Morgunblaðið - 26.01.1996, Blaðsíða 5
4 B FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LIF
FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 1996 B 5
DAGLEGT LÍF
ANNA Rós og
Þórey á þjóðhá-
tíðinni á Þing-
völlum árið
1974.
INGIBJÖRG
Sólrún og
Oddný prúð-
búnar á leið á
árshátíð árið
1971.
ANNRÍKI, ágreiningur, samkeppni, mis-
skilningur og öfund eða afbrýöisemi auk
alls konar mannlegra breyskleika eiga
trúlega stóran þátt í aö rjúfa mörg vináttu-
tengslin. Þótt kunningjar og skammtíma-
vinir séu á hverju strái á lífsleiöinni er
taugin til æskuvinanna oft sú rammasta;
taugin sem ekki brestur þótt ýmislegt
bjáti á.
Æskuvinirnir eru oft andlegir vinir. Vin-
átta þeirra byggist á áralangri samveru
og samfylgd gegnum súrt og sætt. Gagn-
kvæmt traust einkennir vináttuna. Þeir
viröa góöa eiginleika hvor annars, um-
bera þá slæmu og geta sagt hvor öörum
hvaö betur mætti fara án þess að leggja
vinskapinn aö veði. Manngeröin, skap-
geröin og persónan sjálf vega þyngst, en
ólíkar jafnt sem líkar manneskjur geta
tengst andlegum vináttuböndum.
Daglegt líf ræddi viö nokkrar æskuvin-
konur um vináttuna og tryggöina, æskuna
og uppvaxtarárin, leiki og störf, lífiö og
tilveruna og ýmislegt þar á milli. Fjar-
lægöir og stundum ólíkt lífshlaup virðist
ekki hafa breytt vináttunni í áranna rás.
í FERMINGARVEILSU Soffíu árið 1967.
F.v. Björg, Soffía, Þorgerður.
Þær þurfa ekki að tala saman á hverjum
degi til aö fá staöfestingu á vináttunni.
Þær skynja viöbrögð, tilf inningar og hugs-
anir hver annarrar án margra oröa og
útskýringa. Þær eru andlegar æskuvin-
konur. I
Valgerður Þ. Jónsdóttir
Morgunblaðið/Ásdis
ÞOREY Bjarnadóttir og Anna Rós Bergsdóttír.
verið sérstök dyggðablóð sem ungl-
ingar. Þeim er minnisstætt þegar
þær fóru í sumarbústað með foreldr-
um Þóreyjar og aðalmálið var að
stelast til að reykja. „Þegar við kom-
um inn í bústað eftir að hafa verið
að púa bak við hól, fór einhver að
tala um mikla reyrlykt, okkur heyrð-
ist sagt reyklykt og fengum óviðráð-
anlegan skjálfta í hnén af hræðslu."
Þórey er hrifin af hversu Anna
Rós kemur vel fyrir sig orði og er
ófeimin að tala yfír hóp, sjálf segist
hún ekki gera slíkt nema tilneydd.
„Anna Rós er gagnstætt mér ákaf-
lega skipulögð manneskja og kemur
miklu í verk á skömmum tíma,“ seg-
ir Þórey. Anna Rós fellst ekki alls
kostar á lýsinguna, segir Þóreyju
hörkuduglega en viðurkennir að hún
geri ýmislegt í
„skringilegri"
röð. „Eg held við
séum andlega
skyldar. Við skilj-
um hvor aðra og
þurfum aldrei á
löngum útskýr-
ingum að halda
hvor hjá annarri.“
Framtíðar-
draumar
brugðust
Þórey hætti við
að verða bóndi,
hóf nám í lög-
fræði, hætti, en
krækti sér þó í
eiginmann úr
deildinni. Þau
eiga tvær dætur,
en Anna Rós og
eiginmaður þijár.
Dæturnar fimm eru á svipuðum aldri
og miklar vinkonur eins og mæðurn-
ar. Draumur Önnu Rósar um að
verða búðarkona í gjafavöruverslun-
inni Hraunbúð, sem var í bflskúr á
Hrauntungunni, varð að engu enda
segist hún hafa gert sér snemma
grein fyrir að þar hefði hún haft lít-
il mannaforráð.
