Morgunblaðið - 07.03.1996, Qupperneq 34
34 FIMMTUDAGUR 7. MARZ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÁMUNDI
ÁMUNDASON
Ámundi
Amundason var
fæddur í Reykjavík
9. júní 1937. Hann
lést á Salgrenska
sjúkrahúsinu í
Gautaborg hinn 27.
febrúar síðastliðinn,
en i Svíþjóð hafði
hann beðið í 14 mán-
uði eftir hjartaí-
græðslu. Móðir hans
var Sigrún A.
Kæmested, hatta-
saumameistari, f. 2.
nóvember 1910, d.
1. september ,1991,
dóttir þeirra Óla Ó. Kærnested
og móður til ársins
1950 er fjölskyldan
fluttist að Kleppjáms-
reykjum í Borgar-
firði. Á Þórshöfn
fæddust bræður
Ámunda (sammæðra),
þeir Óli H. Þórðarson
framkvæmdastjóri
Umferðarráðs, f. 5.
febrúar 1943, Oddur
Þórðarson, starfs-
maður Rannsókna-
stofnunar byggingar-
iðnaðarins, f. 27. októ-
ber 1944, og Jón Þórð-
arson húsasmíða-
meistari í Svíþjóð, f. 2. desember
vélgæslumanns, f. 11. mars 1881,
d. 28. febrúar 1944, og Gróu
Jónsdóttur Kærnested, f. 10. jan-
úar 1878, d. 27. desember 1963.
Faðir Ámunda var Ámundi
Geirsson verslunarmaður, f. 7.
mars 1908, d. 5. nóvember 1968,
sonur Geirs Sigurðssonar skip-
stjóra, f. 8. september 1873, d.
4. febrúar 1959, og Jónínu Jódís-
ar Ámundadóttur, f. 25. október
1885, d. 20. nóvember 1918. Þau
Sigrún og Ámundi Geirsson
skildu og giftist Sigrún síðar
Þórði Oddssyni lækni, f. 23. sept-
ember 1910 frá Ráðagerði á
Seltjamamesi. Þórður varð hér-
aðslæknir á Þórshöfn á Langa-
nesi árið 1941 og ólst Ámundi
þar upp hjá fósturföður sínum
MIG langar að minnast míns kæra
bróður Adda, eins og hann var ávallt
kallaður, með nokkrum orðum. Reið-
arslagið mikla kom að morgni 27.
febrúar síðastliðinn, þegar hjálpar-
hella Adda úti í Svíþjóð, séra Jón
Dalbú, hringdi til þess að tilkynna
að bróðir minn væri allur. Kvöldið
áður höfðum við að vísu fengið frétt-
ir um að Addi væri mikið veikur, en
hve oft hafði hann ekki verið það
áður og ávallt stigið tvíefldur upp
úr veikindum sínum á ný. Nei, það
var ekkert á dagskrá að Addi væri
að fara í ferðina óumflýjanlegu, við
vorum öll að bíða eftir því að hann
fengi nýtt hjarta og þar með nýtt
og betra líf og hlökkuðum mikið til
að fá hann hressan og kátan heim
til íslands á ný. í staðinn fengum
við þessi dapurlegu tíðindi. Allt sem
áður var skemmtilegt er nú trega-
blandið, ótal minningar fljúga í gegn-
um hugann og gera sitt til að draga
úr skuggum sem hvarvetna sækja á
þessa dagana.
Veikindasaga Adda er orðin löng,
nær samtals yflr um 40 ára tímabil.
Strax á unglingsárum fór hann í sína
fyrstu hjartaaðgerð í Kaupmanna-
höfn, áratugum seinna í aðgerð núm-
er tvö í London og f þriðja skiptið
fór hann undir skurðarhnífinn _ á
Landspítalanum háustið 1993. Ári
seinna kom í ljós að sú aðgerð hafði
ekki skilað þeim árangri sem vænst
var og sá ógnvægilegi dómur upp
kveðinn af læknum Landspítalans
að eina sem gæti komið honum til
bjargar væri nýtt hjarta. Út var hald-
ið í skyndi til Gautaborgar, illbærileg
bið fyrir minn kæra bróður í fjarlægu
landi tók við og eini ljósi punkturinn
í henni var þátttaka ástvina hans,
konunnar hans sterku, bamanna sem
heimsóttu hann, að ógleymdri ómet-
anlegri hjálp bræðra minna og mág-
kvenna sem ég veit að hann mat
mikils.
