Morgunblaðið - 07.02.1996, Page 29
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 7. FEBRÚAR 1996 29
GÍSLI
HANNESSON
+ Gísli Hannesson
var fæddur
Reykjavík 24. júní
1909. Hann lést á
heimili sínu í
Garðabæ 28. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ólafia Sigríður Ein-
arsdóttir, f. á Stóra-
Nýjabæ í Krísuvík
16. október 1886,
d. 16. nóvember
1970, og Hannes
Stígsson, sjómaður,
f. á Brekkum
Mýrdal 29. október
1876, d. 9. desember 1966. Gísli
var elstur átta sona þeirra
hjóna. Hinir voru Kornelius, f.
3. júli 1911, d. 31. ágúst 1987;
Einar Sigurbergur, f. 17. sept-
ember 1913, d. 1. desember
1930; Jóhann, f. 30. október
1916; Stígur, f. 15. ágúst 1920,
d. 3. maí 1988; Einar, f. 23.
desember 1922, d. 5. mars 1925;
Gunnar Þorbergur, f. 5. mars
1925; og Gunnlaugur, f. 16. júni
1928. Hinn 28. júlí 1933 kvænt-
ist Gísli eftirlifandi konu sinni,
Bryndísi Sigurðardóttur, hár-
greiðslumeistara, f. 8. júlí 1911
í Reykjavík. Foreldrar hennar
voru Þuríður Pét-
ursdóttir og Sig-
urður Arnason, vél-
stjóri í Reykjavík.
Börn Gísla og
Bryndísar eru: 1)
Elísabet Erla, f. 15.
apríl 1934, gift
Braga Jóhannes-
syni og eiga þau
þijú börn og fimm
barnabörn, 2) Þur-
íður Hanna, f. 5.
mai 1942, gift Guð-
jóni Tómassyni og
eiga þau þrjú börn
og eitt barnabarn.
3) Sigurður Örn Gislason, f. 26.
júní 1944, var kvæntur Svölu
Lárusdóttur og eiga þau þrjú
börn og eitt barnabarn. Núver-
andi eiginkona hans er Margrét
Margrétardóttir.
Gísli og Bryndís bjuggu í
Reykjavík til ársins 1973, en
þá fluttust þau i Garðabæ. Gísli
var rafvirki að mennt og vann
lengst af hjá Rafmagnsveitu
Reylgavíkur sem yfirverksljóri
og síðar deildarstjóri fram-
kvæmdadeildar.
Útför Gísla verður gerð frá
Áskirkju í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.00.
ÞEGAR ungt fólk fellir hugi saman
og ákveður að fylgjast að upp frá
því, hvarflar sú hugsun ekki að
þeim, að með makanum fylgja oft-
ast náin tengsl við nánustu fjöl-
skyldu hans. Fyrir íjórum áratugum
stóð ég í þessum sporum. Mér varð
þó fljótt ljóst, að ég hafði verið
sérlega heppinn að eignast sem
tengdaforeldra Gísla Hanr.esson og
Bryndísi Sigurðardóttur. Öll sam-
skipti mín við þau síðan hafa verið
með þeim hætti, að þar vildi ég
engu breyta.
Gísli var borinn og barnfæddur
Reykvíkingur, ólst upp við Lauga-
veginn og bjó alltaf í austurbænum,
þar til þau hjónin keyptu sér hús í
Garðabæ fyrir rúmum tveimur ára-
tugum. Hann var atorkusamur og
dugmikill strax á unga aldri, fór
snemma að vinna sér inn aura með
ýmsum störfum, t.d. sem sendill í
verslunum. Hann starfaði mikið í
skátahreyfingunni og fékk þar út-
rás fyrir kappið og orkuna í ferða-
lögum, sem jafnan voru gönguferð-
ir.
Gísli hóf ungur nám í rafvirkjun
hjá Ormsbræðrum, og var Jón
Ormsson meistari hans þar. Náminu
lauk hann 1929 og réðst þá til
Rafmagns hf. og vann þar næstu
þijú ár. Þar fékkst hann mikið við
uppsetningu rafstöðva víða á Suð-
urlandi ásamt raflögnum. Á þessum
árum voru ekki tekin sveinspróf,
en þess í stað fengu menn iðnbréf.
