Morgunblaðið - 01.03.1996, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 1. MARZ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ragnheiður Jó-
hannesdóttir
fæddist 6. septem-
ber 1911 á Kvenna-
brekku í Dölum.
Hún lést á Reykja-
lundi 23. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar Ragnheiðar
voru Guðríður
Helgadóttir, f. 9.11.
1873, d. 21.2. 1958,
og Jóhannes Lárus
, Lynge Jóhannsson
prestur, f. 14.11.
1859, d. 6.3. 1929.
Séra Jóhannes var
tvíkvæntur. Með fyrri konu
sinni, Steinunni Jakobsdóttur,
eignaðist hann 6 börn, Jakob
Jóh. Smára, Arnbjörgu, Sigurð,
Pétur, Flosa og Yngva, sem öll
eru látin. Vorið 1898 kvæntist
séra Jóhannes Guðríði Helga-
dóttur, sem gekk börnum hans
í móðurstað en saman eignuðust
þau 11 böm, Elínu, Leif og
Hauk, sem öll dóu ung, Helga,
Guðnýju, Boga, Kristin, Ragn-
heiði, Elínu, Hauk og Leif. Eftir
lifa Elín, Haukur og Leifur. Síð-
ar tóku þau að sér og ólu upp
Sveinjónu Vigfúsdóttur. Hún er
látin.
17. desember 1938 gtftist
Ragnheiður Oddi Ólafssyni, f.
„ÞETTA er nú gangur lifsins" er
oft sagt þegar fullorðið fólk fellur
frá, en það er ekkert hversdagslegt
við það að kveðja í hinsta sinn ein-
26.4. 1909, d. 18.1.
1990, yfirlækni á
Reykjalundi og síð-
ar alþingismanni.
Þau eignuðust 6
börn: Vífill, f. 10.12.
1937, verkfræðing-
ur, kvæntur Katrínu
Gústafsdóttur ræst-
ingarstjóra. Ketill,
f. 20.1. 1941, flug-
virki, kvæntur Hlín
Árnadóttur íþrótta-
kennara. Þengill, f.
24.5. 1944, læknir,
kvæntur Steinunni
Guðmundsdóttur
læknaritara. Ólafur Hergill, f.
28.12. 1946, læknir, kvæntur
Kristínu Sigfúsdóttur kennara.
Guðríður Steinunn, f. 11.3.1948,
meinatæknir, gift Þorsteini
Broddasyni sölumanni. Jóhann-
es Vandill, f. 12.6. 1956, verk-
taki, kvæntur Þóra Araheiði Sig-
mundsdóttur bankastarfsmanni.
Barnaböm Ragnheiðar eru 23
og bamabamaböm 16. Ragn-
heiður fór til Þýskalands árið
1931 til að læra þar hárgreiðslu
og rak síðan Hárgreiðslustofuna
Carmen á Laugavegi 64 í Reykja-
vík í mörg ár.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
hvern sem manni þykir undur vænt
um. Góðu stundirnar saman verða
ekki fleiri, en þær liðnu verða þeim
mun dýrmætari í minningunni.
MINNINGAR
Amma mín yar engri lík, og ég
held að flestir sem kynntust henni
séu sammála mér um það. Hún var
mikill skörungur, afskaplega ung í
anda og upp í lífið. Á níræðis ,aldri
keyrði hún G113 eins og ekkert væri,
hún rúnnaði hann nú aðeins þegar
hún þurfti að komast út eða inn úr
bílastæðum en það var ekkert til að
tala um. Laugaveginn og Ellu syst.