Anna Rós bjó í nokkur ár í Bolung-
arvík og síðar í Englandi. Þótt fjar-
lægðir hafi skilið vinkonurnar að um
árabil á fullorðinsárum rofnuðu ekki
vinatengslin. Þeim fannst alltaf sem
þær hefðu hist í gær, enda segjast
þær eiga margt sameiginlegt utan
hestamennskunnar og umræðuefnin
séu óþijótandi.
Æskuheimili
beggja höfðu mikið
aðdráttarafl
ur, skiptust á sérvéttum og fóru í
alls kyns ævintýraleiki út um alla
móa. Barbie-dúkkan var komin til
sögunnar, en hjá þeim var hún eng-
in stássdama heldur hestakona.
Hestamennskan tengdi þær mikið
saman og gerir enn. Þórey var öllu
áhugasamari og var ákveðin í að
verða bóndi með marga hesta þegar
hún yrði stór. Á unglingsárunum vék
áhugi Önnu Rósar á hestum fyrir
strákum. „Eyju fannst ekki mikið til
um guttana, sem ég leit hýru auga.
Hún hélt áfram í hestamennskunni
með pabba mínum meðan ég var að
pjattrófast í bænum. Eyja varð helst
hrifin af strákum ef þeir sátu fallega
hesta.“ Þessari staðhæfingu á Þórey
bágt með að mótmæla, en segir
draumaprinsana sína einkum hafa
verið þá sem hún var viss um að
þurfa aldrei að standa augliti til
auglitis við.
Önnur dekurdúkka,
hln skyldum hlaöin
Þórey á þrjú systkini, sem eru
mun yngri en hún, en Anna Rós á
tvo eldri bræður. Þær segjast hafa
fengið ólíkt uppeldi, Anna Rós hafi
verið dekurdúkka á sínu heimili, en
Þórey haft ákveðnum skyldum að
gegna. „Ég þurfti ekki að hugsa um
neitt nema rassinn á sjálfri mér og
var óttaleg skotta, en Eyja var ábyrg
og fullorðinsleg, alltaf að hjálpa
pabba sínum í vinnunni og fleira og
fleira,“ segir Anna Rós.
Ekki segjast vinkonumar hafa
ANNA Rós Bergsdóttir, kenn-
ari, og Þórey Bjamadóttir,
sölustjóri, hafa verið vinkon-
ur í hartnær þijátíu ár, eða
frá því þær voru fímm og sex ára. Á
þeim ámm var Hrauntungan í Kópa-
vogi morandi af krökkum á öllum
aldri. Stelpumar voru fjölmennari og
smám saman löðuðust Anna Rós og
Þórey hvor að annarri. Ekki þó vegna
eiginleika og mannkosta í byijun,
heldur vegna þess að heimili hvorrar
hafði ómælt aðdráttarafl fyrir aðra.
Önnu Rós fannst heimili Þóreyjar
með afar útlensku yfirbragði og
margt kom henni þar framandi fyrir
sjónir. „Foreldrar Eyju voru korn-
ungir og mamma hennar angaði allt-
af af rosalega góðri ilmvatnslykt.
Þar að auki átti hún Carmen-rúllur
og á heimilinu voru saltstangir jafn-
an í silfurbikar á stofuborðinu. Mér
fannst allt óskaplega fínt og fágað.“
Pabbl í reiðbuxum
Áður en Þórey kom inn á heimili
Önnu Rósar hafði hún lengi haft
augastað á föður hennar. „Hann var
oft í reiðbuxum og það fannst mér
vita á gott, enda hef ég verið með
ólæknandi hestadellu frá því ég man
eftir mér. Mér leið strax vel á heimil-
inu og ekki spillti að mamma hennar
bakaði bestu pönnukökur í heimi.
Allt var svo íslenskt og heimilislegt.
