Morgunblaðið - 22.02.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMIMIIMGAR
FIMMTUDAGUR 22. FEBRÚAR 1996 33
KRISTJÁN AGNAR
ÓLAFSSON
+ Kristján Agnar
Ólafsson fæddist
í Reykjavík á að-
fangadag jóla, 24.
desember 1922.
Hann lézt á heimili
sínu í Reykjavík 12.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ólafur Sveinsson,
vélseljari, íþrótta-
frömuður og ritari
Ólympíunefndar um
árabil m.m., f.
Hvanneyri í Andakíl
1. nóvember 1890,
d. 19. febrúar 1965,
og Elínborg Björg Jósefína
Krisljánsdóttir, ættuð frá Skarði
í Dölum, f. á Melum á Skarðs-
strönd 10. september 1898, d.
4. maí 1975. Þau giftust 1917
og slitu samvistum 1929. Agnar
ólst eftir það upp hjá móður
sinni, ásamt þremur systkinum
sínum. Systkini Agnars eru
Sveinn fv. deildarstjóri hjá Eim-
skip, f. 1917, Valborg, húsfrú,
f. 1920, og Stefán Ólafur, verk-
fræðingur, f. 1924, sem lézt í
flugslysi 14. janúar 1975. - Auk
þess eru börn Ólafs, hálfsystkini
Agnars, Sigriður Ása Ólafsdótt-
ir, píanókennari, f. 1. september
1948, og Jóhanna
Valgerður Ólafs-
dóttir, f. 14. ágúst
1950, d. 9. febrúar
1971, - og hálfsystir
Agnars, dóttir Elín-
borgar, Anna Þór-
kelsdóttir, húsfrú, f.
6. september 1939.
Árið 1949 giftist
Agnar Guðbjörgu
Þórhallsdóttur og
bjuggu þau í Kefla-
vík, en slitu samvist-
um 1953. Börn
þeirra eru Bragi, f.
1949, og Baldur, f.
1951. Síðari kona Agnars er Sig-
ríður Eyja Pétursdóttir, f. 22.
desember 1921. Hún lifir mann
sinn. Þau giftust 1956. Fyrri
maður hennar vai’ Guðmundur
Kristjánsson prentari sem lést
1946. Hennar börn af fyrra
hjónabandi eru Sigurður, endur-
skoðandi í Reylyavík, f. 1. febr-
úar 1942, og Sigríður Birna,
húsfrú, nú til heimilis í Borgar-
nesi, f. 30. marz 1944. Agnar
gekk þeim í föðurstað við hlið
Sigríðar.
Útför Kristjáns Agnars fer
fram frá Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
AGNAR minn.
Það eru víst síðustu forvöð að
skrifa - aldrei að vita hvernig póst-
samgöngum er háttað þar sem þú
dvelur nú.
Eigi má sköpum renna,. víst er
um það og stríð eru ævinlega dæmd
til að tapast. í upphafi stríðsins, sem
nú er lokið, mættirðu svo sannarlega
vígreifur til leiks, ákveðinn í sigri
eins og gömlum hermanni sæmdi.
Öllum tiltækum vopnum var beitt,
hvort sem þau voru vísindalega
framleidd lyf eða seyður soðinn af
lúpínu. Bjartsýni og viiji voru líka
ævinlega efst á baugi. Smám saman
urðu þó vopnin deig og engin komu
í staðinn.
Á haustmánuðum var ljóst orðið
að stríðið var tapað og þá tókstu
því af karlmennsku. Stóðst á meðan
stætt var og gafst ekki upp fyrr en
í fulla hnefana. Lokaorrustan var
snörp en stutt og þú sættir þig
möglunarlaust við úrslitin. Þú varst
sjálfum þér samkvæmur til hinstu
stundar. Við vorum ekki sammála
um hermennsku í veraldiegri
merkingu orðsins, enda þú karl,
ég kona og við hvort af sinni kyn-
slóð - en það verð ég að segja,
að oft dáðist ég að vígfimi þinni!
Þrátt fyrir það, held ég við h'ljótum
að vera sammála um að ef líf er
eftir þetta, sé það væntanlega laust
við öll stríð.
Mikið er það bagalegt að fæðast
svona ungur, því sumt vekur ekki
áhuga manns í tilverunni fyrr en
það er um seinan að fá svör. Svo
margt áttum við óspjallað um fortíð
þína, sem hefði jafnvel mátt setja á
blað. Hvernig var það til dæmis að
fara kornungur til sjós með fram-
andi fólki eða vera hermaður í fjar-
lægum löndum? Af hveiju fórstu að
heiman svo ungur og hveijar voru
óskir og þrár ungs fólks á fjórða
áratugi aldarinnar?
