Morgunblaðið - 17.02.1996, Blaðsíða 28

28 LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRUN
HALLGRÍMSDÓTTIR
+ Guðrún Hall-
grímsdóttir
fæddist í Mó við
Dalvík 11. ágúst
1926. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hornbrekku í Ólafs-
firði 11. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Hall-
grímur Friðrik Guð-
jónsson, skipstjóri
frá Sauðanesi við
Dalvík, fæddur 2.
ágúst 1898, dáinn
7. mars 1966, og Asa
Ingibjörg Jónsdóttir
frá Hólkoti í Ólafs-
firði, fædd 6. ágúst 1895, dáin
16. júní 1930.
Guðrún átti þijú systkini: Jón,
fæddur 1924, dáinn 1994, Jón-
ína, tvíburasystir hennar, dáin
MOÐURSYSTIR mín, Guðrún Hall-
grímsdóttir, er látin. Hvíld er fengin
eftir erfið og mikil veikindi.
Það er eðli okkar mannanna að
vilja halda sem lengst í þá sem eru
okkur kærir, neita að beygja okkur
undir þann vilja sem er okkur mátt-
ugri. Þó koma þær stundir í lífi
manns að reynt er að sætta sig við
orðinn hlut með því að segja: „Þetta
var best úr því sem komið var,“
þannig er mér farið í dag.
Gunna frænka var fædd á Dalvík
en fluttist barnung með foreldrum
sínum og systkinum til Ólafsfjarðar,
þar sem faðir hennar reisti fjölskyldu
sinni hús á Vesturgötu 3 og átti hún
heimili þar æ síðan. Á fullorðinsárum
hélt hún heimili með föður sínum
og annaðist hann í veikindum hans
uns yfir lauk.
Móður sinnar naut hún ekki nema
til fjögurra ára aldurs en síðar flutt-
ist inn á heimilið María Jónsdóttir
og ólst Gunna upp hjá henni og föð-
ur sínum. Á tímum fátæktar og
skorts var ekki um annað að ræða
en að fara að vinna fyrir sér um
leið og aldur og geta leyfðu. Gunna
var þar ekki undanskilin og fram
yfir tvítugt vann hún bæði á Akur-
eyri og á Siglufirði, var í vist og
saltaði síld en eftir að hún eignaðist
Inga var starfsvettvangurinn í Ólafs-
firði og vann hún við fiskverkun allt
þar til fyrir fimm árum.
Mér er kunnugt um að hún var
forkur mikill til vinnu og lagði metn-
að sinn í að láta sig aldrei vanta,
heilsuleysi lét hún ekki aftra sér.
Stoltið hennar Gunnu frænku var
sonurinn Ingi. Mér er ekki grunlaust
um að vegna eigin móðurleysis hafi
henni verið mjög umhugað um að
láta hann njóta allrar þeirrar móðu-
rástar sem unnt var að láta í té.
Hún bar hann mjög fyrir brjósti og
sá hvorki í. tíma né fyrirhöfn ef það
mætti vera Inga til góðs. Umhyggjan
var gagnkvæm og þrátt fyrir að höf
og lönd skildu þau mæðgin að, voru
með þeim miklir kærleikar.
Ingi kom heim um hver jól og var
þá tíminn jafnan vel nýttur og oft
spjallað fram á nótt. Gunna heim-
sótti Inga tvívegis til Kaupmanna-
1979, og Ásta, fædd
1932. Hún átti son-
inn Hallgrím Inga
með Birni Einars-
syni frá Norðfirði,
fæddur 25. maí
1911, dáinn 23. mars
1968. Hallgrímur
Ingi er fæddur 17.
apríl 1948, hann
hefur verið búsettur
í Kaupmannahöfn
síðan 1973.
Eftirlifandi eigin-
maður Guðrúnar er
Sæmundur Ólafsson
frá Ólafsfirði, fædd-
ur 2. júní 1932, en
þau gengu í hjónaband 30. des-
ember 1965.
