Morgunblaðið - 02.03.1996, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ
42 LAUGARDAGUR 2. MARZ 1996
............... ■ ■■■.
GUÐRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Guðríður Guð-
mundsdóttir
kaupmaður og hús-
móðir fæddist á
Háamúla í Fljóts-
hlíð 14. nóvember
1918 og ólst þar
upp. Hún lést á
heimili sínu á Sel-
fossi 24. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
j Guðmundur J óns-
son bóndi á Háam-
úla, f. 2.10. 1861,
d. 1936, og Guðrún
Jónsdóttir húsmóð-
ir, f. 26.6. 1895, d.10.9. 1982.
Guðríður á tvær alsystur. Þær
eru Guðrún Hulda og Dóra.
Auk þess átti Guðríður þrjá
hálfbræður og eina hálfsystur,
en þau eru öll látin.
Guðríður giftist 4.6. 1938
eftirlifandi eiginmanni sínum
Sigurgeir Ingvarssyni kaup-
manni frá Minna-Hofi á Rang-
árvöllum, f. 18.7.
1914. Þau hófu bú-
skap sinn í Berja-
nesi undir Eyja-
fjöllum og bjuggu
þar í eitt ár. Þaðan
lá leiðin í Móeið-
arhvolshjáleigu þar
sem þau bjuggu í
sjö ár. Þar fæddust
tvö eldri börn
þeirra, Sigrún, f.
2.10. 1941, og Guð-
mundur Birnir, f.
31.7.1944, kvæntur
Agústu Trausta-
dóttur. Síðan fluttu
þau á Selfoss þar sem þau hafa
búið síðan. Á Selfossi fæddist
síðan yngsta barn þeirra,
Pálmar Sölvi, f. 29.1. 1952,
kvæntur Valgerði K. Sigurðar-
dóttur.
Útför Guðríðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ÞAÐ VORU hvassir, kaldir vindar,
sem léku um Suðurland laugar-
daginn 24. febrúar síðastliðinn.
Þeir ýlfruðu og skóku allt sem
fyrir varð, svo mannfólkið hélt sig
sem mest innandyra. Það var sem
þessir köldu vindar næddu um
huga minn, þegar ég frétti andlát
minnar elskulegu tengdamóður,
Guðríðar Guðmundsdóttur.
Skyndilega hafði tilveran breytt
um svip og þar sem áður var gleði
gærdagsins, var nú sorg.
í hugarheimi allra manna búa
þeir einstaklingar, sem hafa á ein-
hvern hátt mótað líf þeirra. Það
var mín gæfa í lífinu að eignast
hana Gauju sem tengdamóður.
Hún var mikil gæðakona, mátti
aldrei aumt sjá og fór ekki í mann-
greinarálit. Hún var hæglát að
eðlisfari, en sagði þó meiningu
sína umbúðalaust. Hún var glöð á
góðri stundu og mikill vinur vina
sinna. Börnum sínum og bama-
börnum reyndist hún ætíð það
skjól og sá trausti klettur, sem
gott var að halla sér að, bæði í
gleði og sorg. Það hef ég reynt,
þegar sorgin mæddi á mér, að
Gauja var vinur í raun. Þegar
langömmubörnin komu til sögunn-
Sr, voru þau fljót að finna ástúð
„löngu“ sinnar og sóttu eins og
ömmubörnin í að fara í heimsókn
á Eyrarveginn. Gauja var af þeirri
kynslóð, sem ekki átti kost á þeirri
menntun, sem nú til dags þykir
sjálfsögð. Hún hafði góða greind
til að bera og naut þess að lesa
góðar bækur. Mesta ánægju hafði
hún þó af því að ferðast og á seinni
áram hafði hún og Geiri farið í
marga góða ferð á suðrænar slóð-
ir. Minnist ég með ánægju tveggja
ferða, sem við Pálmar fóram með
þeim og eitt er víst, að börnin
okkar gleyma ferðunum með afa
og ömmu seint. Eftir að þau hjón-
in fluttu á Selfoss, hófu þau rekst-
ur verslunarinnar Múla og vann
Gauja þar við hlið Geira, þar til
hún kenndi þess meins, sem dró
hana til dauða á allt of skömmum
tíma. Það tók hinn „slynga sláttu-
mann“ aðeins fjórar vikur að
leggja hana Gauju mína að velli.
