson prestur á
Akureyri sagði: „Við þurfum í þessu
efni að reyna að finna jafnvægis-
punktinn milli festunnar og sveigjan-
leikans. Augljóst er að kirkjan þarf
á skipulagi að halda og það er vont
ef málin komast í algeran glundroða. “
En við megum heldur ekki verða ríg-
bundin í þessum efnum.“
Séra Karl Sigurbjörnsson sóknar-
prestur í Hallgrímskirkju:„Ég tel rétt
að fólk fái að velja sér prest til prest-
þjónustu að vild. Ég tel að sóknin sé
starfseining hvað snertir stjórnun og
fjárhag og starfsvettvangur sóknar-
kirkjunnar og sóknarprestsins. Sam-
kvæmt aldagamalli hefð þá hefur
starf kirkjunnar miðast við ákveðin
iandsvæði en þær reglur sem binda
fólk sóknarböndum miðast við allt
annað þjóðfélag en við lifum í í dag,
þjóðfélag þar sem hveijum var skipað
á afmarkaðan bás. Á okkar dögum
lætur fólk ekki segja sér hvert það á
að leita eftir þjónustu á öðrum sviðum
og þá gerum við það ekki heldur ekki
hvað varðar kirkjulega þjónustu. Eina
hliðstæðan við sóknarböndin eru um-
dæmi réttarfarsins en ég held að það
sé ekki sambærilegt við hina kirkju-
legu þjónustu."