Morgunblaðið - 28.11.1995, Qupperneq 46

46 ÞRIÐJUDAGUR 28. NÓVEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
i
LILLYSVAVA
SNÆVARR
+ Lilly Svava
Snævarr fædd-
ist í Reykjavík 21.
febrúar 1940. Hún
andaðist á Borgar-
spítalanum 18. nóv-
ember siðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 27. nóvember.
MÁGKONA og svil-
kona okkar Lilly Svava
l'ést í blóma lífsins eftir
erfið veikindi. Minn-
ingamar steyma fram
þegar hugsað er til lið-
inna ára, minningar um glæsilega
og yndislega konu. Hún kynntist
manni sínum, Sverri Ingólfssyni
viðskiptafræðingi, þegar þau bæði
voru við nám við Menntaskólann á
Laugarvatni, en þaðan luku þau.
stúdentsprófí. Árið 1960 gengu þau
í hjónaband og stofnuðu heimili.
Eftir að tengdaforeldrar hennar
féllu frá eignuðust þau heimili í
Granaskjóli 7 og bar það glæsilegan
vott um listfengi og góðan smekk
húsmóðurinnar. Hún ólst upp á
miklu myndar- og menningarheim-
iíi við Laufásveg, en þar áttu for-
eldrar hennar heima, þau Ámi
Snævarr verkfræðingur og kona
hans, Laufey Snævarr. Skammt
frá, við Laufásveginn, var Galta-
fell, þar sem afi hennar og amma
bjuggu og var að sjálfsögðu mikill
samgangur þar á milli. Lilly Svava
og Sverrir eignuðust þijár dætur.
Unnur er elst og hefur hún lokið
lögfræðinámi. Hún er gift Berg-
steini Georgssyni, sem einnig er
lögfræðingur að mennt. Yngri dæt-
umar, Laufey Brynja og Svava
Guðlaug, dvelja enn í föðurhúsum.
Bamabömin em tvö, Sverrir og
Unnur Ásta, sem vom ömmu sinni
miklir gleðigjafar. Lilly Svava var
gestrisin með afbrigðum, og minn-
umst við jólaboðanna og allra hinna
gagnkvæmu heimsókna með gleði
og þakklæti fyrir ógleymanlegar
samvemstundir.
Um árabil starfaði Lilly Svava á
Póstgíróstofunni, síðast sem skrif-
stofustjóri, en við því starfí tók hún
árðið 1989 eftir lát Sindra Sigur-
jónssonar og gegndi hún því þar til
hún veiktist á miðju síðastliðnu
sumri. Hún var, eins og fyrirrenn-
ari hennar, mjög vel látin af sam-
starfsmönnum sínum hjá Pósti og
síma, sem þakka henni samfylgdina
af alhug.
Það er sorg í ranni, við hjónin
kveðjum mágkonu og svilkonu með
söknuði. Að leiðarlokum sendum
við Sverri, dætmnum og öðmm
ástvinum hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Lillyjar
Svövu.
Elín og Þorgeir.
Kveðja frá
ML-stúdentum
1960
Vegferð Lillyjar Svövu
Snævarr eftir lífsins
hringvegi er lokið.
Undanfamar vikur
höfum við bekkjar-
systkini Sverris eigin-
manns hennar fylgst í
auðmýkt með sam-
heldni fjölskyldunnar
sem vart vék frá
sjúkrabeð hennar þar
til yfir lauk. Samheldn-
in kom þó engum á
óvart sem til þekkti,
væntumþykja Lillyjar heitinnar til
^'ölskyldunnar fór ekki á milli mála.
I þeirra ranni í Granaskjólinu vom
ræktaðar „rósir“ úti sem inni. Þar
var griðarstaður fjölskyldunnar og
gestum tekið með reisn.
Á stundum sem þessum lofum
við visku þess sem sér til þess að
mannskepnan viti sem minnst um
það hvenær og hvemig hringferð
hvers og eins lýkur. Ekki kom okk-
ur til hugar fyrr á þessu ári að
áður en því lyki yrði eitt okkar á
brott úr hópnum. Við hittumst þá
heima hjá þeim hjónum eins og svo
oft áður síðustu áratugina. Öll hress
að vanda til þess að riija upp tæp-
lega íjömtíu ára gamlar minningar
og sannfærast um að innst inni
hefðum við ekkert breyst aðeins
elst örlítið. Einnig til að staðfesta
að við væmm jafn auralaus og fyr-
ir fímm ámm — ættum ekki fyrir
Ameríkuferð til Palla P. eins og þá
var fyrirhugað.
