Morgunblaðið - 01.02.1996, Side 48

48 FIMMTUDAGUR 1. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Smáfólk
50METIME5 I LIE AWAKE AT NIGHT, AND
I UJONPER IF MW' LIFE WOULD 5E
OIFFERENT IF I HAP IT TO PO OVER...
THEN A VOICE C0ME5 TO ME OUT
OF THE PARK THAT SAYS/’BOV, THERE'S
AN ORIGINAL TH0U6HT í "
Stundum ligg ég vakandi á næturnar og velti því Þá heyri ég rödd út úr myrkrinu sem segir:
fyrir mér hvort líf mitt yrði öðruvísi ef ég yrði „Vá, þetta er frumleg hugsun!“
að lifa því upp á nýtt.
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavík • Sími 5691100 • Símbréf 569 1329
• Netfang:lauga@mbl.is
Hvar er virðuleiki
kirkjunnar?
Frá Páli Péturssyni:
VEGNA þeirrar umræðu sem átt
hefur sér stað um deilurnar í Lang-
holtskirkju, ásamt því að vera sjálfur
í sókninni, get ég ekki lengur setið
á mér að hefja máls á þeim þætti
sem á okkur sóknarbörnunum hlýtur
að brenna, nefnilega rétti okkar.
í fjölmiðlum hefur verið látið að
því liggja að deila þessi sé í meginatr-
iðum milli tveggja manna; sókn-
arprestsins og organistans. Ekki hef-
ur mér þótt fjölmiðlar sækja mikið
í slíkar fréttir af sama kappi á öðrum
vígstöðvum. En þar sem deilan er í
Guðshúsi þykir slíkt meira spennandi
og er það einmitt mergurinn máls-
ins. En hvert er hlutverk hvers í
þessari deilu?
í minni bamæsku og allt fram að
þessari uppákomu hef ég borið mikla
virðingu fyrir stofnun þessari og þá
einna helst þeim sem þar eru í for-
svari, prestunum. Ég hef talið þeirra
hlutverk æðra flestum hlutverkum
mannanna og þótt gott til þess að
hugsa að geta reitt mig á þá þjón-
ustu ef á þyrfti að halda. En hvað
sé ég svo og heyri? A einum mánuði
hefur hluti prestastéttarinnar rasað
í fjölmiðla og ritað þvílíkar ræður
að maður verður orðlaus. Einn
„Guðsmaðurinn" ritar í Morgunblað-
ið að einum Jóni Stefánssyni sé of-
aukið! Ja hérna. Sóknarpresturinn
okkar, sr. Flóki Kristinsson, segir
að sættir komi ekki til greina. Eg
þakka fyrir að ekki kom til þess að
við hjónin þyrftum að leita til hans
með slíkt fyrir brjósti, haldandi það
vera hlutverk prestsins að sætta fólk.
Enda hefur það verið haft eftir hon-
um að hann teldi slíkt ekki vera hlut-
verk sitt, til þess væru félagsfræð-
ingar! Það er ábyggilega rétt að fé-
lagsfræðingar sjái um slíkt en í fá-
fræði minni hefði ég samt rambað
til prestsins og beðið um slíka þjón-
ustu ef hennar hefði verið þörf og
þá kannski fengið nafnspjald ein-
hvers félagsfræðings til huggunar.
Þetta allt og svo margt annað
hefur komið fram í fjölmiðlum og
þarf ekki að rekja hér. Hins verður
þó áð minnast að það erum við hér
í Langholtssókn sem berum allan
skaðann af máli þessu. Nú fer «ókn-
arpresturinn fram á að organistanum
verði strax sagt upp störfum, sættir
komi ekki til greina. Organistanum
okkar, sem borið hefur hitann og
þungann af uppbyggingu kirkjunnar
sem við höfum getað verið svo stolt
af. Organista, sem ásamt konu sinni,
hefur fórnað öllu því til kirkjunnar
sem við þekkjum hér í Langholts-
sókn. Organista, sem fyrst og fremst
hefur þjónað kirkjunni með Guðsorði
í tónum og glæsilegum kirkjukór.
