Morgunblaðið - 09.09.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 1995 29
SIGURLAUG
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Sigurlaug
Kristjánsdóttir
var fædd á Björg-
um í Suður-Þin-
geyjarsýslu 18.
febrúar árið 1899.
Hún lést 21. ágúst
síðastliðinn á Drop-
laugarstöðum. For-
eldrar Sigurlaugar
voru hjónin Sigur-
björg Sigurbjarn-
ardóttir, fædd á
Akureyri 27. apríl
1872, dáin 31.
desember 1965, og
Kristján Kristjáns-
son, fæddur á Knútsstöðum í
Suður-Þingeyjarsýslu 13. júlí
1853, dáinn 22. mars 1922. Sig-
urbjörg og Kristján bjuggu á
Björgum í sömu sýslu 1898-
1900. Þau fluttu vestur á
Skagaströnd og bjuggu á
Bakka 1903-1907 og á Asbúð-
um 1907 til 1911 er þau fluttu
aftur að Bakka. Sigurbjörg og
Kristján eignuðust 12 börn.
Tvö dóu í æsku, en tíu komust
til fullorðinsára: Hólmfriður
Björg, f. 1897, Sigurlaug, f.
1899, Lára, f. 1901, Henry, f.
1903, Karl, f. 1904, Sigurbjöm,
f. 1906, Eðvarðsina, f. 1908,
Lúðvík, f. 1910, Elísabet, f.
1912, Kári f. 1914. Systkinin
em öll látin nema Lúðvík sem
býr á Skagaströnd. Sigurlaug
giftist 7. apríl árið 1925 Oddi
Oddssyni trésmið, fæddur 22.
júli 1894 í Engidal á Úlfsdölum.
Foreldrar hans vom hjónin
Guðrún Ingibjörg Sigurðar-
dóttir og Oddur Jó-
hannsson hárkarla-
skipstjóri. Sigur-
laug og Oddur
bjuggu ýmist á
Siglunesi eða í
kaupstaðnum uns
þau fluttu tfl
Reykjavíkur. Odd-
ur andaðist 3. mars
árið 1981. Böra
þeirra em fjögur:
1) Oddur Jóhanns-
son Oddsson, f. 24.
maí 1925, kvæntur
Ragnhildi Stefáns-
dóttur frá Siglu-
firði og eiga þau 3 böm og 5
bamabörn. Fyrir átti Oddur
einn son. 2) Guðrún Ingibjörg,
f. 8. ágúst 1928, gift Ólafi Jóns-
syni frá Fossi í Hrútafirði. Þau
eiga tvær dætur. 3) Hrafnhild-
ur Lorelei, f. 22. júlí 1936, gift
Ragnari Agústssyni frá Sval-
barða á Vatnsnesi. Þau eiga 4
böm og 4 bamabörn. Áður átti
Hrafnhildur Sigurlaugu
Oddnýju Bjömsdóttur, f. 22.
mai 1954, sem var alin upp hjá
ömmu sinni og afa. Eiginmaður
Sigurlaugar er Guðmundur
Karl Þorleifsson og eiga þau
þijú böra. 4) Sæunn Hafdís
Oddsdóttir, f. 16. desember
1940, gjft Kjartani Sigutjóns-
syni frá Rútsstöðum í Svínad-
al. Þau eiga 4 böra og 9 barna-
böm.
Sigurlaug var jarðsett frá
Fossvogskapellu 31. ágúst sl.
Útförin fór fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
GUÐRUN
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Guðrún Guð-
mundsdóttir
fæddist á Kaldrana-
nesi 7. september
1902. Hún lést á
Elliheimilinu Gmnd
31. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar vom Anna
Jóhannsdóttir, f. 11.
júni 1875, og Guð-
mundur Torfason,
lengst af búandi á
Drangsnesi í Kaldr-
ananeshreppi. Guð-
rún var elst sex
systkina, sem öll
SIGURLAUG tengdamóðir mín var
af hinni kunnu og kraftmiklu
Nikulásar Buckætt, en um hana
segir í Ættum Þingeyinga: „Meðal
niðja hans hafa viðhaldist ýmis
sterk ættareinkenni, svo sem frá-
bær orka, þrek og hagleikur ...
margir þessara ættmenna hafa náð
háum aldri.“ Þesi lýsing finnst mér
hafa átt einkar vel við Sigurlaugu.
