Morgunblaðið - 25.02.1996, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 1996
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hörður Þórar-
insson múrara-
meistari í Hafnar-
firði var fæddur að
Bjarnastöðum í Sel-
vogi 19. nóvember
1928. Hann lést á
Borgarspítalanum
aðfaranótt 17. febr-
úar síðastliðins.
Hann var sonur
hjónanna Þórarins
Snorrasonar hrepp-
stjóra í Selvogi og
seinni konu hans,
Ragnhildar Jóns-
dóttur, og var
yngstur 12 systkina. Eru þrjú
þeirra enn á lífi.
Hörður kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Maríu Helgadóttur,
hinn 4. ágúst 1956 og áttu þau
fjögur börn: Asbjörn, f. 24.10.
1957, Kristínu, f. 15.11. 1958,
Helga, f. 15.12. 1961, og Jó-
hann, f. 14.5. 1967.,Þau eru öll
gift og eiga börn.
Útför Harðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju á morgun,
mánudaginn 26. febrúar, og
héfst athöfnin klukkan 13.30.
HÖRÐUR fluttist 17 ára gamall
til Hafnarfjarðar og bjó lengst af
hjá systur sinni, Kristínu, og Helga
manni hennar, þar til þau María
fluttust í eigið húsnæði. Hann vann
hjá sveitunga sínum, Einari Sig-
urðssyni múrarameistara, og hóf
síðan hjá honum nám í múrverki
og lauk sveinsprófi 1954. Eftir að
hann varð meistari í iðninni 1959,
störfuðu þeir Einar saman um tíma
en Hörður hóf fljótlega að starfa
sjálfstætt og að hafa menn í vinnu
hjá sér. Hörður var afar vandvirk-
ur og samviskusamur verkmaður
og naut mikils trausts sem fag-
maður, enda varð hann fljótt eftir-
sóttur múrari og hafði jafnan verk-
efni fyrir sig og menn sína, jafn-
vel þó að þrengingar
væru í starfsgreininni.
Reksturinn var þó ekki
alltaf jafn auðveldur
og stundum var lítið
eftir þegar kostnaður
hafði verið greiddur.
Aður en Hörður og
María kynntust var
hann byijaður að
byggja húsið í
Grænukinn og fluttu
þau inn í það þegar
efri hæðin var tilbúin.
Síðan þegar neðri
hæðin var tilbúin, var
flutt niður, en þá fluttu
foreldrar Maríu ásamt bróðurdótt-
ur hennar, sem ólst upp hjá afa
sínum og ömmu, inn á efri hæð-
ina. Bjuggu þau hjá þeim í u.þ.b.
13 ár þar til þau fluttust á Hrafn-
istu. Síðan liðu um 10 ár þar til
þau rýmdu til fyrir okkur Kristínu
þegar við áttum okkar fyrsta barn.
Við bjuggum á efri hæðinni hjá
þeim í tæp 6 ár og fluttu þá Ás-
björn og Svana inn í staðinn. Þann-
ig að í þau 34 ár sem þau bjuggu
í Grænukinninni voru það einungis
10 ár sem þau höfðu allt húsið
fyrir sig. Hin 20 árin voru lengst
af a.m.k. 8 manneskjur í húsinu,
þannig að ekki leyfði af plássinu
sem hafði verið ætlað fyrir eina
flölskyldu. Þetta finnst mér lýsa
vel þeirri fórnfýsi og nægjusemi
sem hefur einkennt þau hjónin.
En þau hafa alið með sér drauminn
um að hafa rýmra um sig, því að
þegar Herði gafst kostur á að fá
góða byggingarlóð við Jófríðar-
staðaveg var hafist handa við að
reisa það glæsilega íbúðarhús sem
þar stendur nú. Naut hann nú
þeirrar löngu reynslu og þekkingar
sem hann hafði aflað sér við að
aðstoða aðra við húsbyggingar, til
að reisa hús eins og hann vildi
hafa það. Þá fékk ég tækifæri til
að kynnast verklagi hans, því að
verkið var að sjálfsögðu mest unn-
ið í frístundum og fengum við
mágarnir oft að aðstoða hann og
smiðina sem eru afburðamenn í
sinni grein. Það er óhætt að segja
að hann fór sér að engu óðslega
við þetta verk, því að hvert skref
var vandlega gaumgæft og þess
jafnan gætt að búa sem best í
haginn fyrir næsta skref. Hvert
handtak var unnið af vandvirkni
og bestu efni valin. Það var mjög
lærdómsríkt að að fá að taka þátt
í þessu og þó að byggingavinna
teljist ekki alltaf vera þægileg
vinna, átti ég með honum margar
ánægjustundir við bygginguna. Oft
flugu þá góðar sögur. Þó að öll
meinfýsi og rætni væri honum
fjarri skapi þá kunni Hörður að
meta góðlátlegt grín og hafði mikla
ánægju af að segja skemmtilegar
sögur af mönnum og atvikum.
