Morgunblaðið - 07.02.1996, Side 30

30 MIÐVIKUDAGUR 7. FEBRÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
BJARNIJÓNSSON
Guðmundur
Bjarni Jón Jóns-
son fæddist 2.
nóvember 1926 í
Bolungarvík. Hann
lést á heilsustofnun
NLFÍ í Hveragerði
28. janúar sl. og fór
útför hans fram frá
Hólskirkju, Bolung-
arvík, sl. laugardag.
FYRSTU kynni okkar
Guðmundar Bjarna
Jónssonar frá Bolung-
arvík eru u.þ.b. hálfrar
aldar gömul. Hann var
þá að læra járnsmíði í Vélsmiðjunni
Þór á ísafirði og ég hygg að hann
muni hafa verið innan við tvítugt
þegar leiðir okkar lágu saman. Má
segja að aldursmunur okkar hafi þá
verið allmikill þar sem ég var fimm
árum eldri. Núna er sá aldursmunur
sáralítill.
Ég veitti honum fyrst athygli á
fundum, sem við sóttum báðir af
miklum áhuga, um bæjarmál og
stjórnmál á ísafirði, að þá stóð hann
stundum upp og gerði stuttar, æði
beinskeyttar athugasemdir við mál-
flutning sem honum féll ekki alltof
vel í geð. Sumum fannst hann vera
frakkur, öðrum ekki. Ég þóttist vera
orðinn sæmilega fullorðinn að vera
fimm árum eldri og það kom oft í
minn hlut að svara fyrir fólk sem
var á hans aldri og að mínum.
Samstarf okkar sem hófst upp úr
þessu þróaðist upp í mikla vináttu sem
hefur staðið senn í hálfa öld.
Við Guðmundur Bjami urðum
strax mjög samrýndir og bárum mikla
virðingu hvor fyrir skoðunum annars.
Við vorum báðir tryggir stefnu Sjálf-
stæðisflokksins að vera víðsýnn um-
bótaflokkur sem hefði
það markmið að efla
sjálfstæði einstaklinga
til athafna og dáða,
jafnframt því að koma
þeim til hjálpár sem á
aðstoð og skilningi
þurfa að halda.
Á þessum árum var
hörð barátta í stjórn-
málum í mínum gamla
heimabæ, ísafirði. Það
var mikill baráttuhugur
í sjálfstæðismönnum að
leggja veldi Alþýðu-
flokksins í rúst, en það
hafði staðið þá svo að
segja samfleytt í næst-
um því aldarfjórðung.
í kosningunum 1946 til bæjar-
stjómar tókst þetta. Alþýðuflokkur-
inn missti meirihluta sinn og við tók
stjóm Sjálfstæðisflokksins og Sam-
einingarflokks alþýðu, sem náðu
saman um stjórn bæjarmálefna.
Stjórnmálin voru á þessum árum, og
nokkuð lengi á eftir, mjög hörð og
illskeytt og engum til frama sem
mælir þeim bót eins og þau voru
framsett. Seinna tók að mildast og
vaxa skilningur á milli manna án
tillits til stjórnmálaflokka.
Við Guðmundur Bjarni áttum allt-
af samleið og það var merkilegt hvað
lítið bar á milli okkar í skoðunum.
Hann var mikill félagsmálamaður.
Hann tók þátt í félagsstarfi margra
félaga. Hann var dugmikill verkmað-
ur og lauk sínu námi í Vélsmiðjunni
á ísafirði og var lengi á eftir búsett-
ur í bænum. Hann gekk að eiga sína
konu á árinu 1948 og öll börn þeirra,
nema yngsta dóttirin sem fæddist
eftir að fjölskyldan flutti til Bolung-
arvíkur, voru fædd á ísafirði meðan
þau bjuggu þar.
En á árinu 1958 er sóst eftir því
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÁRMANN GUÐNASON,
Hrísateigi 18,
lést 5. febrúar.
