Morgunblaðið - 10.02.1996, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 10. FEBRÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELGA RÓSA
ING VARSDÓTTIR
+ Helga Rósa Ing-
varsdóttir var
fædd í Ólafsvík 2.
júní 1915. Hún lést
í Sjúkrahúsi Stykk-
ishólms 3. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Lára
f. 3.7.
ÓlafsVÍk, u.
1958, og Ingvar
Þorsteinsson, f.
26.5. 1882, frá
Reylqum á Skeið-
um, d. 26.11. 1918.
Fósturfaðir hennar
var Jón Thorberg Jóhannes-
son, f. 30.11.1885, d. 30.8.1936.
Systkini samfeðra eru Þor-
steinn, f. 12.3. 1908, d. 11.3.
1974, og Jóhanna Norðfjörð,
f. 10.6. 1911, búsett i Reykja-
vík. Systkini sammæðra eru
Jóhannes, f. 31.12. 1918, d. 9.8.
1936, Hallveig, f. 9.10. 1921,
d. 12.10. 1977. Björg Lára, f.
13.3. 1935, búsett i Olafsvík.
Helga giftist 12. apríl 1941 eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Oli-
ver Krisljánssyni, vörubíl-
stjóra, og voru þau alla tíð
búsett í Olafsvík. Börn þeirra:
1) Anna Elísabet, f. 28.10.1941,
maki Karl Valur
Karlsson, börn
þeirra eru Júlíana,
Oliver, Vífill og
Helga. 2) Jóhanna
Helga, f. 2.6. 1945,
maki Magnús
Steingrímsson,
dóttir þeirra er
Dagný Asta. 3)
Hjördís, f. 6.9.
1947. 4) Jón Þor-
bergur, f. 1.10.
1953, maki Kol-
brún Þóra Björns-
dóttir, dætur
þeirra eru Gunn-
vör Braga, Helga Björk, Guð-
björg Birna og Kolbrún Ingi-
björg. 5) Guðmunda, f. 15.10.
1955, maki Páll Ingólfsson,
börn eru Fannar Baldursson,
Hafrún og Hjörtur. Lang-
ömmubörnin eru níu.
Helga varð gagnfræðingur
úr Ingimarsskóla, starfaði í
Iðnó í nokkur ár, m.a. sem
ráðskona. Stofnfélagi í Slysa-
varnadeildinni Sumargjöf og
Kvenfélagi Ólafsvíkur og heið-
ursfélagi í kvenfélaginu.
Útför Helgu fer fram frá
Ólafsvíkurkirkju i dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðar kraftur
mín veri vöm ínótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofí rótt.
Það er aftur orðið bjart og dag-
leg störf morgunsins að hefjast í
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi. Ást-
vinir þínir að gera sig reiðubúna til
að takast á við daginn og ég að
tygja mig til heimferðar. Þú virðist
ætla að dvelja hjá okkur enn um
stund og það er erfitt að þurfa að
kveðja þig vitancli að stutt er í
svefninn langa. í gegnum vitund
þína virðistu hafa heyrt að veður
er að versna og ég finn að þú ætl-
ar ekki að senda mig eina til Ólafs-
víkur.
Það færist yfir þig sérkennileg
ró og þú eins og opnar til hálf fal-
legu brúnu augun og litlu síðar svo
fallega ferðu frá okkur til annarra
heima. Umvafin návist Olla og
barnanna ykkar.
Helga Rósa Ingvarsdóttir,
tengdamóðir mín, var mjög- vel
gerð kona, vakandi yfir velferð fjöl-
skyldu sinnar og frændgarðs. Hún
var víðlesin og fróð um alla skap-
aða hluti. Ávallt reiðubúin til að
hjálpar ef einhver þurfti á hlýju
og ástúð að halda. Handavinna
alls konar lék í höndun hennar og
vettlingar og sokkar frá ömmu
Helgu voru listavel pijónaðir og
vel þegnir af stelpunum mínum.
Það veit ég að fáar stelpur hafa
átt útprjónaða hnésokka þegar þær
voru litlar.
