Morgunblaðið - 06.02.1996, Page 34
34 ÞRIÐJUDAGUR 6. FEBRÚAR 1996
MIIUIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ragnhildur Ar-
onsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 30.
júní 1942. Hún lést
á gjörgæsludeild
Borgarspítalans
27. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Aron I. Guðmunds-
son, f. 13.10. 1902,
d. 14.07. 1974, og
Ingveldur J.R.
Pálsdóttir, f. 4.8.
1904, d. 30.12.
1989. Bræður
hennar eru Guð-
mundur, f. 1936, Páll, f. 1937,
og Óli Már, f. 1947. Ragnhildur
giftist eftirlifandi eiginmanni
sínum, Hauki F. Leóssyni,
skrifstofusljóra, 9. febrúar
1963. Þau eignuðust fimm
börn, Ingu Láru, f. 1963, maki
hennar er Einar Ólafsson og
eiga þau tvö börn, Hildi Sig-
rúnu og Hrannar; Hildi, f.
1965, maki hennar er Gylfi
Sigfússon og eiga þau tvo syni,
Gylfa Aron og Alexander
Aron; Aron, f. 1967, maki hans
er Dagrún Mjöll Ágústsdóttir;
VIÐ sviplegt og ótímabært andlát
Raggýjar systur minnar, vil ég
minnast hepnar með nokkrum orð-
um.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fqóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
!it og blöð niður lagði, -
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgr. Pét.)
Ég fylgdist með henni breytast
úr því að vera lítil stúlka, sem dans-
aði fyrir þá, sem á vildu horfa, í
að verða aðeins stærri stúlka, sem
var feimin og hlédræg, en ávallt
falleg stúlka, sem svo óx úr grasi
til að verða yndisleg ung kona, sem
flaug úr hreiðri foreldranna tvítug
að aldri, til að giftast þeim manni,
sem hún síðan átti samleið með,
Hauki Leóssyni. Þeirra vegferð
saman hefur verið farsæl.
í lífi allflestra okkar mannanna
skiptast á skin og skúrir. Raggý
hlotnaðist sú gæfa, og var gefin sú
skynsemi að geta nýtt sér þann
mótbyr og meðbyr, sem hún fékk
í lífinu, til að þroska með sér já-
kvæðni og umburðarlyndi til lífsins
og samferðamannanna. Þetta fann
ég af samtölum okkar hin síðari
ár. Hún hafði einnig ríka þörf til
að bæta við menntun sína, sem
sést m.a. af því, að hún lauk einni
önn við Fósturskóla íslands daginn
fyrir hið örlagaríka áfall, en þessu
námi sinnti hún ásamt hlutastarfi
á vökudeild Landspítalans. Við
námið nýtti hún sér tölvutæknina,
svo sem til var ætlast, en í framtíð-
inni skyldi vafalaust kynna sér þá
tækni mun betur.
En ástin er björt, sem barnsins trú
hún blikar í ljóssins geimi,
og fyarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar i eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
(E. Ben.j
Þetta vers úr sálmi Einars Bene-
diktssonar leiðír mig til að vitna í
eina setningu úr minningargrein,
sem Raggý skrifaði um móður okk-
ar látna: „Móðir mín og ég vorum
trúnaðarvinkonur og ég er sann-
færð um það, að vinarstrengurinn
slitnar ekki, þótt leiðir skilji um
stund.“ Ég leyfi mér að vona, að
leiðir þeirra mæðgna hafi nú legið
saman að nýju og að faðir okkar
Raggýjar sé þar með í för. Vertu
kært kvödd, elsku systir.
Við Inga vottum Hauki, börnum
hans, tengdabörnum og bamaböm-
um hugheilustu samúð. Tíminn
Leó, f. 1972, maki
hans er Sif Jóns-
dóttir; og Hauk Má,
f. 1983. Ragnhildur
útskrifaðist sem
stúdent frá
Menntaskólanum
við Hamrahlíð
1982. Hún stundaði
nám í hjúkrunar-
fræði við Háskóla
íslands, varð nudd-
fræðingur frá
Svæðameðferðar-
skóla Islands árið
1991 og sama ár
útskrifaðist hún
sem sjúkraliði. Á námsárum
sínum starfaði hún á ýmsum
sjúkra- og öldrunarstofnunum
við hjúkrun og aðhlynningu.