Ég gæti skrifað langa grein um
allar þær minningar sem ég og fjöl-
skylda mín á frá öllum góðu gömlu
árunum með honum Adda, en það
verður ekki gert á þessum vett-
vangi. Við munum hins vegar verma
okkur við þær á komandi tímum og
þegar að því kemur að við syngjum
saman á ný eftir þessa dimmu daga,
þá verður vandfyllt skarðið hans og
hætt við að „Efst á Amarvatnshæð-
um“ hljómi mikið öðruvísi en áður.
Elsku Herdís, börnin ykkar beggja,
tengdaböm og bamaböm. Það vorar
brátt á íslandi. Sólin á eftir að verma
okkur öll á ný og með í þeim varma
verður minningin um góðan dreng.
Fyrir hönd föður míns, bræðra, mág-
1946.
Ámundi kvæntist Ingibjörgu
Einarsdóttur frá Runnum í Reyk-
holtsdal hinn 13. júlí 1958, dóttur
Sveinbjargar Brandsdóttur og
Einars Kristleifssonar bónda.
Með Ingibjörgu eignaðist Amundi
tvö börn, þau Sigrúnu Aðalheiði,
f. 25. desember 1955, og Einar,
f. 1. ágúst 1959. Sigrún er skrif-
stofumaður hjá Sorpu í Reykjavík
og er maður hennar Sigurður
Hermannsson húsasmiður, f. 3.
júlí 1953. Börn þeirra eru Sigurð-
ur Rúnar, f. 3. júlí 1988, og Katr-
ín Dúa, f. 1. febrúar 1990. Áður
eignaðist Sigrún tvo syni, þá Ólaf
Ægisson, f. 6. maí 1974, og Hall-
dór Matthías Sigurðsson, f. 20.
október 1976. Einar Amundason
kvenna, Þurýjar og fjölskyldunnar
allrar þakka ég Adda samfylgdina.
Blessuð sé minning hans.
Óli H. Þórðarson.
Elsku besti pabbi minn.
Það er erfítt á svona stundu að
sjá ljósið, harmurinn er svo mikill.
Ég vil þakka þér fyrir þau 23 ár
sem ég fékk að eiga með þér. Allar
yndislegu stundimar sem við áttum
saman í blíðu og stríðu. Þú varst
einn af mínum traustustu vinum. Sá
sem átti þig að sem vin átti góðan
vin.
Við systkinin og mamma erum
búin að kveljast með þér og nú loks-
ins færð þú friðinn eftir langa og
erfíða baráttu. Þú varst svo sterkur
en enginn vinnur sitt dauðastríð. Líf-
ið getur verið svo ósanngjamt.
Eg veit að þér líður vel núna og
að þú ert í góðum höndum. En þar
til leiðir okkar mætast á ný kveð ég
þig með miklum trega.
Ég elska þig.
Soffia Ámundadóttir.
Elsku afí.
Við vitum að þú ert hjá guði núna
og að þér líður vel. Þegar við biðjum
bænimar okkar á kvöldin þá biðjum
við guð að passa þig og þá fínnst
okkur þú vera hjá okkur. Ein af
kvöldbænunum okkar er „Guð er
mín stoð og styrkur, ég stari beint
í myrkur, ef mér lýsir ei ljósið þitt.“
Sofðu rótt, elsku afí, og takk fyr-
ir þær stundir sem við áttum með þér.
Sigurður Rúnar og Katrín Dúa.
Okkur langar með nokkrum orðum
að minnast afa okkar, Adda afa, sem
er látinn eftir hetjulega baráttu.
