Morgunblaðið - 07.01.1996, Síða 32
32 SUNNUDAGUR 7. JANÚAR 1996
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiginkona mín, móðir okkar og amma,
ÁSTA ÞÓRHILDUR SÆMUNDSDÓTTIR,
Sandprýði,
Vestmannaeyjum,
lést 4. janúar.
Guðmann Adolf Guðmundsson,
börn og barnabörn.
t
Eiginmaður minn,
ÞORSTEINN GUÐMUNDSSON,
fyrrum bóndi
á Skálpastöðum,
Lundarreykjadal,
lést í Sjúkrahúsi Akraness að morgni 5. janúar.
Þórunn Vigfúsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÞORBERGUR GUÐLAUGSSON
veggfóðrarameistari,
Frakkastíg 5,
Reykjavfk,
sem andaðist 2. janúar, verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju þriðjudag-
inn 9. janúar kl. 10.30.
Ólöf Guðmundsdóttir,
Guðlaugur Þorbergsson,
Helgi Þorbergsson, Ebba Þóra Hvannberg,
Guðmundur Ingi Þorbergsson, Jutta Thorbergsson,
Ágústa Þorbergsdóttir, Rúnar Halldórsson
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og systir,
SVANHILDUR GUÐBJÖRG
SIGURÐARDÓTTIR,
Stífluseli 6,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 9. janúar og hefst athöfnin
kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er vin-
samlegast bent á Heimahlynningu
Krabbameinsfélagsins.
Helga Hákonardóttir, Þór Garðarsson,
Hildur Hákonardóttir, Þorgeir Guðmundsson,
Magnús Hákonarson,
barnabörn og systkini.
Útför eiginmanns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
SIGURÐAR M. ÞORSTEINSSONAR,
fyrrv. aðstoðaryfirlögregluþjóns,
Aflagranda 40,
fer fram frá Dómkirkjunni miðvikudag-
inn 10. janúar kl. 13:30.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en
þeim, sem vildu minnast hins látna, er
bent á Flugbjörgunarsveitina.
Ásta Jónsdóttir,
Óskar Sigurðsson, Brynja Kristjánsson,
Hörður Sigurðsson, Sif Ingólfsdóttir,
Gunnar Sigurðsson, Anne-Marie Frederiksen,
Marta Sigurðardóttir, Magnús Sigsteinsson,
Jón Sigurðsson, Margrét Einarsdóttir,
Sigurður R. Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir og afi,
GÍSLI M. KRISTINSSON,
dvalarheimilinu Hli'ð,
Akureyri,
áður til heimilis á Eyrarvegi 14,
sem lést 25. desember sl., verður jarð-
sunginn frá Akureyrarkirkju þriðjudag-
inn 9. janúar kl. 13.30.
Elínóra Hólm Samúelsdóttir,
Hörður Gíslason, Edda Óskarsdóttir,
Hallgrfmur Gíslason, Halla Svavarsdóttir,
Jón Gfslason, Aðalheiður Kristjánsdóttir,
Bjarnhéðinn Gfslason, Heiðdís Haraldsdóttir,
AAalheiður Gfsladóttir, Haukur Þorsteinsson
og fjölskyldur.
RÍKARÐUR
SIGMUNDSSON
+ Ríkarður Sig-
mundsson, raf-
virkjameistari,
fæddist í Vest-
mannaeyjum 7. jan-
úar 1914. Hann Iést
á Landspítalanum
28. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigmund-
ur Jónsson, véla-
maður og trésmið-
ur, f. 14.5. 1875, d.
4.10. 1930, og Sól-
björg Jónsdóttir, f.
23.11. 1887, d. 7.10.
