Morgunblaðið - 29.10.1995, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ
28 SUNNUDAGUR 29. OKTÓBER 1995
KVIKMYND El'TIR
(jfSLA SN/E Erijngsson
Frumsýnd
4
MINNINGAR
GUNNAR HELGI
SIG URÐSSON
+ Gunnar Helgi
Sigurðsson
fæddist á Brúar-
hrauni í Kolbeins-
staðahreppi í
Hnappadalssýslu,
19. desember 1933.
Hann lést á Borgar-
spítalanum 19.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Sigurð-
ur Hallbjörnsson,
bóndi á Brú-
arhrauni, f. 4.5
1894, d. 8.2. 1959,
og Elínborg Þórð-
ardóttir húsfreyja f.
Systkini hans voru
Valdimar,
15.8. 1911.
Hallbjörn
Krossholti, f. 23.1.
1931, Hörður Baldur, Reykja-
vík, f. 20.1. 1932, Þórir Ágúst,
Kópavogi, f. 6.8. 1935, Svanur,
f. 16.9. 1936, d. 18.1. 1968,
Guðrún, Búðardal, f. 16.9.1939,
Sigurveig, Reykjavík, f. 8.7.
1941, Auður, Akranesi, f. 19.4.
1943, Kristján, Reykjavík, f.
9.9. 1949, og Trausti, Kópa-
vogi, f. 6.10. 1951.
Þann 19.12. 1968 kvæntist
Gunnar eftirlifandi eiginkonu
sinni, Soffíu Guðbjörgu Sveins-
dóttur talsímavarð-
stjóra, f. 30.5. 1941.
Þau eignuðust son-
inn Sigurð, verslun-
arstjóra, f. 7.7.
1969. Börn Soffíu
af fyrra hjónabandi
eru Viggó Jörgens-
son verslunarstjóri,
f. 17.1. 1961, sam-
býliskona hans er
Lena K. Lenharðs-
dóttir háskólanemi,
þeirra synir eru
Gunnar Jörgen, f.
20.2. 1992, og Helgi
Magnús, f. 1.8.
1995, og Helga Jörgensdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 3.11.
1962, eiginmaður hennar er
Helgi 1. Jónsson héraðsdómari,
þeirra böm em Tinna Björg,
f. 10.10. 1985, Harpa Sif, f.
18.3. 1988, og Viktor Jón, f.
25.11. 1991. Gunnar stundaði
búskap á Brúarhrauni framan
af ævi en var síðan verkstjóri
þjá Eimskipafélaginu í Reykja-
vík í á þriðja áratug.
Útför Gunnars fer fram frá
Bústaðakirkju mánudaginn 30.
október og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
ÞEGAR maður lítur til baka finnst
manni tíminn líða hratt - allt of
hratt. Heilu áratugimir virðast hafa
liðið á örskotshraða og fyrr en var-
ir er komið að einhveiju sem átti
að gerast langt inni í framtíðinni.
Þess vegna er svo mikilvægt að
njóta hverrar stundar til fullnustu
og ganga glaður til verka hvunn-
dagsins. Fósturpabbi minn í nærri
þijá áratugi, Gunnar Helgi Sigurðs-
son, vissi þetta vel og hlakkaði til
að hefja störf hvem dag og gladd-
ist yfir vel unnu dagsverki, Gilti þá
einu hvort það var hans daglega
starf hjá Eimskipi eða smíðar og
lagfæringar heima fyrir. Hann kom
með öll gömlu góðu gildin úr sveit-
inni; stundvísi, vinnusemi, vand-
virkni og trúmennsku og var sí-
starfandi á meðan hann hélt fullri
heilsu. Þolinmæðin virtist mér
stundum óþijótandi. Það voru ekki
lætin eða hávaðinn heldur gengið
að hveiju verki fyrir sig og helst
ekki litið upp. Ekki var reynt að
sleppa auðveldustu leið. Engin
spýta var svo ómerkileg að ekki
mætti snyrta hana örlítið betur. Og
allt í einu var einhveiju lokið sem
í byijun virtist óendanlegt. Að
hlaupa frá hálfnuðu verki var ekki
til í hans orðabók. Maðurinn var
ljúfmenni sem ekki vildi láta á sér
bera eða troða sinni persónu eða
skoðunum upp á aðra, síst með
hávaða og málæði. Skoðanir hans
mætti kannski kenna við ung-
mennafélagsanda og þjóðrækni.
Hann var vel upplýstur, eðlisgreind-
ur óg stálminnugur.