Einkum fannst honum varið í, ef,
þær voru af nafngreindum persón-
um sem hann kannaðist við eða
þekkti. Og hann þekkti marga og
var vinamargur, enda maðurinn
mannblendinn og gamansamur.
Áður en hann hófst handa á Jófríð-
arstaðaveginum var hann virkur
félagi í Bridsfélagi Hafnarfjarðar
og spilaði reglulega. En eftir að
yngri mennimir fóru að taka við
og byggingin fór að taka meira
af tíma hans minnkaði þátttaka
hans í spilamennskunni. Hann varð
fljótt félagi í Iðnaðarmannafélagi
Hafnarfjarðar og síðan í Meistara-
félagi byggingamanna, þegar það
var stofnað.
Hörður las mikið og tók sér oft
bók í hönd en mesta ánægju hafði
hann af því að vinna skemmtilegt
handverk. Hann sagði mér nýlega
að eitt það skemmtilegasta sem
hann hafi gert um ævina hafi ver-
ið að byggja sumarbústaðinn.
„Stundum svaf ég ekkert nóttina
áður en ég fór austur því ég var
svo spenntur að byija að vinna
daginn eftir. Þá lá ég bara og
hugsaði um það hvernig væri best
að vinna verkið sem var framund-
an.“ Hann var óspar á að segja
manni til við verk og var umhugað
um að maður notaði rétt handtök
+ Marinó Ólafsson fæddist í
Reykjavík 15. maí 1945.
Hann lést á heimili sínu í Kópa-
vogi 17. febrúar síðastliðinn og
fór útför hans fram frá Dóm-
kirkjunni 23. febrúar.
NÚ ER genginn góður drengur og
mikill hugvitsmaður, Marinó Ólafs-
son. Hann var hljóðmeistari á Ríkis-
sjónvarpinu á frumbýlingsárum
þess, þegar nálega á hveijum degi
spruttu fram vandamál sem virtust
óleysanleg og engar handbækur
sögðu fyrir um hvernig ráða skyldi
fram úr. En þannig var um snilld
Marinós, að hún gafst því betur sem
vandamálin voru stærri, og enn eru
sögur sagðar af því, hvemig þessi
hægláti, hæverski, grannvaxni
maður kom að málum þegar allt
var komið í hnút og leysti þau með
undraverðum hætti.
Metnaði hans voru ekki takmörk
sett, og það kom fyrir að hurð skylli
nærri hælum. Einu sinni var Sjón-
varpið að vinna frétt um ljón eitt
mikið, sem haft var í búri í Sædýra-
safninu. Marinó vildi komast með
hljóðnemann upp að ljóninu, til þess
að ná drynjandi urri þess, en óarga-
dýrið rigsaði um búrið og vildi enga
samvinnu.
Leiddist Marinó. þóf þetta, sá að
unnt var að opna dyr á búrinu,
gerði sér hægt um vik og fór inn
í búrið til ljónsins, elti það á röndum
með hljóðnemann og talaði til þess
blíðlega. Færðist ljónið forviða und-
an, en aðrir stóðu álengdar með
öndina í hálsinum og trúðu vart
sínum eigin augum.
við hvert verk, hvort sem um var
að ræða að setja niður kartöflur
eða að negla niður þakjárn. Þá
þótti honum vænt um ef maður
reyndi að fara eftir því sem hann
sagði en móðgaðist samt ekki þó
ekki væri nákvæmlega farið eftir
því. Honum varð oft að orði þegar
hann vildi hrósa okkur yngra fólk-
inu fyrir eitthvað sem honum þótti
vel gert: „Já, þetta hef ég getað
kennt þér.“ Að sjálfsögðu var það
í gamni sagt, því það gat átt við
um matargerð eða saumaskap eða
hvað annað sem hann hafði aldrei
fengist við.
Hörður var mikill fjölskyldu-
maður og leið vel þegar hann hafði
alla fjölskylduna kringum sig.
