Morgunblaðið - 28.01.1996, Blaðsíða 14

14 B SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/RAX
BJÖRN fer í loftið daglega ef veður leyfir. Hann segist ekki fljúga nema 15-20 mínútur hveiju sinni og gerir mikið af því að æfa lendingar.
„Eg reyni að komast í loftið á hverjum degi
og flaug bæði í gær og fyrradag/* sagði
Bjöm Guðmundsson flugmaður þegar rætt
var við hann í liðinni viku. Hann er að verða
83 ára og var 54 ára gamall þegar hann
settist fyrst undir stýri á flugvél. Guðni
Einarsson ræddi við Bjöm um lífshlaup
hans og áhugamálið eina - flugið.
Börn Guðmundsson fæddist og
ólst upp að Torfastaðakoti í
Vatnsdal 4. mars 1913. Bæj-
arnafninu var síðar breytt í
Sunnuhlíð. Hann er elstur í hópi sjö
systkina sem öll eru á lífi utan eitt.
Heimilið var barnmargt og aðeins
tíu ár á milli frumburðarins Björns
og yngsta barnsins. Björn var
snemma látinn hjálpa til. Haustið
sem hann var tíu ára var hann að
bjástra við að saga horn af kindar-
hausum. Svo illa vildi til að sögin
hrökk af horninu og fór inn úr
skinninu á vísifingri vinstri handar.
Þótt sárið væri ekki stórt urðu eftir-
köstin slæm. „Fingurinn umturnað-
ist og bólgnaði allur upp,“ segir
Björn. „Svo hljóp ígerðin í mjöðmina
á mér. Það var kaliað á lækni frá
Blönduósi, Kristján heitinn Arin-
bjarnar. Því miður var pensillínið
ekki komið þegar þetta var, þá er
viðbúið að öðruvísi hefði farið.
Kristján var fær skurðlæknir en það
var engin aðstaða til að eiga neitt
við þetta heima og ég ekki talinn
þola flutning. Ég lá allan veturinn,
oft aðframkominn af kvölum. Sem
betur fer man ég minnst af því.
Pabbi átti bágt með að horfa upp
á þetta og geta ekkert gert. Hann
fór um vorið vestur á Hvammstanga
og sótti Ólaf Gunnarsson lækni.
Ólafur vildi strax senda mig suður
á Landakot. Sigurður Björnsson
brúarsmiður sá um að ég fengi ferð
með strandferðaskipi suður og ég
hafði gaman af því ferðalagi.
Svo var ég skorinn upp. Það var
ógurlega mikil ígerð í mjöðminni
og bein orðin ónýt. Eftir skurðinn
var ég settur í gifs og síðar sendur
aftur norður með skipinu. Það
fylgdu skilaboð til pabba um að
btjóta af mér gifsið tiltekinn dag.
Síðan hef ég ekki þurft til læknis
með fótinn. Þetta heppnaðist í
fyrstu umferð og það segir sitt um
færni læknanna sem skáru mig.
Þegar gifsið var tekið af mér kunni
ég ekki lengur að ganga og var
valtur á fótum. Ef ég datt þá bara
sat ég um kyrrt ef enginn var til
að hjálpa mér á fætur.“
Aldrei lasinn síðan
Björn segist hafa lært að lifa
með fötlun sinni og hann hafi aldr-
ei fundið tiltakanlega mikið fyrir
henni. Hann telur það miklu erfið-
ara hlutskipti fyrir fullfrískt fólk
að lenda skyndilega í slysi og fatl-
ast þannig, heldur en að veikjast
ungur og vaxa upp fatlaður. Hann
segir að sér hafi ekki orðið misdæg-
urt að öðru leyti um ævina og hann
sé aldrei lasinn. „Ég hef verið reglu-
samur, ekki smakkað vín undanfar-
in 30 ár - ekki teskeið! Meðan ég
drakk var ég á kendiríi svo lengi
sem ég gat vakað og gubbaði svo
daginn eftir. Síðan ég hætti að
drekka hef ég ekki kastað upp. Ég
hef aldrei reykt og borðað venjuleg-
an mat, fisk og kjöt. Held að það
sé hollast. Ég er hræddur ’um að
unga fólkið sé alveg að fara með
sig á þessum skyndibitum. Þetta
er svo sem bragðgott en ég held
það sé ekki hollt til lengdar."
Akstur af öllu tagi
Þótt Björn geri ekki mikið úr
fötluninni réð hún miklu um starf-
sval hans. Hann gat ekki orðið
bóndi eða unnið líkamlega erfið-
isvinnu en akstur átti vel við hann.
„Ég byijaði að aka vörubíl í vega-
vinnu hjá Zophaníasi Zophaníassyni
á Blönduósi. Um helgar var sett
„boddí“ úr timbri á vörupallinn og
ég fór með fólk á dansleiki í Varma-
hlíð í Skagafirði, fram að Ásbrekku
í Vatnsdal og víðar. Ég beið eftir
fólkinu þar til ballið var búið, en
gat ekkert dansað útaf löppinni, svo
það eru margar brekkur í þessu,“
segir Björn. Hann segir að fólk
hafi gert mikið af því að sameinast
um bíl í ferðir af þessu tagi. Á
sunnudagskvöldum var boddiinu
svo kippt af og bíllinn gerður klár
í vegavinnuna.
Þegar stríðið byijaði voru miklar
framkvæmdir í kringum hernaðinn.
Björn flutti suður 1940 og hefur
búið í Reykjavík síðan. „Ég var svo
heppinn að ná í yndælis konu hér
fyrir sunnan," segir Björn. Konan
hét Kristveig Kristvinsdóttir og hún
lést fyrir tveimur árum. Þau Björn
eignuðust fimm börn og eru fjögur
þeirra á lífi.
Fljótlega eftir komuna suður
keypti Björn sér vörubíl og fór að
vinna við að aka rauðamöl úr Rauð-
hólum í Reykjavíkurflugvöll. Greitt
var fyrir hveija ferð og fóru sumir
bílstjórar mikinn til að hafa sem
mest upp. „Það var mikill hasar í
þessu,“ segir Björn. „Við Björn
Pálsson, síðar flugmaður, fórum
öðruvísi að. Við slepptum því að
fara heim í mat og stóðum eftir