Ekki var hann skaplaus, fjarri
því, en sjálfstjórnin og þolinmæðin
var slík að lengi var bitið á jaxlinn
áður en sást að honum mislíkaði.
Pabbi fæddist í heimskreppunni
miklu og bar þess ætíð merki í
hófsemi og nægjusemi. Á þeim
árum hafði alþýða manna svo að
segja aldrei séð peninga, örfáir voru
sigldir o g fáir gengu menntaveginn.
Og þó að fólk ætti aura þá var
ekki þar með sagt að eitthvað feng-
ist til að kaupa. Gjaldeyrir var af
skornum skammti og innflutnings-
höft. í ungdæmi fóstra míns var
fólk vant því að fá aðeins hiuta af
því sem pantað var úr kaupfélag-
inu, svo sem eins og þriðjung. Hitt
fékkst bara ekki þá stundina. Væru
för eftir gúmmístígvél í götu þá
hlaut þar að hafa verið kaupstaðar-
maður á ferð því gúmmístígvél voru
vart þekkt til sveita. Sumt af unga
fólkinu heldur auðvitað að þetta sé
miðaldasaga en það er nú ekki
lengra síðan en á stríðsárunum sem
almenningur fór að sjá peninga.
Síðan erum við íslendingar orðnir
svo nýríkir að við höfum ekki
áhyggjur af neinu meir en því hvort
ekki sé komið eitthvert nýtt tæki
sem við getum keypt okkur. Af
svona ráðslagi hafði pabbi nokkrar
áhyggjur sem og því að við létum
Evrópubandalagið gleypa okkur.
Hugurinn reikar aftur í tímann
þegar ég var lítill drengur á Jörfa,
þamæsta bæ við Brúarhraun. Á
Jörfa voru ömmur mínar fæddar
og þar var' móðir mín og seinna við
systkinin í sveit hjá frændfólki okk-
ar. Faðir minn Jörgen hafði þá lát-
ist af slysförum nokkrum árum
áður. Þá kom inn í líf mitt öðlingur-
inn Gunnar á Brúarhrauni og hans
fólk. Afskaplega bamgott og
raungott fólk.
Á Brúarhraun var gaman að
koma. Elínborg húsfreyja var gest-
risnin holdi klædd. Hún og móður-
amma mín Helga vom fermingar-
systur. Þeir bræður bjuggu vel, áttu ,
margar dráttarvélar og bfla; pabbi
átti forláta Land Rover og tvö full-
orðin naut, annað meira að segja
hyrnt. Fyrir ofan bæinn var seið-
magnað hraunið, bústaður minks
og tófu og úr því seitlaði bæjarlæk-
urinn þar sem enn mátti sjá silung.
Allt þetta var að sjálfsögðu ævin-
týri fyrir lítinn dreng af mölinni.
Mikil var gleði okkar allra þegar
Sigurður, litli bróðir okkar Helgu,
fæddist. Meira að segja á afmælis-
degi ömmu. Mamma og pabbi
keyptu sér hús í Melgerði í Reykja-
vík. Amma Helga bjó hjá okkur á
meðan hún lifði. Pabbi tók strax til
óspilltra málanna við endurbætur
og nú, aldarfjórðungi síðar, er ekk-
ert eftir nema steinninn af upphaf-
lega húsinu. Síðast í sumar var
hann að endurbyggja eldhúsið milli
þess sem hann fór og renndi fyrir
fisk en veiðidellan ágerðist mjög
hin síðari ár. Spenningurinn alltaf
sá sami, hvort sem um var að ræða
ferð í laxveiðiá, til silungsveiða
uppi á Laxárdalsheiði eða setið var
og notið náttúrukyrrðar við Elliða-
vatn. Hítará rennur meðfram Brú-
arhrauni þannig að snemma hafa
handtökin verið numin.
Á síðustu tveimur árum fékk
pabbi tvær gerðir af krabbameini.
Hið fyrra meðhöndlaðist ágætlega
en hið seinna læddist aftan að hon-
um og uppgötvaðist í ágúst síðast-
liðnum. Það hafði þá búið þannig
um sig að engin meðferð hefði dug-
að.
Það hafði sannarlega verið ætl-
unin að renna með fóstra minn í lax
mörg sumur í viðbót en það bíður
þar til við hittumst fyrir hinum
megin. Eftir situr minningin um
yndislegan mann sem hafði mann-
bætandi áhrif á alla sem honum
kynntust. Hann talaði aldrei illa um
fólk og hafði það að leiðarljósi að
halda frið við guð og menn og lagði
aldrei stein í nokkurs manns götu.