Gestgjafínn Lilly Svava, sem allt-
af var eins og eitt af okkur, eitil-
hress að vanda, sagði eitthvað á
þessa; leið — elskumar mínar, við
förum bara næst en ég legg til að
við leggjum undir okkur gistiheim-
ili í nágrenni Laugarvatns og verð-
um þar yfír helgina í staðinn —
ekki það að það komi mér við hvað
þið gerið en ég legg þetta til samt
sem áður. Þetta var gert með kank-
vísum svip en þó með ákveðni að
baki eins og hennar var von og vísa
— við samþykktum.
Ung að árum hóf hún nám við
ML og var fljót að fínna Sverri sinn
í öllu því karlaúrvali sem þar var.
Þá varð fljótlega ljóst að þar fór
kvenkostur sem bar sig með reisn
og kunni margt í samskiptakúnst-
um sem lærst höfðu frá æsku á
heimili rótgróinna betri borgara í
henni Reykjavík en vom okkur hin-
um af landsbyggðinni nokkuð fram-
andi. Hún var alltaf dama fram í
fíngurgóma.
Þegar lokapunkturinn hefur verið
settur er eins og línumar skýrist.
Samferðamaðurinn sem horfínn er
augum birtist í örskotum endur-
minninga og þau einkenni sem gáfu
honum líf og lit í samskiptum
manna á milli verða augljós. Lilly
Svava var glaðvær, bjartsýn og
hörkudugleg að hvaða verki sem
hún gekk. Hún var ákveðin í skoð-
unum og einörð í samskiptum við
aðra. Hún kunni þá kúnst að fá
sitt fram án láta eða yfírgangs.
Hún var ættrækin og stolt af sínu
fólki og þeirra verkum. En hún átti
það líka til að segja okkur kímnisög-
ur af ættingjum og áum. Henni var
lagið að segja þannig frá að húmor-
inn bar í sér blæ væntumþykjunnar
og meiddi því engan. Hún var þjóð-
rækin í eðli sínu og áhugasöm um
sögu landsins og hafði yndi af bók-
mennturri, einkum þó ljóðum. Er
þess skemmst að minnast að í síð-
asta teiti okkar saman flutti hún
okkur ljóð eftir afa sinn og harm-
aði það að ekki væru enn uppi skáld
sem hann. í sínu innsta eðli var hún
rómantíker og lífsnautnavera.
Við bekkjarsystkinin kveðjum
Lillyju 'Svövu Snævarr með virðingu
og þökk fyrir litríka samferð um
leið og við sendum Sverri vini okk-
ar og allri fjölskyldunni samúðar-
kveðjur með von um að drottinn
veiti líkn með þraut eins og stendur
í helgri bók.
Nú þegar hún Lilly mín er farin
langar mig að minnast hennar með
fáum orðum. Ég varð fljótlega
heimagangur á heimili Lillyjar og
Sverris eftir að ég kynntist Brynju
dóttur þeirra fyrir um 15 árum,
enda stutt að fara í næsta hús. Þar
var alltaf tekið á móti mér einsog
ég væri ein af fjölskyldunni, sama
á hvaða tíma sólarhringsins það
var, enda kynnti Lilly mig oftast
sem fósturbamið sitt. Lilly var sér-
stakur persónuleiki, og það var
ekki fyrr en ég varð eldri að ég
kynntist hversu hlýja og góða per-
sónu hún hafði að geyma. Hún var
alltaf boðin og búin að hjálpa ef
mig vantaði eitthvað. Mér er sér-
staklega minnisstætt þegar ég hélt
upp á afmælið mitt fyrir nokkrum
árum og var í hálfgerðum vandræð-
um með hvað ég ætti að bjóða gest-
unum upp á. Þá stóð nú ekki á
henni Lilly, hún töfraði fram kræs-
ingar á nokkrum tímum sem ég
bauð svo upp á um kvöldið, og þar
með var málinu reddað, enda var
hún listakokkur. Ég gleymi aldrei
þeim stundum þegar ég kíkti inn á
góðum sumardögum og búið var
að láta renna í heita pottinn og
kveikja upp í grillinu, þá voru Lilly
og Sverrir í essinu sínu í fallega
garðinum sínum. Ég hef ósjaldan
fengið' að taka þátt í allri gleðinni
í rauða húsinu í Granaskjólinu og
fínnst mér því leitt að geta ekki
tekið þátt þegar nú ríkir sorg. Ég
er þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Lilly og minninguna um
hana geymi ég í hjarta mínu. Elsku
Sverrir, Unnur, Brynja og Svava,
ég veit að þið hafíð misst mikið.