Hann naut þess þegar allir komu
saman í sumarbústaðnum og hann
grillaði ofan í allan mannskapinn.
Börnin okkar voru mjög hænd að
honum og fannst gaman að koma
í heimsókn til afa og ömmu eða
að fá þau í heimsókn. Einkum var
yngri sonur okkar mikill afastrák-
ur og þegar við bjuggum í Grænu-
kinninni stóð hann oft efst í stigan-
um og kallaði í afa þegar hann
heyrði hann ganga um. Þá gat
afinn aldrei stillt sig um að koma
og heilsa upp á strákinn, jafnvel
þó að hann væri á mikilli hraðferð.
Frá því að við Kristín giftum okk-
ur höfum við haldið öll okkar jól
með Maríu og Herði. Þau tvenn jól
sem við vorum úti í Noregi komu
þau til okkar með jólamatinn og
eyddu jólunum hjá okkur. Hörður
var mikið Jólabarn" og lét sér
annt um að jólaundirbúningurinn
færi allur fram eftir kúnstarinnar
reglum og á réttum tíma. Ef hann
var ekki hjá okkur brást ekki að
hann hringdi í okkur á Þorláks-
messukvöld til þess að fullvissa sig
um að allt væri á réttu róli með
hreingerningar og skreytingar og
þess háttar. Síðan þegar hann kom
til okkar gerði hann úttekt á
hlutunum. Eg hef grun um að þessi
jólagleði hans hafi mótast af því
að hann var yngstur systkinanna
og ólst upp með nokkrum eldri
systkinum sem höfðu hann að eft-
irlæti. Mér er það minnisstætt, eitt
En svo vel kunni Marinó að um-
gangast skepnur, að hann vissi að
ljónið myndi ekki ráðast á hann,
meðan hann héldi sig fast úti við
rimlana og léti það aldrei fínna, að
það væri afkróað.
Öðru sinni var hann að vinna úti
í Vestmannaeyjum, þegar gosið
var, og lagði sig þá í líma við að
ná sem bestu hljóði af hraunveggn-
um, sem skreið fram, snarkandi og
rauðglóandi. Skyndilega hafði hann
orð á því, hve heitt sér væri á baki,
og sáu þá félagar hans, sér til skelf-
ingar, að kviknað var í hljóðmeistar-
anum.
Það hyggjum við, að hæfileiki
hans til uppgötvana hafi þróast
mjög við þessar frumstæðu kring-
umstæður.
Það var hugðarefni Marinós að
þróa tækni til að lækna menn af
sjúkdómum og lina þjáningar
þeirra. Hann lagði stund á nála-
stungur, varð sér úti um lækninga-
bók kínverska hersins, sem var
hemaðarleyndarmál á þeim tíma,
og setti sig inn í kínversku af
sjálfsdáðum.
Þróaði hann síðan kostagrip, sem
er einskonar rafknúið, tölvustýrt
nálastungutæki, sem hann hefur
framleitt upp á eigin spýtur og
hefur komið mörgum manni að
góðum notum.
Marinó Olafsson var göfugur
maður og hjartahreinn. Aldrei bar
hann öfundarhug eða óvildar til
nokkurs manns, en vinátta hans var
djúpstæð og góður hugur. En þótt
hann væri heiðarlegur og hrein-
skiptinn, var hann samt dulur mjög
sinn fyrir nokkrum árum þegar (
fjölskyldan kom saman og systur (
hans, Valgerður og Helga, voru
með okkur. Þær eru 25 og 14 árum
eldri en hann. Voru þá rifjaðar upp
minningar frá æsku þeirra í Sel-
voginum. Þær minntust þess meðal
annars þegar hann kom hlaupandi
til fólksins sem var að vinnu í
kartöflugarðinum og kallaði: „Ég
veit nokkuð. En ég ætla engum |
að segja nema Imbu, að það verð-
ur kjötsúpa í matinn.“ Einnig þóttu
okkur það skondin ummæli um I
mann á sextugs aldri þegar Helga
sagði: „Hann er nú alltaf litla bam-
ið.“
Þó að Hörður væri dugnaðar-
forkur og vinnusamur kunni hann
þó vel að taka lífinu með ró þegar
því var að skipta. Hann hafði gam-
an af að ferðast um landið og hann
naut þess að fara í veiðitúra með
veiðifélögum sínum. Á tímabili var (
það árviss viðburður að fara á ,
Arnarvatnsheiði í veiðitúr. í þeim "
ferðum fékk hann jafnframt útrás
fyrir annað áhugamál, sem f dag
kallast jeppamennska. Á meðan
við fjölskyldan bjuggum í Noregi
heimsóttu þau hjónin okkur reglu-
lega og dvöldu þá nokkrar vikur í
senn. Þá var lífinu tekið með ró.