Minningamar gera mann ríkan
og sterkan og seinna glaðan en
ætíð þakklátan fyrir að hafa kynnst
slíkum manni.
Pabbi, ég veit að þú ert hjá okk-
ur þegar þú vilt, á milli þess sem
þú þeysir á Væng þínum með vinum
úr sveitinni okkar. Þangað til þú
tekur á móti okkur biðjum við Guð
að varðveita þig á nýjum slóðum.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Viggó Jörgensson.
„Þar er ekki heimili manns þar
sem maður býr, heldur þar sem
maður nýtur skilnings." (C.M.)
Á sama hátt er ég viss um að
Guð og allar góðar vættír, þar á
meðal Jörgen faðir minn, sem lést
af slysförum er ég var á unga aldri,
hafa haft hönd í bagga með að
senda okkur þig, pabbi. Þú komst
úr sveitinni og ég man enn, þá 5-6
ára gömul, hvað ég var glöð þegar
þið mamma sögðuð mér að nú flytt-
ir þú suður til að búa hjá okkur.
Ég held að ég hafi kallað þig pabba
upp frá þeirri stundu. Ég man að
ég þurfti að sýna þér hitt og þetta
út um bílrúðuna á græna Land
Rovemum allar leiðina suður. Upp
frá þeirri stundu varstu hjá okkur
og leiddir mig í gegnum lífið af
kærleika, mýkt og mildi. Þannig
fórstu að við uppeldið á okkur
krökkunum sem oftar en ekki höf-
um eflaust verið baldin. Ég er ekki
í vafa um að reynsla þín og lagni
við dýrin í sveitinni hafi komið sér
vel því ég tel að þeir sem hafa
gott lag á skepnum hafi einnig lag
á börnum. Aldrei minnist ég þess
að þú hafir æst þig við okkur en
byrstir þig og settir í brýrnar gengju
uppátækin öll og ærslin úr hófi.
Þegar ég minnist þín verða mér
ofarlega í huga orðin þolinmæði,
stöðugleiki og glettni. Þú varst
ávallt til staðar fyrir okkur. Ég
minnist þeirra stunda þegar þú
hlýddir mér yfir námsefnið í skólan-
um fyrir próf og hvemig þú færðir
í glettinn búning eitthvað sem ég
ekki gat munað með þeim afleiðing-
um að við skemmtum okkur dátt
og námsefnið vék síðan ekki úr
huga mínum.
Seinna fæddust barnabörnin
fimm, þar af börnin mín þijú, sem
þið mamma umvöfðuð ómetanlegri
ást og umhyggju, saman og hvort
í sínu lagi. Vart leið sá dagur að
þau dveldu ekki hjá ykkur, enda
skammt á milli. Þú hafðir þann
kannski alltof sjaldgæfa eiginleika
að gefa af óeigingirni án þess að
krefjast nokkurs í staðinn. Það kom
fram i smíðunum þínum fyrir okk-
ur, barnapössun og yfirleitt öllu sem
upp kom.
Krakkarnir og við söknum þín
sárt, enda var varla nokkuð sem
þau gátu ekki fengið þig í lið með
sér að gera, hvort sem um var að
ræða róluferðir, reiðtúra eða allar
útilegumar. Þú elskaðir landið þitt,
náttúruna og kyrrðina, sem í henni
býr. Var þar um sameiginlegt
áhugamál okkar að ræða, ásamt
veiðiáhuganum, og sjaldan sá ég
þig hamingjusamari en til fjalla með
Ola og Ingvari og krökkunum við
veiðiskap.
Elsku pabbi, við eigum gnægtar-
brunn fallegra minninga um þig til
að orna okkur við þar til við hitt-
umst að nýju eins og við ræddum
um.
Guð geymi þig í grænni himna-
sæng.
Þín,
Helga.
Kynni mín af Gunnari Helga Sig-
urðssyni frá Brúarhrauni í Kol-
beinsstáðahreppi, verkstjóra hjá
Eimskipi, hófust árið 1984 er ég
hóf sambúð með stjúpdóttur hans,
Helgu Jörgensdóttur, sem síðar
varð eiginkona mín. Milli okkar
Gunnars myndaðist fljótlega traust
vinátta sem aldrei bar nokkurn
skugga á. Langar mig til að kveðja
hann með nokkrum fátæklegum
orðum.