Ég skildi ekkert í Önnu Rós sem
nöldraði yfir að aldrei væri annað
en súrmatur og aðrir þjóðlegir réttir
á borðum heima hjá sér.“
Ekki leið á löngu þar til pabbinn
í reiðbuxunum fór að leyfa stelpun-
um að koma upp í hesthús. Þangað
löbbuðu þær marga kílómetra í stór-
um stígvélum og með nesti í poka.
Ef hentugir bamahestar voru ekki
til reiðu kom pabbi Önnu Rósar vin-
konunum fyrir á hnökkum ofan á
heyböggum og þótti þeim það betra
en ekkert.
Anna Rós segir að Þórey hafí átt
kúnstuga ömmu frá Akureyri. „Mér
fannst amma Eyju eins og persóna
úr ævintýri. Hún kom stundum í
heimsókn og stjórnaði leikjum
krakkanna í götunni af mikilli rögg-
semi og skipaði
löggunni stund-
um að loka göt-
unni þannig að
við gátum rennt
okkur óhindrað á
sleðum. Hún lét
alla dansa konga
og sitthvað fleira.
Einu sinni sendi
hún okkur í
KRON að kaupa
ís og ávexti. Við
vorum náttúrlega
voða glaðar og
byijuðum að
háiha í okkur, en
þá tók við stíf
kennsla í borðsið-
um.“
Þórey er ekki
frá því að Anna
Rós sé dálítil
frekja og stjóm-
söm að eðlisfari. „Þess vegna gerðist
ég kennari,“ segir Anna Rós og
bætir við að hún geti rifist við flesta,
en sé lífsins ómögulegt að rífast við
Þóreyju. „Ég man ekki eftir mörgum
skiptum sem gáfu tilefni til slíks.
Eyja fer leynt með frekjuna, hún
kann ekki að rífast, fer bara í burtu
ef henni mislíkar og ræðir málin
seinna."
í sameiningu reyndu þær stöllur
að stjórna þriðju vinkonunni, sem
þær töldu líklega til að láta vel að
stjóm. „Hún var lítil og mjó og
nokkrum ámm yngri. Þótt hún væri
skemmtileg var hún svo mikill fylu-
púki að við réðum ekkert við hana.“
Eins og telpn'a var háttur, léku
Anna Rós og Þórey sér með dúkkulís-
Morgunblaðið/Ásdís
ÞORGERÐUR Gylfadóttír, Soffía Egilsdóttir og Björg Cortes.
BOGGY, GERÐA OG SOFFA
Nýir vinahópar
breyttu engu
um vinskapinn
HVORT sem þeim var ljúft eða
leitt þurftu vinkonumar og
eldri systur Bjargar Cortes,
Þorgerðar Gylfadóttur og
Soffíu Egilsdóttur, að passa þær yngri.
Hver með sína litlu systur og hvert
sem þær fóm urðu stóru stelpumar
að dröslast með þær litlu í bamavögn-
um, í kermm og síðan í eftirdragi.
Böggý, Gerða og Soffa, eins og þær
vom kallaðar, muna því varla eftir sér
án þess að önnur hvor hinna eða báð-
ar hafí verið í grenndinni.
Auk þess sem eldri systur þeirra
vom vinkonur vom mömmumar vin-
konur og fjölskyldumar bjuggu
steinsnar hver frá annarri í Hófgerði
og Holtagerði í Kópavogi. „Við vomm
alltaf þijár saman og áttum það aldrei
til að draga okkur tvær saman og
hafa eina út undan,“ segja Böggý,
Gerða og Soffa og minnast þess varla
að á fjörutíu ámm hafi kastast i kekki
milli þeirra. Þær vom smeykar við
hrekkjusvínið í hverfinu, en að öðra
leyti segja þær að allt hafi farið fram
með friði og spekt við ljúfa leiki, glens
og gaman.
Áglrntust hælaháa frúarskó
Kirkjuholtið var helsta leiksvæðið
og þar ráku vinkonumar myndarbú.
Kópvogskirkja var í byggingu og
vinnupallarnir freistuðu stelpnanna.
