Morgunblaðið - 31.01.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 31. JANÚAR 1996 31
RÍKHARÐ ÓTTAR
ÞÓRARINSSON
+ Ríkharð Óttar
Þórarinsson,
starfsmaður í
Breska sendiráðinu,
var fæddur í Kefla-
vík 26. júlí 1944.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans 23. janúar
sl. Foreldrar hans
voru hjónin Þórar-
inn Guðmundsson
leiksviðsmaður,
fæddur 2.5.
dáinn 11.8. 1991, og
Fanney Guðmunds-
dóttir húsmóðir,
fædd 15.11. 1910, dáin 5.6.1980.
Systkini Ríkharðs voru María
Erla, fædd 2.10. 1931, dáin 21.6.
1934, Guðmundur Þ., fæddur
21.6. 1933, dáinn 15.8. 1933,
Þórhallur E., fæddur 2.6. 1935,
og Þóra Hafdís, fædd 30.5.
1938. Ríkharð kvæntist 5.6.
1965 Kristínu Breiðfjörð Krist-
mundsdóttur, fædd 18.9. 1944 á
ísafirði. Foreldar hennar eru
Kristmundur Breiðfjörð
Bjarnason, áður bifreiðasljóri,
fæddur 24.1. 1914, og Kristín
Bjarney Ólafsdóttir, ljósmóðir,
fædd 21.2. 1922.
Rikharð og Kristín
eignuðust 3 börn.
Þau eru: 1) Krist-
mundur Breiðfjörð,
fæddur 18.9. 1965,
kvæntur Ernu Sylv-
íu Arnadóttur, fædd
29.1. 1968. Þeirra
synir eru Arni
Hrafn, fæddur 30.3.
1993 ,og Elvar Ingi,
fæddur 16.9. 1994.
2) Kristín Ósk, fædd
9.7. 1968, hennar
maki er Gunnar Þór
Högnason, fæddur
1965. 3) María Erla, fædd
1975.
Ríkharð bjó til 6 ára aldurs
í Keflavík, er hann fluttist með
foreldrum sínum til Hafnar-
fjarðar og síðar til Reykjavíkur.
Hann fór snemma til sjós,
seinna réðst hann til Þjóðleik-
hússins sem leiksviðsmaður.
Síðustu 12 árin hefur hann ver-
ið starfsmaður hjá Breska
sendiráðinu.
Útför Rikharðs fer fram frá
Breiðholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
HANN tengdafaðir minn er látinn.
í gegnum tíðina hef ég oft skrifað
honum nokkrar línur. Eins ætla ég
að gera nú. Hugurinn kallar fram
ótal minningar. Tíminn mun milda
þær og gera ljúfar, en í dag eru þær
svo sárar.
Betri tengdaföður gat enginn ósk-
að sér. Hann var vakinn og sofinn
yfir velferð minni frá fyrsta degi,
sem og annarra í fjölskyldunni. Hann
var aldrei áhorfandi að lífi okkar,
heldur virkur þátttakandi í öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur. Hann
hafði brennandi áhuga á því sem við
gerðum dag frá degi, hversu smátt
sem það nú var. Eg átti í honum
mikinn félaga og vin, sem ég sakna
sárlega, eins og fjölskyldan öll. Hann
átti svo auðvelt með að slá á létta
strengi og gera grín að hversdags-
leikanum þegar svo bar við, ekki
síður en taka á vandamálunum þeg-
ar þau komu upp.
Litlu afastrákarnir skilja lítið hvað
um er að vera. Þeira sakna hans
sárlega en vita ekki hvað dvelur
afa. Við eigum margar sögur að
segja þeim þegar fram líða stundir.
Allt þetta bar svo brátt að og
gerðist svo snögglega. Með tímanum
sættumst við á fjarveru hans og vit-
um að hann er með okkur. Minning
hans mun alltaf lifa með okkur og
leiða gegnum komandi tíma. Hvíl
hann í friði.
Erna Sylvía.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgrimur I. Hallgrímsson.)