Steinunn Tómasdóttir,
Hugi Ármannsson, Katrín Briem,
Guðrún Ármannsdóttir, Guðmundur Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær faðir okkar, fósturfaðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTMUNDUR ANTON JÓNASSON
(Toni)
framreiðslumaður,
Vesturgötu 73,
lést á heimili sínu laugardaginn
3. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Örlygur Antonsson,
Jónas Antonsson,
Ómar Antonsson,
Edda Antonsdóttir,
Anton Ingibjartur Antonsson,
Steinberg Antonsson,
Heiðar Hálfdán Antonsson,
Guðrún Jóhanna Benediktsdóttir, Guðjón Pálmarsson,
Sonja Sigurðardóttir,
Kristfn Gfsladóttir,
Eva Dóra Hrafnkelsdóttir,
Amanda Sherell Antonsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
BJARNI ANDRÉSSON
skipstjóri,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 8. febrúar kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Styrktarsjóð Landakotsspítala.
Karen Andrésson,
Alda Bjarnadóttir, Kristján Óskarsson,
Kári Jóhannesson, Bjarni I. Kristjánsson,
Bjarni B. Kárason, Örn Ó. Óskarsson,
Jóhann Ö. Kárason.
að Guðmundur taki að sér forstjóra-
starf við Vélsmiðju Bolungarvíkur
og þá flytur hann með sína fjölskyldu
frá ísafirði til fæðingarbæjar síns,
Bolungarvíkur, og þar átti hann æ
síðan heima.
Starfi sínu sem framkvæmdastjóri
Vélsmiðju Bolungarvíkur gegndi
hann til ársins 1992. Lengi framan
af var hann að byggja upp fyrirtæk-
ið. Því vegnaði svo mjög vel um nokk-
ur ár. Síðan dró ský fyrir sólu, það
varð samdráttur í þessari iðngrein
og starfsemi samfara henni sem
hafði mikil áhrif og sterkasta at-
vinnufyrirtækið í Bolungarvík átti
við vaxandi erfiðleika að etja sem
enduðu með því að það hætti starf-
semi. Vélsmiðjan varð fyrir þungu
höggi af þeirri ástæðu.
En þetta fyrirtæki var ekki það
eina, við sáum önnur, bæði á Vest-
fjörðum og alls staðar annars staðar
á landinu, verða að draga úr sínum
rekstri og mörg þessara fyrirtækja
urðu að hætta sinni starfsemi.
Guðmundur var sérstaklega mikill
félagsmálamaður. Hann var formað-
ur Iðnaðarmannafélags Isfirðinga í
nokkur ár. Hann var einn af stofn-
endum Lionsklúbbs Bolungarvíkur
og sennilega hefur enginn meðlimur
þess klúbbs mætt oftar og betur á
fundum en hann, þannig var hann
gerður. Hann stóð í forustusveit í
bæjarmálum, hreppsnefnd Hóls-
hrepps, allt frá árinu 1962, og í
bæjarstjórn Bolungarvíkur eftir að
Bolungarvík varð kaupstaður. Þann-
ig að seta hans í hrepps- og bæjar-
stjóm þar var um 20 ára skeið. Jafn-
hliða þessu þá átti hann mikið starf
í ýmsum öðrum félögum. Hann sat
m.a. í stjórn Sambands ísl. sveitarfé-
laga frá 1978 til 1982. Hann var í
Frímúrarareglunni áratugum saman
og hann var lengur i stjóm kjördæ-
misráðs Sjálfstæðisflokksins á Vest-
fjörðum en flestir, ef ekki allir aðrir,
og formaður kjördæmisráðsins í
nokkur ár.
Ég ætla ekki að riíja upp öll hans
miklu félagsmálastörf. Mér er sér-
staklega í mun að geta hans sem
góðs drengs sem var gaman og gagn-
legt að eiga samstarf og samvinnu
við og umfram allt að eiga hann að
góðum vini í öll þessi ár. Vinátta
okkar brást aldrei. Það gekk á ýmsu,
bæði í stjórnmálum og öðrum málum,
en alltaf gátum við talað saman, allt-
af var gott á milli okkar og fáa eða
enga átti ég betri vini en hann. Heim-
ili hans og Fríðu stóð mér alltaf opið.
