Morgunblaðið - 14.10.1995, Blaðsíða 7

6 C LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 1995 C 7
TRÓJA er fallin þegar leikritið um dætur
hennar hefst. Grikkir hafa haft sigur í
hinu langa stríði og synir borgarinnar
liggja dauðir í brennandi rústum hennar.
Kvennanna bíður ánauð í Grikklandi og segir leik-
ritið frá afdrifum nokkurra þeirra.
Með leikritinu vildi Evrípídes vara Aþeninga við
því að yfirgangur gagnvart íbúum eyjarinnar Mel-
os, sem þeir höfðu hertekið árið áður, myndi leiða
af sér hefnd guða. Eins og við þekkjum af sög-
unni gengu orð skáldsins eftir því að ári síðar fóru
Aþeningar mikla hrakför til Sikileyjar sem varð
upphafíð að endalokum veldis þeirra.
Eitt nútímalegasta leikritið
Inga Bjarnason leikstjóri verksins segir að þetta
2400 ára gamla leikrit fjalli um afleiðingar stríðs.
„Þetta leikrit er kröftug fordæming á stríði. Það
er búið að drepa alla karlmenn Trójuborgar og
verið að senda allar konumar í ánauð til Grikk-
lands. Þetta er eiginlega leikrit sem gerist eftir
katastrófuna, ef við ímyndum okkur að það hafi
verið varpað atómsprengju einhvers staðar þá ger-
ist leikritið eftir að hún hefur sprungið. Það er
allt farið. Þetta er sennilega eitt nútímalegasta
leikrit sem hefur verið skrifað. Maður kemst að
raun um að ekkert hefur breyst síðastliðin 2400
ár. Við emm alveg jafn heimsk og gráðug og Grikk-
ir voru.
Þetta leikrit flytur varnaðarorð. Höfundurinn er
að segja mönnum að gæta að sér. Boðskapurinn
er sá að stríð er heimskulegur og hræðilegur hlut-
ur og að þau eru öll eins, við notum mismunandi
vopn í þeim en tilfinningin er sú sama á bak við
þau öll. Mér finnst þetta leikrit eiga jafnt við okk-
ar tíma og tíma höfundarins því okkar vestræna
menning er á heljarþröm. En ég veit ekki hvort
við lærum neitt frekar á svona viðvörun en Grikk-
ir til forna.“
Þarf alltaf að skemmta?
Grísku harmleikirnir hafa ekki verið leiknir mik-
ið hér á landi þótt þjóðin eigi þá í frábærum þýðing-
um Helga Hálfdanarsonar. Inga segir að sinnuleys-
ið gagnvart þessum stórvirkjum menningarsögunn-
ar sé til skammar. „Það er eitthvað í þessum nú-
tíma sem segir að það þurfi alltaf að vera að
skemmta fólki. Það er einhver hræðsla við alvör-
Morgunblaðið/Þorkell
TÓNLIST og dans eru stór hluti sýningarinnar en kórverkið er mjög viðamikið í Trójudætrum.
Trójudætur í
rústum Iðnós
Hvunndagsleikhúsið frumsýnir gríska harmleikinn Trójudætur
eftir Evripídes í Iðnó á morgun. Þröstur Helgason fylgdist með
æfíngu á verkinu og ræddi við leikstjórann Ingu Bjamason.
+
una. Ég setti upp Medeu árið 1991. Við frumsýnd-
um einmitt sama dag og Mál og menning gaf út
alla harmleikina í þýðingu Helga og það var góð
aðsókn að henni. Síðan hafa verið leiklestrar á
þeim í Borgarleikhúsinu. En þetta er ekki
nóg. Við megum ekki gleyma því að það
er ekki sjálfgefið að við eigum þessi verk
í íslenskri þýðingu, þýðingu sem er að
auki svo góð að það er hreinlega unaðs-
legt að vinna með hana.
Ég held líka að það sé nauðsynlegt fyrir leiklist-
ina sjálfa hér í landinu að þessi verk séu sýnd. Ég
er þeirrar skoðunar að það eigi það sama við um
leikara og tónlistarmenn, þeir ná aldrei fullkomnum
tökum á list sinni nema þurfa að takast á við hina
mestu meistara hennar.“
Iðnó-Trója
Inga segir að ástand Iðnós þjóni sýningunni
mjög vel. „Húsið er í rúst að innan og það hentar
verkinu afar vel. Trója er í rúst. Við höfum ekki
þurft að eyða miklum fjármunum í leikmyndina
sökum þessa og það er_ kannski eins gott því við
eigum enga peninga. Það sama er að segja um
búninga, hönnuðurnir hafa
ekki haft úr neinum pening-
um að moða þar.“ Leikið'
verður á gólfi hússins en
áhorfendur sitja á stalli og
horfa yfir sviðið.
