Morgunblaðið - 16.02.1996, Blaðsíða 1

■HJÓIMIM í HVAMIWIII í VATIMSDAL ÆTLA AÐ LÁTA GAMLAIM PRAUM
RÆTAST OG REISA HÚS Á JÖRÐ SINNIMEÐ FULLKOMINNIAÐSTÖÐU
FYRIR BÖRN MEÐ LANGVARANDISJÚKDÓMA OG FJÖLSKYLDUR ÞEIRRAM
SAM-
HELDIN
SYSTKINI
ÞESSI þrenn hjón eru
tengdari en gengur
og gerist því þau eru
í tveimur systkina-
hópum. Þórhallur,
Már og Lilja eru
systkini og Guðbjörg,
Jóna og Hafþór eru
systkini. Það voru
Guðbjörg og Þórhall-
ur sem kynntust fyrst
1959 og þau giftust
tveimur árum síðar.
Jóna og Már kynntust
í gegnum Guðbjörgu
og Þórhall og gengu
í hjónaband árið
1964. Átta árum síðar
giftust síðan Hafþór
ogLilja.
Oll hófu hjónin bú-
skap á sama stað,
húsi einu á Seltjarn-
arnesi sem heiti Sól-
arhóll. ■
Guðh

Már Halldórsson
og Jóna Geirný
Jónsdóttir.
Lilja Hördís
Halldórs-
dóttir
og Hafþór
Jónsson.
Kúluhús fyrir
langvarandi sjúk börn
og fjölskyldur þeirra í sveitinni
HJÓNIN Þuríður Guðmundsdóttir og Gunnar Ástvaldsson í Hvammi II í Vatnsdal
hafa ýmsar ráðagerðir á pijónunum til að hrinda gömlum draumi í framkvæmd og
byggja 700 fm kúluhús á jörð sinni. Þar hyggjast þau bjóða langvarandi sjúkum
börnum og fjölskyldum þeirra til lengri eða skemmri dvalar í sveitasælunni.
Fyrir tíu árum, eftir að dóttir þeirra,
Pjóla, lést aðeins tólf ára gömul úr krabba-
meini, ákváðu Þuríður og Gunnar að flytj-
ast í sveit og bjóða krabbameinssjúkum
börnum til sveitadvalar, líkt og
Fjólu hafði alltaf dreymt um.
Núna langar þau að færa
út kvíamar og gefa jafnframt
öllum börnum með langvarandi
sjúkdóma og fjölskyldum þeirra
kost á að dvelja í Hvammi II.
„Vonandi getum við hafíð fram-
kvæmdir í vor. Einar Þorsteinn Ásgeirs-
son, arkitekt, teiknaði húsið 1993. Hann
fékk slíkan áhuga á verkefninu að hann
tók upp hjá sjálfum sér að senda umsókn
um styrk til Paul Newmans-stofnunarinn-
ar í Bandaríkjunum. Við erum búin að fá
svar um að við séum mögulegir styrkþeg-
ar árið 1996.“
Meðan Þuríður og Gunnar bíða svars
kanna þau ýmsar leiðir til að fjármagna
framtakið, en Umhyggja, félag til stuðn-
ings sjúkum börnum, verður í forsvari
fyrir sjálfseignarfélagi, sem senn verður
sett á laggirnar til að húsið megi rísa og
starfsemin verði tryggð til frambúðar.
Styrktarfélag krabbameinssjúkra barna
er einnig stuðningsaðili. Þorsteinn Ólafs-
son, framkvæmdastjóri, segir að enn séu
ýmis ljón í veginum því krabbameinssjúk
börn og langvarandi veik börn hafi ekki
rétt á styrk úr byggingarsjóði, eins og
t.d. fatlaðir. Hann vonast til að væntan-
legt frumvarp til laga um málefni sjúkra
tryggi hag þeirra og kveði m.a. á um rétt
úr framlagi úr byggingarsjóði. „Við verð-
um að leita til ríkis, félagasamtaka, fyrir-
tækja og almennings um fjárstuðning. Ef
til vill munum við standa fyrir söfnun, en
við höfum enn ekki rætt framkvæmdina til
hlýtar."
Gefa teikningu og land
Framlag Þuríðar og Gunnars er teikning
af húsinu og landið. Þau eru bjartsýn að
draumur þeirra verði senn að veruleika, enda
segja þau fjölda manns hafa lýst sig reiðubú-
inn til að leggja hönd á plóg og vinna í sjálf-
boðavinnu. „Þörf fyrir hús af þessu tagi er
mjög brýn. Við höfum alltaf verið hrifín af
kúluhúsum og teljum slíkt hús afar hentugt
fyrir starfsemina. Húsið verður á þremur
hæðum, með innigarði, lyftum, nuddaðstöðu,
ljósabekkjum, sjúkraherbergi, mötuneyti o.fl.
