Morgunblaðið - 31.12.1995, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 31. DESEMBER 1995
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
EINBJÖRG EINARSDÓTTIR,
Ásvallagötu 35,
Reykjavík,
andaðist 20. desember. Útförin hefur farið fram í kyrrþey sam-
kvæmt ósk hinnar látnu.
Klara Kristinsdóttir,
Einar Kristinsson, Steinunn Sigþórsdóttir,
Kristján Kristinsson, María Lúðvíksdóttir,
Kristinn Kristinsson, Dagný Ólafsdóttir,
Sigurður Kristinsson, Ingfrid Kristinsson
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn,
RÍKARÐUR SIGMUNDSSON
rafvirkjameistari,
Sundlaugarvegi 20,
Reykjavik,
andaðist í Landspítalanum að kvöldi
28. desember.
Karítas Karlsdóttir og fjölskylda.
t
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir,
bróðir, mágur og afi,
BJARNI ÞÓRIR BJARNASON,
sem lést 22. desember, verður jarð-
sunginn frá Fossvogskapellu miðviku-
daginn 3. janúar kl. 15.00.
Þóra Katla Bjarnadóttir, Jón Grétar Kristjánsson,
Guðbjörg Gréta Bjarnadóttir, Hermann Gunnarsson,
Láretta Bjarnadóttir, Guðmundur Jónsson,
Einar Bjarnason
og barnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
PÁLA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Litlu Grund,
Hringbraut 50,
áður til heimilis
í Nóatúni 26, Reykjavik,
lést í Landspítalanum 22. desember sl.
Útförin fer franh frá Háteigskirkju \
Reykjavík miðvikudaginn 3. janúar nk.
kl. 15.00.
Gunnar Einarsson,
Stefán Jónsson, Eva Óskarsdóttir,
Þórir Gunnarsson, Ragnheiður Baldursdóttir,
Kristján Gunnarsson, Anný Antonsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför móður okkar og stjúpmóður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
INGIBJARGAR JÓNSDÓTTUR,
er lést á Hrafnistu Hafnarfirði 26. desember, fer fram frá Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði miðvikudaginn 3. janúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er vinsamlegast bent á Hjarta-
vernd.
Sævar Örn Jónsson, Heiðveig Guðmundsdóttir,
Margrét Jónsdóttir, Óskar Harry Jónsson,
Þuríður Jónsdóttir, Gísli Guðjónsson,
og önnurbörn.
t
Útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
PJETURS HALLGRÍMSSONAR,
Aðalstræti 19,
Akureyri,
fer fram miövikudaginn 3. janúar kl. 13.30 frá Akureyrarkirkju.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Fjórðungssjúkrahúsið á
Akureyri og Krabbameinsfélagið.
Hulda Jónsdóttir,
Kristm Pjetursdóttir, Broddi Björnsson
og dótturbörn.
INGIBERT
PÉTURSSON
+ Ingibert Pét-
ursson fæddist í
Reykjavík 19. mars
1952. Hann lést á
Borgarspítalanum í
Reykjavík 25. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Úlfhildur Þor-
steinsdóttir, hús-
móðir, og Pétur Kr.
Arnason, múrara-
meistari. Bræðurn-
ir voru 8 talsins:
Ómar, Hlini, Guð-
mundur, Hólm-
steinn, Ingibert,
Árni, Logi og Lýður. mi« 1^1»,
hinn 15.5., kvongaðist Ingibert
eftirlifandi konu sinni, Aðal-
heiði Þóru Sigurðardóttur,
fædd í Keflavík. Dætur þeirra
eru: Hildur Björg, f. 29.9. 1975,
Svala, f. 23.4. 1981, Berglind,
f. 24.9. 1985. Ingibert nam
múraraiðn hjá föður sínum og
lauk námi í Iðnskóla Reykjavík-
ur. Hann var félagi í Múrarafé-
lagi Reykjavíkur frá 1978. Lög-
KVEÐJA til Betta bróður míns.
Það er ótrúlegt að setjast niður
og ætla að skrifa minningargrein um
bróður sinn. Minningamar streyma
fram og eru svo óendanlega
skemmtilegar, en stiklað skal á stóru.
