Morgunblaðið - 22.09.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 1995 35
SESSELJA
BJARNARDÓTTIR
+ Sesselja Bjarna-
dóttir fæddist í
Pálsgerði S-Þing-
eyjarsýslu. Hún lést
í Kristnesspítala 22.
júli síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Sum-
arrós Sölvadóttir
frá Ólafsfirði og
Björn Árnason frá
Pálsgerði. Sesselja
var fjórða í röðinni
af fimm systkinum.
Elstur var Árni,
bókaútgefandi á
Akureyri, d. 29. júlí
1992, þá systumar Brynhildur
og Ragna, báðar búsettar á
Akureyri og yngstur er Björn
sem býr í Hrísey.
Útför Sesselju fór fram frá
Laufáskirkju 29. júlí.
LÍF okkar Sellu móðursystur
minnar var samofið alla tíð. En ég
átti því láni að fagna að vera uppá-
haldið hennar, enda var hún mér
sem önnur móðir. Sem bam og
unglingur gat ég leitað til Sellu
með hvað sem var, alltaf hafði hún
tíma fyrir mig og aldrei man ég
eftir að hún hafi skammað mig.
Stutt var á milli okkar þegar ég
ólst upp, því ég átti heima í Norður-
götu 31 en Sella hjá afa og ömmu
í sömu götu nr. 48. Á efri hæðinni
bjó bróðir hennar Árni og kona
hans Gerður. Árni lést fyrir rúmum
þremur árum og tók Sella það mjög
nærri sér.
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég fór að fara ein út eftir til Sellu
og ég held að það haff
ekki liðið sá dagur að
við höfum ekki hist
þegar ég var bam,
annað hvort fór ég út
eftir eða hún kom.
Hún vildi allt fyrir
mig gera og ekkert var
nógu gott fyrir mig.
Einu sinni fengum við
Pallý systir brúður í
jólagjöf, en brúðan
hennar Pallýar var
öðmvísi en mín því
þegar hún tók sína
brúðu úr sokkunum
sáum við að hennar
brúða var með svo flottar tær, en
það mótaði ekki fyrir tám á minni
brúðu. „Mín er miklu fallegri,"
sagði hún. Grátandi sagði ég Sellu
frá þessu. Ég hefði viljað sjá fram-
an í afgreiðslufólkið þegar Sella gaf
mér brúðu næst því hún tók þær
allar úr sokkunum og skoðaði á
þeim tærnar.
Hún gaf mér líka margar
tuskudúkkur sem hún saumaði
sjálf, þær voru með málað andlit
og hárið úr garni. Ein sem hún gaf
mér þegar ég var fimm ára var
jafnstór og ég og auðvitað var hún
bæði með fingur og tær.
Sella var snillingur að mála og
teikna og hana hefur örugglega
dreymt um að fara í myndlistar-
skóla.
Börnum mínum var hún ákaflega
góð, þó ein dóttir mín, Silja Björk,
hafi verið henni kærust. En Sella
fékk að ráða nafni hennar og sá
hún ekki sólina fyrir henni. Horfði
ég því á söguna endurtaka sig því
GUNNAR
MAGNÚSSON
+ Gunnar Magn-
ússon fæddist í
V estmannaeyjum
4. apríl 1928. Hann
lést á Landspít-
alanum 5. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Oddakirkju 16.
september.
ÞEGAR ég var barn
varð það hápunktur
sumarsins að skreppa
austur til Sillu og
Gunnars. Það var æv-
intýri fýrir borgarbarnið að fá að
skoða dýrin og kynnast sveitinni.
Tólf ára sótti ég fast að komast
sumarlangt í sveitina. Og þar var
ég öll mín unglingssumur. I minn-
ingunni hverfa öll unglingavanda-
mál. Þau voru ekki til staðar, enda
svo mikið að gera í sveitinni. Bjart-
ar vomætur í sauðburði með Gunn-
ari. Fylgjast með honum sinna
skjátunum sínum. Hugsa með sér:
„Fé er jafnan fóstra líkt,“ enda
engin spurning um það að rollurnar
í Ártúnum báru af hvað gáfur
snerti.
