Morgunblaðið - 21.01.1996, Blaðsíða 2

2 B SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
HJÓNIN Sæunn Lúðvíksdóttir og Gunnar Egilsson og börn þeirra,
Hafberg Óskar, Ægir Óskar og Unndís Ósk, mæta saman á tor-
færumótin. Þau búa á Selfossi, en Sæunn er frá Akranesi.
SÆUNN Lúðvíksdóttir var hvergi bangin í frumraun sinni í torfæru i lok síðasta keppnistímabils. Þórð-
ur Gunnarsson, fyrrum íslandsmeistari í flokki götujeppa, hleypur eins og fætur toga á meðan Sæunn
æðir upp eina þrautina. Sæunn vann kvennakeppnina.
Sonum þeirra hjóna líst vel
á málið. Þeir Hafberg
Óskar, 8 ára og Ægir
Óskar, 6 ára eiga báðir
eftirlíkingar úr tré af tor-
færujeppa fjölskyldunnar. Tréjepp-
ana draga þeir stundum á eftir sér
í heimatilbúnum gryfjum á Selfossi
í kapp við á annan tug annarra
áhugamanna á svipuðum aldri.
Þeir mæta á hvert torfærumót með
foreldrum sínum ásamt yngstu
systur sinni, Unndísi Ósk, 10 ára.
Elsta systirin, Margrét Ósk, fylgist
spennt með líka. „Við gætum ekki
tekið þátt í torfærunni, nema af
því öll fjölskyldan er á hvolfi í þessu
með okkur. Eiginkonan hefur stað-
ið á bakvið mig þau fjögur ár sem
ég hef keppt og nú er hennar tími
kominn," sagði Gunnar í samtali
við blaðamann, sem sótti þau heim
á Selfossi.
Öll bera börn þeirra hjóna milli-
nafnið Ósk eða Óskar. Skýringin
er einföld. Þeim fannst fólk alltaf
vera að tala um þetta eða hitt
„slysabarnið" og vildu því kalla öll
sín börn óskaböm. Þau hjónakom
segja gott að ala börn upp á Sel-
fossi, en Sæunn er virk í bæjarmál-
um, hún þjálfar krakka í sunddeild
Selfoss og er í skólanefnd staðar-
ins.
Skipstjóri og torfærukappi
Gunnar er skipstjóri á Páli ÁR
401, 300 tonna báti sem gerður
er út frá Þorlákshöfn. Menn úr
ólíkustu atvinnugreinum hafa tekið
þátt í torfæru síðustu ár. Margir
bifvélavirkjar, en einnig tannlækn-
ir, bændur og bændasynir, iðnrek-
endur og framkvæmdastjórar. Þótt
Gunnar sé eini skipstjórinn í hópn-
um þá kveður hann áhuga sjó-
manna á torfærunni mikinn. í 25
ár hefur þessi íþrótt verið að þró-
ast og nú hyllir undir að hún fái
viðurkenningu á erlendri grund,
þar sem Eurosport sjónvarpsstöðin
hefur ákveðið að sýna frá öllum
mótum sumarsins.
Gunnar byijaði að keppa á Wil-
lys jeppa, sem stendur nú á hlað-
inu, fullbúinn sem fjallajeppi, ekki
keppnistæki. í skemmu skammt
undan er hinsvegar torfæmtæki
þeirra hjóna, sem þau festu kaup
á fyrir nokkmm árum. Jeppi sem
þeir Ámi Kópsson og síðar Ámi
Grant unnu sér hylli landans á.
„Það voru vissulega gerðar kröf-
ur til mín eftir að ég keypti þennan
jeppa. Ég þurfti að smíða hann upp
og í dag eru bara dempararnir og
gormamir eftir úr upphaflega jepp-
anum, jú og smáhluti grindarinnar.
Allt annað hefur verið endurnýjað
eftir ýmsar byltur og uppákomur
síðustu ár,“ segir Gunnar. „Reynd-
ar þurftum við að lagfæra ýmislegt
eftir ævintýri sem konan mín lenti
í fyrir skömmu vegna sjónvarps-
upptöku. Hún hvolfdi jeppanum og
skemmdi talsvert. En hvorki ég né
aðstoðarmennirnar erfum það við
hana.“ Sæunn greip hér inn í, hátt
og snjallt. „Þetta er ekkert meira
axarskaft en hjá þér fyrstu ár-
in ... Ég þarf tíma til að læra líka.
Ég kann ekki alveg á „on-off“ takk-
ann ennþá,“ sagði Sæunn.
Það munaði minnstu í fyrra að
Sæunn leggði reynda karlkyns
keppendur að velli í aukakeppni
sem fram fór i Jósepsdal í lok
keppnistímabilsins. Þá vann hún
kvennakeppni og var í foiystu í
keppni við karla sama dag fyrir
síðustu braut. „Þá var ég of kapps-
full við að reyna komast upp ein-
hvem hól, í stað þess að aka í kring-
um hann í lokaþrautinni. Endaði
þetta með veltu og ég glopraði for-
ystunni niður. Það hefði verið gam-
an að vinna karlana, sem sjálfsagt
eiga erfítt með að tapa fyrir konu.