Útförin fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.
hafnar og voru þær ferðir henni til
mikillar ánægju. Hún ferðaðist raun-
ar ekki mikið um ævina en hún hafði
gott lag á að geyma góðar minning-
ar og naut þess oft síðar að rifja upp
ferðalög sín og minnast góðra stunda.
Gunna varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eignast lífsförunaut sem á
fáa sína líka og saman hafa þau
gengið lífsveginn sinn í þijátíu ár.
Svo samofin voru þau hvort öðru að
annað var aldrei nefnt án hins, Gunna
ög Sæmi. Þau byggðu við og endur-
bættu gamla húsið á Vesturgötunni
og bjuggu sér þar heimili sem ein-
kenndist af glaðværð og gestagangi.
Samheldni þeirra kom ekki síst í
ljós nú í veikindum Gunnu. Sæmi
annaðist hana af stakri alúð og
nærgætni og saman töldu þau kjark
hvort í annað til að mæta þeim að-
skilnaði sem óumflýjanlegur var.
Minningar mínar úr Vesturgöt-
unni ná allt aftur til barnsára en
kærastar eru mér þó minningar sem
ég á frá síðustu tveim áratugum. Á
þeim tíma lagði ég leið mína til þeirra
á hveiju sumri. Svo mjög naut ég
veru minnar hjá þeim að mér fannst
ég alltaf stoppa of stutt. Það var svo
gaman að sitja og spjalla, skreppa
í gönguferðir, hlusta á góðlátlegt
kýt þeirra hjóna og spaugilegar at-
hugasemdir Sæma.
Eg og systkini mín, María og
Rafn, eigum Gunnu mikið að þakka
svo og börnin okkar. Nokkur þeirra
áttu enga ömmu á lífi og sóttust því
mjög eftir að eiga hana fyrir ömmu,
sem var sjálfsagt mál frá hennar
hendj og rækti tiún ömmuhlutverkið
vel. Ég get þess sérstaklega hér hve
góð hún var við Jón Sigþór og færi
henni þakkir frá honum og Maríu
móður hans. Einnig á hún þakkir
mínar fyrir allt það sem hún var
Aðalbjörgu litlu. Gunna fylgdist vel
með öllum framförum, hvatti hana
til dáða, kenndi henni að safna ser-
véttum, vakti áhuga hennar á knatt-
spyrnu og saman studdu þær knatt-
spyrnufélagið Leiftur.
Þökk sé þér, frænka mín, fyrir
ást þína og umhyggju fyrir dóttur
minni.
Elsku Sæmi minn, „þín kæra“ er
farin frá þér, en mundu, aðeins um
stundarsakir, og þú ert búinn að
standa þig svo vel.
Ingi minn, „skærasta stjarnan"
þín er slokknuð, en mundu, hún skín
skærar en nokkru sinni fyrr í nýjum
heimkynnum.
Fyrir hönd systkina minna og fjöl-
skyldna okkar votta ég ykkur mína
dýpstu samúð. Öll þökkum við
Gunnu frænku góðar stundir og
kveðjum með söknuði. Ég bið guð
að gefa styrk, sefa sorgir og leyfa
góðum minningum að græða sár.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Hallgrímsdóttur.
Aðalbjörg Sigþórsdóttir.
Fregnin af andláti Guðrúnar kom
ekki á óvart því ljóst var að hveiju
stefndi. Þegar við hittumst síðast á
liðnu sumri var hún að vanda kát
og hress og bjartsýn á bata þó að
greinilega væri hún sárþjáð.
Guðrún hélt heimili með Hallgrími
KRISTJAN
JÓNSSON
+ Kristján Jónsson
bóndi og veður-
athugunarmaður á
Teigarhorni fæddist
1. nóvember 1926.
Hann lést á Skjól-
garði, dvalarheimili
aldraðra á Höfn í
Hornafirði, 10. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Hansína R.
Björnsdóttir, f. 6.
júní 1884, d. 1973,
og Jón K. Lúðvigs-
son, f. 20. nóvember
1883, d. 1957. Krist-
ján var yngstur sex systkina, en
þau eru: Soffía Dalberg, f. 2.
september 1912, Hansína Jóns-
dóttir, f. 27. júní 1914, Maria
Langsted, f. 13.
desember 1916, d.
