Morgunblaðið - 06.02.1996, Qupperneq 38

38 ÞRIÐJUDAGUR 6. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNEAINGIBJÖRG
MAGNÚSDÓTTIR
+ Magnea Ingi-
björg Magnús-
dóttir fæddist á
Húsavík hinn 21.
október árið 1950.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri hinn 30.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar Ingi-
bjargar voru Stein-
unn Ingibjörg
Jónasdóttir, f. 9.12.
1922 á Syðri-Leik-
skálaá í Kinn, d. 8.9.
1976 í Reykjavík,
og Magnús Þor-
björn Magnússon, f. 2.8. 1924,
d. 11.6. 1950.
Eftirlifandi eiginmaður Ingi-
bjargar er Þorbjörn Sigvalda-
son, f. 5.1. 1943 á Grund í
Sauðaneshreppi. Þau giftust á
Húsavík 3.10.1971. Börn þeirra
eru: a) Sigurjón Magnús Ein-
arsson, f. 28.3. 1969 á Húsavík.
Dóttir hans er Ingibjörg Jóna
Magnúsdóttir, f. 16.7. 1992 í
MIG LANGAR í nokkrum orðum
að minnast gamallar skólasystur,
kigibjargar Magnúsdóttur, blaða-
konu Dags á Húsavík, en hún burt-
kallaðist úr þessum heimi nú á
þorra. Við sem höfum alist upp í
sama bæjarfélagi og Ingibjörg
spyrjum: „Hvers vegna hún?“ Húsa-
víkin mátti ekki við því að missa
þennan sólargeisla. Innan um allan
barlóminn og „ó, æ, aumingja ég“-
lífsstílinn sem hefur verið allt of
algengur, brosti Ingibjörg til okkar,
þeyttist um héraðið og skrifaði í
blaðið sitt um allt milli himins og
jarðar. Hún var sem betur fer ekki
„alltaf í boltanum“, hafði áhuga á
allri list; var alltaf tilbúin til að
koma í æfingar, fylgjast með og
taka viðtöl við listafólk. Öll verk-
Reykjavík. b) Völ-
undur Helgi Þor-
björnsson, f. 11.5.
1972 á Húsavík. c)
Þorbjörn Jónas
Þorbjörnsson, f.
18.3. 1977 á Akur-
eyri. Þeir eru allir
búsettir í Reykja-
vík.
Ingibjörg ólst
upp hjá móður
sinni, ömmu og afa
á Húsavík. Þar
starfaði hún við
beitningu sem barn
og unglingsstúlka
og síðan við afgreiðslustörf.
Síðar vann hún hjá Fiskiðju-
samlagi Húsavíkur og víðar.
Hún var um tíma fréttaritari
DV á Húsavík og frá 1. septem-
ber 1985 blaðamaður Dags og
umboðsmaður blaðsins á Húsa-
vík. Útför Ingibjargar verður
gerð frá Húsavíkurkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
14.00.
efni urðu spennandi í höndum henn-
ar þannig að áhugi og eftirvænting
listafólks jókst við heimsókn blaða-
konunnar á æfingu. En umfram
allt hafði Ingibjörg áhuga á fólkinu
í kringum sig og voru skrif hennar
jákvæð og til uppörvunar og
ánægju, því alltaf var stutt í grínið.
Ég man aldrei eftir Ingibjörgu
öðruvísi en brosandi. Samt veit ég
að bak við brosið bjó kona sem
hafði átt sínar erfiðu stundir. í tíu
vetur sátum við í sömu kennslu-
stofu og hlustuðum á kennara okk-
ar, landafræði, fjarlæg lönd heill-
uðu. Við gátum síðar miðlað hvor
annarri af ferðasögum því við létum
drauma okkar rætast og ferðuð-
umst.
Það hafa margir Húsvíkingar
t
Elskulegur sambýlismaður minn,
KRISTJÁIM ODDSSON,
Víðivöllum 2,
Selfossi
er látinn.
