Morgunblaðið - 26.10.1995, Blaðsíða 35
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 26. OKTÓBER 1995 35
AÐALHEIÐUR
STEFÁNSDÓTTIR
+ Aðalheiður Stefánsdóttir f.
20. desember 1915 á Há-
reksstöðum á Jökuldalsheiði.
Hún lést 14. ágúst sl. Aðalheið-
ur giftist Birni Elíesersyni 1939
og eru börn þeirra: 1) Antonía
Margrét, f. 12.12. 1935, var gift
Einari Jóhannssyni, börn
þeirra eru Aðalheiður Birna,
f. 18.10. 1959, og Jóhann Þór,
f. 5.10. 1961; 2) Elías, f. 5.9.
1937, formaður Sjómannafé-
lagsins Jötuns, giftur Hildi
Magnúsdóttur og eru börn
þeirra: Ólöf, f. 8.1. 1958, Björn
f. 20.1. 1960, Kolbrún f. 16.6.
1964, og Magnús, f. 5.3. 1980;
3) Sigurbjörn, f. 2.7. 1939, for-
maður Sjómannafélags Vopna-
fjarðar, kvæntur Birnu Björns-
dóttur og eru börn þeirra: Unn-
ur Margrét, f. 6.1. 1962, Björn
Heiðar, f. 8.5. 1965, og Eygló,
f. 15.6. 1969. Sigurbjörn á dótt-
urina Unni Ósk, f. 1.2. 1959;
4) Stefán, f. 4.7. 1947, sjómað-
ur, kvæntur Katrínu Valtýs-
dóttur, og eru börn þeirra:
Valtýr, f. 2.8. 1963, Aðalheiður,
f. 15.5. 1968, Svava Birna, f.
19.4. 1970, og Linda Björk, f.
12.5. 1970; 5) Alexandra Ásta,
f. 23.4. 1945, gift Runólfi Krist-
berg Einarssyni og eru börn
ÞAÐ var í septembermánuði 1974
að leið mín lá á veiðar upp á Vopna-
fjarðarheiði. Égtók daginn snemma
og naut morgunkyrrðarinnar í
faðmi íjalla. Fyrir neðan fjallshlíð
eina sá ég bæjarrúst. Þangað fór
ég að skoða opnar gáttir og rofna
þekju torfbæjarins. Rústirnar voru
þó það heillegar að gangnamenn
höfðu þar áningarstað og sögðu
þeir mér sögu bæjarins. Hann hét
Brunahvammur og var tengdur erf-
iði fornra búskaparhátta en samt
sveipaður ljóma gamalla þjóðsagna.
Ég virti fyrir mér þrengslin og
velti fyrir mér draumum íbúanna
um þjóðfélag þæginda, hraða, fjöl-
breytni og góðrar afkomu. Þarna
gat bæði verið heitast og kaldast í
Vopnafirði. Svo hélt ég áfram för.
Nokkrum árum síðar var ég
staddur í- kaffi hjá Heiðu í Ás-
garði. Okkur hafði orðið vel til vina
er ég bjó í Vopnafirði árin 1973 til
1975. Hún gerðist meðlimur í
Hvítasunnusöfnuðinum á Vopna-
fírði við stofnun hans. Safnaðar-
starfíð átti hug hennar ásamt áhug-
anum á börnum og barnabörnum.
Mér fannst skemmtilegt að kynnast
þeirra: Einar, f. 12.8. 1963,
Svanur, f. 12.5. 1968, Heiðar,
f. 11.8.1969; 6) Hámundur Jón,
f. 23.11. 1946, kvæntur Rut
Vestmann Bjarnadóttur og
þeirra börn eru: Ragna, f. 19.4.
1968, Ásta Bjamey, f. 14.2.
1970, og Rakel, f. 5.5. 1978.
Hámundur á dótturina Heið-
rúnu, f. 6.7. 1973; 7) Þorbjörg,
f. 15.8. 1948, gift Guðmundi
Jónssyni og eru synir þeirra:
Jón, f. 6.11. 1968, og Björn f.
2.7. 1971; 8) Þorgerður, f. 3.7.
1950, gift Sigurði Sigurðssyni,
og eru börn þeirra: Björn, f.
19.12. 1969, Ása, f. 24.2. 1973,
og Sigurður Dónis; 8) Aðal-
björn, f. 13.3. 1955, skólastjóri
Grunnskóla Vopnafjarðar,
kvæntur Öddu Tryggvadóttur
og eru synir þeirra: Tryggvi,
f. 21.6. 1986, og Bjartur.