Fá að fara í Galtarholt að áliðnu
sumri með bóndanum. Hlusta á
hann segja frá sveitinni sinn. Síð-
sumarkvöld í eldhúsinu, þar sem
Gunnar rakti Njálu nær orðrétt, eða
spjallaði um menn og málefni. Frá-
sögnin leiftraði af kímni og hann
var svo vel inni í öllu. Hann hafði
líka alltaf tíma til að spjalla við
okkur sumarfólkið og virtist aldur
viðmælanda ekki skipta þar neinu
máli. Hann átti líka svo auðvelt
með að koma auga á kjarna máls-
ins og skýra út fyrir manni svo
margt sem kom upp í þjóðmálaum-
ræðunni og var oft torskilið fyrir
unglinginn.
Hann kenndi okkur að treysta á
okkur sjálf. Fól okkur verkefni og
ætlaðist til að við gerðum þau vel.
Hjá honum lærði maður að það tók
því ekki að gera hlutina
nema almennilega.
Ég þakka Sillu og
Gunnari fyrir hvað
þessi ár urðu auðveld.
Ártún var mitt annað
heimili á þessum árum
og oft hugsaði maður
„heim“. Og þótt ferð-
irnar austur yrðu
strjálli eftir því sem
árin liðu, þá gleymdist
ekki sveitin mín og
fólkið þar.
Það er með miklum
söknuði sem ég kveð
Gunnar, þakklát fyrir
allt. Blessuð sé minning hans.
Pálína Magnúsdóttir.
Eins og þín var von og vísa stóð
þessi bardagi við þennan erfiða og
illviðráðanlega sjúkdóm ekki lengi
og hvergi hikað, hvergi hopað, og
barist af fullum krafti, þar til yfir
lauk svo sviplega og svo fljótt, líkt
því kenndir þú mér, fljótlega eftir
að fundum okkar bar saman fyrir
u.þ.b. tveimur áratugum að „ég
gefst upp“ á ekki heima í orðabók-
inni og fylgdir þessum orðum eftir
með áræði og stefnufestu svo sem
sjá má á myndarlegum bústofni og
búi. Það er kunnara en frá þurfi
að segja að í Ártúnum var jafnan
mannmargt og gestum mætt með
brosi á vör og handartaki þéttu og
hlýlegu og ekki verður minnst á
Ártún án þess að nefna konu Gunn-
ars Magnússonar heitins, Sigríði
Símonardóttur eða Sillu eins og hún
var alltaf kölluð og er ekki hægt
að ímynda sér annað en að Guð
hafí verið ánægður með gott dags-
verk þegar hann gaf þessum ein-
stöku sálum sáttmála um giftingu
því að án annars þeirra væri erfítt
að hugsa sér hitt.
Ég veit ekki hvað ég get sagt
til huggunar þér og þinni fölskyldu,
elsku Silla mín, eða systkinum og
skyldmennum Gunnars yfir þessu
MINNIIMGAR
þetta var alveg eins og þegar ég
var lítil.
Síðustu fimm árin voru Sellu
minni erfið, en þá dvaldi hún á
Kristnesspítala bundin hjólastól eft-
ir heilablæðingu. Fannst henni erf-
itt að þurfa að þiggja alla hjálp frá
öðrum. Ósjaldan sagði hún við mig
þegar ég var að gera eitthvað fyrir
hana: „Bára mín, þú hefur svo mik-
ið fyrir mér.“ En ég sagði henni
oft að hún ætti þetta margfalt skil-
ið, því hún hefði alltaf gert allt fyr-
ir mig þegar hún gat.
Það verður erfitt að hugsa til
næstu jóla en það verða fyrstu jólin
sem við verðum ekki saman. Ég
veit þó að hún verður hjá mér í
anda.
Ég kveð elsku frænku mína með
þakklæti fyrir allt sem hún var mér
og minni fjölskyldu. Blessuð sé
minning hennar.
Bára Ingjaldsdóttir.
Elsku Sella mín, núna þegar þú
ert horfin sjónum okkar,vil ég
hverfa um stund með þér heim til
bernskustöðvanna.
Lágt á lóuvængjum líður huprinn
yfir höf og heiðar heim á dalinn minn,
þar sem grasið græna grær um bemskuspor,
þar sem leið mitt ljúfa, ljósa æskuvor.
(Jón frá Ljárskógum)
Heim á dalinn okkar, þar sem
fyrstu sporin voru stigin, dalinn sem
var umkringdur háum fjöllum,
kyrrð og friði, ekkert rauf kvöld-
kyrrðina nema hinn svæfandi niður
frá ánni og söngurinn í blænum.
