Morgunblaðið - 13.01.1996, Blaðsíða 2

2 B LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 1996 B 3
4-
IÞROTTIR
IÞROTTIR
örmum hringsólandi í vatninu tak-
andi púlsinn á fimm mínútna fresti.
„Hvað ertu eiginlega að gera?“ spyr
það. Þegar frostið er sem mest er
ég i lauginni með húfu á hausnum
svo eyrun detti ekki af og hárið
brotni en sennilega lítur þetta eitt-
hvað asnalega út. En þetta er hluti
af daglegri dagskrá og hver dagur
er öðrum líkur."
Eftir morgunæfinguna
fór Gísli að sinna
pappírsvinnu og
skýrslugerð en við
tókum hús á Jóni
Arnari og fjölskyldu.
„Heimilislífið hefur
breyst mikið síðan
strákurinn fæddist," sagði Jón Am-
ar sem fer flestra leiða sinna á
Króknum gangandi. „Nú vaknar
maður með reglulegu millibili á
nóttunni og því gætum við þess
sérstaklega að fara snemma á
kvöldin í rúmið.“
Mæðginin sátu í sófa í stofunni
og urðu fagnaðarfundir eins og Jón
Arnar hefði verið í burtu í langan
tíma en ekki tvær klukkustundir.
Þau sögðust hafa verið orðin þreytt
á að leigja og keyptu sér því hús-
næði í haust. „Fólk hélt að við ætt-
um ekki í erfiðleikum með það eft-
ir að greint var frá því i fjolmiðlum
að Jón Arnar hefði fengið sjö millj-
ónir i styrk,“ sagði Huida Ingibjörg.
„Þeir sem tóku ekki eftir allri frétt-
inni gerðu sér ekki grein fyrir að
farseðlar vegna æfinga og keppni
voru reiknaðir með í heildarupp-
hæðinni, sem er bæði fyrir Jón
Arnar og Gísla í eitt og hálft ár
og nægir varla fyrir framfærslu,“
sagði hún. „Þessi styrkur gerir mér
samt kleift að einbeita mér að æf-
ingunum og fyrir það er ég þakklát-
ur sem og Mizunoumboðinu sem sér
mér fyrir öllum íþróttafatnaði, skóm
og öðru, en við erum ekki með
meiri pening en þegar ég var í
kennslunni," sagði íþróttamaður-
inn. „Þess vegna skellti ég mér í
torfhleðslu í mánuð í haust en það
er best launaða starfið sem ég hef
haft um dagana. Ég kynntist þessu
í gegnum Helga, bróður Gísla, og
þykist kunna réttu handtökin nokk-
um veginn eftir hleðslu víða, meðal
annars í Glaumbæ og á Möðruvöll-
um. Þetta er erfitt starf, miklu erf-
iðara en þegar ég var í Búrfells-
virkjun, en skemmtilegt. Maður
gengur í bamdóm aftur, er dmllug-
ur upp fyrir haus og gaman, gam-
an. Auk þess hefur mér alltaf þótt
gaman í útivinnu og þegar ég fór
til Bandaríkjanna 1990 til að æfa
byijaði ég í jarðfræði við háskólann
í Georgíu en þaðarrsem ég var er
ekki nema klukkutíma akstur til
Atlanta. Mér hefur alltaf þótt gam-
an að skoða hluti og spá í þá og
þegar ég var lítill var ég stöðugt í
rannsóknarleiðöngrum."
Eins og gefur að skilja þarf Jón
Arnar mikla orku. „Ég borða allt
sem að kjafti kemur,“ sagði hann
um leið og hann bauð okkur upp á
hákarl sem Skúli Jóhannsson, faðir
Huldu, gaf honum. „Hákarl er besta
snakk sem ég fæ og mér fínnst
hann rosalega góður en Hulda er
ekki hrifin af honum.“ „Mér fínnst
alveg nóg að finna þessa lykt,“
svaraði hún, „en Jón Amar er eins
og eldgamall karl úr sveit, borðar
allt, alla fitu, hvað sem er.“ „Ég
hafði reyndar hugsað mér að fá
mér súpukjöt í hádegismat en það
verður kvöldmaturinn," sagði hann.
„Ég er alihn upp við alþýðumat og
var ekki vanur að fá pítsu og ham-
borgara í sveitinni,“ en þessi stælti
og sterki rammíslenski íþröttamað-
ur, sem er 183 sentimetrar á hæð
og 84 til 94 kg að þyngd eftir því
hvar hann er staddur í uppbygging-
unni, bjó á Hamratungu í Hreppum
þar til hann var 23 ára.
Það er ekkert gefið eftir hjá
íþróttamanninum og eftir hádegis-
hléið var haldið í íjömna. Það var
flóð, frost og stinningsgola en Jón
Arnar lét veðrið ekki á sig fá þegar
hann geystist samtals um þijá kíló-
metra fram og aftur i flæðarmálinu
en að þessu sinni var um að ræða
upphitun fyrir tveggja tíma æfingu
í íþróttasalnum.