Foreldrar Aðalheiðar voru
Stefán Alexandersson, b. á Há-
reksstöðum og Brunahvammi,
f. 16.7. 1886, Jónssonar, Halls-
sonar, b. á Hryggjastekk, og
Antonía Antoníasardóttir, f.
11.10. 1875, bónda í Tunguhlíð
Antoníusarsonar, Árnasonar
Péturssonar.
Útför Aðalheiðar fór fram
22. ágúst síðastliðinn.
svona atorkusamri konu sem hafði
mjög ákveðnar skoðanir á málefn-
um en aldrei heyrði ég hana halla
á nokkurn mann. Hún þekkti landa-
mærin milli persónu manna og
skoðana þeirra. Sama koma fram
hjá henni í trúmálum. Hún hafði
einlæga og lifandi trú. Oft leiddi
hún Hvítasunnusöfnuðinn í bæn.
Þá bað hún frá eigin brjósti og með
sínum eigin orðum um blessun
Guðs yfír Vopnafjörð að styrk hönd
hans varðveitti staðinn og gæfi íbú-
unum sanna lotningu fyrir Jesú
Kristi og Biblíunni. Aldrei vantaði
í bæniná: „Gefðu að börnin mín
frelsist." Ég hreifst með í anda
bænarinnar og þetta trúarsamfélag
áttum við Heiða. Ekki er vafi á að
Guð muni snerta afkomendur henn-
ar enda hafa þau mörg fengið traust
til að gegna trúnaðarstöðum.
Svo var kaffið tilbúið og einhver
minntist á erfiðleika nútímans og
hnignandi stöðu heimilanna. Þá lok-
aði hún augunum, klemmdi saman
varimar, hallaði höfðinu aftur uns
hún hóf mál sitt með því að segja:
„Ég ætla bara að segja ykkur það,
að ég vorkenni þessu unga fólki
ekki neitt. Hvurnig haldið þjð að
það hafí verið í gamla daga ...“ Svo
fékk ég að heyra um fyrri tíma og
erfíði í þröngum bæ þar sem skort-
urinn var þekktasta hlutskiptið.
Þá varð mér litið á lítið málverk
sem ég sá á veggnum og segi: „Er
þetta ekki Brunahvammur?" „Jú,“
svarar Heiða. „Hvernig þekkir þú
það, hefirðu sé bæinn?“
„Já,“ sagði ég og bætti við sög-
unni af veiðiferðinni upp á Vopna-
fjarðarheiði 1974.
„í þessum bæ ólst ég upp,“ hélt
Heiða áfram. „Þama var oft svo
hryllilega kalt að við krakkamir
vorum með kuldasár allan veturinn
og pabbi leysti upp blástein, sem
notaður var til að hreina með gær-
ur, hann setti upplausnina í sárin
svo við fengjum ekki illt í þau.“
„Á þeim tíma var ekki mikið um
kvart og kvein eða hjónaskilnaði.
Svo getur unga fólkið, sem allt
hefur til alls, kvartað og hlaupist í
sundur. Ég vorkenni þessu fólki
ekki neitt ..."
Þá vissi ég hversu mikil og rót-
tæk bréyting hafði orðið á högum
Heiðu. Hún kemur úr torfbæjar-
menningunni sem var við lýði á
íslandi frá 874 .til okkar daga. Svo
fékk hún að kynnast betri tíð með
von um nýtt ísland þar sem hagur
fólksins skyldi efla land og byggð.
Önnur róttæk breyting varð einn-
ig í lífí Heiðu sem umbylti hennar
„býli“ er hún upplifði endurlausnar-
verk Jesú Krists. Trúarfullvissan
um fyrirgefningu syndanna og hinn
létti friður sem fyllir hvérn þann
sem fær snertingu heilags anda
hafði einnig umskapað hennar and-
lega hús. Mér fannst Guð nota
Heiðu til að undirstrika þá kröftugu
breytingu sem hver og einn upplifir
er gerir Jesúm að konungi í lifí sínu.
Við breytumst úr andlegum Bruna-
hvammi, niðurnýddu eyðibýli, í
glæsileg húsakynni þar sem heilag-
ur andi veitir birtu og yl. Lofsöngur
um Guð vorn fyllir hús sálarinnar.
