Morgunblaðið - 06.02.1996, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 6. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
4
+ Bryndís Einars-
dóttir fæddist í
Reykjavík 1. ágúst
1926. Hún lést í
Reykjavík 27. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Einar Einars-
son, trésmíða- og
byggingarmeistari
í Reykjavík, f. 3.
sept. 1882, d. 19.
sept. 1973, og kona
hans, Sigurlína
María Sigurðar-
dóttir, húsfreyja, f.
31. des. 1886, d. 28.
mars 1944. Einar fæddist í
Svínadal í Skaftártungu í Vest-
ur-SkaftafellssýsIu, sonur Ein-
ars Jónssonar, bónda, og Val-
gerðar Olafsdóttur húsfreyju.
Einar Jónsson drukknaði
skömmu áður en Einar fæddist
og ólst Einar upp hjá móður
sinni og Birni Eiríkssyni, stjúpa
sínum, í Svínadal. Foreldrar
Sigurlinu voru Sigurður Sig-
urðsson, sjómaður í Eyrarsveit
og kona hans, Guðrún Bjarna-
dóttir. Einar var mikilvirkur
byggingarmeistari og brúar-
smiður og reisti m.a. hús Hót-
els Borgar og Gamla Bíós og
margar brýr á Suður- og Vest-
urlandi. Einar nam húsasmíði á
íslandi og lærði brúarsmíð og
byggingar í Kaupmannahöfn.
Systkini Bryndísar eru: 1) Sig-
rún, f. 16. okt. 1912, d. 4. júní
1993. Maður hennar Gísli Oskar
Guðmundsson (f. 9. okt. 1911,
d. 9. sept. 1977). Dóttir Sigur-
lína María Gísladóttir, f. 25.
júlí 1941. 2) Valgeir Marinó, f.
16. ágúst 1914. Kona hans er
Helga Sigurðardóttir, f. 1922.
Börn þeirra: Einar Björn, Sig-
urður, Valgeir, Hörður. 3) Guð-
laug Hanna, f. 16. júní 1917,
d. 1932. 4) Inga Bergdís, f. 18.
EFTIR að Bryndís giftist Stefáni,
bróður mínum, hófu þau búskap í
íbúð í húsi foreldra minna á Suður-
götu 20 (Hólavöllum) sama sumar.
Móðir okkar Stefáns var þá á lífi
og bjó á hæðinni fyrir ofan. Það
tókst strax góð vinátta milli þeirra
og er mér minnisstætt hvað mamma
varð hrifin af tengdadóttur sinni,
enda hafði hún marga og mikla
kosti til að bera. Prúðmennska og
rólyndi einkenndu framkomu henn-
ar. Hún var svipmikil og falleg
kona, sem vann hylli allra, sem hún
kynntist. í framkomu var hún jafn-
an hæversk og hlýleg og var vissu-
lega gott að vera í návist hennar.
Skoðunum lýsti hún ávallt af hæ-
versku.
Sambandið milli fjölskyldna okk-
ar varð nánara fyrir þá sök, að
sonur hennar, Einar, og næstelsti
sonur minn, Níels, voru skólabræð-
ur alla tíð frá því að þeir byijuðu
að læra að lesa, þar til þeir luku
stúdentsprófi úr sama bekk. Þetta
stuðlaði að auknu sambandi milli
állra barna hennar og barna minna
í leik og starfi, sem að sjálfsögðu
ágúst 1921. 5)
Svandís Heiða, f.
23. ágúst 1924.
Hennar maður var
Guðbjartur Karls-
son (látinn). Synir
þeirra: Karl, Einar.
Hinn 21. júní
1950 giftist Bryndís
Stefáni Péturssyni,
f. 9. apríl 1926,
hæstaréttarlög-
manni og aðstoðar-
bankasljóra Lands-
banka Islands. Börn
þeirra eru: 1) Einar,
f. 27. jan. 1951, d.
25. okt. 1951. 2) Einar, f. 19.
maí 1952. 3) Pétur, f. 2. júní
1955. 4) Þórunn, f. 8. okt. 1958.
Einar er prófessor og yfirlækn-
ir augndeildar Sjúkrahúss
Reykjavíkur. Kona hans er
Bryndís Þórðardóttir, kennari
og félagsráðgjafi. Börn: Stefán,
f. 19. okt. 1981, Katrín Ólöf, f.
