Morgunblaðið - 25.02.1996, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
H
'"jördís Eyþórsdóttir er fædd í Sand-
gerði og ólst þar upp til sjö ára ald-
urs, þá flutti hún ásamt foreldrum
sínum til ísaijarðar og bjó þar í
nðkkur ár, „með viðkomu á Akranesi,“ eins
og hún orðaði það í samtali við blaðamann
Morgunblaðsins. „Ég kom til Reykjavíkur
fimmtán ára og var hér næstu þrettán árin.
Ég byijaði að spila brids þegar ég var 22 ára.
Reyndar spilaði ég fyrsta mót mitt í Sand-
gerði. Foreldrar mínir spiluðu báðir brids og
tóku þátt í mótum. Ég hafði því alist upp við
spiiamennsku og oft horft á þá spiia. Svo var
það eitt sinn þegar ég var ellefu ára að pabbi
dreif mig í að spila með sér eitt kvöld í keppni
hjá Bridsfélagi ísafjarðar. Mamma gat ekki
farið og pabbi gat ekki fengið neinn staðgeng-
il svo hann tók mig með sér. Ég vissi ekki
einu sinni hvemig átti að telja punkta en okk-
ur gekk eigi að síður ágætlega þetta kvöld,
mér dugðu þær einföldu lífsreglur sem pabbi
iagði mér áður en við fórum af stað. Það voru
átján pör að spila og við lentum í öðru sæti.
Eftir þetta ævintýri spilaði ég ekkert fyrr
en ég var orðin 22 ára, þá var það líka pabbi
sem fékk mig með sér á mót til að taka upp
úr bökkunum. Það var bridsmót sem haldið
var í Sandgerði. „Þú kemur og gistir í nótt
og spilar með mér,“ sagði pabbi og ég lét verða
af þessu og fékk þá óskaplegan áhuga á spil-
inu. Ég hringdi í kunningja minn einn og bað
hann að spila við mig á móti og hann lét tilleið-
ast. Á mótinu sá ég stúlku á svipuðum aldri
sem var að horfa á. Ég gekk til hennar og
kynnti mig og spurði hvort hún kynni að spila
brids. Nei, hún sagðist ekki kunna það. Ég
sagðist nánast ekkert kunna heldur og spurði
svo hvort hún væri ekki til í að fara að spila
við mig. Þetta var Anna Þóra Jónsdóttir, dótt-
ir bridsspilarans Esterar Jakobsdóttur. Ester
kenndi okkur einfaldan Standard og við fórum
að spila af kappi og vorum komnar í kvenna-
landsliðið á skömmum tíma. Á þeim tíma þótti
varla taka því að senda kvennalandsliðið út í
keppni, menn sögðu að það væri svo lélegt.
Við fórum eigi að síður á Norðurlandamót og
Ólympíumót í Feneyjum, sú reynsia hjálpaði
okkur til þess að sigra á næsta Norðurlanda-
móti, það var sætur sigur.
Eftir þetta var ég mjög heppin, ég fékk
góða mótspilara. Einna bestum árangri náði
ég með Ásmundi Pálssyni, sem hefur verið
einn af okkar allra bestu spilurum síðustu ára-
tugi. Okkar samspil hófst þannig að við vorum
veðurteppt á Akureyri. Það var slegið upp
bridsmóti og síðan farið upp á bar. Þar króaði
ég Ásmund af og spurði hvort hann væri ekki
til í að spila við mig á móti við tækifæri. Ás-
mundur sagði jú, jú, við skyldum gera það
einhvern tíma. Hann er mikill heiðursmaður
og gengur aldrei á bak orða sinna. Þetta vissi
ég og þegar ég frétti að hann væri ekki skráð-
ur á næstu bridshátíð þá hringdi ég til hans
og bað hann að spila við mig. Á þessu voru
allir voðalega hissa. Jón Baldursson kaliaði
okkur stelpuna og karlinn. Ég lærði nánast
allt sem ég kann á því að spila við Ásmund.