En þannig er lífið og kannski er
sumt best geymt í minningunni og
síðan gleymt og grafið. Lífið heldur
áfram, litlu börnin fæðast eitt af
öðru og elsta kynslóðin kveður.
Sigga þín heldur nú áfram án þín
- en ekki ein því að við, sem enn
göngum óhölt, gætum hennar og
styðjum á meðan þú býrð í haginn
til að taka vel á móti henni þegar
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 562 0200
þar að kemur. Vertu því áhyggju-
laus, tengdapabbi.
Góða ferð í guðs friði.
Áslaug Ben.
Agnar Ólafsson er látinn.
Fyrstu kynni okkar af Agnari
Ólafssyni urðu þegar hann giftist
Sigríði E. Pétursdóttur, en Sigríður
var ekkja eftir Guðmund Kristjáns-
son prentsmiðjustjóra, föðurbróður
okkar. Sigríður missti Guðmund eft-
ir fimm ára sambúð, hinn 26. desem-
ber 1946, frá tveim börnum, þá
ungum, Sigurði og Sigríði Birnu.
Agnar Olafsson og Sigríður E.
Pétursdóttir kynntust árið 1956 og
ákváðu gönguna saman þennan lífs-
ins veg, sem staðið hefur nú yfir í
40 ár, þar til Agnar laut í lægra
haldi fyrir þeim vágesti sem svo
alvarlega hefur heijað á mannkynið
síðustu áratugina, krabbameininu.
Agnar Ólafsson tók sæti hús-
bóndans á heimilinu. Honum var
vandi á höndum, tvö börn fyrir á
viðkvæmum aldri, en það lýsir best
skapgerð og hæfileikum Agnars að
börnin tóku honum strax sem mann-
inum er fyllti það skarð, sem alltaf
hlýtur að vera fyrir hendi þá er föð-
urinn vantar. Hann átti virðingu
þeirra og væntumþykju æ síðan.
Agnar hafði yndi af veiðiskap og
átti hann margar unaðsstundir við
lax- og silungsveiðar í Ásgarðslandi
við Sog, með vinum sínum. Hann
var einstaklega þolinmóður, tillits-
samur og snjall veiðimaður.
Agnar Ólafsson var prúðmenni
og sjentilmaður, samt fastur fyrir,
en virti fullkomlega skoðanir ann-
arra manna. Honum var ávalit annt
salir og mjög
góð þjönusta
Uppiýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
BÍJil UFTlllBIR
um velferð og hag fjölskyldna okkar
og leitaðist við að fylgjast með fram-
gangi þeirra af heilum hug.
Æðruleysi og kjarkur entist hon-
um til hinstu stundar.
Innilegustu samúðarkveðjur frá
íjölskyldum okkar.
Heimir Brynjúlfur og Birgir
Jóhann Jóhannssynir.
Agnar Ólafsson lést á heimili sínu
við Eiríksgötuna. Hjá Sigríði eigin-
konu sinni og þannig hefur hann
áreiðanlega viljað hafa það. Hann
og Sigríður voru varla nefnd í fjöl-
skyldu okkar öðruvísi en saman -
þau Agnar og Sigga eða Sigga og
Agnar. Hvorugt þeirra var skylt
okkur en alla tíð eins og bestu
frændi og frænka. Þau hafa alltaf
verið á sínum stað í lífi okkar systk-
inanna frá því við litum dagsins ljós
og eru árin þau orðin ijörutíu og
fjögur einmitt í dag á útfarardegi
Ágnars. Sigríður var gift afabróður
okkar, Guðmundi Kristjánssyni, sem
lést ungur frá eiginkonu og tveimur
börnum. Það var svo Agnar sem
kom inn í líf Sigríðar og þar með
ijölskyldu okkar. Mikill vinskapur
hefur alltaf verið með Agnari og
Sigríði og föðurijölskyldu okkar.
Við minnumst fjölda samverustunda
foreldra okkar og þeirra, í sumarbú-
staðaferðum, veiðiferðum, við spila-
mennsku og ekki má gleyma reglu-
legum leikhúsferðum þeirra á fastar
sýningar í Þjóðleikhúsinu.
