Morgunblaðið - 09.09.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 1995 31
yfír til Kalla og Binnu, en það eru
um 15 metrar á milli bæja. Þá
ræddi Kalli um lífið og tilveruna
og sagði: „Jæja, greyið mitt, þetta
lagast allt.“ Og viti menn, það lag-
aðist.
Hann var mjög fróður og vel les-
inn og því var gaman að spjalla við
hann um heima og geima. Kettir
voru í sérstöku uppáhaldi hjá Kalla
og var hann gjarnan með þá í fang-
inu og strauk þeim á meðan hann
spjallaði. Hann var hjálpsamur og
sérstaklega við þá sem minna máttu
sín í lífinu.
Mér finnst viðeigandi að enda á
þessu erindi úr kvæðinu Svefnljóði
eftir Davíð Stefánsson frá Fagra-
skógi sem Kalli hafði svo gaman
af og var það í einu skiptin sem
ég heyrði hann syngja er platan
með M.A. kvartettinum frá Akur-
eyri var sett á:
Lullu lullu bía,
og látu það ekki sjá,
hvað augun þín eru
yndisleg og blá,
því mikil eru völd þess,
og myrk er þess þrá.
Blessuð sé minning þín.
Asdís frænka.
Kvaddur er í dag vinur kær og
frændi, hann Kalli á Hrauni. Enda
þótt þungbær veikindi síðustu mán-
uða settu mark sitt á dagfar hans
verður hann ávallt í hugskoti mínu
þessi góði frændi, glettinn og knár,
sem öðrum fremur umvafði ástríki
og alúð ódæla þriggja ára stelpu-
hnyðru, sem í skjóli móður sinnar
kom til ársdvalar á heimili ömmu
á Hrauni í stríðsbyijun.
Minnisstæðar eru þær stundir,
er hann sat og las, sagði sögur eða
gerði mér góðlátlegar brellur. Þrátt
fyrir erilsöm bústörf á stóru heim-
ili virtist hann alltaf hafa tíma til
að sinna áhugamálum litlu frænku
ekki síður en strjúka kettinum.
Karl hafði lokið námi í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni, fullur
Nú er elsku amma min farin til
Guðs. Hún amma, sem hugsaði svo
mikið um mig eftir að ég flutti til
Keflavíkur fyrir fjórum árum.
Elsku amma mín, ég veit að þú
vakir nú yfir mér og ég veit líka
að við hittumst aftur um síðir. Ég
á alla ævi eftir að njóta þess alls
sem þú gerðir fyrir mig, það vitum
við tvö allra best.
Guð geymi þig.
Þinn,
Erlingur.
Dauðinn spyr ekki um heiti né heimilisfang
og heldur ekki um kennitöluna nýju.
Sumum þeim sem orðið er þungt um gang
þykir hann sýna mikla nærgætni og hlýju.
En líka í andrá snöggri svo óvænt fer
að ungum lífsblómum, hvergi tjáir að mögla.
Því hulin er dulargátan sem hann oss ber
og heggur svo grimmt og títt að oss setur þögla.
Ég veit að einhveiju sinni velur hann mig.
Ég verð að tygja mig óðar án nokkurra tafa.
1 lífinu eitt er víst um þess örmjóa stíg
að endalokin koma án minnsta vafa.
Hvort tilbúinn verð ég kemur víst út á eitt
þó ali ég um það svolitla von í barmi.
Mér verður svo ósköp lítið til batnaðar breytt,
en ber mig vel, þó glitri á dögg á hvarmi.
(Helgi Seljan)
Með þessúm línum kveðjum við
ástkæra systur, mágkonu og
frænku, Þóru Aldísi Hjelm.
Elsku Svenni, Valur, Linda,
Bjössi og barnabörn, við hugsum
til ykkar á þessum erfiðu stundum
og biðjum góðan guð að styrkja
ykkur í sorg ykkar.
Elsku Dísa, megi minning þín
lifa.
Sigmar, Inga, Dagný, Einar,
Jakobina og Aðalsteinn.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt
sem dropi breytir veig heillar skálar
þel getur snúist um atlot eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
(Einar Ben.)
áhuga um allt það er laut að þjóð-
málum og heimsmálum yfirleitt.
