Morgunblaðið - 29.12.1995, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 29. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HILMAR FENGER
+ Hilmar Fenger
fæddist 29. sept-
ember 1919 í
Reykjavík. Hann
lést á Landspítalan-
um 23. desember
síðastliðinn. For-
eldrar Hilmars voru
Kristjana Fenger,
fædd Zoega, og
John Fenger aðal-
ræðismaður og stór-
kaupmaður. Systk-
ini Hilmars eru Ida,
d. 1987, Garðar, d.
1993, Geir Ulrich,
Ebba og Unnur.
Hilmar kvæntist Borghildi
Björgu 1949, foreldrar hennar
voru Rannveig og Vilhjálmur
Þór seðlabankastjóri. Hilmar
og Borghildur eignuðust tvo
syni: 1) John, sem kvæntur er
ELSKU afi Hilmar okkar er látinn
og mun hann skilja eftir sig stórt
skarð í hjörtum okkar. Við systkin-
in viljum þakka fyrir að hafa feng-
ið að kynnast honum og munu
samverustundirnar með honum
alltaf vera ofarlega í hugum okkar
beggja.
Okkur er það mjög minnisstætt
shve fjölskyldan var afa mikilvæg
og má þar nefna er hann safnaði
allri fjölskyldunni saman á strönd-
um North-Carolina. Þar áttum við
saman tvær yndislegar vikur sem
munu seint líða okkur úr minni.
Þó að afi ætti margra góða kunn-
ingja var fjölskyldan og nánir vin-
ir hans alltaf númer eitt. Það var
alveg sama hve afi var upptekinn
af vinnu eða öðru, hann var alltaf
til staðar fyrir okkur ef við þurftum
á honum að halda. T.d. var það
ekki sjaldan sem afi kom keyrandi
úr vinnunni, út á Nes, til að sækja
okkur lítil, með lítil hjörtu, til að
hughreysta og skapa það öryggi
sem við þurftum á að halda. Hann
tók alltaf virkan þátt í áhugamál-
um okkar þótt áhugi hans beindist
aðallega að okkur en minna að
viðfangsefnunum sem voru ýmist
íþróttir eða tónlist. Hann fylgdist
með skólagöngu okkar og var allt-
af jafnstoltur af okkur, sama
hvernig okkur gekk námið, og allt-
af dró hann fram það besta sem
hann áleit okkur bera.
Samband afa Hilmars og ömmu
Borghildar var mjög sérstakt og
-erum við mjög glöð yfir að hafa
fengið að alast upp í svo nánu
sambandi við þau. Það var alveg
einstakt að sjá þau saman. Þau
vildu allt fyrir hvort annað gera
en fyrst og fremst vildu þau vera
saman.
Afi var einstaklega snyrtilegur
maður, kurteis og hógvær hvort
sem var í umgengni við menn eða
náttúru en náttúran var honum
mjög kær. Hann fór á hvetju sumri
í fjölda veiðiferða og hætti því
ekki þótt heilsan brysti. í staðinn
fyrir að veiða fór hann í göngutúra
og tók á móti okkur hinum með
bros á vör í veiðiskálanum og beið
. eftir sögum dagsins. Hann fór
einnig mikið upp í sumarbústað,
sem var honum og ömmu mjög
kær. Þaðan eigum við systkinin
margar góðar minningar um ömmu
og afa saman.
Elsku amma Borghildur,
söknuðurinn er mikill en við vitum
að afi er nú kominn á þann stað
þar sem honum líður vel og fylgist
örugglega með okkur hér. Hann
var einn af okkar bestu vinum,
Gail flísar
Stórhöfða 17, vlð Gullinbrú,
sími 567 4844
Rósu og eiga þau
þrjá syni, Hilmar
Braga, Armann
Örn og Inga
Rafn; 2) Vilhjálm,
sem kvæntur er
Kristínu og eiga
þau tvö börn,
Björgu og Ara.