Þetta ljóð skáldsins hefur leitað á
huga okkar síðustu daga, eftir að
okkur bárust þær sorgarfregnir að
tengdasonur okkar hafði fengið
hjartaáfall sem hann lést af fjórum
dögum síðar. Þegar við horfum til
baka þá minnumst við allra góðu
stundanna sem við áttum saman,
því hann var mjög hugsunarsamur
við okkur og sér eldri. Hann var
einstakur við sína foreldra og ekki
síst þegar jiau misstu heilsuna. Það
var aðdáunarvert.
Haddi, eins og við kölluðum hann,
var mikill heimilisfaðir og hugsaði
vel um sína fjöískyldu og naut sam-
veru með eiginkonu og börnum.
Þegar tengdabörnin komu til sög-
unnar, tók hann þeim opnum örmum
og litlu sonarsynirnir voru sólargeisl-
arnir í lífi hans. Við minnumst þess
að sunnudaginn áður en þetta dundi
yfir, komu þau hjónin akandi upp á
Akranes í heimsókn til okkar með
eldri sonarsoninn. Og hér áttum við
ánægjulega stund saman. Hann
hafði haft orð á því við okkur, að
langt væri síðan við sáumst síðast,
en það var nú ekki langur tími, því
við vorum hjá þeim og börnum þeirra
um síðustu jól. Þetta lýsir best hug-
ulsemi hans.
Þú ert eins og náttúran vildi, að þú værir
vöxt þinn hindraði aldrei neinn.
Allir vegir voru þér færir,
viljinn sterkur og hreinn.
Þrunginn krafti, sem kjarnann nærir,
klifrar þú djarfur og einn,
léttur í spori, líkamsfapr.
Lund þín og bragur er heiðskir dapr,
frjálsbomi fjallasveinn.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Kiddý, Bubbi, Kristín Ósk,
María Erla, Erna, Gunnar og barna-
börn. Guð styrki ykkur öll.
Tengdaforeldrar.
Hvað er unnt að segja þegar
maður hefúr misst bezta vin sinn
fyrir fullt og allt?
Þessi örfáu orð eru í minningu
Ríkharðs Þórarinssonar, hins sann-
kristna manns sem lifði og starfaði
samkvæmt þeirri kenningu sem
prédikuð er, og okkur hinum lægri
mennsku mönnum er ætlað að lifa
og starfa eftir.
Á þessum síðustu dögum, þegar
fólk hugsar eingöngu um eigin hags-
muni, fjármunalegan hagnað og
kærir sig kollótt um vini og granna,
og ýtir öllum til hliðar, stóð Rikki
(eins og við öll kölluðum hann) upp
úr eins og viti; leiðarljós fyrir með-
bræður sína sem ráfuðu um í myrkri
vanþekkingar og lýsti þeim með
góðu fordæmi öðrum til eftirbreytni.
Hann var harðduglegur, heiðarlegur,
ætíð hjálpfús og síbrosandi. Hann
skilaði fullum mæli fyrir þau laun
er hann uppskar, og erum vér þess
fullviss, að skarð það, er hann skilur
eftir, verði erfitt að fylla hér á þess-
ari jörð - ef það er þá mögulegt.
Yngsti sonur minn og ég höfum
ríka ástæðu til að vera Rikka og
konu hans, Kristínu, mjög þakklát.
Þau hjálpuðu mér á erfiðleikatímum
í lífi mínu og veittu mér stuðning
og kærleik þegar ég þurfti á því að
halda.
Sjálf færði ég hina æðstu fórn
fyrir tæpum tveim árum, þegar það
versta sem getur hent nokkurt for-
eldri henti mig þá er ég missti minn
ástkæra son mjög skyndilega. - Líf-
ið verður aldrei hið sama á ný, en
með ást og stuðningi frá slíkum vin-
um hefur okkur tekist að lifa þetta
af og halda áfram.
Ég hugsa sem svo, að sonur minn
ásamt fjölskyldu sinni og ættingjum
hafi beðið eftir Rikka er hann kom
yfir móðuna miklu. Vonandi halda
þeir báðir áfram sínum venjubundnu
prakkarastrikum handan við huluna.
Þeir voru frímúrarabræður og
áttu margt sameiginlegt. Báðir voru
þeir skínandi fordæmi síns kynstofns
og grundvallarreglna.
Kristín, Kristín Ósk, María Erla
og Kristmundur, kærieiksríkar
hugsanir okkar eru með ykkur á
þessum degi.
Babs og Helgi.