Hann reyndi hvenær sem færi gafst
að ná fréttum af stríðinu og stikaði
víglínur Evrópu með títuprjónum
og tvinnaspotta inn á landakortið
eftir því sem fréttir bárust blandað-
ar truflunum og skruðningum úr
gamla viðtækinu.
Framundan var stangur vinnu-
dagur bóndans á Hrauni, sem með
dugnaði, árvekni og forsjálni náði
að nýta landsins gæði til hins ýtr-
asta.
En áhugamálum sinnti hann
engu að síður, en það var lestur
góðra bóka um sögu, heimsmál og
landafræði.
Það var okkur mikil ánægja er
við nú fyrir nokkrum árum gátum
látið honum gamlan draum rætast,
en það var viku ferðalag um sunn-
anvert Þýskaland og Austurríki, á
slóðir þeirra hamfara, er hann gjör-
þekkti. Hápunktur þeirrar ferðar
var viðkoma í Arnarhreiðrinu, höf-
uðvígi forsprakka Þriðja ríkisins.
Sem hann stóð þar á miðju gólfí
viðhafnarstofunnar og virti fyrir sér
auðan vegginn yfir arninum varð
honum að orði: „Ja, hér vantar ekk-
ert annað en höfðingjann!"
Þessa ferð hafði hann greinilega
undirbúið með athugun korta, því
stað- og ratvísi hans var með ólík-
indum, honum var lagin sú list að
tengja land og sögu, hvar sem far-
ið var. Sama máli gegndi í ferðum
hans hér innan lands að því er fylgd-
arfólk hans hefur hermt og er
skemmst að minnast er hann nú
nýlega, langt leiddur 'af banvænum
sjúkdómi, spurði ýtarlega um ferð
okkar um Norðurstrandir. Hann
virtist kunna góð skil á bæjum og
staðháttum án þess að hafa þá
nokkru sinni augum litið.
Síðustu mánuðir hafa verið þung-
bær reynsla eftir að sjúkdómur sá
er nú hefur hann að velli lagt
greindist og ljóst var að læknisráð
stoðuðu lítt. Hann gekk þess ekki
dulinn að hveiju stefndi en hélt þó
andlegri reisn og var hagur þeirra
Þessar ljóðlínur komu_oft upp í
huga minn þegar mér varð hugsað
til hennar Dísu. Þær lýsa hennar
innri manni svo vel. Þóra Aldís eða
Dísa eins og hún var ávallt nefnd
af vinum og kunningjum, kom
fyrst til fundar við mig fyrir níu
árum. Erindið var að falast eftir
afleysingavinnu við Dvalarheimili
aldraðra, Hlévang í Keflavík. Ég
hafði engin kynni haft af henni,
né séð hana fyrr. Mér leist undir-
eins vel á þessa góðlegu og bros-
mildu konu. Hún var traustvekj-
andi og hlý ásýndum. Undirstaðan
á góðum vinnustað er að hafa
traust, gott og samviskusamt
starfsfólk. Ég varð ekki fyrir von-
brigðum með hana. Að öðrum
ólöstuðum sem hafa gegnt afleys-
ingum tel ég Dísu hvað besta. Hún
var ávallt boðin og búin að mæta
til vinnu. Oft -var fyrirvarinn stutt-
ur, en það var sama hvort heldur
var að degi eða nóttu. Alltaf kom
Dísa brosandi og ánægð og smit-
aði aðra bæði heimilisfólk og sam-
heijana í vinnunni með glaðværð
sinni. Maður verður ríkari af að
þekkja svona manneskju.
Ekki voru kynni okkar búin að
vara lengi er ég frétti það að Dísa
gengi ekki heil til skógar. Hún
bar það ekki með sér, hlífði sér
aldrei né kvartaði, það var ekki til
í fari hennar. En hún var ætíð
tilbúin að líkna og hressa þá sem
þess þurftu með. Það mun hafa
verið fyrir 14 árum sem Dísa
greindist með illkynja sjúkdóm.
Fékk hún dágóðan bata í nokkur
ár. Henni létti alltaf mikið er hún
hafði fengið góða skoðun, skilja
þeir það best sem reynt hafa slíkt
sjálfir, en fyrir um fjórum árum
eftir að hún kom úr venjulegu
eftirliti hjá lækni, syrti í álinn.