Þangað var gott að koma og þar var
gott að vera. Börnin þeirra eru hvert
öðru elskulegra og það má því segja
að þau höfðu mikið barnalán. Það
var ekki nóg með að þau hugsuðu
um börnin sín heldir einnig um
tengdabörnin, barnabörnin og barna-
barnabörn.
Guðmundur Bjarni Jónsson átti
við mikla vanheilsu að stríða á síð-
ustu árum. Hann þurfti að fara í
hjartaaðgerðir og leggjast hvað eft-
ir annað inn á sjúkrahús. Stundum
var honum vart hugað líf en alltaf
reis Guðmundur upp og alltaf þegar
hann var búinn að ná sér eftir síð-
asta áfallið þá var sami áhuginn,
sami viljinn, sama góða geðið að
hafa góð áhrif á þá sem í kringum
hann voru. Hann var einn af þessum
mönnum sem alltaf hafði til þrek,
hversu þjáður sem hann var. Hann
var alltaf tilbúinn til þess að rétta
öðrum hjálparhönd og hugsa um þá
sem honum voru næstir og þá sem
honum voru kærastir, þó óskildir
væru. Hann var af góðu og dugm-
iklu fólki kominn. Átti góða for-
eldra, góð systkini og mikinn frænd-
garð. Hann var frændrækinn mað-
ur. Hann var heilsteyptur, sagði
kost og löst á hveiju máli og hveij-
um manni eftir því sem kom honum
fyrir sjónir, en fyrst og fremst var
hinn jákvæði hugur hans það sem
skipti mestu máli.
Vinátta hans við samferðamann-
ina var meiri en hjá mörgum öðrum.
Þó að hann væri oft á tíðum nokkuð
ákveðinn, og stundum jafnvel ein-
strengingslegur í stjórnmálum, þá
var grunnt á skilningi á skoðunum
annarra, þó að þeir tilþeyrðu ekki
hans eigin flokki. Þetta var hans
aðalsmerki og þetta var eitt af því
sem svo margir fundu í hans fari og
kunnu að meta.
Á þessari stundu er mér ljúft að
minnast þessa látna vinar. Hann
var, ásamt Fríðu konu sinni, á
Heilsuhæli náttúrulækningafélagsins
í Hveragerði þegar hann lést. Mér
var sagt að hann hafi verið kátur
og léttur síðasta kvöldið, eins og
hann oftast var, og gengið til náða
og fengið hægt andlát.
Guðmundur Jónsson var mikill
gæfumaður. Hann átti góða, trygga
og elskulega konu, sem komin er af
góðu fólki. Ég get ekki látið hjá líða
að minnast þess að föður hennar
þekkti ég mjög vel, Pétur Pálsson,
sem lengi bjó í Hafnardal og var
sonur Páls Ólafssonar prófasts og
Arndísar Pétursdóttur Eggerts konu
hans í Vatnsfirði. Vatnsljarðarættin
er ljölmenn bæði á Vestijörðum og
víða annars staðar. Mikið af því fólki
þekki ég vel og að öllu góðu. Guð-
mundur var því gæfumaður að eign-
ast þessa góðu konu og hann var
líka gæfumaður að eignast góð börn
og góða fjölskyldu.
Nú ertu horfinn kæri, góði, gamli
vinur. Við Kristín og fjölskylda okkar
þökkum þér fyrir samveruna, fyrir
vináttu og einstaka tryggð á liðnum
árum. Minningin um þig mun lifa í
huga okkar og við erum þakklát fyr-
ir það að þafa átt þig fyrir vin í öll
þessi ár. Á vináttu okkar bar aldrei
skugga. Þú varst sannur Bolvíking-
ur. Þú varst sannur Vestfirðingur.
Þú varst sannur umbótamaður fyrir
hinn almenna borgara og hinn al-
menna mann. Þú vildir að öllum liði
vel og allir fengju að njóta sín og
að þeim, sem væru utanveltu í lífinu,
væri sinnt. Þetta eru orð að sönnu.