Við vissum alla tíð að Addi afí
hafði á sínum tíma átt við erfið veik-
indi að stríða sem að nokkru leyti
fylgdu honum gegnum lífíð. Ekki
höfðum við vitneskju um þetta frá
honum sjálfum því aldrei hafði hann
orð á öðru en hann væri stálsleginn
og tilbúinn í hvað sem var. Þannig
var hann líka, oftast fyrstur til þegar
eitthvað var um að vera. Við kynnt-
umst því líka hvers slags dugnaðar-
forkur hann var, laghentur og vand-
virkur, þótt stundum hafi vantað á
þolinmæðina ef ekki var eins vel
gert og hann hefði sjálfur kosið.
Hann gerði miklar kröfur til sjálfs
sín og því einnig til annarra. Það var
skemmtilegt og lærdómsríkt að ná
því að vinna eitt sumar í blikksmiðj-
unni hjá honum. Snerpan en jafn-
framt öryggið og vandvirknin ein-
kenndi ö!I hans vinnubrögð. Við
heimsóknir kunningja hans glumdi
starfrækir vélsmíðaverkstæði í
Ólafsfirði. Kona hans er Sigríð-
ur Sigurðardóttir, f. 10 maí
1964. Aður eignaðist Einar son,
Hauk Örn, f. 11. apríl 1982. Þau
Ámundi og Ingibjörg slitu sam-
vistir. Hinn 27. júlí 1973 kvænt-
ist Amundi eftirlifandi konu
sinni, Herdísi Jónsdóttur hjúkr-
unarfræðingi, f. 29. ágúst 1948.
Foreldrar hennar: Jón Þorleifs-
son húsasmiður, f. 22. apríl
1914, d. 16. júní 1977, og Hall-
dóra Lárusdóttir sjúkraliði, f.
23. september 1923. Börn Her-
dísar og Amunda eru, Soffía,
f. 21. júní 1973, trúlofuð Tóm-
asi Bjömssyni, f. 4. ágúst 1969,
Thelma, f. 13. maí 1975, og
Þórir, f. 10. ágúst 1981. Þau eru
öll námsmenn i Reykjavík.
Ámundi stundaði nám í Iðn-
skólanum í Reykjavík og lauk
námi í blikksmíði í Blikksmiðj-
unni Vogi i Kópavogi 31. des-
ember 1963. Aðalstarf hans eft-
ir það var blikksmíði og síðustu
æviár sín starfrækti hann eigið
fyrirtæki, Blikksmiðju Austur-
bæjar hf. í Reykjavík. Amundi
hafði mikið yndi af tónlist og
var harmóníkan hans uppá-
haldshljóðfæri. Á yngri áram
lék hann mikið á dansleikjum í
Borgarfirði, bæði einn og með
öðrum. Hann var mikill féiags-
málamaður og varð Kiwanis-
klúbburinn Vífill í Reykjavík
helsti vettvangur hans á því
sviði, en áður starfaði hann
mikið fyrir Félag blikksmiða.
Útför Ámunda verður gerð
frá Fella- og Hólakirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
hláturinn við undir veiði- og jeppa-
sögum af Amarvatnsheiðinni.
Eftir ferð Adda afa til Svíþjóðar
á sl. ári vorum við vissir um að hann
kæmi fljótlega heim. Þótt við gerðum
okkur grein fyrir alvöru veikindanna
vorum við samt sannfærðir um að
hann stæði af sér þessa raun eins
og allt annað sem hann glímdi við.
Við kveðjum Adda afa með sárum
söknuði, mann sem hvarf úr þessum
heimi allt of fljótt.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Herdísi, frændsystkini, mömmu og
alla þá sem eiga um sárt að binda
Halldór M. Sigurðsson og
Ólafur Ægisson.
