Morgunblaðið - 03.10.1995, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 3. OKTÓBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURGEIR
JÓNSSON
+ Sigurgeir Jóns-
son fyrrverandi
vörubílstjóri og
deildarstjóri á bif-
reiðastöð Kaupfé-
lags Eyfirðinga á
Akureyri, Bifröst,
var fæddur á
Naustum við Akur-
eyri 8. september
1910. Hann lést á
Fj órðungssj úkra-
húsinu á Akureyri
25. september síð-
* astliðinn eftir
skamma legu. For-
eldrar Sigurgeirs
voru Jón Emil Tómasson, f. 7.8.
1870, d. 14.4. 1922, og kona
hans Sigurlína Sigurgeirsdótt-
ir, f. 9.4. 1879, d. 13.1. 1968.
Þau bjuggu á Akureyri. Tómas,
faðir Jóns Emils, var Jónasson,
kvæntur Björgu Emilíu Þor-
steinsdóttur. Þau bjuggu lengst
á Hróarsstöðum í Fnjóskadal.
Tómas á Hróarsstöðum var list-
rænn, skrifaði leik-
rit og var kunnur
hagyrðingur.
Systkini Sigurgeirs
voru: Fjóla Katrín,
f. 2.10.1904, d. 12.6.
1960, Karl Jóhann,
f. 8.10. 1906, d.
17.10. 1976, Páll, f.
12.11. 1908, d. 14.7.
1985, Helga Ár-
mann, f. 8.5. 1914,
d. 1.5. 1933, Tómas,
f. 27.7. 1916, Þor-
valdur Kristján, f.
11.10.1918, og hálf-
bróðir samfeðra
var Jón Forberg.
Eftirlifandi eiginkona Sigur-
geirs er Hulda Gísladóttir frá
Skógargerði. Börn þeirra eru
Dagný, f. 23.5. 1935, Sigurlína
Ármann, f. 11.7. 1939, og Gísli,
f. 14.1. 1949.
Útför Sigurgeirs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ER ÉG gekk út í morguninn eftir
að mér hafði borist andlátsfregn
afa míns, Sigurgeirs Jónssonar,
nefndur Geiri Tomm, varð mér ljóst
að þó svo við hefðum oft verið ósam-
mála, okkur til ánægju, þá höfðum
við þó sama smekk fyrir veðri. Eft-
ir hlýtt og gott sumar var komið
haust og fyrstu snjóa hafði fest þá
um nóttina. Trén svignuðu mjög
allaufguð undan þunganum; birkið
tekið að gulna. Það var svalt og
stillt og hljótt. Þetta var einmitt
Erfídrykkjur
Glæsileg kaffi-
hladborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050925
og 562 7575
i
FLUGLEIÐIR
HÍTEi LÖFTLEIDIR
Erfldrykkjiir
Safnaðarheimiii f
Háteigskirkjn /'
veður til að kveðja, eins og farfugl-
amir, og fara í betri stað.
Það var á miklum umbrotatímum
að við fluttum frá Reykjavík til
Akureyrar: undirritaður, systur
mínar Helga Jóna og Hilma ásamt
Dagnýju móður okkar. Gísli, móður-
bróðir okkar, keyrði jeppann, þá
17 ára gamall. Eftir tíu eða tólf
tíma akstur, í höstiím bílnum, á
holóttum vegum þess tíma, vorum
við stödd hjá afa og ömmu á Spít-
alavegi 21 á Akureyri. Húsið alitaf
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið 511 kvöld
til kl. 22,- einnig um heigar.
Skreytingar við öil tilefni.
Gjafavörur.