Ég man þegar hún kom til mín
og sagði mér þær fréttir að mein-
ið hefði tekið sig upp á ný annars-
staðar. Hún var þá fastráðin í
vinnu og var vinnan henni mikils
virði. Hún horfði brosandi á mig
MINNINGAR
er eftir lifa hans aðaláhyggjuefni.
Við ferðalok verður efst í huga
þakklæti fyrir að hafa notið um-
hyggju, gestrisni, heilræða og
hnyttinna athugasemda þessa lífs-
reynda en hógværa eljumanns.
Brynhildi og fjölskyldu votta ég
dýpstu samúð.
Halla.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast Karls Þorlákssonar bónda
á Hrauni í Ölfusi, sem lést 1. sept-
ember síðastliðinn.
Kalli, eins og hann var venjulega
kallaður, greindist með krabba-
mein síðastliðið sumar. Líkamleg
heilsa hans var því misgóð síðasta
árið, andlegt atgervi hans var hins
vegar með ólíkindum gott. En gott
skap og létt lund hafði alltaf verið
aðalsmerki hans. Samskiptaörðug-
leikar við annað fólk var með öllu
óþekkt vandamál hjá Kalla. Hvort
sem um var að ræða börn, ungl-
inga eða eldra fólk hafði hann ein-
stakt lag á því að ná góðu sam-
bandi við fólk.
Sá timi er ég var í sveit á Hrauni
er mjög minnisstæður og eftir á að
hyggja mjög lærdómsríkur. Mann-
margt var jafnan á Hrauni og þá
sérstaklega um helgar, enda hefur
það jafnan verið vinsælt hjá vinum
og ættingjum að skreppa austur og
heilsa upp á Hraunsfólkið, enda
alltaf von á góðum viðtökum og
viðurgjörningi. Brynhildur Ey-
steinsdóttir, eða Binna eins hún
hefur alltaf verið kölluð, hefur alla
tíð annast heimilið af miklum mynd-
arbrag sem hefur einkennst af elju
og dugnaði.
Skemmtilegar sögur, fijótt hug-
myndaflug, frásagnarhæfileikar og
hnyttin tilsvör Kalla er nokkuð sem
maður á eftir að sakna þegar mað-
ur kemur að Hrauni í framtíðinni,
en minningin um einstakan per-
sónuleika Kalla á eftir að lifa um
ókomna tíð.
Blessuð sé minning Kalla.
Þorgeir Jóhannsson.
og bað um að fá að vinna eins
þengi og kraftar hennar leyfðu.
Ég brosti líka þó að mér væri
fremur grátur í hug við þessi vá-
legu tíðindi, kvað hana velkomna
í vinnu svo lengi sem hún vildi
sjálf. Og Dísa var ótrúleg. Hún
var svo sterkur persónuleiki og
vel gerð kona. Hvílíkt þrek og
dugnaður sem hún sýndi, það
fannst okkur öllum sem unnum
með henni. Ekki heyrðist æðruorð
né gætti neins biturleika hjá henni
yfir sínu hlutskipti. Hún lifði lífinu
lifandi og naut þess sem í boði
var hverju sinni. Oft var hún samt
sárþjáð. Það var dásamlegt að hún
skyldi geta komið með okkur í
fyrra þegar við vinnufélagarnir
fórum saman út að borða og gleðj-
ast saman. Eins treysti hún sér
til þess að mæta smá stund á
okkar árlegu árshátíð í febrúar
sl. Dísa var alltaf svo kát og sjálf-
sögð á mannfögnuðum sem þess-
um. Síðastliðið eitt og hálft til tvö
ár hefur Disa gengið í gegn um
margar og strangar meðferðir
vegna veikinda sinna og mikið lið-
ið. Hennar einstaki eiginmaður
Sveinbjörn og einkadóttirin Linda
hafa staðið í þessu stríði með
henni styrk sem klettar, það er
mjög mikils virði. Auðvitað hafa
synir, barnabörn og fleiri korriið
við sögu líka. Allir hafa viljað
hjálpa og líkna. Ég sá Dísu 10
dögum fyrir andlátið er ég heim-
sótti hana á Landspítalanum. Hún
var að venju brosmild og hress í
anda þó að hún væri fársjúk. Bað
fyrir kveðjur til allra sem tengjast
Hlévangi. Það má með sanni segja
að hún hafi kvatt með reisn. Við
vinnufélagar hennar þökkum fyrir
allar ánægjustundirnar með
henni. Biðjum Guð að styrkja alla
aðstandendur hennar á þessari
sorgarstund. Innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur öllum á Hlé-
vangi. Minning hennar lifir.
