Morgunblaðið - 28.11.1995, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 28. NÓVEMBER 1995 43
MINNINGAR
SIGURJÓN
HERBERTSSON
+ Sig-urjón Her-
bertsson fædd-
ist á ísafirði 3. mars
1938. Hann andað-
ist á Landspítalan-
um 21. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Herbert Sigurjóns-
son, f. 3. mars 1913,
og Björg Bergþóra
Bergþórsdóttir, f.
9. júlí 1913, d. 14.
maí 1995. Systir
Siguijóns er Inga
Herbertsdóttir
Wessman og henn-
ar maður er Ib Wessman. Sigur-
jón kvæntist Hlíf Theodórsdótt-
ur og eignaðist með
henni þijú börn,
Theodór Má, f.
1958, Herbert
Bergþór, f. 1960, og
Ingu Hafdísi, f.
1970. Siguijón og
Hlíf skildu. Eftirlif-
andi maki hans er
Kristín Helga Há-
konardóttir. Henn-
ar börn eru: Þor-
steinn, f. 1963, Sig-
urður, f. 1964, og
Vigdís, f. 1966.
Utför Siguijóns
verður gerð frá
Fossvogskirlgu 28. nóvember og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr,
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þar eru himnamir
honum yfír.
(Hannes Pétursson.)
Fundum okkar Siguijóns Her-
bertssonar bar fyrst saman fyrir
þrjátíu og fjórum árum. Með okkur
tókst kunningsskapur, sem leiddi
til vináttu, sem aldrei bar skugga
á til hinstu stundar.
Þegar maður stendur frammi
fyrir því að kveðja vin sinn hinstu
kveðju verður manni ljós hverful-
leiki sinnar eigin jarðnesku tilveru.
Jarðarförin sjálf vekur upp ýmsar
spurningar um það, sem þar fer
fram. Hvað á slík athöfn að tjá?
Er hún ekki kveðjustund, stund til
að minnast, stund til að þakka,
stund til huggunar þeim er eftir lifa?
Stund vonar mitt í sorginni. Jarðar-
förin er einnig þáttur í sorg að-
standendanna og að marka nýtt
skeið. Sá sem var hér er horfinn,
er nú kvaddur og með honuip
ákveðinn hluti af æviskeiði þeirra,
er hans sakna. Missirinn er stað-
reynd. Nýtt skeið tekur stefnuna á
það að læra að lifa með missinum
og sorginni og verða aftur virkur
þátttakandi í lífinu.
Siguijón Herbertsson var óvenju-
legur maður fyrir margra hluta
sakir. Hann var friður maður og
hafði fyrirmannlega framkomu.
Hann var gleðimaður í orðsins
fyllstu merkingu. Siguijón var hið
mesta ljúfmenni í umgengni við
alla, en gat verið fylginn sér og
mikill málafylgjumaður ef honum
þótti það við þurfa.
Siguijón var hraustmenni og
heilsugóður þar til fyrir þremur
árum, að hann veiktist af krabba-
meini. í þessum löngu og erfiðu
veikindum heyrði ég hann aldrei
mæla æðruorð.
Það var gæfa Siguijóns í þessari
miskunnarlausu baráttu, að þar var
hann ekki einn. Aldraður faðir hans
sat löngum við sjúkrabeðinn og
veitti honum gleði og styrk. En
hæst ber ástúð og umhyggju konu
hans, Kristínar Helgu Hákonardótt-
ur hjúkrunarkonu, sem hjúkraði
honum nær allan tímann á heimili
þeirra af óþreytandi umhyggju, sem
vakti aðdáun allra þeirra, sem
fylgdust með.
Við Gyða sendum börnum Sigur-
jóns, sem öll eru búsett erlendis,
stjúpbömum, föður hans og eigin-
konu innilegustu samúðarkveðjur
okkar.
Guð blessi minningu Siguijóns
Herbertssonar.
Kristján Guðmundsson
frá Fáskrúðarbakka.
