Morgunblaðið - 24.10.1995, Blaðsíða 35
MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 24. OKTÓBER 1995 35
AÐSEWPAR GREIMAR
Hver er náungí minn
— hugleiðingar frá
náunga til náunga
Guðný
Hallgrímsdóttir
í LEIT okkar að
fullkomnleika, í þrá
okkar að finna að við
erum skopuð í mynd
Guðs, hlýtur þessi
spurning að knýja
dyra að hjarta þínu
jafnt sem mínu. Hver
er náungi minn, hver
er sá sem mér ber að
hugsa um og til hvers
þarf ég að hugsa yfir
höfuð um einhvern
annan en sjálfa mig
eða fjölskyldu mína?
Kemur mér eitthvað
við hvernig annað
fólk lifir lífi sínu, elur
upp börnin sín eða
hvort það borði hollan mat?
Hver og einn einstaklingur er
sérstakur og á sinn stað í púslu-
spili lifssögunnar. Hver og einn á
fortíð, nútíð og framtíð. Hver og
einn hefur hlutverki að gegna í
sköpunarverki Drottins og þess
vegna og aðeins þess vegna má
ef til vill voga sér að spyija þessar-
ar spurningar.
í þúsund ár
í þúsund ár höfum við íslend-
ingar heyrt þann boðskap að öll
séum við einstök, sérstök og að
ábyrgð okkar sé fólgin í um-
hyggju, kærleika og ástúð fyrir
samferðafólki okkar, meðbræðr-
um og systrum. Eru þetta bara
innantóm orð? Þúsund ár eru lang-
ur tími og í þúsund ár hefur mark-
visst verið unnið að því að kenna
okkur að hugsa um þennan ná-
unga, náunga sem krefst þess að
við látum okkur annt um sig eins
og hann væri ég eða þú. Með
móðurmjólkinni höfum við drukkið
að við eigum að koma fram við
aðra eins og við viljum að komið
sé fram við okkur. Þetta er ósköp
Fatlaðir eru margir,
segir Guðný Hall-
grímsdóttir, og eiga
sumir hveijir óhægt um
vik að komast til kirkju.
fallegur boðskapur, góður og ein-
faldur, eða hvað? Á stundum er
erfitt að fylgja honum, trúa á hann
og treysta, sérstaklega þegar við
sjáum rangindin allt í kringum
okkur.
Boðskapurinn kveður á um
gagnkvæma virðingu, fordóma-
leysi, hlýju, umburðarlyndi, skiln-
ing, þolinmæði, heiðarleika og ást-
úð, svo eitthvað sé nefnt. Það er
ekki lítils krafíst en um leið er til
mikils að vinna. Fyrst og fremst
er hugsunin sú að hver og einn
er einstakur, sérstakur og á sinn
rétt til lífs, lífs í samfélagi við
aðra. Með þessa hugsun í huga
og hjarta ættum við að lifa vel í
heimi þessum. En hugsunin ber
okkur ekki langt, við verðum að
fylgja henni eftir í verki, annars
verður hún ávallt hugsunin ein.
Kirkja ekki bara kirkja
Það er áríðandi að kirkjan hjálpi
okkur að framkvæma þessa hugs-
un. Nú ætla ég ekki að tíunda það
starf sem kirkjan sinnir innan
veggja sinna, heldur huga að því
starfí sem sinna þarf utan veggj-
anna. Kirkja er ekki bara kirkja
með steinveggjum. Kirkjan er ég
og þú. Við sem kirkja höfum
ábyrgðarhlutverki að gegna, jafnt
innan veggja kirkjunnar sem og
úti í samfélaginu. Ef við á ein-
hvern hátt komum
ekki til kirkju þá þarf
kirkjan að koma til
okkar. Með námskeið-
um, helgihaldi á göt-
um úti, bænastundum
í verslunarmiðstöðv-
um, messum fyrir
heyrnarlausa, þroska-
hefta og aðra sem á
einhvern hátt njóta
ekki hefðbundinnar
messugjörðar og svo
mætti lengi telja. Alls
staðar þar sem við
heyrum til okkar kall-
að, þar ætti kirkjan
að koma og vera. Hver
er náungi minn og
hvernig mæti ég honum og þörfum
hans?