Fyrst um sinn hélt hún í vonina,
því nógan hafði hún lífsvilja. En
ekkert fékkst við ráðið og orustarí
var brátt töpuð. Mesta huggun
harmi gegn era góðar minningar.
Megi þær veita þér hugarró, Geiri
minn. Þér og öðrum aðstandend-
um sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Valgerður K.
Sigurðardóttir.
Hún elsku mamma mín er dáin •
og amma okkar. Foreldrar mínir
ætluðu til Kanaríeyja, ásamt hluta
af fjölskyldunni, 13. mars. Engu
okkar datt í hug að mamma væri
að leggja af stað í allt aðra ferð,
ferðina löngu á vit Guðs síns. Hún
veiktist fyrir tæpum mánuði og
er nú öll. Hún fékk að vera heima
síðustu tvær vikumar og viljum
JÓN KRISTJÁNSSON
+ Jón Kristjánsson fæddist á
Skútustöðum 17. maí 1920.
’Hann andaðist á heimili sínu
á Arnarvatni í Mývatnssveit
16. febrúar síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Skútu-
staðakirkju 24. febrúar.
Elsku besti afi okkar er dáinn.
Við eram mjög þakklátar fyrir
allar þær góðu stundir og minning-
ar sem við geymum í hjörtum
okkar. Það er erfitt að hugsa sér
að afi fari ekki lengur „ofan“ fyr-
ir ömmu og að amma geti ekki
lengur býsnast yfir því að hann
sé ekki kominn í mat. Við létum
okkur hafa það að gera ýmislegt
með afa þó okkur langaði kannski
ekki endilega til þess. Við vildum
samt ekki að hann gengi einn í
verkin og á eftir vorum við ákaf-
lega stoltar yfír því sem við höfð-
’um afrekað. Við vorum alltaf til í
allt þegar gamli Land Rover kom
við sögu enda var afi alveg ófeim-
inn við að lofa okkur að keyra á
túninu. Við kynntumst ýmsum
gömlum vinnubrögðum sem eru
að hverfa, því afi vildi að við sæj-
um hvernig hafði verið farið að.
Afi lagði ríka áherslu á að gera
hlutina fljótt og vel. Afi var alltaf
að og þó við væram mun yngri
en hann, máttum við hafa okkur
allar við til að hafa við honum.
Hann hafði mikla ánægju af því
að fylgast með ungu fólki og hann
hvatti okkur áfram bæði í leik og
starfi.
Við munum sakna þessa alls,
sérstaklega allra samverustund-
anna og samræðnanna sem við
áttum.
Verður að einu og rennur,
saman kvöldið og mynd þín,
hljóð og fögur sem minning,
hrein og hvít eins og bæn.
(S.H.G.)
Sólveig, Auður Úa,
Þóra Yr og Hildur Ey.
MIIMIMINGAR
við þakka föður mínum fýrir
hversu dásamlega vel hann hugs-
aði um hana þennan tíma. Einnig
Margréti Auði Óskarsdóttur.
Mamma mín og amma okkar
var mjög góð kona og hugsaði
ekki um sjálfa sig. Hún var alltaf
að hugsa um að gera öðrum gott,
hjálpa alltaf öllum. Foreldrar mín-
ir hafa veirð giftir og saman í tæp
60 ár. Við höfum öll systkinin,
barnabörn, tengdabörn og barna-
barnabörn hennar notið elsku
hennar, ástar og umhyggju og
fyrir það erum við Guði þakklát.
Pabba hugsaði mamma alltaf vel
um og hann um hana. Það hlýjaði
manni svo oft að sjá hve samhent
þau voru í öllu, hve þau elskuðu
hvort annað, virtu hvort annað og
önnuðust hvort annað. Slíkt er
sjaldgæf gjöf, sem Guð gaf þeim
og meira en óspart miðlaði
mamma okkur öllum af ást sinni
og umhyggju. Hún var mikil fjöl-
skyldumanneskja og hélt þétt utan
um ijölskylduna. Ef einhveijir áttu
erfitt í fjölskyldunni var mamma
boðin og búin á allan hátt að bera
smyrsl á sárin. Hef ég og synir
mínir tveir sem eftir eru ekki síst
notið þess á erfiðum tímum í lífi
okkar og viljum við nú að leiðar-
lokum þakka henni fyrir allt. Hún
mun aldrei hverfa okkur, því við
eigum svo óteljandi margar dá-
samlegar minningar um hana.