Eftir sitjum við með sóknarprest sem
getur þjónað okkur í kirkjuskipinu
til kirkjuathafna eftir nýrri forskrift
sem hann reynir að innræta okkur
frá útlöndum og punktur og basta.
Hvar er virðingin? Hvar er væntum-
þykjan í garð prestsins okkar eða
köllum við hann ékki lengur prestinn
okkar? Hvernig hefur hluti presta-
stéttarinnar komið fram í þessu
máli? Sem ástsælir virðulegir Guðs-
menn sem við getum reitt okkur á?
Nei, það eru ekki þau orð sem mað-
ur heyrir hér í sókninni þessa dag-
ana. En hvað getum við gert. Við
erum með æviráðinn sóknarprest
sem vill reka organistann af því að
hans manndómur nær ekki til sátta.
Sem barn dvaldi ég oft löngum
stundum hjá ömmu minni og afa sem
þá var sóknarprestur. Síðan þá hef
ég verið sá gæfumaður að hitta ein-
göngu fyrir slíka sómamenn í því
embætti og allflestir, sem komið
hafa fram fyrir sjónir mínar í Qöl-
miðlum, hefur mér fundist falla inn
í þá ímynd mína sem menn virðuleik-
ans, auðmýktarinnar og fyrirgefn-
ingarinnar. Auðvitað eru allir menn
breyskir eins og dæmin sanna í öðru
fjaðrafoki í kringum kirkjuna fyrir
ekki svo löngu og er það þeim leyfl-
legt. Það er einmitt mergurinn máls-
ins. Menn minnar ímyndar af presti
eru þar sökum köllunar til trúarinnar
á Jesúm Krist og leita huggunar og
hjálpar í Honum. En hin síðari ár
hafa komið nýir meðlimir inn í stétt
þessa. Það eru menn sem velja
prestsstarfið að atvinnu en ekki af
köllun og virðist þeim það mest I
mun að boða okkur nýja siði en ekki
trúna á Jesúm Krist. Þessa menn
getum við landsmenn þurft að sitja
uppi með okkar daga sökum ævir-
áðningar þeirra og getum þurft að
horfa á eftir þeim fallegu fyrirmynd-
um sem við enn eigum innan presta-
stéttarinnar. Sitjum ekki aðgerðar-
laus, gætum réttar okkar í þessari
stofnun sem við fólkið I landinu rek-
um og eigum. Að lokum þetta: Eitt
boðorðanna segir að elska skaltu
náungann eins og sjálfan þig. Hvað
segir það okkur um prestinn?
PÁLL PÉTURSSON,
Eikjuvogi 9, Reykjavík.
Eitursalana úr umferð
Frá Sveini Indriðasyni:
í UMRÆÐUNNI um fíkniefnafar-
aldurinn, sem gengur yfir æsku
landsins, er ástæða til að rifja upp
hvernig brugðist var við öðrum þjóð-
arvoða.
Á kreppuárunum gekk berklaveik-
in eins og eldur í sinu meðal lands-
manna og lagði mikinn fjölda fólks
að velli, einkum æskufólk.
Til að stemma stigu við smitleiðum
berklanna voru Berklavarnalög sett
árið 1939. í þeim lögum segir svo:
„Lögreglustjóri getur, að fenginni
umsögn berklayfirlæknis, úrskurðað
hinn berklaveika á sjúkrahús. Nú
óhlýðnast sjúklingurinn úrskurðinum
og er lögreglustjóra þá heimilt að
annast flutning sjúklings þangað á
kostnað hans.“
Þessar forvamir gegn berkiunum
áttu mikinn þátt í að íslendingar
urðu fyrstir þjóða til að útrýma berkl-
um að bestu leyti.
Eitursalarnir eru hættulegustu
smitberar í þjóðfélaginu um þessar
mundir og því þarf að taka þá úr
umferð og afeitra landið.
Þingmenn allra flokka þurfa að
sameinast um slíka iöggjöf og það
strax. Gegn þessum ólánsmönnum
duga engin vettlingatök.
SVEINNINDRIÐASON,
Árskógum 8, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt í
upplýsingasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu það-
an, hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.