Morgunblaðið - 16.01.1996, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ
36 ÞRIÐJUDAGUR 16. JANÚAR 1996
Faber-Castell
Þab eru hrefnar linur
aö hæfileikarnir
njóta sín
Faber-Castell
fndlistavörur í úrvali
eykur orku og úthald
Eitt hylki á dag og þú finnur muninn!
Fæst í apótekinu
CIILl MIÐINN TRVGGIR GÆÐINi
ÉK
eilsuhúsið
Kringlunni & Skólavörðustíg
Úlfiir
Ragnarsson
læknir
segir:
„Ég hef séð mjög jákvað áhrif
Gingko biloba hjá mörgum sem ég
hef ráSlagt að reyna pað við
minnisleysi, til að örva blóðrás,
einkum í heila. Það lifhar ofiyfir
starfiemi heilans. Bestur árangur
nœst meðþví að nota það samfellt
í lengri tíma. “
Gingko biloba er ein elsta
jurtategund jarðarinnar.
Það hefur stundum verið
nefnt musteristré af því að jurt-
in, sem talin var löngu útdauð
fannst lifandi í afskekktum
musterisgarði í Kína.
Á síðari árum hefur Gingko
mikið verið rannsakað af vest-
rænum vísindamönnum. Ótví-
rætt kemur fram gagnsemi þess
við ýmsum öldr-
unareinkennum.
Virkni Gingko
| virðist tengjast
bættri blóðrás
vegna flavonoida
sem jurtin
er auðug af.
FDTúrA
_________MIIMMIIMGAR
JÓRUNN
KRISTINSDÓTTIR
+ Jórunn Krist-
insdóttir fædd-
ist í Reykjavík 2.
febrúar 1910. Hún
lést á Grensásdeild
Borgarspítalans 5.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Krist-
inn Gíslason tré-
smiður, frá Gröf í
Hrunamanna-
hreppi, f. 12.6.
1882, d. 27.8. 1935,
og Kristín Guð-
mundsdóttir __ frá
Leifsstöðum í Öxar-
firði, f. 22.7.1871, d. 26.1.1956.
Systkini Jórunnar voru Guð-
mundur, f. 22.1. 1906, d. 1.4.
1976; Þorgrímur, f. 2.12. 1906,
d. 8.7. 1991; Gíslína Guðrún, f.
1.2. 1909, d. 18.4. 1935; Sigurð-
ur, f. 27.10. 1912, d. 26.7. 1992.
Fóstursystir Jórunnar er Krist-
ín Unnur, f. 24.10.1927. Jórunn
giftist 14.5. 1937 Bjarna Kristj-
ánssyni, vörubifreiðasljóra og
veitingamanni, frá Bollastöðum
í Flóa, f. 13.11. 1904, d. 16.2.
1984. Foreldrar hans voru hjón-
in Kristján Þorvaldsson, bóndi
og póstur á Bollastöðum i Flóa,
f. 19.4. 1855, d. 1927,
og Guðrún Gísla-
dóttir, f. 20.10.
1866, d. 27.6. 1942.
Bjarni var áður
giftur Gíslínu Guð-
rúnu, systur Jór-
unnar, en hún lést
18.4. 1935. Þau áttu
þijú börn; Kristin,
f. 11.8. 1930, maki
Vilfríður Jónsdótt-
ir, f. 18.2. 1929, þau
eiga þijú börn;
Guðrúnu Erlu, f.
17.9. 1932, maki
Ingólfur Olafsson,
f. 8.8. 1927, þau eiga þijú börn;
Gunnar Bjarna, f. 7.10. 1933,
d. 1.9. 1986, maki Guðrún V.
Einarsson, f. 10.9. 1934, þau
eiga tvær dætur. Gekk Jórunn
þeim í móðurstað. Jórunn og
Bjarni áttu einn son, Jón Hauk,
f. 5.9.1941, maki Elsa Jónsdótt-
ir, f. 6.1. 1942, þau eiga sjö
börn. Fyrir hjónaband átti Jór-
unn son, Ragnar Foss Leósson,
f. 26.8. 1934, en hann lést tæp-
lega ársgamall.
Útför Jórunnar fer fram frá
Selljarnarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
AÐ MORGNI föstudagsins 5. janúar
sl. lézt Jórunn Kristinsdóttir á
Grensásdeild Borgarspítalans. Með
henni er gengin merk kona, sem var
mikils metin og skipaði veglegan
sess í fjölskyldu okkar. Er því við
hæfi að minnast hennar nokkrum
orðum í dag, þegar útför hennar
verður gerð frá Seltjarnarneskirkju.