Ingibert eða Betti eins og hann var
alltaf kallaður, ólst upp í hópi 7
bræðra á Bugðulæk 7. Foreldrar
okkar eru þau Pétur Kristján Árna-
son múrarameistari og Úlfhildur
Þorsteinsdóttir og bræðumir em
Ómar rafvirki búsettur í Svíþjóð,
Hlini múrarameistari, Hólmsteinn
múrarameistarij Guðmundur versl-
unarmaður, Ámi seljari, Logi
múrarameistari og Lýður múrara-
meistari.
í hópi svo margra stráka hlýtur
ýmislegt að hafa gengið á og oft
þurfti móðir okkar að brýna raustina
því kraftmiklir vomm við og gerðum
ýmis skammarstrik af okkur. Okkar
aðaláhugamál í æsku var fótboltinn
og þar bar mest á Betta enda var
hann bestur okkar bræðranna í öll-
um íþróttum sama hvaða íþrótt það
var. Hann átti það til að vinna fót-
boltaleiki upp á eigin spýtur og sól-
aði okkur hina upp úr skónum. Er
velja átti í lið vildu allir vera í sama
liði og hann og fékk annað liðið oft
2 leikmenn á móti Betta einum og
segir það allt um það hversu góður
hann var í íþróttum og leikjum líka.
Aðalleiksvæði okkar krakkana í
hvefínu var á milli Bugðulækjar og
Rauðalækjar og þar safnaðist oft
saman stór hópur krakka í alls kon-
ar leiki. Ég man svo vel eftir einu
skemmtilegu atviki, sem sýnir vel
hvaða mann hann hafði að geyma,
þá vorum við smá guttar. Við vorum
að spila fótbolta og Betti þrumaði
boltanum að markinu en hitti ekki
markið heldur gluggann hjá Ómari
Ragnarssyni og þegar brothljóðin
heyrðust- hreinsaðist völlurinn á
svipstundu. Eftir stóð Betti keikur
að venju, óhræddur við að taka af-
leiðingunum, og út kom Ómar og
leit á Betta svo á gluggann og sagði:
„Þetta var nú bara þrumuskot eins
og hjá Jóa útherja." Auðvitað var
þetta rosa upphefð að Ómar skyldi
líkja einum af okkur við Jóa útherja
en svona var lífið þá.
Á unglingsárum okkar var ég í
hljómsveit og kom Betti oft á æfing-
ar og hvatti mig og félaga mína
áfram og sagði að við værum örugg-
lega besta bandið í bænum. Seinna
er ég hafði kennt honum vinnukonu-
gripin á gítarinn tókum við oft lag-
ið saman og það var svo ánægjulegt
að sjá hversu vel hann lifði sig inn
í tónlistina. Á unglingsárunum
þurfti Betti að takast á við alvarleg
veikindi en með þrautseigju og
bjartsýni vann hann bug á þeim.
Árið 1976 byijuðum við Betti og
fjölskyldur okkar að byggja parhús
suður í Vogum á Vatnsleysuströnd
og górum árum seinna byggði yngsti
gildur meistari í
múrsmíði 1980.
Vann hjá föður sín-
um og með bræð-
rum til nokkurra
ára og starfaði
einnig sjálfstætt.
Eftir hann liggja
vel unnin verk s.s.
í Seltjarnarnes-
kirkju, sundlaug
Selljarnarness,
safnaðarheimilinu í
Laugarneskirkju,
B-álmu Borgarspít-
alans og einnig
vann hann við að
endurbyggja Bessastaði. Þetta
er aðeins brotabrot af því sem
hann afkastaði sem múrari og
sem flisalagningarmaður. Hann
sat í byggingarnefnd Vatns-
leysustrandarhrepps, var einn
af frumkvöðlum að badminton-
deild innan Ungmennafélags-
ins.
Útförin fer fram frá Laugar-
neskirkju 2. janúar 1996 kl.
13.30.
bróðir okkar sér hús í sömu götu.