Gísli tók aldrei iðnbréfið, en tók
aftur á móti nokkrum árum síðar
sveinspróf í húsalögnum, enda þótt
nám hans hafi verið meira í rafvéla-
virkjun, en starf hans var blanda
af þessu tvennu. í níu ár vann Gísli
síðan á raftækjaverkstæði Júlíusar
Björnssonar.
Á þessum fyrstu árum sínum
sem rafvirki vann hann mjög fjöl-
breytt störf. Auk hefðbundinna
rafvirkjastarfa vann hann t.d. mik-
ið við raflagnir í skipum og setti
upp lyftur í mörgum húsum hér í
bæ. Snemma hefur komið í ljós
mikil verklagni og verksvit hjá
Gísla og var honum treyst fyrir
flóknum og vandasömum verkum
og fékk snemma mannaforráð.
Hann hafði eldlegan áhuga á öllum
störfum, sem unnin voru kringum
hann, og var almenn verkþekking
hans ótrúlega yfirgripsmikil. Á
þessum tíma var ekki alltaf hlaup-
ið að því að fá þá hluti, sem þurfti
til verksins, sem unnið-var við.
Varð Gísli mjög fær að bjargast
við það sem tiltækt var og smíðaði
það sem vantaði eða endurbætti
hluti, sem til náðist. Sagði hann
mér oft frá þessu og var gaman
að heyra hann lýsa þessu basli á
kreppuárunum.
Gísli hóf störf hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur 1. desember
1942 og var þá komið að þeim
þætti í lífi hans, sem hann helgaði
alla krafta sína í meira en þijá
áratugi, og flestir þekkja hann af.
Hann var ráðinn sem aðstoðarverk-
stjóri, en var fljótlega settur yfir
spennistöðvarnar. Árið 1946 varð
hann yfirverkstjóri bæjarkerfisins
og heyrði undir hann allur rekstur
og nýbyggingar jarðlínu, loftlínu
og götulýsingar, spennistöðvar,
flutninga-deild og vaktadeild.
Þessu umfangsmikla starfi gegndi
Gísli síðan í tvo áratugi, en var
þá skipaður deildarstjóri fram-
kvæmdadeildar, en síðustu starfsár
sín hjá rafveitunni hafði hann eftir-
lit með verktökum, sem voru farn-
ir að taka að sér æ fleiri verkefni
þar.
Afburða verkþekking, skipu-
lagsgáfur, ósérhlífni og einstaklega
gott minni Gísla, ásamt miklum
áhuga á öllu, sem hann fékkst við,
gerðu honum kleift að gegna þess-
um störfum með miklum ágætum.
Allt dreifíkerfi rafveitunnar var sem
greypt í minni hans og var nánast
hægt að fletta þar upp öllu því við-
komandi eftir því sem gamlir starfs-
menn þar sögðu.
Þessu góða minni hélt Gísli allt
til æviloka. Það gilti ekki eingöngu
um starfíð, heldur líka um menn,
hús, staðhætti og atburði. Reykja-
vík, eins og hún var á uppvaxtarár-
um hans og meðan umsvif hans
voru mest í starfi, var eins og kort-
lögð í höfði hans. Sem lítið dæmi
um minni hans get ég nefnt smáat-
vik, sem gerðist um tíu dögum fyr-
ir andlát hans. Þegar ég var að
byggja hús mitt fyrir nær aldar-
fjórðungi, teiknaði Gísli raflögnina
og lagði að hluta. Ég hef verið að
gera smálagfæringar í kjallaranum
að undanförnu, og fylgdist Gísli
með því öllu, þótt hann kæmist
ekki til að sjá það. Meðal annars
þurfti að bæta við raflögnina tengl-
um og ljósum, og sagði ég Gísla
að ég þyrfti að láta leggja nýja
grein frá töflu vegna þess. Nei,
sagði Gísli, það væri hægt að leggja
frá ákveðinni loftdós, því það mætti
bæta þessu við á syðri greinina í
kjallaranum, og taldi hann síðan
upp tenglana og ljósin, sem fyrir
væru á þessari grein.
