Morgunblaðið - 13.01.1996, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
SIG URÐSSON
+ Guðmundur
* Sigurðsson
fæddist á Leifsstöð-
um í Svartárdal 29.
janúar 1922. Hann
lést á heimili sínu á
Leifsstöðum 4. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru þau Sigurður
Benediktsson, f.
11.11. 1885, d. 2.6.
1974, og Ingibjörg
Sigurðardóttir,
23.9.
1959. Bjuggu þau á
Leifsstöðum.
Guðmundur var einn af 12
systkinum, en fjögur þeirra
dóu ung. Hin eru: Soffía, f.
30.6. 1917, d. 11.9. 1968, Guð-
rún Sigríður, f. 18.4. 1924, d.
15.12.1975, Þóra, f. 18.7.1925,
Sigurður, f. 28.12. 1926, d. 5.7.
1984, Aðalsteinn, f. 22.2. 1929,
Björn, f. 5.5. 1930, d. 6.12.
1988, og Sigurbjörg, f. 3.7.
1931. Aðalsteinn og Sigurbjörg
búa á Leifsstöðum en Þóra í
Hvammi í Svartár-
dal.
Árið 1957 giftist
Guðmundur Sonju S.
Wiium og eignuðust
þau fjögur börn. Þau
skildu árið 1978.
Soiya átti áður dótt-
urina Sonju Guðríði,
f. 2.11. 1953, oggekk
Guðmundur henni í
föðurstað. Eiginmað-
ur Sonju Guðríðar er
Ragnar Bjarnason og
eiga þau fimm börn
og eitt barnabam.
Börn Guðmundar og
Sonju eru: Sigurður Ingi, f. 16.1.
1957, maki Birgitta H. Halldórs-
dóttir og eiga þau einn son; Ósk-
ar Leifur, f. 13.7. 1958, maki
Fanney Magnúsdóttir og eiga
þau einn son en Fanney átti áður
eina dóttur; Daníel Smári, f. 6.11.
1961, maki Anna Rósa Gestsdótt-
ir, eiga þau eina dóttur en Daní-
el átti áður einn son; Sólveig
Gerður, f. 6.11. 1961, d. 24.10.
1965. Guðmundur og Sonja ólu
HVAÐ er betra, ef kvöld er komið,
en sofna í sínu eigin rúmi og vakna
til nýs veruleika í faðmi Guðs?
Þannig býst ég við að við munum
öll óska þess að enda ævina okkar.
Tengdafaðir minn, Guðmundur á
Leifsstöðum, eða Mundi eins og ég
kallaði hann alltaf, lést á heimili
sínu einmitt á þennan hátt. Það er
okkur öllum styrkur sem söknum
hans og hugsum með eftirsjá til
allra góðu stundanna sem hann
veitti okkur.
Þegar ég kom fyrst á heimili
flans ung og óhefluð, tók hann mér
opnum örmum og veitti mér ást
sína og umhyggju eins og ég væri
eitt af bomum hans. Það var ómet-
anlegt og ég gleymi því aldrei. Við
hjónin bjuggum mörg ár á heimili
hans, það voru góð og lærdómsrík
ár sem ég fæ seint þakkað.
Mundi bjó í tvíbýli á Leifsstöðum.
Hann bjó í nyrðri endanum á hús-
inu, en í syðri endanum bjuggu Sig-
urður bróðir hans og kona hans,
María, Bjöm og Aðalsteinn bræður
þeirra og systir þeirra Sigurbjörg.
Sambýlið var afar gott og mikil
samvinna á milli bræðranna. Sig-
urður og Bjöm em nú látnir en hin
þijú búa á Leifsstöðum.
Að koma á Leifsstaði var á marg-
an hátt sérstakt. Eg eignaðist nýja
fjölskyldu og vini sem strax stóðu
með mér og mínu fólki, hvað sem
á gekk. Vináttubönd mynduðust
sem aldrei munu bresta. Kærleikur
sem nær langt út yfír gröf og dauða.
Þannig var okkur öllum tekið,
tengdabömunum hans Munda, bæði
af honum sjálfum og fjölskyldunni
allri.
Síðastliðið gamlárskvöld vomm
t
Hjartkær frænka okkar,
ALMA GUÐMUNDSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
á Öldugötu 11,
Hafnarfirði,
andaðist á Sólvangi, Hafnarfirði, fimmtudaginn 11. janúar.
Ólafur Emilsson, Margrét Sesselja Magnúsdóttir,
Rut Ólafsdóttir, Benjamm Ólafsson.
t
Bróðir okkar,
BJÖRGVIN GUÐMUNDSSON,
Kumbaravogi,
Stokkseyri,
áðurtil heimilisá
Vallargötu 9, Sandgerði,
lést þann 29. desember sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þökkum auðsýnda samúð.
Systkinin.
t
Hjartans þakkir fyrir sýnda samúð við
andlát og útför
SIGRÍÐAR KATRÍNAR
JÓNSDÓTTUR
frá Haukadal
íDýrafirði.