Jórunn var dóttir þeirra hjóna,
Kristins Gíslasonar trésmiðs frá Gröf
í Hrunamannahreppi og Kristínar
Guðmundsdóttur frá Leifsstöðum í
Öxarfirði. Hún fæddist í Reykjavík
2. febrúar 1910 og ólst upp í góðum
hópi foreldra og systkina að Hæðar-
enda á Seltjarnarnesi. Öll fengu þau
lögboðna barnaskólamenntun, en
fátt umfram sjálfsnám þar að auki_,
þótt hugur þeirra stæði til þess. Á
þeim árum og áratugum var fátækt-
in allsráðandi í íslenzku þjóðlífi og
svarf svo að, að almenningur hafði
með naumindum til hnífs og skeið-
ar. Atvinnuleysi var alvarlegt og öll
réttindi af skornum skammti. Við
þessar aðstæður bjó fjölskylda Krist-
ins og Kristínar, líkt og allur þorri
fólks við sjávarsíðuna, allt fram til
1940. Nauðvörn manna var að búa
þétt saman, spara til hins ítrasta og
hjálpast að í einu og öllu. Ekkert
var hægt að leyfa sér, nema hið allra
brýnasta og nauðsynlegasta. Þeir
lífshættir einkenndu ævi þessarar
fjölskyldu, einnig þegar bömin uxu
úr grasi og mynduðu eigin fjölskyld-
ur og heimili. Eimdi reyndar lengi
eftir af því viðhorfi (og gerir jafnvel
enn), þótt almenn velmegun væri
SIGURGEIR FRÍMANN
JÓNA TANSSON
Sigurgeir Frí-
mann Jónatans-
son fæddist 27.
apríl 1902 að Reykj-
um í Hrútafirði.
Hann lést 8. janúar
síðastliðinn í
Reykjavík. Sigur-
geir fluttist eins árs
gamall að Skeggja-
stöðum í Miðfirði.
Þar ólst hann upp
hjá foreldrum sín-
um, Sæunni Guð-
mundsdóttur og
Jónatan Jósafats-
syni. Systkini
Sigurgeirs voru Jóhanna Þuríð-
ur, Guðmundur Ragnar, Ást-
hildur Kristín og Guðný Stefan-
ía, sem öll eru látin. Og systurn-
ar Unnur Pálína, sem dvelst í
Ameríku og Elín búsett í
Reykjavík.
Sigurgeir kvæntist 27. maí
1944 eftirlifandi konu sinni,
Láru Ingu Lárusdóttur frá
Gilsá í Breiðdal. Þau eignuðust
tvö börn, Sævar Þór, endur-
skoðanda, kvæntur Unni Magn-
úsdóttur verslunarsljóra, og
Hafdísi Stefaníu, sérkennara,
gift Sigmundi Stefánssyni við-
skiptafræðingi.
Barnabörnin eru
fimm og eitt barna-
barnabarn.
Sigurgeir var
bóndi á Skeggja-
stöðum á árunum
1930 til 1964. Hann
var póstur frá Stað
í Hrútafirði til
Hólmavíkur árin
1932-1947 og sjó-
maður á togara á
stríðsárunum.
Sigurgeir fluttist
ásamt fjölskyldu
sinni til Reykjavík-
ur árið 1964. Hann stundaði þar
ýmsa vinnu en var lengst við
dyravörslu, fyrst í veitingahús-
inu Hábæ og síðar í Breiðholts-
skóla. Síðustu starfsárin vann
hann í kjötvinnslu Breiðholts-
kjörs þar til hann hætti störfum
87 ára gamall. Sigurgeir gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
sveit sína. Hann var í hrepps-
nefnd Fremri-Torfustaða-
hrepps, skólanefnd og í stjórn
Veiðifélags Miðfjarðarár.
Útför Sigurgeirs fer fram frá
Fossvogskirlqu í dag og hefst
athöfnin kl. 15.
FYRIR tæplega þremur árum var
afhjúpaður að Stað í Hrútafirði
minnisvarði um þá menn sem fram
eftir þessari öld buðu óblíðum nátt-
úruöflum og erfiðum torfærum birg-
inn flytjandi póstinn á milli staða
Með þessum varða voru landpóstun-
um færðar þakkir liðinna kynslóðs
fyrir dugnað, kjark og æðruleysi vié
að inna starf sitt af hendi, en seint
þá komin til sögunnar. Það þótti
eðlilegur (og var reyndar óumflýj-
anlegur) þáttur í daglegri lífsbaráttu
á þeim tímum að unglingur legðu
snemma hönd á plóginn og það gilti
líka um börn þeirra Kristins og Krist-
ínar. Nærtækast var að ráða sig í
vinnu á fiskreitum á Seltjarnarnesi
og það gerði Jórunn, eins og systk-
ini hennar, ung að árum. Síðar réðst
hún til starfa við afgreiðslustörf í
Hressingarskálanum í Reykjavík; í
kjölfar þess urðu mikil tímamót í
lífi hennar.
