Morgunblaðið - 25.02.1996, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
GUNNAR
HAFSTEINN
VALDIMARSSON
+ Gunnar Haf-
steinn Valdi-
marsson fæddist 21.
júní 1928 í Rúfeyjum
á Breiðafirði. Hann
lést hinn 14. febrúar
síðastliðinn í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur við
Fossvog. Gunnar
var sonur lijónanna
Ingigerðar Sig-
urbrandsdóttur frá
Skáleyjum, f. 22.8.
1901, d. 26.1. 1994,
og Valdimars Sig-
urðssonar frá Kletti,
Gufudalssveit, f.
25.6. 1898, d. 26.9.
1970. Þau skildu. Alsystkini
Gunnars eru: Guðlaug, f. 14.11.
1919, Karitas Svanhildur, f. 30.3.
1924, d. 14.12. 1925, Ingibjörg,
f. 29.6.1925, Gunnlaugur, f. 20.5
1927, Jón Þorberg, f. 16.11.
1929, Sigurður Óli, f. 11.1. 1931,
Kristinn Sigvaldi, f. 2.6. 1932,
Ingvar Einar, f. 21.12. 1933, Fíf-
U1 Héðinn, f. 19.10. 1935, Svan-
hUdur Theodora, f. 4.9 1937,
Guðbrandur, f. 5.12. 1940,
Kristrún Inga, f. 16.5 1942,
Kristin Jóhanna, f. 5.8. 1943.
Seinni kona Valdimars var Sig-
urlín Lilja Guðmundsdóttir, f.
16.10. 1911. Þeirra börn eru:
Guðmundina Lilja, f. 24.2 1948,
Ólöf Sigmars, f. 24.6 1949, Helgi,
f. 16.7 1950, Guðmundur, f. 20.11
1951, d. 21.12 1977. Ingigerður
bjó síðar með Jónasi Jóhanns-
syni í Öxney á Breiðafirði.
Þeirra dóttir er Elín, f. 18.7
1945. Gunnar giftist
1958 Elsu Kjartans-
dóttur frá Hnúki, f.
1937. Þau skildu.
Börn þeirra eru: 1)
Kristín, f. 1954,
maki Hörður Þor-
steinsson. Börn
þeirra eru Unnur
Heiða og Gunnar
Guðni. 2) Sigurður
Óli, f. 1958, maki
Ólafía Ingibjörg
Ingólfsdóttir. Börn
þeirra eru Elsa
Kristín og Jóhannes
Ingi. 3) Pétur, f.
1959, maki Helga Þ.
Sigurðardóttir. Börn þeirra eru
Erika Stefanía, Sigurður Daði
og Snævar Dagur. 4) Jóhannes
Valdimar, f. 1970, maki Guð-
ríður Linda Karlsdóttir. Gunnar
ólst upp í Rúfeyjum til 16 ára
aldurs. Fór hann þá í vinnu-
mennsku til föðurbróður sins,
Jóhannesar Sigurðssonar, og
konu hans, Kristínar Teitsdótt-
ur, að Hnúki í Dalasýslu. Síðar
varð hann bóndi þar í tvíbýli til
ársins 1972. Flytur þá til Reylga-
víkur og starfaði sem verkamað-
ur hjá Kassagerð Reykjavikur.
Hóf hann störf sem dagmaður á
hafrannsóknaskipinu Bjarna
Sæmundssyni 1978 og var þar
til starfsloka 1995.
Útför Gunnars fer fram frá
Háteigskirkju mánudaginn 26.
febrúar og hefst athöfnin klukk-
an 13.30.
KOMIÐ er að kveðjustund, elsku
afí, við þökkum þér fyrir allar liðn-
ar samverustundir.
Við urðum þeirrar gæfu njótandi
að búa í næsta húsi við þig síðan
við munum eftir okkur, og voru það
sannkölluð forréttindi. En þung eru
nú sporin framhjá húsinu þínu.
Stutt var að skreppa yfír til þín
með dagblöðin þegar þau höfðu
verið lesin heima, og varð það fast-
ur vani. Svo seinna, þegar þú varst
búinn að lesa þau, var þeim komið
út í blaðagám, og varst þú feginn
að hægt væri að endumýta þau.
En hjá þér fór ekkert til spillis. Við
minnumst einnig stundanna er þú
komst og sast hjá okkur, þá var
gaman að hlusta á sögumar um
hvemig var að lifa í gamla daga.
Nú skiljast leiðir um sinn, en
minningin lifír og hana tekur eng-
inn frá okkur. Drottinn hefur leyst
þig undan þrautum þínum og tekið
þig til sín, þar getur þú nú horft
yfír sjóinn og landið.