Crfisdrykkjur
VeWAgohú/ið
GRPi-mn
Sfmi 555-4477
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 5C2 0200
íslenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið Sk S. HELGAS0N HF
upplýsinga. 11STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SÍMI 557 6677
kallað Spító. Við vorum komin í
landið þar sem bókstafirnir k og t
eru jafn réttháir g og d. Fengu nú
borgarbörnin heldur betur að heyra
það frá öllum Akureyringum að
sunnlenska væri hér ekki hátt skrif-
uð. Þó var einn maður sem nennti
ekki að halda fyrirlestra um fram-
burð. Það var afi. í stað þess sagði
hann „saggði“, „hebbði“ og
„höbbði“ o.fl. í þeim dúr. Svo var
farið með krakkana út í bíl og ekið
eins hægt og mögulegt var suður
á höfða, sem afi sem sagt kallaði
„höbbða“ til hátíðabrigða, að setja
niður kartöflur. Afi vissi að við
kunnum nóg í íslensku, en notaði
tímann í bílnum til að kenna okkur
frönsku, fingramál og söng. Gott
ef ekki kom tími og tími í hrafna-
máli. Hann lét sem sagt öðrum eft-
ir að beija burt linmælgina. Og
kennslan var mjög þægileg og kröf-
ur hóflegar, það eina sem stressaði
var aksturslagið. Hraðamælirinn
stóð stundum á núlli. Það var eins
gott að enginn þekkti mann. En svo
fór afi út úr bænum með krakkana
og þá var nú heldur betur sett í
fluggírinn. Hann var fljótur fram í
Tjarnargerði ef svo bar undir.
Og afi ók með okkur krakkana
yfir kvíslar Eyjafjarðarár út í hólm-
ana til að tína egg eða bera á eða
heyja. Það var líka farið í íjárhúsin,
því afí átti nokkrar kindur í jaðri
bæjarins. Svo gaf hann mér lamb,
sem varð kind, sem gaf mér lömb
á haustin. En flestar voru samt
ferðimar í kartöflugarðinn, þetta
flæmi sem okkur fannst. Vor og
haust fór afi með krakkahópa af
ýmsum stærðum og gerðum til að
vinna í garðinum suður á höfðanum.
Hann beitti nánast vísindalegri ná-
kvæmni við ræktunina; manni þótti
jafnvel nóg um á stundum. Útsæðið
varð að snúa rétt þegar það fór í
moldina; spírurnar upp. Bilið milli
kartaflnanna varð að vera rétt og
mælt í lengd og breidd. Dýptin varð
og að vera mæld. I þessu var ekk-
ert fúsk liðið. Þannig var hann ag-
aður og nákvæmur í sínum verkum.
Líka þegar hann opnaði gosflösk-
urnar í kaffitímanum. Afi opnaði
skottið á bílnum og það sló þögn á
liðið; við blasti kassinn með seven-
upinu og ’appelsíninu. Hann opnaði
flöskurnar með bíllyklinum og fór
sér að engu óðsiega; dauðaþögn á
meðan: Allir fengu sína flösku og
tapparnir vour stráheilir á eftir. Svo
var sest „yndir“ bárujárnsvegginn
ef hann var á norðan. Eftir gosið
kom hrollur í mannskapinn og það
var hægt að halda áfram að vinna.
Þegar síðan afa þótti nóg að gert
í garðinum var ekið heim á þessum
mesta dólhraða sem undirritaður
hefur orðið vitni að um dagana;
hraðamælirinn stóð á núlli.
Heima í Spító kenndi afi okkur
svo skák og olsen olsen. Ekki man
ég til þess að hafa sótt gull í greip-
ar hans við skákborðið; hann fóm-
aði nokkrum mönnum og mátaði,
enda tefldi hann daglega við vinnu-
félagana. Við óþægð gaf hann sel-
bita.
Sigurgeir starfaði lengst af hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga; keyrði
flutningabíla árum saman milli
Reykjavíkur og Akureyrar á vegum
sem fengju varla hærri gráðu í dag
en kallast slóðar. Til eru myndir frá
þeim tíma sem sýna bílana marandi
í hálfu kafi í aurblautum vegum;
af sumum myndunum að dæma
hefði reyndar mátt ætla að bílnum
hefði verið fleygt út í mýri, því
hvergi sést vegurinn, en bílarnir
tvist og bast í botnlausri drullunni.