Er ég velkomin?
Fatlaðir eru stór hópur fólks og
margir þeiiTa eiga óhægt um vik
að komast til kirkju. Við kirkjunnar
fólk erum dugleg að bjóða fólki til
okkar í messurnar, en það er ekki
nóg að bjóða fólk velkomið þegar
tröppur, þröskuldar, þröngir gang-
ar, þröngir bekkir og lítil salemi
gera lítið úr þessu góða boði. Að
vísu er hægt að lyfta mér í hjóla-
stólnum mínum upp tröppumar,
troða mér inn ganginn og setja
mig fyrir framan kirkjubekkina
(þar sem mér líður eins og einni á
þúfu) en ég vil eins og allir aðrir
komast minna ferða hjálparlaust.
Samkvæmt íslenskum byggingar-
reglugerðum eiga allar opinberar
byggingar að vera aðgengilegar
fötluðum sem ófötluðum. Kirkja er
opinber bygging.
Hver er náungi minn? Ef það
væri nú ég sem sæti í hjólastólnum,
hvemig liðið mér? Mér er hjartan-
lega boðið í kirkjukaffí eftir messu,
en því miður er safnaðarsalurinn í
kjallaranum eða uppi á lofti og
' engin lyfta fyrir stólinn minn. Mig
langar að taka þátt í umræðunum
í kaffínu, en síðast þegar ég var í
kaffísamsæti var maðurinn minn
spurður hvort ég notaði mjólk eða
sykur í kaffíð. Ég er nefnilega í
hjólastól og kannski heldur fólk að
ég hætti að hugsa, heyra og sjá
þegar ég sit hann. Hver er náungi
minn? Getur kirkjan boðið fólk vel-
komið þegar allt umhverfíð hrópar
að það sé ekki velkomið?
Við verðum að breyta kirlqum
okkar í opnar kirkjur og breiðar
kirkjur. Við verðum að fara út
meðal fólksins og tala við það á
þeirra tungumáli. Þroskaheft böm
sem ganga til spuminga eiga til
að mynda rétt á fermingarfræðslu-
efni við sitt hæfí. Aldraður einstakl-
ingur á rétt á sálmabók með stóra
letri og barnið á rétt á að heyra
um fagnaðaremindið á sinn hátt,
t.d. í leik og söng. Með þessu svar-
ar kirkjan því til hver sé náungi
hennar, hver sé náungi minn og
þinn.
Ég á mér draum
Boðskapur kristninnar kennir
okkur að við þurfum að geta grát
ið með grátendum og fagnað með
fagnendum. Þann boðskap ber
okkur að varðveita og fylgja eftir.
Með hann í huga og sál eram við
sterk og aldrei ein, heldur njótum
við skilnings, virðingar, vináttu og
náungakærleika. Þetta er draumur
minn, draumur um jafnan rétt og
náungakærleika. Þessi draumur
er þess virði að gera hann að vera-
leika og trú okkar á frelsarann
Jesú Krist býður okkur að láta
drauminn rætast.
Höfundur er prestur og trúnaðar-
maður fatíaðra í Reykjavík.
MINNINGAR
OLAFUR
BENEDIKTSSON
+ Ólafur Benedikts-
son fæddist á
Háafelli í Daiasýslu
29. september 1897.
Hann lést á vistheim-
ilinu í Seljahlíð 16.
október síðastliðinn,
98 ára að aldri. For-
eldrar hans voru
Benedikt Þórðarson
bondi á Háafelli, f. 3.
september 1862, d.