Hilmar gegndi
ýmsum störfum
við heildverslun
Nathan & Olsen
hf. og var fram-
kvæmdastjóri
fyrirtækisins
1958-1989. Auk
þess gegndi hann ýmsum trún-
aðarstörfum á vegum verslun-
arinnar.
Útför Hilmars fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin kl. 15.
alveg eins og þú ert, og því viljum
við kveðja hann með þessum línum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Ari og Björg.
Ég vissi hver Hilmar Fenger var
löngu_ áður en hann vissi hver ég
var. Ástæðan var ef til vill sú að
hann kvæntist glæsilegri stúlku,
sem átti heima í næsta húsi við
mig. Við strákarnir í nágrenninu
gátum ekki annað en dáðst að þess-
um ungu og myndarlegu hjónum,
Borghildi og Hilmari Fenger.
Löngu síðar kynntist ég Hilmari
persónulega, bæði í starfi og leik,
og fjölskyldu hans. Ég kynntist
einnig bróður Hilmars, Garðari,
sem nú er nýlátinn, og fjölskyldu
hans.
í starfi var Hilmar sá maður, sem
flestir aðrir reyna að vera en tekst
sjaldan fullkomlega. Hann var já-
kvæður, bjartsýnn en jafnframt
raunsær. Reynsluheimur hans var
óviðjafnanlegur. Við, sem nutum
þess að taka þátt í ákvarðanatöku-
ferli þessa manns, gátum margt
af honum lært. Heiðarleika hans í
viðskiptum var við brugðið og fylgdi
hann ávallt ríkri siðferðiskennd
sinni. Hilmar var sannur heiðurs-
maður í orðsins jákvæðustu merk-
ingu. Hófsemi og reglusemi voru
honum í blóð borin. Hilmari voru
falin mörg trúnaðarstörf, sem hann
rækti af samviskusemi og trúnaði.
í leik og á góðra vina fundi var
hann hrókur alls fagnaðar. Segja
má að kímnigáfa og jákvætt við-
horf hafi verið ríkjandi einkenni
Hilmars.
Við hjónin teljum það okkar lán
og heiður að hafa fengið tækifæri
til að kynnast Hilmari og íjölskyldu
hans. Við vottum Borghildi og fjöl-
skyldu hennar allri okkar innileg-
ustu hluttekningu og samúð.
Guðrún Ragnhildur Eiríks-
dóttir, Jónas A. Aðalsteinsson.
Fréttin um andlát Hilmars
Fenger, sem barst okkur starfsfé-
lögunum í Nathan & Olsen hf.,
Frigg hf. og Hagveri ehf. á Þor-
láksmessudag kom sem reiðarslag.
Þótt vitað hafi verið um nokkurt
skeið að hverju stefndi þá er eins
og ekki sé hægt að undirbúa sig
undir það sem óhjákvæmilegt er.
Gleði jólanna hefur verið blandin
söknuði, og minningar um fyrrum
framkvæmdastjóra Nathan & 01-
sen hf. hafa leitað á hugann.
Hilmar tók við rekstri Nathan &
Olsen hf. af bróður sínúm Garð-
ari, sem lést 2.11. 1993, árið 1958.
Óhætt er að segja að fyrirtækið
hafi dafnað vel á þessum tíma
undir stjórn þeirra bræðra, þótt
vissulega hafi skipst á skin og
skúrir eins og- gengur. Hilmar
gætti þess ávallt að fyrirtækið
nýtti sér tæknina eins _ og best
mátti vera í rekstrinum. Átti þetta
ekki síst við um tölvubúnað. Þótt
hann hafi sjálfur lítið viljað eiga
við þessi nýju tækniundur þá sá
hann fyrir sér hagræðinguna, sem
af notkun þeirra leiddi og sá til
þess að fylgst væri vel með nýjung-
um og fjárfest þegar sýnt þótti að
vit væri í. Oft var atgangurinn slík-
ur í tölvukaupum að haft var í
flimtingum að færa þyrfti þessi
kaup á ákveðinn vikudag til að
starfsfólk fengi frið til annarra
verka. Hilmar hafði gaman af
þessu og ákvað að miðvikudagar
væru tölvukaupsdagar.
