Morgunblaðið - 29.02.1996, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 29. FEBRÚAR 1996 37
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
Gullu, Guðjóni, Jóni og öðrum
aðstandendum sendum við einlægar
samúðarkveðjur.
Tíund, Starfsmannafélag
Skattstofunnar í Reykjavík.
Kristín Jónsdóttir, deildarstjóri á
Skattstofu Reykjavíkur, lést í
Borgarspítalanum þriðjudaginn 20.
febrúar sl. eftir erfið og ströng
veikindi undanfarinna tveggja ára.
Hún var fædd í Reykjavík þann
10. febrúar 1946 og hafði því fáa
daga um fimmtugt þegar ótíma-
bært fráfall hennar bar að höndum.
Kristín hóf ung að árum störf
hjá Skattstjóranum í Reykjavík,
eða þann 1. október 1965, og starf-
aði þar uns yfir lauk auk þess að
vinna um árabil fyrir Framtals-
nefnd Reykjavíkur. Hún hafði vak-
ið athygli starfsmanna skattstjóra
við afgreiðslustörf í nálægri verslun
sökum þeirra eiginleika er ein-
kenndu hana alla tíð síðan og þykja
eftirsóknarverðir i fari sérhvers
starfsmanns. Góður skilningur,
nákvæmni og ástundun skipuðu
henni í áranna rás á bekk með
betri starfsmönnum, en dugnaður,
atorka og ósérhlífni voru eðlislæg
einkenni hennar og viðbrugðið.
Kristín hóf störf sem almennur
skrifstofumaður, en ástundun
hennar í því sem henni var trúað
fyrir hlaut að fela í sér árangur
sem og varð með því að hún var
skipuð deildarstjóri launþegadeild-
ar fyrir nokkrum árum, þar sem
verkstjórnar- og skipulagshæfileik-
ar hennar fengu notið sín.
Gáski og glaðværð voru fylgi-
fiskar hennar og öfluðu henni vel-
vildar og vinskapar auk þess sem
ljóst var að þeir sem minna máttu
sín áttu hauk í horni þar sem hún
var og munu margir viðskiptamenn
embættisins hafa reynt hjálpsemi
hennar og alúð auk þess sem vinir
hennar og samstarfsmenn nutu í
ríkum mæli glaðlegs viðmóts henn-
ar og hjálpsemi. "
Kristín var lagleg kona, fremur
lág vexti og nett og samsvaraði sér
vel. Hún var ljós yfirlitum og
smekkvís í klæðaburði sem öðru.
Heimili Kristínar bar henni fag-
urt vitni og ijölskyldu sinni sinnti
hún af sömu atorku þó með öðrum
áherslum væri, en stundum var að
heyra að snyrtimennska og mynd-
arskapur væri allt að því úr hófi
fram. Makar Kristínar, börn, fóst-
urbörn og barnabörn nutu ekki ein-
ungis krafta hennar heldur einnig
móðir hennar og systkini, en það
fór ekki framhjá neinum hversu
mikils virði fjölskyldan var henni
og hvert rúm börn, barnabörn og
ættingjar skipuðu í lífi hennar. Það
gladdi samstarfsmenn að heyra að
tími væri til fleiri tómstundastarfa
en garðvinnu, því seint og um síðir
kom fram að Krístín fékkst við að
mála og hafði sótt námskeið á þvf
sviði, en hún var einkar handlagin.
Það er erfitt að sætta sig við
þá staðhæfingu að maður komi í
manns stað, því sess Kristínar mun
vandskipaður. Það eru alþekkt
sannindi að þræðir ábyrgðar liggja
ekki ávallt eftir fyrirfram dregnum
línum á blöðum stjórnunarfræðinga
og sannaðist það hér. Það var
hreint ótrúlegt hvað þessi einbeitta
og snaggaralega kona hafði á sinni
könnu og endalaust bætti hún á
sig verkefnum til úrlausnar og var
þá eins gott að vera ekki fyrir.
Oftar en ekki þarf að breyta áhersl-
um og skipulagi án fyrirvara og
þá var hyggilegra að hafa kannað
grundvöllinn áður en snjallræðinu
var hrint í framkvæmd. Fengi hug-
myndin hljómgrunn var eins víst
að praktískir hlutir ásamt með
vinnuþættinum væru leystir í leið-
inni.
Til marks um eldmóð og sam-
viskusemi vinkonu okkar skipu-
lagði hún og gekk frá framtalsað-
stoð við ellilífeyrisþega og öryrkja,
er stund gafst milli stríða í desem-
ber þó fárveik væri, þar sem upp-
gjöf var víðsfjarri.