3. apríl 1983, Anna Bryndís, f.
20. nóv. 1984. Aður eignaðist
Einar dótturina Margréti, f. 25.
febrúar 1977. Fóstursonur Ein-
ars og sonur Bryndísar konu
hans er Arnar, f. 6. nóvember
1971, búsettur í Bandaríkjun-
um. Pétur er rekstrarhagfræð-
ingur og rekur eigið fyrirtæki
í útflutningi sjávarafurða.
Kona hans er Gyða Jónsdóttir,
sjúkraliði. Börn þeirra eru: íris
Asta, f. 22. júlí 1985, Pétur
Már, f. 14. júlí 1989, Stefán
Jón, f. 14. okt. 1994. Þórunn
er búfræðingur og fiskeldis-
fræðingur, skrifstofumaður í
Reykjavík. Maður hennar er
Þormar Ingimarsson, skrif-
stofumaður í Reykjavík. Sonur
Þórunnar er Einar Ólafsson, f.
24. júní 1987.
Utför Bryndísar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.00.
leiddi til aukins sambands milli okk-
ar foreldra barnanna. Hefur vinátta
þessara fjölskyldna staðið óbreytt
til þessa dags.
Af öllum hennar góðu kostum
er best að minnast góðsemi hennar
og velvilja í annarra garð. Þessir
eðliskostir urðu lykillinn að lífi
hennar, ásamt meðfæddum skýr-
leik. Eiginleikar, sem hún tók að
arfi frá atorkufólki, gerðu hana að
einstæðri húsmóður og uppalanda.
En svo er líka ástæða til að minn-
ast á gleðina, sem ávallt stafaði frá
henni. Hún naut þess að fara á
hestbak í góðra vina hópi. Við Stef-
án bróðir minn áttum hesta í all-
mörg ár og kom hún stundum með
okkur í útreiðartúr og var þá hrók-
ur alls fagnaðar.
Það eru nú liðin nokkur ár síðan
sjúkdómur sá, sem leiddi hana til
bana, gerði vart við sig. í þeim erfið-
leikum sem honum fylgdi sýndi
Bryndís vel hvað í henni bjó. Hún
sýndi sömu hugprýði og þrek í hinni
erfiðu baráttu við sjúkdóminn í
mörg ár. Þau hjónin heimsóttu okk-
ur hálfum mánuði fyrir andlát henn-
MINNINGAR
ar, ásamt fleiri ættingjum mínum.
Enginn sá henni bregða og enginn
hefði getað trúað því að hún væri
svo veik, sem raun varð á. En nú
er kallið komið. Skarð er fyrir skildi
í hópi niðja hennar, eiginmanns og
annarra fjölskyldumeðlima, sem og
í hópi vina og kunningja.
Við hjónin og synir okkar sendum
Stefáni bróður mínum, börnum
þeirra hjóna, svo og systkinum
hennar og öðru ættfólki innilegar
samúðarkveðjur og óskum þeim öll-
um Guðs blessunar.
Guðmundur Pétursson.
Mig langar að minnast yndislegr-
ar móður, Bryndísar Einarsdóttur,
og reyna með nokkrum fátæklegum
orðum að lýsa blæbrigðum persónu
hennar.
Sem barn var hún fuil af fjöri
og athafnaþrá. Meðfæddir hæfileik-
ar til íþrótta ásamt hugprýði og
stefnufestu nýttust henni strax í
æsku. Sund og fimleikar voru henn-
ar uppáhaldsíþróttir, en án efa gat
hún náð valdi á hverju því sem
hugur hennar stóð til. Þannig óx
hún upp, þessi fallega tápmikla
stúlka. Hún hlaut í vöggugjöf
marga dýra kosti. Fegurð hennar
var umtöluð. Augun dökkblá og
tindrandi, fegurðin klassísk, óbreyt-
anleg í lífsins ólgusjó. Innri kyrrð,
geislandi greind og ást mótuðu alla
hennar framkomu. Þetta skynjuðu
allir sem nálægt henni komu. Mest
a'f þessu fengum við þó börnin henn-
ar. Líf sitt helgaði hún okkur.