Hilmar hafði einstakt lag á
mannlegum samskiptum. Skrif-
stofa hans var alltaf opin og starfs-
fólk leitaði oft til hans með mál,
GUÐRUN
LOFTSDÓTTIR
+ Guðrún Lofts-
dóttir fæddist í
Haukholtum í
Hrunamannahreppi
í Árnessýslu 23. jan-
úar 1907. Hún lést á
Droplaugarstöðum í
Reykjavík 18. des-
ember síðastliðinn.
Hún var næstyngst
barna hjónanna
Lofts Þorsteinsson-
ar og Kristínar
Magnúsdóttur.
Systkini hennar
voru Magnús eldri
bóndi í Haukholtum,
Þóra húsfreyja í Sandgerði,
Þorsteinn bóndi í Haukholtum
og Magnús bifreiðastjóri í
Kópavogi og eru þau systkini
nú öll látin.
Guðrún giftist 31. desember
1955 Hjalta Jóns-
syni verkstjóra í
Reykjavík, en þau
skildu eftir
skamma sambúð.
Guðrún starfaði
Iengst framan af
við bú foreldra
sinna og bræðra I
Haukholtum, síð-
ar við almenn
verkakvennastörf,
bæði í Sandgerði
og Reykjavík. Síð-
ustu ár ævinnar
dvaldist hún á
öldrunarstofnun-
um Reykjavíkurborgar, fyrst í
íbúðum aldraðra við Lönguhlíð
og síðast á Droplaugarstöðum.
Útför Guðrúnar fór fram frá
Fossvogskapellu hinn 27. des-
ember.
ÞEGAR ég stend yfir moldum föð-
ursystur minnar koma óhjákvæmi-
lega upp í hugann minrtingarbrot
frá löngu liðnum tíma, frá barn-
æsku minni, minningar sem tengj-
ast frænku minni og föðurfólkinu
í Haukholtum. Ég minnist allrar
hlýjunnar, sem barnið varð aðnjót-
andi, komið úr langferð alla leið
úr Reykjavík austur í Hreppa. Ég
minnist afa míns, sem þá var orð-
inn blindur, frænku minnar og
annarra heimilismanna í gamla
eldhúsinu í Haukholtum, þar sem
maður fékk svolítinn reyk í augun
og gólfið var ekki steinsteypt eins
og heima hjá okkur. Afi minn sagði
okkur sögur af skrýtnu fólki í sveit-
inni og af Fjalla-Eyvindi frænda
sínum. Konurnar hlúðu að okkur
sem tengdust ekki alltaf starfi
þess hjá fyrirtækinu. Algengt var
að menn leituðu ráðgjafar Hilmars
ef ráðist var í stórar fjárfestingar
svo sem íbúðarkaup. Ráð hans
voru heil og hreinskilin og gerðu
menn vel í að fylgja þeim. Oft
hjálpaði hann til fjárhagslega ef
honum sýndist aðstoðar þörf yfir
erfiðasta hjallann. Hiímar var góð-
ur málamaður. Hann talaði bæði
og ritaði á dönsku, ensku og þýsku.
Mörgum hjálpaði hann með erlend
samskipti hvort sem var vegna við-
skipta eða vegna einkamála og eru
þeir honum þakklátir fyrir veitta
aðstoð í gegnum tíðina, aðstoð sem
oft var ekki á margra vitorði.
Síðustu árin, eftir að heilsan fór
að gefa sig, dró Hilmar sig að
mestu út úr félagsstörfum. Kyn-
slóðaskipti urðu í fyrirtækinu árið
1989 þegar Vilhjálmur sonur hans
tók við starfi föður síns. Hilmar
hélt þó áfram að mæta til vinnu
að minnsta kosti hluta úr degi á
meðan að heilsan leyfði og var
ávallt til taks ef leita þurfti ráðgjaf-
ar um hin margvíslegustu málefni.