Það er skarð fyrir skildi þegar
Stínu nýtur ekki lengur við og
mestur er missir fjölskyldu hennar
og barna. Samstarfsmenn og vinir
á Skattstofu Reykjavíkur færa
henni bestu þakkir fyrir samfylgd-
ina og ástvinum samúðarkveðjur
en það er huggun harmi gegn að
eiga yl góðra minninga sem eftir
sitja.
Hvíl í friði.
Ingvar og Magnús.
Þegar mér bárust boðin um að
hún Stína vinkona mín væri látin
þá fannst mér sem ég hefði fengið
högg fyrir brjóstið. Stína var búin
að eiga við langvarandi veikindi að
stríða og hafði verið á Landspítalan-
um frá því í janúar sl. Það er eins
og stórt skarð hafi komið í líf manns
þegar náinn vinur er farinn.
Við Stína kynntumst sumarið
1965 er hún kom til starfa á Skatt-
stofunni í Reykjavík. Við urðum
fljótt meira en samstarfsmenn, við
urðum vinir og vorum það í 30 ár.
Það var svo gott að vera með henni
Stínu, hvort heldur það var í vinnu
eða á góðri stundu, hún var svo
hress og skemmtileg og í vinnu var
hún hamhleypa. Við vinnufélagarn-
ir sögðum stundum að hún væri
líkt og hvítur stormsveipur, því þar
sem hún var við vinnu, gekk allt
með hraði. Árið 1967 giftist Stína
Guðjóni Ármanni Einarssyni og þá
hafði þeim fæðst dóttirin Guðlaug
og tíu árum síðar fæddist þeim son-
urinn Guðjón Ármann, en hann
fæddist daginn sem faðir hans varð
30 ára. Guðjón Ármann Einarsson
og Kristín slitu samvistir árið 1984.
Dugnaði Stínu verður varla lýst,
en t.d. þrátt fyrir að stunda fulla
vinnu og halda heimilli sem var
fallegt og myndarlegt, þá hafði hún
einnig umsjón með heimili móður
sinnar og systkina, en hag þeirra
bar hún ávallt fyrir brjósti. Stund-
um fannst manni að það væri alltof
mikið á hana lagt, en hún bara
brosti og sagði að þetta væri nú í
lagi, enda ætti hún hana Dísu
frænku í Hafnarfirðinum að. Dísa
var henni afskaplega kær og til
hennar leitaði Stína eftir styrk ef
á þurfti að halda.
Síðar á ævinni kynntist Stína
Jóni Sigurðssyni. Hófu þau sambúð
árið 1990 og stofnuðu saman heim-
ili að Drekavogi 6. Guðjón Ármann
bjó heima hjá Jóni og móður sinni,
en Guðlaug hafði stofnaði heimili
og eignast tvo litla drengi sem voru
sólargeislarnir hennar ömmu sinnar
og voru oft hjá henni.
Jón á tvær dætur og einn son
og íjögur barnabörn. Saman nutu
Jón og Stína heimsókna barnanna
og barnabarnanna í Drekavoginn.
Ég kveð hana Stínu vinkonu
mína með söknuði og bið Guð að
geyma hana. Jóni og börnunum
hennar votta ég mína dýpstu sam-
úð, svo og öðrum ættingjum.
Guðríður.
En þar brástu vængjum á fagnandi flug,
sem frostnætur blómin heygja.
Þar stráðirðu orku og ævidug,
sem örlög hvem vilja beygja.
- Mér brann ekkert sárar í sjón og hug
en sjá þínar vonir deyja.
(E. Ben.)
Elsku Stína, nú er tími til að
sakna og einnig til að þakka. Þakka
fyrir allar samverustundirnar, sög-
urnar og hláturinn. Því er nú þann-
ig varið í lífínu með öllum sínum
óskiljanleik, að maður sækir gleði
sína og styrk í félagsskap þeirra
sem eru með manni á ferð. Það var
ekki síst þér að þakka að vináttu-
bönd okkar héldust og treystust
eftir að leiðir okkar sumra skildu á
Skattstofunni. Þú sást til þess að
við misstum ekki hver af annarri.
„Stelpur, getum við ekki farið út
að borða saman?“ Og það gerðum
við sannarlega oft og mörgum sinn-
um í gegnum árin, okkur öllum til
gleði og ánægju. Takk fyrir allt,
elsku Stína.
Ástvinum hennar öllum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hrefna, Ragnheiður,
Steinunn og Þóra.
MINNINGAR
ANNA ROSA
ÁRNADÓTTIR
+ Anna Rósa
Árnadóttir
fæddist í Hafnar-
firði 6. júlí 1923.