Yfirbragð heimsmannsins var yfir
Agnari. Okkur systkinunum fannst
hann alltaf eins Og pínulítið útlensk-
ur enda hafði Agnar ferðast víða
og séð margt. Hann sýndi okkur
ávallt mikinn hlýhug og aldrei hitt-
um við hann öðruvísi en brosandi
og spyrjandi um hagi okkar og síð-
ar barna okkar hvort heldur var í
stórum Ijölskylduboðum eða úti á
götu. Við systkinin söknum Agnars
og nú að leiðarlokum kemur upp i
hugann þakklæti fyrir að hafa haft
Agnar á sínum stað í lífi okkar,
þakklæti fyrir þá umhyggju og
væntumþykju sem hann sýndi okkur
alla tíð.
Með þessum orðum kveðjum við
kæran „frænda“ og vottum okkar
kæru „frænku" Sigríði Eyju Péturs-
dóttur samúð okkar. Innilegar sam-
úðarkveðjur fylgja til Sigurðar og
Sigríðar Birnu og fjölskyldna þeirra.
Guð blessi minningu Agnars.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guðrún, Jónas, Inga, Sigrún
og Haukur Birgisbörn.
Eftir stuttan bardaga við illvígan
sjúkdóm er afí minn, Agnar, fallinn
í valinn. Hljóðlega hvarf hann á
braut heima í rúminu sínu á Eiríks-
götunni mánudaginn í fyrri viku.
Deginum áður sagði hann við mig,
að hann hræddist ekki dauðann,
væri feginn tilvist hans.
Líf hans var um margt undar-
legt, ef ekki afbrigðilegt að hluta
til. Grunlaus um hin stórkostlegu
ævintýr og hremmingar hóf ég að
spytja hann út í lífshlaupið á haust-
dögum. Meiningin var að koma ein-
Erfídrykkjur
Glæsilegt kaffíhlaðborð
og hlýleg salarkynni.
Góð þjónusta.
HÓTEL
REYKJAVÍK
Sigtúni 38.
Upplýsingar i síraum 568 9000 og 588 3550
hveiju á prent. Ekki treysti hans
sér þó í verkið, þegar til átti að
taka, og því fer saga hans að mestu
leyti með honum í gröfina. Eitt og
annað kom þó upp á yfirborðið.
Sextán ára strauk hann að heiman,
fór með skipi vestur um haf. Það
eina sem hann tók með sér voru
tvenn föt og tíu sent bandarísk í
vasanum. Heim ætlaði hann ekki í
bráð. Síðan tók ungi maðurinn, rétt
að verða sautján, lest eins langt
burt frá höfninni og unnt var. Gisti
á sjómannaheimili upp á krít í heilan
mánuð. Skuldina borgaði hann
nokkrum árum seinna. Á skip komst
hann, eins og hugurinn stóð til.
Fyrir lá að flytja ávexti á milli landa
sem liggja að Mexíkóflóa, mest ban-
ana. Eftir að heim kom, um tíu árum
síðar, borðaði hann ekki banana í
marga áratugi.
Það var farið víðar. Til Afríku.
Aðbúnaðurinn um borð var slæmur.
Svertingjar lágu eins og hundar
frammi í stafni á nóttunni og farið
var með þá eins og þræla. Ekki var
óhætt að vera úti á dekki eftir að
myrkva tók. Alltaf slapp afi óskadd-
aður frá þessum ævintýrum, sem
þó voru rétt að byija. Þegar til
Bandaríkjanna kom sigldi hann til
Grænlands og nokkrum mánuðum
síðar munstraði hann sig í norska
herinn ásamt norskum félaga sín-
um, sem fórst undan ströndum ís-
lands. Þjálfun hlaut hann í Kanada
og sigldi síðan með Queen Elisabeth
til Bretlands og var í London þegar
hún var sprengd. „Ég fór aldrei í
loftvarnaskýli," sagði hann mér.
Hann trúði ekki á dauðann á þessum
árum. Fór heldur og fékk sér bjór
á næstu krá. Oft skall hurð þó
nærri hælum. Hús sem hann gisti
í voru sprengd, þakið af og glugga-
rnir úr. „Við horfðum upp í beran
himininn."
Stríðinu lauk í Evrópu og þá heim
í nokkra mánuði, en hugurinn stóð
til frekari siglinga. Aftur til Banda-
ríkjanna og um borð í skip á vegum
þarlendra stjómvalda. Siglt í gegnum
Panamaskurðinn og eftir tíundu
gráðu inn á Kyrrahafið. Manilla á
Filippseyjum var áfangastaðurinn,
en hann fekkst ekki gefinn upp fyrir-
fram. Um borð var skipað með mik-
illi leynd sjálfsmorðsflugvélum jap-
anskra, sem rannsaka átti í Banda-
ríkjunum. Endalok stríðsins voru þá
skammt undan. Nóttina sem lagt var
af stað frá Filippseyjum féll kjam-
orkusprengja á Hírósíma. „Við vor-
um ekki langt undan,“ sagði afi.
