Morgunblaðið - 21.12.1995, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 21. DESEMBER 1995 43
MINNINGAR
um og þekktu vélarhljóðið þegar
þeir nálguðust. Þetta er einhver
sérgáfa sem ég aldrei hef skilið.
Mér var í mun að við stæðum
okkur vel í skóla og hefur trúlega
þótt hann dálítill gaur stundum og
viljað halda aftur af honum. Þegar
biðraðir og skömmtunarseðlar voru
við lýði voru skólavörur líka
skammtaðar þannig að bruðl var
bannað. Ég geymdi ritföngin og lét
hann hafa eftir því sem mér fannst
mátulegt. Þannig héf ég sennilega
viljað drottna yfir honum. Þekkt er
sú saga í ijölskyldunni þegar hann
ætlaði að kaupa sér stóla í Reykja-
vík og ég ætlaði að hjálpa til. Við
mæltum okkur mót og mættum
stundvíslega en þá hafði minn mað-
ur keypt stólana. Hann vissi sem
var að ég myndi fara um alla
Reykjavík að skoða en það fannst
honum alveg óþarfi. Þannig gekk
hann ákveðinn til verks frá unga
aldri. Ég minnist þess líka að eitt
sinn fórum við á leiksýningu í Iðnó
og brugðum okkur á Borgina á eft-
ir. Um stund sá ég ekki bróður
minn og í ljós kom seinna að hann
hafði farið á annan dansstað sem
honum fannst áhugaverðari. með
sínum kunningjum. Þannig voru
áhugamálin ekki endilega þau sömu
en slíkt létum við ekki á okkur fá.
Jón Eggert stundaði sjómennsku
frá unglingsárum og var skipstjóri
frá tuttugu og þriggja ára aldri til
dauðadags. Sjómennskan var hon-
um í blóð borin og hans ær og kýr
en hann var orðinn þreyttur undir
lokin. „En hvað á ég að gera, ég
kann ekkert annað?“ sagði hann
gjarnan ef breytingar bárust í tal.
Hann var fiskinn skipstjóri, kom
sérlega vel að sér mönnum en fór
ekki varhluta af áföllum. Hafði
hann margan manninn hjá sér í
skiprúmi og engan þekki ég sem
ekki líkaði við hann. Um árabil
hafa þeir Einar Hálfdánsson deilt
með sér skipstjórastöðu á Heiðrúnu
og var sú samvinna með eindæmum
góð, að sögn Jóns Eggerts. Þeir
voru sannir heiðursvinir. Hann var
næmur á líðan fólks og mátti ekk-
ert aumt sjá. Á hverjum morgni um
árabil fór hann til mömmu og pabba
meðan þau lifðu og hann var í landi,
sat hjá þeim og spjallaði. Hver
skyldi hafa trúað því þegar pabbi
kvaddi i sumar að svona stutt yrði
í milli þeirra feðganna, en rúmt ár
er síðan mamma dó.
Jón Eggert var sterkur persónu-
leiki, skemmtilegur og hrókur alls
fagnaðar allt fram að síðustu
stundu og fárveikur. Hann fór á
kostum ef því var að skipta og þau
hjónin bæði tvö. Þau höfðu lag á
að segja sögur af sjálfum sér svo
að fólk veltist um af hlátri, voru
alltaf að lenda í einhveijum ævin-
týrum innan lands sem utan og
kunnu að segja frá þeim. „Það er
alltaf eitthvað skemmtilegt að koma
fyrir okkur Jónu,“ sagði hann oft.
Áldrei skorti umræðuefni þar sem
Jón Eggert fór, hann gat alltaf
haldið uppi samræðum. Hann var
mannblendinn og þótti gaman að
spjalla og gerði sér far um að hitta
heimamenn viðkomandi staða þar
sem hann ferðaðist. Og ef honum
þótti ég ekki vita nóg um nágranna
mína þá gekk hann í málið sjálfur.