Lífið er fljótt;
lílit er það elding sem glampar um nótt
ijósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.
(Matth. Joch.)
Það er óijúfanlegt lögmál lífsins
að það á fyrir okkur öllum að liggja
að hverfa til æðri heima, en það
er eigi að síður mjög sárt þegar
fólk veikist og deyr langt fyrir ald-
ur fram. Faðir okkar var aðeins 57
ára þegar hann lést, eftir margra
ára baráttu við illvígan sjúkdóm,
sem að lokum hafði yfírhöndina.
Siguijón faðir okkar stóð á meðan
stætt var, vann þangað til hann gat
ekki meira.
í sumar fór pabbi til Danmerkur
til að heimsækja tvö barna sinna
sem þar voru búsett og þeirra fjöl-
skyldur. Þessi ferð þeirra Kristínar
Helgu varð honum andleg upplyft-
ing og hressti hann mikið. Hann
naut þessara daga vel með börnum
sínum.
Faðir okkar var mikil félagsvera,
glaðvær og vel liðinn af samstarfs-
mönnum sínum og duglegur til allra
verka. Hann starfaði yfir 20 ár sem
ökumaður hjá SVR og jafnframt
vann hann sem rennismiður í Meitl-
inum í Reykjavík, hjá fyrrverandi
tengdaföður sínum. Síðastliðin ár
starfaði hann sem bifreiðarstjóri hjá
Bæjarleiðum.
Við bræðurnir eigum margar
góðar minningar um föður okkar,
en sérstaklega eru í huga okkar þær
stundir sem hann tók okkur með í
bílskúrinn hjá afa og ömmu á
Rauðalæk. Þar var margt forvitni-
legt að sjá fyrir unga drengi og
má segja að þetta hafi verið okkur
dýrmætt veganesti fyrir lífíð að
horfa á hann vinna við bílana sína.
Einnig eigum við margar skemmti-
legar minningar frá veiðiferðum og
ferðalögum okkar á sumrin með
pabba og mömmu.
Systir okkar er töluvert yngri en
við og vegna skilnaðar foreldra
okkar á hún aðrar minningar en
við, þá aðallega um ferðalög erlend-
is og innanlands. Þá voru breyttir
tímar og nokkuð algengt að fólk
færi oft til útlanda.
Sem yngsta bamið og einkadótt-
ir hafði hún mikið samband við föð-
ur okkar og Kristínu Heigu. Hann
leiðbeindi henni um lífið og brýndi
fyrir henni að taka sínar eigin
ákvarðanir og standa og falla með
þeim.
Það er komið að kveðjustund.
Við minnumst föður okkar með hlý-
hug og vottum Kristínu Helgu og
hennar fjölskyldu innilega samúð,
einnig afa okkar, Herberti og föður-
systur okkar, Ingu, og hennar fjöl-
skyldu.
Við systkinin emm öll búsett er-
lendis um þessar mundir og okkur
þótti það mjög erfitt að geta ekki
verið við dánarbeð pabba. Það
reyndi mikið á Kristínu Helgu konu
hans og Herbert afa okkar sem
veittu honum alla þá hjálp og
umönnun sem hann þurfti með.
Fyrir þetta þökkum við þeim af
alhug.
Við geymum með okkur góðar
minningar um pabba okkar.
Guð blessi hann.
Theodór Már, Herbert
Bergþór, Inga Hafdís
og fjölskyldur.
Litli bróðir minn er dáinn. En
minningarnar lifa og þær em marg-
ar og góðar. Þær fyrstu em frá
fæðingarbæ okkar, ísafirði, þar sem
við slitum barnsskónum. í góðu
umhverfi og í faðmi góðra og kær-
leiksríkra foreldra höfðum við það
gott og ég sem var svo heppin að
vera eldri gat dekrað við fallega
og góða bróður minn. Árið 1948
fluttist litla fjölskyldan til Reykja-
víkur.