Helga útskrifaðist úr Ingimars-
skóla í Reykjavík þegar hún var
17 ára gömul, en það var á þessum
árum ekki algengt að stúlkur tækju
sig upp og færu í nám suður. Hún
studdi Iíka dyggilega börn sín og
barnabörn í hverslags námi og leik
og hefur það verið hefð að fara til
ömmu með einkunnabókina þegar
skóla lýkur á vorin hjá stelpunum
okkar Jóns og ekki hefur staðið á
hvatningu og hrósi á þeim bæ.
Helga vann um árabil í Iðnó og
þaðan hafði hún frá mörgu
skemmtilegu að segja og þar eign-
aðist hún góða vini.
Frændgarðinn ræktaði hún af
alúð og öllum var nærvera hennar
til gleði og gagns.
Frásaganargleði Helgu var ein-
stök og það var sérstaklega gaman
að heyra hana segja frá ferðum
með eldri borgurum héraðsins eftir
árlegar ferðir þeirra Olivers með
þeim.
Helga var fyrst og fremst hús-
móðir á gestkvæmu og til margra
ára mannmörgu heimili sem ávallt
stóð opið öllum sem litu inn til þeirra
hjóna. Þar mátti alltaf fá eitthvað
heimabakað og kaffisopa.
Helga og Oliver voru mjög falleg
hjón sem tekið var eftir hvar sem
þau komu og hamingja þeirra var
fólgin í að eyða saman ævinni, þau
elskuðu og virtu hvort -annað.
Að leiðarlokum langar mig að
þakka fyrir samverustundir og vel-
gjörðir við mig og mína. Ástvinum
öllum óska ég þess af alhug að
minningin um góða konu megi lifa
og algóður himnafaðir megi sefa
sorgina sem nú er svo sár.
Þegar dyrnar til himins opnast
í hálfa gátt við það að einhver
ástvinur vor gengur þar inn, þá
berst um leið til vor eitthvað
þaðan af hinum himneska and-
vara.
(J.A. Bengel.)
Kolbrún Þóra Björnsdóttir,
Ólafsvík.
í dag er komið að erfiðri kveðju-
stund, þegar mamma, tengda-
mamma og amma, Helga Rósa Ing-
varsdóttir, eða Helga amma eins
og hún var ævinlega kölluð á okkar
heimili, verður kvödd í hinsta sinn
frá Ólafsvíkurkirkju. Með þessum
fátæklegu orðum viljum við þakka
Helgu ömmu fyrir allt sem hún
gerði fyrir okkur og allt sem hún
var okkur. Umhyggju hennar fyrir
okkur og öllum sem að henni stóðu
er vart hægt að lýsa í fáum orðum,
en hún var svo mikil að manni leið
illa, ef af einhveijum ástæðum ekki
var hægt að þiggja velgjörðir sem
boðnar voru. Helgu ömmu var það
svo mikilvægt að vita að hennar
nánustu fjölskyldu liði alltaf sem
best.
Með þessum ljóðlínum viljum við
kveðja þig og þakka þér fyrir
hversu góð amma þú varst okkur.
Megi góður guð varðveita þig að
eilífu.
Góðvildin var greypt í hug og sál
og geislaði frá hveijum andlitsdrætti.
Glettni og kímni gæddi allt sitt mál,
græskulaust, en létti skap og bætti.
Sumum er slík hjálparhendi léð
að hika aldrei nætur jafnt sem daga.
Geta ekkert aumt né dapurt séð
án þess helst að bæta um og laga.
(Jakob Jónsson.)
Elsku Olli afi og þið öll sem
ömmu þótti svo vænt um, Guð
styrki ykkur í þeirri miklu sorg og
söknuði sem yfir okkur hvílir nú.
Guðmunda, Páll, Fannar,
Hafrún og Hjörtur.
Þegar maður er barn veit maður
næstum því bara það sem manni
hefur verið sagt.
Ef maður heyrir eitthvað sem
maður hefur aldrei heyrt áður vill
maður vita allt um það.