Um miðjan fjórða áratuginn
gengu miklir sviptivindar yfir fjöl-
skyldu Kristins og Kristínar. Hann
féll frá, aðeins 53 ára, árið 1935.
Gíslína Guðrún, dóttir þeirra hjóna,
andaðist á sama ári, 26 ára gömul,
frá eiginmanni sínum og þremur
kornungum börnum, og Jórunn
missti son sinn, Ragnar Foss Leós-
son, aðeins tæplega árs gamlan,
einnig á sama ári. Þegar svo hart
var sótt að þessari fjölskyldu hlaut
hún að þjappa sér enn fastar sam-
an, sem hún og gerði. Jórunn hætti
störfum utanhúss og tók að sér
heimili mágs síns, Bjarna Kristjáns-
sonar, sem nú var orðinn ekkill; og
uppeldi barna hans og systur sinnar
látinnar, með góðri aðstoð Kristínar
móður sinnar. Jórunn og Bjarni
felldu síðan hugi saman og gengu í
hjónaband árið 1937. Árið 1941
fæddist þeim sonur, sem er Jón
Haukur Bjarnason, bóndi að Þóris-
stöðum í Grímsnesi. Þeim búnaðist
vel, einkum þegar fram í sótti, enda
Bjarni mikill og forsjáll dugnaðar-
maður, sem aldrei sleppti verki úr
hendi og hafði alltaf einhver úr-
ræði, jafnvel á verstu atvinnuleysis-
tímum. Jórunn stjórnaði heimili
þeirra af skörungsskap og með
glæsibrag, þannig, að ekki varð bet-
ur gert. Óll hlutu börnin þá mennt-
un, sem hugur þeirra stóð til, og
fjölskyldan bjó við rausn á fallegu
heimili sínu í einbýlishúsi í Sörla-
skjóli 15 í Reykjavík, sem þau hjón-
in reistu sér í lok fimmta áratugar-
ins. Á sínum yngri árum ók Bjarni
eigin vörubifreið á Vörubílastöðinni
Þrótti í Reykjavík og það gerði hann
líka síðari ár ævi sinnar. En um
miðbik ævinnar átti hann og rak
Kaffivagninn við Reykjavíkurhöfn,
allt frá því um miðjan fjórða áratug-
inn og til þess tíma, að hann tók
að sér rekstur Verkamannaskýlisins,
verður metið til fulls það hlutverk
sem þeir sinntu í þágu hinna dreifðu
byggða landsins. Einn þeirra sem
viðstaddur var þessa athöfn var Sig-
urgeir Frímann Jónatansson fyrrver-
andi landpóstur sem í dag er kvadd-
ur hinstu kveðju eftir langan og
gifturíkan æviferil.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast Sigurgeirs og þakka
honum fyrir allt sem hann veitti mér
þann tíma sem við urðum samferða
á vegferð lífsins.
Þegar kynni okkar Sigurgeirs
hófust var hann orðinn hálfáttræður
eða kominn á þann aldur þegar flest-
ir eru sestir í helgan stein, en Sigur-
geir átti þá eftir að vera meira en
áratug á vinnumarkaðnum. Það sem
fyrst vakti athygli mína í fari Sigur-
geirs var ótrúleg lífsorka, dugnaður
og seigla. Honum var lífsnauðsyn
að hafa eitthvað fyrir stafni og fann
sér stöðugt ný verkefni að fást við.
Sigurgeir var, þegar kynni okkar
hófust, hættur búskap á Skeggja-
stöðum fyrir meira en áratug, en
jörðina átti hann og nokkrar skepn-
ur. Ég átti þess tvisvar kost að vera
með Sigurgeir norður á Skeggja-
stöðum og aðstoða hann bæði í smöl-
un og við girðingavinnu. Þá skynjaði
ég glöggt hve afburðagóður verk-
maður Sigurgeir var og mátti stund-
um hafa mig allan við að fylgja
honum eftir. Það var mikil gæfa
fyrir Sigurgeir að halda starfsorku
langt fram á gamals aldur, en hann
var orðinn 87 ára gamall þegar hann
hætti störfum endanlega.
Þó að líkamlegt þrek Sigurgeirs
væri með ólíkindum voru þó aðrir
þættir í fari hans sem skiptu meira
máli fyrir þá sem kynntust honum
og nutu samvista við hann. Þar má
sérstaklega nefna þá hlýju sem ein-
kenndi alla hans framkomu og þá
umhyggju sem hann bar fyrir hag