fannst henni mikilvægt að heimsækja
reglulega, eða „draga andann í borg-
inni“ eins og hún sagði... Hún var
mikil félagsvera, hafði mjög gaman
af því að fara í selskap og var aldrei
ánægðari en þegar mikið var um að
vera. Hún hafði mikinn áhuga á leik-
húsi og listum og þegar ég var bam
og unglingur fórum við mjög oft sam-
an á sýningar. Ég naut þess að fara
með henni og í þessum ferðum okkar
urðum við enn nánari. Hún var mjög
hreinskilin, já, svo mjög að mörgum
fannst nóg um, hún var líka mjög
húmorísk og orðheppin, hélt mikið
upp á vin sinn Laxness og vitnaði oft
í hann. Hún var líka hlý og afskap-
lega raungóð, hafði mikla samúð með
þeim sem urðu undir í lífsbaráttunni
og var fyrst til að taka upp hanskann
ef á þá var hallað. Stærilæti fannst
henni með öllu óþolandi, en lagði ríka
áherslu á að maður bæri höfuðið
hátt til líkama og sálar.
Amma var mikil heimskona, hún
fór tvisvar til Þýskalands til náms á
sínum yngri árum og síðar til Norð-
urlandanna ..., hún sletti alltaf svo-
lítið á dönsku. Hún sagði mér marg-
ar skemmtilegar sögur af vist sinni
utanlands, hún ferðaðist mikið áður
en hún gifti sig og brýndi það fyrir
mér ungri að „í guðs bænum fara
ekki í trúlofunarstandið alltof
snemma“. Oddi afa, „sínum einasta
sanna“, kynntist hún þegar hún var
26 ára og rak Carmen hárgreiðslu-
og fegrunarstofu í Reykjavík. Hún
fylgdist vel með tískustraumum alla
tíð, en var nú aldeilis ekki hrifin af
þeim öllum - og fannst oft sumir
efnisbútarnir heldur litlir.
Amma var mjög sjálfstæð og mik-
il kvenréttindakona, hafði skoðanir
á öllu og iá sjaldnast á þeim. Hann
afi „Oddur minn“ var mjög önnum
kafinn maður, en hún veigraði sér
ekki við því að gera það sem hugur
hennar stóð til upp á eigin spýtur.
Hún hafði trú á því að okkur konum
væri ekkert ómögulegt ef viljinn
væri fyrir hendi, en „maður ætti þó
alltaf að standa með sínum manni“
sem hún og gerði. Afi og amma
áttu mjög gott líf saman, þau voru
náin og miklir félagar. Þau báru
gæfu til að skilja hvort annað, þann-
ig gerði amma afa kleift að láta
hugsjónir sínar rætast.
Mínar fyrstu minningar á ég
margar frá heimili ömmu minnar og
afa. Við vorum mörg bamabörnin
og oft kátt í kotinu - það var alltaf
til nóg af prins pólói, appelsínum
með sykurmola, canada dry og spuri
með gati á tappanum. Það var mjög
gestkvæmt á heimili þeirra - en þó
alltaf tími fyrir okkur krakkana. Það
var alveg óhætt að viðra hugmyndir
sínar um lífið og tilveruna hjá þeim,
þar var ekkert ómögulegt eða óger-
legt. Víðsýni þeirra og framsýni var
lærdómsrík og hvetjandi. Áfi var
afskaplega hlýr maður, mikill hug-
sjónamaður - hafði brennandi áhuga
á heimsmálum og öllum nýjungum.
Hjá ömmu og afa bjó Eva frænka,
með sitt stóra hjarta og hlýju hönd.
Já, það var afskaplega gott að vera
hjá þeim: „Sæl elskan mín,“ og op-
inn faðmur var kveðjan þegar maður
kom í hús.
Amma og afi voru í hjarta sínu
ung þegar þau kvöddu, lífsgleðin og
áhuginn ekki þorrin. Það skiptir svo
miklu máli að kunna að gleðjast
yfir lífinu og að meta það sem í
manns hlut fellur.
Nú þegar komið er að kveðjustund
er mér efst í huga þakklæti fyrir vin-
áttuna, gleðina og væntumþykjuna.
Þín mæta minning lifir
í muna okkar hér,
og heljar hafi yfir
guðs himin augað sér.