Tónlist og dans eru stór
hluti sýningarinnar en kór-
verkið er mjög viðamikið í
Trójudætrum. Það er Leifur
Þórarinsson sem semur tón-
listina við verkið og Lára
Stefánsdóttir sér um dans
og hreyfingar leikara. Inga
segir að mikil samvinna hafi verið á milli þeirra
þriggja og starfssvið þeirra hafi að mörgu leyti
skarast svo mikið að þau viti vart Iengur hvar
markalínurnar á milli þeirra liggja.
f anda Forn-Grikkja
Allir þeir sem vinna að uppfærslu Trójudætra
gera það launalaust. Allir eru þeir hins vegar at-
vinnumenn á sínu sviði. Inga segir að þessi vinna
hafi verið sérstaklega gefandi og skemmtileg. „Ég
efast um að ég hefði fengið allt þetta fólk til að
vinna frítt ef það fengi ekki eitthvað andlegt út
úr þessu. Við erum að setja þetta verk upp vegna
þess að okkur finnst að það þurfi einhver að gera
það, það þarf einhver að sinna klassík-
inni.“
Inga var á Kýpur á síðasta ári og
fékk að fylgjast með uppsetningu á þessu
verki hjá Grikkjum. „Það sem við erum
að reyna að gera núna er að finna ein-
hvern íslenskan stíl sem hæfir verkinu. Allar tilfinn-
ingar Grikkja eru miklu stærri en hjá okkur, þeir
tjá tilfinningar sínar á miklu stærri hátt. Hjá Grikkj-
um er þetta verk sungið, dansað og kveðið á mikil-
, fenglegan hátt en mér finnst það ekki eiga við í
íslenskri uppfærslu.“
Inga segir að ef hópurinn hitti á rétta stílinn í
þeim sex sýningum sem verða á verkinu nú í haust
þá sé ætlunin að taka upp þráðinn í vor og sýna
verkið aftur með stærri leikarahópi á Listahátíð í
Reykjavík. Þá verði bætt við Jötninum eftir Evripí-
des, sem sé ærslaleikur. „Þetta verður því sýning
í anda Forn-Grikkja sem létu áhorfendur iðulega
gráta fyrst og svo hresstu þeir þá við með ærslum
áður en þeir fóru heim. En
til þess að úr því verði þurfum
við að fá einhveija styrki."
Að sýningunni standa um
50 listamenn; leikarar, söngv-
arar, dansarar, hljóðfæraleik-
arar, myndlistarmenn og
tæknifólk. í stærstu hlutverk-
um eru Bríet Héðinsdóttir,
Helga E. Jónsdóttir, Sigrún
Sól Olafsdóttir, Halla Margrét
Jóhannsdóttir, Gunnar Gunn-
steinsson og Hinrik Ólafsson.
Eins og áður sagði er kórverk-
ið viðamikið í leiknum en meðal leikara í honum
eru María Ellingsen, Lilja Þórisdóttir, Kolbrún Erna
Pétursdóttir, Guðrún Þórðardóttir og Margrét Kr.
Pétursdóttir. Söngkonur eru fimm; Esther Helga
Guðmundsdóttir, Björk Jónsdóttir, Jóhanna Þór-
hallsdóttir, Sigurbjörg Hv. Magnúsdóttir, Jóhanna
og Ragnheiður Linnet.
Frumsýning verður á morgun, sunnudag, í Iðnó
kl. 20.30 en næstu sýningar verða á fimmtudag
og föstudag á sama stað og tíma.
Kvennanna
bíður ánauð í
Grikklandi
LJÓÐRÆNAR landslags-
myndir, litríkar og dular-
fullar eru samankomnar í
sal með höggmyndum þar
sem takast á ýmsir kraftar og
kennileyti. Antonio Hervás
Amezcua opnar sýningu á verkum
sínum í Listhúsinu í Laugardal í
dag. Þetta er þriðja ferð hans hing-
að til lands á jafnmörgum árum.