Hilmari hlotnaðist margs konar
viðurkenning á lífsleiðinni bæði fyr-
ir störf sín í þágu verslunar á ís-
landi svo og önnur störf sem honum
var trúað fyrir. Vænst þótti honum
um Prins Henriks-orðuna, sem
prinsinn veitti honum árið 1983
fyrir framlag hans til eflingar við-
skipta á milli landanna, en hann
hafði ávallt sérstakan áhuga á við-
skiptum við Danmörku.
Éf nefna ætti einn eiginleika sem
einkenndi Hilmar frekar en annað
þá er það lítillæti. Hann kaus að
vinna sín verk í kyrrþey og barst
ekki á, hvorki í starfi né í einka-
lífí. Slíkir menn eru oft sterkir í
minningunni.
Við sendum eftirlifandi konu
Hilmars, Borgildi Fenger, og sonum
þeirra Vilhjálmi og John ásamt
tengdadætrum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og vonum að Guð gefí þeim styrk
í sorg sinni.
Starfsfólk Nathans & Olsens
hf., Friggjar hf. og Hagvers ehf.
Að eiga góðan frænda að er
stoð í lífinu en að eiga góðan
frænda að einlægum vini er gulli
betra. Þannig var viðhorf mitt til
Hilmars frænda míns. Tíu ára ald-
ursmunur var á okkur en þegar
ég fór að kynnast honum og við
eftir bestu föngum og færðu okkur
spenvolga mjólk. Frá fyrstu tíð
hefur hún frænka mín fylgst með
okkur, systkinabörnum sínum og
öllum afkomendaskaranum, en
hún átti ekki börn sjálf. Hún var
ein þessara kvenna sem vildu vera
veitandi allt sitt líf án þess að
gera kröfur til neins í staðinn.
Guðrún Loftsdóttir var komin
af bændaættum af Suðurlandi.
Hún var alnafna ömmu sinnar í
Haukholtum, en Guðrún sú var
dóttir Lofts Éiríkssonar frá Reykj-
um á Skeiðum, Vigfússonar, sem
Reykjaætt er talin frá. Föðurætt
frænku minnar hefur búið í Hauk-
holtum um langan aldur en langa-
lang-amma hennar var Valgerður
Eiríksdóttir, dóttir Eiríks Jónsson-
ar og Kristínar Þorsteinsdóttur,
sem Bolholtsætt er talin frá, en
það er mikill ættbogi. Móðurafi
frænku minnar var Magnús Þórð-
arson bóndi í Skollagróf í Hruna-
mannahreppi, en hann var af Vík-
ingslækjarætt.
Guðrún var alla tíð áhugasöm
um ættir sínar og uppruna og
ræddum við oft um gamla tímann,
enda sagði hún skemmtilega frá
og var stálminnug. Ég minnist
þess þegar hún sagði mér frá því,
þegar þær systurnar stóðu við
veginn og veifuðu til konungbor-
inna ferðalanga, sem þar áttu leið
um. Þannig háttaði til að þjóðleið-
in lá um hlaðið í Haukholtum, og
fóru útlendingar sem komu frá
Gullfossi, yfir Hvítá við Brúarhlöð
og þaðan lá leiðin niður Hreppa.
þá báðir orðnir fullorðnir, komu í
ljós þeir eiginleikar í fari hans, sem
gerðu að verkum, að á vinfengi
okkar féll aldrei skuggi. Söknum
við nú vinar í stað.
Hilmar var fæddur í Reykjavík
29. september 1919 og var því 76
ára er hann lést. Foreldrar hans
voru Kristjana Zoéga og John
Fenger. Ræturnar sterkar frá Dan-
mörku, Skotlandi, Reykjavík og
Stóra-Ármóti og skapgerð og lund
í fullu samræmi við það.
