Morgunblaðið - 01.02.1996, Page 40

40 FIMMTUDAGUR 1. FEBRÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
BERGUR
HJARTARSON
HILDIG UNNUR
GUNNARSDÓTTIR
+ Bergur Hjartar-
son fæddist 4.
október 1935 í
Hafnarfirði. Hann
lést á heimili sínu,
Álfaskeiði 94, Hafn-
arfirði, 22. janúar
síðastliðinn. Bergur
var sonur Rannveig-
ar Wormsdóttur og
Hjartar Andrésson-
ar sem er látinn, en
fósturfaðir Bergs
frá unga aldri var
Halldór Jóhannes-
son sem einnig er
látinn. Systkini
Bergs: Sigurður Hjartarson,
látinn, Unnur Björk Halldórs-
dóttir, látin, Hjörtur Halldórs-
son og Elínborg Halldórsdóttir.
Bergur kvæntist 16. septem-
ber 1961 Aðalbjörgu Garðars-
dóttur. Þau slitu
samvistir. - Að-
alheiður og Bergur
eignuðust þrjár
dætur, þær eru: 1)
Hrafnhildur, f.
9.10. 1961, gift
Þresti Júlíussyni,
þeirra börn eru
þrjú, Bergur, Katr-
ín og Ágúst. 2)
Sveinbjörg, f. 17.6.
1963, gift Agli
Strange og eiga
þau tvö börn, Sæ-
unni Hrund og
Atla Þór. 3) Hall-
dóra, f. 24.8. 1969, gift Haf-
steini Sævarssyni, þau eiga tvö
börn, Ester Ósk og Sævar Örn.
Útför Bergs fer fram frá
Hafnarfj arðarkirkj u í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
KÆRI vinur, þér vil ég þakka í
örfáum orðum þessar stuttu og inni-
legu stundir sem við fengum.
Ég hefði svo viljað hafa þær
fleiri, en eins og máltækið segir:
„Enginn ræður sínum næturstað".
Glaðværðar þinnar og ljúf-
mennsku mun ég ávallt minnast,
því það einkenndi samband okkar
í þann stutta tima sem við fengum
að njóta saman.
Allar gönguferðirnar, spjallið og
ógleymanlegar ferðir upp í Hosuló,
verða mér dýrmætar minningar í
framtíðinni.
Bergur minn, takk fyrir alla birt-r
una sem þú færðir inn í mitt líf,
og nú þegar þú ert svo skyndilega
horfínn mér frá, bið ég Guð að
blessa þig og býð þér góða nótt.
Ég mun sakna þín.
Enn birtist mér í draumi sem dýrlegt ævintýr
hver dagur sem ég lifði í návist þinni.
Svo morgunbjört og fögur í mínum huga býr,
hver minning um vor sumarstuttu kynni.
(Tómas Guðm.)
Dætrum þínum, tengdasonum og
barnabörnum sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur, einnig öðrum vin-
um og venslafólki.
Dýrley.
Elsku Beggi okkar.
Nú ertu farinn, þinn aldur var
ekki hár. Það þyrmdi yfír okkur
þegar Halldóra dóttir þín tilkynnti
okkur að þitt veika hjarta hefði
stoppað. Við urðum hálfeigingjöm,
hvað gerum við nú, elsku bjarg-
vætturinn í Kjósinni. Hver kallar í
vor: „Komið krakkar í skúrinn og
fáið ykkur kaffi.“ Þú varst eins og
vorfuglarnir, fyrstur á svæðið á
vorin og síðastur til baka á haustin.
Alltaf varstu til halds og trausts,
enda varstu kallaður bjargvættur-
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 562 0200
inn. Ekkert var til sem Beggi átti
ekki, ef eitthvað vantaði, og ekki
munaði hann um að leggja okkur
hjálparhönd við byggingu á okkar
skúr.