10. nóvember 1898 og
kona hans Rósa
Finnsdóttir, f. 18.
mars 1858, d. 23. ág-
úst 1937. Ólafur var
yngstur systkinanna er upp
komust. Eldri bræður hans voru
Þórður og Finnur Þórarinn. ÓI-
afur kvæntist Sól-
veigu Eiðsdóttur
f. 31. ágúst 1916,
d. 15. desember
1980, frá Valda-
steinsstöðum í
Hrútafirði. Þau
voru bamlaus. Ól-
afur var bóndi á
Háafelli í Dölum
árin 1927-46. Þá
fluttust þau hjónin
til Reykjavíkur.
Ólafur vann eftir
það sjálfstætt við
skósmíði og við-
gerðir.
Útför Ólafs fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst, at-
höfnin kl. 13.30.
ELSKU Óli frændi. Nú ert þú búinn
að _fá hvíldina eftir langan ævidag.
Ég á margar góðar minningar frá
því ég var lítil stelpa er ég kom
með mömmu á Bergþóragötuna til
þín, afabróður míns og Sólveigar
konu þinnar. Það var svo bjart og
hlýtt í kringum ykkur og gott að
koma til ykkar, þið bæði glaðleg og
gestrisin.
Ég minnist þess er þú varst að
skemmta mér, spilaðir plötur á
plötuspilaranum. Éinnig þegar við
fórum til kirkju, labbandi hönd í
hönd, á meðan Sólveig bjó til sunnu-
dagsmatinn. Ég hafði um margt að
spyija og þú útskýrðir allt vel og
áttir svör við öllu. Það var spenn-
andi fyrir mig að fara með þér nið-
ur þar sem skóverkstæðið var, öll
þessi skrýtnu tæki og tól, svo ekki
sé minnst á öll hljóðin sem frá þeim
komu.
Eftir að Sólveig lést, stóðst þú
þig eins og hetja. Hélst heimilinu
ykkar hreinu og snyrtilegu.
Þegar ég heimsótti þig upp í
Seljahlíð var oftast rætt um Dalina,
hugur þinn var bundinn hinni miklu
átthagatryggð.
Mér þykir vænt um allar sam-
verastundirnar okkar, þú varst allt-
af svo þakklátur og brosandi fyrir
allt, hve lítið sem það var.
Elsku Óli frændi, þakka þér fyrir <vf
alt og allt.
Guð blessi minninguna þína.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín.
Rósa Hrönn.
JOHANNA
BJARNADÓTTIR
+ Jóhanna Bjarna-
dóttir fæddist í
Reykjavík 22. janúar
1950. Hún Iést í
Reykjavík 14. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Seljakirkju
23. október.
Ár líða hratt yfir himin
og heim, með blæléttum þyt,
það slær á þau gullinni slilqu,
það slær á þau silfurlit.
Þessa vísu skrifa ég oft
þegar mínir nánustu
eiga afmæli. í dag kveð
ég kæra vinkonu mína með þessum
orðum.
Jóhanna Bjarnadóttir, Hanna,
ólst upp í Fossvoginum og voram
við aðeins fjögurra til fímm ára
gamlar, þegar hún fór að koma til
mín ásamt Ingu systur sinni upp á
Bústaðaveg. Æskuárin Iiðu, við
settumst í sama bekk í gagnfræða-
skóla, fermdumst sama dag, 26.
apríl 1964, hún varð síðar gagnfræð-
ingur. Hanna var alveg frá bams-
aldri dugleg við heimilisstörf og
matseld og fór hún í húsmæðra-
skóla og lauk þaðan prófi. Á tán-
ingsáranum fóram við saman á böll,
oftast í Glaumbæ.
Einnig vorum við
saman í saumaklúbb.
Við hlustuðum mikið
á tónlist, fórum á A
hard days night sam-
an og hún hélt mikið
upp á róleg dægur-
lög, þá sérstaklega
lagið Dock of the
Bay. Hún var alltaf
hress og stutt í hlát-
urinn.