Þar blómgast háir hlynir
hins hljóða anda-lands,
þar hittast horfnir vinir
í heimi kærleikans.
Mig langar að gera þessi orð að
mínum, en með þeim kvaddi Jakob
Jóh. Smári stjúpmóður sína, Guð-
ríði, móður ömmu.
Elsku amma mín, vertu guði falin
og sæl.
Þín einlæg
Eva.
Það var alltaf gaman að koma í
Hamraborgina til langömmu. Við
amma hjálpuðumst oft að við að tína
kartöflur úr kartöflugarðinum og að
vökva blómin og trén. Ég minnist
sérstaklega jólaboðanna hjá henni.
í þeim var ofsalega gaman og amma
kom alltaf með nýja og nýja brand-
ara. Amma lumaði alltaf á kók og
prins póló handa okkur krökkunum,
þegar við komum í heimsókn. Amma
var rosalega góð kona og mér þótti
mjög vænt um hana.
Elsku amma, ég veit, að þótt það
sé mjög erfitt að kveðja þig, mun
minningin um þig hjálpa mér að
rata réttan veg í lífinu.
Þín
Helga.
Elsku amma mín.
Ég sit hérna við skrifborðið mitt
í Englandi og skrifa mitt seinasta
bréf til þín. Ég á eftir að sakna
þess að fá ekki bréf eða kort með
fallegu íslensku landslagi til baka
frá þér nokkrum dögum seinna eins
og þú varst vön að gera. Sama þó
þú værir axlarbrotin og sæir stafina
orðið mjög illa, þá gast þú alltaf
skrifað nokkrar línur sem yljuðu mér
um hjartarætur. Minningar um þig
hrannast upp í huga mér og ég veit
varla hvar ég á að byija, við áttum
svo góðar stundir saman, sérstak-
lega þegar við bjuggum saman sein-
asta árið mitt Í-Menntaskólanum við
Sund. Þá vorum við vanar að sitja
saman kvöld eftir kvöld og ræða um
lífið og tilveruna eins og jafnaldrar
og þú gafst mér oft góð ráð í sam-
bandi við framtíðina. Samt sem áður
höfðum við stundum hvor sína skoð-
un á málunum, en ef okkur greindi
á þá vorum við alltaf búnar að
gleyma því hálftíma síðar. Við vorum
vanar að slökkva á símanum á dag-
inn og leggja okkur í sitthvorum
sófanum, horfa síðan saman á frétt-
irnar á kvöldin, þ.e. þegar þú svafst
ekki yfir þeim, sem gerðist ansi oft,
og fara síðan snemma í háttinn -
ekkert rall. Á laugardögum puntuð-
um við okkur stundum upp og fórum
í bæjarferð. Ég náttúrulega sem bíl-
stjóri. Laugavegurinn var uppáhald
þitt og við byijuðum alltaf á því að
fara þangað til að kíkja í nokkrar
búðir. Þú komst alltaf fram við mig
eins og prinsessu þegar ég var hjá
þér og þá sérstaklega þegar ég var
í prófum. Þá læddist þú alltaf með
veggjum, enginn mátti trufla mig.
Ég þakka þér ævinlega fyrir það.