1965. Ríkarður átti
íjögur hálfsystkin samfeðra:
Olaf Emil, Adolf, Guðmund og
Onnu, og sjö alsystkin: Úndínu,
Fjólu, Svanhvíti Ingibjörgu,
Oddnýju Friðrikku, Hrefnu,
Guðjón og Hörð. Eru þau öll
látin nema systurnar Oddný og
Hrefna. Hinn 5. október 1935
kvæntist Ríkarður eftirlifandi
konu sinni, Karítas Karlsdóttur,
f. 12.03. 1914 á Stokkseyri. Þau
bjuggu í Reylqavik og eignuðust
fjögur börn. Þau eru: 1) Trausti,
f. 2.9. 1935, rafmagnsverkfræð-
ingur, maki Þyri Laxdal, f. 25.3.
1940, börn þeirra eru: Bernharð
Laxdal, Inga Hildur og Tinna.
2) Margrét, f. 8.3.1937, húsmóð-
ir, maki Úlfar Haraldsson, f.
26.11. 1935, börn þeirra eru:
Haraldur, Ríkarður og Asdís.
3) Sigmundur Karl, f. 29.6.1943,
rafvélavirki, maki Hildur Gréta
Jónsdóttir, f. 22.4.
1948. Börn þeirra
eru Ríkarður og Jón
Teitur. 4) Linda Sól-
björg, f. 20.10. 1947,
flugfreyja og fjár-
málasljóri. Barna-
barnabörnin eru
orðin sjö talsins.
Ríkarður nam raf-
vélavirkjun og
starfaði hjá Bræðr-
unum Ormsson
1931-1941. Hann
stofnaði Ekko hf. -
raftækjaverslun,
ásamt öðrum 1942,
en 1947 gekk hann til sam-
starfs við Guðmund bróður sinn
um sölu og þjónustu á siglinga-
og fiskileitartækjum og rak síð-
an fyrirtækið í eigin nafni eftir
fráfall Guðmundar 1955. Hann
stofnaði 1971 hlutafélagið R.
Sigmundsson hf. ásamt fjöl-
skyldu sinni og var fram-
kvæmdastjóri þess til 1985. Rík-
arður var í sljóm Rafvirkjafé-
lags Reykjavíkur á ámnum
1936-1939 og formaður 1939,
í stjórn Félags löggiltra raf-
verktaka Reykjavík, í próf-
nefnd rafvélavirkja, meðdóm-
andi í siglingadómi og í rit-
nefnd Tímarits rafvirkja um tíu
ára skeið.
Útför Rikarðs fer fram frá
Laugarneskirkju á morgun,
mánudaginn 8. janúar, og hefst
athöfnin kl. 15.
ÞEGAR fólk hverfur á braut er svo
ótalmargt sem maður hefði viljað
vera búinn að segja. Mig langar til
að þakka þér fyrir þær stundir sem
ég hef þekkt þig.
Það eru bráðum liðin þijátíu ár
síðan ég kom í fjölskylduna ykkar.
Eitt af því fyrsta sem ég tók þátt
í með fólkinu þínu var hið árlega
jólaboð þar sem böm, tengdabörn
og barnaböm sameinuðust á Sund-
laugaveginum og héldu jóladaginn
hátíðlegan. Það var líka tekið vel á
móti mér á Stokkseyri í sumarbú-
staðnum ykkar, Marbakka, sem þið
byggðuð upp af mikilli umhyggju
og samheldni. Það var líka alltaf
tekið vel á móti öllum sem til þín
þurftu að leita vegna vandamála
eða til að þiggja góð ráð. Þú hafðir
ekki mörg orð um hlutina en þeim
mun meira var að marka þau orð
sem þú sagðir. Stundum held ég
að ég hafi gengið fram af þér með
ákafa mínum og óþolinmæði, en ég
held samt að þú hafír brosað í laumi
ef óþreyjan var ekki þeim mun al-
varlegri. Mörg hef ég séð ljóðin sem
þú hefur ort við ýmis tækifæri og
mörg eru þau til hvatningarorðin í
bundnu máli sem þú hefur sent inn
á okkar heimili. En best man ég
og varðveiti þann virðingarsess sem
þú hefur alltaf átt í huga mínum,
kæri tengdafaðir. Þar munt þú sitja
og minna mig á að hugsa áður en
ég framkvæmi. Það held ég að þú
hafír alltaf gert, það vil ég hafa til
fyrirmyndar.