Upp á einum þeirra man Þorgerður
eftir sér sjö ára gamalli, grátandi af
lofthræðslu í hælaháum krókódíla-
skóm af mömmu Bjargar. Björg stóð
niðri og orgaði á Þorgerði að passa
skóna. „Mamma átti óvenju mikið af
fínum skóm, sem við höfðum mikla
ágimd á og vomm alltaf að „fá lán-
aða“. Ef ég datt og hmflaði mig fór
ég aðallega að skæla ef ég hélt að
skómir hennar mömmu hefðu risp-
ast,“ segir Björg og bætir við að þær
stöllur hafi þó alla jafna ekki tekið
eigur annarra traustataki, enda hafi
þær verið einstaklega hlýðnar og ró-
Iegar.
Soffía tekur í sama streng. „Eftir
á að hyggja finnst mér svolítið merki-
legt að helsta skemmtun okkar var
að lesa saman. Við lásum heima hjá
mér, fómm í dúkkuleik heima hjá
Böggý, og þar sem Gerða átti svo
margar systur, völsuðu hinir krakk-
arnir í hverfinu um heima hjá henni.“
Soffía á tvö eldri systkini og Björg
eina eldri systur. Þorgerði fannst
gott að vera í rólegu umhverfi heima
hjá vinkonum sínum. Þar segir hún
að hafi verið dekrað við þær og varla
brugðist að mamma Soffíu hafi kom-
ið, færandi hendi, með mjólk og kök-
ur á bakka þegar þær voru að lesa.
Hún gerði líka árangurslitlar tilraunir
til að fá þær til að fara út að leika.
Undir súð heima hjá Björgu undu þær
sér í dúkkuleik. Soffíu og Þorgerði
ber saman um að Björg sé snyrtileg-
ust þeirra þriggja og hafí því stundum
sett ofan í við vinkonur sínar ef henni
þótti þær ekki ganga nógu vel um
undir súðinni. „Þótt Björg sé ekki
stjómsöm gat hún verið afar ábúðar-
mikil ef henni fannst við ekki bijóta
dúkkufötin nógu vel saman. Þá stillti
hún sér upp og sagði: „Jæja, þá er
þetta búið í dag. Nú förum við út að
leika.““ Ýmsir aðrir frasar rifjast upp
fyrir Soffíu, til dæmis: „Pant fyrst,
pant önnur“ .. . og loks með afar
dræmri og þungbúinni röddu:....ég
vil ekki alltaf vera síðust." „Gerða
var alltaf fyrst, enda ákveðnust, síðan
kom ég, ekki alveg eins snögg, og
loks Björg, sem jafnan var hæglátust.
Prúðar og vel upp aldar
Ekki muna vinkonurnar eftir alvar-
legum skammarstrikum frá æskuár-
unum. „Við hljótum að hafa verið
afskaplega prúðar og vel agaðar,
enda vomm við aldar upp í að virða
ákveðnar reglur. Raunar stálumst við
stundum niður í fjöm til að veiða
marhnúta. Ekki komst upp um athæf-
ið fyrr en ein okkar var svo óheppin
að krækja öngli í puttann. Hún þurfti
að beiðast ásjár starfsmanns í verk-
smiðjunni ORA, sem var í næsta húsi,
og þá var ekki að sökum að spyija.
Gagnstætt Þorgerði, sem átti úti-
vinnandi foreidra, ólust Björg og Soff-
ía upp við dæmigert mteðraveldi;
mamma heima og allt í föstum skorð-
um. Þegar ein vinkonan varð veik var
föst venja að hinar bönkuðu upp á,
færðu sjúklingnum gjöf og fengu að
setjast á rúmstokkinn stundarkorn.
Þær hættu að vera saman á hveij-
um degi þegar Björg, ellefu ára, flutt-
ist til Reykjavíkur og Soffía nokkram
árum síðar. Nýjar vinkonur og ólíkur
vinahópur breytti engu um vinskap-
inn. Þær héldu áfram að hittast reglu-
lega og segja hver annarri frá sínum
hjartans málum og daglega amstri.
Auk þess töluðu þær um allt milli
himins og jarðar, enda áhugamálin
mörg og oft sameiginleg.