Enn sigldi ungi ævintýramaður-
inn. En þar kom að hann stóð á
buxum einum fata í Casablanca í
Marókkó. Rændur og ruplaður um
nóttina, skipið farið. Nú var mál að
halda heim á leið. Það tókst, en
ekki var það auðvelt. Ég vildi meira.
Söguna alla. „Það er orðið of seint,
Benni minn, ég finn það. Það er
orðið of seint.“
Þetta leyndardómsfulla tímabil í
lífi afa, verður því enn sveipað ævin-
týraljóma. Alltaf var hann einn á
ferðum sínum, og íslendinga vildi
hann ekki nálægt sér. Alltaf kom
hann niður standandi, eins og hann
sagði sjálfur. Hvernig hann fór að
því, skildi hann ekki alveg.
Agnar var ekki allra, enda ein-
fari í eðli sínu. Þeir sem nú sitja
við söguborð hans getað hlakkað til
góðra stunda. Söguna fæ ég seinna.
Elsku amma, Guð blessi þig og
styrki.
Benedikt Sigurðsson.
Látinn er í Reykjavík vinnufélagi
okkar og góður vinur Kristján Agn-
ar Ólafsson. Agnar, eins og hann
var ávallt kallaður, starfaði víða um
dagana. Eftir að hafa verið erlendis
um nokkurt skeið sem ungur maður
hóf hann ýmis störf hér heima.
Hann starfaði hjá Sölu vamarliðs-
eigna frá árinu 1956 til ársins 1964,
var framkvæmdastjóri dagblaðsins
Vísis frá árinu 1964 til ársins 1966
en réðst þá til Skýrsluvéla ríkisins
og Reykjavíkurborgar og starfaði
þar til ársins 1974. Næstu tíu árin
starfaði hann við bókhald og endur-
skoðun, fyrst hjá endurskoðunar-
skrifstofunni Stoð og síðan hjá Skil
sf. Á árinu 1983 réðst hann til
embættis ríkisskattstjóra þar sem
hann starfaði til ársins 1987 er
hann hóf störf hjá Ríkisendurskoðun
sem deildarfulltrúi. Þar starfaði
hann allt þar til hann lét af störfum
fyrir aldurssakir í árslok 1992.
Agnar var traustur og hæfileika-
ríkur starfsmaður sem gegndi starfi
sínu af mikilli samviskusemi. Hann
var góður bókhaídsmaður og endur-
skoðandi, enda hafði hann á langri
starfsævi aflað sér víðtækrar og
margbreytilegrar reynslu á því sviði.
Þessi kunnátta hans skilaði sér vel
í vinnu hans sem endurskoðandi hjá
Ríkisendurskoðun. Agnar var hæg-
látur maður og notalegur í viðmóti
sem gott var að vinna með. Fyrrum
samstarfmenn hjá Ríkisendurskoð-
un þakka honum ánægjulegt sam-
starf á liðnum árum og votta frú
Sigríði Eyju, sonum hans og uppeld-
issyni og öðrum aðstandendum sam-
úð sína.
Starfsfólk
Ríkisendurskoðunar.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ÞÓRHILDUR JÓIMSDÓTTIR,
Fögrubrekku 17,
Kópavogi,
lést í Landspítalanum miðvikudaginn
14. febrúar sl.
Útförin fer fram frá Hjallakirkju í Kópa-
vogi föstudaginn 23. febrúar kl. 13.30.
Kjartan Sveinsson,
Þórir Kjartansson, Friðbjört E. Jensdóttir,
Sveinn Kjartansson, Hólmfríður Böðvarsdóttir,
Jón Kjartansson, Bertha Pálsdóttir,
Eyrún Kjartansdóttir, Haukur Helgason,
Sigrún Kjartansdóttir, Þorbjörn Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ANNA KRISTÍN JÓNSDÓTTIR,
Heiðargerði 96,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
föstudaginn 23. febrúar kl. 13.30.
Jón Frímann Eiriksson, Steinunn Ásta Björnsdóttir,
Ester Eiríksdóttir, Örn Ingvarsson,
Anna Marfa Jónsdóttir,
Anna Margrét Arnardóttir, Kristmundur Þórisson,
Eiríkur Frímann Arnarson, Kristin Bjarnadóttir,
Erna Arnardóttir
og barnabarnabörn.