í dag skein sól .
á sundin blá
og seiddi þá,
er sæinn þrá
og skipið lagði
landi frá.
Hvað mundi fremur
farmann gleðja?
Það syrtir að,
er sumir kveðja.
Eg horfi ein
á eftir þér
og skipið ber
þig burt frá mér.
Ég horfi ein
við yztu sker.
Þvi hugur minn
er hjá þér bundinn,
og löng er nótt
við lokuð sundin.
(Davíð Stefánsson.)
Kveðja frá
Eriku, Sigurði, Daða
og Snævari Degi.
Fullbúnar íbúðir
ó fróbæru verði
2ja herb. íbúðir frú kr. 6.350 þús.
3ja herb. íbúðir frú kr. 7.290 þús.
Góðir greiðsluskilmólar, byggvisit. 203 stig
Sími 5651122
Simi ó byggingarstai til
skoða er 565-2627.
Til að auka þjónustuna við kaupendur
heftir fasteignosalon Valhús einnig
tekið að sér sölu ibúðanna.
" Ar
;JI að
VALHÚS
ne VKJAVtKURVEQI «2
Sími 5651122
ú/ ^a,-
Sigurður & Júlíus sími 565 5261
Mig langar að minnast tengda-
föður míns, Gunnars H. Valdimars-
sonar, nokkrum orðum.
Ég er þakklát fyrir að hafa eign-
ast hann sem tengdaföður, því hann
var svo einstaklega góður,
skemmtilegur og umhyggjusamur,
sem sýndi sig best þegar barna-
börnin voru nærri, þeirra gætti
hann vel og leiðbeindi á sinn góðlát-
lega hátt. Söknuður þeirra er mikill.
Sérstaklega gaman var að ferð-
ast með Gunnari, því hann var haf-
sjór af fróðleik og allskyns sögum.
Aldrei vildi hann láta hafa fyrir
sér, hans lífsspeki var að vera sjálf-
um sér nógur, skulda engum neitt
og honum fannst miklu sælla að
gefa en þiggja.
Hann var einstaklega seigur og
bjó yfír mikilli þrautseigju, sem oft
jaðraði við þrjósku. En í hans tilviki
var þrjóskan dyggð.
Dejr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Hvíl þú í friði.
Ólafía Ingibjörg.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Takk fyrir allt elsku afí.
Elsa Kristín og Jóhannes Ingi.
Gunnar Hafsteinn Valdimarsson
var fæddur í Rúfeyjum á Breiða-
fírði.
Rúfeyjar eru rýrt ábýli, og erfítt
að framfleyta þar stórum bústofni.
Til dæmis erfítt með sumarbeit fyr-
ir kýr í heimaey, varð að beita á
eyjar fjær sem fjarar úti frá heima-
ey, heyskap að taka mestailan úr
fjarlægum eyjum.
Búskapur í eyjum var hrikalega
erfíður, um það hefur margt verið
skrifað, síst af öllu ýktar þær sögur.
Í Rúfeyjum sleit Gunnar barns-
skónum, við mikla fátækt, það má
ætla að margt hefði nú einhvern
tíma getað skort við að fæða og
klæða 14 börn, fyrir leiguliða á
rýru og dýrt leigðu ábýli, en mörg
er matarholan í Breiðafírði, það var
fyrir öllu enda slampaðist allt af
sæmilega. Mjög ungur tók Gunnar
virkan þátt í lífsbaráttu foreldra
sinna, ótrúlega ungur kallaður til
ábyrgðarstarfa, svo sem að gæta
þess að sauðfé flæddi ekki á skeij-
um, það var mikið starf og tíma-
glöggt, sjórinn bíður ekki, það starf
hefur mörgum gengið misjafnlega,
þó fullvaxnir væru.
Gunnar brást aldrei við þetta
starf, enda ríkur þáttur í fari hans
trúmennska og skyldurækni. Vígð-
ur þeim eiginleikum frá blautu
bamsbeini. Margra góðra stunda
minntist Gunnar frá æskudögum í
eyjunum, einkum með afa sínum,
Sigurði Óla Sigurðssyni, við að vitja
um grásleppunet og selanætur,
fískidrátt, oft urðu þeir heppnir ef
þeir lögðu haukalóð.
Vor við Breiðafjörð er engu líkt,
enda átti Gunnar þar djúpar rætur.
16 ára fór Gunnar úr eyjunum að
Hnúki í Klofningshreppi, sem
vinnumaður hjá frænda sínum.
