Morgunblaðið - 17.02.1996, Blaðsíða 20

20 LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
m
Stangaveiðimenn
eru að margra
dómi kynlegur
hópur. Þeir sem ánetjast og fá hina
svokölluðu veiðidellu umhverfast
venjulega fljótt í meiri eða minni
sérvitringa. Ekki endílega í daglegu
lífi og amstri, heldur hvað viðvíkur
sportinu sem um ræðir. Menn binda
trúss við eigin kenningar eða ann-
arra, einhverja stöng fremur en
aðrar, tileinka sér stíl sem, þegar frá
Mður, erfitt getur reynst að henda
reiður á hvemig sé uppruninn.
Sérviskan læsir sig í flesta eða alla
þætti veiðiskaparins, allt frá smæstu
smáatriðum í tækjavali og til allt að
því helgisiða í undirbúningi og atferM
á veiðistað. Fátt er pínlegra fyrir
fullmótaðan sérvitring í hópi stanga-
veiðimanna en að horfa á hálf- eða
ómótaðan sérvitring bera sig að.
Ingvi Hrafn
Jánssnn
Ingvi Hrafn Jónsson, dagskrár-
gerðarmaður og
atvinnuveiðimaður
með meiru, telst
vera fullmótaður
sérvitringur á sviði
stangaveiða. Þegar
hann var spurður
um þessi mál taldi
hann í fljótu bragði
að eina sérviska
hans í stangaveiði
væri að hann notaði alltaf hjól frá
Mitchell og Mnur frá Cortland. Þegar
þreifað var nánar á málinu kom í ljós
að sérviskurnar voru fleiri. Ingvi
segir:
„Ég hef alltaf notað Mitchell-
hjóMn. Astæðan er einfold, þau eru
með einfalda og örugga virkni, eru
algerlega ódrepandi, taka næga línu
og það sem skiptir ekki
minnstu, kostuðu ár sínum
tíma skít á kleinu. Ég segi
kostuðu, því þau eru hætt að
fást. Þegar hætt var að
framleiða þau fór ég í um-
boðið hér heima, til Asgeirs í
Sportvörugerðinni, og
keypti þessi 4-5 hjól sem
hann átti eftir.“
Ingvi er ekki mikið fyrir
allar nýjungarnar og tækn-
ina við stangarsmíðar nú til
dags. „Vinir mínir margir,
sérstaklega þeir yngri, eru
að segja mér frá stöngunum
sínum og ég samgleðst þeim
innilega. Samt er uppá-
haldið mitt Powell-stöng,
sem tengdafaðir minn heitinn,
Hafsteinn Sigurðsson, lét smíða
sérstaklega og merkja mér fyrir um
22 árum, um Mkt leyti og ég var að
festa mér Ragnheiði Söru, dóttur
hans. Þetta er 9 feta
grafítstöng fyrir
línu 8-9 og sú stöng
sem ég nota mest.
Til vara er svo 20
ára gömul stíf Orv-
is-grafítstöng fyrir
Mnur 9-10 sem ég
nota þegar þörf er á
þyngri Mnu.
Þriðja stöngin,
sem er nánast einskorðuð við
Norðurá á júmdögum, er hundgömul
13 feta tvíhenda að nafni Ultimat frá
Claude and Chivaz. Hún er svo létt
að það er næstum hægt að kasta ein-
hendis með henni og raunar geri ég
það oft, svona í byrjun að minnsta
kosti. En með alla þá tækni sem fram
hefur komið í stangarsmíðum allra
Morgunblaðið/Kristinn
ÞÓRARINN mundar nýju Sagc-flugustöngina.
Þórður á bökkum Laxár.
síðustu árin hef ég aðeins látið eitt
eftir mér. Ég fesfi kaup á 14,5 feta
Michael Evans Spey-kastara. Ég
hugsaði þá um Laxá í Aðaldal í roki.