Andlát Ríkharðs Óttars Þórarins-
sonar hinn 23. þessa mánaðar var
óvænt og bar brátt að. Hann veikt-
ist skyndilega á heimili sínu að kvöldi
þess 18. og komst ekki til meðvit-
undar eftir það. Hann varð ekki
nema 51 árs gamall, hann Rikki,
eins og við kölluðum hann, frænd-
fólkið hennar Kiddýjar, frá því hann
kom í fjölskylduna fyrir rúmum þijá-
tíu árum.
Hver maður, og fjölskylda, verður
að finna sinn eigin takt í lífinu; ham-
ingja manns veltur á, að það takist.
Kiddý og Rikki voru samstiga, og
nutu þess m.a. í þremur börnum sín-
um. Þau eldri, Kristmundur og Krist-
ín, búa búum sínum; Kristmundur
er giftur Ernu Árnadóttur og Kristín
býr með Gunnari Högnasyni. María
Erla er í foreldrahúsum. Barnabörn-
in tvö, Árni Hrafn og Elvar Ingi
Kristmundarsynir, eru sólargeislam-
ir í fjölskyldunni.
Á unglingsárunum og fram um
tvítugt var Rikki á strandferðaskip-
unum og síðar á varðskipunum.
Hann kom því af og til á ísafjörð,
þar sem þau Kiddý hittust. Hún
fæddist þar og ólst upp með systkin-
um sínum, Lóló og Svavari, hjá for-
eldrum þeirra, Kristínu.Ólafsdóttur,
Ijósmóður, og Kristmundi Bjarnasyni
vörubílstjóra.
Kiddý og Rikki giftust árið 1965,
og hófu búskap í Hvassaleitinu,
heima hjá foreldrum hans, Þórami
og Fanneyju. Um það leyti hætti
hann á sjónum og hóf að starfa í
Þjóðleikhúsinu, með föður sínum,
sem sviðsmaður. Eftir nokkur ár
skipti hann um og gerðist starfsmað-
ur breska sendiráðsins, þar sem
hann starfaði síðan.
Jafnframt hinum daglegu störfum
sinnti Rikki félagsmálum. M.a. lagði
hann sitt af mörkum til safnaðar-
starfs Breiðholtssóknar, en þangað
upp eftir fluttu þau Kiddý þegar þau
hófu eigin búskap. Söfnuðurinn var
ungur í þá daga, og í mótun, og var
að byggja kirkju. Rikki settist í sókn-
arnefnd 1983 og átti þar sæti til
dauðadags.
Fjölskylduböndin milli systkin-
anna frá efri bænum í Furufirði,
barna Ólafs Samúelssonar og Guð-
mundínu Einarsdóttur, eru sterk, og
liggja þau yfir um okkur, börn
þeirra. Svo er einnig um þá, sem
hafa mægst fjölskyldunni. Rikka leið
vel í þessum hópi, og ekki eru liðnar
nema þijár vikur, síðan hann lék á
als oddi í hinni árlegu matarveislu
á þrettándanum hjá Kristjáni, móð-
urbróður okkar Kiddýjar, og Sigríði,
konu hans.
Rikki var aufúsugestur á heimili
foreldra minna, Ingu og Sigurðar, á
Kópavogsbrautinni. Þar er söknuður
vegna þessa óvænta fráfalls vinar.
Inga og Sigurður, við Hulda
Björg, Anna Margrét og Ólafur Atli,
og fjölskyldur okkar erum þakklát
fyrir samfylgdina og hugsum til
Kiddýjar, barna hennar og fjölskyldu
á þessari stundu, og tökum þátt í
sorg þeirra.
Haukur Sigurðsson.
Þegar mér barst fregnin um að
besti vinur minn, Ríkharð, hefði
fengið hjartaáfall að kvöldi 18. jan-
úar, laust miður þungum harmi í
bijósti mér. Ríkharð lést síðan að
morgni 23. janúar.
Ég kynntist Ríkharð fyrir tæpum
sjö árum þegar ég byijaði að starfa
hjá breska sendiráðinu. Við Rikki,
eins og hann var alltaf kallaður af
sínum vinnufélögum í sendiráðinu,
urðum strax miklir vinir. Rikki var
frábærlega skemmtilegur og alltaf
var stutt í grínið. Hann sagði mér
frá mörgum skemmtilegum atburð-
um sem hann hafði lent í um ævina.