Þannig voru vegirnir þegar frum-
heijarnir í vörubílaakstri ruddu
brautina. Hann sagði mér frá því
hvernig sviptivindarnir í Hvalfirðin-
um rifu í bílana og sjá hafi mátt á
sjónum hvort hann var mjög hvass,
og hvernig hann þurfti að skorða
sig af til að halda stýrinu. Það voru
átök, þá var ekkert vökvastýri,
sagði hann. Árið 1962 hætti Sigur-
geir að keyra og varð deildarstjóri
á Bifröst. Þeirri stöðu gegndi hann
þar til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir árið 1980. Utan vinn-
unnar stundaði Sigurgeir veiðar af
ýmsu tagi. Hann fór á hreindýra-
veiðar, gæs og í ijúpur; stundaði
hann einnig stangveiði. Annars var
Sigurgeir Jónsson öðru fremur
maður síns starfs og líklega ekki
hinn alltumvefjandi fjölskyldufaðir.
Engu að síður var hann barngóður
og mikill dýravinur. Sá sem hér
skrifar ætlar sér ekki þá dul að
útskýra persónu Sigurgeirs, en telja
má víst að föðurmissir við upphaf
unglingsára og sviplegt fráfall ást-
kærrar systur á unga aldri hafi
haft mikil áhrif á hans lífsafstöðu.
Hann hafði frábæra kímnigáfu sem
hann gat beitt á ýmsa vegu, stund-
ÞORLÁKUR
ÞÓRARINSSON
+ Þorlákur Þórar-
insson fæddist
9. maí 1924. Hann
lést í Landspítalan-
um 22. september
síðastliðinn. For-
eldrar Þorláks voru
Þórarinn Gunn-
laugsson, stýrimað-
ur, f. 19. mars 1898,
d. 20. maí 1974, og
Auður Jónsdóttir, f.
15. nóvember 1897.
Eftirlifandi eigin-
kona Þorláks er
Stella R. Sveinsdótt-
ir, f. 27. desember
1935. Þau áttu einn son, Jón
Hafþór Þorláksson, bifvéla-
virkja, f. 26. júní 1954, eigin-
kona hans er Helga Elínborg
Jónsdóttir, leikskólastjóri, f. 4.
maí 1957. Þeirra börn eru Auð-
ur Jónsdóttir, f. 26. maí 1980,
og Ari Elberg Jónsson, f. 3. sept-
ember 1987.
Þorlákur stundaði nám i
Reykholti árið 1940-41, lærði
húsasmíði við Iðnskólann 1941-
1944, nam við Stýri-
mannaskólann
1951-1954 og lauk
þaðan farmanna-
prófi. Hann starfaði
við húsasmíðar árin
1945-1948, á es.
Lagarfossi frá 12.
nóvember 1948 til
28. janúar 1949, á
es. Reykjafossi frá
I. febrúar 1949 til
17. júní sama ár. Á
es. Brúarfossi frá
II. okt. 1946 til 30.
júní 1957, á ms. Lag-
arfossi frá 31. des.
1959 til 19. janúar 1960. Á ms.
Goðafossi frá 2. apríl 1965, var
þar háseti og stýrimaður, eftir
það stýrimaður á ýmsum skip-
um og síðan skipstjóri í afleys-
ingum. Hætti og fór í land 10.
ágúst 1976 og starfaði hjá
Hrafnistu í Hafnarfirði til ársins
1994.
Útför Þorláks verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ÉG VIL minnast elsku afa míns
með nokkrum orðum. Frá því ég
man eftir mér hefur afi verið til
staðar, svo góður, sterkur og
traustur. Hann hefur skipað stóran
sess í lífi mínu. Á hveijum sunnu-
degi öll mín bernskuár, fórum við
afi í sunnudagsbíltúr, skoðuðum
skipin í Reykjavíkurhöfn, fengum
okkur kókó og köku í Kaffivagnin-
um, og oftar en ekki enduðum við
á Hrafnistu í Hafnarfirði, þar sem
afi starfaði í mörg ár.
Afi hafði gaman af að ferðast
og ófáar ferðirnar hef ég farið með
honum og ömmu, innanlands sem
utan.
Ég á mjög erfitt með að sætta
um nokkuð gráglettnislega, en oftar
af list hins sanna húmorista. Og til
þess þarf gáfur. Það er skoðun mín
að Sigurgeir Jónsson hafi verið
maður mikilla tilfinninga, en þær
tilfínningar vildi hann hafa fyrir sig
einan. Hann var tónlistarunnandi;
hlustaði á klassík í útvarpi og af
plötum sem hann átti sjálfur.
