Morgunblaðið - 17.02.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 1996 31
lengri aðdraganda og þá telur mað-
ur dauðann jafnvel líkn fyrir þann
sem kveður, eftir áralanga baráttu
við erfiðan sjúkdóm. Samt er það
ævinlega svo þegar kallið kemur,
að það koma upp í huga okkar, sem
eftir stöndum, ósögð orð og söknuð-
ur. Minningarnar leita á hugann,
samveran með góðum vini öðlast
nýja merkingu, söknuðurinn og
tómið sem verður við ástvinamissi
breytist í þakklæti fyrir lífið sem
hann lifði með okkur, ástúðina og
hlýjuna sem hann sýndi okkur.
I dag verður til moldar borinn
stórbóndinn og handverksmaðurinn
Leifur Eiríksson. Það er erfítt að
minnast hans Leifs öðruvísi en að
gleðjast, slík var kímnigáfa hans
og lífsgleði. Þó Leifur hafi misst
heilsu á besta aldri, var hann þó
búinn að skila því ævistarfi sem
hver maður gæti verið stoltur af.
Hann byggði frá grunni eitt glæsi-
legasta bú landsins með Vilhjálmi
bróður sínum þar sem allt var og
er til fyrirmyndar.
Þrátt fyrir annasöm störf við
búreksturinn, virtist Leifur alltaf
hafa tíma fyrir nágranna sína, enda
var hann samvinnumaður fram í
fingurgóma í besta skilningi þess
orðs. Leifur var í okkar huga eins
konar skátaforingi. Skátaferðirnar
hans fólust þó ekki í því að safna
spreki á eld, heldur fólust þær í
ræktun lýðs og lands, og safnaði
hann saman unglingum til hvers
konar sjálfboðavinnu, s.s. hjálpa
sveitungunum við húsbyggingar,
sjálfboðastörf við uppbyggingu
hestamannafélags og ungmennafé-
lags. Avallt var Leifur þar fremstur
í flokki með unglingana sína, og
ýtti Leifur ætíð undir kímnigáfu
einstaklingsins í þessum ferðum.
Leifur var mikið náttúrubarn og
eru gæðingurinn Neisti og hundur-
inn Strútur samofnir minningu okk-
ar um hann. Fjallferðir skipuðu
ávallt stóran sess í lífi Leifs en í
þeim ferðum sameinaði hann öll
áhugamál sín.
Leifur var borinú og barnfæddur
Skeiðamaður. Hann unni sveit sinni
og sveitin unni honum því finnst
okkur við hæfi að mæla til hans
ljóð langömmu okkar, Guðlaugar
Lýðsdóttur.
Við eigum fagran fjallahring, sem fóstrar
Skeiðasveit,
engi og tún þar eru fijó, svo eigi ég betra
veit.
Bræður og vinir búa þar við bestu kjör og
frið,
þakklátir fyrir gjafir Guðs og gleðjást lífið
við.
Okkur systkinin langar til að
minnast hans Leifs, frænda okkar,
sem nú er fallinn frá.
Frá því við munum eftir okkur
höfum við þekkt hann Leif. Það
hefur alltaf verið mikill samgangur
milli heimilis Leifs og Sibbu og
heimilis foreldra okkar og auk þess
eru þeirra börn og við systkinin á
líkum aldri.
Leifur var einstakur maður og
góður frændi. Hann hafði þann
’hæfileika að sjá alltaf jákvæða
punkta í öllum hlutum enda hafði
hann ríka kímnigáfu og var lífs-
gleði hans aðalsmerki. Auðvelt var
að fá hann til að gantast, en einnig
var mjög gott að leita til hans og
ætíð var hann vinur í raun.
Leifur hafði þann hæfíleika að
sjá hvað skiptir máli í lífinu. Hann
tileinkaði sér jákvæð lífsviðhorf, var
mikill fjölskyldumaður og frænd-
rækinn, hann fylgdist alla tíð með
„öllu sínu fólki“. Þegar hann varð
sextugur héldu þau upp á afmælið
hans í Svíþjóð og nautu þau ferðar-
innar til hins ýtrasta sem og Óla
að fá þau í heimsókn.
Leifur byggði margar vörður á
lífsleið sinni. Vörður lífsgleði og
hjálpsemi eru þar áberandi og munu
þær vísa okkur, sem lifðu með hon-
um, veginn til jákvæðs lífsviðhorfs
og mannkærleika.
Við systkin makar okkar og börn,
viljum votta ykkur nánustu að-
standendum Leifs okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Ólöf, Hermann, Jón og Sig-
urbjörg, Vilmundar- og
Kristínarbörn.