10. október 1994,
Björn Jónsson, f. 1.
júlí 1919, d. 30. ján-
úar 1991, Elísa
Jónsdóttir, f. 30. júlí
1922, d. 10. apríl
1984.
Kristján útskrif-
aðist frá Bændaskó-
lanum á Hvanneyri
árið 1948. Hann tók
við búi foreldra
sinna og varð það
ævistarf hsna. Krist-
ján var ókvæntur og
barnlaus.
Útför Kristjáns fer fram frá
Djúpavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Okkur langar að kveðja þig, Krist-
ján frændi, með nokkrum orðum.
Fregnin um andlát þitt kom okkur
í opna skjöldu þó við hefðum öll vit-
að af versnandi heilsu þinni. Líklega
er maður aldrei viðbúinn dauðanum.
Minningarnar hrannast upp.
Minningar um hæglátan, ljúfan og
þolinmóðan mann sem ávallt var til-
búinn að hjálpa, hlusta og kenna
okkur systkinum þau ófáu sumur
er við dvöldumst hjá þér í sveitinni.
Þar lærðum við allt um lífið og tilver-
una. Við biðum spennt eftir því að
skóla lyki að vori svo við kæmumst
í frelsið í sveitina til þín og það var
með söknuði að við kvöddum þig að
hausti. Við fengum að taka virkan
þátt í öllu því sem var að gerast,
hvort heldur verið var að marka
lömb, gera við girðngar eða heyja.
Allt hefur þetta verið okkur mikið
og gqtt veganesti út í lífið. Reyndar
hafði sveitin svo mikil áhrif að eitt
okkar tók við búinu af þér. Þú varst
mikill náttúruunnandi og dýravinur
og mikið var þér illa við að þurfa
að farga dýri.
Skógrækt var eitt af þínum
áhugamálum og bar brekkan ofan
við hús þess glögglega merki. Tón-
list skipaði líka stóran sess í lífi þínu.
Þú spilaðir á nokkur hljóðfæri auk
þess sem þú varst oftast raulandi
eitthvert lag. Við krakkarnir heyrð-
um sögur af því, að á þínum yngri
árum hafir þú spilað í hljómsveitum
á sveitaböllum. Á kvöldin var oft
dregið upp tafl en þú hafðir kennt
föður sínum eftir að hann varð
ekkjumaður, ásamt Grími syni sín-
um. Árið 1965 giftist hún Sæmundi
Ólafssyni á Tjörn í Ólafsfirði og
varð það þeim báðum til mikillar
gæfu því að meiri nærgætni og
gagnkvæma ást eins og þau sýndu
hvort öðru er varla hægt að hugsa
sér. Sæmundur settist í heimili
þeirra feðginanna. Guðrún hugsaði
um föður sinn af kostgæfni, en eftir
að hann missti heilsuna og varð rúm-
liggjandi heima reyndi enn meira á
umhyggju hennar við þröng húsa-
kynni og erfiðar aðstæður og naut
hún þá dyggilegs stuðnings Sæ-
mundar. Þá var ekki komið elli-og
hjúkrunarheimili í Ólafsfirði og aldr-
að fólk ekki ánægt með að þurfa
að fara annað og yfirgefa sína
heimabyggð. En nú er búið að leysa
að mestu úr þessari þörf með tilkomu
Hornbrekku þar sem er glæsileg
aðstaða fyrir aldraða og sjúka.
Það hefur alltaf verið sérstök til-
hlökkun og eftirvænting að heim-
sækja þau Guðrúnu og Sæmund þeg-
ar við hjónin höfum verið á ferð í
Ólafsfírði. Þar höfum við ætíð fengið
hinar bestu móttökur ásamt hlýju
viðmóti og einstakri glaðværð. Frá-
sagnargleðin og skemmtilegar at-
hugasemdir sem Sæmundur hafði um
menn og atburði þekkja flestir vina
þeirra. Vatnsendaættin, afkomendur
þeirra Stefáns Bjömssonar og Stef-
aníu Stefánsdóttur afa og ömmu
okkar Sæmundar, hefur í tvígang
haldið ættarmót og þar vom þau
Gunna og Sæmundur alltaf hrókar
alls fagnaðar. Á mótinu sem haldið
var á Vatnsenda 1988 tjölduðu þau
á lækjarbakka nokkuð frá öðrum í
hópnum, þar vildi Gunna vera því að
gott væri að sofna við lækjamiðinn.