Amma mín, það voru svo margir
draumar sem við áttum saman en
náðum ekki að Iáta rætast, eins og
það að við ætluðum alltaf saman til
Englands, helst í enskuskóla. Ég á
eftir að sakna þín mikið þegar ég
útskrifast héðan úr skólanum vorið
1997 því þá hefði verið tilvalinn tími
fyrir okkur að vera saman hér í
Englandi. Þar sem þú treystir þér
ekki til að fara út seinasta haust
þá gerðir þú bara það næstbesta,
nokkrum vikum áður en ég fór út
byijaðir þú að tala ensku við mig
þegar ég kom til þín í heimsókn, til
að æfa mig í málinu. Það sama gerð-
ir þú þegar ég fór til Þýskalands,
þá var næstum bara töluð þýska
rétt áður en ég fór út. Þú sagðir
mér líka að þú hugsaðir alltaf á
þýsku rétt áður en þú sofnaðir á
kvöldin, eftir að þú varst að læra
þar þegar þú varst ung. Mig grun-
aði aldrei, þegar ég kvaddi þig morg-
uninn sem ég fór út eftir jólafrí, að
það myndi verða okkar hinsta kveð-
justund. Við sem vorum svo sam-
mála um að það væri stutt í páskana
og við myndum fljótt hittast á ný
og ég myndi flytja þér nýjustu frétt-
ir af Díönu prinsessu. Lífið verður
ekki samt án þín en ég veit, að afi
tekur á móti þér opnum örmum og
þið í sameiningu munuð vaka yfir
mér og leiða í gegnum lífið. Eins og
ég sagði í seinasta bréfi þá skiptir
ekki máli hve langt er á milli okkar,
við verðum alltaf saman í anda.
Þín einlæg alnafna og vinkona,
Ragnheiður Jóhannesdóttir.
Kveðja frá Öryrkja-
bandalagi íslands
Góð kona er gengin. Ragnheiður
Jóhannesdóttir, ekkja Odds Ólafs-
sonar, hins mikla baráttumanns fyr-
ir bættum lífskjörum fatlaðs fólks,
lést 23. þ.m.
Það vill stundum gleymast þegar
rætt er um ofurhuga og baráttu-
menn, sem stöðugt eru í sviðsljósinu
vegna afreka sinna að það stendur
eiginkona og f|ölskylda að baki hon-
um. Eiginkonan á ekki síst þátt í
því að starf manns verður eins og
það er. Hún hlúir að manninum og
störfum hans og lætur í té ómældar
stundir sem annars myndu að öðru
jöfnu falla fjölskyldunni í skaut.
Slík kona var Ragnheiður. Fyrir
utan að ala upp og koma til manns
sex börnum og sjá um sitt stóra
heimili, tók hún þátt í lífi og störfum
eiginmanns síns og lét aldrei deigan
síga. Ófá voru þau skiptin sem hún
kom fram við hlið manns síns við
hin ýmsu tækifæri af meðfæddri
háttvísi og ljúfmennsku.
Að Oddi látnum var nýtt hús Ör-
yrkjabandalagsins á Sléttuvegi 7
nefnt Oddshús. Þá var einnig stofn-
aður sjóður til minningar um hann,
sem styrkja skal vísindarannsóknir
á sjúkdómum sem leiða til fötlunar.
Við vitum að allur sómi, sem sýnd-
ur var minningu Odds, gladdi Ragn-
heiði mjög og hún tók þátt í því af
heilum hug. Hún afhenti m.a. styrk-
þegum úr Oddssjóði styrkina og
gerði það með hlýhug og gleði.
Það var alltaf sómi að Ragnheiði
hvar sem hún kom fram og yfir
henni reisn og virðuleiki alla tíð.
Öryrkjabandalag íslands vottar
aðstandendum hennar innilega sam-
úð og kveður mæta konu með virð-
ingu og þökk.
Hún Ragnheiður hans Odds er
dáin. Fyrir okkur rifjast upp áratuga
samskipti við hana, oftast í gegnum
síma, þegar við hringdum og vorum
að leita að honum Oddi. Það hefur
nú oft verið álag á símanum hjá
henni Ragnheiði og svo þegar við
bættust þessar tvær kvinnur hjá
Öryrkjabandalaginu, sem svo oft
þurftu að ná tali af manninum henn-
ar gæti maður haldið að bikarinn
hafi verið fullur. En það var ekki
að heyra á henni Ragnheiði að við
værum til ama. Síður en svo. Hún
var alltaf jafn góð við okkur. Sótti
jafnvel Odd langt út í garð, svo við
gætum borið undir hann vandamál
stór og smá og látið hann fylgjast
með gangi mála.