Ég spilaði við hann í nærri þrjú ár og það var
sannarlega dýrmæt reynsla. Fyrst gekk okkur
svona og svona en svo fórum við að vinna
keppni, við unnum á tímabili nánast öll mót
sem við tókum þátt í.
Jafnframt því að spila lagðist ég í lestur
bridsrita og las líka bridsblöð og fór yfir spil.
Ég horfði einnig mikið á, maður lærir heilmik-
ið á því. Ég var líka svo heppin að komast inn
í réttu umræðuna, þegar góðir spilarar voru
að fara yfir spilin eftir á. Árangurinn við borð-
ið er stundum kannski ekki í réttu hlutfalli við
frammistöðuna, þá þarf að kryfja hvers vegna
það er. Galdurinn við að taka framförum er
meðal annars sá að reyna alltaf að finna ein-
hvem til að spila við sem er betri en maður
sjálfur. Enginn lærir af sjálfum sér eða þeim
sem eru á sama stigi eða lélegri. Til að verða
góður bridsspilari þarf fólk að hafa tilfínningu
fyrir spilinu, vera eftirtektarsamt og gefa sér
góðan tíma til að að leggja á sig mikinn lestur.“
Ég sló til
Fyrir tveimur árum venti Hjördís sínu kvæði
í kross og fór út til Bandaríkjanna_________
til þess að gerast þar atvinnuspil-
ari, fýrst íslendinga. „Það byijaði
allt með því að einn daginn fékk
ég blómasendingu, tólf rauðar rósir
og eina gula, og upphringingu frá
bandaríska toppspilaranum Ron Anderson.
Hann vildi fá mig sem mótspilara og vildi að
ég kæmi strax,“ segir Hjördís og kveikir sér
í sígarettu. Eins og sannur bridsspilari drekkur
hún mikið kaffi og reykir af hjartans nautn.
En sú sæla tekur senn enda: „Ég ætla að
hætta að reykja 11. mars,“ segir hún og brosir
í gegnum reykinn. Eftir að hafa heyrt sögu
Hjördísar um baráttu hennar við að halda veili
sem atvinnuspilari í Bandaríkjunum er ég ekki
í nokkrum vafa um að það vefst ekki fyrir
henni að standa við þá ákvörðun. Saga Hjördís-
ar hljómar næsta ævintýralega í eyrum ósköp
venjulegrar konu upp á íslandi.
„Ég sló til og fór út til Rons Andersons
skömmu eftir upphririginguna. Ég hafði hitt
hann fyrst á heimsmeistaramóti í Genf árið
Ævintýri
atvinnu
spilara
Einn daginn
fékk ég blóma-
sendingu
Fyrsti og eini atvinnuspilari
íslendinga í brids heitir Hjör-
dís Eyþórsdóttir. Hún tók
þátt í Bridshátíðinni á Hótel
Loftleiðum nú fyrir skömmu
en hún gerðist atvinnuspilari
í Bandarílgunum fyrir tveim-
ur árum. Fram að þeim tíma
hafði hún átt glæstan feril
hér sem spilari. Guðrún
Guðlaugsdóttir ræddi við
Hjördísi um þátttöku hennar
í harðskeyttum bridsheimi
Bandaríkjanna og fleira.
1990. Þegar hann hringdi sagði hann mér að
hann væri að keppa að því að verða stiga-
hæsti spilari í Bandaríkjunum árið 1994 og
ég átti að spila móti honum í þeirri baráttu
og vera alltaf til staðar. Þessi maður er mjög
góður spilari en hann er ekki að sama skapi
þægilegur í umgengni eða vandur að meðulum.
Um það vissi ég mest lítið þegar ég fór út í
febrúar 1994. Ég spilaði á móti honum út það
ár, J)á fékk okkar samspil „dramatiskan“ endi.
Ég á honum þó það að þakka að hann kom
mér á framfæri sem spilara í Bandaríkjunum.