Mamma okkar dó í maí á þessu
ári og var Onni þá orðinn mikið
veikur, búinn að gangast undir tvo
stóra höfuðuppskurði og var mjög
sorglegt að sjá hann, en hann var
svo duglegur og bjartsýnn, blessað-
ur. Hann var í höndum góðra lækna
og hjúkrunarfólks, en sá sem öllu
ræður vildi fá hann til sín. „Framar
ber að hlýða Guði en mönum.“
(Post. 5,29).
Onni fékk góða og kærleiksríka
umönnun af sambýliskonu sinni,
Kristínu Helgu Hákonardóttur, en
hún annaðist hann á heimili þeirra
sem sagt fram í andlátið með hjáíf^
barna sinna og systkina þegar hann
var orðinn algjörlega hjálparvana.
Þau vom öll stórkostleg. Hafið öll
þökk fyrir. Guð veri með ykkur öll-
um.
Pabbi okkar var og er duglegur.
Með sín 82 ár heimsótti hann eina
drenginn sinn daglega og var það
honum mikil sorg að sjá honum
hnigna dag frá degi.
Onni upplifði að eignast tvö
bamaböm, sem eru búsett í Dan-
mörku, en þær stundir sem hann
var með þeim vora honum heilagar.
Einnig hafði hann góð sambönd
við börn og barnabörn Helgu sam-
býliskonu sinnar. Börnunum mír^_
um var hann sannur frændi, enda
aldrei kallaður annað en Onni
frændi.
Með orðum okkar stóra meistara
kveðjum við elskulegan og góðan
bróður, mág og frænda og þökkum
samverustundirnar. Þín er saknað.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjðf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kyn'rn'
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Þín systir,
Inga H. Wessman.
+ Vilhjálmur Al-
bert . Lúðvíks-
son var fæddur á
Eskifirði 4. desem-
ber 1897. Hann lézt
í Hafnarbúðum í
Reykjavík 13. nóv-
ember sl. Foreldr-
ar Vilhjálms voru
Jóhann Lúðvík
Jakobsson, f. 4.
apríl 1870, og Anna
Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 14. janúar
1866. Vilhjálmur
kvæntist 10. októ-
ber 1936 Helgu
Gissurardóttur frá Byggðar-
horni í Flóa, f. 28. maí 1911,
dáin 9. september 1994. Börn
þeirra eru þijú; Oddný, f. 1937,
Gissur Karl, f. 1941, og Lúðvík,
f. 1945.
Útför Vilhjálms fer fram frá
Dóinkirkjunni og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
LATINN er í hárri elli góður vinur
og samheiji í stjórnmálum. Ég
kynntist Vilhjálmi og fjölskyldu
hans þegar ég eignaðist mína bestu
vinkonu, hans einkadóttur
Oddnýju, fyrir tuttugu og fimm
árum. Vilhjálmur var mikill gæfu-
maður í einkalífi og hann hélt heils-
unni alveg til dauðadags. Hann var
í rauninni einstaklega hraustur
enda mikill hófsemdarmaður í öllu.
Hann ræktaði vel fjölskyldu sína
og var einstaklega gjafmildur mað-
ur. Við Vilhjálmur áttum sameigin-
legan mikinn áhuga á stjórnmálum
og ræddum við alltaf pólitík þegar
við hittumst. Honum þótti
skemmtilegt þegar ég sótti hann á
Grundarstíginn til að vera við setn-
ingu landsfundar
flokksins. Hann var
einlægur sjálfstæðis-
maður og það var hans
aðalsmerki að tala allt-
af vel um þá sem
stjórnuðu flokknum
hveiju sinni. Honum
sárnaði neikvæð um-
ræða um menn og
málefni. Vilhjálmur
var afar fróður og
hann hafði á eigin
spýtur lært erlend
tungumál ensku,
þýsku, frönsku, latínu
ásamt dönsku. Þegar
hann tók til við frönskuna réðst
hann ekki á garðinn þar sem hann
var lægstur. Hann keypti sér Birt-
ing erar Vóltaire og franska orða-
bók sem hann notaði við námið og
náði þannig góðum tökum á málinu
sem hann nýtti sér fyrst og fremst
við lestur. Þannig var þrautseigja
hans og þolinmæði.