Hver bær á sína sögu. Sömuleiðis
hver sveit, hvert hérað á landi okk-
ar. Þegar við ökum þjóðvegi blasa
við stafnar og þil, grónar lendur
og búsmali í högum. Fegurð lofts
og láðs gleður augað. Hvarvetna
má sjá verk kynslóða. Hugur og
hönd hafa mótað og markað. Sam-
félag manna í aldanna rás verður
hluti af sköpunarverki. Á Suður-
landi falla tvær stórár til sjávar.
Þær hafa valið sér farveg — á ein-
um stað er harla stutt á milli þeirra,
þær geta næstum kallast á þar sem
heitir Merkurlaut og sá sögufrægi
staður Áshildarmýri. Þar ofan við
eru Skeiðin, grösug sveit og gróður-
sæl, prýdd myndarlegum bændabýl-
um, umlukt fögrum fjallahring. Svo
virðist sem sveit þessi hafi staðið
af sér margnefndar hremmingar
íslensks dreifbýlis. Þar skal dvalist
um stund.
Ég sem þessar línur rita átti því
láni að fagna að búa þar um tíma,
kynnast þar góðu fólki, njóta þar
fagurs mannlífs og góðrar viðkynn-
ingar þeirra er þar bjuggu. Það er
tilefni þessara fáu orða að nú eigum
við á bak að sjá manni sem setti
svip á umhverfí sitt með verkum
sínum og viðkynningu. Leifur Ei-
ríksson bóndi og smiður á Hlemmi-
skeiði féll frá þann 5. febrúar sl.
Hann fæddist á Skeiðum og ól þar
allan aldur sinn, reisti sér þar heim-
ili sitt, rak þar bú sitt og beitti þar
kröftum sínum. Hann var fæddur
1934 þá er þriðjungur,þessarar ald-
ar var runninn í aldanna skaut. Þá,
á uppvaxtarárum hans, voru um-
brota- og breytingatímar víða um
lönd, sem þjóð okkar fór ekki var-
hluta af, — mikil bylting í lífshátt-
um. Það var þörf fyrir vinnufúsar
hendur og frjóa hugsun. Leifur tók
áskorun þeirri er við blasti, lærði
húsasmíði. Hann var hagleiksmaður
að upplagi. Hann átti eftir að koma
víða við með handtök sín, ná-
kvæmni og vandvirkni, hjálpsemi
og góð ráð. Leifur gerðist síðan
bóndi á vesturbæ á Hlemmiskeiði í
félagi við Vilhjálm bróður sinn. Þar
var vel staðið að öllum búrekstri
og alúð lögð að hveiju verki. Rækt-
unarmaðurinn vinnur með hinni
rísandi sól sem gefur ylinn og með
moldinni sem myndar jarðveginn.
Þar verður til hinn skapandi gróð-
ur, sá máttur sem ávöxtinn gefur.
Hann tekur fram plóginn, væntir
uppskerunnar. Uppskeran er hagur
þess er lagði til hugsun sína og
vinnu, þess er sótti gæfu sína í erf-
iði dagsins. Það gerði Leifur á
Hlemmiskeiði. Hann var iðjumaður
og átti oft langan vinnudag. Hann
átti létta lund og hann var gott að
hitta og til hans var gott að leita.
Ég gæti nefnt dæmi mér tengt þá
er í óefni var komið fyrir mér. Fang-
aráðið var að leita til Leifs og Ólaf-
ar Sigurborgar konu hans sem ekki
brugðust frekar en endranær. Mér
kæmi ekki á óvart þótt fleiri hefðu
svipaða sögu að segja.
Nú þegar Leifur er fallinn frá
löngu fyrir aldur fram er okkur
harmur í huga. Við færum þökk
fyrir spor þessa vinar okkar og þá
endurminningu sem hann lét okkur
eftir. Leifur átti vandaða konu og
fjögur böm sem öll búa að mann-
kostum foreldra sinna. Þeim send-
um við Hildur samúðarkveðjur og
biðjum þeim blessunar.
Pálmar Guðjónsson.
Við vildum gjarnan gátu lífsins ráða
og geta snúið við og takti breytt
Óglöggt finnst oft mennskum markið þráða
en maður getur huga að því leitt
að líkn er dauðinn fyrir þreytta og þjáða
og þessa líkn fær dauðinn aðeins veitt.
(H.H.)
Það er alltaf jafnerfítt að sætta
sig við að vinir hverfí á braut og
þó dauðinn sé líkn í þraut hugsar
maður af hveiju hann.
Það var árið 1987 sem fyrst fór
að bera á veikindum þeim sem nú
hafa lagt Leif að velli. í fyrstu lít-
ið, en ágerðist svo að fyrir fjórum
árum varð hann að bregða búi og
seldi hdnn búið í hendur Vilhjálmi
bróður sínum. En það var ekki eðli
Leifs að leggja árar í bát þótt heils-
an væri farin. Hann vildi vera áfram
í sveitinni sinni, eiga áfram heima
á jörðinni sinni sem hafði átt huga
hans og starfsorku lengstan tíma
ævinnar ásamt henni Sibbu. Þar
höfðu þau átt bömin sín fjögur og
komið þeim öllum vel til manns.