Allar ætluðu þær að verða hjúkr-
unarkonur þegar þær yrðu stórar,
gifta sig og eignast börn. í þeim mál-
um vora þær samstiga; giftust um
svipað leyti og eiga nú samtals átta
böm, Björg tvö, Soffía þtjú og Þor-
gerður þijú. Eftir Kvennaskólann fór
Björg í hjúkmnamám, en er nú að
ljúka BS-gráðu í fræðunum. Þegar
Soffía gat verið lausari við heima dreif
hún sig í Háskólann og er nú að ljúka
BA í sálfræði og afla sér starfsrétt-
inda í félagsráðgjöf. Þorgerður, sem
er skrifstofustjóri, tók stúdentspróf frá
öldungadeild VÍ eftir að börnin kom-
ust á legg og langar í sagnfræði- eða
íslenskunám í framtíðinni.
Elns og kærlelksríkt
systrasamband
Unglingsárin liðu átakalaust og
vandræðalítið. Þorgerður var sú eina
sem skemmti sér eitthvað að ráði.
Móðir Bjargar hafði þungar áhyggjur
af dóttur sinni því stúlkan var svo
róleg í tíðinni „... enda sat ég allar
helgar heima og pijónaði þar til ég
var nítján ára,“ segir Björg. Soffía
var einnig lítið hneigð fyrir skemmt-
analífið, en minnist þess ekki að hafa
pijónað mikið á þessum árum.
Sumarvinnan í Noregi er Soffíu og
Þorgerði minnisstæð. Þær vom átján
ára og segjast hafa tekið út mikinn
þroska við að þurfa að standa á eigin
fótum. „Hins vegar voram við karl-
kyns vinnufélögum okkar til lítils
yndis, því þeir áttu von á hressari
stúlkum frá íslandi. Björg kom óvænt
í heimsókn og dvaldi í þijár vikur.
Umgengni okkar í herberginu fór
mjög fyrir bijóstið á henni og lét hún
verða sitt fyrsta verk að taka til og
halda smá tölu um snyrtimennsku.“
Um árabil bjó Björg i Svíþjóð, Soff-
ía á Stykkishólmi og Þorgerður í
Kópavogi. Sambandið slitnaði aldrei
og var Soffía ötulust við að hóa þeim
saman þegar tækifæri gafst. Á síðari
ámm hafa þær vinkonur oft hist á
laugardagsmorgnum á einhveiju
kaffihúsinu. Einnig hafa þær stund-
um boðið heim til sín systmm sínum,
mæðmm og einni vinkonu mæðra
sinna, sem bjó í nágrenninu og átti
„bara“ stráka.
Björg, Gerða og Soffía segja að
vinátta þeirra byggist á traustum
gmnni og sé eins og kærleiksríkt
systrasamband. Að sumu leyti telja
þær sig hafa mótast hver af annarri,
enda hafi vinátta þeirra á æskuámn-
um verið þungamiðja tilverunnar.
ANNA ROS OG EYJA
M
Onnur skyldurækin
og ábyrgðarfull,
hin flautaþyrill
BÓNDINN Oddný Gunnars-
dóttir á Ytri-Löngumýri í
Húnavatnssýslu og borgar-
stjórínn í Reykjavík, Ingi-
björg Sólrún Gísladóttir, ólust upp
við svipaðar aðstæður í Vogahverfi
á sjötta og sjöunda áratugnum.
Odda og Solla vom þær kallaðar
og léku sér frá þriggja ára aldri
með nýfluttum krakkaskaranum í
brennó, fallinni spýtu og öðrum
útileikjum þeirra tíma. Stundum
drógu þær sig úr hópnum og hurfu
niður í kjallarana heima hjá sér.
Þar höfðu þær búin sín, sinntu
uppeldi „barnanna", mölluðu ýmis-
legt góðgæti af miklum myndugleik
og heimsóttu hvor
aðra að hætti alvöru
húsmæðra.