Þannig var það eitt sinn í sumarbú-
staðnum okkar að hann labbaði sig
til nágrannans og spurði frétta og
kom til baka og upplýsti okkur. „Nú
veit ég allt um málið," sagði hann
áhugasamur. Þannig var hann líf-
legur og áhugasamur um lífið og
tilveruna. Og það sem hann tók að
sér að gera vann hann af lífi og
sál, ekki bara af skyldurækni held-
ur af ánægju. Þannig var Jón Egg-
ert bróðir minn.
Elsku Jóna mín. Alla tíð hefur
þú staðið eins og klettur í hafi við
hliðina á honum Jóni þínum og sam-
an hafið þið gengið í gegnum þykkt
og þunnt. Og núna hafið þú og
börnin vakað yfir honum veikum
og hvergi slegið af. Enda sagði
hann alltaf að hann ætti svo góða
fjölskyldu og þyrfti ekki að kvarta.
Nú svarar enginn í símann sem
segir: „Komdu blessuð, Dóra mín.“
Tjaldið er fallið, þrautirnar horfnar.
Megir þú hvíla í friði, elsku vinur.
Minningin um þig lifir.
Halldóra Sigurgeirsdóttir.
Að liðnum þessum þrautum
þessum þrotlausu erfiðleikum
þessum endurteknu vonbrigðum
þessum hverfulu gleðistundum
spyijum við þrátt fyrir allt
þegar því er lokið:
Hvers vegna ekki einn dag enn
aðeins einn dag?
(Halld. B. Bj.)
Með þessum orðum kveð ég
elskulegan bróður með miklum
trega og söknuði. Elsku Jóna mín
og börn, Guð veri með ykkur og
styrki í þessari miklu sorg. Hvíli
hann í friði.
Svenna Rakel
Sigurgeirsdóttir.
í dag, fimmtudag, er borinn til
grafar í Bolungarvík, mágur minn,
Jón Eggert Sigurgeirsson, skip-
stjóri. Jón var giftur systur minni,
Jónu Kjartansdóttur og áttu þau
fimm uppkomin börn. Eg man ekki
öðruvísi eftir Jóni en sem eigin-
manni Jónu, svo Iengi hafa þau
haldið heimili. Jón var sjómaður
alla tíð og skipstjóri svo langt sem
ég man eftir honum. Mér er það
sérstaklega minnisstætt, að hvar
sem þeir fóru, synir Jóns, Víðir og
Guðmundur, kom sjómennskan allt-
af til umræðu og aldrei gátu þeir
dulið aðdáun sína á kallinum, stolt-
ið leyndi sér ekki, og fyrir honum
báru þeir alla tíð ómælda virðingu.
Það kom því engum á óvart að
báðir völdu þeir sjómennskuna að
atvinnu og hafa nú verið skipstjórar
á skuttogurum um nokkurra ára
skeið.
Þegar ég ræddi við Jón hin síð-
ari ár, leyndi stoltið sér ekki og
mér var það ljóst, að hann taldi sig
mikinn gæfumann. Gæfu sína taldi
hann ekki í þeim óteljandi tonnum
af fiski sem hann hafði komið með
að landi um ævina, nei, hún var
falin í fjölskyldu hans, ástríkri eig-
inkonu og farsælli afkomu barna
þeirra. Jón var, og mátti vera, stolt-
ur af þeim öllum. Stelpurnar, Mar-
grét, Friðgerður og Svala, hafa all-
ar komið sér vel fyrir í lífinu og
aldrei talaði ég við Jón hin síðari
ár án þess að strákarnir kæmu til
umræðu og þá leyndi stoltið sér
ekki, frekar en þegar minnst var á
stelpurnar.