Þegar blómin höfðu lokað krónum
sínum, var allt svo hljótt að næstum
heyrðist þögnin tala. Elfur tímans
áfram rennur og við nið hennar
koma í hugann minningar frá liðn-
um ljúfum dögum.
Elsku Sella mín, það er 'oft svo
skyndilega fráfalli, en ef eitthvað
verður sagt þá er ekki á neinn log-
ið að þeim hefur borist, svo ekki
sé sterkara að orði kveðið, kjark-
mikill og góður liðsmaður þarna
fyrir handan.
Mig langar, sem einn af þeim
ijölmörgu sem áttu því láni að fagna
að dvelja í Ártúnum og njóta sam-
vistar og samveru Gunnars og Sillu
í starfi og leik, að segja að þar sitja
eftir minningar í miklu magni um
lífsbaráttu, óhemju dugnað, sterka
vináttu, heiðarleika, heillaráð, sam-
kennd og áhuga á lífínu svo að
smitaði mann gleði og lífsvilja og
aldrei gleymist frásagnagleði Gunn-
ars sem var svo skýrt uppsett og
skorinort að sögurnar liðu hjá eins
og kvikmynd og það góð kvikmynd
og börnin, unglingarnir og fullorðn-
ir sem hlustuðu hugfangin á gátu
ekki komist hjá því að skynja magn-
að augnablikið sem Gunnari var svo
auðvelt að skapa og það var ósjald-
an að mér, og án efa mörgum öðr-
um, fannst sem heima væri í góðu
yfirlæti og góðum félagsskap. Þó
að ekki sé einleikið hvernig fólki
kemur saman þá verður sagan allt-
af besti dómarinn og segir kannski
mest þegar horft er um öxl. Dvalar-
tími, tryggð og fjöldi þeirra er áttu
viðdvöl í Ártúnum segir allt sem
segja þarf um þá sem byggðu þetta
bú.
Og nú ert þú farinn í aldanna
skaut svo fljótt og svo skyndilega
að ekki varð rönd við reist og það
skortir orð til að lýsa svo harðsnú-
inni ákvörðun af hendi Guðs sem
þó hefur án efa haft ábyrgðarmikið
starf handa þér að sinna, stórum
huga og krafmikli vinur. Þá minn-
ist ég þess, það eitt sinn sagðir þú
mér frá persónu í íslendingasögun-
um, sem mig skortir minni til að
nafngreina, sem hafði að orði á
dánarbeði eftir að hafa að ósk sinni
verið borinn út undir bert loft: „Ég
fel sálu mína þeim er sólina skóp,“
því að það mundi vera sá er mestur
væri. Eg man vel að þér þótti þetta
skynsamlega ályktað vegna þess
að slík trú hlyti að vera falslaus sem
hún svo sannarlega er, en einnig
er falsleysi það sem einkenndi þitt
ævistarf og viðkynning við þig, og
þú vannst þitt starf falslaust af ein-
erfitt að kveðja en að leiðarlokum
vil ég flytja þakklæti til þín frá
börnum mínum og bamabörnum
fyrir allt sem þú varst þeim og
okkur öllum og fyrir þann mikla
kærleika sem þú gafst, þegar mest
á reyndi. Ég fann það best þegar
veikindi og aðra erfiðleika bar að
höndum, hvað þú varst okkur mik-
ils virði og kom það best fram við
yngstu dóttur mína, Báru, sem þú
unnir mjög og barst á örmum þín-
um, bæði í gleði og sorg, enda unni
hún þér mjög og dáði þig umfram
alla aðra og svo dóttir hennar, Silja
Björk, sem þú lagðir mikið ástríki
á og unnir mjög.
Minningin andar í okkar sál ilmi
frá dánum rósum og hjartans þakk-
læti til þín fyrir að hugsa um og
hlúa að foreldrum okkar þegar þeir
voru hnignir á efri ár og sjúkir. Þú
vildir öllum liðsinna sem erfitt áttu
og voru minnimáttar og fóru dýrin
ekki varhluta af þeim kærleika þín-
um.
Ég vil senda þakklæti mitt og
okkar allra fram í Kristneshæli, til
starfsfólks og lækna fyrir frábæra
umönnun og alla hjúkrun sem henni
var veitt þegar mest á reyndi.