Þetta er ekki sagt af því að þú ert
horfinn héðan. Þetta er sagt vegna
þess að svona varstu og þetta er sú
minning sem er mér og mörgum
öðrum kærust. Við hjónin sendum
Fríðu, börnunum, ijölskyldunni og
öðrum vandamönnum Guðmundar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Ég bið góðan Guð að taka vel á
móti þér. v
Guð geymi þig, gamli, góði vinur,
í nýjum heimkynnum.
Matthías Bjarnason.
ÆÐRULEYSI, dugnaður og létt lund
einkenndu Guðmund Bjarna Jónsson.
Það voru einmitt þessi aðalsmerki
hans sem gera hann eftirminnilegan
öllum sem kynntust honum og munu
bera hróður hans lengi. Hlutskipti
hans var lengst af að stjórnaerilsömu
og öflugu fyrirtæki, jafnframt því
að vera umsvifamikill í félagsmálum
af margs konar tagi. Engu að síður
gaf hann sér tíma til þess að ræða
málin í dagsins önn, slá á létta
strengi og koma manni á óvart með
hnyttilegum athugasemdum. Þetta
eru fágætir eiginleikar og dýrmætir;
ekki síst samferðamönnunum sem
njóta þeirra.
Guðmund Bjarna þekkti ég jafnt
úr starfi og félagsmálavafstri okkar
beggja. Hann var vinur föður míns
og náinn samverkamaður hans í
Vélsmiðju Bolungarvíkur hf. þar sem
annar var framkvæmdastjóri en hinn
stjórnarformaður. Það samstarf stóð
um áratugi og bar ekki skugga á,
þó oft þyrftu þeir að véla um mikil
mál þar sem hagsmunirnir fóru ekki
alltaf saman til skamms tíma. Báðir
voru hins vegar sannfærðir um að í
litlu sjávarplássi eins og Bolungarvík
þyrftu menn að vinna saman, virða
hag hver annars og hafa skilning á
því að íslenskt sjávarpláss er óræður
vefur þar sem margháttuð starfsemi
styður hver aðra. Þeim var því mæta
vel Ijóst, þó þeir hefðu kannski ekki
um það mörg orð sín á milli, að hags-
munir útgerðarmannsins og vél-
smiðjunnar voru samtengdir og að
hvorugur vildi án ’nins vera.
Þegar ég var að komast á fullorð-
insaldur og leiðir okkar Guðmundar
tókú að liggja saman á hinum póli-
tíska vettvangi innprentaði hann mér
einmitt mjög þennan sannleik. Hann
var svo sem ekki með neitt orð-
skrúð. Sagði bara umbúðalaust sem
augljóst ætti að vera hveijum manni
að bátarnir réru ekki mikið ef ekki
væru til iðnaðarmenn í landi, til þess
að þjónusta þá. Þetta nægði honum
og þetta nægði mér. Skilaboðin voru
skýr og hrein. Hann var maður at-
vinnulífsins. Skóli lífsins hafði fært
honum heim sanninn um gildi þess
að atvinnulífið stæði styrkum fótum
og honum var það afar Ijóst að hags-
munir launþega og atvinnulífsins
færu saman. Án öflugs atvinnulífs
væri ekki hægt að búa fólki góð kjör.
Án góðs starfsfólks yrði atvinnulífið
aldrei öflugt. Fyrir honum var þetta
sem sjálfsagður hlutur, sem lífreynsl-
an hafði fullvissað hann um.
Guðmundur var mikill ákafamaður
að hveiju sem hann gekk. Smáatriðin
þvældust ekki fyrir honum og því var
gott að leita til hans. Maður var varla
búinn að stynja upp erindunum þegar
svarið var komið og síðan gengið í
málin. Honum leiddist ákaflega ef
eitthvð þurfti að bíða morgundagsins
og lagði metnað sinn í að standa við
orð sín.
Þessi önnum kafni maður lét sig
þó ekki muna um að hasla sér völl
í félagsstarfi. Hann var einn af stofn-
endum lionsklúbbsins, starfaði innan
frímúrarareglunnar og söng með
karlakórnum svo dæmi sé tekið af
félagsstörfum hans. Umsvifamestur
hygg ég þó að hann hafi verið í hinu
pólitíska starfi þar sem hann helgaði
Sjálfstæðisflokknum krafta sína. Um
árabil var hann formaður kjördæmis-
ráðs Sjálfstæðisflokksins á Vest-
fjörðum og var þannig í hinni félags-
legu forystu flokksins í kjördæminu.
