Morgunblaðið - 09.03.1996, Blaðsíða 21
i Bianca Jagger og Sterling
St.Jacques skaka sig.
LAUGARDAGUR 9. MARZ 1996 21
arlega vel á þessum árum,“ segir
hún.
„Mér fínnst eins og þetta hafi verið
10-15 ára tímabil," segir Sandy Gallin
umboðsmaður í Hollywood sem ekki
taldi eftir sér að fljúga á milli Los
Angeles og New York til að sækja
Stúdió 54 á sinum tíma.
Bíámynd heimiltJ-
arþáttur ng hnh.
Whit Stillman leikstjóri, sem
kynntist konunni sinni i Stúdíó 54, er
að skrifa handrit að myndinni Síðustu
dagar diskósins, sem einmitt gerist á
skemmtistað áþekkum hinum eina
sanna. Jafnframt hefur fyrirtækið
Sandollar Productions hafið undir-
búning að gerð „Stúdíó 54 myndar“
og NDR stöðin þýska mun sýna
heimildarmyndina Síðasti dansinn
um sama skemmtistað. Framleiðandi
og leikstjóri er A1 Corley, sem starf-
aði sem dyravörður í Stúdíó 54 áður
en hann fékk hlutverk í Dynasty.
Loks vinnur rithöfundurinn Anthony
Haden-Guest nú að bókinni Síðasta
partýið, sem gefin verðui’ út um
svipað leyti og 20 ára afmæli stað-
ai’ins verður minnst.
Spyrja má hvað verið sé að fjarg-
viðrast yfir 20 ára gömlu diskóteki en
svo virðist sem ýmsir líti tilbaka með
söknuði eftir tímabili, sem margir
töldu innantómt og glysi hlaðið. Peg-
ar best lét í Stúdíó 54 dönsuðu full-
trúar úr öllum heimshornum á ljósa-
gólfinu, hlið við hlið. Slíkt væri vita-
skuld ómögulegt i dag á tímum
eyðniplágu, pólitiskrar rétthugsunar
og æ meiri lagskiptingar þjóðfélags-
ins. „Þegar Steve og Ian bpnuðu
Stúdíó 54 töldu þeir sig vera að opna
stærsta diskótek bæjarins. Eg efast
um að þeir hafi getað gert sér í
hugarlund að það yrði helsta
diskótek allra tíma,“ segir tónlistar-
jöfurinn Ahmet Ertegún.
Diskóið náði heljartökum á Banda-
ríkjamönnum á sínum tima og frá
1974-76 voru 8.000 nýir diskóklúbbar
opnaðir víðs vegar um landið og
Barry White, Donna Summer og
Gloria Gaynor réðu lögum og lofum í
útvarpinu. Diskóhungi’aðir flykktust
á staðina með menn á borð við
Halston og Francesco Scavullo í
broddi fylkingar ásamt fylgismeyj-
um sinum Palomu Picasso, Anjelicu
Huston, Jerry Hall, Lauren Hutton,
Janice Dickinson og Iman, sem nú er
kona Davids Bowie.
Andy Warhol og liðsmenn hans frá
InterWew-tímaritinu létu sig heldur
ekki vanta á vinsælustu stöðunum og
ekki var óalgengt að Yves Saint-
Laurent og Valentino flygju yfir
hafið með frítt föruneyti til að dansa
frá sér ráð og rænu.
Frumleiki fyrir öllu
Athygli athafnamannanna Rubells
og Schragers var vakin á sjónvarps-
stúdíói við 54. stræti sem þeir tóku
umsvifalaust á leigu við þriðja mann
til að reka þar diskótek. Fengu þeir
góðan hóp manna til þess að innrétta
staðinn og gættu þess að enginn
þeirra hefði komið nálægt smíði
næturklúbba áður til þess að tryggja
frumleika útfærslunnar. Hljóðmað-
urinn var undanskilinn og var komið
fyrir risastórum bassahátölurum á
dansgólfinu svo takturinn færi ekki
framhjá nokkurri sameind líkamans
og hátíðnihorn sett á víð og dreif í
loftið. Hugmyndin var sú að áreita
skilningarvitin eins ítarlega og kostur
var.