Andstætt Ingi-
björgu Sólrúnu
hugnuðust Oddnýju
dúkkuleikir betur en
götuleikir. „Solla var
þó líka vel liðtæk í
slíkum leikjum. Mér
fannst hún sóma sér
einstaklega vel í
mömmuhlutverkinu
eftir að hún eignað-
ist rauða dúkku-
vagninn sinn,“ segir
Oddný og viðurkenn-
ir að hafa öfundað
vinkonu sína svolítið
af vagninum, sem
var úr plasti og af
allra fínustu gerð.
Ingibjörg Sólrún
minnist þess að
Oddný hafi átt alls
konar góss frá út-
löndum, meira að
segja Sindy, brúðuna
íturvöxnu, sem þá
var nánast óþekkt
fyrirbæri. „Odda var
alltaf óskaplega fal-
lega klædd. Hún átti
sex bræður og var
því dálítil dekurrófa. Það hefði þurft
frjótt ímyndunarafl til að sjá hana
fyrir sér sem pípulagningamann á
fullorðinsámm.“
Pípulagnir og bústörf
Rúmlega þrítug, eftir að hafa
unnið við ýmis skrifstofu- og lager-
störf, gift sig tvisvar, skilið jafnoft
og eignast tvö börn, ákvað Oddný
að læra pípulagnir, fyrst íslenskra
kvenna. „Þótt ég væri alltaf mikið
fyrir verklega vinnu hafði verknám
ekki hvarflað að mér fyrr.
Ákvörðunin var skyndihugdetta,
sem ég sé ekki eftir. Ég vann við
iðnina í fjögur ár þar til ég gerðist
ráðskona norður í landi. Vinnan var
oft erfið, en ég bæði stæltist og
efldist."
Líkt og í hugþekkum íslenskum
sveitaróman giftist ráðskonan
bóndanum á bænum, sem var kunn-
ingi hennar frá fomu fari.
Núna stjórnar Ingibjörg Sólrún
höfuðborginni, og Oddný, ásamt
bónda sínum, stýrir stóm búi á
Norðurlandi. Þar á bæ er jafnan
mannmargt, enda börnin mörg;
þeirra börn, barnabörn og alls kon-
ar böm, og mikill gestagangur.
Ólíkar að upplagl
Ingibjörg Sólrún fór hefðbundn-
ari leið framan af; lauk stúdents-
prófi, BA-prófi í sagnfræði í HÍ,
hélt til Danmerkur í framhaldsnám,
kynntist mannsefninu og eignaðist
tvo syni. Þótt lífshlaup vinkvenn-
anna sé ólíkt og þær, að eigin sögn,
afar ólíkar að upplagi segja þær
að aldrei hafi borið skugga á vinátt-
una. Þegar Ingibjörg Sólrún er innt
nánar eftir því rifjast upp fyrir
henni að hafa orðið sárgröm út í
vinkonu sína eitt sinn er þær voru
í útilegu á Hornafirði. „Við ætluð-
um að vera í fjóra daga, en þegar
til stóð að fara heim, vildi Odda
endilega vera lengur. Mér fannst
ég eiga allt mitt undir henni og
yfirbyggða rússajeppanum hennar.
Við rifumst heilmikið, ég rauk burt
í fússi, reyndi fyrst að komast á
puttanum en varð að lokum að taka
flug. Hugsanir mínar vom ekkert
sérstaklega hlýlegar á leiðinni."
Ingibjörg Sólrún nennti ekki að
vera móðguð lengi og allt féll í ljúfa
löð. Oddný segir að vitaskuld hafi
sér endrum og sinnum mislíkað við
vinkonu sína, en hvomg sé móðgun-
argjörn og þær geti alltaf rætt
málin. „Við brölluðum ýmislegt
saman í gamla daga. Solla var
skynsöm, dugleg og ábyrgðarfull,
en ég aftur á móti flautaþyrill án
nokkurs markmiðs; mætti í skólann
og rétt þraukaði. Á unglingsámn-
um vomm við uppteknar af að tolla
í tískunni og vera pæjur. Þar sem
tiltölulega vel hefur ræst úr okkur,
get ég upplýst að við fiktuðum við
að reykja og fengum okkur gjarnan
eina rettu, bakvið bflskúrinn heima
hjá Sollu, áður en við fómm í skól-
ann.“
Sjálfstæðlsbröltlð
Ingibjörg Sólrún segir að Oddný
hafi verið meira bráðþroska en hún
og fremur tekið forystuna. „Ég
dáðist að áræði Oddu og fannst
mikið til um hversu djörf og ófeim-
in hún var í samskiptum við strák-
ana. Hún var líka stelpan sem reifst
við kennarana.“
„Solla var hörð af sér, snaggara-
leg, snjöll að svara fyrir sig og lá
ekkert á skoðunum sínum. Hún
lærði alltaf heima, en var þó eng-
inn kúristi. Hún var stelpan sem
þorði að tala á málfundum," segir
Oddný.