Kom sér þar upp bústofni, eignað-
ist þá jörð, byggði og ræktaði ekki
síður en aðrir bændur í nágrenni,
við mjög erfíðar aðstæður. Gunnar
var aldrei heilsuhraustur, eða birg-
ur af líkamskröftum, en honum
vannst oftast betur en öðrum sem
virtust hafa meiri líkamsburði,
hafði ótrúlega seiglu og iðni.
Vinnudagur hans var oft langur.
Lífsstefna hans var að vera ekki
uppá aðra kominn, s'kulda engum
neitt, og vera sáttur við guð og
menn. Hann var greiðvikinn og
hjálpsamur við nágranna sína, enda
mjög vinsæll, það virtu hann allir
sem kynntust honum.
Gunnar giftist Elsu Kjartans-
dóttur frá Fremri-Langey, 1958,
þau eignuðust 4 börn, komu þeim
upp með sóma, öll mannvænleg,
og hafa haslað sér völl við gðða
afkomu, menntuð til nytsamra
starfa.
Gunnar og Elsa brugðu búi
1973, og fluttu til Reykjavíkur, og
slitu skömmu síðar samvistum.
Gunnar komst yfír íbúð, og vann
um tíma hin ýmsu störf, þar til
hann komst að sem dagmaður í vél
á Bjarna Sæmundssyni, hugur hans
hafði alla tíð stefnt til sjávar. Á
Bjarna Sæmundssyni var hann í
17 ár, hætti þar störfum heilsu
sinnar vegna síðastliðið haust.
Störf sín á Bjarna rækti hann
með miklum ágætum, enda ríkustu
eiginleikar í fari Gunnars trú-
mennska og samviskusemi.
Við brottför af Bjarna Sæ-
mundssyni heiðruðu skipsfélagar
og fískifræðingar Gunnar með
miklum sóma, enda allir vinir hans,
sem virtu hann að verðleikum. Þeir
minntust oft góðra stunda í borð-
salnum á Bjama, þar sem voru
rædd landsins gagn og nauðsynjar,
tæpitungulaust.
Gunnar var vel greindur maður,
orðheppinn og gamansamur, hann
þurfti mann á móti sér í orða-
skaki, hvort heldur var í gamni eða
alvöru.
Ég kynntist Gunnari fyrst í
barnaskóla, farskóla á Skarðs-
ströndinni, ég man eftir að hann
bjó sér til reikningsbækur úr sem-
entspokum.
Snemma beygðist krókurinn að
vera ekki upp á aðra kominn. Ríkis-
útgáfa námsbóka þurfti ekki að
skaffa honum þá hluti, það er eitt-
hvað öðmvísi núna.
Við Gunnar urðum miklir vinir,
fermingarbræður, svarabræður og
þjáningabræður, að minnsta kosti
í búskap.
Ég dvaldi oft hjá honum í Máva-
hlíð 16, og hélt til í íbúðinni þótt
hann væri ekki í landi, ef ég var á
flakki hér syðra.
Ég minnist þess, að eitt sinn er
ég kom til hans, var óvenju létt
yfír honum, hann sagði mér: „Ég
var að borga síðustu afborgunina
af íbúðinni, nú skulda ég engurn."
Það var mikill sigur, ekki síst fyrir
mann, með hans lífsstefnu.
Ég minnist Gunnars sem besta
vinar míns, og ég vona að hann
taki á móti mér, ef svo skyldi fara
að ég lenti á sama plani og hann
er á núna.
Blessuð sé minning hans.
Steinólfur Lárusson.
Fallinn er í valinn mikill heiðurs-
maður og góður samferðamaður
okkar hafrannsóknarmanna til
margra ára. Þeim sem áttu því láni
að fagna að vera til sjós með Gunn-
ari er söknuður efst í huga nú þeg-
ar hann er allur. Engan hefði grun-
að það er haldið var árlegt jólateiti
Hafró 15. des. sl. og hann kvaddur
af forráðamönnum stofnunarinnar
og samstarfsmönnum og honum
þökkuð vel unnin störf, að þetta
væri hinsta kveðjustundin. Þarna
var Gunnar í essinu sínu, glaður
og ánægður og reytti af sér brand-
árana, en það kunni hann svo sann-
arlega. Það duldist ekki neinum sem
kynntist honum að þar fór mikill
húmoristi, sem hafði sérstakt lag á
því að sjá það spaugilega við lífíð
og miðla því á meistaralegan hátt
til samferðamanna sinna. Hann gat
líka látið menn vita á sinn sérstaka
hátt þegar honum var misboðið og
það þannig að þeir gleymdu því
ekki svo fljótt. Honum var heima-
byggðin í Dölum sérlega kær og
oft sagði hann sögur af mönnum
og málefnum tengdum þessari fal-
legu og sérstöku byggð. Þar átti
hann einnig sérlega kæran vin þar
sem Steinólfur Lárusson frá
Fagradal var 0g raunar var það
unun og upplifun að hlusta á þessa
heiðursmenn minnast gamalla at-
burða sem þeir höfðu lifað saman
og var þá oftast stutt í hinar skop-
legu hliðar lífsins. Þeir höfðu sér-
stakt lag á því að segja skemmti-
lega 0g vel frá hlutunum og eru í
raun sannir fulltrúar þeirrar kyn-
slóðar sem átti sanna sögumenn á
sínum snærum. Þessir menn eru
óðum að hverfa af sjónarsviðinu og
við tekur allt annar vettvangur til
að fræða menn og skemmta. Ég
vil að lokum þakka fyrir samveru-
stundir okkar um borð í rannsókna-
skipinu Bjarna Sæmundssyni og á
öðrum vettvangi. Maður stendur
eftir þakklátari fyrir að hafa notið
þeirra. Ég votta fjölskyldu Gunnars
og vandamönnum samúð mína og
einnig syrgjandi vini hans Steinólfi
Lárussyni sem misst hefur mikið.
