Morgunblaðið - 24.11.1995, Blaðsíða 6

MORGUNBLAÐIÐ
6 * D FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 1995
FERÐALÖG
ÞRÖNGAR, brattar götur með háum
húsveggjum beggjavegna setja sérstakan
svip á Montepulciano.
GAMLI bærinn í Montepulciano.
BRAGÐAÐ á framleiðslunni áður en merkt er við á matseðli
veitingastaðarins.
AÐ var örvæntingarfull leit
að bensínstöð við sveita-
vegi Toscana héraðs sem
leiddi til þess að við röm-
buðum á skiltið sem vísaði veginn
til Montepuleano. Þá rifjaðist upp
að svissnesk vinkona hafði ráðlagt
nokkurra daga dvöl þar. Við kross-
lögðum putta, vonuðum að bensín-
droparnir væru nógu margir eftir,
og fylgdum leiðarvísum til bæjarins.
Bensínið dugði og Montepulciano
var alveg draumur.
Bærinn leynir reyndar á sér í
byrjun. Það sem fyrst blasir við lík-
ist hvaða venjulegum ítölskum nú-
tíma bæ, en þegar betur er að gáð
er Montepulciano einstakur bær.
Hann liggur utan í hlíð; nýi bærinn
er í þokkalegum halla, en efst í
honum er gengið í gegnum gamalt
bogahlið og þar blasa við ótrúlega
brattar götur gamla bæjarins.
Þröngar, með háum húsveggjum
beggja vegna, minna þær helst á
náskyldan ættingja síkjanna í Fen-
eyjum. Brattinn er hins vegar ein-
stakur.
Brekkuboltl
Við fundum illilega fyrir brattan-
um þar sem við gengum, léttilega
fyrst en síðan þyngri í spori, ofar
og ofar í bæinn í leit að gistirúmi.
Við vorum nefnilega ekki fyrstu
ferðamennirnir til að uppgötva dá-
semdir bæjarins. Upp götur, niður
hliðargötur, aftur upp, upp tröppur,
niður tröppur. Loksins, laust her-
bergi á Albergo Duomo efst í bæn-
um. Gistiheimilið litla og notalega
dregur nafn af dómkirkju bæjarins
sem trónir þarna efst á fjallstoppn-
um.
Torgið fyrir framan kirkuna er
helsti samkomustaður bæjarbúa eft-
ir að dimma tekur. Kaffíhúsin leggja
ferðamennirnir að mestu undir sig,
en þama sitja heimamenn undir
berum himni og rabba saman. Á
torginu sjálfu er að finna mesta
sléttlendi bæjarins, sem þó er ekki
meira í það heila en svona hálfur
fótboltavöllur. Torgið er enda vin-
sælt hjá ungviðinu sem sparkar þar
bolta af miklum móð. Öðru hverju
sparkar einhver of fast og boltinn
þeytist niður næstu götu. Þarmeð
er leiknum lokið því enginn nær að
hlaupa boltann uppi ef hann kemst
á ferð. Ef boltinn helst inni á vellin-
um heldur leikurinn áfram þar til
einhveijum fullorðnum þykir nóg til
um ærslin og börnin eru rekin burt.
Þá fara þau neðar í götumar og
reyna að sparka bolta þar, því þrátt
fyrir allt em þau ítalir í húð og hár
og ítalir elska fótbolta. Þessum
krökkum hefði þótt mikið til um
aðstöðuna hefðu þau fengið að spila
fótbolta í Bankastrætinu í Reykja-
vík.
Rétt innan við hliðið, neðst í aðal-
götu gamla bæjarins, er forvitnileg-
ur veitingastaður. Þar er gengið inn
um þröngar dyr og fyrir innan er
verslun þar sem gestum er boðið
að bragða á vínframleiðslu eigenda,
ostum, skinku og pylsum ýmis kon-
ar. Síðan er um tvennt að velja; að
kaupa það sem manni líst á og
hverfa á brott með fenginn, eða að
fara enn innar í ranghala bygging-
arinnar þar sem er að finna veitinga-
stað. Á boðstólum er einungis eigin
framleiðsla eigendanna sem meðal
annars reka vínekrur í nágrenninu.
