Morgunblaðið - 01.03.1996, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 1. MARZ 1996 39
MARGRÉT
KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Margrét Krist
jánsdóttir fædd-
ist 3. febrúar 1923
á Vöðlum í Önund-
arfirði. Hún lést á
Hj úkrunar heimil-
inu Eir 20. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Jónsdóttir,
f. 11.9. 1898, d. 1.3.
1953, og Kristján
Hagalínsson, f. 23.2.
1888, d. 26.10.1973.
Hinn 30. nóvember
1950 giftist Mar-
grét Jóhannesi
Bjarna Bjarnasyni, f. 10.7. 1915,
d. 1.9. 1972. Dætur þeirra eru
Þóra Björk, f. 2.2. 1948, og Jó-
hanna Margrét, f. 23.7. 1964,
einnig ólu þau upp yngstu systur
Margrétar, Páley Jóhönnu, f.
11.1. 1945.
Útför Margrétar verður frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja móður mína. það er svo
margs að minnast og margt að
þakka að orð verða lítils megnug.
Þú fékkst þína langþráðu hvfld eftir
langa baráttu við erfiðan sjúkdóm
sem best verður lýst í eftirfarandi
ljóði:
Þú hvarfst
þér sjáifri og okkur.
Hvarfst
inn í höfuð þitt.
Dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný.
Þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr.
Bústaður sálarinnar
er þar enn
en stendur auður.
Líkami þinn hlekkjaður
við iíf
sem ekki er hægt að lifa
þú horfir framhjá mér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
(þýðing á dönsku ljóði)
Ég vil þakka starfsfólki Hlíðar-
bæjar og 2. hæðar N á Eir þann
hlýhug og stuðning sem þau veittu
mér og fjölskyldu minni þann tíma
sem hún var hjá ykkur.
Guð geymi þig,
mamma mín.
Jóhanna, Bjarni
og böm.
Nú er ei annað eftir
en inna þakkar-mál
og hinstri kveðju kveðja
þig, kæra, hreina sál.
Þín ástarorðin góðu
og ástarverkin þín
í hlýjum hjörtum geymast
þótt hverfi vorri sýn.
(E.H. Kvaran.)
Elsku systir!
Þessar ljóðlínur fela
í sér það sem ég hefði
viljað segja við þig áður
en þú hverfur til moldarinnar. Það
var að vísu ekki háttur þinn að vera
með ástarorð á vörum í þeirri merk-
ingu sem það er hversdagslega skil-
greint. Þeim mun meira fór fyrir
greiðvikni þinni og hjálpsemi við
ættingja þína og ykkar hjóna beggja,
sem til ykkar leituðu.
Eftir að þið Jóhann stofnuðuð
heimili hér í Reykjavík, fyrst í þver-
holtinu og síðan í Skipholti 48 þar
sem þið bjugguð lengst, var oft gest-
kvæmt á heimilinu.
Þeir sem búa „úti á landi“ eins
og oft er sagt, þurfa stundum að
skreppa til Reykjavíkur eða dvelja
þar lengur eða skemur. Undir þeim
kringumstæðum leitaði mín fjöl-
skylda og fleiri af okkur systkinun-
um til þín og Jóhannesar. Alltaf var
fúslega veitt öll sú aðstoð sem í
ykkar valdi stóð.
Oftar en einu sinni leystuð þið
vanda okkar með húsnæði og fæði
þegar synir okkar Ólafs þurftu á að
halda, vegna skólagöngu í Reykja-
vík. Ég minnist margra stunda í eld-
húsinu þínu, Margrét mín, með kaffi-
bolla og góða brauðsneið fyrir fram-
an mig, þegar ég kom dauðþreytt
inn eftir rölt um götur borgarinnar
í ýmiskonar erindum. Ég veit að ég
var ekki ein um að njóta þessa, því
fjölskyldur ykkar beggja leituðu
góðs atlætis, sem veitt var af ljúf-
mennsku hvernig sem á stóð. Ég
minnist þess hversu mjúklega þú
hlynntir að tengdamóður þinni á
heimili ykkar þegar hún öldruð og
lasin þurfti hjálpar með. Fyrir allt
þetta og margt fleira vildi ég þakka.