Hann var hér í fyrra og vann í
Straumi í Hafnarfirði og sýndi í
kjölfarið í sýningarsalnum Portinu
þar í bæ. Nokkur verk á sýning-
unni núna eru þau sömu og í Port-
inu, verk sem hann kallar Islands-
verkin sín. Einnig eru önnur verk
sem gefa breiðari yfirsýn á þróun
verka hans undanfarin ár, utan ís-
lands. Blaðamaður hitti hann þegar
hann var að leggja lokahönd á upp-
setningu sýningarinnar
Tilfinningarnar stjórna
Hvað er það sem dregur spánsk-
an listamann til íslands að vinna?
„Að koma hingað var eins og að
hitta fyrir það sem ég hafði verið
að mála heima á Spáni áður. Mynd-
ir mínar eru margar draumkenndar •
að sjá og minna um margt á ís-
lenskt landslag án þess að ég hefði
nokkurntíma séð íslenskt landslag,“
sagði Amezcua.
„Landið er eins og segull og þeg-
ar ég er einu sinni búinn að kynn-
ast því dregur það mig alltaf hing-
að aftur, landslagið sem ég er búinn
að sjá í huga mér og draumum
mínum,“ sagði Amezcua í fram-
haldi. Litirnir í myndum hans héðan
af íslandi eru ólíkir litum íslenskra
landslagsmálara þó inn á milli blossi
upp sterkir „íslenskir" litir. „Ég ræð
svo lítið hvaða liti ég nota. Þetta
stjórnast allt af tilfinningum, ég
sest ekki niður og segi við sjálfan
mig að nú ætli ég að mála gula
mynd eða rauða mynd t.d.“
Spánveijar hafa átt marga stór-
meistara á myndlistarsviðinu og
má þar telja fræga menn eins og
Salvador Dali og Fransisco Goya
sem dæmi. í sumum málverkum
Amezcua má sjá ákveðinn svip með
Dali þó myndefnið sé annað. Því
liggur beint við að spyija hvort
hann sé meðvitað að útfæra súr-
realismann út á nýtt svið. Til að
bása niður stílinn datt mér í hug
orðið abstrakt súrrealismi.
„Auðvitað geta verk mín verið
lík öðrum verkum eins og t.d. súr-
realiskum verkum. Súrrealisminn
var einstök stefna í sinni röð og
það sem er málað á eftir getur allt-
af minnt á það sem á undan er
gengið. Allt er þetta hluti af ákveð-
inni þróun. Þeir sem eru að fást
við drauma og tilfinningar í mál-
verkum , eins og ég, komast ekki
hjá því að svipa til súrrealista."
Hann segir að abstrakt-súrrealísk
túlkun blaðamanns sé ágæt og
hann sé sammála henni þó auðvitað
sé það hvers og eins að upplifa
myndirnar eða flokka eftir eigin
vilja. Hann segir jafnframt að sér
sé nokkuð sama hvaða titil myndir
sínar beri og helst vill hann að fólk
titli þær hvert fyrir sig eftir því
hvaða tilfinningu það fær við að
sjá þær. Sú tilfinning sem var í
huga hans þegar hann var að mála
hentar kannski ekki öllum ‘og því
vill hann ekki vera að túlka þær
of mikið fyrir öðrum.
Blaðamaður minnist myndar sem
heitir Kattarkonan og spyr hvort
þar sé kattarkonan úr leðurblöku-
manninum mætt á svæðið.„Nei,
nei. Þetta var fyrsta myndin sem
ég málaði þegar ég kom hingað nú
í ágúst. þarna eru einfaldlega kött-
ur og kona, kattarkona!"
Eins og hér hefur komið fram
eru málverkin öll unnin útfrá til-
fínningum en öðru máli gegnir um
höggmyndirnar sem hann sýnir.
Þær eru aliar unnar útfrá ákveðn-
um hugmyndum enda er vinnuferlið
allt annað og ekki hægt að vinna
eins mikið af fíngrum fram í efnið.
Þar er hvert smáatriði ákveðið.
Dramatíkin og táknrænan er alls-
ráðandi og það er saga á bakvið
hvern grip. Vængir, hendur, dýr
og andlit eru táknin sem koma títt
fyrir.