Matseðillinn er því með einfaldara
móti, listi yfir framleiðsluna og svo
krossar maður við það sem vekur
áhuga. Frábær staður og á rölti
okkar um bæinn næstu daga rák-
umst við á fleiri sem byggðir eru
upp á svipaðan hátt. Þau eru líka
ótal mörg kaffihúsin í Montepulc-
iano. Fjölgar eftir því sem ofar dreg-
ur, enda þurfa margir að kasta
mæðinni og. svala þorsta eftir
„klifrið“.
Bílar ekkl vel séðlr
Eðli málsins vegna er bílaumferð
ekki vel séð á götum gamla bæjar-
ins í Montepulciano. Víða eru göt-
urnar hreinlega of þröngar til þess
að bílar af venjulegri stærð geti
farið þar um og bílastæði eru sjald-
séð. Álla jafna eru þessir farskjótar
því skildir eftir fýrir utan hliðið
góða, en einstaka undantekningar
eru gerðar. Umferð um gamla bæ-
inn hefur verið takmörkuð frá árinu
1989. Þeir sem mega aka um eru
íbúar bæjarins og bæjarstarfsmenn,
þeir sem flytja vörur og þá á sér-
staklega tilgreindum tímum, og loks
gestir hótela í gamla bænum, ef
hótelið tryggir þeim bilastæði. í
þeim tilfellum eru sérstaklega til-
greindar þær leiðir sem gestirnir
eiga að aka að hótelum.
Lítill og krúttlegur strætó fer um
helstu göturnar og einstaka bílkríli
keyra þar um. Því minni, því betri,
á við um bíla íbúanna og þær fáu
bílskúrsdyr sem sjást í bænum eru
mun minni en þær sem við eigum
að venjast. Fyrir innan dyrnar er
Vínkjallori undir kirkju heilags Nikulósar
í KJALLARAHVELFINGUNNI undir
kirkju heilags Nikulásar við Ost-West
götu í Hamborg er vínverslunin CCF
Fiseher. Ferðamenn sem skoða kirkjuna
og mynda hana í bak og fyrir hafa yfír-
leitt ekki hugmynd um tilvist vinkjallar-
ans, enda harla óljós merki um hann
utan frá séð.
Fyrirtækið CCF Fischer var stofnað
árið 1828 og hefur verið til húsa undir
kirkjunni frá þvi laust eftir stríð. Boðið
er upp á um 800 víntegundir í ýmsum
verðflokkum frá mörgum löndum. Dýr-
asta vínið er rauðvín frá árinu 1918 á
980 þýsk mörk eða jafnvirði um 44 þús-
und íslenskra króna.
Ekki fer á milii mála að sérfróðir
menn ráða ríkjum hjá CCF Fischer.
Kjallarameistarinn talar af mikilli þekk-
ingu um einstök vín, ráðleggur við-
skiptavinum sínum og gefur sér góðan
tíma. Hann sagði að dýrasta vínið væri
ekki endilega best og einu gilti hvort
drukkið væri hvítvín eða rauðvín með
kjöti, fólk ætti einfaldlega að velja það
vín sem því þætti gott.
Ósjaldan er gestum skenkt í glös, rétt
til að bragða á veigunum, sem þeir íhuga
að kaupa. Fremur dimmt er kjallara-
hvelfíngunni, en kertaljós á víð og dreif
skapa hlýlegt andrúmsloft. Hægt er að
tylla sér niður, kaupa sér vínglas og fá
sér smámeðlæti, t.d. brauð eða salt-
kringlur. f versluninni fást sérfræðibæk-
ur um vín og ýmiss gjafavara fyrir víná-
hugamenn. Þeim og öðrum þætti trúlega
fengur í að skoða úrvalið í kjallaranum
og rabba við kjallarameistarann. ■
vþj
KIRKJA heilags Nikuláser
eyðilagðist mikið í stríðinu.
Hún er í nýgotneskum stíl,
byggð árið 1882.