Ég sendi ykkur mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur héðan frá Danmörku.
Edda Valtýsdóttir.
Þegar við hjónin fréttum í byijun
júlí að Lilly Svava hefði fengið
heilablóðfall og lægi meðvitundar-
laus á spítala þá fannst okkur að
þessi góða vinkona okkar hlyti að
ná sér. Annað var ekki hægt að
hugsa sér. Án efa eru þetta við-
brögð flestra við áföllum náinna
ættingja og vina. Það er svo erfítt
að sætta sig við brotthvarf þeirra
sem okkur eru nánastir og þeim
hópi tilheyrði Lilly Svava svo sann-
arlega. En tíminn leið og blákaldur
sannleikurinn þyrmdi smám saman
yfír okkur, batinn lét á sér standa.
Þó að við værum ekki óviðbúin
dánarfregninni þá snart hún okkur
sárt.
Það er nú komið eitthvað á fjórða
áratuginn síðan kynni okkar af Lilly
Svövu og Sverri hófust. Þegar í
upphafí drógumst við að þessum
ágætu hjónum og nutum samveru-
stundanna með þeim. Lilly Svava
var blíðlynd kona með hispurslausa
og aðlaðandi framkomu. Hún hafði
mikinn áhuga á þjóðmálum og því
sem efst var á baugi í þjóðlífinu
og var föst fyrir og ákveðin í skoð-
anaskiptum. En umfram allt var
Lilly Svava sanngjöm, skilningsrík
og fordómalaus. Við munum ávallt
minnast þeirra ánægjulegu sam-
verustunda sem við áttum saman.
Við kveðjum Lillyju Svövu með
þakklæti fyrir samfylgdina og vott-
um Sverri, Unni Brynju, Svövu og
öðrum ættingjum, okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan guð að
styrkja þau í sorg sinni.
Blessuð sé minning Lillyjar
Svövu Snævarr.
Ragnheiður Þorgeirsdóttir,
Örn Marinósson.
Kynni okkar hjóna af Lilly Svövu
hófust fyrir tæpum tuttugu árum
þegar nýútskrifaðir endurskoðend-
ur fögnuðu próflokum. Sverrir, eig-
inmaður Lillyar, var í þessum hópi
endurskoðenda sem þekktu fæstir
hver annan nema lítilsháttar. Þessi
fyrstu kynni okkar af Lilly Svövu
og Sverri leiddu meðal annars til
þess að ég, Þorsteinn, gekk síðar
til liðs við Sverri um rekstur endur-
skoðunarskrifstofu.
Minningar okkar um Lilly tengj-
ast flestar gleðilegum atburðum lið-
inna ára, samkomum í tilefni ein-
hverra áfanga, afmælum, veiðiferð-
um, jólaboðum, utanlandsferðum,
sumarráðstefnum endurskoðenda.
Alls staðar var Lilly virkur þátttak-.
andi. Hún var falleg og greind,
fylgdist vel með þjóðmálaumræð-
unni og hafði unun af því að gleðj-
ast á góðum degi. Hún naut sín
fullkomlega í hlutverki gestgjafans.
Sérstaklega eru okkur minnisstæð
hin árlegu jólaboð sem þau hjón
héldu um miðjan desember fyrir
allt starfsfólk Lögmanns- og endur-
skoðunarskrifstofunnar. Þá hafði
Lilly skreytt allt húsið hátt og lágt
og þau hjónin tóku á móti fólki af
mikilli kostgæfni.
Tíminn líður hratt fínnst okkur
þegar horft er til baka. í æsku
manns silast tíminn letilega en eyk-
ur sífellt hraðann þar til yfir lýkur.