Ragnhildur hóf störf á vöku-
deild Landspítalans 15.1. 1992
og starfaði þar til dauðadags.
Jafnframt vinnu á vökudeild
stundaði hún nám við Fóstur-
skóla íslands og hafði nýlokið
prófum til undirbúnings loka-
áfanga námsins.
Útför Ragnhildar fer fram
frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
læknar ekki sárin, en hann mildar
sárasta tregann. Góður Guð leggi
ykkur líkn með þraut.
Páll Aronsson.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfír velferð bama þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættaijörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum - eins og þú.
í augum þínum sá ég fegri sýnir
en sólhvít orð og tónar geta lýst, -
svo miklir voru móðurdraumar þínir,
þó marga þeirra hafí frostið níst.
Sem hetja barst þú harmana og sárin,
huggaðir aðra - brostir gegnum tárin,
viðkvæm í Iund, en viljasterk.
Þau bregða um þig ljóma, liðnu árin.
Nú lofa þig - þín eigin verk.
(D. Stef.)
Hvað fær betur lýst minni ljúfu
mágkonu en þessar ljóðlínur skálds-
ins frá Fagraskógi? Þær koma mér
í huga þá ég hugsa til hins óvænta
- ótímabæra - fráfalls Raggýjar.
Raggý hafði verk að vinna.
Studdi sjúka og hlúði að hvítvoð-
ungum. Hún vakti yfir velferð barna
sinna og uppskar samkvæmt því.
Og nú síðast bjó hún sig undir að
gefa sig í starf að velferð barna
annarra.
Raggý átti sér fagrar sýnir og
miðlaði þeim öðrum er stuðning
þurftu. Liðnu árin bregða um þig
birtu, elsku mágkona.
Fanney Leósdóttir.
Mig langar í fáum orðum að
minnast kærrar svilkonu og vin-
konu sem kölluð var burt svo snögg-
lega og allt of snemma.
Ég ætla ekki að rekja hennar lífs-
hlaup, það munu aðrir gera, sem
færari eru til þess.
Mér er ómögulegt að sætta mig
við að heyra ekki framar í henni
Raggý, hún var svo dugleg að hafa
samband, rétt svona að vita hvern-
ig ég hefði það. „Bara aðeins að
heyra í þér,“ sagði hún svo oft. Það
mættu margir taka hana sér til
fyrirmyndar, þar á meðal sú sem
þetta ritar.
Kynni okkar hófust fyrir 25 árum
þegar ég giftist Palla mági hennar.
Mér er minnisstætt hvað mér fannst
hún falleg og með hlýtt viðmót, það
álit breyttist aldrei. Raggý var mjög
næm kona og trúuð, hugsaði mikið
um andleg málefni, tilgang lífsins
hér og einnig hvað við tæki. Oft
vorum við búnar að ræða þessi mál
fram og til baka eins og svo margt
annað sem ekki verður sagt frá hér
en ég geymi í minningunni. Eitt er
ég þó ekki í vafa um og það er,
að vel hefur verið tekið á móti henni
á nýju tilverustigi og hún umvafin
birtu og hlýju.
Dóttir, í dýrðarhendi
drottins, mín, sofðu vært,
hann sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært;
þú lifðir góðum guði,
í pði sofnaðir þú;
í eilífum andar friði
ætíð sæl lifðu nú.
(H.P.)
Elsku Haukur og börnin ykkar
öll og fjölskyldur. Ykkar sorg er
mikil. Ég bið góðan guð að gefa
ykkur styrk og huggun á þessum
erfiðu tímum. Hafið hugfast að þó
sólin sé dimm núna, þá birtir upp
um síðir.
Herdís.