Að öllum öðrum ólöstuðum þá var
það Betti sem hjálpaði okkur mest
oft með því að ýta undir sjálfstraust-
ið eða koma einhveiju verki af stað.
Allt tókst þetta nú og bjuggum við
fjölskyldum okkar heimili hlið við
hlið í rúmlega 14 ár eða þar til þau
fluttu í Hafnarfjörðinn í júní síðast-
liðnum. Þá varð einmanalegt í Heið-
argerðinu og hvað þá núna þegar
bróðir og kær vinur er horfínn á
braut, en þá er hægt að setjast nið-
ur og ylja sér við eld minninganna.
Betti var ákaflega vel að sér í
hinum ýmsu málum og rökfastur
mjög. Hann tók þátt í sveitarstjóm-
armálum og var meðal annars í
framboði til sveitarstjómar árið
1990, og sat í bygginganefnd
Vatnsleysustrandarhrepps. Einnig
tók hann virkan þátt í íþróttalífí
bæjarins og sá um þjálfun yngri
flokka í badminton. Vonlaust var
að ætla að snúa honum á sitt mál,
hann hefði örugglega orðið góður
stjómmálamaður en Betti kaus að
feta í fótspor föður síns og lærði
múrverk og varð meistari í þeirri
iðngrein. Ákaflega vandvirkur, list-
fengur og eftirsóttur til vinnu.
Betti var alltaf frá fyrstu tíð mjög
sterkur pesónuleiki, fastur fyrir og
hljóp ekki undan merkjum og var
ávallt vinur vina sinna. Um tvítugt
kynnist Betti eftirlifandi konu sinni,
Aðalheiði Þóm, og eignuðust þau
þijár dætur; Hildi Björgu, Svölu og
Berglindi, allar vel gefnar og yndis-
legar stúlkur og yndi föður síns.
Stóðu þær mæðgur við hlið Betta í
veikindum hans allt þar til hann
lést. Sá styrkur sem hann sýndi,
bæði andlegur og líkamlegur, í veik-
indum sínum var alveg ótrúlegur,
eiginlega eru engin orð til sem geta
lýst því andlega þreki en eitt var
það sem átti hug hans allan og það
var fjölskyldan. Þær Qórar sátu allt-
af í fyrirrúmi hvernig sem heilsan
var hjá honum.
Kannski þetta litla vers lýsi best
þeirri ást og umhyggju sem Betti
bar ávallt til dætra sinna.
Hafðu, Jesús, mig í minni,
mæðu og dauðans hrelling stytt,
böm mín hjá þér forsjón finni,
frá þeim öllum vanda hritt,
láttu standa’ á lífsbók þinni
líka þeirra nafn sem mitt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Og Þóra, með allan sinn sálar-
styrk, vakti yfir manni sínum síð-
ustu sólarhringana. Svo sterk var
hún að hún jafnvel huggaði okkur
hin sem komum að sjúkrabeði Betta.
Og við sem komum dag eftir dag
undir það síðasta, hvað það var erf-
itt að geta ekkert gert til að lina
þjáningar hans en þá var það hann
sjálfur sem gaf okkur styrk og
kvaddi okkur og þakkaði okkur fyr-
ir samfylgdina og bað okkur að
gæta dætra sinna og vera með þeim
í sorginni. Það er auðsótt mál og
þótt alltaf sé erfítt að sætta sig við
dauðann er þó huggun harmi gegn
að hafa fengið að kveðja hann og
þakka fyrir alla hjálpina og sam-
verustundirnar í þesu lífí.
Elsku Þóra mín og dætur, algóð-
ur himneskur faðir veiti ykkur sál-
arró og kvöldum huga frið. Foreldr-
um okkar, bræðrum, og öðrum ást-
vinum vottum við okkar dýpstu sam-
úð og biðjum við algóðan Guð að
styrkja okkur öll.
Vertu sæll bróðir, við hittumst
síðar á öðrum og betri stað.
Árni, Guðveig
og fjölskylda.