Eg hef alla tíð haft óbilandi
traust á Jóni og þótt gott að eiga
hann að þó að ég viti að hann hef-
ur átt sínar erfiðu stundir í lífinu,
það var jú ekki alltaf dans á rósum
hjá honum. Ég þykist t.d. vita
hversu mikið álag hafi verið á hon-
um þegar hann missti útbyrðis
bróður sinn og síðan mág. Allt þetta
stóð Jón þó af sér og ekki nóg með
það, hann virtist alltaf hafa nóg að
gefa öðrum. Ég man t.d. eftir því
þegar hann vakti mig einn október-
morgun þegar ég var 15 ára gam-
all og tilkynnti mér að mamma mín
væri dáin. Pabbi var þá í Reykjavík
hjá mömmu. Ég hef aldrei gleymt
þessari heimsókn Jóns og hversu
notalegur hann var við mig þennan
morgun. Frá honum fékk ég þann
styrk sem mig vantaði. Jóni þakk-
aði ég þetta hins vegar aldrei og
því nefni ég það nú. Það kom síðan
einnig í hlut Jóns að tilkynna mér
lát Bergmundar bróður míns, sem
fórst í Kaupmannahöfn í september
1985. Jón og Jóna voru þá stödd í
Danmörku. Á þessari stundu fann
ég aftur hversu óskaplega traustur
Jón var og sá hann, ásamt Jónu,
um allt sem sinna þurfti úti vegna
þessa.
Þegar ég kom í heimsóknir til
þeirra Jónu og Jóns, var alltaf glatt
á hjalla og hafði ég hina mestu
ánægju af því að ræða við Jón.
Undanfarin ár var það orðinn árviss
viðburður að mér og fjölskyldu
minni var boðið að koma á Þorláks-
messukvöld og þiggja „smásnarl"
hjá þeim hjónum. Þetta „smásnarl"
var eins mikið hangikjöt og hver
gat í sig látið, svið, harðfiskur,
skata o.fl. o.fl. Jón hafði lúmskt
gaman af að atast í mér á þessum
kvöldum, þar sem hann vissi að
mér var ekki um skötuna gefið.
Fyrr á þessu ári fór Jón að kenna
sér meins og fór í rannsóknir í fram-
haldi af því. Þær rannsóknir leiddu
í ljós, að hann þjáðist af krabba-
meini og þrátt fyrir mikla baráttu,
þá varð hann í fyrsta sinn að láta
í minni pokann. Á meðan á veikind-
um Jóns stóð ræddi ég við hann
nokkrum sinnum og minnist ég
þess að hann kvartaði aldrei þó ég
viti nú, að hann átti við mjög erfið
veikindi að stríða.
Ég hitti Jón síðast á ættarmóti
að Skógum undir Eyjafjöllum en í
þeirri samkomu tók hann fullan
þátt. Þó að hann, og synirnir, hafi
aldrei verið taldir miklir söngmenn,
þá var ekki dregið af sér við að
syngja sjómannaslagara eins og
Þórð sjóara, Það gefur á bátinn,
Hann var sjómaður dáðadrengur
o.fl. ö.fl. Þegar sungið var lagið
Heimaslóð við texta Ása í bæ, þá
náði söngurinn hámarki í viðlaginu
þegar sungið var „ .. þar sem lund-
inn er ljúfastur fugla, þar sem lifði
Siggi Bonn, og Binni sem sótti í
sjávardjúp, 60.000 tonn“.
Ég tók sérstaklega eftir því að
þegar talan 60.000 tonn var nefnd,
var hnefinn á Jóni alltaf kominn á
loft til að leggja áherslu á töluna.
Ég mun alltaf minnast Jóns þeg-
ar ég heyri þetta lag líkt og ég
man alltaf eftir Dodda (Þórði Guð-
mundssyni) þegar ég heyri lagið
Þórður sjóari.
Elsku Jóna, Víðir, Margrét, Guð-
mundur, Friðgerður og Svala. Ég
veit að sorgin er mikil hjá ykkur
og næstu mánuðir munu verða erf-
iðir. Ég vil þó leyfa mér að hug-
hreysta ykkur á sama hátt og Jón
hughreysti mig. Minnist alls hins
góða og þakkið fyrir þær stundir
sem þið fenguð að vera með honum.