Látinn er frændi minn og vinur
Ámundi Ámundason. Við Addi, eins
og hann var venjulega kallaður, vor-
um systkinaböm, og því myndaðist
snemma með okkur náinn vinskapur,
sem aldrei bar skugga á. Á æsku-
heimili hans hjá Rúnu föðursystur
minni og manni hennar Þórði Ódds-
syni lækni ríkti ávallt mikil sam-
heldni og afburðaskemmtilegt heim-
ilislíf.
Árið 1950 flutti fjölskyldan frá
Þórshöfn á Langanesi að Kleppjárns-
reykjum í Borgarfírði, en þá hófust
eiginleg kynni okkar frændanna, og
þegar faðir minn féll frá 1957 áttum
við ævinlega gott skjól og athvarf
hjá þeim sæmdarhjónum Rúnu og
Þórði.
Þegar Addi var 18 ára gamall,
kom í ljós að hann var haldinn með-
fæddum hjartagalla sem allt frá þeim
tíma til endaloka var honum eifíður
fylgifískur, miserfiður en þó alltaf
til baga. Þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm
þá hóf Addi nám í blikksmíði og
starfaði alla tíð að iðn sinni, og hin
síðari ár rak hann sitt eigið fyrir-
tæki, Blikksmiðju Austurbæjar hér í
Reykjavík.
Hann var mikill gleðimaður, lék
alla tíð af krafti á harmóniku og var
ávallt hrókur alls fagnaðar, og okkur
vinum hans og Herdísar eru ógleym-
anlegar 40 og 50 ára afmælisveislur
hans, en það var í hans anda að fagna
vel og veita af rausn. Ekki hef ég
tölu á öllum ferðum frænda míns á
innlenda jafnt sem erlenda spítala,
en ævinlega réð hjá honum bjartsýni
um að bati fengist, og vissulega varð
svo oft á tíðum að bati fékkst um
stund.
í orðabók Adda var orðið uppgjöf
ekki að fínna, og ávallt stóð hann
upp aftur þrátt fyrir mörg áföll, en
framan af ævinni var hann dyggilega
studdur af fyrri konu sinni Ingibjörgu
Einarsdóttur, og hin síðari ár af konu
sinni Herdísi Jónsdóttur, en báðar
eru þessar konur miklir dugnaðar-
forkar.
Addi hafði þann hátt á alla tíð að
vinna langan vinnudag, og oft á tíð-
um gaf hann sjúkdómi sínum langt
nef. Stundum hefndist honum fyrir,
en sjálfsbjargar- og sköpunargleðin
var það sterk að hann yfírvann í sí-
fellu þau heilsufræðilegu mörk sem
honum voru sett.
í árslok 1994 var svo komið mál-
um að færustu læknar töldu að hans
eina von væri að gangast undir
hjartaskiptaaðgerð. Hann fór því til
Svíþjóðar og beið þar í rúmt ár eftir
að gangast undir slíka aðgerð. Meðan
heilsan leyfði dvaldist hann meira
og minna á heimili bróður síns og
mágkonu sem búsett eru í Svíþjóð,
en síðasta hálfa árið meira og minna
í Salgrenska sjúkrahúsinu í Gauta-
borg, eða í næsta nágrenni við
sjúkrahúsið, alltaf í viðbragðsstöðu,
því hjálpin gat borist hvenær sem
var að nóttu jafnt sem degi.
í síðasta samtali okkar frændanna
kom fram að hann væri reiðubúinn
hvenær sem væri og ætti þá ósk heit-
asta að gangast undir þessa aðgerð
sem fyrst og taka þá áhættu sem
aðgerðinni fylgdi. Til þess kom ekki,
biðin er á enda, erfíðri baráttu er lok-
ið. Um leið og ég vil þakka frænda
mínum allt það sem hann gaf okkur
sem þekktum hann vil ég biðja þann
sem öllu ræður að styrkja Herdísi og
bömin hans og bamabömin svo og
aldraðan fósturföður, bræður hans
og fjölskyldur þeirra.
Kvaddur er mikill baráttu- og heið-
ursmaður. Blessuð sé minning
Ámunda Ámundasonar.
Anton Öra Kærnested.
Nú líður óðum á
lokaþáttinn.