Hann Betti, eins og hann var
kallaður innan fjölskyldunnar og af
vinum, er látinn. Eftir að hafa bar-
ist af hetjumóð við þann illvíga sjúk-
dóm, krabbamein, í 5 ár, er hann
allur og við sitjum eftir hrygg og
söknum hans sárt. Ósjálfrátt hverfur
hugurinn fram um rúm tuttugu ár,
þe'gar mamma og tengdamamma
kom að máli við okkur og sagði:
„Hún Þóra er byijuð með strák.
Hann er rauðhærður, með sítt hár
og gengur á háum hælum,“ og hún
brosti við er hún sagði þetta. Svo
var Betti kominn inn i fjölskylduna
og þá kom í ljós að hann var fastur
fyrir í skoðunum og við hin í fjöl-
skyldunni hugsuðum: „Nú, hann er
vinstrisinnaður.“ Hún Þóra litla átti
nefnilega að fá góðan hægrisinnað-
an mann og því vorum við tortrygg-
in. Það reyndist þó alger firra, því
mannkostir hans komu fljótt í ljós
við frekari kynningu.
Við fluttum úr Keflavík inn í
Voga á Vatnsleysuströnd árið 1976
og hófum verslunarrekstur og sama
ár byijuðu Þóra og Betti að byggja
raðhús íyrir fjölskyldu sína í Vogum,
ásamt Árna bróður hans og Veigu,
en Árni og Betti voru mjög samrýnd-
ir. Alltaf kom Betti við hjá okkur
og þáði kaffí og meðlæti. Bygging-
unni lauk 1985, þannig að hægt var
að flytja inn og mikið vorum við
ánægð hvað þau, Þóra og Betti,
voru sammála um að skulda ekki
mikið, heldur gera hlutina smátt og
smátt. Sem múrari var Betti einstak-
ur fagmaður, enda vinsæll. Fagurt
handbragð hans liggur ekki bara að
Heiðargerði 21, þar sem fjölskyldan
bjó lengi, eða þar til í haust að þau
fluttu að Hjallabraut 41 í Hafnar-
firði, heldur líka hér að Vogagerði
8 og víðar.
Samband fjölskyldna okkar var
mjög náið enda vinnur Þóra í fyrir-
tæki okkar, auk þess var Berglind
litla næstum alin upp í Vogabæ,
segjum við stundum; og Svala og
Hildur aufúsugestir. Á aðfangadags-
kvöld vorum við vön að koma saman
í súkkulaði og kökur. Því voru þau
þung sporin 24. desember sl. er við
komum við á Borgarspítalanum áður
en við fórum til aftansöngs. Hann
kvaddi okkur með kossi og þakkaði
okkur fyrir vináttuna gegnum árin.
Hann bað okkur að fylgjast með og
aðstoða Þóru og stelpurnar. „Fjöl-
skyldan er mér lífið sjálft,“ sagði
hann. Hann ráðlagði okkur, líkt og
hann væri að fara í ferðalag. „Guð-
mundur, ég er með tillögu," sagði
hann og sló á létta strengi, þrátt
fyrir kvalirnar, „fáðu þér jeppa.“
Einnig hafði hann áhyggjur af ofnin-
um í eldhúsinu, „hann er alltaf kald-
ur“. Svona var Betti, ekki að kvarta
svo kvalinn sem hann var, heldur
með hugann við það sem þurfti að
koma frá.
Á jólanótt lést hann, langt um
aldur fram, um kl. 1 í faðmi Þóru
og dætra sinna. Það var eins og
hann biði eftir hátíð Ijóssins. - Þökk
fyrir að hafa þekkt Betta. Hann var
einstakur maður, fjölskyldufaðir og
vinur. Við lærðum margt af honum.
Við biðjum -algóðan Guð að blessa
sálu hans. Foreldrum hans, bræðrum
og öðrum ástvinum vottum við sam-
úð okkar.
Elsku Þóra, Hildur Björg, Svala
og Berglind okkar, við tregum sárt
en hversu sárari er ekki tregi ykk-
ar, sem þið verðið að læra að lifa
með. Guð styrki ykkur og blessi
minningu Betta.
Sigrún, Guömundur og
synir, Vogagerði 8, Vogum.