Þeir hverfa nú hver af öðrum
sem tilheyrðu þeirri kynslóð sem
við kennum við aldamótin. Vilhjálm
vantaði aðeins rúm tvö ár í að verða
hundrað ára eins og hann ætlaði
sér. En dauðinn kemur alltaf
óvænt. Vilhjálmur fékk að fara í
friði eftir langa og gifturíka ævi.
Hann fæddist á Eskifirði inn í þjóð-
félag sem um margt var svo ólíkt
því sem við búum við. Sem korna-
barni var honum komið í fóstur til
Oddnýjar Guðmundsdóttur, sem þá
var orðin ekkja. Hann talaði jafnan
hlýlega um hana og sagði hana
bestu konu sem hann hafði kynnst.
Seinna flutti hann með Oddnýju til
Vilborgar Einarsdóttur og Páls
Bóassonar sem bjuggu í Finnshúsi
í Eskifjarðarsókn. Synir Vilborgar
og Vilhjálmur urðu sem uppeldis-
bræður. Á heimilinu ólst einnig upp
Oddný Guðmundsdóttir sem var
eins og systir drengjanna. Þeir
sýndu Vilhjálmi jafnan mikla rækt-
arsemi og hittust þeir oft og áttu
góðar stundir saman. Þessi ræktar-
semi hélst hjá barnabörnunum og
má þar sérstaklega nefna Kjartan
Gunnarsson, framkvæmdastjóra
Sjálfstæðisflokksins, og Hörð Ein-
arsson hæstaréttalögmann. Vin-
átta þeirra var Vilhjálmi afar dýr-
mæt og frá honum féllu jafnan hlý
orð í þeirra garð. Vilhjálmur lifði
tvær heimsstyijaldir og var einkum
sú síðari honum hugleikinn. Hann
fylgdist mikið með gangi styijald-
arinnar í útvarpi og blöðum. Hægt
var að ná erlendum stöðvum bæði
BBC og þýskum. Þannig þjálfaði
hann sig í ensku og þýsku. Vil-
hjálmur var alla ævi sístarfandi.
Hann vann við skrifstofustörf sem
kölluðu á mikla og langa kyrrsetu.
Þetta bætti hann sér upp með því
að ganga sem oftast til og frá
vinnu. Ef einhver skutlaði honum
heim, sem einkum gerðist á sein-
ustu starfsáranum, lét hann jafnan
setja sig út á Snorrabrautinni og
gekk síðan heim á Grandarstíginn
þar sem þau Helga Gissurardóttir
áttu yndislegt heimili. Nú eru þau
bæði látin. Mikill söknuður fyllir
hjarta mitt. Megi kærleiksríkur guð
umvefja þau. Oddný mín, Lúðvík,
Gissur og aðstandendum sendi ég
samúðarkveðjur.
Bessí Jóhannsdóttir.
í dag verður jarðsettur tengda-
faðir minn, Vilhjálmur A. Lúðvíks-
son. Mig langar að minnast hans
með nokkrum orðum. Það er gæfa
að kynnast manni sem gefur af sér
og leiðir menn til betri vegar. Vil-
hjálmur var þannig maður. Ég
kynntist honum fyrir 30 árum og
það var upphaf að vináttu sem aldr-
ei bar skugga á. Virðing fyrir því
sem rétt er og satt var það sem
ég tók strax eftir að tengdafaðir
minn hafði í hávegum. Hann kunni
ekki kjaftasögur eða slúður, en
hann var hafsjór af fróðleik um hin
ólíkustu mál og það var ekki fyrr
en fyrir fáum áram að ég áttaði
mig á að þarna fór ekki langskóla-
genginn maður. Ég sá hann lesa
franskar, þýskar, enskar og dansk-
ar bókmenntir á upprunalega mál-
inu og mér fannst það svo sjálf-
sagt. Eg komst svo að því að hann
hafði sjálfmenntað sig í þessum
málum og þá áttaði ég mig á því
hvað mannkostafólk af hans kyn-
slóð gat, ef að það vildi, en við sem
eigum og áttum tækifærin getum
hugleitt hvort við stóðum okkur.