Ennfremur segir svo um Kristján
Kristjánsson föður hennar í sama
riti: „Hann var lengi í vistum, eftir-
sóttur verkmaður, mikill atorku-
maður." Kristján var frábær
veggjahleðslumaður, sem var sér
fag á þeim tíma og sjást enn merki
þess á Bakka, æskuheimili Sigur-
Íaugar.
Hins vegar hvíldi mest á herðum
Sigurbjargar húsfreyju bamaupp-
eldi og bústjórn. Eftir lát Kristjáns
flutti hún frá Bakka inn í Kaup-
staðinn og stjórnaði sínu búi af
rausn og skömngsskap.
Með þetta veganesti hleypti Sig-
urlaug heimdraganum og var í
kaupavinnu og í vistum á ýmsum
stöðum; Höfnum á Skaga, Efra-
Núpi í Miðfírði, Núpufelli í Eyja-
firði og á Akureyri. Þetta var yndis-
legur tími í augum Sigurlaugar.
Sigurlaug var ættfróð og frænd-
rækin, umtalsfróm og átti því hvar-
vetna vinum að fagna. Síðustu
20-30 árin var heimili hennar að
Langholtsvegi 1 uns hún flutti á
Droplaugarstaði árið 1989, þá þrot-
in að kröftum og heilsu.
Eftir 40 ára viðkynningu er mér
efst í huga hjálpsemi og hlýtt við-
mót og fyrir það þakka ég nú að
leiðarlokum.
Ólafur Jónsson.
Það mun hafa verið árið 1960
að ég kom fyrst á Langholtsveg
1. Til dyra kom rúmlega miðaldra
kona með glaðan góðlegan svip.
Yfir öxl hennar gæðist yngsta dótt-
ir hennar og sagði „þetta er til
mín mamma“. Konan brosti við,
blikkaði auga og hélt til verka
sinna. Þannig bar fundum okkar
fyrst saman. Ég kom oft á Lang-
holtsveginn eftir þetta og var ætíð
vel tekið, ekki síst hin síðari ár.
Sigurlaug Kristjánsdóttir hafði
mjög fastmótaðar skoðanir á sam-
skiptum fólks. Hún taldi afkomuna
skipta meira máli en eitthvert
ástarhjal. Hún tók óslítanlegri
tryggð við sumt fólk bæði sem var
henni nákomið svo og vini sem hún
mat mikils. Það stóð enginn einn
sem átti vináttu hennar.
Henni þótti mjög vænt um húsið
sitt og heimili. Það var aðdáunar-
vert hvað hún var natin við að
mála glugga og grindverk og jafn-
vel þakið meðan kraftar entust.
Ekkert var henni betur gert en að
rétta henni hjálparhönd til viðhalds
eða endurbóta á húsinu, - þá var
hitað gott kaffí og steiktar lummur.
Sigurlaug hafði gott minni og
einstaka frásagnargleði. Hún sagði
skilmerkilega frá og var ótrúlega
minnug á ártöl og atburði sem hún
færði í lifandi búning með greinar-
góðri frásögn og smá .eftirhermum
þegar vel lá á henni. Sigurlaug var
greind kona og glaðlynd.
Hún fór ekki alltaf varðaða veginn,
en villtist þó aldrei af leið.
Hún lærði að trúa' á mátt sinn og megin,
og manndómsins þroskaskeið.
Að leiðarlokum, þegar ég kveð
tengdamóður mína með virðingu
og þakklæti, bið ég þann sem öllu
ræður að skipa henni þann sess sem
henni ber í hirðsveit himnaföðurins.
Kjartan Siguijónsson.
Mig langar að minnast ömmu
minnar Sigurlaugar Kristjánsdótt-
ur sem lést á Droplaugarstöðum
2T. ágúst sl. 96 ára að aldri.
Amma var komin vel yfír sex-
tugt þegar ég kynntist henni og
var í mínum huga lengst af aldurs-
laus, þ.e.a.s hún leit alltaf eins út.
Amma var falleg kona. Hár
hennar var liðað og fallega grátt
og húð hennar hvít og silkimjúk.