Nú skildu leiðir um
alllangan tíma.
Hanna hafði gifst
Jóni S. Guðlaugssyni
í júlí 1975 og eiga þau
þijá syni og eina dóttur.
Seint á áttunda áratuginum bauð
hún mér og vinkonu minni heim til
sín í Krummahólana til þess að rifja
upp gömul kynni, en hún gerði það
ekki endasleppt því að næsta kvöld
á eftir bauð hún mér ásamt „stelp-
unum“ úr Bústaðahverfínu heim til
sín. Hún kom þama á sambandi
milli okkar allra og var hún alltaf
duglegust að viðhalda því.
Hanna fluttist að Reykjanesi við
ísafjarðardjúp ásamt fjölskyldu
sinni. Áður höfðu þau byggt sér
myndarlegt og fallegt heimili í
Gljúfraseli í Breiðholti. Eftir að þau
fluttust í bæinn aftur fóram við og
fjölskyldur okkar að umgangast tals-
vert. Mest höfðum við þó símasam- c'
band. Hanna hringdi oft í mig á laug-
ardagskvöldum milli 10-10.39 og
sagði hressilega: „Varstu nokkuð
sofnuð?" og svarið var alltaf „Nei,
nei!“ Og þá tók við 1 -1V2 tíma rabb.
Hanna ræktaði ekki aðeins samband
sitt við vini sína. Hún ræddi við mig
hversu stolt hún var af bömunum
sínum. Sérstakur hlýleiki var á milli
þeirra hjónanna Nonna og Hönnu,
föður hennar og eldri systur Grétu.
Yngri systkini hennar, Inga, Skúli
og Bjami, vora henni mjög kær. :
Fyrir örfáum áram keyptu þau
hjónin fyrirtæki og höfðu þau með
elju og natni lagt góðan grunn að
traustu fyrirtæki. Hanna og Nonni
komu til okkar í kvöldverð fyrir rúm-
um tveimur mánuðum og sátum við
langt fram á nótt og spjölluðum sam-
an. Hanna færði mér lítinn teketil
og afskaplega fallega kveðju með.
Hún óskaði okkur til hamingju með
nýja heimilið og gæfu í framtíðinni.
Hanna hringdi í mig nokkrum
dögum fyrir andlát sitt og áttum við
að venju langt og gott samtal. Ég
mun sakna stundanna okkar saman,
en sárastur er þó söknuður eigin-
manns, bama og nánustu vanda-
manna.
Ingþór, Kjartan Þór 0g Árni Gunn-
ar senda þeim innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Jóhönnu
Bjamadóttur.
Elísabet G. Árnadóttir.
Birtingaf-
mælis- og
minningar-
greina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmæl-
is- 0 g minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Greinunum
er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins
í Kringlunni 1, Reykjavík, og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri. Þá er enn fremur
unnt að senda greinamar í sím-
bréfí í númer 691181. Það eru
vinsamleg tilmæli blaðsins að
lengd greinanna fari ekki yfir eina
og hálfa örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd —
eða 3600-4000 slög. Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfundar era
beðnir að hafa skímamöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gild-
ir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára og
eldra. Hins vegar era birtar af-
mælisfréttir ásamt mynd í Dagbók
um fólk sem er 50 ára eða eldra.
t
Faðir okkar og afi,
KRISTJÁN RÖÐULS
rithöfundur,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðvikudaginn 25. október
kl. 15.00.
Blóm vinsamlegast afþökkuð en þeim, sem vildu minnast hans,
er bent á Krabbameinsfélagið.
Aðstandendur.
t
Ástkær sonur okkar,
GUÐSTEINN ÓMAR GUNNARSSON,
lést í Danmörk laugardaginn 21. október.
Sigurdís Ólafsdóttir,
Gunnar Óskarsson.