Orð eins og dauði er eitt af þeim
orðum sem svo erfitt er að útskýra
fyrir barni. Fátt er um svör við
spurningum eins og af hveiju dó
amma? Því fullorðin manneskja veit
lítið betur en börn um dauðann.
Ég er reyndar bara hálffullorðin en
er þó alveg jafn berskjölduð fyrir
andáti ömmu Helgu og lítið barn.
Amma var alltaf svo góð við alla.
Þar sem ég var stödd erlendis
þegar amma veiktist þurfti ég ekki
að horfa á hana veika, eins og hún
var undanfarnar vikur.
Við kvöddumst svo fallega síðast-
liðið haust í hinsta sinn. Ég man
þegar ég var yngri og átti heima í
Brautarholti 3, þá einu sinni
klemmdi ég mig á útidyrahurðinni,
mamma og pabbi voru ekki heima,
svo ég hljóp bara til ömmu og afa
í Vallholtið.
Afi þurfti að taka nögl af mér
og til þess að dreifa huga mínum
meðan á því stóð sagði amma mér
skemmtilegar sögur af pabba mín-
um. Ég meiddi mig ekkert þegar
nöglin fór. Margoft kom ég líka við
í Vallholtinu á leiðinni heim úr skól-
anum og fékk þá kleinur og hjóna-
bandssælu sem amma var heims-
meistari í að baka.
Þar sem ég hef verið í Reykjavík
undanfarna vetur við nám og nú í
Ameríku voru samverustundirnar
okkar ömmu mun færri en áður.
Það breytti þó engu um það að við
lögðum saman kápal, skoðuðum
myndir og amma sagði mér fullt
af gömlum góðum sögum þegar ég
kom vestur.
Amma vissi að ég er mjög hrifin
af öllu gömlu og höfum við eytt
heilu dögunum saman í að skoða
gömul föt, skartgripi og allskonar
hluti. Aldrei leiddist mér heima hjá
ömmu, afa og Hjördísi í Vallholt-
inu. Það var alltaf hægt að finna
eitthvað að gera þar.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
ömmu Helgu að, hún var alltaf til-
búin að gefa mér góða stund af
tíma sínum.
Það er auðvitað sorglegt að elsku
amma Helga er dáin en ég hugga
mig við það að hún átti mjög fal-
lega og langa æfidaga. Eins veit
ég að þegar sorgin smá saman
hverfur úr hjarta mínu sitja þar
eftir fallegar minningar um ömmu
Helgu.
Elsku afi Olli, Hjördís, pabbi,
mamma og allir hinir. Ég get ekki
frekar en nokkur annar útskýrt af
hveiju fólk deyr en ég get sagt
ykkur að ég trúi því að amma sé
komin á enn betri stað en við.
Kannski hefur hún nú þjóna og
þernur til að dekra við sig eins og
hún dekraði alltaf við okkur öll.
Hugur minn er heima hjá ykkur
þessa dagana.
Ég bið góðan Guð að vera með
ykkur öllum.
Helga Björk Jónsdóttir,
Ohio, Bandaríkjunum.
Nú er amma dáin og mér finnst
skrítið að núna á ég enga ömmu.
Ég vona að Guð taki vel á móti
henni uppi í himnaríki og að henni
líði vel.
Ég á margar góðar minningar
um ömmu mína og mér þykir vænt
um allt sem hún hefur sagt mér
frá og allt sem hún hefur sýnt og
kennt mér. Hún kenndi mér t.d.
að pijóna. Fyrst þurfti hún að byija
og enda allar umferðirnar fyrir
mig, en síðan var ég orðin alveg
klár á að pijóna.
Núna þegar amma er dáin þá
ætla ég að nota vel allt sem hún
hefur kennt mér. Ég er viss um að
Helga amma fylgist vel með mér.
Afi minn, ég veit að þú ert sorg-
mæddur og saknar ömmu Helgu
og ég finn svo til með þér og ykkur
öllum hinum líka.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfír minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Kolbrún Ingibjörg Jónsdóttir.