Ég spey-kasta ekki með henni, en
hún er svo mögnuð að ég þen mig
yfir alla Laxá og get nánast fengið
mér kaffisopa á meðan.“
Þnrarinn
Sigþnrssnn
„Þegar stórt er spurt, ja þá ...“
voru fyrstu viðbrögð Þórarins
Sigþórssonar tannlæknis sem er
með aflasælustu stangaveiðimönn-
um landsins. Sannkallaður laxa-
skelfir. Hann er jafnvígur á aMt lög-
legt agn, en hans aðall er þó
maðkveiðin. En Þórarinn er einn
þeirra sem hefur gert maðkveiði að
listgrein.
„Ég reyni alltaf að vera með það
besta í höndunum. Til þess hef ég
nokkrum sinnum látið sérsmíða fyrir
Ingvi á bökkum
vatuauna.
KOLBEINN með vænan
feng úr Grimsá.
mig rennsMsstangir. Fyrst hjá þýska
fyrirtækinu Sportex, síðan hjá
skosku verksmiðjunum Clan, sem
báðar smíðuðu eftir forskrift frá
mér. Síðast, fyrir tveimur árum, fór
ég sjálfur út til RST-stangasmiðj-
anna í Þýska-
landi og lá þar
yfir teikning-
um og formúl-
um með for-
stjóranum. Þá
var smíðuð
stöngin sem
ég nota nú
mest. Hún er
13 fet. Ég
vandimigál3
feta rennsMs-
stangir í byrj-
un.og síðan er
13,5 feta stöng
einfaldlega
aMtof löng, og 12,5 feta einfaldlega of
stutt. Ég legg auk þess mikið upp úr
ytra útliti, að lykkjurnar séu af réttri
stærð, að hjólsætið og festingarnar
séu af þeirritegund sem ég kýs sjálf-
ur,“ segir Þórarinn.
En hjólin?
„Ég nota alltaf létt og nett opin
spinnhjól. Sumir nota fluguhjól eða
Ambassadorhjól, en það hentar mér
ekki. Þá nota ég alltaf nælonMnu. Nú
orðið nota ég yfirleitt Daiwahjól,
EX800, fullkominn dýrgrip, og ann-
að frá Semano, Stella 4000. Hér áður
var það aðallega Mitchell 300, það
fræga hjól. Ég hef aðeins einu sinni
lent í því að svona hjól hafi svikið. Þá
sleit lax við hjóMð. Það var í Þverá og
ég hafði landað 27 punda fiski. Rétt á
Franh. Black

FRANK Black
er alls ekki
eins feitlaginn
og ég hafði ímyndað
mér og þóst sjá á
myndum. Hugsan-
legt er að hann
myndist hreinlega
ekki vel, en einnig
getur verið að hann
hafi nýlega farið í
umfangsmikla megr-
un. Ég þorði ekki að
spyrja hann að því,
enda hefði hann
eflaust tekið það
óstinnt upp. Og þó.
Maðurinn er mjög
ljúfur í viðkynningu
og tekur mér opnum
örmum, þar sem ég
mæti á tónleikastaðinn, London
Astoria, þar sem tónleikamir eiga
að fara fram um kvöldið. Auk mín er
á staðnum ónefndur spænskur
blaðamaður og við skiptumst á að
varpa fram spumingum okkar.
Margir muna eftir rokkhljóm-
sveitinni The Pixies. Söngvari henn-
ar, gítarleikari og lagasmiður var
ungur maður frá Los Angeles, sem
kallaði sig Black Francis, en heitir
réttu nafni Charles Michael
Kitridge Thompson IV. Sveitin lék
nýbylgjurokk og þótti skara framúr
á sínu sviði. Arið 1993 tilkynnti
Francis að hljómsveitin væri hætt,
aðdáendum hennar til mikillar
gremju.
Francis var þó ekki aldeilis hætt-
Frank Black
sendi nýlega frá
sér plötuna The
Cult of Ray og
fór í kjölfar
þess í tón-
leikaferðalag
um Bretland.
