Morgunblaðið - 16.02.1996, Blaðsíða 8

8 B FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF
S V ON A g'erum við er við berum áburðinn á.
Á gönguskíðum
í fallegu veðri og sólskinsskapi
Morgunblaðið/Sverrir
FOLK á öllum aldri heillast af skíðagöngu.
Vonandiþekki ég engan
Svo rennur sunnudagurinn upp, bjartur
og fagur. Föðurlandið og ullarpeysan á sín-
um stað, skíðaskórnir glansa í skókassanum
og skíðin og stafirnir bíða við útidyrnar.
„Mamma, ertu að fara út?“ spyr barnið á
bænum, rétt eins og það sé einhver ný
bóla að mamma fari í útivistarföt. Klukkan
tifar og ofurlítill kvíði gerir vart við sig:
„Það verður sjón að sjá mig eða hitt þó
heldur. Vonandi þekki ég engan.“ í fáti
brottferðarinnar rekur skíðagarpurinn sig
í flösku fulla af fljótandi leðuráburði. Flask-
an þeytist út á gólf og brotnar. „Ó, nei, á
ég þá ekkert að fara?“ hrópar hann og
barnið spyr: „Hvað er mamma að gera?“
í flýti er svartur áburðurinn þveginn af
parketinu, bless, bless og garpurinn er þot-
inn út.
Áburðurinn straujaður undlr
vera stíf í hnjánum, heldur fjaðra vel.“
„Látið skíðin renna áður en þið takið næsta
skref.“ „Hafið hreyfingar handleggjanna
stórar.“ Við reynum að herma eftir, en ein-
hverra hluta vegna eru skrefin stutt og
jafnvægið lítið. Það er hins vegar huggun
harmi gegn að kennarinn sjálfur dettur, þá
þarf maður varla að skammast sín mikið.
Skíðastafirnir fá ekki að fara með í fyrstu
ferðirnar. Það er þó enginn byijendabragur
á því enda æfa bestu skíðagöngumennirnir
jafnvægið staflausir. Við göngum fram og
til baka og smám saman fara skíðin að
renna milli skrefa og hjartað fer að slá
örar, bæði af hreyfingunni og af kæti. Það
er svo gaman að maður ræður sér varla.
„Þið eruð bara frambærileg," segir annar
kennarinn ánægður og stolt reynum við
að gera enn betur.
Eins og Himmelbjerget
Þá er að læra að fara upp og niður
brekkur. „Þegar við förum upp brekku
gerum við alveg eins og þegar við
göngum á jafnsléttu nema hvað
skrefin verða ósjálfrátt styttri. Ef
við finnum að við komumst ekki
lengra setjum við framenda skíð-
anna út og göngum gæsagang,“
segja kennararnir og annar þeirra sýnir
okkur hvað þetta er auðvelt. „Eigum við
ekki að æfa þetta?“ segir áhugasamur
nemandi. „Ætli við kennum ykkur ekki
fyrst að fara í plóg svo þið komist niður
aftur,“ segir kennarinn og allir skella upp
úr.
Þegar við höfum svo lært að fara niður
brekkur með því að fara í plóg er okkur
ekkert að vanbúnaði og við ráðumst til at-
lögu við brekku sem sumum finnst himinhá.
Einn nemandi af karlkyni segir öðrum til
hughreystingar áður en lagt er í hann: „Hún
er svona eins og Himmelbjerget." „Nú þá
er þetta varla mikið mál„“ verður einhveijum
að orði og skíðagöngugarparnir sem eru
ekki lengur byijendur renna sér af stað einn
af öðrum.