Ferðalög innanlands og utan,
gleðilegar stundir saman, bara
koma til þeirra, spjalla við þau og
vera með þeim. Mamma átti alltaf
meðlæti handa okkur og barna-
börnunum, kleinurnar hennar voru
frægar, barnabörnin kláruðu heilt
fat á skammri stundu. Þegar við
fórum á Eyrarveg hittum við þau
alltaf bæði, þau voru alltaf saman
og gerðu allt saman, líka heimilis-
verkin, og við verslunarstörf sín í
versluninni þeirra Múla voru þau
líka saman að sinna þörfum fólks,
óskum þess og vilja, bæði af lip-
urð, hjálpsemi og alúð. Slík kona
mun lifa, þótt hún sé dáin, í minn-
ingum okkar allra, sem ég man
aldrei eftir að bæri neinn skugga
á öll þessi ár. Ég veit að hún mun
eiga góða heimkomu, hún var trú-
uð kona og kenndi okkur það, því
veit ég að nú þegar hún gengur
fyrir Guð sinn mun henni vel tek-
ið og Þorvaldur sonur minn mun
líka á móti ömmu sinni, en milli
þeirra var mikil ást.
Elsku pabbi minn. Þó missir
okkar allra sé mikill og sár þá er
þinn mestur. Ég bið góðan Guð
um að styrkja þig og varðveita.
Elsku mamma og amma, takk
fyrir allt og allt. Góður Guð geymi
þig í faðmi sínum.
Sigrún, Sigurgeir og
fjölskylda, Valgeir og
fjölskylda.
„Vertu ekki leið, nú flýgur Gauja
í hópnum með hinum englunum
sem passa okkur.“ Þessi orð voru
huggunarorð dótturdóttur minnar
þegar okkur var sagt frá láti syst-
ur minnar. En ég var meira en
leið, ég vildi hafa hana hér hjá
okkur í mörg ár í viðbót. Þessi
stutti tími sem hún var veik nægði
mér ekki til að sætta mig við þá
hugsun að missa hana. Hún var
síðasti hlekkurinn við bernsku
mína og ég mun sakna hennar svo
lengi sem ég lifi.
Hún var systir mín og fóstra frá
átta ára aldri, þegar við mamma
fluttum til hennar og Geira sem
þá voru nýgift og að byija búskap.
Óllum gleði- og sorgardögum höf-
um við deilt, fylgst með börnum,
barnabörnum og langömmubörn-
um hennar. Hún lagði alltaf gott
til allra og hafði mikla samúð með
þeim sem áttu við erfiðleika að
stríða. Gestrisni og gjafmildi voru
henni sjálfsögð og að gleðja aðra
var hennar gleði. Systir mín naut
þeirrar gæfu að hitta ung sinn lífs-
föranaut, hjónaband þeirra varði í
tæp 58 ár. Ég vissi að hjónaband-
ið var gott, en að sjá hvernig mág-
ur minn annaðist hana í þær tvær
vikur sem hún var sjúk heima var
eitt af því fallegasta sem ég hef
séð. Ást hans og umhyggja er ljós
sem mun lýsa okkur sem sáum.
Missir Geira er mikill, maður hugs-
aði alltaf um þau saman og nefndi
nöfn þeirra beggja þegar talið
barst að þeim. En fjölskyldan er
stór og ég veit að allir leggja sitt
af mörkum til að létta honum sorg-
ina.
Gauju minni þakka ég öll árin
okkar. Takk fyrir að hafa alltaf
haft tíma fyrri mig og dætur mín-
ar, að hafa tekið á móti manni
brosandi og glöð, munað eftir
merkisdögum í lífi okkar, lyft upp
símanum til að hugga, óska til
hamingju og fylgjast með ef veik-
indi eða aðrir erfiðleikar hijáðu
okkur.
Að hafa verið til staðar með
útrétta hönd og hjálpa í öll þessi
ár, sem ég í eigingirni minni vildi
hafa miklu fleiri. Þakklát er ég
fyrir samverustundirnar á hundrað
ára afmæli mömmu og yndislegan
sólarhring á heimili þeirra hjóna í
nóvember sl. Þær eru margar
ógleymanlegu stundirnar.