Ivar Páll
Jónsson hitti
Frank að máli.
ur í tónMstinni. Hann
skipti um nafn,
kallaði sig Frank
Black og hóf ein-
herjaferil með sam-
nefndri plötu. Arið
1994 sendi hann frá
sér plötuna Teenag-
er of the Year og
núna, 30. janúar síð-
astMðinn, kom út nýj-
asta afurð kappans,
The Cult of Ray.
The Cult of Ray,
nýjustu plötu
Franks, hefur verið
lýst sem pönkrokk-
plötu. Hljómborðs-
leikarinn Eric Drew
Feldman, sem setti
mikinn svip á Teen-
ager of the Year, kom ekki við sögu
á plötunni og þess vegna þykir
hljómurinn hrárri. „Við höfðum
unnið töluvert saman í gegnum árin
og mér fannst bara komið nóg af því
samstarfí. Aðskilnaðurinn var þó í
góðu, enda erum við miklir vinir,“
segir Frank. „Ég tel nú ekki mikinn
mun vera á tónMstinni frá því sem
áður var. Við reyndum að hafa út-
setningarnar sem einfaldastar og
vissulega er gítarinn hrárri en áður.
En tónlistin er að miklu leyti í sama
stfl.“
Verður hann reiður þegar gagn-
rýnendur gefa sér ekki tíma í að
hlusta almennilega á plöturnar
hans? „Já, ég get ekki neitað að það
fer í taugamar á mér. Ég sé alltaf
hvort þeir gefa sér tíma til að hlusta
á tónlistina. Ef svo er ekki er
viðkvæðið gjarnan: „Já, hann er
ennþá að syngja um geimverur og
yfimáttúruleg fyrirbæri," eins og
það sé aðalatriðið.“
Hefur Frank íhugað að gefa út
hreinræktaða poppplötu, til að ná
eyrum hins almenna tónlistarhlust-
anda?
„Konan mín stakk upp á að ég
hæfi samstarf við Henry Rollins
[bandarískan pönkrokkara]. Við
myndum skemmta í Las Vegas og
kalla okkur Hank og Frank. Eg hef
minnst á þetta við Henry og honum
líst vel á hugmyndina,“ segir Black
og kímir.
Engin
tnnlistarkeðja
Tónlistarblaðamenn hafa löngum
haldið fram að tónlist Pixies hafi
verið fyrirrennari gruggsins, eða
„gmnge“, sem tröllreið tónlist-
arheiminum fyrir fáum áram. „Ég
held að það sé ekki mikið til í því.
Aðeins einn gruggari hefur tilgreint
mig sem áhrifavald og við vitum
báðir hver það er [Kurt heitinn
Cobain, söngvari Nirvana].
Fjölmiðlamenn era alltaf að reyna
að setja upp einhverja tónlistar-
keðju, þar sem eitt getur af sér an-
nað. Þetta er ekki svo einfalt.“
Frank skipti nýlega um útgáfu-
fyrirtæki og er nú á mála hjá Sony-
fyrirtækinu, en áður hafði hann ver-
ið hjá 4AD. Af hverju færði hann
sig? „Samningurinn var einfaldlega
útrunninn og ég vildi ekki fram-
lengja hann. Annars skiptir það
engu máli. Ég sel alveg nógu mar-
gar plötur og á nógu marga aðdáen-
dur. Ég er Frank Black og geri það
sem mér dettur í hug.“
Þegar viðtalinu lauk tóku tón-
leikarnir í London Astoria-tón-
leikahúsinu við. Uppselt var og
alveg troðið. Til upphitunar var
hljómsveitin Wannadies. Hún spil-
aði hresst popp-rokk og hlaut
ágætis viðtökur. Það var þó aðeins
lognið á undan storminum. Þegar
Frank gekk á sviðið varð andrúms-
loftið magnað. Gott ef þakið hagg-
aðist ekki örlítið norður á bóginn.
Frank og félagar fluttu jöfnum
höndum efni af nýju plötunni og
þeim eldri, við góðar undirtektir
gesta, sem hurfu svo einn af öðram
ánægðir inn í Lundúnanóttina.