Þá erum við útskrifuð og næsti hópur
bíður eftir að komast að. Við kveðjum, í
sólskinsskapi og ijóð í kinnum enda höfum
við það á tilfinningunni að við höfum sigrað
heiminn. Daginn eftir segja strengir í flestum
vöðvum líkamans til sín, skíðagarpinum til
ómældrar ánægju og hann hugsar með sjálf-
um sér: „Það var mikið að maður hreyfði
sig.“ Glaður í bragði er hanh staðráðinn í
að halda skíðagöngunni áfram, enda er hún
íþrótt í lagi, kemur hjartanu af stað og blóð-
inu á hreyfingu, maður fær hreint loft í lung-
un og strengirnir segja sína sögu um að
margir vöðvar líkamans taka á. ■
mhg
„Hvar er svo þessi Valbjarnarvöllur?"
segir skíðagarpurinn við sjálfan sig um leið
og hann tekur stefnuna á Laugardalinn.
En það reynist ástæðulaust að óttast að
AUÐUR Ebenezersdóttir segir verðandi skíðagöngugörpum til.
GÖNGUSKIÐIN hafa tekið pláss í geymsl-
unni í heil tíu ár án þess að nokkur hafi
sýnt þeim minnsta áhuga. Þau hafa eigin-
lega verið fyrir og eru lítið skárri en fóta-
nuddtæki. Það er samt ekki laust við að
samviskubitið hafi nagað eigandann ofurlít-
ið, hann fékk skíðin gefins frá góðu fólki
sem hann metur mikils og hann
mætti gjarnan hreyfa sig meira
en hann gerir. En samviskan er
auðsvæfð og það er ekki heldur
erfitt að segja við sjálfan sig að
það gefist svo lítill tími til íþrótta-
iðkana.
Svo er skyndilega flautað til
leiks og kyrrsetumönnum ekki
lengur til setunnar boðið. Alls kyns
rannsóknir benda til að hreyfing
sé allra meina bót. Bakið verður
sterkara, beinþynningarvandamál
ýstran minni, lærin og rassvöðvarnir
stinnari, úthaldið betra og lífsgleðin meiri.
Er ekki mál til komið að fara að hreyfa sig
og til dæmis draga skíðin fram jafnvel þau
líti út eins og forngripir?
Jú, nú er mál að linni enda er tækifærið
komið. Skíðasamband íslands og íþróttir
fyrir alla buðu fólki á höfuðborgarsvæðinu
upp á ókeypis skíðagöngukennslu síðast-
liðna helgi og næstu tvo mánuði fá lands-
byggðarmenn að njóta þess sama. Skíðin
voru því sótt þótt það þyrfti að hafa svolít-
ið fyrir því og svo var laugardagurinn notað-
ur til andlegs undirbúnings: „Nú ertu að
fara á gönguskíði klukkan tíu í fyrramálið
og þú ætlar að njóta þess.“
Einhverra
hluta vegna
eru skrefin
stutt og jafn-
vægið lítið
minm,
finna ekki rétta staðinn. Fólkið streymir
, að og hraðar sér að stórum skála skammt
frá stóra áhorfendapallinum í Laugardaln-
um. Eftirvæntingin skín úr andliti ungra
sem aldinna lærlinga í skíðagöngunni. Auð-
ur Ebenezersdóttir, sem hefur veg og vanda
af kennslunni, stendur uppi á háum palli
og segir okkur að hátalarinn hafi
gleymst svo nú verði hún bara að
brýna raustina: „Byijendur fari til
hægri þegar þeir koma út úr ská-
lanum, þeir sem eru lengra komnir
til vinstri.“ Síðan sýnir Sigurgeir
Svavarsson, skíðagöngumaður,
hvernig á að bera áburð neðan á
skíðin og straujar hann meira að
segja undir.
Síðan drífur maður sig í hóp
byijendanna, með tíu ára gömul
skíðin undir arminum. Skíðabúnaðurinn er
eins misjafn og nemendurnir eru margir,
sumir eru með það allra nýjasta og flott-
asta, aðrir með gömlu og góðu skíðin
sín sem eru áreiðanlega það næsta á
eftir tréskíðum í þróun skíðagöngu-
útbúnaðar.
Þetta wirkar auðvelt
Síðan eru skíðin sett
fæturna og kennararnir,
Ebenezersdóttir og Heimir Hans
son, sýna undirstöðutökin á
íþróttinni. Þetta virkar auðvelt,
þau renna svo
sig af svo mi