Það var alltaf gaman að hitta hana
Ragnheiði. Hún var mikill og sérstak-
ur persónuleiki. Að Oddi látnum kom-
um við einstöku sinnum í morgun-
kaffi til hennar. Hún smurði handa'
okkur hrúgu af brauði - henni fannst
að við værum alltaf svo svangar! Og
svo settumst við niður og spjölluðum
um heima og geima og Ragnheiður
lék á als oddi. Hún var mikið Reykja-
víkurbam og sagðist helst hafa viljað
eiga heima alla tíð á Laugaveginum.
Og hún sagði okkur svo margt
skemmtilegt frá gömlum dögum.
Einu sinni fórum við með henni
að vökva blómin á leiðinu hans Odds.
Við stóðum þarna á björtum sumar-
morgni í fallega kirkjugarðinum á
Lágafelli með þessari góðu konu og
hún lét okkur finna hvað henni þótti
vænt um að hafa okkur með sér.
Allar þessar minningar rifjast upp
nú þegar hún er öll.
Það er gæfa að þekkja gott fólk
og það eru forréttindi að hafa gegn-
um starf sitt kynnst Ragnheiði Jó-
hannesdóttur. Þegar við komum í
erfidrykkju Odds sagði hún „Þarna
komið þið, hetjurnar". Og okkur
fannst við hafa verið sæmdar heið-
ursmerki.
Við vottum börnum hennar og
þeirra skylduliði okkar dýpstu sam-
úð. Minning Ragnheiðar verður ætíð
til staðar í hjörtum okkar. Blessuð
sé minning hennar,
Ásgerður og Anna.
Elskuleg amma mín, Ragnheiður
Jóhannesdóttir, lést á Reykjalundi
að morgni 22. febrúar sl. eftir að-
eins sólahrings veikindi. Það má með
sanni segja að amma hafi verið
gæfumanneskja, hún giftist afa mín-
t
Þökkum öllum þeim, sem sýndu okkur stuðning, samúð og vinar-
hug í veikindum og við andlát
BJARNA SIGURÐSSONAR,
Kambsmýri 4,
Akureyri.
Kristjana R. Tryggvadóttir,
Valgerður H. Bjarnadóttir,
Sunna Eiín Valgerðardóttir,
systkini og tengdafólk.
t
Innilegar þakkir fyrir hlýhug, samúð og
vináttu við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
GUÐMUNDAR B. JÓNSSONAR,
Sólbergi,
Bolungarvík.
Fríða Pétursdóttir,
Björg Guðmundsdóttir,
Elísabet Guðmundsdóttir, Björgvin Bjarnason,
Ása Guðmundsdóttir, Georg Karonina,
Jón Guðni Guðmundsson, Guðríður Guðmundsdóttir,
Ragna Guðmundsdóttir, Sveinbjörn Sveinbjörnsson,
Ingibjörg Guðmundsdóttir, Magnús Birgisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug við
andlát og útför
JÓNS GUÐMUNDSSONAR,
Þórunnarstræti 120,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til heimilisþjónustunn-
ar, heimahlynningar og hjúkrunarfólks
handlækningadeildar Fjórðungssjúkra-
hússins á Akureyri.
Svava Ásta Jónsdóttir,
Guðjón B. Steinþórsson,
Elm Dögg Guðjónsdóttir,
Jón Orri Guðjónsson,
Sigurveig Guðmundsdóttir.
Lokað
Skrifstofa Reykjatundar verður lokuð eftir hádegi
í dag, föstudaginn 1. mars, vegna útfarar
frú RAGNHEIÐAR JÓHANNESDÓTTUR.
Vinnuheimilið að Reykjalundi.
RAGNHEIÐUR
JÓHANNESDÓTTIR
4
Q
i
«
<
<
<
i
4
4
4
4
4
4
4
4
4