Eftir að sjúkdómur þinn kom í
ljós fjarlægðist þú okkur hin smám
saman og lokaðist inni með sjálfri
þér, þar til hurðin féll að stöfum.
Mig langar til þess að þakka fólk-
inu á hjúkrunarheimilinu Eir sem
annaðist þig síðustu árin, fyrir um-
INGVAR
SVAVARSSON
+ Ingvar Svav-
arsson fæddist
á Akureyri 6. októ-
ber 1953. Hann lést
á Landspítalanum
22. febrúar sl. For-
eldrar hans eru
Guðbjörg Tómas-
dóttir, f. í Skaga-
firði (Tómas Jóns-
son og Sigríður
Jónsdóttir) og Sva-
var Jóhannesson,
f. á Akureyri (Jó-
hannes Guðjónsson
og Snjólaug Jó-
hanna Jóhanns-
dóttir). Ingvar var annar í röð
5 systkina. Eldri er Berghild-
ur, f. 1950, maki Guðmundur
Þór Ásmundsson. Næst á eftir
Ingvari er Bryndís, f. 1956,
maki Lúther Þorgeirsson,
næstyngst er Hafdís, f. 1959,
maki Guðjón Hilmarsson, og
yngst er Edda, f. 1967, maki
Emil Birgir Hajjgrímsson.
Ingvar ólst upp á Öldutúninu
í Hafnarfirði.
Hann kvæntist
fyrri konu sinni
Helgu Þórisdóttur
1979 og eignuðust
þau soninn Þóri
sem nú er 16 ára
gamall. Þau skildu.
Aðaláhugamál Ing-
vars voru jeppar
og vélar. Hann
lærði vélvirkjun
hér heima og fór
síðan til Danmerk-
ur í framhaldsnám.
Ingvar vann við
ýmis störf, var á
sjó og í Stálvík og Sindrastáli.
I Sindra vann hann m.a. við
að setja upp pappírsendur-
vinnsluverksmiðjuna. Um tíma
bjó Ingvar ásamt seinni konu
sinni Harriet Barton í New
York i Bandaríkjunum. Þau
slitu samvistir.
Útför Ingvars fer fram frá
Kapellunni i Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
MINNIIMGAR
hyggjuna og hlýjuna sem það sýndi
þér í veikindum þínum.
Ekki má gleyma að minnast Jó-
hönnu dóttur þinnar fyrir hennar
stóra þátt í lífi þínu þegar þú þurft-
ir þess mest með. Umhyggja hennar
var til fyrirmyndar. Það mátti segja
að þú sofnaðir í örmum hennar síð-
asta blundinn. Það hlýtur að vera
ljúft að hverfa frá erfiðleikum þessa
lífs í svo mikilli nálægð við þann sem
manni er kærastur allra.
Ég þakka líf þitt og samfylgdina
frá barnæsku.
Ég kveð þig nú í þeirri vissu að
þér líði vel og að við hittumst aftur
þegar mín stund rennur upp.
Sólveig.
Ég man þetta svo vel áður en
amma varð veik. Hún var mér alltaf
svo góð, og passaði mig eins og ég
væri dóttir hennar og hún móðir
mín. Ég man eftir því þegar hún
gerði alltaf pönnukökur eða gaf mér
rúgbrauð á sunnudögum, þegar ég
kom til hennar til að horfa á barna-
tímann á Stöð 2.
Þegar ég var í leikskóla sótti hún
mig alltaf þegar hann var búinn, og
gaf mér stundum pening fyrir video-
spólu.
En þegar ég hætti á leikskólanum
passaði hún mig þangað til ég byrj-
aði í skólanum, og fór hún þá stund-
um í bakaríið og keypti eitthvað gott.
Skemmtilegast þótti mér þegar
ég fékk að sofa hjá ömmu eða þeg-
ar hún gaf mér skyr að borða, þá
þótti mér skyr svo gott og var oft
kölluð skyrgámur.
Raggi frændi minn, sem er jafn-
aldri minn, kom þá oft í heimsókn
til okkar. Við lékum okkur oft sam-
an og ólumst upp eins og systkini.