Staðurinn var opnaður með mikilli
viðhöfn 26. apríl 1977 og reyndar var
fjöldi gesta svo mikill að þurfti að
slöngva veislustjóranum yfir mann-
hafið svo hann kæmist enda á milli.
Mörgum boðsgesta var síðan vísað
frá, þar á meðal Jack Nicholson.
„Steve hringdi í mig næsta dag,“ seg-
ir Ian Schrager „og við trúðum ekki
okkar eigin augum því New York
Post birti mynd _af Cher frá opn-
uninni á forsíðu. Eg man þetta eins
og gerst hafi í gær. Hún var í stutt-
ermabol og gallabuxum með axla-
bönd og stráhatt á höfði. Myndin náði
yfir alla forsíðuna. Enginn nætur-
klúbbur hafði fengið slíka umfjöllun
áður.“
Sérstaða Stúdíó 54 var ekki síst
fólgin í stærð staðarins og hann
virtist aldrei mjög troðinn þótti
gestafjöldinn færi upp i 2.000 eins og
leyfilegt var. Dansgólfið var 11.000
fermetrar og lofthæðin tæpir átta
metrar. Ekkert var til sparað í inn-
réttingum og meira að segja ræsti-
herbergið var með fínum sófa.
Richard Notar var þjónn í Stúdíó
54 en rekur nú matsölustað i Tribeca
hverfi Manhattan, þar sem Robert
de Niro býr og á matsölustað með
sama nafni. „Þjónarnir fundu ótrú-
legustu hluti, skartgripi, peninga,
pillur, kasmír-trefla, og myndavél
með nokkur hundruð grömmum af
kókaíni, þegar tekið var til,“ segir
Notar. Þjónarnir voru líka vöðva-
stæltir og myndarlegir, gengu í
stuttbuxum, berir að ofan og döns-
uðu með veitingarnar um húsnæðið.
„Þetta var ofboðslega skemmtilegt.
Ef ég þurfti að skreppa úr húsi eftir
einhverju, til dæmis hamborgurum,
stökk ég upp í næstu límósínu, ég lék
kúluspil við son Carters forseta og
Margaret Trudeau hringdi einu sinni
heim til mín um miðja nótt,“ segir
Notar.
Steve Rubell var vanur að annast
dyragæslu milli hálftólf og eitt eftir
miðnætti, stóð jafnan uppi á stól og
valdi fólk til inngöngu. „Fólk þoldi
ekki þessa stefnu, að velja inn, og
fannst við fara í manngreinarálit, en
sannleikurinn er sá að þetta hafði
ekkert með kynþátt, litarhaft eða
trúarbrögð að gera. Við beittum bara
sömu aðferð og fólk sem býður gest-
um heim til sín í partý,“ segir Ian
Schrager.
„Þetta er eins og að búa til salat
eða velja leikara i hlutverk,“ var
Rubell vanur að segja. „Ef blandan
er ekki rétt myndast ekki nógu mikil
spenna i loftinu." Og Rubell gegndi
vissum lögmálum, hann vildi fá fræg-
asta, dýrlegasta, fallegasta og áhuga-
verðasta fólkið. Hann var reyndar
vanur að segja „ef ég ætti ekki stað-
inn, yrði mér aldrei hleypt inn“.
Meðal þeirra sem einhverju sinni var
meinuð innganga voru Frank
Sinatra, forseti Kýpur, konungs-
sonm- frá Saudi-Arabíu, Roberta
Flack og nokkur Kennedy-barna.