Tengdapabbi var einstaklega
barngóður og það var gaman að
koma með barnabörnin til hans, en
þó var ég ekki allskostar sátt við
skápinn í stofunni sem alltaf var
fullur af sælgæti, það vitnar um
hug okkar hve margir Vilhjálmarn-
ir eru í okkar litlu fjölskyldu. Vil-
hjálmur og Helga Gissurardóttir,
kona hans, eignuðust þijú börn,
sem öll eiga sinn Vilhjálm.
Tengdapabbi var einlægur sjálf-
stæðismaður og ekki er mér grun-
laust um að hann hafi haft af því
áhyggjur að ég, tengdadóttirin,
væri full róttæk. En við gátum
rætt hlutina og þá koma alltaf í
ljós að það var réttlæti sem var
hans hugsjón og við náðum saman
og aldrei talaði hann niður til mín,
þó að stundum kæmi reynsluleysi
mitt upp á borðið. Síðustu árin
dvaldi Vilhjálmur í Hafnarbúðum
og hann var ánægður og leið vel í
góðri umönnun frábærs starfsfólks
á þeim stað. Vil ég, fyrir hönd
okkar aðstandenda, færa þeim fyr-
ir.
Bryndís Sigurðardóttir.
Afi minn, Vilhjálmur A. Lúðvíks-
son, er látinn. Mig langar að minn-
ast hans í örfáum orðum. Ein af
minningunum um okkur afa saman
er þegar amma fékk okkur til að
tína rifsberin á Grundarstígnum.
Fór meira _af beijum upp í mig en
í fötuna. Ég fékk að fara alein í
strætó úr Hafnarfirði og fannst
mér ég vera orðin fullorðin. Afi kom
mér upp á að drekka kókómalt og
sá hann fjölskyldunni lengi vel fyr-
ir kókómalti. Gaf hann mér vigt
og hrærivél til að blanda drykkinn
rétt, líklega við lítinn fögnuð for-
eldranna.
Afi las mikið. Er maður kom í
heimsókn á Grundarstíginn sat
hann oftast með bók og rauðan
penna og leiðrétti málfarsvillur.
Þegar við krakkarnir fóram í sveit-
ina á sumrin og sendum afa og
ömmu bréf voru þau leiðrétt með
rauðum penna og var síðan farið
yfir þau er við komum í bæinn á
haustin.
Alltaf var gaman að koma í
heimsókn á Grundarstíginn. Afi
átti nefnilega skáp og var hann
troðfullur af nammi. Þessi skájmr
var læstur og beið maður óþreyju-
fullur eftir að hann væri opnaður.
Afi var mikill málamaður, kunni
þýsku, ensku, dönsku og frönsku.
Man ég þegar ég var að taka stúd-'
entsprófið, þá fór ég til afa á
Grandarstíginn og hjálpaði hann
mér með þýskuna. Afi tefldi mikið,
tefldi við skáktölvur og vann hann
iðulega tölvuna. Þá þurfti hann að
fá nýja. Eftir smátíma var hann
farinn að vinna hana líka, og þurfti
þá að fá enn nýja. Einnig spilaði
hann brids við ömmu og vini sína.
Afi og amma fluttu í þjónustu-
íbúðir aldraðra á Dalbraut, en hann
var síðan fluttur þaðan í Hafnar-
búðir. Þar leið honum vel og talaði
vel um stelpurnar þar, enda reynd-
ust þær honum vel.
Ég vil þakka fyrir þann tíma sem
við höfum fengið að hafa afa með
okkur.
Helga Pála.
VILHJALMUR A.
L ÚÐ VÍKSSON