Ekki var það þó vegna notkunar á
fegrunarmeðulum því að amma
notaði aldrei annað en sápu og júg-
ursmyrsl. Ég minnist ömmu, klædd
sloppi og gjarnan með belti eða
band um mittið. Hún vissi nákvæm-
lega hvemig fatnað hún vildi og
hafði ákveðnar skoðanir hvað varð-
aði snið og sídd. Það var því ekk-
ert einfalt mál að gefa ömmu föt,
ef þau áttu ekki að hanga inni í
skáp.
Amma var af þeirri kynslóð þar
sem ekki var bruðlað með hlutina.
Hún sparaði því við sjálfa sig til
þess að geta glatt aðra og stutt
við bakið á þeim sem hún taldi
þurfa þess með. Amma var sérstak-
lega hlý, gjafmild og greiðvikin
kona. Stóru jólapakkamir frá
ömmu voru alltaf tilhlökkunarefni.
Þeir hættu ekki að koma eftir að
ég var orðin fullorðin. Þannig á ég
enn sængurfatnað og púða sem
amma gaf mér.
Allir sem þekktu ömmu fengu
að kynnast hlýju hennar og aldrei
mátti hún aumt sjá á nokkram
manni. Hún hélt tryggð við vini
sína og gleymdi aldrei ef einhver
hafði verið henni góður.
Mannfagnaðir vora ömmu að
skapi. Hún var hrókur alls fagnað-
ar og færðist öll í aukana eftir því
sem leið á nóttu, enda nátthrafn
mikill. Eitt er víst, að það var aldr-
ei lognmolla í kringum ömmu.
Stórijölskyldan skipti ömmu
miklu máli. Þannig hélt hún góðu
sambandi við börn sín og Sigur-
laugu nöfnu sína og fór reglulega
í heimsóknir. Hún var ákaflega
hrifin af tengdasonunum og
tengdadóttur og var í góðu sam-
bandi við barnaböm sín.
Amma fylgdist vel með okkur
systrunum og lét sér ekkert óvið-
komandi. f heimsóknum sínum á
Langholtsveg 170 gaf hún sér góð-
an tíma og sat gjaman lengi inni
hjá mér til að heyra hvemig Sísa
sín hefði það. Áhugi hennar á
skólamálum var einstakur. Það var
því sjálfsagt mál að amma tæki
þátt í merkisatburðum þar að lút-
andi svo sem útskriftarathöfnum í
menntaskóla og háskóla. Hún hafði
oft setið inni hjá mér og skoðað
námsbækumar og hlýtt mér yfir.
Reyndar gekk það síðamefnda
frekar hægt því amma vildi öðlast
dýpri skilning á málunum með
umræðum en ég réð við á þeim
tíma. Amma skildi vel mikilvægi
þess í nútíma samfélagi að hafa
vald á erlendum tungumálum. Tíð
námsferðalög mín erlendis voru því
nokkuð sem amma setti sig vel inn
í. Hún vildi gjama læra ensku og
langt fram á níræðisaldur bað
amma mig um að skrifa enska
orðalista sem hún gæti lært heima.
Á móti veitti amma mér innsýn inn
í hvernig líf hennar hefði verið
háttað þegar hún var ung. Þennan
heim sem er nú óðum að hverfa.
Já — hún var ekta amma.
Það var margt skemmtilegt í
fari ömmu. Hún hafði einstaka frá-
sagnarhæfileika og gat bragðið sér
í hin ýmsu gervi. Þannig fannst
mér ég þekkja meira og minna allt
það fólk sem hún hafði kynnst á
lífsleiðinni.
Amma sagði mér að það væri
mikilvægt að gamalmenni væra
ekki feit og heimtaði að ég viktaði
hana í hvert sinn sem hún kom í
heimsókn.
Amma var alla tíð ákveðin og
með sjálfstæðar skoðanir. Hún stóð
fast á sínu og lét engan bilbug á
sér finna þó að aðrir væra annarr-
ar skoðunar en hún sjálf. Hún var
trú þeirri lífsskoðun að virða ætti
rétt aldraðra til sjálfstæðrar bú-
setu. Amma vildi standa á eigin
fótum og sjá um sín mál eins og
hún hafði áður gert, án afskipta
annarra. Hún kenndi mér að bera
virðingu fyrir öldruðu fólki.
Mamma kenndi mér sem barn
sálm sem amma hafði kennt henni
og ég fór alltaf með áður en ég fór
að sofa, sálm sem mun ganga til
næstu kynslóða. Hennar útgáfa af
bæninni var þessi.