Hvíl þú í friði, Ríkarður minn.
Þín tengdadóttir,
Hildur Jónsdóttir.
2
I
§
1
2
1
8
8
I
8
1
8
m
8
Fersk blóm og
skreytingar
við öll tækifæri
Opið til kl.10 öll kvöld
Persónuleg þjónusta
Fákafem 11, sími 568 9120
<MO*#IOI#IOÍO
„Vinur er eins og viti á háu
bjargi" - það er ljóðið hans Sigurð-
ar í Holti sem sífellt hljómar í hug
mér þessa dagana, þegar Ríkarður
vinur minn er kvaddur.
Vitinn er eins og vinur
- hann markar ei strikið,
hver voð á sinn byr,
- hvert stefni sævarins breiður.
Vitinn er kyrr,
- en lætur þá blossa blikið,
er brýtur í myrkri hvem sjó
og kári er reiður.
Þannig fannst mér Ríkarður
ávallt vera. Hann var ekki með
ótímabæra afskiptasemi í amstri
daganna, en þegar á reyndi birtist
hann á sinn fágaða og hljóðláta
hátt til að hjálpa og gleðja.
Það eru nú nokkuð yfír sextíu
ár síðan ég sá hann fyrst. Karitas
systir mín kemur með þennan unn-
usta sinn heim til Stokkseyrar. Við
syndum með þeim í lónunum fyrir
neðan Hafstein, sandurinn er heitur
og það sindrar sólskin í broti. -
Það var alltaf sólskin.
Seinna fóru þau að koma með
börnin. Fyrstur var Trausti, síðan
Margrét, Sigmundur Karl og Linda
Sólbjörg. Þetta voru góð og mann-
vænleg börn, enda reynst einstak-
lega vel gerð, hvert um sig.
Ríkarður virðist strax hafa
kunnað við sig á Stokkseyri og
seinna gerðu þau hjónin sér bústað
á bökkunum fyrir austan þorpið.
Hann var mikill Vestmannaeyingur
í sér og þama frá bústaðnum Mar-
bakka sá hann út til Eyja yfir skín-
andi veg hafsins.
Ríkarður var rafvirkjameistari,
lærði hjá Ormsson og kom sér til-
tölulega snemma upp eigin fyrir-
tæki sem hefur blómstrað með
góðu starfsfólki. Synirnir tveir eru
þar, einnig Linda Sól og þar má
einnig líta starfsmann frá upphafí
vega - Guðmund Björgvinsson.
Fyrir mörgum árum vann ég
kafla úr vetri hjá Ríkarði. Eitt af
því sem einkenndi hann var þessi
notalega, græskulausa kímni og
skemmtileg tilsvör hinna og þess-
ara sem hann kom til skila umbúða-
laust á réttu augnabliki. Ekki man
ég hjá öðrum aðra eins hýru í brosi
og geislandi glit í auga.
Eitt sinn höfðum við tveir skrið-
ið langan veg um botntanka í einum
af gömlu Fossunum þar sem við
vorum að dytta að botnstykki fyrir
dýptarmæli. Ekki fór nú beint vel
um okkur, þrengslin yfírþyrmandi
og sífellt rennsli af sjó eftir botnin-
um. Ekki man ég hvort það var
vísa, sem hann kom með, eða eitt-
hvað annað sem hugurinn greip,
en það slaknaði á vöðvunum og
ástandið varð strax bærilegra.
Hann kunni mikið af smellnum
vísum, var prýðilega hagmæltur
sjálfur og gat verið ótrúlega fljótur
að kasta fram vísu ef tilefnið greip
hann.