Við ætluðum að ferðast saman
í mars og mikið var ég búin að
hlakka til, úr þeirri ferð varð aldr-
ei. En við föram öll í þá ferð sem
þú fórst og þá tekur þú á móti
okkur, leiðir okkur fyrstu skrefin
eins og ég veit að Þorvaldur og
mamma hafa gert þegar þú komst
á áfangastað.
Allar stundir ævi minnar,
yndistíð og harmadaga,
unaðssumur, sorgarvetur
sakna ég og minnist þín.
(Hulda)
Góða ferð, elsku Gauja.
Dóra.
Elsku amma, það er svo erfitt
að kveðja, en ég veit að allt hefur
sinn tíma og þinn tími var kominn
og það er ekkert sem fær því
breytt. Ég var svo lánsöm að njóta
þín öll þessi ár og alast Upp við
það að eiga elskulega og góða
ömmu sem allt vildi fyrir mig gera,
hjálpa til þegar illa áraði, gefa góð
ráð þegar þeirra var óskað og bara
að vera til staðar þegar mig lang-
aði að spjalla. Mínar bestu minn-
ingar tengjast ykkur afa og hve
ykkar samband var einstaklega
kærleiksríkt og gott, og í ykkur
.sá ég þá fyrirmynd sem ég hef
alla tíð óskað mér. Sem barn vildi
ég líkjast þér og það hefur ekkert
breyst þótt árin hafi liðið. Þú sagð-
ir alltaf að við værum eins og er
það besta veganesti sem ég hef
fengið á lífsleiðinni. Mér þykir svo
undur vænt um þig, amma mín,
við höfum öll misst svo mikið, takk
fyrir allt og allt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guðríður.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Allar eigum við svo góðar minn-
ingar frá Selfossi alveg frá því að
við fyrst munum eftir okkur. Gauja
og Geiri voru fastur punktur í til-
verunni. Þau tóku alltaf svo vel á
móti okkur. Alltaf trygg og traust,
hress og alltaf saman. Nú kveðjum
við Gauju og biðjum Guð að hugga
Geira.
Við eigum margar dýrmætar og
fallegar minningar um Gauju sem
við setjum nú í safnið okkar og
geymum vandlega um ókomna
tíma.
Elsku Geiri, Birnir, Sigrún,
Pálmar, frænkur og frændur, við
erum öll með ykkur í huganum í
sorginni.
Guðrún, Herdís, Ásborg,
Laila og Hlín.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Amma er dáin - amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblitt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku amma, við söknum þín svo
mikið. Við söknum þess að fá ekki
lengur góða faðmlagið þitt þegar
við komum í heimsókn á Eyrarveg-
inn. Við söknum þess að fá ekki
lengur heimsins bestu pönnukökur
og kleinur. En við lofum því að
við skulum vera dugleg að heim-
sækja afa Geira og kannski hitt-
umst við einhvern tímann aftur í
öðrum heimi eins og þú trúðir.
Sigurður, Sigríður og
Ingvar.
Elsku langamma mín, ég á erf-
itt með að trúa að þú fáir ekki að
vera lengur á meðal okkar, en þú
munt ávallt vera hjá mér í hjarta
og huga allar stundir sem líða. Ég
mun aldrei gleyma þér og öllum
þeim yndislegu minningum sem við
áttum saman, þær minningar mun
ég ávallt varðveita.
Orð þitt, Guð, er yndi í lífí,
orð þitt er mitt hjartans traust,
orð þitt huggun æðst í kífí,
orð þitt geymir himinraust,
orð þitt leiðir æsku bezt,
orð þitt styrkir vaxinn mest,
orð þitt hugar elli snauða,
orð þitt gefur frið í dauða.
(Ók. höf.)
Iris Hödd.
Með eftirfarandi ljóðlínum lang-
ar mig að kveðja elskulega vinkonu
mína, Guðríði Guðmundsdóttur,
sem andaðist á heimili sínu að
morgni 24. febrúar síðastliðinn.
Mamma mín.
Ertu horfín? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið, .
finn, hve allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín,
elskulega mamma mín.
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefír eflst við ráðin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.
Okkur seinna í eilifðinni
eilíft ljós frá Guði skín. _
(Ámi Helgason.)
Ég kynntist þessari ijölskyldu
fyrir rúmum 20 árum og hafa þau
ætíð reynst mér sem sannir vinir,
og sonum mínum sem amma og
afi. Elsku Geiri minn, Sigrún, Birn-
ir, Pálmar og fjölskyldur, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð og megi
algóður Guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Auður.