Ég náði góðum árangri á móti honum, komst
í félagsskap góðra spilara og náði að skapa
mér nafn sem spilari á mjög skömmum tíma.
Það var ekki létt starf og krafðist mikils. Ég
spilaði óhemju mikið, frá enduðum febrúar og
út árið var ég í fríi tvær vikur. Að öðru leyti
spilaði ég hveija einustu viku einhvers staðar
í Bandaríkjunum. Ég náði því að verða þrett-
ánda stigahæst yfir landið af þeim tvö hundr-
uð þúsundum sem kepptu. Ég vann m.a. tvær
helstu keppnir kvenspilara í Bandaríkjunum
árið 1994. Það er tekið eftir slíku. Það er erf-
itt fyrir kvenfólk að skapa sér það nafn sem
spilari að fá að spila í opna flokknum með
karlmönnum. Mér tókst það, mínir aðalkúnnar
eru allir í opnum flokki. Bandaríkjamenn eru
mikið fyrir keppni og sækjast eftir gullstigum.
Mest af öllu meta menn það að komast á
Kennylistann sem er birtur eftir árið. Hann
heitir Topp fimmhundruð listinn og
það þykir mikill heiður að komast
inn á þann lista. Til þess að komast
inn á hann ráða menn góða spilara
til að spila við sig. Ég er á slíkum
" samningi núna. Eg er á mánaðar-
kaupi og spila við þann sem borgar mér á sex
mótum á ári. Meðal annars spila ég við hann
alla stóru tvímenningana í Norður-Ameríku-
keppninni, það eru þijár slíkar á ári. Á hveija
þeirra mæta þúsundir manna til að keppa.“
I hörðum slag
Að sögn Hjördísar er því þannig varið í
bandaríska bridsheiminum að ríkir menn leigja
toppspilara til þess annaðhvort að spila í sveit-
um sem þeir gera út eða við þá sjálfa á mót-
um. Hjördís og eiginmaður hennar eru bæði
atvinnumenn í brids og voru í átjánda og nítj-
ánda sæti á síðasta ári. „Það er ekki slakur
árangur," sagði Hjördís. En hvernig kynntust
þau hjónin?
„Auðvitað við bridsborðið - en fyrst sem
andstæðingar,“ segir Hjördís. „Forsaga þess
Hjördís Eyþórsdóttir
máls var sú að maðurinn minn, Curtis Cheek,
var í sveit með hinum fræga spilara Bob Glenn,
í sveitinni voru einnig Jim Felts og hin ókrýnda
drottning kvenspilara heims, Lynn Deas. Curt-
is var áður eldflaugasérfræðingur og tók m.a.
þátt í að hanna kerfí kjarnorkuvarna fyrir
Bandaríkin. Það er hins vegar ekki starf sem
hægt er að sinna með atvinnumennsku í brids.
Algengasta starf bandarískra bridsspilara með-
fram spilamennskunni er verðbréfaviðskipti.
Það dró til tíðinda í kynnum okkar Curtis þeg-
ar sveit, sem Ron Ánderson leiddi, keppti í
stigum við sveit Bobs. Ég var auðvitað í sveit
Rons og spilaði við hann. Þegar þessi keppni
stóð sem hæst spurðust þau sorglegu tíðindi
að Bob hefði verið greindur með krabbamein
og væri dauðvona, ætti aðeins eftir örfáa
mánuði ólifaða. Þegar Ron Anderson heyrði
þetta hugkvæmdist honum að notfæra sér
þessa aðstöðu. Hann gekk á fund Richards
Hunts og bauð honum að draga sig út úr keppni
með sitt lið ef hann borgaði honum 25 þúsund
dpllara fyrir, þá gæti Hunt unnið stóra titilinn.
Ron sagðist geta borið fyrir sig þá skýringu
að hann vildi ekki keppa við dauðvona mann.
Richard gleypti við þessu tilboði og Rpn fékk
sína 25 þúsund dollara. Ég hafði ýmislegt séð
til Rons en þetta sló allt út. Mér fannst þarna
æði langt gengið.