Láttu nú ljósið þitt
lýsa við rúmið mitt.
Verði þar sess og sæti
signi mig Jesús mæti.
Þakka þér amma mín fyrir sam-
fylgdina. Minningin um þig mun
ætíð lifa í hjarta mínu. Guð veri
með þér.
Sigríður Ólafsdóttir.
em látin. Anð 1935 giftist Guð-
rún Sigurgeir Jónssyni, frá
Munaðarnesi, f. 5. febrúar
1903, hann lést 12. janúar 1981.
Þeim fæddust ekki böra, en
fyrir hjónaband átti hún eina
dóttur, Friðbjörgu Ingibergs-
dóttur, hennar eiginmaður er
Eysteinn Amason.
Útför Guðrúnar fór fram frá
Fossvogskapellu föstudaginn
8. september sl.
ÞÓ SKÍRNARNAFN hennar væri
Guðrún var hún af þeim sem ná-
komnastir vora henni aldrei kölluð
annað en Gunna. Hún ólst upp við
sjávarsíðuna og tók snemma þátt í
þeim störfum sem til féllu þar. Þeg-
ar hún var unglingur var hún ráðin
á nágrannabæ þar í sveitinni til að
hjálpa til á heimilinu. Hún sagði frá
því síðar að þar hefði sér ekki liðið
vel og þegar hún fékk að skreppa
til foreldranna hljóp hún spölinn
heim eins hratt og hún gat, til að
geta stoppað sem lengst í foreldra-
húsum.
Eftir giftingu Gunnu og Sigur-
geirs flutti Gunna að Munaðarnesi,
settu þau þar saman bú og við þann
stað var hún jafnan kennd. Á þeim
áram var þröngt setið á Munaðar-
nesi og afkomumöguleikar ekki
miklir við landbúnað, en Sigurgeir
stundaði vinnu utan heimilis svo
afkoma þeirra hjóna var bærileg,
þó þar væri ekki auður í garði.
Árið 1963 bregða þau búi og
flytja sig um set innan sveitar, til
Norðuríjarðar, þar sem Geiri, eins
og hann var ávallt kallaður, gerðist
starfsmaður Kaupfélags Stranda-
manna á Norðurfirði. Þar verður til
sá kapítuli í lífi þeirra sem ég þekki
best, þar sem við Geiri voram sam-
starfsmenn -í sextán ár. Þó Geiri
hefði ekki skólamenntun að baki
var hann mjög hneigður fyrir við
skriftir og var reikningsglöggur.
Störf sín leysti hann af hendi af
mikilli trúmennsku og hann naut
þess að hafa á fullorðinsaldri feng-
ið að fást við það sem hugur hans
hafði ávallt staðið til. Á þessum
árum myndaðist trúnaður milli okk-
ar Geira sem aldrei bar skugga á.
Við fundum, sem nú urðum nýir
nágrannar Gunnu, að hún kveið
þeirri breytingu sem varð á högum
þeirra við búferlaflutninginn þegar
hún kom til Norðurfjarðar. Sá kvíði
stóð þó ekki lengi því Gunna aðlag-
aðist fljótt nýju umhverfi, enda var
það svo að hún hafði góða aðlögun-
arhæfileika og æðraðist ekki yfir
því sem að höndum bar. Á Norður-
firði nutu þau mikilla vinsælda
meðal sveitunga sinna, þau vora
gestrisin og alltaf átti Gunna nógar
kökur með kaffinu. Ég veit að þeg-
ar Gunna flytur nú síðasta spölinn
þá fylgja henni hlýjar kveðjur frá
gömlum sveitungum í Ámeshreppi
með þakklæti fyrir gestrisni og al-
úð.
Þess er enn ógetið sem mér er
hugstæðast á þessum tímamótum,
en það er sú vinátta sem myndaðist
milli Gunnu og fjölskyldu minnar.
Gunna var mjög bamgóð og böm-
um líkaði vel í návist hennar. Gunna
var eiginleg uppeldisfræðingur í sér
þó ekki flíkaði hún neinum prófum.