Frumburð sinn, Einar, missti hún
ungan úr erfiðum sjúkdómi. Það
var erfiður tími fyrir unga móður.
En sá kjarkur og festa sem hún
sýndi þá var engin tilviljun. Þessir
eiginleikar hennar, styrkurinn og
ástin, voru það sem einkenndi hana
alla tíð. Kannski eru slíkir erfiðleik-
ar ekki lagðir á aðra en þá sem það
geta borið.
Síðan bættumst við systkinin við,
fyrst Einar, þá Pétur og yngst Þór-
unn. Okkur virti hún hvert og eitt
sem einstakar persónur. Hún hlúði
að kostunum og umbar gallana.
Hún var móðir af Guðs náð. Hún
talaði oft um hve henni hafði liðið
vel að vera hjá okkur í uppvextin-
um, fylgja okkur eftir og sjá okkur
þroskast og ná áföngum.
Þegar konur þyrptust út á vinnu-
markaðinn, óttaslegnar að verða
„eftir“ inni á heimilunum, hvikaði
hún hvergi. Hún missti aldrei sjónar
á raunverulegum verðmætum, þeim
sem skapast þegar börnum er gef-
inn tími, stuðningur, agi og síðast
en ekki síst ómæld ást.
í námi jafnt sem áhugamálum
áttum við allan hennar stuðning.
Hún setti ekki kröfur og lét okkur
eftir að uppfylla þær, heldur studdi
hún okkur og leiðbeindi á þeirri
braut sem við völdum. Fyrir okkur
börnin hennar var þetta sjálfsagt.
Þetta var okkar mamma. Hún elsk-
aði og virti okkur, við virtum og
elskuðum hana. Jafn sjálfsagt var
að vinir og skólasystkini drægjust
að henni líka. Okkur varð Ijóst
smátt og smátt að slík móðir væri
ekki sjálfsögð. Alla tíð kom til okk-
ar fólk sem vildi tjá sig um hve
fágæt hún væri, ótrúlega fögur, hlý
og gefandi. Það rann upp fyrir okk-
ur að við áttum einstaka móður,
og slíkar gjafir eru ekki öllum gefn-
ar.
Föður okkar, eiginmanni sínum,
var hún einstök stoð. Þarna mætt-
ust ólíkir einstaklingar, hvort um
sig hæfileikaríkt og margbrotið.
Hann sem stýrði óhikað inn í ólg-
andi sjó, hún sem lægði öldurnar
og leiðrétti stefnuna. Að eiga hana
að gaf öllum kjark. Hann vissi, við
börnin vissum, að það var alveg
óhætt að prófa sig áfram í lífinu,
ef við villtumst, þá beið hún okkar
og vísaði veginn heim.
Þegar yngsta barnið var ársgam-
alt, fluttu foreldrar okkar að Mána-
götu 25. Þetta var hús á þremur
hæðum, með ýmsum sérkennilegum
íverustöðum fyrir okkur börnin,
kolakompan, langakompan, krókur-
inn, pallurinn, húsið var fullt af
örnefnum og sögu. Þarna var oft
líf og fjör, og mamma hrókur alls
fagnaðar. Oft ómaði húsið af píanó-
leik og stundum söng mamma líka,
og hafði hún bjarta og fallega sópr-
anrödd. Hún spilaði mikið á spil við
okkur og þótti það mikið afrek að
vinna hana, þó vitanlega léti hún
óreynda byijendur fá sín tækifæri.
Húsið var orðið gamalt og margt
þurfi að laga. Mömmu var ekkert
eðlilegra en að leggja til atlögu við
niðurrif á veggjum, að rífa af gólf-
efni, pússa og sparsla, mála og
veggfóðra. Jafnt og þétt tók húsið
stakkaskiptum, eitt af öðru skiptu
herbergi og rými um lit og form,
og ekki var annað að sjá en að
hópur fagmanna hefði farið þar
höndum um. Það var ávallt fallegt
í kringum hana. Hún hafði mikið
fegurðarskyn og endanleg útkoma
bar þess glögglega merki að hún
vissi hvert stefna skyldi strax við
upphaf verks. Allt féll svo rétt sam-
an. Þarna bjuggum við fjölskyidan
í 26 ár.