Samband okkar Rons Andersons var sér-
stakt. Hann lét í veðri vaka að við værum par
fyrir utan spilaborðið en það var
ekki rétt. Við vorum samstarfsfólk
við spilaborðið og hann hafði að
vissu leyti ráð mitt í hendi sér vegna
þéss að ég hafði takmarkað atvinnu-
leyfí í Bandaríkjunum en náin urðu
samskipti okkar aldrei. Ron var fráskilinn,
hafði verið giftur Sabínu Zenkel, sem er heims-
meistari kvenna í brids og nú er gift danska
toppspilaranum Jens Auken.
Bob Glenn dó í júní 1994 og Lynn Deas tók
sæti hans í sveitinni og spilaði við marga góða
spilara. Ég kunni vel við hana og þetta fólk
og hafði eins mikil samskipti við það og ég
gat. Það líkaði Ron Anderson hins vegar illa.
Loks kom að því að ég fékk nóg af yfirráða-
girni hans og því hve óvandur hann var að
meðulum hvað starfið snerti. Ég sagði honum
að ég vildi vera laus og hætta að spila við
hann. Það er skemmst frá að segja að hann
tók því í meira lagi illa að ég vildi hætta að
spila við hann. Fyrst hótaði hann mér því að
siga á mig útlendingaeftirlitinu. Þegar ég tók
því með furðulegri ró sagðist hann myndi sjá
til þess að ég færi úr landi, ef ekki sjálfviljug
þá í kistu. Þessar umræður áttu sér stað á
hóteiherbergi að kvöldi í miðju spilamóti. Ég
ætlaði að ganga á dyr en það sætti hann sig
illa við. Ég gat þó komist út úr herberginu
og flýtti mér niður á bar þar sem ég vissi að
ég myndi hitta fólk fyrir. Þar sátu þá Jim
Felts og Curtis, þeir eru miklir vinir. Þeir sáu
að mér var brugðið og buðu mér út með sér
til þess að ræða málið. Þær umræður leiddu
til þess að Jim bauð mér vist í íbúð sem hann
hafði þá umsjón með. „Þar getur þú hugsað
málið, hvort þú reynir að beijast til þrautar
hér í Bandaríkjunum eða tekur stefnuna heim
til íslands.“ Ég átti nú reyndar ekki auðvelt
með að komast til íslands því ég komst að því
að Ron hafði tekið opinn flugmiða sem ég
átti þangað. Ég ákvað að beijast til þrautar
fyrir ferli mínum sem atvinnuspilari í Banda-
ríkjunum.
Ron Anderson reyndi mjög mikið til þess
að fá mig til þess að spila við sig aftur. En ég
lét ekki á mig fá hótanir um limlestingar, né
heldur hrærði það huga minn þegar hann sendi
mér demants- og rúbínskartgripi. Einna helst
hafði það áhrif á mig þegar hann hótaði vinum
mínum, sem voru að hjálpa mér, öllu illu. Einn
þeirra kunni ráð sem dugði. Hann tók upp á
segulband samtöl okkar Rons og hafði svo
samband við hann og sagði honum að ef hann
léti ekki af þessu framferði þá myndi hann
gera þessar upptökur opinberar. Hann sagði
líka að ef eitthvað kæmi fyrir sig þá væru fleiri
útgáfur af upptökunum varðveittar hjá öðrum
aðilum. Ron er annt um orðstír sinn, sem þó
er ekki góður, en þetta varð til þess að hann
lét mig í friði. Hann lét þó fylgjast með mér,
hann sendi einkaspæjara á eftir mér á spila-
mót í Las Vegas, hann lét líka hlera símann
hjá mér. Ég komst seinna að því að hann hef-
ur komið illa frám við fleiri kvenspilara.