Mérerörðugtogþungt
um andardráttinn.
Hiðytravirðist
í engu breytt,
en hjartað
ogsálmínþreytt.
(Stefán frá Hvítadal.)
Hve sárt var að heyra um andlát
þitt, kæri vinur.
Eftir langa og stranga bið fjarri
bömum og ástvinum, trúðum við þvi
alltaf að þú ættir eftir að koma heill
heim á ný og þráður lífsins héldi
áfram þar sem frá var horfíð. Láfsins
sem þú naust í botn með ástvinum
og samferðamönnum þínum. Hver
dagur og hver stund virtist þér alltaf
dýrmæt. Þú kunnir svo vel að vera
til. En eigi má sköpum renna.
Við þökkum þér, elsku Addi, fyrir
ómetanlega vináttu og tryggð í gegn-
um árin. Sjáumst síðar.
Elsku Herdís, Soffía, Thelma, Þór-
ir, Sigrún, Einar, Þórður og aðrir
ástvinir, Guð gefí ykkur styrk á þess-
um erfíðu stundum.
Stefán og Margrét.
Við hjónin kynntumst þeim
Ámunda og Herdísi 1973 þegar þau
keyptu fokhelt raðhúsið sitt í Rjúpu-
fellinu, sem var áfast okkar. Með tíð
og tíma myndaðist milli okkar fjög-
urra góð vinátta, sem staðið hefur
síðan. Bömin okkar voru á svipuðu
reki og er margs að minnast frá
samskiptum okkar við þessa góðu
vini. Upp í hugann koma margar
minningar þegar við kveðjum
Ámunda núna, allt of snemma og
þó ekki sé hægt að segja að það
hafí komið algerlega á óvart er það
okkur afskaplega sárt. Við minnumst
dugnaðarforksins og athafnamanns-
ins, sem alla hreif með sér þegar
eitthvað þurfti að gera á „torfunni"
eins og við kölluðum sameiginlega
lóð okkar og nokkurra annarra húsa,
og var hann oftast frumkvöðullinn
að framkvæmdum. Við minnumst
stolts hans sem íjölskyldufóður þegar
hann leit á Herdísi sína og hópinn
þeirra, ánægjunnar sem hann naut
í þeirra faðmi, innan dyra sem utan
þegar sólin skein og setið var á frí-
dögum í sólarsterkjunni, sem þar er
svo oft.
Ámundi var mikill fjölskyldumað-
ur, enda áttu þau hjón bæði góðar
og samheldnar fjölskyldur og var
eftirtektarvert hve þau voru dugleg
að hafa allt sitt fólk hjá sér við öll
möguleg tækifæri og t.d. á gamlárs-
kvöld var eins og öllum þætti sjálf-
sagt að mæta þar, bæði fjölskyldu,
vinum og nágrönnum og dansa til
morguns, og þá sem oftar þandi
Addi nikkuna sína af mikilli list.
Ámundi átti við mikið heilsuleysi
að stríða sem ungur maður, þá gift-
ur sinni fyrri konu og faðir tveggja
ungra bama, en eftir margra ára
stríð fékk hann bót meina sinna í
London þar sem hann gekkst undir
geysimikinn hjartaskurð á þess tíma
mælikvarða, en áður hafði hann und-
irgengist hjartaskurð í Kaupmanna-
höfn. Fyrir tæpum þremur ámm
þurfti hann svo enn að gangast und-
ir hjartaskurð sem í sjálfu sér gekk
vel, en heilsubótin lét á sér standa
þar til svo var komið að ekki var
unnt að hjálpa honum á annan hátt
en þann að freista þess að útvega
honum nýtt hjarta, og hafði hann
nú beðið í um 14 mánuði í Svíþjóð
eftir að hentugt hjarta fengist, en
biðin varð honum um megn og fjöl-
skyldunni allri gífurlega erfið eins
og nærri má geta, enda bömin þeirra
þijú öll heima í námi, en með sameig-
inlegri hjálp móður Herdísar og
bræðra Ámunda og fjölskyldunnar
allrar gekk þetta allt eins vel og
kostur var.