Hannes A. Guömundsson,
Hjörleifur Guðmundsson,
Skarphéðinn Guðmundsson,
Kristjana Á. Guðmundsdóttir,
Guðjón Á. Guðmundsson,
Guðmundur Stefán Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sigríður G. Kristjánsdóttir,
Fanney Vernharðsdóttir,
Ásgeir Jónsson,
Guðlaug Kristófersdóttír,
Margrét Guðmundsdóttir,
Nikulás Guðmundsson,
MINNINGAR
upp tvo fóstursyni, Ketil Kol-
beinsson, f. 10.1.1962, og Pétur
Kolbeinsson, f. 31.6. 1963. Eru
þeir báðir kvæntir og á Pétur
tvö börn.
Guðmundur hafði brennandi
áhug á búskap, enda varð hann
snemma sjálfstæður bóndi og
stundaði búskap alla tið síðan.
Á sínum yngri árum vann hann
ýmis störf meðfram búskapn-
um, í byggingar- og vegavinnu
og vann mörg haust við slátur-
húsið á Blönduósi. Hann hafði
áhuga á félagsmálum í sinni
sveit, átti lengi sæti í hrepps-
nefnd Bólstaðarhlíðarhrepps
og söng með Karlakór Bólstað-
arhlíðarhrepps um árabil. Hann
starfaði í Veiðifélagi Blöndu og
Svartár enda var veiðiskapur
ýmiskonar honum mikið áhuga-
mál. Ungur bytjaði hann að
stunda grenjavinnslu með föð-
ur sínum. Hann var mikill nátt-
úruunnandi og útivistarmaður.
Eyvindarstaðaheiðin og sveitin
hans voru honum einkar hjart-
fólgnar, enda var hann baráttu-
maður fyrir vemdun landsins.
Hann var mikill dýravinur og
báru störf hans þess vott alla tíð.
Útför hans fer fram frá
Bergstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
við saman komin á Leifsstöðum,
hluti af fjölskyldunni og fögnuðum
nýju ári, það var síðasta skipti sem
ég sá hann á lífí. Það var til siðs
hjá okkur, sem höfðum búið á Leifs-
stöðum, að koma „heim“ til Munda
og eiga góða stund saman um ára-
mótin. Þá hélt hann okkur veislu
ásamt fólkinu í syðri endanum, sem
alltaf var til staðar og aðstoðaði
hann við það sem erfitt var að gera
einn. Mundi var heimakær. Á Leifs-
stöðum leið honum vel. Fólkið hans
í syðri endanum hjálpaði honum á
alla lund eftir að hann varð heilsu-
veill og gerði honum kleift að láta
hlutina ganga vel. Miklar þakkir á
það skilið fyrir það.
Ég ætla að reyna að lýsa Munda
eins og hann kom mér fyrir sjónir.
Hann var félagslyndur, vinmargur
óg hafði yndi af söng og gleði.
Margir leituðu til hans, því að hann
var ráðagöður og hafði frá mörgu
að segja. Margs er að minnast og
marga ánægjustund áttum við sam-
an. Hann fór með mig að veiða í
litlu tjöminni sinni, við spiluðum
saman og hann sagði mér margar
sögur, sem urðu íifandi í munni
hans. En þó að Mundi sé farinn
yfír móðuna miklu þá munu sögum-
ar hans lifa. Við munum segja þær
bömunum okkar og barnabömun-
um.
Mundi var mikill dýravinur og
sinnti dýrunum sínum af natni til
hinstu stundar. Hann hafði lengi
átt við vanheilsu að stríða, var veill
fyrir hjarta og lungun vom honum
erfíð. En hann kvartaði ekki og
gerði litlar kröfur. Líf hans var
ekki alltaf dans á rósum, en hann
stóð af sér þá storma sem komu,
fastur fyrir eins og alltaf. Þegar
líkamlega þrekið minnkaði, þá fann
hann sér léttari vinnu með. Hann
fléttaði múla og pijónaði sokka og
vettlinga fyrir bömin og bamaböm-
in. Mundi var alltaf eitthvað að
brasa, honum lét ekki vel að vera
lengi aðgerðarlaus.
Mundi var einn af föstu punktun-
um í tilveru okkar. Nú er hann
ekki lengur á Leifsstöðum heldur
kominn til æðri staða. Það er erfítt
að venjast þeirri tilhugsun að hann
sé ekki enn á sínum stað, en ég er
afar þakklát fyrir hveija þá stund
sem við áttum saman og allan þann
fróðleik og vinarþel sem hann sýndi.
Þannig líður okkur öllum, fjölskyld-
unni hans, og við kveðjum hann
með hjartans þökk.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Birgitta H. Halldórsdóttir.
í minningu brosið þitt bjarta
mér baminu yljaði sýn.
Það dimmdi í dalnum svarta
er Drottinn vitjaði þín.
Við vitum nú hvar þú ert, kæri,
sem kvatt hefur okkur um stund.
I Ijósinu lausnarinn færi
þér ljúfasta endurfund.
(Á-B.)