Og eftir nokkurn tíma fór hann að
kalla hana ömmu, ömmu sína líka,
og var það líka allt í lagi því báðar
ömmur hans bjuggu úti á landi. Síð-
an komu Hafsteinn og Thelma og
foreldrar þeirra til okkar stundum í
heimsókn frá ísafirði, og þótti ömmu
það mjög gaman að hafa þau hjá
sér. Amma vildi alltaf gefa öllum
að borða og var alltaf að gefa okkur
krökkunum að borða, svo enginn var
svangur þegar amma var nálægt.
Mér þótti afar vænt um ömmu
og ég er ánægð að hún sé farin, því
henni leið ekki vel eftir að hún varð
veik.
Guð blessi minningu hennar.
Hulda.
Ég gleðst af því ég guðsson á,
nú grandað fær ei dauðinn mér,
því brodd hans hefuu brotið sá
sem bróðir minn og vinur er.
Svo kvað Helgi Hálfdánarson.
Elskuleg Magga okkar er flutt frá
okkur. Hún hefur fengið flutning inn
í land dýrðarinnar. þar sem enga
þjáningu er að finna, enga sorg,
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fýlgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elskulegur bróðir okkar flutti
heim frá Ameríku á afmælinu sínu
sl. haust. Nokkrum dögum seinna
greindist hann með krabbamein
sem varð hans banamein. Kveðju-
stundin kom fyrr en okkur grun-
aði. Nú er hann farinn og við stönd-
um eftir með harm í hjarta og aug-
un full af tárum. Við óskum honum
góðrar ferðar í annan heim og biðj-
um góðan Guð að styrkja foreldra
okkar og Þóri son hans.
Þínar systur,
Berghildur, Bryndís,
• Hafdís og Edda.
ekki heldur grát. Tómarúmið er mik-
ið. Við finnum til saknaðar sem
þekktum hana svo vel og unnum
henni af alhug. Við gleðjumst þó
yfir því að þjáningin er á enda. Sig-
urinn unninn því brodd hans hefur
brotið sá er elskar svo heitt að kær-
leikur hans nær yfir dauða og gröf.
Hann elskaði Möggu okkar svo heitt
og nú hefur hann leitt hana inn í
dýrðarsalinn á ljóssins landi þar sem
ég veit að hún fær að dvelja með
ástkærum eiginmanni sem farinn
var á undan henni og unni henni svo
heitt. Margrét Kristjánsdóttir var
gift móðurbróður mínum, Jóhannesi
Bjarnasyni og bjuggu þau í kærleiks-
ríkri og gæfusamri sambúð enda
bæði öðlingsmanneskjur sem öllum
vildu gott gera og máttu ekkert
aumt sjá án þess að koma þar til
hjálpar ef þau sáu sér það fært.
Magga og Jói voru mjög samhent
og unnu að ölium hlutum sameigin-
lega enda bæði dugmiklar og atork-
usamar manneskjur. Þau hófu bú-
skap sinn í Þverholti 7 þegar ég var
unglingur að árum. Ég minnist þess
hve gottj/ar að koma inn á heimili
þeirra allt frá fyrstu stundu enda
fundu ættingjar mínir það fljótt og
heimilið þeirra var einskonar fjöl-
skyldumiðstöð. Öllum fannst gott
að koma þangað til að ræða málin
ef eitthvað mikið var að gerast og
átti að taka sameiginlegar ákvarðan-
ir eða taka sameiginlega á einhvetj-
um málum. Þótti sjálfsagt að gera
það hjá þeim. Síðar byggðu Magga
og Jói sér hæð í Skipholti 48. Þau
nutu þá faglegrar þekkingar og að-
stoðar bræðra Möggu, Hákonar og
Hagalíns en systkini hennar eru
sama elskulegheitafólk og hún sem
alltaf er boðið og búið til hjálpar
vinum sínum þegar þurfa þykir. Það
er mikið lán að hafa kynnst því fólki
og ég er þakklát fyrir að þau sem
ég hef kynnst skuli hafa orðið á
minni lífsleið. Ég á margar minning-
ar af henni Möggu minni allt frá
unglingsárum og til hennar hinstu
stundar. Nú hrannast þær upp í
huga mér. Allt of langt yrði að telja
þær upp í þessum kveðjuorðum. Hún