Mannsævin, hvort sem hún er
skömm eða löng í venjulegri merk-
ingu, reynist örskotsstund. Þrátt
fyrir að ungum sé kennt að tíminn
líði hratt þá skilja sjálfsagt fæstir
fyrr en sjálfír reyna. Nú fínnst okk-
ur ótrúlegt að hugsa til þess að tæp
tuttugu ár séu liðin frá fyrstu kynn-
um og fínnst að samverustundimar
hefðu mátt vera fleiri. Við færum
okkur það til afsökunar að við
reiknuðum með því að kynnin yrðu
lengri. Enginn gerir ráð fyrir því
að fólk falli frá í blóma lífsins. En
lífið er nú einu sinni þannig að sjálf-
ur hefur maður ekkert með það að
gera hvenær maður kemur eða fer.
Lilly og Sverrir voru samhent
hjón. Væri annars getið fylgdi hitt
með. Þau höfðu enda eytt lengstum
hluta ævinnar saman, stofnuðu ung
heimili og ólu dætur sínar upp í
ástríki. Nú eru dætunar vaxnar úr
grasi og bamabörnin komin til sög-
unnar. Þau horfðu fram á rólegri
tíð, meiri tíma til samvista og ferða-
laga. Þá breytist allt í einni andrá.
Mikill harmur er nú kveðinn að vini
okkar, Sverri. Síðustu mánuðir hafa
verið erfiðir, fyrst áfallið við hin
snöggu veikindi og síðan nagandi
óvissan um framtíðina. Nú er þess-
ari baráttu lokið. Við kveðjum Lilly
Svövu. og sendum Sverri, dætrunum
og öllum aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Lára V. Júlíusdóttir,
Þorsteinn Haraldsson.
Við fráfall Lillyjar Svövu Snæv-
arr leitar hugurinn til æskuáranna.
Við vomm skólasystkini í Mennta-
skólanum á Laugarvatni og þar trú-
lofaðist hún bekkjarbróður mínum,
Sverri Ingólfssyni. Urðu samskipti
okkar náin um áratugaskeið.
Menntaskólinn á Laugarvatni var
á þeim tíma all sérstæð stofnun.
Hann hafði ekki starfað nema nokk-
ur ár þegar þetta var, húsakynni
vom ófullkomin og þröngbýli mikið.
Yfírleitt voru örfáar stúlkur í hveij-
um bekk. Vöktu þær því mikla at-
hygli okkar strákanna, einkum ef
að þær vom fríðar sýnum eins og
Lilly var. Foreldrar Lillyar, þau
Árni Snævarr verkfræðingur og
Laufey Bjarnadóttir frá Galtafelli,
dvöldu þá misserum saman austur
við Sogsfossa. Ámi var yfirverk-
fræðingur við virkjun Efrafalls og
byggingu Steingrímsstöðvar. Mun
það hafa verið ástæðan fyrir því
að Lilly fór í menntaskóla í sveit.
Þegar ég fór að vinna með námi
á háskólaámm mínum var oftar en
einu sinni minnst á það að stúdent-
ar frá Laugarvatni væru alúðlegri
og betri í viðkynningu en gengur
og gerist. Ekki er ég frá því að
eitthvað hafí verið til í því og
þrengsli og frumstæðar aðstæður
hafí eitthvað þroskað okkur. Vona
ég að bættur aðbúnaður hafí ekki
haft þau áhrif að þessir eiginleikar
séu með öllu horfnir úr fari Laugar-
vatnsstúdenta.
Lilly settist í 1. bekk skólans
haustið 1957 og vakti fljótlega á
sér athygli vegna félagslyndis og
jákvæðra viðhorfa. Tengdist hún
brátt vináttuböndum við skólafélag-
ana, ekki aðeins bekkjarsystkini
sín, heldur skólafélágana, eldri og
yngri. Hugsa ég að fáir Laugar-
vatnsstúdentar hafi átt jafn fjöl-
mennan kunningjahóp úr skólanum
enda var hún í stjórn nemendasam-
bandsins í all mörg ár.
Þau Sverrir og Lilly voru fyrst
okkar félaganna til að stofna heim-
ili. Þau giftust haustið 1960 og
áttu fyrst heima á Hólavallagötu
13. Þar var löngum gestkvæmt og
var lengi föst venja að við, skólafé-
lagamir, hittumst hjá þeim Sverri
og Lilly á 16. júní til að rifja upp
liðna daga. Þau áttu þannig mestan
þátt í að halda hópnum saman.