Að loknum starfsdegi settist Sig-
urgeir í helgan stein. Hann var orð-
inn hjartveikur og hlífði sér þvi
nokkuð. En hann var líka ekki
maður erindisleysunnar, túristi gat
hann aldrei orðið. Hann fór suður
þegar hann var í suðurkeyrslunni;
austur þegar hann fór á veiðar;
hann gat ekki gert sér upp erindi
og hélt sig því heima eftir starfs-
lok. Hann fór þó um bæinn á bílnum
sínum fram á síðustu ár og heim-
sótti sitt fólk; sérstaklega varð það
honum til ánægju að koma að
Knarrarbergi, þar sem sonur hans
Gísli bjó, og vitja um hestana. En
ellikerling sótti að Sigurgeiri og þá
einkum líkamlega. Andlega hélt
hann hins vegar sínum styrk til
hinstu stundar; fylgdist meðal ann-
ars mjög vel með öllu sínu fólki.
Sigurgeir Jónsson var orðinn
aldraður, sjúkur maður þegar kallið
kom. Andlát hans þurfti því ekki
að koma á óvart. En það gerði það
samt. Ef til vill vegna þess að hann
var alltaf heima hjá sér og hélt öll-
um sínum venjum til hins síðasta.
Hann var mjög lítið farinn þegar
maðurinn með ljáinn fellir hann
eftir snarpa og ójafna viðureign.
Varla um neina banalegu að ræða.
Það var líka kannski dálítið stíllinn
hans afa; ganga í verkið og ljúka
því af. Ég þakka honum fyrir allt
og allt. Blessuð sé minning hans.
Þó höldum eitthvað eyðist,
í aðra mynd það leiðist,
eyðist aldrei það!
Duptgjört strá er duptið,
af dupti aptur lyptist
urt í urtar stað -
Orminn sjá
dottinn í dá,
af ham hans fúnum
hið fagurbrúna
fiðrildið vængjum ypptir.
(B.T.)
Ömmu minni, Huldu Gísladóttur,
votta ég mína dýpstu samúð í sorg-
artíð.
Sigurgeir Sveinsson.
mig við andlát afa, en hann var
mjög veikur síðustu vikur. Ég óska
þess að himnaríki sé til og nú Iíði
honum vel. Jólin og áramótin verða
tómleg án hans.
Ég mun alltaf hafa minningu afa
efst í huga, um hann á ég góðar
minningar sem eru mér mikils virði.
Við Ari bróðir minn kveðjum afa
með söknuði og biðjum góðan Guð
að varðveita hann.
Auður Jónsdóttir.
Við Þorlákur kynntumst árið
1948, er ég kom um borð í Reykja-
foss. Hann var þar háseti. Við urð-
um strax góðir vinir, er hélst alla
tíð.
Þorlákur var kallaður Lalli af
sínum nánustu og vinum. Hann
átti rætur sínar að rekja upp í Borg-
arfjörð, sem var honum mjög kær
og naut ég þekkingar hans á Borg-
arfirði.
Lalli lærði húsasmíði áður en
hann byijaði sjómennsku. Hann var
hjá Eimskipafélagi íslands og þegar
hann hætti hjá þeim var hann skip-
stjóri á Reykjafossi hinum þriðja.
Eftir að hann kom í land, var hann
eftirlitsmaður við byggingu DAS í
Hafnarfírði, og síðan húsvörður
þar. Lalli vann mikið við eignir sjó-
mannadagsráðs að Hraunkoti í
Grímsnesi, enda kom þá vel í ljós
sú kunnátta sem hann bjó yfir.
Eiginkona Þorláks er Stella
Ragnheiður Sveinsdóttir og eignuð-
ust þau einn son. Barnabörnin voru
tvö og voru augasteinar afa síns.
Ég votta Stellu og öllum ættingj-
um hans mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og þakka góða viðkynn-
ingu við hinn látna.
Skjöldur Þorgrímsson.