Þau settu upp nokkurs konar mót-
tökutjald og veittu á báðar hendur
til ættingja og vina eins og þeim var
eiginlegt. Þama flugu smellin tilsvör
og frásagnir og brátt þurftu tjald-
gestir að halda um magann og þerra
tár úr augum vegna hláturskviða sem
greip þá, því að sannarlega vora þau
í essinu sínu þama í tjaldinu.
Þegar Kiwanisdeildin Súlur var
stofnuð í Ólafsfírði var Sæmundur
okkur öllum mannganginn og svo
þegar illa gekk hjá okkur snerir þú
taflinu við að bjarga „þínum“ mönn-
um. Þú tókst öllum vel og oftast var
húsfyllir hjá þér á sumrin.
Elsku Kristján, við þökkum þér
fyrir allar þær minningar sem þú
gafst okkur.
Eftirlifandi systrum Kristjáns
vottum við samúð okkar.
Herbert, Katrín og Róbert.
I dag kveðjum við með söknuði
vin okkar Kristján Jónsson frá Teig-
arhorni. Við minnumst þess þegar
við renndum fyrst í hlað á Teigar-
horni, sumarið 1957, eftir tveggja
daga akstur frá Reykjavík. Eftir að
hafa velkst um á krókóttum malar-
vegum, barist við bílveikina, opnað
ótal hlið, stuggað burtu búsmala og
horft á nokkrar dekkjaskiptingar
vorum við komnar á þann áfanga-
stað sem átti eftir að verða sumar-
heimili okkar meira og minna síðan.
Langþráðu takmarki var náð, að
komast út úr bílnum og hitta fólkið
sem við höfðum heyrt svo mikið tal-
að um, en ekki séð áður. Kristján
tók okkur einstaklega vel, eins og
öllum þeim börnum sem dvalist hafa
á Teigarhorni.
Kristján Jónsson var hógvær mað-
ur, orðvar og yfirvegaður, rólegur,
og aldrei sáum við hann reiðast.
Kristján var búfræðingur að mennt,
en hann var ekki bóndi í hjarta sér
þótt hann hefði það starf að at-
vinnu. Að vísu bar hann virðingu
fyrir búsmalanum og hugsaði vel
um hann, sem sást best á því að
flestar Teigarhornsrollurnar skiluðu
sér sjálfar heim á haustin og hægt
er að kalla þær heim úr útibeit á
veturna. Kristjáni féll betur að dunda
sér við skógrækt, steinaleit, teikn-
ingu, lestur góðra bóka, og hljóð-
færaleik en að gerast nútímabóndi.
Búið hans á Teigarhorni var aldrei
stórt á mælikvarða dagsins í dag
þótt okkur krökkunum þættu túnin
flennistór þegar við rökuðum dreif-
ina. Við vildum jú miklu heldur
ganga fjörurnar í leit að fögrum
einn af stofnendum hennar og eitt
tímabil forseti. Skömmu síðar var
Sinawikdeild kvenna stofnuð og var
Guðrún þar með frá byijun. Hún
sýndi þessum félagsskap mikinn
áhuga og kom alltaf glöð og endur-
nærð af Kiwanismótum hvort sem
þau voru haldin heima eða að heim-
an. Þau eignuðust marga góða kunn-
ingja víða um landið í gegnum þann
félagsskap.