Notagildi listaverka
Hann hefur stundað margar að-
ferðir og tækni innan myndlistar-
innar. Málverk, höggmyndir, vegg-
myndir, grafík og er auk þess full-
menntaður sem kennari í málun og
teikningu. Hann telur það hljóta
að vera markmið listamanna að
þekkja miðlana sem verkin eru
unnin í og tæknina sem til þarf.
Að hans sögn gæti hann ekki, eins
og algengt hefur verið meðal lista-
manna í gegnum aldirnar, skissað
upp mynd eða hugmynd að mynd
og látið svo aðstoðarmenn sína um
að færa hana yfir í til dæmis fresku-
form. „Það er ekki nóg að listamað-
ur hafi hugmyndir, hann verður að
geta unnið þær til enda,“ sagði
hann. „þetta er svona líkamlegt
ferli eða ferðalag frá einum punkti
til annars.“
Notagildi listaverka hefur oft
verið tilefni vangaveltna hvort sem
um huglægt notagildi er að ræða
eða notadijúgt í daglega lífinu.
Skreyttir veggir á almannafæri eða
skúlptúrar þar sem hægt er að
geyma í ávexti eru þar á meðal.
Finnst þér það bæta verkið ef
hægt er að sjá notagildi í því?
„Já mér fínnst það. Málverk eru
þá frekar á huglægu nótunum en
í skúlptúrunum ertu kominn með
rými sem er hægt að nota á ein-
hvern hátt, og því ekki að nota
það!“ sagði hann.
En yfír á aðrar nótur, nú ert þú
menntaður kennari. Lítur þú á
kennslu sem hluta af
þinni list?
„Ég get eiginlega ekki
svarað þessu beint. Þetta
er náttúrulega hluti af
mínu lífi. Kennslan tók
mikinn tíma frá mér og nú er ég
að mestu hættur að kenna en ég
hef alltaf smá löngun til þess gg
hef því alltaf örfáa nemendur. Ég
nota kennsluna sem björgunarbelti
ef á brattan fer að sækja í listinni.“
Er erfitt að lifa af listinni á
Spáni?
Ég lifi, þó það sé erfitt fyrir mig
því mínar myndir eru oft erfiðar i
sölu. Ég geri ólíkar myndir og oft
er erfitt að festa á þeim hendur og
því erfitt að markaðssetja þær.
Hann þekkir nokkuð til íslenskra
íistamanna og nefnir þar nokkra
málara. Hann segir íslenska málara
hæfíleikaríka og það kemur honum
mikið á óvart hve mikið er til af
góðum listamönnum á landinu og
telur íslenska listamenn eiga fullt
erindi á spænska grundu enda var
sýning eins og Ljós úr norðri - Nor-
ræn aldamótalist, sem sett var upp
í tveimur borgum á Spáni , gott
dæmi um það enda var gríðarleg
aðsókn á hana. Spánveijar hafa allt-
af haft, áhuga á því hvað
er að gerast í norðrinu
sagði Amezcua.
Amezcua hefur dvalið
hér síðan í ágúst og þarf
að hverfa aftur til Spánar
fljótlega til að undirbúa sýningu sem
haldin verður 25. nóvember í grennd
við Barcelona. Hann segist vonast
til að geta haldið góðum samskiptum
við ísland og íslendinga enda fínnst
honum hann vera orðinn islenskur
að hluta. Þessi þriðja heimsókn
markaði tímamót fyrir hann þvi að
hans sögn skilur hann fólkið hér
betur. og lítur það nú öðrum augum.
Sýningin er í Listgalleríinu í List-
húsinu í Laugardal og stendur til
30. október.
Hún er opin frá kl.13-18 alla virka
daga, kl.12-16 á laugardögum og
13-16 á sunnudögum.
Kattarkona
í ágfíst
Erlendir listamenn sem koma til Islands verða
oft fyrir miklum hughrifum af náttúrunni.
Þóroddur Bjarnason ræddi við listamann
sem málaði íslenskt landslag löngu áður en
hann kom fyrst til landsins.