Að morgni laugardaginss 3.
febrúar sl. andaðist móðursystir
mín, Helga Rósa Ingvarsdóttir, í
Sjúkrahúsi Stykkishólms umvafin
ástúð og umhyggju eiginmanns og
fjölskyldu. Þrátt fyrir að síðustu
daga hafi mátt búast við andláti
hennar erum við ekki tilbúin þegar
að því kemur. Hjartað nístir, kökk-
urinn í hálsinum ætlar aldrei að
hverfa og tárin streyma niður kinn-
arnar óháð tíma eða stað.
Minningarnar sem við eigum
hvert um sig ylja og fá okkur til
að brosa í gegnum tárin. í huga
minn koma fram minningar um
hjartahlýju frænkuna og frændan
sem komu okkur systkinunum í
ömmu- og afastað. Faðm þeirra sem
alltaf stóð opinn og umvafði okkur
ástúð og kærleika, faðm sem var
svo stór að alltaf var pláss fyrir
fleiri. Aldrei stóð illa á að fá heim-
sókn af ungu fólki, alltaf var tími
til að setjast niður og spjalla, enda
fannst mér ég ekki vera komin til
Ólafsvíkurf fyrr en ég var búin að
líta inn og ekki var farið til baka
án þess að kveðja.
Minningarbrotin eru ótal mörg.
Ég minnist jólaboðanna þegar
Helga stóð fyrir framan eldavélina
með hvíta, stífaða svuntu og hitaði
súkkulaði. Snyrtimennska og verk-'
lagni einkenndu öll hennar verk og
bar heimilið þess glöggt merki,
dúkuð borð, kleinur og annað
heimabakað meðlæti. Hjónaband
þeirra Helgu og Olla einkenndist
af kærleika, væntumþykju og virð-
ingu hvort fyrir öðru, sem var svo
sterk að dáðst var að.
Elsku Olli, þið Helga áttuð fal-
legt líf saman, eignuðust góð börn,
tengdabörn og afkomendur, missir
ykkar er mikill. Elsku mamma,
missir þinn er einnig mikill. Þið
Helga voruð svo nánar systur og
báruð mikla umhyggju hvor fyrir
annarri, samband ykkar var kær-
leiksríkt og aldrei bar þar skugga
á. Öll standið þið nú þétt saman
og styðjið hvort annað. Ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur dýpstu
samúð um leið og við þökkum þér,
elsku Helga, fyrir öll notalegheitin
í gegnum árin.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfír storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Olöf Sigurðard. frá Hlöðum.)
Lára Kristjánsdóttir.
í dag er borin til hinstu hvílu
Helga Rósa Ingvarsdótir, elskuleg
móðursystir mín. Andlát hennar
hafði nokkurn aðdraganda, svo að
fréttin kom manni ekki að óvörum.
Þegar kallið kom var hún umvafin
sínum nánustu, sem viku ekki frá
henni síðustu dagana. Var mikill
friður yfir henni og fékk hún fal-
legt andlát. Helga var mér og systk-
inum mínum meira en móðursystir,
hún var okkur sem amma, enda 20
ára aldursmunur á henni og Björgu,
móður okkar. Ég tel mig mjög lán-
sama að hafa fengið að alast upp
í návist Helgu. Hún var mjög traust
og góð kona, barst aldrei á, var
meyr að eðlisfari og vildi öllum
vel. Helga var húsmóðir gamla
tímans, alla tíð einkenndist heimili
hennar af miklum myndarskap og
ótrúlegri gestrisni. Varla var maður
kominn inn úr dyrunum hjá henni,
að kaffibollinn var kominn á borðið
og bakkelsi með. Skipti ekki máli
á hvaða tíma sólarhrings maður
leit inn og hún var ekki í rónni
fyrr en maður þáði kaffidreitil eða
annað góðgæti. Helga var mjög
handlagin kona og alltaf með eitt-
hvað á prjónunum og eru óteljandi
vettlingarnir og sokkapörin sem
hafa yljað okkur ættingjum hennar.