„Það trúir mér ekki nokkur mað-
ur þegar ég segist hlaupa í fjör-
unni, jafnvel í stórhríð og byl. En
mér finnst það rosalega gott og
þetta er betri aðstaða en ég átti
að venjast í sveitinni. Reyndar lít
Einfarinn og
þeir nánustu
JÓN Arnar Magnússon, tugþrautarkappi
úr Tindastóli á Sauðárkrókl, segist ávallt
hafa verið elnfarl og því hentl sér ágæt-
lega að æfa einn. Honum finnst gott að
æfa í fjörunnf og lítur á hana sem bestu
æflngaaðstöðu í heimi. Þjálfarinn, Gísli
Sigurðsson, skipuleggur æfingarnar al-
farið og fylgist nákvæmlega með hverri
hreyflngu en unnustan, Hulda Ingibjörg
Skúladóttlr, sem ól þeim soninn Krister
Blæ 1. desember sl., er sem hægri hönd
hins ramma afreksmanns í einu og öllu.
ég á þetta sem bestu æfingaaðstöðu
í heimi. Ég hef bara kynnst alvöru
æfingaaðstöðu þegar ég hef verið
í æfingabúðum erlendis en ég hef
sýnt fram á það að hægt er að ná
árangri við þessar aðstæður. Styrk-
urinn gerir það líka að verkum að
í stað þess að vera í æfingabúðum
erlendis fram að Ólympíuleikum
eins og ég hafði hugsað mér get
ég æft hér og farið í fleiri en styttri
æfingaferðir til útlanda.“
, Þetta er óneitanlega annað við-
norf en almennt heyrist hjá íþrótta-
mönnum þegar aðstaða er annars
vegar en undirstrikar enn frekar
jákvætt hugarfar Jóns Arnars.
„Þetta er allt í lagi tímabundið og
verður svona fram að Ólympíuleik-
unum en það er aldrei að vita hvað
tekur við að þeim loknum því þá
verður styrktarsamningurinn út-
runninn."
Menn í fremstu röð fá gjarnan
girnileg tilboð og sagðist Jón Arnar
vera tilbúinn að breyta til ef sá
möguleiki væri fyrir hendi en benti
á að hann gæti ekki farið í banda-
rískan háskóla með keppni í huga
því ákveðnar reglur giltu varðandi
aldur og hann væri orðinn of gam-
all en öðru máli gegndi með félags-
lið. „Ef ég fengi þokkalegt tilboð
frá bandarískum klúbbi væri ég til-
búinn að slá til og fara út. Hins
vegar vil ég ekkert frekar fara til
Bandaríkjanna - ég hef aldrei
kunnað vel við mig í hita og mér
finnst betra að æfa í kulda - og
gæti alveg hugsað mér að fara til
Noregs eða Svíþjóðar. Ég veit að
byijunarlaun hjá íþróttakennurum
í Noregi eru um 180 þúsund krónur
á mánuði og það er svolítið betra
en hérna. Ég get ekki haldið þessu
áfram eins og er nema til komi
styrkur aftur og þá betri því við
lifum ekki á laununum sem ég hef
nú.“ „Við urðum að segja Stöð 2
upp því við höfðum ekki efni á
áskriftinni," skaut Hulda inn í. Og
ef ekki þyrfti að hafa neinar áhyggj-
ur, hvorki af peningum né öðru,
vildi Jón Arnar gera enn meira.
„Það yrði gaman að geta einbeitt
sér að íþróttinni í nokkur ár, jafn-
vel erlendis, og æfa í þeim tilgangi
að ná betri árangri til að þeir sem
á eftir koma hafi eitthvað til að
beijast við en hvað verður, verður
tíminn að leiða í ljós.“
Um þessar mundir æfir Jón Arn-
ar oft tvisvar á dag í íþróttahúsinu
og eins og í sundlauginni og í fjör-
unni er hann yfirleitt einn með
Gísla. Þeir vinna saman sem einn
maður, bæta og laga. „Þetta var
miklu betra, Nonni. Þú keyrir ekki
eins mikið upp í uppstökkinu. Einu
sinni enn,“ sagði Gísli eftir að Jón
Arnar hafði æft nokkrum sinnum
að „keyra inn í stöngina," eins og
hann orðaði það. Eftir nokkrar
kringlukastsæfingar með misþung-
um æfingaboltum var haldið í
tækjasalinn en skömmu síðar kom
Hulda Ingibjörg þangað inn með
Krister Blæ.
„Ert þú kominn," sagði pabbinn
stoltur. „Þú ert að koma hingað í
fyrsta sinn og ég gæti gert æfingar
með þig á maganum." Ástin og
umhyggjan leyndi sér ekki og það
er reyndar áberandi hvað þau Jón
Arnar og Hulda eru samrýnd og
samstiga og sambandið heilt og
innilegt.