Elsku Beggi minn, mikið eigum
við eftir að sakna þín. Vinskapur
okkar hófst er við keyptum bústað-
inn við hliðina á þínum, fyrir 6
árum, hjálpsamari og betri vin er
vart hægt að hugsa sér eða betri
vinskap. Þú lést okkur hafa lykla
að skúrnum þínum ef ske kynni að
okkur vantaði eitthvað og þú værir
ekki á staðnum. Við öfunduðum þig
óskaplega af heita pottinum þótt
við væmm alltaf velkomin í hann.
Svo kom að því að við fengum okk-
ur sturtu, og þá kom öfundin upp
í þér, en í sárabætur fékkst þú að
vígja hana meðan Skúli athugaði
allar leiðslur upp á leka. Á eftir
talaðir þú um að þetta væri lengsta
sturta sem þú hefðir nokkum tíma
farið í en ein sú besta. Nú fékkst
þú lyklana að okkar skúr, og áttir
eftir að kynnast sturtunni okkar
betur. Allt þetta varð til að þú
fékkst þér sturtu sjálfur.
Elsku kallinn, það er svo margs
að minnast, margar minningar, en
nú ertu farinn á hvíldarheimilið með
þitt stóra, veika hjarta í orðsins
fyllstu merkingu.
Við vitum að þú hefur nú gætur
á okkur þegar fer að vora, en miss-
irinn og söknuðurinn er samt mik-
ill. Þú varst okkur mikið meir en
besti vinur, þú varst okkar bjarg-
vættur í einu og öllu. Þegar þú tek-
ur á móti okkur á himnum með
súrum hval eða nýuppteknum rófu-
bita, þá tökum við utan um þig og
segjum þér hvað okkur þótti vænt
um þig.
Elsku Beggi, við vonum að þú
fáir alla þá hvíld sem þú þráðir svo
heitt. Far þú í friði. Við vottum
móður þinni, dætrum þínum og fjöl-
skyldum þeirra okkar samúð. Eins
vottum við Magga besta vini þínum
okkar samúð.
Minning um góðan mann lifír
meðal okkar.
Skúli og Hrönn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
INGIMUNDUR JÓNSSON,
Faxabraut 4,
Keflavík,
andaðist í Sjúkrahúsi Suðurnesja, Kefla-
vík, þriðjudaginn 30. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Ytri-Njarðvíkur-
kirkju laugardaginn 3. febrúar kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim,
sem vildu minnast hans, er bent á Sjúkrahús Suðurnesja, Keflavík.
Steinunn Snjólfsdóttir,
Jórunn E. Ingimundardóttir, Pétur H. Hartmannsson,
Egill S. Ingimundarson, Ragnheiður E. Brigisdóttir,
ValurS. Ingimundarson, GuðnýS. Friðriksdóttir,
Oddný Ingimundardóttír, Hermann Guðmundsson,
Sigurður Þ. Ingimundarson, Halldfs Jónsdóttir,
Kristinn Ingimundarson, Friðrika J. Sigurgeirsdóttir
og barnabörn.
+ Hildigunnur
Gunnarsdóttir
fæddist 21. apríl
1924, að Helluvaði í
Rang. Hún lést 22.
janúar I Reykjavík.
Foreldrar hennar
voru Gunnar Er-
lendsson frá Hlíðar-
enda í Fljótshlíð,
fæddur 3. júlí 1894,
d. 8. maí 1968, og
Kristín Kristjáns-
dóttir frá Auraseli,
f. 30. september
1885, d. 12. mars
1958. Hildigunnur
var gift Gunnari Siguijónssyni
sem Iést 1978. Áttu þau 4 börn,
þau eru: Gunnar Sigurjón, Anna
Friðrika, Kristinn Erlendur og
Ásdís Hildigunnur.