Hann hófst nú handa við að finna
teikningu að 'óskahúsinu og byggði
á Hlemmiskeiði og í það hús fluttu
þau hjónin fyrir þrem árum. Það
átti ekki við Leif að sitja auðum
höndum og nú þegar hann gat ekki
unnið að bústörfum eða við smíðar
fór hann að sauma út og gerði það
listilega vel.
Það er mikill lífsþroski að hafa
fengið að kynnast manni-sem Leifí
og þá ekki síst eftir að hann var
orðinn nær ósjálfbjarga af sjúkdómi
sínum. Sú óendanlega lífsgleði og
ljúfa lund sem hann átti er nærri
því óskiljanleg. Mér er í fersku
minni er þau Sibba og Leifur komu
í heimsókn í sumarbústaðinn í sum-
ar sem leið. Það var setið og gant-
ast og gert að gamni sinu allan
daginn. Ég heimsótti Leif síðast í
lok janúar. Þá sagði hann að það
væri orðið verst að hann gæti svo
illa tjáð sig því röddin væri farin,
samt brosti hann sínu ljúfa brosi
sem yljaði manni um hjartaræturn-
ar.
Elsku Sibba mín, böm, tengda-
börn og barnabörn. Manni verður
orða vant á svona stund, en ég bið
góðan Guð að styrkja ykkur í sorg
ykkar og Leif vil ég kveðja með
þessu versi eftir Ingibjörgu Sigurð-
ardóttur.
Hver minning dýrmæt perla, að liðnum lífs-
ins degi
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér
þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleym-
ist eigi
og gæfa var það öllum sem fengu að kynn-
ast þér.
Sigurður Hermannsson.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir,
HULDAD. MILLER,
Yrsufelli 1,
• Reykjavfk,
lést á heimili sfnu 16. febrúar.
Erlendur Helgason,
Erla Ósk Guðjónsdóttir, Sigurður Kristinsson,
Sigurður H. Erlendsson, Sigurbjörg Jóhannesdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur hlýhug og vináttu
við andlát og útför
SIGRÚNAR GUÐJÓNSDÓTTUR
frá Vatnsnesi
í Grimsnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Kumbaravogi.
Börn, tengdasynir og ömmubörn.
t
Eiginmaður minn og faðir,
KARL MAGNÚSSON,
Jökulgrunni 9,
Reykjavík,
lést á sjúkradeild Hrafnistu, Reykjavík, 16. febrúar.
Sigurborg Guðmundsdóttir,
Sigrún Karlsdóttir.
t
Vinkona mín,
SOFFÍA JÓNSDÓTTIR SÖRENSEN,
(áður Bárugötu 12),
lést í Landakotsspítala, deild 1A, 4. febrúar.
Fyrir hönd vandamanna,
Stella María Jónsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
bróðir,
JAKOBLOFTUR
GUÐMUNDSSON,
andaðist í Landspítalanum 5. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Gunnar Jakobsson, Bára Hannesdóttir,
Sigríður Jakobsdóttir, Örlygur Kristmundsson,
Jóna Jakobsdóttir,
Guðmundur Jakobsson, Erla Friðgeirsdóttir,
Sigurður Jakobsson,
Hafþór Jakobsson,
Börkur Jakobsson, Hrafnhildur Birgisdóttir,
Hulda Guðmundsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýnu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
EYJÓLFS Þ. ELÍASSONAR
frá Reyðarfirði.
Brynjar Eyjólfsson, Ríkey Guðmundsdóttir,
Guðrún Eyjóifsdóttir, Kristinn Grímsson,
Jarþrúður Eyjólfsdóttir Karlsson, Bo Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÓHANNS S. BERGMANN,
Suðurgötu 10,
Keflavik.
Þökkum ennfremur starfsfólki Sjúkra-
húss Suðurnesja hlýlega umönnun.
Halldóra Árnadóttir,
Hörður Bergmann, Dórothea Einarsdóttir,
Árni Bergmann, Lena Bergmann,
Stefán Bergmann, Helga Hrönn Þórhallsdóttir,
Jóhann J. Bergmann,
barnabörn og barnabarhabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
BÓEL JÓNHEIÐAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Raufarfelli,
A-Eyjafjöllum.
Ólafur Tryggvason,
Þórunn Ólafsdóttir, Jón Sigurðsson,
Tryggvi Kr. Ólafsson, Sigrún Heiðmundsdóttir,
Sigrún Ólafsdóttir,
Ingi Ólafsson, Anna Kristín Birgisdóttir,
Anna Björk Ólafsdóttir, Kristinn Stefánsson,
Jón Pálmi Ólafsson,
Rósa íris Óiafsdóttir, Róbert Már Jónsson,
Katrin Jóna Ólafsdóttir
og barnabörn.