var góðum gáfum gædd og dugleg
kona. Allt lék í höndum hennar hvort
heldur var saumaskapur, matargerð
eða annað sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún saumaði mikið af fal-
legum fotum og lét sig ekki muna
um það að sauma flík fyrir þetta eða
hitt bamið og var eldsnögg og hafði
prýðis handbragð. Magga vann í
Ópal með heimilisstörfunum þar til
hún komst á lífeyrisaldur. Mun hún
hafa unnið þar af samviskusemi og
óeigingirni. Hún var verðlaunuð með
fallegri styttu og skjaldarmerki þeg-
ar hún lét af störfum. Ég man hve
góð hún var við ömmu mína háaldr-
aða sem hún tók í umsjá sína. Hún
lét sig ekki muna um það með öðrum
störfum að sinna henni til hinstu
stundar. Á heimili þeirra lést Gunn-
jóna amma mín. Ég man svo glöggt
þegar síminn hringdi og spurt var
hvort ég vildi ekki koma til að sjá
hana. Hún hafði látist í svefni þá
um nóttina. Þá sá ég hve vel hafði
verið gengið frá henni. Hún lá eins
og hún svæfí í rúminu sínu. Ekki lét
hún Magga mín sig muna um það
að taka af mér barn þegar mér lá
á og ég var út í Noregi í námi.
Barnið minntist þess síðar að Magga
hefði verið sér eins góð og sínum
börnum. Þegar ég ætlaði að gera
upp kom ekkert slíkt til greina.
„Hann Jói hefði viljað að ég gerði
þetta og ég gerði það með gleði“.
Svona var fórnarlund Möggu í hví-
vetna.
Margrét er kært kvödd með sökn-
uði. Ástvinum hennar votta ég og
fjölskylda mín hina dýpstu samúð.
Orð sálmaskáldsins Vald. Briem vil
ég gera að kveðjuorðum mínum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hanna Kolbrún Jónsdóttir.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Kom, hvíld ég veiti þér
þitt hjart’ er mætt og höfuð þreytt,
því halla’ að bijósti mér.“
(Stefán Thor.)
Elsku Magga mín, mig langar að
kveðja þig með fáeinum orðum og
þakka þér fyrir allar velgjörðir mér
veittar í erfiðleikum mínum áður fyrr.
Ég minnist þeirra stunda er ég átti
ársdvöl á Landakoti forðum og þú
lést þig ekki muna um að koma æði
oft til mín færandi hendi og þá með
kaffibrúsa í töskunni, því þú vissir
að ég var mikið fyrir að fá aukasopa
og eftir að ég kom heim, aum og-
áhyggjufull, komst þú oft að vita um
mig og hvort mig vantaði eitthvað
sem þú gætir bætt úr.
Ég trúi því að Jói þinn hafi verið
tilbúin að taka á móti elskunni sinni
sem hann var svo lengi búinn að bíða
eftir. Þið áttuð svo gott samstarf
þann tíma sem ykkur var gefmn sam-
an hér í heimi. Mín trú er að þið
munið leiðast áfram á eilífðar braut.
ÞÖkk sé þér fyrir þitt óeigingjarna
starf sem þú vannst í kyrrþey meðan
heilsan entist. Ég kveð þig með sálmi
Stefáns Thor.
Ég leit til Jesú, ljós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal
að Drottins náðarstól.
(Stefán Thor.)
Vigdís Bjarnadóttir.
+
Ástkær eiginmaður minn, fósturfaöir, faðir, tengdafaðir og afi,
TEITUR EGGERTSSON
bóndi,
Viðidalstungu II,
Víðidal, V-Hún.,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur þann 28. febrúar sl.
María Pétursdóttir,
Guðmundur St. Sigurðsson, J. Valgerður Valgeirsdóttir,
Eggert Þ. Teitsson, Ásta Malmquist
og barnabörn.
t
Útför
ÞÓRARINS SIGMUNDSSONAR
mjólkurfræðings,
Glóru,
Hraungerðishreppi,
fer fram frá Selfosskirkju þriðjudaginn
5. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Guðrún S. Þórarinsdóttir,
Björn Þórarinsson,
Kristín Þórarinsdóttir,
Ólafur S. Þórarinsson.