Elsku amma, við barnabörnin þín
íjögur, sem þú unnir svo heitt, vilj-
um kveðja þig um sinn með Ömmu-
ljóðinu fallega sem þú valdir í inn-
bundnu Ijóðabókina þína í Fóstur-
skólanum og varst svo stolt af. Við
munum ávallt minnast þín sem ynd-
islegrar og góðrar ömmu.
Ömmuljóð
Lítill drenpr lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
augun spyija eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil,
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra. sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Amma er dáin, amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drenpr leggst á koddann,
lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir, amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku afi og Haukur Már, guð
gefi okkur öllum styrk til að reyna
að skilja tilgang lifsins og styrk til
að takast á við lífið án hennar
ömmu. Við vitum að hún mun taka
á móti okkur opnum örmum þegar
við hittumst á ný.
Guð geymi þig, elsku amma.
Gylfi Aron, Alexander Aron,
Hildur Sigrún og Hrannar.
Tveir ungir drengir hófu nám í
skóla, völdust í sama bekk og
ákváðu að sitja saman. Kunnings-
skapur þeirra óx og þeir fóru að
heimsækja hvor annan, leika sér
saman og læra saman. Þeir kynnt-
ust mæðrum hvor annars og mæð-
urnar kynntust. Önnur þeirra var
Ragnhildur Aronsdóttir, hin var ég.
Ég þurfti gæslu fyrir son minn,
stundum fýrir og stundum eftir
skóla, og Raggý bauðst til að gæta
hans. „Það er gott fyrir mig að
þeir leika sér saman,“ sagði hún,
og tíndi til allt mögulegt sem henni
væri í hag af þessu þó að þetta
leysti auðvitað miklu meira úr mín-
um málum en hennar.
Og böndin styrktust, við kynnt-
umst betur og kunningsskapurinn
varð að vináttu. Ég fann strax að
hún átti góðan mann og yndisleg
börn sem öll stóðu sig vel og sjálf
gaf hún mikið af sér. Og jafnframt
því sem fjölskyldan var henni allt
þá átti hún mörg áhugamál sem
heilluðu hana. Eftir að eldri börnin
fjögur voru komin á unglingsár
dreif hún sig í öldungadeild og tók
stúdentspróf, hún fór í sjúkraliða-
nám og starfaði sem sjúkraliði og
hún var sífellt að afla sér fræðslu
um hin og þessi efni, full af áhuga
á lífinu og öllu í kringum sig.
Raggý átti sér töfrasprota, öll
úrlausnarefni hennar, þar á meðal
sameiginleg úrlausnarefni okkar,
leystust eins og af sjálfu sér, hún
var sífellt að fást við eitthvað og
hún deildi með mér áhugamálum
sínum og hvað hennar fólk væri að
fást við og hafði lifandi áhuga á
að fylgjast með mér og fjölskyldu
minni, jákvæð og uppbyggjandi án
þess að vera afskiptasöm. Lífsgleði
hennar og lífskraftur varð mér sí-
felldur styrkur, hlýjan og hugul-
semin breytti gráum hversdagsleik-
anum í sólskinsdaga. Árin hafa lið-
ið hvert af öðru, strákarnir okkar
stækkað og íþróttir tekið við af
leikjum en vinátta þeirra staðið jafn
traust og fyrr. Við Raggý höfum
fylgst með þeim vaxa úr grasi og
glaðst saman yfir framförum þeirra
og ekki að mér hvarflað annað en
ég ætti eftir að njóta hennar styrku
stoðar um langan aldur. En eins
og hendi sé veifað er hún burt köll-
uð, full af lífi og krafti að kveldi,
en dáin að morgni, fyrirvaralaust.
Og enn er Raggý að kenna mér
og nú það hve við gleymum oft í
önnum daganna að þakka fyrir allt
það mikla og góða sem okkur er
gefið, allt sem við munum ekki eft-
ir að þakka fyrir þegar það gerist.