Ríkarður hafði mikla ánægju af
tónlist, söng mikið á yngri árum
og var einkar vel heima í óperu-
söng, og átti nokkurt safn af slíku.
Það var stundum mikið sungið í
veislunum hjá þeim Karítas. Það
voru svo góðar veislur hér áður
fyrr og stundum var dansað ... þá
var sungið og gítarinn klipinn ...
Einu sinni fórum við á bátskænu
út á Skeijafjörð að renna fyrir
þyrskling. Einhvers konar stemmn-
ing - kannski lognið og blíðan og
fegurðin olli því að við fórum að
syngja. Allt annað er gleymt. Nú
máttu hægt um heiminn líða - og
enski hermaðurinn sem fékk að
fljóta með - ég held að hann hafí
skilið þetta mæta vel.
Já, það er margs að minnast og
margir sólskinsdagarnir. - En það
sem ég er raunverulega að segja
og reyna að koma á framfæri er
þakklæti til þín, Ríkarður, og til
þín, Karítas, systir mín. Hjá ykkur
stóð mér alltaf opið hús, hjá ykkur
átti ég löngum annað heimili. Ekki
síst þegar ég þurfti sárast með.
Elsku systir mín og frændfólk
allt, ég bið guð að styðja okkur og
styrkja.
Svanur Karlsson.
Alltaf kemur dauðsfall mönnum
í opna skjöldu, jafnvel þó að Ijóst
hafi verið í langan tíma hvert
stefndi.
Minningum og minningarbrotum
bregður fyrir hugskotssjónir. Minn-
ingar mínar um Ríkarð á Sund-
laugaveginum ná aftur til ársins
1960 er ég kom fyrst á heimili þeirra
Ríkarðs og Karítasar. Við Linda
yngsta barn þeirra höfðum kynnst
í Laugarnesskólanum og orðið vin-
konur. Á öllum tímum dags stakk
ég mér inn á Sundlaugaveginum
með Lindu og er ekki að orðlengja
það að mér var ætíð tekið opnum
örmum af Karítas, sem tiplaði létt-
fætt um íbúðina með spaugsyrði á
vör og setti mig umsvifalaust niður
við eldhúsborðið og bauð veitingar,
og af Ríkarði, sem spurði fullur
áhuga tíðinda af bralli okkar
stelpnanna. Ekki fór á milli mála
að heimilisfaðirinn lék stórt hlut-
verk í lífí þeirra og var elskaður
og virtur af þeim öllum, enda sinnti
hann þeim af alúð. Fyrirtæki sínu
sinnti hann einnig af sömu ár-
vekni. Allir hlutir voru í röð og
reglu, enda hefur fyrirtækið notið
virðingar og var því meðal annars
veitt erlend viðurkenning á stórum
afmælisdegi þess.
Ríkarður hafði rólega og yfírveg-
aða framkomu og einhvern veginn
var það svo, að beðið var með eftir-
væntingu eftir því hvað hann segði
næst. Það hlyti að vera eitthvað
merkilegt eða í það minnsta fynd-
ið, því honum var lagið að gera
spaugilegar athugasemdir um
menn og málefni, en þó án þess
að særa neinn. Ekki sakaði heldur
að Ríkarður var hagmæltur, þótt
ekki hefði hann hátt um það.
Ég minnist með gleði ferðar okk-
ar Lindu á unglingsárunum um
Bretland, sem einmitt Ríkarður
gerði okkur mögulega. Hann vildi
að við nytum reynslunnar, sem
varð okkur ógleymanleg. Ég minn-
ist einnig ýmissa atburða í fjöl-
skyldunni og ferða í sumarbústað-
inn. Þarna var Ríkarður í essinu
sínu og naut þess að vera þátttak-
andi í þessu öllu og veita af gest-
risni sinni og elsku.
Ríkarðs verður sárt saknað af
fjölskyldu og vinum. Ég kveð hann
með söknuði.
Sólveig Hannam.