Útför Hildigunnar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Á ÞVÍ augnabliki sem mér var ljóst
að Hildigunnur væri farin fóru ótrú-
lega margar og merkilegar hugsan-
ir í gegnum huga minn. Ég átti
bágt með að trúa því að hún væri
farin því hún hafði alla tíð frá því
ég kynntist henni átt við veikindi
að stríða en virtist alltaf hafa auka
orku til að yfirvinna þau. Þrátt fyr-
ir öll hennar veikindi heyrði ég hana
aldrei kvarta yfír lasleika eða gat
séð að hún hlífði sér á nokkurn
hátt. Nei, það var ekki hennar stíll
að kvarta eða koma þjáningum sín-
um yfír á aðra. En ef einhver í kring
um hana fann til lasleika var hún
fljót að sýna umhyggju sína því í
hennar huga voru nánustu aðstand-
endur alltaf i forgangi. Þegar barna-
börnin voru hjá henni gaf hún alla
sína orku og sinn tíma í að sinna
þeim og leika við þau. Það var nán-
ast sama hvað börnin vildu gera hún
tók þátt í því öllu af fullum krafti.
Var ég oft hissa á því hve lengi hún
hélt það út. En þannig var hún,
ósérhlífin og barngóð. Vil ég senda
henni mínar bestu þakkir fyrir þá
ástúð og tíma sem hún gaf börnun-
um mínum.
Hildigunnur hafði ávallt skoðanir
á öllum heimsins málum og hafði
gaman af að ræða þau í gamni og
alvöru. Þrátt fyrir að ég væri ekki
allaf sammála henni hlustaði hún
alltaf á það sem ég hafði að segja
og tók tillit til þess og virti. Vil ég
þakka henni fyrir það.
Þegar ég átti það til að spauga
við hana var hún fljót að grípa það
og spauga á móti. Skipti það engu
þótt spaugið væri um hana.
Samband Hildigunnar við bömin
sín var ótrúlega náið og hef ég aldr-
ei orðið vitni að nánara sambandi
milli uppkominna bama og móður.
Vil ég því senda bömum hennar sér-
stakar samúðarkveðjur og vona ég
að sorg þeirra verði ekki of þungbær.
J. Arnar.
Þegar ég sest nú niður og skrifa
nokkrar iínur um frænku mína,
Steliu, verður mér vanmáttur minn
ljós. Kemur þá hvortveggja til,
kunnáttuleysi mitt í skrifum minn-
ingargreina, og svo hitt að við svo
óvænt andlát konu sem virtist svo
hress og svo kröftug fáum vikum
fyrr þá hrúgast upp minningar og
maður veit varla hvað maður á að
setja á blað. Allar minningar um
Stellu era góðar, engar slæmar. Ég
man eftir Stellu frá því að ég var
lítill gormur. Ég man vel hversu góð
hún var alltaf við mig og ég man
líka vel hversu gott var að eiga
hana að þegar ég var búinn að vera
óþekkur, hafði gert einhver skamm-
arstrik. Þá bjargaði hún mér oft.
Hún var ákaflega bóngóð og gæti
hún einhvers staðar hjálpað þá gerði
hún það beðin eða óbeðin. Það sem
hún tók sér fyrir hendur var gert
af krafti. Þar fór stormsveipur sem
raddi flestum hindrunum frá sem á
vegi hennar urðu. Hún var skapmik-
il en réttlát. Hún gaf
hvergi eftir ef á hana
eða hennar var hallað.
En þó um hana gustaði
og hún léti fólk vita ef
henni mislíkaði þá sat
það aldrei djúpt í henni
og hún fyrirgaf fljótt.
Stundum risti ekki
dýpra en svo að hún
skellihló að öllu saman
stuttu síðar. Annars
voru það börn og
barnaböm og velferð
þeirra sem skipti hana
öllu máli í lífínu. Vænt-
umþykja hennar til
þeirra var slík að fátítt hlýtur að
teljast.
Í síðasta skipti sem ég hitti Stellu
þar sem hún lá fársjúk banaleguna,
sagði ég henni að dóttir mín hefði
farið í ársdvöl til Bandaríkjanna.
Hún spurði mig hvort mér þætti
ekki Ieiðinlegt að sjá á eftir henni
svona lengi í ókunnugt land. Ég
svaraði henni því til að það þætti
mér ekki því það væri svo spenn-
andi þegar hún kæmi heim. Ég sá
á henni að henni þótti við foreldram-
ir í meira lagi kærulausir að gæta
ekki barnsins betur.