Eftir harðan slag kom loks að því að hann
sá að sér og ég fékk frið til þess að ferðast
með mínum nýju félögum. Þeir höfðu áður
verið andstæðingar mínir við spilaborðið en
urðu nú eins og fjölskylda mín þarna ytra.
Við Curtis fórum sem sagt að ferðast saman
og urðum æ betri vinir.
Loks ákváðum við Curtis að giftast og geng-
um í hjónaband 12. ágúst sl. Við búum í Hunts-
ville í Alabama. Þar er NASA með sínar höfuð-
stöðvar. Þetta er lítill bær á bandarískan
mælikvarða, þar búa um 250 þúsund manns.
Ég kann vel við mig þarna, fólkið er hlýlegt
í viðmóti. Ég nýt þess raunar ekki mikið, við
Curtis lifum í ferðatöskum þijár vikur af hveij-
um fjórum. Þannig er líf atvinnuspilarans. Ég
get spilað á öllum þeim mótum sem mig lystir
í Bandaríkjunum en ég má ekki fara neitt út
úr landinu, þá missi ég dvalarleyfíð. Það er
ástæðan fyrir því að ég gat ekki spilað með
íslenska kvennalandsliðinu á Evrópumótinu í
Portúgal í sumar. Mér þótti það mjög leitt.
Ég fékk leyfí til þess að fara hingað núna
vegna þess að móðir mín er veik, su undan-
þága gilti aðeins í þessa ferð til íslands. Þátt-
taka mín í Bridshátíðinni hér kom því ekki til
af góðu. Allt mun þetta breytast þegar ég fæ
græna kortið svokallaða. Ég vona að það verði
fljótlega. Ég er með góðan lögfræðing í því
máli en það getur tekið langan tíma. Þegar
ég fæ þetta margþráða kort fæ ég varanlegt
dvalarleyfi í Bandaríkjunum. Sumir kynnu að
halda að það breytti einhveiju að ég er nú
gift bandarískum manni, sannleikurinn er hins
vegar sá að það breytir nánast engu í viðskipt-
um mínum við útlendingaeftirlitið. Það er
stofnun sem hefur strangar regiur, það er
ekki einu sinni hægt að finna símanúmer henn-
ar í símaskrá, hún hefur leyninúmer. Þegar
maður loks nær sambandi fær maður ótal
pappíra sem erfítt er að útfylla því allt verður
að vera svo nákvæmt að með ólíkindum er.
Ég er þó komin með atvinnuleyfi, það breytir
miklu og ég veit að ég fæ græna kortið á
endanum. Eg er eins og fyrr sagði komin á
samning til ársins 1998 og stefni á áframhald-
andi atvinnumennsku í brids þegar því lýkur.
Við hjónin ferðumst mjög mikið og erum
nánast alltaf að spila. Það væri ómögulegt
fyrir barnafólk að lifa slíku lífí. Eg
á einn son, Eyþór Öm, sem er þrett-
án ára gamall. Hann býr hjá föður
sínum og stjúpmóður á vetuma en
var hjá mér í sumar og ferðaðist
með okkur hjónunum um þver og
endilöng Bandaríkin. Hann lærði að spila og
tók þátt í keppni í byijendaflokki og vann eina
slíka. Hann spilaði á móti tíu ára stúlku sem
er dóttir frægra bandarískra spilara. Hann var
íslenskum karlmönnum til sóma með riddara-
Iegri framkomu sinni við mótspilara sinn og
aðra. Við gátum haft Eyþór með okkur af því
hann er orðinn þetta gamall, það blæs hins
vegar ekki byrlega fyrir frekari bameignum
að sinni. Á bridsmótum í Bandaríkjunum er
spilað með hléum frá níu á morgnana til mið-
nættis. Stundum veit maður varla í hvaða
borg maður er eða hvaða vikudagur er. Svona
líf gefur því ekki svigrúm til venjulegs fjöl-
skyldulífs. En þetta er mitt líf og svona vil ég
hafa það, að minnsta kosti næstu árin.“
Ég ákvað að
berjast til
þrautar