Rósanna Hjartardóttir.
t
Konan mín, móðir okkar og stjúpmóðir,
ÁSLAUG VALDEMARSDÓTTIR,
Höfðahlíð 9,
Akureyri,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 4. febrúar 1996.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Áskell Einarsson,
Valdemar Steinar Guðjónsson,
Ólafia Áskelsdóttir, Einar Áskelsson,
Guðrún Áskelsdóttir,
Steinunn Áskelsdóttir, Ása Birna Áskelsdóttir.
t
Faðir okkar,
BALDURHELGASON
sjómaður,
Dvergabakka 4,
Reykjavík,
sfðasttil heimilis
á Hrafnistu, Hafnarfirði,
lést í Landspítalanum 2. febrúar.
Hrönn Baldursdóttir,
Sigríður H. Baldursdóttir.
MIIMNIIMGAR
hlegið dátt að Mexíkóferðasögu
Ingibjargar, hún lifir.
Þegar við Ingibjörg vorum litlar
stelpur kom ég stundum í heimsókn
til hennar í Árnahúsið, til afa,
ömmu og Steinunnar, mömmu
hennar, en öll snérust þau í kringum
Ingibjörgu. Maður fékk alltaf eitt-
hvað gott upp í sig, spjall og róleg-
heit.
Engin lítil systkini voru til að
trufla dúkkulísuleik eða afskaplega
gáfulegar samræður. Á hornhillu í
herberginu þar sem Ingibjörg svaf
var mynd af myndarlegum manni,
Magnúsi pabba Ingibjargar, en
þessi mynd var einu kynnin sem
hún hafði af honum, „fórst í sjó-
slysi áður en ég fæddist," sagði
Ingibjörg og svo töluðum við ekki
meira um það.
Öll þessi ættmenni var Ingibjörg
búin að missa fyrir mörgum árum,
en hún hafði í nógu að snúast, hún
eignaðist sinn eigin Magnús aðeins
19 ára gömul, síðan „hann Þorbjörn
minn“ en þannig titlaði hún ætíð
manninn sinn. Hann Þorbjörn, sem
átti þá Völla og Tobba með henni,
var eins og fæddur til að vera mað-
urinn hennar Ingibjargar. Svo var
komin lítil Ingibjörg sem vinkonan
var ekkert lítið stolt yfir.
Öll fjölskyldan syrgir nú. Orð eru
svo tilgangslaus í sorginni. Megi
Guð gefa ykkur styrk á erfiðri
stund.
Hólmfríður S.
Benediktsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Að heilsast og kveðjast er lífsins
saga en ekki óraði okkur fyrir að
kveðjustundin við Ingibjörgu rynni
upp svo fljótt.
Við kynntumst Ingibjörgu þegar
við bjuggum á Húsavík fyrir nokkr-
um árum en á Húsavík var hún
fædd og uppalin. Þó við flyttum
aftur suður þá rofnuðu ekki vina-
böndin sem við höfðum bundist og
í jólakortinu frá henni í desember
tiíkynnti hún komu sína í janúar
suður til að „kíkja á útsölur og
kaffihús". Sú ferð var ekki farin,
en þess í stað komum við norður
til að kveðja hana í hinsta sinn.
Ingibjörg var mjög virk í félags-
málum og starfaði m.a í JC Húsa-
vík og þar byijuðu kynni okkar.
Við minnumst ræðukeppna, þar
sem Ingibjörg fór á kostum, ferða-
laga um Norðurlandssvæði og ferð-
ar á landsþing. Alls staðar var Ingi-
björg hrókur alls fagnaðar.
Seinni árin starfaði hún með
Soroptimistaklúbbi Húsavíkur og
einnig þar lagði hún sitt af mörkum
til að efla félagið. Ingibjörg var
mikill stílisti og starfaði sem blaða-
maður á Degi enda framsóknarkona
fram í fingurgóma. Það verður ekki
eins að lesa Dag eftir að greinar
IM hætta að birtast þar.