Sólmundur Tr. Einarsson,
fiskifræðingur, Hafrann-
sóknastofnun.
Hann Gunnar er dáinn.
Þessi yfírborðshijúfí maður hafði
eitt það yndislegasta innræti sem
ég hef ennþá kynnst. I Rúfeyjum
elst Gunnar upp í stórum systkina-
hópi til 16 ára aldurs, en fer þá að
heiman í vinnumennsku til föður-
bróður síns, og svo með árunum
gifting, búskapur og börn eins og
gengur.
Alla tíð mun þó sjórinn hafa heill-
að Gunnar öðru meir, allt frá leikj-
um bernskunnar i fjörunni og klett-
unum heima, til harðrar vinnu við
að hafa í sig og á, því eyjabúskapur-
inn útheimtir orku í geði, seigar
taugar og þolinmæði. Bömin,
bamabömin, sjóveran og félagarnir
á sjónum munu að mínu viti, sem
þessar línur skrifa, hafa staðið
næst hjarta hans ásamt því að vera
ekki upp á aðra kominn á nokkum
hátt. Ég kynntist þessum hijúfa,
ljúfa manni allt of stutt. Fyrst í
eldhúsi systur hans sé ég hann, þá
hálf lasinn eins og hann mun hafa
verið mest alla æfína, en samt
lúmskt orðheppinn og hlaðinn
ískrandi stríðni og gríni. Hermigáfa
Gunnars var með ólíkindum og náði
hann jafnt röddum karla og kvenna,
einnig virtist andlit hans umbreyt-
ast og taka svip þess sem stældur
var hveiju sinni. Þó ýmislegt hafí
fokið á slíkum stundum þá efast
ég um að slíkt hafí valdið langtíma
þykkju hjá fólki sem þekkti hann
vel enda í flestöllum tilfellum sett
fram sem gamanmál á góðum
stundum en ekki til sárinda öðrum.
Gunnar var frá bamsaldri og alla
tíð heilsuveill en viljinn og seiglan
voru slík að árum saman vann hann
tvöfalda vinnu og jafnvel nóttina
með ef þurfti. Gunnar var alla tíð
mikill dýravinur, enda sagði hann:
„Dýrunum er óhætt að treysta en
ekki sumum mannskepnum.“ Hann
var vinum sínum órofatryggur, en
umgekkst ekki hina. Undirferli og
óþverraskap þoldi hann engum enda
slíkt fólk ekki hans heiðursgestir.
Öll sín böm studdi hann með ráðum
og dáð út í lífíð og velti úr vegi
þeirra þúfum sem hefðu vafíst fyrir
heilsubetri mönnum, en Gunnar lét
sig aldrei muna um það.
Nú er hjá ættingjum og vinum
söknuður sár sem ég bið góðan Guð
að mýkja, sjálfum er mér, sem þess-
ar línur pára, harmur í hjarta. Þá
hefði Gunnar sagt: „Æ, góði besti
hættu að skæla, það tekur því ekki.“
Far þú í friði vinur, friður Guðs þig
blessi. Hafðu þökk fyrir stutt en
sérlega ljúf kynni.
Farinn ert
fijáls í burtu
munu þér vinir
móti taka
legðu nú
ljúfi maður
í síðustu ferð
til sælli heima.
(Þ.S.)
Þórarinn Samúelsson.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-texta-
skrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld i úrvinnslu.
Senda má greinar til blaðsins á netfang
þess Mbl@centrum.is en nánari upplýs-
ingar þar um má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina og hálfa örk
A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
línulengd — eða 3600-4Ö00 slög. Höf-
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.