Á þeim stöðum við sjávarsíðuna
þar sem fólk byggir nær eingöngu
afkomu sína á útgerð og fískvinnslu
eins og á Ólafsfirði, er ekki mikið
um önnur atvinnutækifæri að ræða
en vinnu við fiskverkun. Eins og
margar aðrar konur vann Guðrún
við það að breyta því sem barst á
land í verðmæta gjaldeyrisvöru. En
það var ekki alltaf tekið út með
sældinni að standa í köldum og rök-
um húsum við fiskverkun fyrr á
árum þó að aðstaða sé orðin mjög
breytt í dag. Guðrún var mjög ósér-
hlífin og sleit sér út of snemma við
hin erfíðu störf.
Hún var afskaplega barngóð og
þeir sem minna máttu sín áttu í
henni góðan málsvara, hún lagði
aldrei neinum illt og sá alltaf það
jákvæða í fari annarra og laðaði
fram hið góða hjá samferðafólki
sínu. Það var sannarlega mannbæt-
andi að vera í návist hennar. Mér
fannst að alltaf væri sífellt sólskin
í ranni þeirra Gunnu og Sæmundar.
Það eru komin nokkur ár síðan
Guðrún fór að kenna sjúkleika og
hætti að geta unnið, en hún barðist
alla þá tíð hetjulegri baráttu og sýndi
frábæran dugnað við margs konar
þjálfun í von um að öðlast bót meina
sinna. Við hlið hennar stóð Sæmund-
ur og létti henni lífið á alla lund.
Grímur sonur hennar, sem búsettur
hefur verið í Kaupmannahöfn í mörg
ár, kom heim um síðustu jól og auðn-
aðist henni að halda jólin með kær-
um einkasyni.
Við hjónin vottum þeim, Sæ-
mundi, Grími og öðrum ættingjum,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Sveinbjörn Sigurðsson
frá Vatnsenda.
steinum, príla í klettunum, sem var
jú stranglega bannað, eða spóka
okkur út á Djúpavogi.
Hlutirnir voru í föstum skorðum
hjá Kristjáni. Hann var ekkert að
hlaupa á eftir nýjustu tækni í bú-
skaparháttum, heldur hélt sig við
heyhleðsluvagninn, þrátt fyrir að
nágrannar hans væra farnir að
bagga og rúlla öllu sínu heyi. Hann
fékk þá heldur til þess að bagga eða
rúlla fyrir sig en að kaupa tækin
sjálfur og reyndi þá frekar að launa
þeim greiðasemina á annan hátt.
Nágrannar hans, þeir Helgi í Urðar-
teigi og Eyjólfur í Framnesi, eiga
miklar þakkir skildar fyrir tryggð
og greiðvikni í gegnum tíðina, sem
og Herbert og Jónína sem hjálpuðu
honum mikið við bústörfin þar til
hann varð að bregða búi, að þau
tóku við jörðinni.
Síðustu árin átti Kristján við slæm
veikindi að stríða sem hann tókst á
við með sama jafnaðargeðinu og ein-
kenndi allt hans líf. Erfitt þótti hon-
um að flytja að heiman á vistheim-
ili aldraðra, Helgafell á Djúpavogi,
þegar það var tekið í notkun síðast-
liðið haust, en þegar þangað var
komið líkaði honum vistin „bara vel“
svo notuð séu hans eigin orð. Því
miður varð vistin á Helgafelli ekki
löng. Vegna versnandi heilsu þurfti
Kristján að flytjast á sjúkradeild
Skjólgarðs, dvalarheimilis aldraðra
á Höfn í Hornafirði. Þar undi hann
sér vel við að teikna og mála á
meðan heilsan leyfði.
Við þökkum starfsfólki Skjólgarðs
og Helgafells fyrir að annast Krist-
ján af alúð í veikindum hans. Einnig
viljum við þakka honum og öllum
ættingjum hans af alhug allt það
sem þau gerðu fyrir okkur og okkar
Ijölskyldu frá fyrstu tíð. Þeirra góða
viðkynning hefur verið okkur ómet-
anleg og verður aldrei endurgoldin
sem skyldi. Henni munum við aldrei
gleyma. Við vottum eftirlifandi
systrum hans og öðrum ættingjum
okkar innilegustu samúð.
Minning um góðan dreng lifir.
Lilja og Bryndís
Brandsdætur.