Ef lýsa ætti Hilmari Fenger
kemur fyrst í hug að segja að
hann hafi verið fágaður maður;
kurteis maður í fullri og fornri
merkingu þessa orðs.
Hann var prúðmenni og ljúf-
menni hið mesta, enda uppalinn í
þeim anda að láta gott af sér leiða.
Yfirbragð hans var rólegt, málfar
stillilegt, nærgætni í orðum. Al-
vörugefínn maður sem bjó yfir ríkri
kímnigáfu og dillandi hlátri. Gæfu-
maður var hann í starfi og einka-
lífi. Fyrirtæki sínu stjórnaði hann
af röggsemi og lipurð og veit ég
að þar er hans sárt saknað þótt
beinni stjórn hans á því sviði hafi
lokið fyrir nokkru. í margvíslegum
trúnaðarstörfum og félagsstarfi
nýttust vel hæfileikar og mann-
kostir Hilmars Fengers. Sannaðist
í lífi hans og starfi að þeir koma
ekki ætíð mestu til leiðar sem
hæst láta.
Fá hjón vissi ég jafn samrýnd
og Hilmar og Borghildi. Voru þau
ætíð nefnd í sömu andrá á okkar
heimili. Var það gæfa beggja að
leiðir skyldu liggja saman, koma
sonum á legg og njóta samvista
við barnabörn. Hilmar og Borghild-
ur voru rausnarfólk. Ljúft er nú á
þessari stundu að rifja upp í huga
sameiginlegar utanlandsferðir,
veiðiferðir, að ógleymdum sam-
verustundum öllum á liðnum sumr-
um í sumarbústöðum okkar í Hest-
vík. Það er margt sem kemur upp
í huga og það eru einvörðungu
perlur sem geisla í minningunni.
Margt og mikið gæti ég skrifað
um æviferil Hilmars frænda míns
en þetta skulu aðeins vera einlæg
minningarorð frá frænda til
frænda.
Við Sigríður og fjölskylda okkar
sendum Borghildi og öllum að-
standendum samúðarkveðjur með
þökk fyrir þær sameiginlegu sam-
verustundir er við höfum átt með
látnum heiðursmanni.
Geir Zoega.
Þegar hún rifjaði upp þessi
skemmtilegu minningarbrot, kom
sérstakur glampi í augu hennar
eins og svo margra annarra, sem
riíja upp minningar frá góðu
gömlu dögunum.
Líf hennar var eins og flestra,
það skiptust á skin og skúrir. Hún
var viðkvæm en ákaflynd og í
brjósti hennar sló gott og hlýtt
hjarta. Hún bar mikinn hlýhug til
systkina sinna, barna þeirra og
fjölskyldna og annarra samferða-
manna og þótt hún yrði aldrei rík
af veraldlegum auði, vildi hún
nota allt sem hún átti til að gleðja
aðra.
Kært var milli systranna og
dvaldi Guðrún oft langdvölum á
heimili Þóru systur sinnar. Eftir
að Þóra lést létu börn hennar sér
sérlega annt um velferð Guðrúnar
og held ég að á engan sé hallað
þó ég nefni hér að Hulda Gunn-
laugsdóttir, systurdóttir Guðrún-
ar, hafi verið hennar helsta stoð
og stytta.
Nú nálgast aldarlokin og eru
þeir óðum að kveðja, sem fæddust
fyrst á öldinni. Þetta fólk hefur
lifað ótrúlegar breytingar,
kannski meiri breytingar en nokk-
ur önnur kynslóð Islendinga. Við
eigum öllu þessu fólki svo mikið
að Jtakka.
Eg kveð frænku mína með ást
og virðingu og þakka henni fyrir
allt.
Blessuð veri minning Guðrúnar
Loftsdóttur frá Haukholtum.
Guðmar E. Magnússon.