Fyrir tveimur árum var fjölskyld-
an saman komin á ættarmóti og
heiðraði Heiðu með því að syngja
vers og sálma Hvítasunnukirkjunn-
ar. Engin samkoma Jafnast á við
það þegar fjölskyldan kemur saman
utan um dýrðarsöng Guðs bama.
Nú er veiðiför lokið hjá mér og
ný tilvera tekin við hjá Heiðu. Ég
þakka Heiðu samveruna á grundum
þessa lífs og bið að Guð láti ljóma
náðarinnar stafa á minningu og
afkomendum hennar.
Sjaldan ber svo vel í veiði að ævi
góðrar trúsystur ómar með boðskap-
inn: „Ef einhver er í Kristi er hann
skapaður á ný, hið gamla varð að
engu, nýtt er orðið til.“ (2. Kor.5:17.)
Snorri í Betal.
SVANLAUGUR
GARÐARSSON
+ Svanlaugur Garðarsson
fæddist á ísafirði 11. júlí
1979. Hann lést á Borgarspítal-
anum 25. september síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Grindavíkurkirkju 30. septem-
ber síðastliðinn.
„NEI, þetta er martröð, þetta getur
ekki verið satt, ég get ekki tekið á
móti fleiri slysadauðsföllum á
nokkrum mánuðum,“ þaut í gegn-
um huga minn þegar Sigga systir
mín hafði lagt símtólið á eftir að
hafa tilkynnt mér um hræðilegt slys
á Þingeyri þar' sem fjögur ung-
menni voru í bíl og eitt af þeim lífs-
hættulega slasað.
Hann Svanlaugur Garðarsson,
elskulegur drengur sem dvalið hafði
hjá mér í sveit í tvö sumur ásamt
Petreu, Lenu og Birki. Þetta var
samheldinn og yndislegur hópur
bama sem komu öll hvert úr sinni
áttinni. Ég man það eins og það
hefði gerst i gær, daginn sem Svan-
laugur kom til mín. Þetta var einn
af þessum yndislegu fögru sumar-
dögum hér við Djúp. Þegar líða tók
á daginn fór mér að fínnast skrýtið
að ekki væri hringt frá rútunni til
að segja mér að taka á móti drengn-
um. Það var liðið skammrifið af
deginum þegar Dórótea á Lauga-
bóli í Nauteyrarhreppi hringdi í mig
og sagði að þar væri 8 ára snáði
sem væri að koma í sveit til mín
en hefði farið úr á öfugu Lauga-
bóli. Dórótea bauðst til að koma
með hann á móti mér því þetta er
talsvert löng leið. Þegar ég var
komin upp undir miðja Hestakleif
mættumst við. Það ríkir alltaf viss
eftirvænting þegar ég tek á móti
nýju barni til sumardvalar og svo
var það einnig i þetta sinn. Þegar
Dórótea stöðvaði bílinn stökk á
móti mér brosandi fallegur drengur
og sagði: „Ef ég má kalla þig ömmu
þá mátt þú kalla mig Lubba,“ og
þannig ávörpuðum við hvort annað
upp frá því. Svanlaugur var hjá
mér tvö sumur ásamt Lenu, Birki,
og Petreu. Ég horfði oft á þessa
vini mína með stolti og lotningu,
það var gaman að sjá þau fara með
veiðistangirnar sínar til að ná í sil-
ung. En mest var gaman þegar þau
brugðu sér á hestbak.
Seinna sumarið sem Svanlaugur
var hjá mér töluðu þau um að þeg-
ar Petrea, sem var yngst, yrði 20
ára ætluðu þau að hittast öll hér á
Laugabóli. En það dregur oft fljótt
ský fyrir sólu. Tvö úr þessum yndis-
lega hóp eru horfin með nokkurra
mánaða millibili og bæði af slysför-
um. Þvílíkt miskunnarleysi! Þessi
elskulegu og fallegu börn með sitt
hlýja hjarta. Mér var alveg ómetan-
legt að hafa ykkur hjá mér og ég
gleymi aldrei, elsku Svanlaugur
minn, hvað þú léttir mér oft sorgina
með þinni hlýju þótt bam værir,
og þið öll, en þá var ég nýbúinn
að missa elskulegan son af slysför-
um. Þegar ég kvaddi þig haustið
1989 datt mér ekki í hug að ég
mundi aldrei sjá þig aftur en sú
varð raunin. Átvikin höguðu því
þannig. Ég var nýlega búin að tala
við þig í síma þegar ólánið dundi
yfir. En í hjarta mínu skildir þú
eftir eitthvað sem aldrei deyr og
nú hafið þið Petrea hist á ný.