I dag kveð ég frænda minn Guð-
mund Sigurðsson. Munda eins og
hann var jafnan kallaður. Á stund-
um sem þessum reikar hugurinn
gjaman aftur í tímann og þá rifjast
ýmislegt upp. Mundi var rólegur
og traustur maður, hann var ekki
að æsa sig yfir hlutunum heldur tók
því með jafnaðargeði sem að hönd-
um bar hveiju sinni. Hann var stað-
fastur og hafði sínar skoðanir, var
virtur og vel látinn af sínu sam-
ferðafólki.
Á bamsárum mínum var mikill
samgangur við Leifsstaðaheimilið,
því að móðir mín, Guðrún, sótti
mikið á æskustöðvar sínar og var
það jafnan tilhlökkun ef fara átti á
Leifsstaði.
Mér er minnisstætt er ég var
einu sinni á Leifsstöðum hjá Munda
i nokkra daga um sauðburð. Þá fór
ekki framhjá mér hvað skepnumar
og útiveran áttu hug hans allan,
enda var oft farið að líða á nóttina
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURBJÖRG STEINDÓRSDÓTTIR,
áðurtil heimilis
á Dunhaga13,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Reykjavík aðfaranótt
11. janúar.
Steindór I. Ólafsson, Hulda G. Johansen,
Maha Ólafsdóttir, Guðmundur Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Í
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GEIR GESTSSON,
Hringbraut 5,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn fró Fríkirkjunni í Hafn-
arfiröi mánudaginn 15. janúar kl. 13.30.
Bjarni Hafsteinn Geirsson,
Svavar Geirsson, Ingibjörg Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
er við komum úr húsunum. En hann
gaf sér tíma til að segja mér frá
grenjaferðum upp í Hraun eða
göngum á heiðina. Ég dáðist að því
hvað hann mundi hlutina vel, en
frásagnarhæfileikar hans vora al-
veg einstakir, hann sagði frá atvik-
um eins og þau hefðu gerst í gær
en ekki fyrir mörgum árum. Og
eina nóttina er við voram að koma
ofan úr Gerði og vorum komin nið-
ur í miðja brekku stoppaði Mundi
allt í einu og sagði: „Hvað var þetta
þama? Þetta var þó ekki tófu-
skratti?" Ég stoppaði líka en sá
ekkert og þar sem við stóðum og
horfðum var algjör þögn, aðeins
niðurinn í ánni. Þannig er það núna
í norðurendanum á Leifsstöðum,
algjör þögn, aðeins niðurinn í ánni.
fyrir utan.
Blessuð sé minning hans.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Áslaug Guðmundsdóttir.
Guðmundur Sigurðsson á Leifs-
stöðum lést á heimili sínu 4. janúar
sl., tæplega 74 ára. Alltaf koma
slíkar fregnir manni jafn mikið á
óvart, en það er þó huggun harmi
gegn að hann skyldi fá að deyja
eins og hann sjálfur vildi, í rúminu
sínu.
Það var í mars ’92 sem ég hitti
Guðmund eða Munda, eins og hann
var jafnan kallaður, fyrst. Ég minn-
ist þess æ síðan með bros á vör,
hvað ég kveið því ofboðslega. En
sá ótti var að sjálfsögðu ástæðu-
laus. Mundi reyndist vera hinn
skemmtilegasti maður, sem kunni
hafsjó af glettnum sögum af mönn-
um og dýram. Þegar ég svo síðar
fór að dvelja þar dögum saman, fór
ég að dást að því sem hann kunni,
maður á hans aldri. Það vafðist
ekki fyrir honum að hnýta múla,
spinna ull og pijóna sokka og vett-
linga. Einnig átti hann það til að
baka handa okkur pönnukökur,
lummur eða jólakökur, og sjálfur
bjó hann til slátur, kæfu og fleira.
Svo eldaði hann allt, bjó t.d. til
„heimsins bestu kássu“.
Áhugi Munda á náttúra landsins
var mikill. Hann fylgdist grannt
með fé og hrossum í haganum og
fátt vissi hann jafn skemmtilegt og
að fara að veiða frammi í Buga-
vatni. Fyrr á áram stundaði hann
mikið grenjavinnslu og sagði mér
oft sögur af þeim ferðum. Á vet-
urna var það hins vegar spila-
mennskan sem átti hug hans allan.
I Húnaveri spilaði hann brids flest
föstudagskvöld, og núna 30. desem-
ber sl. brá hann sér á félagsvist og
vann þar til verðlauna. Nákvæm-
lega eins og hann sagðist ætla að
gera, þegar ég spurði hvort hann
ætlaði ekki að fara.
Allir sem til þekkja vita að Mundi
var mjög bamgóður. Fyrir það er
ég þakklát, hvað hann reyndist
Amheiði dóttur minni góður. Garð-
ar Smári verður hins vegar ekki svo
lánsamur að eiga minningar um afa
sinn þó samverastundimar hafí ver-
ið nokkrar nú um jól og áramót.
En það munum við hin í fjölskyld-
unni eiga. Sumir margar, aðrir
færri, en allir góðar.
Blessuð sé minning hans.
Fanney.
Séifræðingar
í hiómaskr«‘yliiig;Tiiii
við öll DHiiTæri
blómaverkstæði
INNA^
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími19090