Minningarnar streyma fram og
ylja á kveðjustundinni. Það er erfitt
að kveðja góða vinkonu svo fljótt,
en erfiðast er þó fyrir Þorbjörn og
strákana hennar, Magnús, Völund
og Þorbjörn yngri, að kveðja eigin-
konu og móður. Við biðjum góðan
Guð að styrkja þá, svo og aðra ást-
vini á þessari stundu. Megi minning
um Ingibjörgu lifa með okkur um
ókomna framtíð.
Sigrún, Þóra og fjölskyldur.
V ■
Elskuleg vinkona og klúbbsystir,
Ingibjörg Magnúsdóttir, er látin
langt fyrir aldur fram. Allt of fljótt
hvarf þessi góða, skemmtilega kona
burt af vettvangi. Við hefðum
gjarnan vilja njóta félagsskapar
hennar og starfa svo miklu lengur.
Ingibjörg gekk snemma til liðs
við Soroptimistaklúbb Húsavíkur
og nágrennis, var virkur félagi,
sannkölluð systir, sem sýndi í verki
drenglyndi og einlæga vináttu. Hún
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir klúbbinn, var ritari stjómar,
fulltrúi á landssambandsfundum, í
ritnefnd Fregna auk ýmissa ann-
arra starfa.
Ingibjörg var alltaf glaðleg og
hlý í viðmóti og kimnigáfa hennar
var óbrigðul. Ófáar eru stundirnar
sem hún kitlaði hláturtaugarnar svo
mjög, að tárin hrundu niður kinn-
arnar við að hlusta á hana.
Stoltar vorum við af henni syst-
ur, þegar hún á okkar fyrstu
kvennasamkomu er við nefndum
Gellugleði, stóð á sviðinu í Félags-
heimilinu og skemmti hátt í þijú
hundruð konum með ógleymanlegri
ræðu. Þá dundi við dillandi hlátur.
Hún átti salinn.
En Ingibjörg hafði aðrar hliðar.
Hún var blaðamaður Dags á Húsa-
vík og vann það starf með sæmd
og af ábyrgðartilfinningu. Henni
þótti vænt um heimabæ sinn Húsa-
vík og var iðin við að fylgjast vel
með og senda fréttir héðan. Hún
var einstaklega lipur við að þjón-
usta okkur íbúa héraðsins við að
koma fréttum á framfæri. Það var
alltaf tekið vel á móti manni á skrif-
stofu Dags.
Þegar við systur fórum til Skot-
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, dóttir og amma,
ANNA ERNA BJARNADÓTTIR,
Hraunbæ 25,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum 3. febrúar sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Magnús Karlsson,
Kristfn B. Magnúsdóttir, Póll G. Arnar,
Þröstur Magnússon,
Bjarni Bjarnason
og barnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR TRYGGVI PÉTURSSON,
Grænagarði,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu á Isafirði
3. febrúar sl.
Otförin ferfram frá ísafjarðarkirkju laug-
ardaginn 10. febrúar kl. 14.00.
Gunnar Pétursson, Sigríður Sigurðardóttir,
Oddur Pétursson, Magdalena Sigurðardóttir,
Unnur Pétursdóttir, HjálmarTorfason,
barnabörn og barnabarnabörn.
lands í haust var Ingibjörg vitanlega
með enda hafði hún lengi hvatt til
þeirrar ferðar. Þar var samankom-
inn hópur glaðra systra sem nutu
þess að vera saman, hitta skoskar
soroptimistasystur og njóta lífsins.
Eins og alltaf var Ingibjörg hrókur
alls fagnaðar.
Við þökkum henni fyrir samferð-
ina. Minningin um góðan félaga og
eftirminnilega konu mun lengi lifa.
Við sendum eiginmanni, sonum
og öðrum ástvinum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
F.h. Soroptimistaklúbbs Húsa-
víkur,
Katrín Eymundsdóttir.