Ég minnisl Ríkharðs sem trausts og
hlýs vinar. Hann var góður hlust-
andi og alltaf tilbúinn að hjálpa
manni. Hann sá ávallt skemmtilegu
hliðarnar á öllum málum. Rikki var
einstaklega vel liðinn af vinnufélög-
um sínum og hafa samúðarkveðjur
borist víða erlendis frá. Rikki var
með eindæmum vinnusamur, mætti
snemma morguns og vann fram á
nótt ef þess þurfti. Rikki var vinur
allra og hann átti einstakt lag með
að nálgast börn.
Ég sakna þess að geta ekki átt
von á því að sjá Rikka koma gang-
andi inn á skrifstofuna vel tilhafðan
og eiga með honum fund yfir kaffi-
bolla á stað þar sem við áttum góð-
ar 'stundir.
Einna eftirminnilegast er mér
hvað hann hugsaði vel um föður
sinn, sem hann heimsótti daglega,
en Þóarinn lést 1991. Það var mik-
ill gestagangur á heimili Rikka og
komu tengdaforeldrar hans oft í
heimsókn af Skaganum.
Að leiðarlokum þakka ég dýr-
mæta og ógleymanlega samveru síð-
ustu sjö árin. Engum manni hef ég
kynnst sem á svo einstæðan og ein-
lægan hátt gaf bæði kærleik og
visku. Að hafa átt Ríkharð Óttar
Þórarinsson að vini er hlutur sem
ég fæ aldrei fullþakkað. Ég mun
sakna þín.
Ég votta hans góðu konu, Krist-
ínu, börnum þeirra og fjölskyldu
mína dýpstu samúð, en minningin
um þennan góða mann mun aldrei
gleymast.
Orn Valdimarsson.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Það er ekki létt verk fyrir okkur
systkinin að kveðja hann Rikka, eins
og við kölluðum hann, sem okkur
þótti svo vænt um. Því minningarnar
eru margar á mörgum árum og allar
eru þær á einn veg.
Það er sárt að horfast í augu við
að dauðinn hefur höggvið skarð -í
þann garð ættingja og vina sem
okkur þykir vænst um. Öll vorum
við harmi slegin þegar við fengum
þessar fréttir.
Margs er að minnast frá samveru-
stundum við Rikka og fjölskyldu
hans og ekki spillti fyrir hvað hann
eignaðist yndisleg tengdabörn og
barnabörn.
Glaðværð og mikil samheldni ein-
kenndi þessa fjölskyldu. Alltaf var
okkur tekið opnum örmum, sem ein-
um úr fjölskyldunni. Eitt af mörgum
góðum einkennum Rikka var að
hann gaf sér alltaf tíma til að setj-
ast niður og spjalla um allt milli
himins og jarðar. Og oft var mikið
hlegið. Fyrir kom að maður kom í
heimsókn leiður eða niðurdreginn en
alltaf fór maður glaður og ánægður
út.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Kiddý, Bubbi, Kristín Ósk,
María Erla, Gunni, Erna Sylvía,
Árni Hrafn, Elvar Ingi, afi og amma.
Með þessum fátæklegu kveðjuorð-
um sendum við okkar einlægustu
samúðarkveðjur. Það er alltaf sárt
að kveðja sína nánustu. ■ En finna
má huggun í því að minningin um
góðan mann lifi.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
G_uð geymi ykkur öll.
Ólafur Einar, Berglind, Sigrún
Jóna og fjölskyldur.
I dag verður til moldar borinn
Ríkharð Þórarinsson, vinur okkar
og nágranni í rúm 20 ár.
Rikki, eins og við kölluðum hann
okkar á milli, lést á Landspítalanum
þriðjudaginn 23. janúar aðeins 51
árs að aldri. Það er erfitt að gera
sér grein fyrir því að Rikki sé dáinn
því það er svo stutt síðan við vorum
að skemmta okkur saman heima hjá
Siggu og Stjána. Þá var Rikki í ess-
inu sínu, sagði brandara og lék á
als oddi. Líkamsástand hans bar þá
aðeins á góma, en hann sagðist við
hestaheilsu, hefði að vísu verið með
gigt en fengið lyf og liði nú vel.