Hún lést á heimili
sínu í Hafnarfirði
20. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Árni
Steindór Þorkels-
son skipstjóri frá
Þorbjarnarstöðum
við Hafnarfjörð, f.
24.6. 1888, d. 17.7.
1932, og kona hans
Steinunn Sigríður
Magnúsdóttir frá
Krókskoti í Sandgerði, f. 28.8.
1898, d. 7.12. 1971. Systkini
Önnu eru: 1) Magnús Vilhelm,
f. 11.3. 1922, d. 18.11. 1971,
sjómaður í Reykjavík, 2) Ey-
jólfur, f. 11.12. 1924, skipstjóri
í Reykjavík, 3) Ásdís, f. 6.11.
1926, d. 15.1. 1986, húsfreyja
í Reykjavík, 4) Sigurður Þor-
kell, f. 15.3. 1928, skipherra í
Reykjavík, 5) Sigurbergur, f.
25.11. 1930, iðnfræðingur í
Reykjavík.
Anna kvæntist 22.11. 1947
Katli Eyjólfssyni, f. 20.4. 1911.
Foreldrar hans voru Eyjólfur
Símonarson frá Merkinesi í
Höfnum og kona hans Helga
HÓTEL
REYKJAVÍK
Sigtúni 38.
Upplýsingar i sirauni 568 9000 og 588 3550
Gísladóttir. Börn
Önnu og Ketils eru
tvö: 1) Sigurður
Steinar, f. 3.3.1948,
skipherra hjá Land-
helgisgæslunni,
kvæntur Sólveigu
Baldursdóttur,
skrifstofumanni.
Synir þeirrá eru
Baldur Óli og Ket-
ill. 2) Helga Eyberg,
f. 3.10. 1952, starfs-
maður á skattstofu
Reykjanesumdæm-
is, sambýlismaður
hennar er Torfi
Kristinn Kristinsson, viðskipta-
fræðingur. Synir þeirra eru
Kristinn og Ingvar, dóttir
Helgu er Anna Eyberg, sambýl-
ismaður hennar er Viðar Rún-
ar Guðnason. Dætur þeirra eru
Sunna Líf og Arna Sif. Dóttir
Ketils er Guðrún Eyberg, f.
22.8. 1939, ritari hjá Ríkisút-
varpinu, eiginmaður hennar er
Sæmundur Árnason, formaður
Félags bókagerðarmanna,
börn þeirra eru Sigrún, Odd-
geir og Fjölnir.
Anna verður jarðsett frá-
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.30.
AMMA Anna ólst upp fyrstu æviár-
in í Hafnarfirði en fjölskyldan flutti
til Reykjavíkur árið 1926 og ólst
hún eftir það upp í vesturbænum í
Reykjavík, lengst af á Framnesvegi
56a. Fjölskylda hennar verður fyrir
því áfalli að missa föðurinn og fyrir-
vinnuna langt um aldur fram á hin-
um erfiðu árum heimskreppunnar,
en hann var mjög fengsæll skip-
stjóri og réri lengst af frá Suður-
nesjum. Við fráfall föðurins verða
móðir hennar og Magnús bróðir
fyrirvinnur heimilisins og það lendir
á ömmu á unga aldri að sinna heim-
ilinu og yngri systkinum sínum er
móðir hennar dró björg í bú fyrir
sig og börnin. Skólagangan gat
ekki verið lengri en skyldan sagði
til um. Ung að árum fór hún að
vinna fyrir sér í fiski eða í veiðar-
færagerð.
Það var mikið gæfuspor í lífi
ömmu er hún kynntist og kvæntist
Katli afa. Þau bjuggu sín fyrstu
hjúskaparár í Reykjavík en fluttu
árið 1952 til Keflavíkur og áttu þar
sitt heimili til ársins 1967. Árin sem
þau bjuggu í Keflavík stundaði afi
lengst af útgerð en amma vann í
fiski. Það kom oft fram í spjalli við
ömmu að henni leið vel i Keflavík
og minntist hún oft þeirra ára með
hlýju. í Keflavík bjuggu afi og
amma í tvíbýli að Njarðargötu 1
með Helga bróður afa og Ingibjörgu
konu hans. Samband fjölskyldn-
anna var bæði náið og mikið. Árið
1965 kaupa afi og amma Efnalaug
Hafnarfjarðar og ráku um árabil.
Þau fluttu loks tveimur árum síðar
til Hafnaríjarðar þar sem þau hafa
Erfidrykkjur
Glæsilegt kúffihlaðborð
og hlýleg salarkynni.
Góð þjónusta.
búið síðan. Heimili sitt í Hafnarfirði
stofnsettu þau að Hringbraut 75.