Svo bið ég þér allrar blessunar
um ókomna tíð og að þú sameinist
því umhverfi sem þú dvelur í núna
og þeim leiðum sem framundan
eru. Svo kveð ég þig með erindi
Jóns frá Ljárskógum:
Núna þegar haustar og hníga blóm og falla
heldur þú í burtu og vegir skilja um sinn.
Ef ég gæti handsamað himins geisla alla
ég hnýtti úr þeim sveiga að skreyta veginn
þinn.
Brynhildur Björnsdóttir.
Elskuleg frænka okkar, Sess-
elja, eða Sella eins og hún var
ætíð kölluð, er nú farin frá okkur
og komin til betri staðar, komin
til Guðs eins og dóttir mín komst
að orði. Þó að dauðinn komi sem
vinur, eins og í Sellu tilfelli, eru
samt sorgin og söknuðurinn mikill-*^-
og hugurinn leitar á vald minning-
anna.
Ég minnist allra stundanna hjá
Sellu þegar ég var barn, hve dugleg
hún var að leika sér við mig og hve
mikla þolinmæði hún sýndi mér.
Hjá henni var aldrei neitt stress eða
læti og alltaf hafði hún tíma til að
sýna mér ást og umhyggju, sama
hve upptekin hún kannski var. Ég
minnist einnig þess er við sátum
heima hjá henni og spiluðum rommý
og hlógum heilu og hálfu dagana.
Já, minningarbrotin eru mörg og
öll eru þau mér jafn mikilvæg, en ”
uppáhaldsminningin mín er frá því
að ég var tæplega fjögurra ára. Þá
vaknaði ég eitt sinn eldsnemma að
vetri til og hljóp berfætt á náttkjóln-
um til hennar, barði svo allt að
utan og hrópaði: „Lelló, Lelló, opn-
aðu.“ Og Sella tók mér opnum örm-
um, kaldri og búin að skera mig á
tánni.
Þetta atvik segir mér, elsku Sella
mín, hve stóran sess þú skipaðir í
hjarta mér. Þú elskaðir mig skilyrð-
islaust og ég vissi að hjá þér ætti
ég athvarf og traustan vin, sama á
hveiju gengi.
Elsku Sella mín, takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig, megi <•»
Guð og gæfan fylgja þér á nýja
staðinn. Eg kveð þig með ljóði úr
ljóðabók afa míns, Hjalta Friðgeirs-
sonar, sem ég veit að þú hélst mik-
ið uppá:
Mig langar að færa þér, ljúfa rósin,
lifandi kerti á jólunum.
Okkar á milli loga ljósin
með leiðslu á báðum pólunum.
Silja Björk Sverrisdóttir.
lægni og á þann hátt komst þú
fram, stundum ákafur, stundum
framsækinn en umfram allt falslaus
og einlægur og hjartagóður maður
og fyrir það verður þú alltaf í minn-
ingunni einstakur.
Um leið og ég er sannfærður um
að hugur þinn mun ekki hverfa frá
okkur strax, og þú munt gæta Sillu
sem fyrr, þá er ég ekki í neinum
vafa um hvert ferð þinni er heitið,
til fundar við þann er sólina skóp
og ég veit að þar mun verða tekið
vel á móti þér. Það er sárt og erf-
itt að sjá á bak þér, kværi vinur.
Farðu í Guðs friði.
Ég votta Sillu og fjölskyldu henn-
ar, systkinum og ættingjum Gunn-
ars mína dýpstu samúð og bið Guð
um að létta þeim sorgina við frá-
fall Gunnars Magnússonar.
Þorvaldur Geirsson.
+
Vinkona mín,
frú ÍSAFOLD JÓNSDÓTTIR,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi, 20. september.
Elfn Hannam.
+
Föðursystir okkar,
BERGÞÓRA HAFLIÐADÓTTIR,
Sæunnargötu 6,
Borgarnesi,
andaðist í Sjúkrahúsi Akraness aðfara-
nótt 16. september 1995.
Útförin fer fram frá Borgameskirkju
mánudaginn 25. september kl. 14.00.
Jóhanna Lárusdóttir,
Unnur Lárusdóttir,
Sigurður G. Lárusson.
t
Við þökkum auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og úför móður minnar
og tengdamóður,
GUÐRÚNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Munaðarnesi,
Árneshrjeppi,
Strandasýslu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
og hjúkrunarfólki á elliheimilinu Grund
fyrir góða umönnun.
Friðbjörg jngibergsdóttir,
Eysteinn Árnason.