Þar yrði aðstaða fyrir 4-5 börn og tvær til
fjórar fjölskyldur auk þess sem í húsinu
væri íbúð fyrir staðarhaldara." ■
Fíkniefnahundar
gerðir út fyrir eigin reikning
Morgunblaðið/Sverrir
BJARNI Sveinsson aðalvarðstjóri í lögreglunni á Eskifirði með
hund sinn, fíkniefnahundinn Tess. Hinn hundurinn hans, Freyja,
er í fæðingarorlofi og gat því ekki verið viðstaddur myndat ökuna.
BJARNI Sveinsson lögreglumaður
á Eskifirði hefur þjálfað tvo fíkni-
efnahunda fyrir eigin reikning, án
stuðnings hins opinbera. Eru þetta
einu fíkniefnahundarnir á Austur-
landi og telur Bjarni að þeir hafi
nýst vel. Hann vill þó fá að fara
með þá víðar um Áusturland til
þess að komast fyrir nýjar flutn-
ingsleiðir.
„Ég var að fikta með hund sem
mér var gefinn fyrir nokkrum árum
þegar Elís P. Sigurðsson í Lions-
klúbbnum á Breiðdalsvík hafði sam-
band við mig og gekkst síðan fyrir
því að Lionshreyfingin styrkti mig
til að fara með hundinn í þjálfun á
Keflavíkurflugvöll. Þar var ég hjá
vönum manni og fékk bakterínu
fyrir alvöru," segir Bjarni þegar
hann er spurður um ástæðu þess
að hann fór að þjálfa fíkniefna-
hunda.
Segist hann fara með hundana í
flest skip sem komi úr siglingum,
á pósthúsin og vöruafgreiðslur. Þá
sé hann notaður við leit að fíkniefn-
um í húsum og bílum.
Hægt að gera svo míklu meira
Bjarni hefur alið hundinn og
þjálfað án stuðnings ríkisins. Hann
segist gera þetta vegna áhuga á
forvörnum gegn fíkniefnaneyslu.
„Það hefur ákaflega lítið verið gert
í forvörnum síðan Þorsteinn
Hraundal lögreglumaður flutti frá
Neskaupstað en hann var með fíkni-
efnahunda sem hann notaði víða
um Austfirði," segir Bjarni. Og
hann viðurkennir að hann hafi
reiknað með meiri hjálp en raun
hefur orðið á. „Með lítilræði væri
hægt að gera svo miklu meira,“
segir hann.
Bjarni hefur aðallega starfað inn-
an umdæmis sýslumannsins á Eski-
fiðri, það er á Eskifirði, Reyðarfirði
og Suðurfjörðum. Hann segir að
notkun hundanna hafi aukist, að
ósk sýslumanns. Hann segist hafa
farið einu sinni á Norðfjörð en aldr-
ei verið kallaður í Norður-Múla-
sýslu. Finnst honum það miður því
hundarnir hafi mikinn fælingar-
mátt. Fíkniefnaneytendur og -salar
viti af því hvar hundarnir eru notað-
ir og þannig megi svæla þá burt.
Nú liggi flutningsleiðirnar annars
staðar í gegn og segist hann vilja
geta skroppið til Neskaupstaðar og
Egilsstaða þegar honum finnist
ástæða til, svo að fíkniefnaliðið
verði ekki of öruggt um sig.
Greiða fóðrið
Ómæld vinna er við þjálfun hund-
anna og fóðrið í þá kostar um 100
þúsund krónur á ári en auk þess
þarf að greiða tryggingar og ýmsan
annan kostnað. Þetta hefur Bjarni
allt greitt úr eigin vasa, þar til ný-
lega að Lykils-verslanimar á Reyð-
arfirði og í Fellabæ ákváðu að gefa
fóðrið í hundana. Samúel Sigurðsson
verslunarstjóri á Reyðarfirði segir
að óeigingjarnt starf Bjarni hafi
vakið eftirtekt og þeir vilji styðja
starf hans. „Þótt staðimir séu litlir
er fíkniefnavandamálið það sama og
í stærri bæjunum. Þetta er bara lok-
aðra. Ef krakkarnir eru ekki í íþrótt-
um era þeir á götunni og við þekkj-
um alvarlegar afleiðingar þess hér,“
segir Samúel. ■