Á vegum Sjálfstæðisflokksins var
hann í hreppsnefnd Hólshrepps og
síðar bæjarstjórn Bolungarvíkur.
Hann var valinn til margs konar
trúnaðarstarfa af sveitarstjórnar-
mönnum jafnt á Vestljörðum sem á
landsvísu. Sveitarstjórnarmálin voru
honum afar hugstæð enda fóru þar
saman áhugasviðin, að vinna Sjálf-
stæðisflokknum brautargengi og að
þoka áfram hagsmunamálum heima-
byggðarinnar.
Þetta fórst Guðmundi Bjarna afar
vel úr hendi. Hann var maður vin-
sæll, átti gott með að ræða við fólk
og gerði aldrei mannamun. Æðar-
slátt hins daglega lífs skynjaði hann
manna best. Menn nutu oft vel ná-
vistanna við hann enda var hann ein-
att glaður í bragði þó þungi og mein-
ing gæti líka fylgt orðum hans væri
því að skipta. Hispursleysi hans og
glöggskyggni á atburði líðandi
stundar gerðu það líka að verkum
að okkur þótti mörgum gott að leita
í smiðju til hans í fleiri en einum
skilningi. Hagsmunaglöggur maður
sem Guðmundur Bjarni, gat oft gef-
ið góð ráð þegar nauðsynlegt var að
átta sig á atburðum og hvert stefna
skyldi. Mér þótti þvi afar vænt um
hve hann hvatti mig til dáða í stjórn-
málunum og lagði að mér að hasla
mér þar völl. Hann skyldi vel pólitísk-
an áhuga og kenndi mér oft til verka
á því sviði. Það var ekki lítill skóli
hjá svo vopnfærum manni sem Guð-
mundur Bjarni Jónsson var á hinum
pólitíska vettvangi.
Fyrir hartnær tveimur áratugum
fór hann að kenna sér hjartameins
sem síðar varð honum að aldurtila.
Til Bretlands fór hann í mikla að-
gerð árið 1980 og heimsóttum við
Sigrún kona mín hann þar á sjúkra-
hús. Að aðgerð lokinni sló hann mjög
á létta strengi og var þar ekki að
sjá að hann var rétt nýlega kominn
af skurðarborðinu. Hann náði sér vel
og gekk til starfa sinna af endurnýj-
uðum þrótti. En fyrir örfáum árum
mátti hann öðru sinni fara í mikla
aðgerð. Um skeið var tvísýnt um iíf
hans, en hann náði þó undraverðum
bata, þó því færi fjarri að hann gengi
heill til skógar hin síðari ár. Hugur
hans var þó sem fyrr bundinn áhuga-
málunum. Ég hitti hann síðast á Isa-
íjarðarflugvelli fyrir skömmu þegar
þau Fríða Pétursdóttir kona hans
voru á leið suður í Hveragerði sér til
hvíldar og hressingar. Mér fannst
hann líta vel út og ég fann að hann
hlakkaði til dvalarinnar í Hveragerði.
Ekki óraði mig fyrir því þá að þetta
yrði í hinsta sinn að ég sæi hann.
Bolvíkingar sjá nú á bak afar
mætum manni sem skilaði miklu
dagsverki fyrir heimabyggð sína.
Verka hans mun lengi sjá stað. Sjálf-
stæðismenn á Vestfjörðum kveðja nú
einn sinn besta félaga og forystu-
mann. En mestur er missir eiginkonu,
barna, tengdabarna, bamabarna auk
annarra ættingja og venslafólks. Guð-
mundur var afar mikill ijölskyldumað-
ur og naut þess að vera samvistum
við sitt fólk. Söknuðurinn er sár en
eftir lifír endurminningin. Ég og ijöl-
skylda mín sendum Fríðu og öllu
þeirra fólki innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmundar
Bjarna Jónssonar.
Einar K. Guðfinnsson.