Það er heimili þeirra í Hafnarfirði
sem við þekkjum og þar var gott
að koma. Hlýjan og velvildin um-
vafði okkur og reyndar hvern þann
gest er bar að garði á Hringbraut-
inni hjá afa og ömmu.
Hún amma var þannig úr garði
gerð að það mátti helst ekkert fyr-
ir henni hafa eða vera með neitt
umstang hennar vegna. Hins vegar
þótti henni sjálfsagt og eðlilegt að
hún liðsinnti og annaðist aðra.
Amma var alltaf boðin og búin að
greiða úr hvers kyns vandamálum
sem upp komu meðal okkar. Amma
hafði alla tíð verið heilsuhraust.
Síðustu misserin hafði þó borið á
heilsubresti hjá henni þó ekki svo
að hún þyrfti að vera langvarandi
rúmliggjandi. Fyrir stóð að hún
þyrfti að fara í erfiðar aðgerðir sem
við vonuðum að myndu færa henni
fulla heilsu og að við myndum því
fá að njóta samvista hennar lengur
en raun varð á. Okkur grunar að
áhyggjur af væntanlegum aðgerð-
um hafi legið þyngra á henni en
hún lét í ljós. Hennar skapgerð var
þannig að hún vildi ekki íþyngja
öðrum með áhyggjum sínum. Hún
leit ávallt svo á að það væri hennar
að létta undir með öðrum. Minning-
in um ömmu á Hringbrautinni mun
lifa með okkur um ókomin ár og
æðruleysi hennar og fórnfýsi vera
okkur veganesti á lífsleiðinni. Megi
guð blessa og styrkja afa Ketil sem
má nú sjá á eftir tryggum lífsföru-
naut sem verið hefur honum stoð
og stytta á lífsleiðinni.
Baldur Óli, Ketill,
Kristinn og Ingvar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessí,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hún amma er dáin. Það er stað-
reynd sem erfitt er að sætta sig
við. Við vissum að hún var veik og
sennilega var hún veikari en við
héldum. En hún var svo hörð af sér
og kvartaði aldrei. Öll eigum við
barnabörnin ömmu margt og mikið
að þakka en þó mest ég og Sunna
Líf dóttir mín. Við bjuggum hjá
ömmu og afa fyrsta árið hennar
Sunnu og amma passaði Sunnu
meðan ég vann úti alveg eins og
hún passaði mig þegar ég var lítil.
Sunna Líf varð strax mjög hænd
að ömmu og eftir að við fluttum í
burt var áfram daglegt samband á
milli okkar, annaðhvort í gegnum
síma eða með heimsóknum.
Það var alltaf svo gott að koma
til ömmu og afa og okkur var alltaf
tekið opnum örmum. Sunnu Líf
fannst þó best að fara í „orlof til
ömmu“ eins og þær kölluðu það
þegar Sunna Líf kom og gisti í
nokkrar nætur, því amma var svo
þolinmóð og hafði alltaf tíma til að
sitja með Sunnu og lita eða skrifa
eða gera hvað sem Sunnu langaði
að gera og alltaf átti hún eitthvað
gott í munninn.
Amma var alltaf tilbúin að
hlusta, ráðleggja og hjálpa til ef
eitthvað bjátaði á. Hún kenndi okk-
ur að bera virðingu fyrir því sem
við eigum og meta og þakka fyrir
það góða í lífinu. Það er sárt að
hugsa til þess að Arna Sif yngri
dóttir mín fái ekki að kynnast
ömmu þannig að hún muni eftir
því, en ég, Sunna Líf og Viðar segj-
um henni frá ömmu þegar hún hef-
ur aldur til að skilja.
Elsku afi, hún amma var góð
kona og besta vinkona sem ég hef
átt og nú þegar við göngum síðustu
skrefin með henni hrannast minn-
ingarnar upp og þær munu ylja
okkur um ókomna tíð.
Anna.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ARI AGNARSSON,
Skipholti 26,
Reykjavik,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 27. febrúar.
Rúnar Arason, Gréta Björgvinsdóttir,
Benedikt Arason, Sigrún Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
RAGNHEIÐUR JÓHANNESDÓTTIR,
Hamraborg,
Mosfeilsbæ,
sem andaðist á Reykjalundi 23. febr-
úar, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
föstudaginn 1. mars kl. 13.30.
Vífill Oddsson,
Ketill Oddsson,
Þengill Oddsson,
Ólafur H. Oddsson,
Guðríður Steinunn Oddsdóttir,
Jóhannes V. Oddsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Katrín Gústafsdóttir,
Hlín Árnadóttir,
Steinunn Guðmundsdóttir,
Kristín Sigfúsdóttir,
Þorsteinn Broddason,
Þóra Sigmundsdóttir,