Eftir að Gísli hafði látið af störf-
um hjá rafveitunni, sat hann ekki
auðum höndum. Hann hjálpaði
börnum sínum við að koma sér upp
húsum og gekk þar fram af sama
dugnaði og kappi, sem alltaf fylgdi
honum. í nokkur ár gegndi hann.
starfi umsjónarmanns í Flataskóla
og var þar afi, eins og börnin kalla
það. En einmitt í þvi starfi nýttist
Gísla sá eðlisþáttur sem var svo
ríkur í skapgerð hans. Hann hafði
einstaklega gott lag á börnum svo
jafnvel mestu ólátabelgir urðu stillt-
ir í návist hans. Hann var ákaflega
bamgóður og skildi börnin vel, og
þau hændust að honum, bæði
barnabörnin og barnabarnabörnin
og aðrir krakkar sem hann um-
gekkst.
Þrátt fyrir annríki og amstur í
starfi og utan, reyndi Gísli að sinna
ýmsum áhugamálum sínum. Hann
smíðaði ýmsa gripi úr tré fyrir
börnin sín og fleiri á sínum yngri
árum og skreytti þá með máluðum
myndum. Um tíma smíðaði hánn
einnig úr kopar og eru til listafagr-
ir hlutir eftir hann, en þeir eru
allt of fáir. Ég hefði viljað að hann
hefði sinnt þessum þætti meira,
því þar kom fram listrænn streng-
ur, sem hefði mátt leggja meiri
rækt við.
Gísli var mjög óánægður með
sig, ef hann mundi eitthvað ekki
nægilega vel, t.d. nafn úr ein-
hverri blaðagrein, sem hann hafði
lesið nýlega, og sagðist vera farinn
að kalka. Ég vissi að hvorki ég né
aðrir gætu munað öll þessi nöfn í
upplýsingaflóði fjölmiðlanna. Gísii
las mikið síðari ár ævinnar, þegar
betri tími gafst til þess, sérstaklega
það sem fróðleikur var í. Það var
honum þung raun, að sjón hans
dapraðist mikið síðustu misserin,
og gat hann því lesið minna en
hugur stóð til og þreyttist mjög
við lestur og varð undir það síð-
asta að leggja blöð og bækur á
hilluna.
Þegar umsvifin í starfi Gísla
voru mest, má segja að allur hans
tími væri bundinn því, ekki bara
hinn eiginlegi vinnutími heldur
dijúgur hluti þess sem átti að heita
frístundir. Oft man ég eftir honum
heima yfir teikningum eða öðrum
pappírum, eða löngum stundum í
símanum að tala við undirmenn
sína eða yfirmenn um verkefni
dagsins. Þegar tími vannst til var
hann alltaf reiðubúinn að gera öðr-
um greiða og aðstoða. Ófáar voru
þær ferðir, sem hann ók okkur og
börnum okkar meðan við vorum
enn bíllaus, og afabíll var fastur
hluti af tilveru barnanna. Hann var
alltaf boðinn og búinn að rétta
okkur hjálparhönd, þegar við vor-
um að byggja og taldi ekki eftir
sér tímann né erfiðið, sem hann
lagði á sig. Það þurfti ekki að biðja
hann, því hann fylgdist með því
sem til stóð við bygginguna og
birtist þá oft vinnuklæddur á
staðnum og tók til starfa. Þá var
gott að njóta verkkunnáttu hans
og verklagni.
Gísli og Bryndís héldu heimili
sitt allt til æviloka hans. Þótt við
höfum við reynt að vera þeim innan
handar síðustu árin eftir að Gísli
var hættur að aka bíl og átti erfið-
ara með að sinna sínum málum,
höfum við aldrei getað endurgoldið
nema brot af því sem hann gerði
fyrir okkur.
Gísli eltist mjög vel. Hann var
vel á sig kominn fram á síðustu ár,
þar til gigtin fór að þjaka hann,
óvenju lipur og léttur í hreyfingum.
Hann var alla tíð grannvaxinn þótt
örfá kíló bættust við, þegar hann
fór að hægja á sér, kominn á níræð-
isaldur. Hárið var silfurgrátt, liðað
og þykkt og fór vel. Svipurinn var
alltaf sterkur, en drættirnir i and-
liti hans voru mildir, ekki síst þegar
árin færðust yfir. Hann hélt skýrri
hugsun til loka. í 63 ár stóð Bryn-
dís við hlið Gísla og bar þar hvergi
skugga á. Gísli gat dvalið á heimili
sínu til hinsta dags og fékk þar
friðsælt andlát í návist Bryndísar
og dætranna beggja.