Landið er
eins og
segull
Umberto Eco hefur sent frá sér þriðju skáldsögu sína
„The Island of the Day Before“ (Eyja gærdagsins) sem
hann segir vera um það sem menn þrá en sé utan seilingar
Synt á dagalínu
ÞÉTTVAXINN, skeggjaður
og með gleraugu, ágætur
enskumaður eftir stöðug
ferðalög fram og til baka
yfir Atlantshafið undanfarin
ár. Umberto Eco er prófessor
í táknfræði og skrifar af jafn-
mikilli skynsemi um erfið-
leikana sem eru því samfara
að borða baunir með plast-
hnífapörum um borð í flugvél
og áhyggjur sínar
vegna uppgangs fas-
isma víða um heim. En
Eco er líklega þekkt-
astur sem rithöfundur
og hefur nú sent frá
sér sína þriðju bók,
„The Island of the Day
Before“ (Eyju gær-
dagsins).
Eco öðlaðist heims-
frægð fyrir fyrstu bók
sína, „Nafn rósarinn-
ar“ sem kom út árið
1980 og gerð var kvik-
mynd eftir. „Mig lang-
aði til að eitra fyrir
munki,“ svaraði hann
blátt áfram, þegar
blaðamaður The
Sunday Times innti
hann eftir hugmynd-
inni að bókinni.
„Nafn rósarinnar"
seldist í 10 milljónum
eintaka en það steig
Eco þó ekki til höfuðs. Hann
var 48 ára þegar hún kom
út og honum lá ekkert á.
Næsta skáldsaga „Foucault’s
Pendulum" kom útárið 1989
og nú, sex árum síðar, er
þriðja skáldsagan „Island of
the Day Before“ komin út.
Að læra að synda
„Mig langaði til að skrifa
um náttúruna, en mig vantaði
tákn - eitthvað sem myndi
greina skáldskap frá fræði-
texta. Ég heillaðist af 180.
lengdarbaug, sem kallaður
er dagalína. Ég hélt því til
Fiji-eyja [sem liggja því sem
næst á dagalínu] synti þar
og kafaði. Að endingu fjallaði
bókin þó um mann sem ekki
kann að synda - fram á síð-
ustu öld voru flestir ósyndir,
einnig sjómenn. Svona eyddi
ég næstu fjórum árum, í að
læra að synda að nýju. Ég
fann meira að segja sundleið-
beiningar sem skrifaðar voru
árið 1697, með myndum þar
sem mönnum er sýnt hvernig
þeir eiga að fljóta."
Roberto della Griva, sögu-
hetju Ecos í nýju bókinni,
skolar upp í gamlan bát í
Suður-Kyrrahafinu, ólíkt
Róbinson Krúsó, sem rak á
land á eyðieyju. Svo heppi-
lega vill til að í bátnum er
sjónauki, úrval jurta og
grænmetis, klukkur, grappa-
flöskur og ferskvatn, und-
urfagrir fuglar, sem sumir
verpa í bátnum ogjesúíti,
faðir Caspar, sem vonast til
þess að sjá stjörnufræðina
staðfesta í náttúrunni. Hvor-
ugur mannanna getur synt
til nálægrar eyjar og snýst
bókin að mestu um samræður
þeirra um náttúruna og raun-
veruleikann á meðan Ro-
berto lærir að synda.
Ný náttúra í nýjum heimi
í „Nafni rósarinnar" sveif
andi Jorge Luis Borges og
Arthurs Conans Doyle yfir
vötnum í bland við vísanir í
guðfræði miðalda og matar-
uppskriftir. I nýju bókinni er
aðaláherslan á John Donne,
barokk (hlaðstíl) og þann
misskilning sem varð til þeg-
ar Evrópubúar fóru að horfa
á „nýja“ náttúru í nýjum
heimi út frá eigin forsendum.
Eco fullyrðir að enginn sjái
hlutina eins og-þeir eru í
raun og veru. Galdur verald-
arinnar liggi í rangskynjun-
um og skáldskap. „Hver og
einn endurspeglar nútimann
á einhvern hátt,“ segir hann.
„Á 17. öld var Galileó eins
mikilvægur samtímamönn-
um sínum og Einstein er nú.