Fyrir 10 árum keyptu foreldrar
okkar hús í Þykkvabæ í Árbæjar-
hverfinu. Hafði hún um stund leitað
að húsi við hæfi, en heillaðist af
þessu húsi nánast um leið og hún
kom þar inn. Húsið geislaði af birtu
og hlýju og garðurinn var stór og
fádæma fallegur. Hún sagði föður
okkar frá húsinu, en hann sagði
henni að ef þetta væri það sem hún
vildi, þá þyrfti það ekki nánari at-
hugunar við. Varð það úr að húsið
var keypt og reyndist það yndisleg-
ur rammi um þessi- síðustu 10 ár í
lífi hennar. Undu þau sér bæði
mjög vel þar. Kyrrðin frá ys borgar-
innar, niður árinnar, fuglasöngur,
ijúpur á vappi í garðinum, og síðan
þessi mikli og fallegi gróður sem
óx og dafnaði í hennar höndum,
líkt og allt sem hún snerti á.
í þessu húsi muna barnabörnin
hana, - stutt var á milli og þau
voru alltaf velkomin. Húsinu fylgdi
garðskáli, og á hveiju síðsumri
svignaði loftið af þrúgum og rósir
í öllum hugsanlegum litum ilmuðu.
Það var nánast eins og að stíga inn
í aðra veröld að vera þar.
Það kastaði skugga á þegar veik-
indi knúðu dyra. Krabbamein, sem
hún hafði fengið 20 árum áður, tók
sig upp. Faðir okkar hafði þá verið
veikur um tíma, þannig að hvorugt
gekk heilt til skógar. En í þessum
erfiðleikum sýndu þau hvers þau
voru megnug saman. Ég skil það
ekki nú og skil ef til vill aldrei hvert
þau sóttu baráttuþrekið. Samhent
og samhuga, en þó af æðruleysi og
trú, báru þau erfiðleika hvort ann-
ars. Ég hef vart þrek til að lýsa
hvernig móðir okkar bar sig í veik-
indum sínum. Þau voru mikil og
meðferðin erfið. Að láta hæla sér
var henni ekki að skapi. Það sem
hefði bugað flesta aðra, þoldi hún
og hafði engin orð um. En faðir
okkar stóð eins og klettur við hlið
hennar. Hann sýndi fádæma dugn-
að og ósérhlífni. Hann hefði fórnað
öllu henni til hjálpar. En hún er hjá
algóðum Guði nú og þeim ástvinum
sínum sem þangað eru horfnir.
Þórunn.
Á því augnabliki sem mér varð
Ijóst, að mín elskulega systir væri
farin, fóru ótrúlega margar og
merkilegar hugsanir í gegn um
huga minn. Það var erfitt fyrir mig
að trúa því að hún væri farin. Því
hún hafði óbilandi kjark, þrátt fyrir
hennar erfiðu veikindi. Eg heyrði
hana aldrei kvarta eða hlífa sér á
nokkurn hátt. Nei, það var ekki
hennar stíll að kvarta eða koma
veikindum sínum yfir á aðra.
Hún var mikill persónuleiki, sem
gaf svo mikið öllum sem til hennar
þekktu, bæði í blíðu og stríðu. Og
í návist hennar var maður þæði
sterkari og betri manneskja. Og
með sinni fallegu framkomu var
hún öllum til yndis. Það er mikið
lán að hafa átt með henni svo dýr-
mætar stundir, sem aldrei gleym-
ast, og eiga minninguna um hana.
Þær eiga eftir að lýsa upp lífsleið
mína. Það er sárt að missa hana
svona fljótt frá okkur, hún átti svo
mikið til að gefa.
Guð gefi þeim styrk hennar, eig-
inmanni og börnum, sem studdu
hana svo vel í hennar veikindum.
Islenskur efniviður
íslerískar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít ogXiabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
il
SÍ S. HELGAS0N HF
1STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 557 6677
BRYNDIS
EINARSDÓTTIR
Einnig tengdabörnum og barna-
bömum. Það er erfitt að kveðja.
Ég þakka þér fyrir allar þær ham-
ingjustundir, sem þú hefur gefið
mér.
Guðs blessun fylgi þér yfir landa-
mærin miklu.
Inga Bergdís Einarsdóttir.