„Ég er frekar einfari og hef allt-
af verið það og því finnst mér ekki
slæmt að æfa einn. Þegar ég var
yngri var ég oft að dúlla mér einn
og þurfti ekki að hafa neinn með
mér. Mér fannst ágætt að vera út
af fyrir mig en ég neita því ekki
að skemmtilegra er að æfa þegar
fleiri eru því þá er keppnin meiri."
Hvíldardagarnir fara í að hvíla
sig og frístundirnar eru ekki miklar
en áhugamálin mörg. „Nefna má
skotveiðimennsku og jeppaferðir.
Hins vegar fór ég lítið í íjúpu í
haust en hef tekið gæs og einu sinni
farið í svartfugl.“ Hann á 30 ára
gamlan Willis-jeppa sem hann hefur
hugsað sér að gera upp við tæki-
færi og í stofunni er stór og mikill
drumbur sem er ekki aðeins notað-
ur sem stofuprýði heldur hefur Jón
Arnar sagað og skorið í viðinn og
útbúið geymslu fyrir kasettur.
„Þetta er rekaviður og var yfir 200
kíló þegar ég fann hann í fjörunni
og bar hann þaðan í bílinn. Þegar
ég var yngri gaf ég mér ekki tíma
í svona dútl en nú get ég hugsað
meira um það. Ég hef gaman af
gönguferðum og svó les ég mikið,
allt sem ég næ í, _en allt ber þetta
að sama brunni. Ég vil helst vera
í rólegheitum og mér líður best
þannig þegar við erum tvö saman.“
Flestir í fijálsum eiga
fullt í fangi með að
æfa eina grein en
hvemig stóð á því að
Jón Arnar lagði tug-
þrautina fyrir sig?
„Ég sá fram á að
geta ekki orðið góður
í neinni grein nema helst langstökki
ef ég æfði vel. Síðan fóru menn að
tala um að þrautin lægi vel við og
1987 fór ég í fyrstu þrautina. Árið
1988 varð ég Norðurlandameistari
með 6.975 stig og þá sá ég að best
væri að gutla áfram í þessu. Þegar
ég var í íþróttakennaraskólanum
æfði ég að vissu marki en var í
alhliða þjálfun og árangur rauk upp
í öllum greinum. Gísli þjálfari fór
að leggja saman tölur og ég sá að
ég gæti ráðið við þá bestu. Þar með
kviknaði meiri áhugi fyrir þrautinni
þótt sumir menn hafi aldrei skilið
það - þeir vildu að ég hefði valið
langstökkið. Þá var ég í kringum
100. sætið í heiminum í langstökki
en er kominn þetta langt í tugþraut-
inni.
Þetta hefur gengið ótrúlega vel
og það er gaman þegar vel gengur.
Ég hef lítið gert í því að fylgjast
með keppinautunum. Ég spái ekk-
ert í hvað aðrir eru að gera en við
byggjum okkur upp eins og hægt
er og svo kem ég bijálaður í mót.
Ég reyni að stuða menn með því
að koma með látum í keppni. Engu
að síður eru keppendur eins og stór
fjölskylda, stór bræðrahópur og það
er mikil samstaða milli tugþrautar-
manna, allir að hjálpa öðrum og
allir af vilja gerðir til að aðstoða.“
Jón Arnar hefur tekið miklum
framförum undanfarin misseri og
Gísli þjálfari er sannfærður um að
hann eigi eftir að bæta sig um 500
stig innan tíðar. Heimsmet Banda-
ríkjamannsins Dan O’Briens er
8.892 stig, Norðurlandamet Svíans
Henriks Dagárds er 8.403 stig og
íslandsmet Jóns Arnars 8.248 stig
en hvar endar þetta?
„Allt í einu er ég kominn upp í
þá bestu og er farinn að hugsa með
sjálfum mér að einhver mótheiji í
fremstu röð' sé ekki betri og ég
geti unnið hann. Það er ekki hægt
að ætlast til þess að maður nái sínu
besta í öllum greinum í keppni en
ég er kominn í þá bestu í nokkrum
greinum og er ekki langt frá þeim
'í öðrum en þeir hafa vinninginn í
síðustu þremur greinunum. I Tal-
ence í Frakklandi í haust toppaði
ég ekki í neinni grein. Það var flöt
og jöfn þraut en samt metþraut.
Liðið ár var ævintýri líkast og
ekki er hægt að hugsa sér betri
jólagjöf en soninn og síðan viður-
kenningarnar sem á eftir fylgdu.
Það yrði heldur ekki leiðinlegt að
fá óvænta afmælisgjöf í Atlanta,"
sagði Jón Arnar sem verður 27 ára
28. júlí en tugþrautarkeppnin á
Ólympíuleikunum verður á þessum
tíma.