Genginn er maður, sem jafnframt
því að vera harður framkvæmda-
maður var góður eiginmaður, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi, sem
sárt verður saknað. Að lokum get
ég aðeins sagt: Þakka þér fyrir
samfylgdina.
Bragi Jóhannesson.
Með örfáum orðum langar okkur
að minnast mágs okkar og vinar
sem við kveðjum í dag.
Gísli Hannesson kvæntist systur
okkar, Bryndísi, 28. júlí 1933, þeg-
ar við vorum börn að aldri. Við
munum því ekki eftir okkur án þess
að hann hafi verið einn af fjölskyld-
unni.
Gísli var mikill vinur allra á heim-
ili foreldra okkar og hvers manns
hugljúfi.
Það var mikið fjör hjá okkur
krökkunum þegar Gísli kom í heim-
sókn. Við komum hlautpandi á
móti honum með miklum fagnaðar-
látum. Hann kunni að leika við
okkur og var allra manna glaðlynd-
astur.
Alltaf var hann boðinn og búinn
að rétta hjálparhönd og lagfæra
hvaðeina sem aflaga fór heima,
jafnt raftæki sem annað enda var
hann hagur svo af bar og hug-
kvæmur við gerð ýmissa fagurra
gripa. Gísli lærði rafvirkjun hjá
Bræðrunum Ormsson og eftir 12
ára starf hjá Rafmagni hf. og
Júlíusi Björnssyni réðst hann til
Rafmagnsveitu Reykjavíkur sem
verkstjóri og yfirverkstjóri varð
hann í desember 1946.
Þá var hann í stjórn Starfs-
mannafélags Reykjavíkur og for-
maður stjórnar Verkstjórafélags
Reykjavíkur um sinn og einnig í
stjórn skátafélagsins Væringja um
tíma.
Gísli og Biddý áttu hugmyndina
og stóðu fýrir jólaskemmtunum fjöl-
skyldunnar sem enn eru haldnar í
Félagsheimili rafveitunnar. Þar sem
annars staðar var Gísli hrókur alls
fagnaðar.
Gísli byggði hús við Laugarás-
veginn og bjuggu þau þar í 20 ár,
en fluttu síðan í Goðatún í Garðabæ
og bjuggu þar í önnur 20 ár, en
síðustu árin hafa þau búið í Boða-
hlein í Garðabæ. Hvar sem þau
áttu heima var einstaklega notalegt
að koma til þeirra. Af hlýju og vin-
semd áttu þau nóg. Við erum þakk-
lát fyrir að hafa átt Gísla að vin.
Sendum fjölskyldu hans og ættingj-
um bestu kveðjur.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þunp greiðir.
Vort líf sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Benediktsson.)
María og Haraldur.
Ég kynntist Gísla Hannessyni
fyrst árið 1969 þegar ég varð
tengdadóttir hans og það var gott
að eignast slíkan tengdaföður.
Gísli var ekki bara einstakt ljúf-
menni, heldur líka skemmtilegur og
einstaklega fróður. Frásagnargleði
og lífskraftur einkenndu hann, svo
og þolinmæði og þrautseigja. Húsið
sem Gísli og Bryndís byggðu í
Laugarásnum bar vott um stórhug
þeirra og dugnað. Þangað var gott
að koma, snyrtimennskan í háveg-
um höfð og mikið safn góðra bóka
sem ekki voru bara til skrauts held-
ur í stöðugri notkun. Ef í umræðum
bar á góma málefni sem menn
þekktu ekki gjörla þá var alltaf flett
upp í bókum og efnið gjörkannað.
Þótt Bryndís og Gísli flyttu búferl-
um þá var heimilið þeirra alltaf
óbreytt, þ.e. þau rækuðu garðinn
sinn svo af bar og til þeirra var
alltaf gott að koma. Gísli hafði
mjög gaman að garðyrkju og var
iðinn við að planta og ala upp trjá-
plöntur og naut öll fjölskyldan góðs
af.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er margs að minnast, t.d.
ferðalaganna sem við fórum í sam-
an á Snæfellsnesið, í Þórsmörkina
og í Þingvallasveitina. Skemmti-
legri ferðafélaga var vart hægt að
hugsa sér. Gísli var maður léttur í
spori og göngugarpur mikill. Alltaf
þegar á þurfti að halda innan fjöl-
skyldunnar var hann boðinn og
búinn til hjálpar. Hann átti margar
vinnustundirnar í sumarbústaðnum
okkar í Ögri og óteljandi voru þær
stundir sem fóru í að hjálpa okkur
við húsbygginguna í Lindarseli.