Maður getur eiginlega ekki minnst
Helgu án þess að nefna Olla í sömu
andrá, því að samrýndari hjón er
varla hægt að hugsa sér. Það var
gaman að sjá hve mikla virðingu
þau báru fyrir hvort öðru alla tíð
og tillitssemin og hlýleikinn skein
úr augum þeirra. Olli er búinn að
standa við hlið Helgu sinnar í veik-
indum hennar og heimsótti hana
nær hvern einasta dag til Akraness
og svo síðar til Stykkishólms. Á
þessari kveðjustund birtast í huga
mínum myndir margra liðinna ára.
Margar tengjast þær fjárbúskap
Olla. Ég sé konurnar í fjölskyldunni
í þvottahúsinu hjá Helgu að sauma
vambir, ég sé heyskapinn á sumrin
þar sem allir mættu sem einn mað-
ur, ýmist á Kliftúninu eða inni í
Dal. Alltaf mætti Helga með kaffi-
brúsa og meðlæti. Ég minnist laufa-
brauðabakstursins í eldhúsinu hjá
Helgu, þar sem Helga flatti út deig-
ið og steikti kökurnar, en við börn-
in fengum að skera út. Alltaf feng-
um við börnin að vera þátttakendur
í amstri hversdagsins. Frændrækni
var Helgu mikilvæg og gleður það
okkur ættingjana að fyrir rúmum
tveimur árum var komið á ættar-
móti í Munaðarnesi, þar sem hittust
afkomendur systranna Láru (móður
Helgu) og Kristjönu Helgadætra.
Þótti Helgu, sem og okkur hinum,
gaman að fá kærkomið tækifæri
til að eiga góða helgi með ættingj-
unum og ekki síst að við yngra
fólkið kynntumst betur. Helga var
elst þessa frændfólks og var hún
búin að taka saman æviágrip for-
feðra okkar og er það ánægjulegt
fyrir okkur hin að eiga þessa grein
skrifaða af Helgu. Nú á rúmum
mánuði hafa tvær systradætranna
kvatt þennan heim. Á gamlársdag
lést Svanhildur Guðbjörg, dóttir
Kristjönu, langt fyrir aldur fram
eftir erfiða baráttu við illvígan sjúk-
dóm og núna hefur Helga mín feng-
ið hvíldina löngu. Helga var rólynd
kona að eðlisfari en hún var félags-
vera og hafi gaman af að tala við
fólk og vita um ætt þess og upp-
runa. Hafa þau Olli verið virkir
þátttakendur á samverustundum
eldri borgara hér í Ólafsvík og einn-
ig hafa þau farið í ferðalög með
eldri borgurum á Snæfellsnesi. Veit
ég að þau hafa notið þessara sam-
verustunda mjög vel og var gaman
að koma í heimsókn til þeirra eftir
svona ferðir og fá að fletta mynda-
albúminu og fá lýsingar á öllu sem
gerðist. Nú verða þær ekki fleiri
ferðirnar sem hún Helga mín fer.
Við sem eftir lifum eigum fallegar
minningar um góða og greinda
konu sem öllum vildi vei og mátti
ekki vita af neinu aumu. Elsku
mamma mín, nú sérð þú á eftir
systur þinni sem var þér sem móð-
ir alla tíð og samband ykkar var
svo einlægt og gott og elsku Olli
minn, orð mega sín lítils á svona
sorgarstundu, en þú stóðst sem
klettur við hlið Helgu þinnar. Miss-
ir þinn er mikill en minningar um
meira en hálfrar aldar samveru ylja
þér. Anna, Jóhanna, Hjördís, Jón
og Guðmunda, þið voruð lánsöm,
því að fá að alast upp hjá slíkum
perlum sem foreldrum ykkar er
náðargjöf sem ekki verður frá ykk-
ur tekin. Við vitum öll að núna líð-
ur Helgu ömmu vel og minning um
yndislega konu lifir.
Kallíð er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Olga Kristjánsdóttir.
Mig langar til að minnast frænku
minnar, Helgu Rósu Ingvarsdóttur
frá Ólafsvík, sem lést 3. febrúar í
sjúkrahúsi Stykkishólms á 81. ald-
ursári. Við vorum systradætur.