Ég vil minnast mágkonu minnar
Bryndísar Einarsdóttur með orðum
Þórunnar, dóttur hennar, um móður
sína: „Það em forréttindi að njóta
samvista við slíka konu.“ Á kveðju-
stundu kemur mér í huga erindi
úr HORFINNI ÆSKU eftir Stein-
grím Thorsteinsson:
Á flugárum þytlausum fló burt mín tíð
og fyrr en ég eftir nam taka
er æfi mín hálfnuð - eg hrökk við um síð
- og horfi nú fram og til baka“.
Mín kynslóð er komin á þann
aldur að tamara er að horfa tii
baka en fram á leið. Kynni okkar
Bryndísar spanna bráðum hálfa öld.
Ég man hana unga Reykjavíkur-
stúlku, sem gekk svo fijálsleg og
falleg um Austurstræti rétt eins og
allar ungar stúlkur í Reykjavík
gerðu þá, en hún bar af flestum
vegna glæsileika.
Þessi yndislega stúlka átti svo
eftir að verða mágkona mín og vin-
ur um ævitíð. Missir míns elskulega
bróður, Stefáns, er mikill. Bryndís
var honum bæði stoð og stytta sem
aldrei brást í ölduróti lífsins. Þau
eignuðust fjögur börn. Elsta son
sinn, Einar (eldri), misstu þau átta
mánaða gamlan. Hann var yndis-
legt barn og afar efnilegur. Það
ríkti mikil sorg þegar hann lést eft-
ir erfiðan uppskurð. Þá sýndi Bryn-
dís það hugrekki og þolgæði sem
aldrei gleymist þeim sem með því
fylgdist. Guð og gæfan áttu þá
samt eftir að blessa þau með fleiri
efnilegum og góðum börnum. Þau
eru Einar (yngri), Pétur og Þórunn.
Öll hafa þau verið foreldrum sínum
til gleði og sóma.
Móðurhlutverki sínu skilaði
Bryndís með þeirri elskusemi sem
einkenndi allt hennar dagfar.
Hún bjó manni sínum og börnum
heimili sem var lýsandi dæmi um
smekkvísi og einstakan myndar-
skap hennar sem húsmóður. Það
var gott að vera gestur þeirra hjóna,
en það var ég oft á meðan ég bjó
í Borgarfirði. Heimili þeirra stóð
mér ætíð opið og naut ég ásamt
fjölskyldu minni þeirrar gestrisni
og velvildar sem ekki gleymist.
Margar gleðistundir áttum við sam-
an. Nú þegar sorgin steðjar að er
gott að minnast þeirra. Bryndís var
sönn hefðarkona. Fegurð, kurteisi
og ljúflyndi var hennar aðalsmerki,
henni var það í blóð borið.
Seinustu árin voru henni áreiðan-
lega mjög erfið vegna þverrandi
heilsu. Veikindi sín bar hún með
þvílíku æðruleysi og reisn að með
ólíkindum var. Seinast hitti ég hana
10. janúar síðastliðinn sem var af-
mælisdagur föður míns en þá erum
við vön að hittast, börn hans og
tengdabörn. Bryndís var þar eins
og ávallt áður; fögur, tíguleg, ljúf
og góð. Engan gat grunað þá að
svo stutt væri í hinstu kveðju.
Ég bið góðan Guð að styrkja
Stefán bróður minn og leggja hon-
um líkn með þraut. Þess sama bið
ég börnum þeirra og systkinum
hennar og vil ég þá sérstaklega
minnast Beggu sem stóð sem klett-
ur við hlið systur sinnar alla tið.
Bryndísi mágkonu mína kveð ég
með þakklæti fyrir allt sem hún
gerði fyrir mig og mína. Veri hún
Guði falin.
Þorbjörg Pétursdóttir.
Það er bjartur dagur óg vor,
sennilega rétt um 1960 og leiðin
liggur upp Garðastrætið til æsku-
heimilis fjölskyldu móður minnar, á
Hólavöll, en þar bjuggu þá á efstu
hæðinni Stefán móðurbróðir minn
og kona hans, Bryndís Einarsdóttir.
Fundum ber saman við frændsystk-
ini mín og leikurinn berst út um
víðan völl. Það er ærslast um hverf-
ið heiman og heim. Leikurinn berst
í stigann upp á loft á Hólavölium,
hjá ömmu Ingibjörgu. Öll hersingin