Með Ingibjörgu Magnúsdóttur er
genginn yndislegur félagi og dreng-
ur góður. Ótímabært fráfall hennar
skilur eftir sig sársauka og hryggð
hjá öllum sem hana þekktu. Þessi
glaðværa og heilsteypta kona sem
geislaði af lífskrafti og dugnaði er.
fallin frá í blóma lífsins.
Þótt söknuður og eftirsjá fylgi
því að kveðja góðan félaga og jafn-
aldra, er samt svo ótalmargt sem
vegur á móti. Ekki síst það að hafa
þekkt svo góða manneskju og hafa
átt að vini. Við munum ætíð minn-
ast hennar með virðingu og þakk-
læti.
Það var samhentur hópur hús-
vískra barna sem átti það sameigin-
legt að hafa fæðst árið 1950. Skóla-
gangan, allt frá fyrstu sporum
barnaskólaáranna og til og með
landsprófi og/eða gagnfræðaprófi,
varð til þess að þjappa hópnum
saman og úr varð þéttur og heil-
steyptur kjarni. Á þessum ljúfu
æskuárum var stofnað til þeirra
sterku og óijúfanlegu vináttubanda
sem æ síðan hafa haldist.
Þótt hópurinn hafi, að eðlilegum
ástæðum, sundrast, vegna búsetu,
vitum við samt gjörla hvort um
annað. Við höfum líka haft gæfu
til þess að treysta vináttuböndin enn
frekar með því að hittast reglulega
við ýmis tækifæri, þótt aldrei verði
ofgert í þeim efnum. Þessar sam-
verustundir okkar hafa alltaf verið
vel sóttar og margir leggja á sig
töluvert erfiði til að geta tekið þátt
í þeim.
Eftir því sem árin líða þykir
manni æ vænna um þessar sam-
komur og hlakkar til þeirra með
barnslegum huga.
Ingibjörg var ómissandi þegar til
þessara samkoma var boðað. Henni
var það mikið kappsmál að hópurinn
héldi saman og naut þess í ríkum
mæli að undirbúa og skipuleggja
samverustundirnar. Húmoristi var
hún mikill og minni hennar ótrú-
legt. Löngu liðnir atburðir, hversu
lítilfjörlegir sem manni fannst þeir
vera, urðu ljóslifandi og skýrir, þeg-
ar hún sagði frá þeim á sinn
skemmtilega hátt. Og ekki vafðist
framsetningin fyrir henni, enda af-
burða stílisti.
Stílsnillin kom fljótt í ljós. Eitt
af því minnisstæðasta frá gagn-
fræðaskólaárunum eru ritgerðir
hennar, eða stílar, eins og það var
gjaman nefnt.
Siguijón Jóhannesson, skóla-
stjóri og íslenskukennari, kom fljótt
auga á hæfileika Ingibjargar á
þessu sviði. Hann naut þess að lesa
upp fyrir okkur stílana hennar.
Þegar henni tókst best til varð hún
sjálf að koma upp að kennarapúlt-
inu og lesa ritsmíðar sínar. Enginn
skemmti sér þá betur en skólastjór-
inn, andlit hans sagði allt sem þurfti
að segja því til staðfestingar.
Síðar á ævinni fékk Ingibjörg
tækifæri til þess að þroska ritleikni
sína. Hún var fréttaritari DV um
skeið og þegar Dagur á Akureyri
varð að dagblaði fyrir rúmum ára-
tug, var hún ráðin blaðamaður í
fullt starf, með aðsetur á Húsavík.
Það var henni mikils virði að
geta sinnt þessum störfum frá
Húsavík. Hún var mikill Húsvíking-
ur og gat vart hugsað sér að búa
annarstaðar. Hlutverk hennar var
að sjá um fréttaskrif og viðtöl við
Þingeyinga. Ingibjörg var góður og
samviskusamur blaðamaður og
sinnti störfum sínum af alúð og
kostgæfni. Hún fylgdist vel með