Stella var fædd að Helluvaði á
Rangárvöllum og þótti henni ákaf-
lega vænt um æskuslóðimar og fór
hún oft austur bara til að heim-
sækja ýmsa staði sem hún þekkti
svo vel og þar sem góðar minningar
æsku- og unglingsáranna streymdu
um hana. Stella var skemmtileg og
hláturmild og gat verið hrókur alls
fagnaðar þegar sá gállinn var á
henni. Hún var með afbrigðum barn-
góð og bömum leið vel í návist henn-
ar, og munu nú barnabömin sakna
góðrar ömmu sem gott var að leita
til og vera hjá. Söknuður bama henn-
ar er mikill, þau voru hennar garður
sem hún ræktaði af svo mikilli natni.
Vökvaði þau á öllu því góða sem hún
kunni. Hún var þeirra bibh'a sem þau
gátu treyst og trúað og aldrei brást.
Nú er það þeirra að halda ræktun-
inni áfram og Iáta ekki blómin í
garðinum fölna. Hún trúði því að
ekki væri alit búið þegar jarðvistinni
lyki og sagðist hún mundu láta undir-
ritaðan, vantrúaðan, vita af sér.
„Vertu velkomin." Að lokum frá
móðir minni, til systur sinnar. Hún
saknar þín. Nú hringir þú ekki fram-
ar. Það er einmanalegra eftir en
áður. En þið eigið eftir að hittast.
Hann þekkir hveiju er fært að fresta
og finnur ávalit til með þeim.
En stundum er það mildin mesta
að mega kveðja þennan heim.
Hans náð og miskunn mun ei blunda
hans mildi sigrar hverja neyð
og leiðir þau til þráðra funda
sem þurftu að skilja á miðri leið.
(Kristján Hjartarson.)
Sigurþór Sigurðsson.
Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá hug þinn og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín. (Úr Spámanninum; Kahil
Gibran.)
Hildigunnur Gunnarsdóttir eða
Stella eins og hún var gjarnan köll-
uð var fædd 21.4. 1928 á Helluvaði
í Rangárvallasýslu. Foreldrar henn-
ar vora Kristín Kristjánsdóttir og
Gunnar Erlendsson og eignuðust
þau sjö böm og af þeim komust fjög-
ur á legg. Jónas og Aðalbjörg eru
dáin en eftirlifandi systir Stellu er
Sylvía. Stella bjó með foreldrum sín-
um á Helluvaði til fjórtán ára a!d-
urs en þá flutti hún til Reykjavíkur
vegna veikinda móður sinnar.
Æskuár hennar í sveitinni mörkuðu
þó djúp spor í hennar persónuleika,
hún var mikið náttúrubarn og í raun
og veru undi hún sér best úti í nátt-
úrunni innan um fallegan gróðurinn.
Hún var alla tíð mikill fagurkeri og
hafði mjög gaman af söng og málar-
alist enda sjálf með mikla listræna
hæfíleika.
Stella stundaði nám í húsmæðra-
skóla og einnig í Mynd- og handíða-
skólanum. Hún vann við verslunar-
störf en rak einnig á tímabili eigið
fyrirtæki þar sem bún hannaði og
saumaði fatnað úr leðri og lopa.
Fyrirtækisreksturinn tók því miður
snöggan enda er Stella sökum of
mikils vinnuálags og ósérhlífni varð
fyrir líkamlegu tjóni.
Stella giftist Gunnari Sigurjóns-
syni átjánda apríl 1952. Þau eignuð-
ust fjögur börn, Gunnar, f. 13.4.
1953, Kristinn, f. 18.11. 1957, Anna
Friðrika, f. 27.5. 1962, og Ásdís,
f. 17.5. 1967. Gunnar lést 31.8.