Hann er vafalaust nú kominn á
fullt í útgerð á nýjum slóðum í
góðum félagsskap, þar sem kraftar
hans munu nýtast til hins ýtrasta.
Ég hef það fyrir satt, að þar sem
hann er nú, sé enginn kvóti i gildi
og allir, sem á annað borð séu fiskn-
ir, megi fiska eins og þeir vilja. Ég
votta systkinum Jóns, tengdaböm-
um, barnabörnum og öðrum ætt-
ingjum mína dýpstu samúð.
Jónmundur Kjartansson.
Núna er hann farinn, blessaður
karlinn! Þetta sagði bróðir minn við
mig þegar hann hringdi í mig að
kvöldi 15. desember sl. Vinur minn
og mágur, Jón Eggert Sigurgeirs-
son var dáinn. Hann hafði verið
mikið veikur að undanförnu en núna
er því lokið. Ég kynntist Jóni þegar
hann og systir mín byijuðu búskap
en seinna vorum við saman til sjós
í fjölda ára, fyrst á Heiðrúnu, síðan
á Heiðrúnu II. og svo á Guðmundi
Péturs. Jón Eggert var ósérhlífinn
maður enda dugnaðarforkur. Hann
var sjómaður af guðs náð. Þegar
við vorum saman var stíft róið enda
var númer eitt að standa sig en það
gerði Jón alltaf með sóma. Hann
var fiskinn þó svo að hann léti ekki
mikið yfir því en viktarnóturnar
sögðu allt sem segja þurfti í þeim
efnum.
Ég veit að við drekkum ekki fleiri
kaffibolla saman að sinni en þegar
ég var í landi kom ég oft á dag til
þeirra hjóna, Jónu og Jóns, enda
stóð það heimili mér alltaf opið.
Okkur Jóni samdi vel, en stundum
var þó þrætt. Jón hafði gaman af
því að þræta við mig en alltaf end-
aði kaffibollaþrasið í góðu. Ég veit
það, systir mín góð, að oft höfum
við staðið frammi fyrir sorginni.
Við höfum misst móður okkar,
systkini og mág, en þú stóðst þau
áföll með sóma og ég veit að þú
munt standa þetta af þér þó að
áfallið sé mikið nú.
Ég sendi systkinum Jóns Eggerts
og öðrum ættingjum mína innileg-
ustu samúðarkveðju. Jóna systir,
Víðir, Margrét, Guðmundur, Frið-
gerður og Svala, minn hugur er hjá
ykkur á þessari erfiðu stundu.
Að lokum þetta: Jón Eggert, far
þú í guðs friði og hafðu þökk fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig.
Þinn vinur,
Hlíðar Kjartansson.
• Fleiri minningargreinar um
Jón Eggert Sigurgeirsson bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.
Vitundarvígsla manns og sólar
Dulfrseöi fyrir þá sem. leita.
Bókin faest í Bókahúsinu, Skeifunni 8
Erlendar bækur um heimspeki og skyld efni.
Námskeið og leshringar.
Á.h'LLgamenn %cm próxtnairheimspeh
Box 4124, 124 Rvk.. Fax 587 9777 Sími 557 9763
GÆÐl O G GOTT VERÐ
i
Eyjnslóð 7 Reykjavlk S. SI I 2200

VenjuieqtVOTð:^®‘
]6lat\lboð:lJ5?r
S5BK**' )«»»®o4:5á22:'
Venioleqt v«ð: W.500
Jólat\lboð:l^225
Glösvciðimannsms,
tattcqjóiaqjöí.
ttlýjat uttarpeysur. Gjöt semvetmu.
SÍÐUMÚLA 11 • 108 REYKJAVlK • SÍMI 588 6500
Opiðtil 22:00 fimmtudtföstud - 23:00 Þorláksmessu -10:00-12:00 Aðíanqadaq
HAFNFIRÐINGAR jólagjafirnarfásthjáokkur
OG NÁGRANNAR!
adidas

Miðbæ, Hafnarfirði.