Báðar vom uppreisnargjamar,
en segja að sjálfstæðisbröltið hafí
birst með mismunandi hætti. Ingi-
björg Sólrún segist hafa baksað við
að hafa skoðanir á öllu mögulegu
og ómögulegu. „Mitt brölt var
meira í takt við tíðarandann með
kvenfrelsishugsjónina í fyrirrúmi.
Þótt Odda væri fylgjandi þeim
málum, lét hún lítt til sín taka en '
beindi fremur spjótum sínum að
nánasta umhverfi. Hún hefur alltaf
verið sjálfri sér samkvæm, verið
óhrædd við afgerandi breytingar á
högum sínum og kært sig kollótta
um hvað öðram finnst um oft djarf-
tækar ákvarðanir hennar og at-
hafnir. Þessa eiginleika met ég
einna mest í fari hennar."
Oddný segir að skyldurækni og
ábyrgðarkennd Ingibjargar Sól-
rúnar valdi því að hún sé varkár
og lengi að velta fyrir sér málum
áður en hún láti til skarar skríða.
Einlæga vináttu sína telja þær
byggjast að miklu leyti á því að
eiginleikar annarrar bæti hina upp.
Einnig segjast þær skilja hvor aðra
betur vegna náinna tengsla alla
tíð, þær hafi þekkt aðstæður hvor
hjá annarri og séu því aldrei knún-
ar til að miða hegðun og ákvarðan-
ir hinnar við sjálfa sig. Ef eitthvað
beri út af viti þær að auðvelt sé
að sættast vegna fullvissunnar um
að vondur hugur búi þar ekki að
baki.
Fá sameiginleg áhugamðl
Þær stöllur eru fjarri því að vera
alltaf sammála og ef leiklistaráhug-
inn er undanskilinn eiga þær fá
sameiginlegt áhugamál. „Viðhorf
okkar til manna og málefna eru
svipuð, við getum alltaf talað, hleg-
ið og skemmt okkur saman,“ segja
þær og riíja upp ýmsar uppátektir
frá gömlu góðu dögunum í Voga-
hverfí. Til dæmis tóku þær yfirleitt
ljúfmannlega í að passa nágranna-
börnin, enda notuðu þær þá tæki-
færið og drápu tímann við ýmsa
skemmtilega iðju. Tyggjókúlu-
keppni var vinsæl og á einum stað
var baðherbergið svo stórt að þær
gátu notað það fyrir skautasvell
með því að úða raksápu yfir allt.
Oddný segir að erfítt hefði verið
að ímynda sér Ingibjörgu Sólrúnu
sem væntanlegan borgarstjóra þeg-
ar hún var með tyggjó út um allt
andlit og tyggjótægjurnar í hárinu.
Sér hafi þó alltaf verið ljóst að eitt-
hvað yrði úr Ingibjörgu Sólrúnu,
enda stúlkan afar ákveðin. Þótt
pípulagninganám Oddnýjar hafi
komið Ingibjörgu Sólrúnu á óvart,.
varð hún ekkert undrandi á því að
hún varð bóndi, Oddný hefði verið
með græna putta frá unga aldri,
safnað grösum og blómum, legið
yfir framandi grasabókum og enga
ósk átt heitari en að komast í sveit.
Morgunblaðið/EPá _ Morgunblaðið/Ámi Sæberg
ODDNÝ með Brynhildi dóttur sína. INGIBJÖRG Sólrún kýs borgarstjóra.