Erfiðleikamir eru til að yfirstíga
þá vildi Gísli meina og oft sýndi .
hann mér mikla þolinmæði. Þegar
við fluttum búferlum til Noregs
mætti Gísli til að aðstoða við að
pakka niður. Þegar ég gafst upp á
að troða öllu dótinu í kassana tók
hann við og síðan var öllu raðað
niður aftur, stundum sami hluturinn
tekinn oft upp og handleikinn þar
til allt var slétt og fellt og allt komst
niður. Þannig vann Gísli markvisst
og yfirvegað, svo verkið virtist leik-
ur einn. Gísli var frábær fjölskyldu-
faðir og barnabörnin hans hændust
að honum. Ef eitthvað bilaði, hvort
sem um var að ræða leikföng eða
annað, þá var viðkvæðið hjá börn-
unum okkar, hann afi getur örugg-
lega gert við þetta.
Samhentari hjón en Bi-yndís og
Gísli voru eru vandfundin. Eitt gott
dmæi um samvinnu þeirra var þeg-
ar Gísli smíðaði dúkkuhúsið fyrir
dóttur okkar, þá veggfóðraði Bryn-
dís, dúklagði og valdi liti, síðan var
húsið búið húsgögnum og að lokum
upplýst með litlum lömpum sem
gengu fyrir rafhlöðum sem Gísli
tengdi og útbjó af einstakri ná-
kvæmni.
Svona gæti ég endalaust haldið
áfram, svo margs er að minnast.
Ég þakklát fyrir að hafa verið
svo lánsöm að hafa kynnst Gísla
Hannessyni. Þótt leiðir okkar sonar
hans skildu bar aldrei skugga á
vináttu okkar Gísla og Bryndísar.
Gísli er einn sá besti maður sem
ég hefí kynnst. Guð blessi minningu
hans.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það
sem þér þykir vænst um í fari hans
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni.
(Kalihl Gibran).
Svala Lárusdóttir.
Ég vil þakka þér fyrir allar þær
yndislegu stundir sem ég, þú og
amma áttum saman. Það var alltaf
svo gaman að koma í heimsókn til
ykkar. Ég man svo vel þegar við
Amar komum í heimsókn og þú
settir vatnsslönguna út í garð. Þar
máttum við leika okkur að vild og
það var allt í lagi að blotna. Eða
þegar ég fékk að standa við eldhús-
vaskinn og sulla tímunum saman
og þið amma tókuð þátt í hvaða
leik sem mér datt í hug.
Takk fyrir allt, elsku afí minn.
Þín,
Berglind Lóa.
Elsku afí.
Það er erfítt að ætla að skrifa
aðeins nokkrar línur um jafn góðan
mann eins og þú varst. Þú varst
alltaf til staðar og studdir við bakið
á okkur. Við munum eftir sunnu-
dögum, sem voru ekki sunnudagar
nema farið væri til þín og ömmu í
„Góðatún", þegar við löbbuðum til
ykkar og fengum jafnvel að gista,
sem var það allra besta. Við munum
eftir litla herberginu þar sem ,þú
geymdir öll verkfærin þín, þar sem
alltaf var hægt að koma með hluti
sem biluðu hjá okkur. Eða þegar
við vorum í sólbaði hjá ykkur ömmu,
hoppandi yfír vatnsúðann úti á grasi
og skemmtum okkur konunglega.
Mikið voruð þið amma dugleg að
sýsla í garðinum. Það var svo gam-
an að hlusta á þig segja frá því
þegar þið amma voruð ung og
hvernig Reykjavík leit út í þá daga,
þú mundir þetta allt svo vel. Ekki
er hægt að hugsa til þín nema að
muna eftir slaufunum þínum, þær
urðu að vera þannig að þú gætir
hnýtt þær sjálfur, það gerðir þú
alltaf vandlega og af kostgæfni.
Við þökkum þér, elsku afi, fyrir
allar yndislegu stundirnar sem við
áttum saman. Mikið er ég þakklát
að þú skyldir lifa það að sjá Steinar
Leó, son minn, um jólin.
Þín barnabörn,
Bryndís Erla og Arnar Þór.