1978 og var það fjölskyldunni mikið
áfall og einnig að upp frá því fór
heilsu Stellu að hraka mjög og
ýmsir erfiðleikar mættu fjölskyld-
unni á þessum árum.
Stella lét þó erfiðleikana ekki
buga sig, var bein í baki og hélt
börnum sínum gott heimili í Jóru-
felli 10 í Breiðholtinu. Það var á
þessum tíma sem ég kynntist henni
og fjölskyldu hennar í gegnum elstu
dótturina Önnu. Stella kom mér
fyrir sjónir sem sterk kona með
mikla réttlætiskennd, hún fór ekki
í manngreinarálit og var tilbúin að
vaða eld og brennistein fyrir réttlæt-
isins sakir fyndist henni á einhveij-
um brotið. Hún var mjög ósérhlífín
og hugsaði ávallt fyrst og fremst
um velferð annarra. Heimili hennar
einkenndist af miklu frjálslyndi og
samstöðu flölskyldunnar. Alltaf var
manni tekið einstaklega vel og í
raun og veru fékk maður oft á til-
finninguna að maður væri einn af
fjölskyldunni. Það besta sem til var
á heimilinu var ávallt tekið fram eða
hlaupið út í sjoppu til þess að kaupa
veitingar handa gestinum.
Margar góðar minningar á ég frá
Jórufelli 10 á þessum árum og sér-
staklega í kringum jólin. Stella var
mikið jólabarn og á hennar heimili
ríkti sannkölluð hátíðarstemmning
á þeim tíma. Allt heimilið var skreytt
fagurlega og heimilisfólkið í sínu
fínasta pússi. Anna hefur reyndar
sagt mér að áður fyrr þegar fjöl-
skyldan hafði ekki mikil fjárráð
vakti móðir hennar margar nætur
fyrir hátíðina við saumaskap því
allir urðu að vera í nýjum fötum á
jólunum.
Á síðustu árum hafði_ ég ekki
mikið samband við Stellu. Á jólunum
vissi ég þó alltaf að í póstinum biði
mín jólakveðja frá henni og fjöl-
skyldu hennar, Ásdísi og Kidda, en
þau héldu heimili ásamt móður sinni
í Jórufelli 10 eftir að Gunnar og
Anna vora flutt að heiman og voru
henni mikil stoð hin síðari ár. Stella
átti þijú barnabörn sem vora henni
mjög hugleikin, svo hugleikin að
rétt áður en endalokin komu spurði
hún hvernig Jóni hefði gengið á
skákmóti sem hann var að keppa á
og hvort Aldís Jana væri nú í fínum
og vel pússuðum skóm. Þannig að
allt til enda var velferð hennar nán-
ustu henni ofar í huga en þennar
eigin líðan.
Elsku Anna, Ásdís, Kiddi, Gunni
og aðrir aðstandendur, ykkar missir
er mikill og ég votta ykkur mína
dýpstu samúð en minni ykkur einn-
ig á að Kristur sagði:
Ég er upprisan og lífið; sá sem
trúir á mig mun lifa þótt hann deyi.
Og hver sá sem lifir og trúir á mig
mun aldrei að eilífu deyja. (Jóh. 11,
25-26.)
Þannig að I raun og veru hafa
þeir sem deyja bara kvatt okkur í
mjög stuttan tíma og sá sem hafði
hæfileika til þess að glæða líf þitt
gleði og hamingju mun í raun og
vera aldrei deyja, heldur lifa í minn-
ingunni um ókomna framtíð.
Er kallið kemur, Kristur minn,
komdu og vertu hjá mér,
Tak þú mig í faðminn þinn
svo þreytt ég hvíli hjá þér.
Ástvinum mínum alla tíð,
elsku Kristur, yfir vaktu.
Og seinna eftir ár og síð
einnig alla til þín taktu.
(SKÍ ’96.)
Með þessum orðum vil ég þakka
Stellu fyrir góða vináttu og ástúð í
gegnum tíðina.
Þinn vinur,_
Steindór Ivarsson (Steddi).