Notið veðurblíðunnar og farið í
göngutúra og bæjarferðir.
í rauninni fannst honum best
að vinna í skorpum. Hann gat (
lagt nótt við dag til að ljúka
ákveðnum verkum og gat þá af-
kastað geysimiklu, en svo fannst
honum líka ágætt að geta gefið
sér góðan tíma til að gera hlutina
þess á milli.
Síðasta eitt og hálft árið var
tengdaföður mínum erfitt. Hann
varð fyrir því alvarlega slysi sem
lagði hann til langdvalar á sjúkra-
hús. Þá kom í Ijós sjúkdómurinn
sem sigraði hann að lokum. Hann
bar þó höfuðið hátt til síðasta dags
og sýndi frábært sálarþrek og
æðruleysi og viljastyrk til að njóta
þess sem lífið gat gefið. María var
honum styrk stoð á þessum erfiða
tíma og annaðist hann af þeirri
fórnfýsi og umhyggju sem henni
er eiginleg.
og hélt mörgu fyrir sig, og vildi lítt
um tala. Vitur var hann, skildi
marga hluti betur en við hinir og
hafði djúptæk áhrif á hugsanagang
okkar.
Gestur Gunnarsson og
Baldur Hermannsson.
Á stundum, þegar vinir og félag-
ar kveðja þennan heim, verður
manni ósjálfrátt hugsað til þess
hver tilgangurinn er með lífinu. Að
venju er engin niðurstaða, aðeins
tilgátur og kenningar. Marinó Ól-
afsson er nú látinn eftir baráttu við
erfíðan sjúkdóm. Hann ætlaði sér
að hafa betur, en svo fór sem fór.
Marinó var mikill hugsuður. Hann
var sífellt að spekúlera í einhveiju,
ef ekki gátum lífsins þá tækni eða
vísindum.
Ég kynntist Marinó fyrir u.þ.b.
fímmtán árum, þegar við unnum
báðir hjá Sjónvarpinu. Hann þótti
og var einstaklega fær tæknimað-
ur, duglegur og sérlega hugmynda-
ríkur. Áhugamál Marinós átti hug
hans allan, aðallega óhefðbundin
læknisfræði. Hann var þá búinn að
hanna og smíða tæki sem hann vildi
meina að virkaði eins og nálar nála-
stungulækna. Ýmsar sögur voru
sagðar um ágæti þessa tækis. Ég
lagði að vísu lítinn trúnað á þær í
fyrstu, en ákvað að inna hann eftir
þessu. Þegar það tækifæri kom tók
hann því vel, útskýrði fyrir mér
kenninguna á bak við tækið, sýndi
mér það og innvolsið. Ég varð
þrumu lostinn. Ég tel mig bera tölu-
vert skynbragð á rafeindatækni en
það sem ég sá sannfærði mig um
að maðurinn væri snillingur. Þar
sameinaðist mikil þekking á raf-
eindatækni og hagleikur. Við nán-
ari kynni sá ég að það var ekki
bara nálastungutækið sem sannaði
snilligáfu hans, heldur aragrúi
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN ÁQÚST JÚLÍUSSON,
Sogavegi 202,
sem lést föstudaginn 16. febrúar sl.,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
mánudaginn 26. febrúar kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á
Hjartavernd.
Maria Helgadóttir,
Þorkell Stefánsson, Ragnheiður Stefánsdóttir,
Stefán Stefánsson, Anna Guðfinna Stefánsdóttir,
tengdabörn, barnabörn og langafabarn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður og ömmu,
ÁSTRÍÐAR SIGURJÓNSDÓTTUR
frá Ljótshólum,
Drápuhlfð 42.
Guð blessi ykkur öll.
Anna Grímsdóttir, Runólfur Þorláksson,
Eirikur Grimsson
og barnabörn.
i
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför bróður
okkar,
GUÐMUNDAR PÉTURS
JÓNSSONAR
frá Höll i Haukadal,
Bogahlíð 10,
Reykjavík.
Sigrfður Jónsdóttir,
Gunnar H. Jónsson,
Magnús Þ. Jónsson,
Hákon Jónsson.
HÖRÐUR
ÞÓRARINSSON
MARINÓ
ÓLAFSSON