En barokk-tíminn er ekki síð-
ur heillandi sem dæmi um
of mikla siðmenningu. Við
sjáum dæmi um það í nútím-
anum - Benetton-auglýsing
er ekkert„raunverulegri“ en
ofhlaðin barrokk-skréyting í
lofti húss. Landkönnuðir
upplifðu náttúruna á einn
veg og skrifuðu um hana á
annan veg. Ég varð að
ímynda mér hvernig sögu-
helja mín myndi líta á kóral-
rif og fenjavið. Orðið fenja-
viður var ekki til á þessum
tíma en trén eru kölluð köng-
ulóartré á Flórída, með vísan
til útlits þeirra. Og þannig
lítur Roberto á þau.“
Eco hefur fullyrt að til að
skrifa um tilfinningu á borð
við ást, megi menn ekki vera
helteknir af tilfinningunni,
heldur eigi þeir að muna
hana og horfa á hana úr fjar-
lægð. „Sjáðu þessa bók,“ seg-
ir hann og bendir á eintak
af „Eyjunni". Hún er um eyju
sem er utan seilingar, hlut
sem menn þrá en geta ekki
höndlað. Ég hef upplifað
slíkt, rétt eins og aðrir... Það
er sammannleg reynsla en til
að breyta henni í bókmenntir
er best að nota skrúðmælgi
barrokktímans. Það er rétta
tungumálið."
Leitar ekki huggunar
Eco býr í Bologna og hefur
undanfarin tuttugu ár kennt
táknfræði við háskólann þar
í borg. „Tákn - táknfræði
er í öllu svo að ég get í raun
réttlætt það að hafa áhuga á
öllu,“ segir hann. Eco er þó
sjaldan lengi í Bologna í einu,
hann er á sífelldum ferðalög-
um til að halda fyrirlestra
og kynna verk sín.
Blaðamaður Independent
spurði hann á dögunum
hvaða tilgang bókmenntir
hefðu. Eco svarar því til að
þær séu til að uppfræða les-
andann. Kenna honum að
vænta ekki hughreystingar í
bókmenntum, heldur vanda-
mála og spurninga.
„Það er líklega þung-
amiðja starfs míns, að
leita ekki huggunar,
ekki að láta bækurnar
enda vel. Ég held að
allir rithöfundar skrifi
til að lýsa einhveiju
yfir um lífið. Mín yfir-
lýsing er sú að menn
eigi ekki að leita hug-
hreystingar því að lífið
er ekki auðvelt. Ég er
ekki einn um að hafa
komist að þessari nið-
urstöðu.“
Of mikið magn
upplýsinga
Eco hefur ævinlega
verið hallur undir
tæknina og tekið undir
með mönnum á borð við
Marshall McLuhan,
sem telja að öld tækni-
upplýsingarinnar sé
upp runnin. Hann hefur m.a.
kynnt sér alnetið. „Ég skoða
netið í nokkrar klukkustund-
ir í hverri viku. Vandinn -
dýrðlegur vandi í raun og
veru - er sá að maður veit
ekki hvað maður kann að
finna. Það er of mikið af öllu.
Að endingu getur of mikið
af upplýsingum lamað mann,
rétt eins og matur, svefn og
ást í óhófi. Maður einn í
Bandarikjunum hefur birt
myndir af ristli sínum á al-
netinu og það finnst mér
makalaust. Að hugsa sér að
menn noti tæknina til að sýna
almenningi innyfli sín.
Framtíð menntunar liggur
í því að kenna fólki að velja
og hafna upplýsingum. Ég
er farinn að kenna nemend-
um mínum listina að vinsa
úr. Hvernig vita menn hvað
muni koma þeim að gagni?
Hvernig safna menn nægum
upplýsingum um upplýs-
ingar? Þetta er miklu
ánægjulegri vandi en Stóra-
bróður vandinn sem menn
stríddu við undir stjórn
kommúnista, sem snerist í
raun um hvort að menn voru
heilaþvegnir éða ekki. En ég
geri ráð fyrir að þessi sé
ekki síður alvarlegur."
Spurningin sem vaknar
eftir útkomu nýjustu bókar-
innar, er hvaða timabil Eco
muni velja næst? Færir hann
sig hægt og rólega í átt að
nútímanum?
„Ég veit það ekki. Ég verð
að finna mér annað tákn, þá
mun sagan fylgja í kjölfarið.
Mér finnst hábölvað að senda
frá mér skáldsögur, mér
finnst ég einn og yfirgefinn
fyrst á eftir. Að skrifa skáld-
sögu er aðeins byrjunin. Mað-
ur eyðir sex árum í að kanna
heim sem vekur áhuga
manns og vonar að almenn-
ingi finnist hann áhugaverð-
ari en að horfa á myndir af
ristli einhvers."
UMBERTO Eco: Mér finnst hábölvað
að senda frá mér skáldsögur.