Hún var söngelsk og væru lítil böm
í návist hennar tók hún þau á hné
sér og söng fyrir þau. Éinnig var
hún einkar lagin að
halda uppi léttu spjalli
væra börn nærri. Þetta
viðmót líkar börnum
vel og enginn var lagn-
ari að hugga grátandi
bam en Gunna. Þegar
þau hjónin urðu ná-
grannar okkar var elsti
sonur okkar Jón fædd-
ur og alls urðu bömin
okkar fimm. Hún varð
strax eins og amma^
bamanna okkar. Dag-
lega leit hún inn á
heimili okkar og alltaf
var ljóst að erindið var
til bamanna. Hún tók þau á hné
sér og söng fyrir þau ef eitthvað
bjátaði á. Hún tók þátt í uppeldi
þeirra, svæfði þau á kvöldin og
gætti þeirra þegar með þurfti. Allt
var þetta ómetanlegt á erilsömu
heimili.
Og þegar bömin stækkuðu og
fóra að heiman fylgdist hún með
högum þeirra eins og um hennar
eigin bamaböm væri að ræða. Þetta
var gagnkvæmt, við hjónin voram
bömunum okkar ævinlega þakklát
fyrir hvað þau guldu vel „fóstur-
launin". Það voru ekki bara bömin,
einnig líka tengdaböm okkar og
bamaböm, sem þótti sjálfsagt að
til hennar væri hugsað sem einni
úr fjölskyldunni. Það eitt er víst,
að samband bamanna við Gunnu
var þeim góður skóli. Einnig var
það svo um böm sem vora í sumar-
dvöl hjá okkur þessi ár, þau sóttu
mikið til þeirra hjóna og minntust
þeirra ávallt með hlýju.
Árin liðu og árið 1979 er svo
komið að Geiri gat ekki sinnt þeim^"
störfum sem hann hafði haft með
höndum. Aldurinn færðist yfir og
þrekið minnkaði og þá varð það að
ráði að þau fluttu á elliheimili í
Hveragerði. Eins og við mátti búast
fóra þau úr sínu umhverfi með
nokkrum trega, en þama voru þau
komin í gott húsnæði og iíkaði fljótt
vel. Sigurgeir naut þess þó ekki
lengi, því hann lést í janúar árið
1981. Þegar Gunna var orðin ekkja
kviðum við að hún yrði einmana,
en svo var ekki, því í nágrenni við
þau var einhleyp kona, Bergþóra
Pálsdóttur frá Veturhúsum. Milli
þeirra varð mikil vinátta sem báðar
nutu og höfðu jafnan styrk hvor
af annarri. Ég veit að nú syrgir hun'%'
vinkonu sína. Auk þess urðum við
vör við að hún var vinsæl meðal
vistfólks heimilisins.
Það er ekki hægt að segja annað
en Gunna hafi átt góða elli. Heilsan
var lengst af góð og nú gat hún
sinnt hugðarefnum sínum. Hún var
bókhneigð og las mikið fram á síð-
ustu ár. Handavinna allskyns var
henni hugfólgin og við það sat hún
löngum. Friðbjörg og maður hennar
hugsuðu vel um móður sína. Vinir
og kunningjar litu inn eftir því sem
efni stóðu til og allir þáðu kaffi og
kökur og þegar mest var haft við
voru teknar fram kökurnar sem
komu frá Norðurfirði um jólaleytið.. ,
Síðast sáum við Gunnu fyrir tæp-
um hálfum mánuði, þá var ljóst að
hveiju fór og við mundum ekki sjá
hana aftur. Að vonum var ekki
mikið umleikis í kringum rúm dauð-
vona konu. Tvær myndir voru þar
á veggjum, mynd af Friðbjörgu
dóttur hennar og önnur mynd sem
tekin var af henni og þremur börn-
um Guðrúnar dóttur okkar hjóna.
Gunna var ein af þeim sem gerði
ekki miklar kröfur til annarra en
var afar þakklát fyrir það sem fyr-
ir hana var gert. Nú er Gunna öll.
hún féll frá sátt við lífið og sam^”
ferðamenn sína. Við Margrét kona
mín og ijölskyldan sendum dóttur
hennar og tengdasyni samúðar-
kveðjur að leiðarlokum.
Við erum þakklát fyrir að eiga
minningar um þessa einlægu og
þakklátu konu. Guð blessi minningu
hennar.
Gunnsteinn Gíslason,
Norðurfirði.