Og nú vil ég leita mér huggunar í
því hve ég hef mikið, að þakka fyr-
ir og við Gauti minn, en mest á
fjölskylda hennar henni að þakka,
Haukur Leósson, maður hennar,
börn og barnabörn. Þeirra sorg er
mest. Elsku Haukur Már, hjá þér
er hugur okkar Gauta umfram allt.
Ég bið Raggý allrar blessunar, ynd-
islegri manneskju. Fjölskyldu henn-
ar flyt ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Guðrún S. Siguijónsdóttir.
Eins og þrumufleygur úr heið-
skíru lofti berst sú harmafregn að
Raggý hafi veikst alvarlega. Haldið
er í veika von en banalega hennar
verður stutt, - aðeins tæpur sólar-
hringur. „Sem sjálfur Drottinn
mildum lófum lyki/um lífsins perlu
í gullnu augnabliki." Veröldin hefur
brugðið lit.
Yndisleg vinkona mín, Ragnhild-
ur Aronsdóttir, eða Raggý eins ’og
hún var jafnan kölluð, er látin, að-
eins 53 ára að aldri. Á föstudags-
kvöld hélt hún prúðbúin og glöð til
fundar við eiginmann sinn, hún
ætlaði að sækja hann á vinnustað
og saman ætluðu þau síðan að eyða
kvöldinu í góðra vina hópi. Hún var
varla komin inn úr dyrunum er hún
hné niður svo að segja í fang
mannsins síns. Daginn eftir var hún
öll.
Raggý var glæsileg kona, björt
yfirlitum og á fallegu andliti hennar
festist aldrei hrukka. Þolinmóð var
hún með afbrigðum og frá henni
stafaði sérstök hlýja. Hún var ein-
staklega góð móðir og hafði fjöl-
skyldan hennar, börnin og eigin-
maðurinn, þar algeran forgang, á
því var enginn vafi. Þótt námfús
væri þá frestaði hún frekar prófum
eða verkefnum ef svo bar undir.
Hún átti miklu barnaláni að fagna
og það var aldrei unglingavandamál
á hennar heimili. Foreldrum sínum
var hún góð dóttir og eftir lát föður
síns sinnti hún móður sinni, Ing-
veldi, af þeirri natni sem hennar
var von og vísa og voru þær mæðg-
urnar mjög samrýndar en Ingveídur
lést 85 ára gömul.
Raggý var með afbrigðum fróð-
leiksfús. Sérstaklega heillaði hana
allt varðandi hjúkrun og heilsu-
gæslu. Jafnframt hefðbundnu námi
sótti hún ýmis námskeið í heilun
og reiki og fannst það mjög áhuga-
vert. Raggý hafði eins og sagt er
líknandi hendur, það fundu allir sem
reyndu. Þegar hún var í nuddnámi
hjá Svæðameðferðarskólanum,
sóttum við vinkonur hennar í að
láta hana æfa sig á okkur og ósjald-
an nuddaði hún úr okkur verki,
bólgur og aðra óáran. Sonur minn,
þá um fermingu, óx hratt og var
oft slæmur í baki og fótum og var
þá skapið í takt við líðanina. Þegar
mig, móður hans, þraut ráð kom
fyrir að Raggý fékk að nudda hann
og úrillur unglingurinn varð ljúfur
RAGNHILDUR
ARONSDÓTTIR
sem lamb. Starfíð á vökudeild Land-
spítalans, þar sem dvelja börn sem
eru fædd fyrir tímann og börn sem
þurfa sérstaka aðhlynningu, átti
sérstaklega vel við hana. Engri
manneskju hefði ég betur treyst
fyrir þannig bömum en henni.
Fóstrunámið átti einnig afar vel við
hana. Tilheyrandi náminu er að
starfa á leikskólum í einhvern tíma.