Kynni okkar Rikka hófust 1973
er við fluttum suður. Þau Kiddý og
Rikki bjuggu þá á Maríubakkanum
og við vissum hvert af öðru fyrstu
10 árin en 1983 urðu kynni okkar
nánari þegar við fluttum í sömu
blokkina. Urðum við þess aðnjótandi
að eiga margar ánægjustundir með
þeim hjónum, bæði á heimili þeirra
og utan.
Mesta hamingja Rikka í lífinu var
hún Kiddý, þessi elska, voru hans
orð um hana. Hann hafði orð á því
síðast þegar við hittumst að ekki
væru allir jafn hamingjusamir og
heppnir og þau Kiddý að eiga svo
góða og samhenta fjölskyldu eins
og þau.
Rikki fór ungur að vinna, fyrst
sem messagutti á varðskipi og síðan
sem háseti. Þegar hann kom í land
fór hann að vinna sem leiksviðsmað-
ur í Þjóðleikhúsinu fram til ársins
1983 að hann gerðist starfsmaður
breska sendiráðsins hér í Reykjavík.
Rikki lét einnig félagsmál til sín
taka, hann starfaði í Breiðholtssókn
í fjölda ára og það starf rækti hann
af alúð og kostgæfni eins og honum
var í blóð borið. Rikki var alltaf tilbú-
inn að gefa af sér hið góða og hjálpa
þeim sem á þurftu að halda. Um það
veit ég að allir eru mér sammála.
Við kveðjum þig nú í hinsta sinn
en i huga okkar verður þú aldrei
langt í burtu. Elsku Kiddý og fjöl-
skylda, við sendum ykkur innilegar^
samúðarkveðjur á þessari stundu.
Megi Guð gefa ykkur styrk í sorg
ykkar.
Sæbjörn og Rannveig.
Ævi manns er sem örstutt stund,
þegar litið er til baka, þó er hún
mislöng, svo fór fýrir Ríkharði Þór-
arinssyni sem var burtkallaður úr
þessum heimi þriðjudaginn 23. þ.m.
Ríkharð Þórarinsson hefur verið
í sóknarnefnd Breiðholtssafnaðar
óslitið frá 1983. Við í sóknarnefnd--*-
inni urðum harmi slegin er við heyrð-
um þessa sorgarfregn, því ekki var
aldrinum fyrir að fara, maður á besta
aldri og hafði ekki kennt sér meins
fram að þessum tíma.
Það á ekki af okkur að ganga í
sóknarnefnd Breiðholtssafnaðar.
Fyrir tæpum tveimur árum sáum við
á bak Móses Aðalsteinssyni og nú
Ríkharð Þórarinssyni. Það er því
stutt stórra högga á milli er tveir
af okkar ágætu sóknarnefndar-
mönnum hafa látist á skömmum
tíma.
Móses var formaður sóknarnefnd-
ar er hann lést, en Ríkharð varafor-
maður. Það kom því í hlut Ríkharðs
að taka við formennsku að Móses-—
látnum, fram að næsta aðalfundi.
Fleiri trúnaðarstörfum sinnti Rík-
harð fyrir Breiðholtssöfnuð. Hann
var lengst af safnaðarfulltrúi og það
var sama hvað hann tók að sér að
gera, allt var unnið af trúmennsku
og samviskusemi.
Ríkharð kom mér fyrir sjónir sem
dulur maður, vandaður til orðs og
æðis, það stafaði frá honum hlýju
og elskusemi til samferðamanna.
Við í sóknarnefnd Breiðholtssafnað-
ar sjáum á bak einum okkar ágæt-
asta félaga til margra ára. Hann er
kært kvaddúr með heilli þökk og við
biðjum honum blessunar á nýjum
lífsbrautum.
Kristínu eiginkonu hans, börnun^
og öðrum ástvinum færum við innf-
legustu samúðarkveðjur og hugheil-
ar blessunaróskir um alla framtíð.
F.h. sóknarnefndar Breiðholts-
safnaðar,
Vigdís Einarsdóttir.
Sérfræðingar
í Mómuskrryliiigtim
við öll tækifæri
[J) blómaverkstæði
ttlNNA*

Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstadastrætis,
sími 19090