í gepum móðu og mistur
ég mikil undur sé.
Ég sé þig koma Kristur,
með krossins þunga tré.
Af enni daggir dijúpa,
og dýrð úr augum skln.
A klettinn vil ég kijúpa
og kyssa sporin þín.
(Davíð Stefánsson.)
Ollum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð. Megi guð
styrkja ykkur í sorginni.
Ragna Aðalsteinsdóttir,
Laugabóli.
ÞÓRDÍS
BJARNADÓTTIR
+ Þórdis Bjarnadóttir fæddist
í Reykjavík 25. apríl 1948.
Hún lést á heimili sinu 5. októ-
ber síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Bústaðakirkju
13. október.
ELSKU vinkona.
Ég var komin á erlenda gmnd
til vetrardvalar er ég frétti lát þitt,
daginn eftir útför þína.
Það var svo margt við þig sem
mér þótti vænt um og mat mikils
eins og heiðarleika þinn, tryggð pg
kjark, svo eitthvað sé nefnt. Ég
veit að þú hefðir ekki viljað neina
„lofrollu", en þetta er sannleikur
fyrir mig. Alltaf þegar ég hafði
verið samvistum við þig, fannst mér
ég helmingi duglegri og kjarmeiri.
Ég veit að fjölskylda þín, ekki
síst Hulda litla, sem þú barst á
höndum þér, á um sárt að binda
og votta ég þeim samúð mína.
Elsku Dísa mín, við hittumst síð-
ar hressar og kátar á landi eilífðar-
innar.
Ég mun ætíð minnast þín og allra
okkar ánægjulegu samverustunda.
Góði Guð verndi þig og fólkið þitt.
Þín vinkona alltaf,
Anna V. Siguijónsdóttir.
t
Ástkaer eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og elsku amma,
VALGERÐUR KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Fljótaseli 12,
Reykjavík,
sem andaðist í Landspítalanum mánu-
daginn 16. október, verður jarðsungin
frá Bústaðakirkju föstudaginn 27. októ-
ber kl. 13.30.
Gunnar Gunnarsson,
Hjálmar Jónsson, Sigríður Helga Ragnarsdóttir,
Elín Gunnarsdóttir, Óttar Gauti Guðmundsson,
Gunnar Gunnarsson,
Rúnar Gunnarsson,
Róbert Hjálmarsson,
Davíð Hjálmarsson,
Jóhannes Gauti Óttarsson.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og sonur,
ÁSGEIR GUNNARSSON,
frá Súðavík,
Hlíðarbæ 4,
Hvalfjarðarströnd,
lést ísjúkrahúsi Akraness 21. október.
Jarðarförin fer fram frá Hallgrímskirkju
í Saurbæ laugardaginn 28. október kl.
14.00.
Guðbjörg R. Ásgeirsdóttir, Magnús Magnússon,
Marta Birna, Ester Björk, Magnús og Árni Þór,
Ásgerður G. Ásgeirsdóttir, Pálmi Jóhannesson,
Katrfn Inga, Erla Björk, Jóhannes Örn og Jón Haukur,
Bjarni S. Ásgeirsson, Gunnar Á. Ásgeirsson,
Sveinbjörn Ásgeirsson,
Sigrfður Bjarnadóttir, Lýður Björnsson,
Gunnar Á. Gfslason, Ingibjörg Egilsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda vináttu
og samúð við fráfall og útför sonar
okkar, stjúpsonar, bróður, mágs og
unnusta,
ÞRASTAR DANÍELSSONAR,
Miðvangi 16,
Hafnarfirði.
Sigríður Vilhjálmsdóttir, Óskar Ólafsson,
Danfel Jónsson,
Andrés Karl Sigurðsson, Anna Marfa Einarsdóttir,
Marfa Elísabet Steinarsdóttir.
+
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og jarðarför móður okkar og
tengdamóður,
MARGRÉTAR GUÐRÚNAR
GÍSLADÓTTUR
Ijósmóður
frá Fagurhóli,
Grundarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks III B
Hrafnistu Hafnarfirði.
Runólfur Þorkelsson,
Fjóla Þorkelsdóttir, Stefán Helgason,
Gfsli Þorkelsson,
Páll Þorkelsson, Klara Kristjánsdóttir,
Lilja Þorkelsdóttir,
Hulda Þorkelsdóttir,
Guðrún Kristjánsdóttir.