Við hjónin og synir okkar felum
Ámunda góðum Guði og biðjum hann
að hugga og styrkja Herdísi, Soffíu,
Thelmu og Þóri svo og Sigrúnu og
Einar. Við þökkuðum honum góða
samfylgd.
Ásdís og Gunnar I. Waage.
Einu sinni enn er lotið í lægra
haldi fyrir manninum með ljáinn. Of
snemma tapaðist stríðið. Þrátt fyrir
baráttuvilja og h'fsþrá er vinur minn
og nágranni Ámundi Ámundason
fallinn að velli á fimmtugasta og
níunda aldursári. Kunningskapur
okkar og vinátta spannar orðið yfir
meira en fjömtíu ár og því nokkur
tímabil í lífi okkar beggja. Hugurinn
reikar aftur til þess tíma er við vomm
að alast upp í Reykholtsdalnum. Það
var einhvem tíma upp úr nítján-
hundmð og fimmtíu að Þórður Odds-
son réðst héraðslæknir að Klepp-
jámsreykjum. Með honum kom fjöl-
skylda hans, eiginkona, þrír synir og
stjúpsonurinn Ámundi. Allt þetta
ágæta fólk átti eftir að setja svip
sitt á lífið í dalnum á þessum tíma
og urðu bræður Ámunda skólabræð-
ur mínir í gegnum barnaskóla og
héraðsskóla. Vegna aldurmunar okk-
ar Adda, eins og hann var kallaður,
umgengumst við ekki náið á þessum
ámm en vissum vel hvor af öðmm.
Heimili Þórðar og Sigrúnar Kæme-
sted var traust og gott. Það vega-
nesti sem bömin fengu á heimilinu,
dugnaður, samheldni og vinrækni,
hefur einkennt allt þeirra líf og borið
uppeldinu fagurt vitni. Og svo var
hún Gróa. Móðuramman. Hversu
mörg börn fara á mis við það í dag
að alast upp með fleiri ættliðum á
heimili sínu.
Frá unga aldri var ljóst að Addi
gekk ekki heill til skógar. Meðfædd-
ur hjartagalli greindist hjá honum.
Til að ráða bót á því fór hann ungur
í hjartaaðgerð til Danmerkur. Fékk
hann þar þá bót meina sinna sem
gerði honum kleift að taka eðlilegan
þátt í atvinnulífínu. Lærði hann
blikksmíði og aflaði sér atvinnurétt-
inda í þeirri grein. Blikksmíði varð
síðan hans aðalstarf til æviloka.
Ungur giftist Addi Ingibjörgu Ein-
arsdóttur frá Runnum í Reykholtsdal
og eignuðust þau tvö börn. Þau
skildu. Á þeim tíma bjuggum við
skammt hvor frá öðrum í vesturbæ
Reykjavíkur. Síðar giftist hann Her-
dísi Jónsdóttur og eignuðust þau
þijú böm. Ámundi og Herdís áttu
sitt heimili í Rjúpufelli í Breiðholtinu.
Hagaði forsjónin því svo að við urð-
um þar frumbyggjar í sama raðhús-
inu. Að standa í byggingu og sam-
býli reynir á mannkosti og aðlögun-
arhæfni. Að öllum öðrum ólöstuðum
vil ég segja að betri og vænni mann
en Ámunda vin minn er erfítt að
finna. Vin minn segi ég. Ámundi var
ekki allra en hann valdi vini sína af
kostgæfni. Því teljum við hjónin okk-
ur lánsmanneskjur að hafa orðið vin-
áttu hans aðnjótandi.
Addi fór nokkmm sinnum á ævinni
í aðgerð vegna hjartameins síns og
beið hann eftir hjartaskiptum í
Gautaborg þegar kallið kom. Sú bið
var orðin fjórtán mánuðir. Þó að við
vinir hans vissum að heilsa hans
væri tæp var vonin um að allt færi