Þar fannst henni forvitnilegast að
glíma við erfiðustu börnin. Henni
tókst ótrúlega vel að eiga við þáu
og þau drógust að henni eins og
segull. Með sjúkraliðanámi vann
Raggý við ýmsar deildir sjúkra-
húsa, m.a. öldrunardeildir. Þar var
ekkert gamalmenni svo sljótt að
henni fyndist ekki þess virði að
reyna að hressa upp á það. Einn
gamlan mann vissi ég um sem hafði
ekki farið fram úr rúmi í nokkra
mánuði._ Þegar Raggý var búin að
vera á deildinni í nokkurn tíma var
hann allt í einu farinn að vilja fara
i slopp og enginn varð glaðari en
Raggý þegar hann lét setja sig í
stól við gluggann svo hann gæti
horft út. Þá var Raggý meðlimur í
BPW klúbbnum og var í stjórn hans
fyrir nokkrum árum sem gjaldkeri
og ritari.
Raggý var mér einstök vinkona
í þau 30 ár sem við þekktumst.
Hér áður fyrr fórum við í ferðalög
saman ásamt eiginmönnum okkar,
þar af í eina ævintýraferð til Afr-
íku, við fórum í sumarbústaðaferðir
og veiðiferðir, ýmist með börnin
okkar eða ekki. Saman fórum við
í Öldungadeildina við Hamrahlíð og
í tvö ár bjuggum við í sitt hvoru
parhúsinu, hlið við hlið. Raggý gaf
mér góð ráð við ýmsu, fylgdist vel
með hvernig gekk og var jafn
ánægð og ég ef árangurinn varð
góður. Stundum kom það fyrir að
við ræddum einhver vandamál okk-
ar. Kímnigáfa hennar var einstök
og oftar en ekki urðu vandamálin
bara að góðum bröndurum. Raggý
notaði tölvu við fjarnámið i Fóstur-
skólanum og þar sem ég vinn við
tölvu gátum við haft samband í
gegnum Internetið ef þannig lá á
okkur. Hún átti það til að lauma
eins og einu Ijóði yfir, jafnvel frum-
sömdu, það yljaði mér um hjarta-
ræturnar þó ekki gæti ég svarað í
sömu mynt. í saumaklúbbi vorum
við búnar að vera í 15 ár ásamt
nokkrum vinkonum okkar.
Elsku Haukur, Inga Lára, Hild-
ur, Aron, Leó, Haukur Már, tengda-
börn, barnabörn, bræður og aðrir
vandamenn. Ég og fjölskylda mín
vottum ykkur öllum innilega samúð
og biðjum ykkur Guðs blessunar.
Far þú á Guðs vegum, elsku vin-
kona. Hjartans þökk fyrir sam-
fylgdina. Þú varst mér kær sem
besta systir.
Hrafnhildur Ásgeirsdóttir.
Tíminn er eins og fugl sem flýg-
ur. Eina stutta stund er hann hér
en örskömmu síðar horfinn. Þannig
var það einmitt kvöldið sorglega;
eina stund var Raggý með okkur
en andartökum síðar var hún veik
og nokkru seinna látin. Hversu
mjög sem maður vill festa góðar
og skemmtilegar stundir í tíma og
rúmi, verður maður að horfast í
augu við að þessar stundir eru orðn-
ar hluti af fortíð i einni svipan og
verða ekki endurteknar. Við og
Raggý og Haukur höfum átt marg-
ar sérlega ánægjulegar samveru-
stundir innanlands og utan. Nú
höfum við enga möguleika á að
endurtaka þær í sama horfi og fyrr,
sem hryggir okkur óumræðilega,
því það er yndislegt að kynnast og
njóta samveru hlýrra og góðra
manneskja. Raggý var vissulega ein
þeirra. Hún hafði mikið að gefa
þeim sem umgengust hana, enda
viðkvæm og elskuleg manneskja.
Samskiptum okkar við hana er lok-
ið í bili en hún stendur þó lifandi
fyrir hugskotssjónum okkar. Við
söknum hennar. Við vottum Hauki,
bömunum og öðrum aðstandendum
innilega samúð og vonum að styrk-
ur frá Guði og mönnum megi hjálpa
þeim og hugga þau í sorginni nú og
í daglegu lífi framvegis.
Ragnheiður og Rúnar.