Auður Guðvinsdóttir.
JÓHANN
VILMUNDARSON
+ Jóhann Vil-
mundarson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 24.
janúar 1921. Hann
lést á sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 4.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Vilmundur
Friðriksson, sem
fæddur var 19. sept-
ember 1883, dáinn
20. maí 1923, og
Þuríður Pálína Páls-
dóttir, sem fæddist
23. júlí 1890, lést 17.
nóvember 1945.
Systkini Jóhanns voru Karl, f.
6. desember 1909, d. 2. maí 1983,
Kristinn Eyjólfur, f. 2. febrúar
1911, d. 24. desember 1945,
Skarphéðinn, f. 25. janúar 1912,
d. 1971, Laufey, f. 1. júní 1914,
d. 21. febrúar 1979,
Fjóla, f. 13. janúar
1917, Unnur, f. 21,
nóvember 1915,
Ingibergur, f. 15.
nóvember 1918, d.
29. ágúst 1986, og
Lilja, f. 21. mars
1922. Fósturforeldr-
ar Jóhanns voru Jón
Jónsson frá Hlíð, f.
21. október 1878, d.
23. september 1944,
og Þórunn Snorra-
dóttir frá Hlíð, f. 18.
október 1878, d. 2.
ágúst 1947.
Jóhann bjó í Vest-
mannaeyjum alla tíð og starfaði
í Vinnslustöð Vestmannaeyja í
rúm 40 ár sem verkamaður.
Útför hans fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.00.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sirin látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Mér finnast þessi orð passa vel,
þegar ég hugsa til kveðjustundar
sem ég átti með föðurbróður mín-
um, Jóhanni Vilmundarsyni, sunnu-
daginn 3. september. Var ég alveg
viss um að það væri okkar síðasta
kveðjustund í þessu lífi.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig örlítið að minnast Jóa.
Ungur misti Jói föður sinn og
ólst upp í Hlíð í Vestmannaeyjum.
Hann var næst yngstur níu systkina
sem upp komust. Eftir lifa þijár
systur, Unnur, Fjóla og Lilja. Jói
var ekki maður breytinganna. Hann
vann lengst af í Vinnslustöðinni og
bjó í verbúð þar. Hann kvæntist
ekki og átti ekki böm.
Jói minn, ég veit að þú vilt ekk-
ert lof um þig, en ég vil þakka þér
allt sem þú gerðir fyrir mig og mína.
Ég veit að þú ert kominn í góðar
hendur þar sem þér mun líða vel.
Vil ég ljúka þessum fátæklegu
orðum, kæri frændi, með þessum
orðum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Sigurður Einir Kristinsson.
Móðir okkar,
GUÐMUNDA KRISTÍN SIGRÍÐUR
JÚLÍUSDÓTTIR,
Hvanneyrarbraut 50,
Siglufirði,
lést í Sjúkrahúsi Siglufjarðar fimmtu-
daginn 7. september.
Hafdís Ólafsson,
Júlíus Jónsson,
JóhannJónsson,
Jónina Kr. Jónsdóttir.
' t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts
og jarðarfarar
GUÐRÚNARJÓNASDÓTTUR
frá Hallsbæ,
Hellissandi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki A-4, Hrafnistu.
Jónas Sigurðsson,
Arnar Sigurðsson, Helena Guðmundsdóttir,
Inga Sigurðardóttir, Hörður Pálsson,
Magnús Sigurðsson, Ragna Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
BETTYAR ARINBJARNAR,
Álftamýri 32,
Reykjavík,
færum við bestu þakkir.
Reynir Arinbjarnar,
Sofffa Arinbjarnar, Kristján Stefánsson,
Vilborg Arinbjarnar, Hjörtur Hjartarson,
barnabörn og barnabarnabarn.