Hvað okkur sjálf snerti, þá buðum
við hvert öðm heim á hátíðisdögum
í lífí okkar. Þannig vom þau í brúð-
kaupi okkar Elísabetar Guttorms-
dóttur, og tókst með þeim vinátta
sem treystist eftir því sem á leið.
Þegar Elísabet þurfti að fara á
sjúkrahús fyrir þrem árum var Lilly
örlát á uppörvanir en það er mikil-
vægt þegar erfiðleika ber að hönd-
um að horfa jákvæðum augum á
aðstæður allar frekar en æðrast
yfír því sem miður fer.
Þau Sverrir og Lilly eignuðust
þijár dætur, en Lilly vann lengst
af skrifstofustörf með heimilishaldi.
Var hún síðast skrifstofustjóri hjá
’ Póstgíróstofunni en störfum hennar
á þeim vettvangi er ég' ókunnugur.
Fyrir tíu ámm fékk ég aðgang
að laxveiðisvæði austur á Gíslastöð-
um í Grímsnesi. Er þar náttúrufeg-
urð mikil og sérstætt umhverfí.
Fóra þau Sverrir og Lilly með mér
í flestar veiðiferðir sem þangað
voru farnar. Kynntist ég þá nýrri
hlið á Lilly, en hún undi sér vel úti
í náttúrunni og fékk einstaka sinn-
um lax á öngul. Annars var það
ekki aðalatriðið heldur reynt að
njóta ferðalagsins á hveiju sem
gekk, enda margt við að vera.
Þama á Gíslastöðum em rústir
eyðibýlis sem vöktu mjög forvitni
hennar. Lilly hafði verið í sögunámi
í Háskóla Islands og nú fékk hún
þá hugmynd að rita sögu byggðar
þarna í fyallinu. Hefði verið gaman
ef henni hefði enst aldur og heilsa
til að safna heimildum til þeirrar
sögu, því nú fer þeim óðum fækk-
andi sem gengu þar um garða.
Býlið fór í eyði árið 1947.
Föstudaginn 30. júní sl. töluðum
við saman í síma um veiðferð sam
farin skyldi þá eftir viku. Ætluðu
þær Elísabet, eiginkona mín, og hún
að sjá um að ekkert skorti í mat
og drykk í þeirri ferð. Á mánudag-
inn frétti ég að hún hefði fengið
heilablóðfall og vorum við þá all
óþyrmilega minnt á fallvaltleik lífs-
ins. Lilly mun ekki hafa komist til
meðvitundar eftir það og andaðist
hún 18 nóvember sl. Blessuð sé
minnig hennar.
Páll Skúlason.
Lilly hefur verið kölluð á brott
eftir erfið veikindi.
Við vinkonur yngstu dóttur henn-
ar, Svövu, minnumst Lillyar sem
lífsglaðrar og atorkusamrar konu
með stórt hjarta. Kímnin var aldrei
langt undan og áttum við margar
glaðar stundir í Granaskjólinu hjá
þeim hjónum Lilly og Sverri.
Við kveðjum Lilly með söknuði,
og biðjum Guð að styrkja Svövu
og fjölskyldu hennar í þeirra miklu
sorg.
Kristín, María, Ragnheiður,
Sif og Svanhildur.
Kynni okkar af Lilly Svövu hóf-
ust í febrúar 1983 þegar ég hóf
störf hjá Sverri. Skrifstofan var þá
í Nýja Bíó-húsinu í Lækjargötu 2.
Það er mér minnisstætt þegar hún
kom færani hendi um helgar með
heimabakað sætabrauð og hversu
vel þegið það var af okkur vinnufé-
lögunum. Það var hennar yndi að
veita öðrum.
Fljótlega eftir að ég hóf störf hjá
Sverri fór Lilly Svava að hafa orð
á því að hún vildi að Sverrir minnk-
aði við sig vinnuna innan fárra ára
til að þau gætu notið þess að vera
meira saman. Sverrir brosti bara
góðlátiega þegar þetta bar á góma
og okkkur Lindu þótti Sverrir eiga
langt í land. Eftir á læðist að manni
sú hugsun að hana hafí rennt í
gmn að henni myndi ekki auðnast
löng ævi.
■3
€
í
í
<
<
<
<
(
<
I
i