Það verður fróðlegt að sjá hvort
ég á eitthvað erindi í þá bestu í
sumar,“ sagði Sæunn. Gunnari var
heitt í hamsi á meðan Sæunn keppti
og hvatti hana mjög. Um tíma leist
honum þó ekki á hörku konu sinnar
við stýrið og hóf að draga úr lýs-
ingarorðnum. Vildi fá hana til að
slaka á gjöfínni. Aðstoðarmenn
þeirra hjóna tóku á það ráð að bera
Gunnar burt frá jeppanum og létu
geyma hann upp í hlíð meðal áhorf-
enda á meðan hún lauk einni þraut-
inni.
Torfæruökumaður þarf að slást
við mörg hundruð hestöfl, þegar
torfærujeppa er beitt upp hrikaleg
börð og erfiðar brekkur. Sæunn
kvað það ekki há sér að vera kona,
hvorki hvað afl né kjark varðar. „Ég
tel mig eiga jafnmikla möguleika
og karlarnir. Ég hlýt að geta lært
þetta eins og þeir. Mér finnst sum-
um ökumönnum fara lítið fram
' milli ára. Ég held að það breyti litlu
að vera kona, hvorki til hins betra
né verra. Eini munurinn verður
kannski sá að ég skríð varla undir
jeppann til viðgerða, enda tel ég
að ökumaður eigi helst ekki að
koma nálægt viðgerðum. Það trufl-
ar bara einbeitinguna,“ sagði Sæ-
unn.
Flaug hærra en flaggstöngin
„Mér fínnst fyndið að sumir öku-
menn hafa spurt mig hvort ég
ætli virkilega að láta konuna keyra.
Ég læt hana hvorki eitt né neitt.
SÆLTNN velti jeppa sínum I sinni fyrstu keppni,
STRÁKARNIR með föður sínum á torfærumótinu í Jósepsdal. Þeir
fylgjast með þeim bestu, en aka svo eigin ökutækjum inn á milli.
Stutt er í að þeir fái nákvæmar eftirlíkingar af jeppa föður síns.
Hana langar sjálfa að keppa og
ég styð hana heilshugar," sagði
Gunnar sem hafði staðið við elda-
vélina að baka pönnukökur, en
Sæunn tók nú við því hlutverki.
Kannski lýsandi dæmi um sam-
skipti þeirra innan sem utan heimil-
isins og í kringum torfæruna.
„Hvar eru strákarnir?" spurði
Gunnar skyndilega. „Ætli þeir séu
ekki með jeppana sína í mýrinni,“
svaraði Sæunn að bragði. Það er
ekki óalgengt eftir torfærumót á
sumrin að 15-20 strákar safnist
saman með heimatilbúna jeppa í
mýri skammt frá heimili þeirra. Þá
leggja þeir brautir og reyna með
sér á jeppum úr tré, og dómari
sker úr um hver stendur sig best.
„Það hefur oft verið grátur og
gnístran tanna eftir svona keppni,
þegar strákunum okkar hefur fund-
ist akstur þeirra rangt dæmdur.
Slíkt gerist líka stundum hjá alvöru
torfæruköppum, þó tárin séu
kannski ekki til staðar hjá þeim
eldri.
Guttarnir hafa ósjaldan komið
forugir upp fyrir haus með félögum
sínum og horfa svo á eigin keppni
á myndbandi á eftir. Sumir foreldr-
ar eru ekkert of hrifnir af þessu
uppátæki, sem kostar aukaþvott
reglulega yfir sumartímann. Þetta
er samt betri kostur en að krakk-
arnir liggi yfír myndbandsspólum
og tölvuleikjum, sem tröllríða öllu.
Við erum að láta smíða nákvæmar
eftirlíkingar af okkar keppnistæki,
fjarstýrð leikföng handa strákun-
um, sem þeir bíða spenntir eftir.
Gömlu bílarnir eru orðnir lasnir
eftir ófá flug yfír kansteinana hér
í götunni“, sagði Sæunn.
Nýsmíði dýr kostur
Flug er nokkuð sem fjölskyldan
þekkir. Bæði mamman og pabbinn
hafa tekið flug í keppni og heljar-
stökk á jeppanum. Gunnar flaug
hreint hrikalega hátt í keppni á
Akranesi fyrir tveimur árum, fjóra
metra beint upp í loft og lenti
harkalega. „Ég kom á mikilli ferð
að barði, sló af, en ekki nóg og
jeppinn þeyttist á loft upp, mun
hærra en ég hafði ætlað. Þegar ég
horfði svo skyndilega niður á flagg-
stöngina og fólk við hliðina á henni,
varð ég logandi hræddur. Ég pass-
aði að gefa allt í botn í lending-
unni, svo jeppinn sporðreistist ekki.
Ég slapp með skrekkinn, fékk smá-
hálsríg á eftir. Núverandi íslands-
meistari, Haraldur Pétursson,
flaug síðan 10 sentimetrum hærra.
Ég held að það sé Ieikur sem ekki
verður endurtekinn. Til þess eru
tækin of dýr.“