Segja má að þessi aðferð hafi gert
staðinn að því sem hann er,“ segir
Paul Wilmot varaforstjóri Condé
Nast, „mórallinn var svona: Við erum
hér inni og fyrst svo erum hljótum
við að vera merkilegar manneskjur."
Rubell kom venjulega inn aftur
klukkan eitt og lék hlutverk gest-
gjafans og Schrager fór heim til
kærustunnar. Hann hélt sig til hlés
og skipulagði veislurnar en Rubell
skemmti sér með gestunum. Einu
sinni var til dæmis haldið afmæli
fyrir hönnuðinn Valentino. Búið var
til hringleikahús inni á staðnum, með
sandi, hafmeyjum og línudansi.
Fellini gaf búninga úr mynd sinni
Trúðarnir og Valentino var fjölleika-
hússtjórinn.
Ekki var óalgengt að sjá Diönu
Ross, Fran Lebowitz og Förruh
Fawcett á dansgólfinu, John Mc-
Enroe og Cheryl Tiegs fyrirsætu við
barinn, David Geffen og Calvin Klein
innar i salnum, Rod Stewart, Peter
Frampton og Ryan O’Neal á svöl-
unum, Peter Beard á kvennaklósett-
inu, Debby Harry á karlaklósettinu,
og táninginn Michael Jackson að
þeyta skífur og fikta í ljósabún-
aðinum. „Þetta var svo spennandi að
ég þurfti stundum að taka inn ró-
andi,“ segir Beuaregard Houston-
Montgomery „maður sá svo mikið af
frægu fólki, en reglan var sú að láta
það afskiptalaust nema yrt væri á
mann að fyrra bragði. Það voru engir
áhangendur í Stúdíó 54, að Rubell
undanskildum.
En Steve Rubell kom líka auga á
vini sína i mílu fjarlægð. „Hann
kippti manni inn fyrir, fékk manni
drykk, lagði pillu í lófann og útvegaði
félaga ef svo bar undir,“ segir einn
gesta. „Steve var gersamlega geng-
inn af göflunum undir það síðasta.
Hann hélt sig hafinn yfir lög og
reglur,“ er jafnframt haft eftir einum
vina hans. „Það var pillunum um að
kenna, hann hafði engin tök á raun-
veruleikanum undir lokin.
I janúar 1980 voru Rubell og
Sehrager dæmdir til þriggja og hálfs
árs fangelsisvistar. Hóteleigandinn
Mark Fleischman keypti Stúdíó 54
og rak með aðstoð Carmenar
d’Alessio skemmtanastjóra í tíð
þeirra kumpána en Stúdíó 54 varð
aldrei samt við sig. Rubell og
Schrager reyndu að leggja
Fleischman lið eftir fangelsisvistina
en allt kom fyrir ekki og árið 1983 var
Stúdíó 54 lokað.
Ian Schrager sinnir nú hótel-
rekstri í New York og Miami en
Steve Rubell lést af lifrarsjúkdómi
árið 1989, 45 ára gamall. Líklegt er
talið að hann hafi verið eyðnismit-
aður.
• Ryggt á Vmiily Fair
▼ Rubell og Schrager
viröa útvalda fyrir sér.
MORGUNBLAÐIÐ
■ Valentino sirkusstióri og Carlos de Souza
2 Cheryl Tiegs fyrirsæta meö Peter Beard.
3 Liza Minelli og Betty Ford.
< Margaret Trudeau og Ryan O Neal.
Útrúlea aleði
niiiiiim
EG SÁ mikið af frægu fólki þarna og man til
dæmis eftír Sophiu Lorcn,“ segir Olafur
Laufdai veitíngainaður sein margoft sótti
Stúdfó 54 á si'nuui tíma. Ólafur opnaði diskótekið
Hollywood 1978 og fór utan 5-6 sinnum á ári til þess
að kynna sér helstu nýjungar í slíkum reksti i. Sóttí
hann líka verðlaunahátíð Billboard í Bandaríkjunum,
sem svipar nokkuð til tónlistarverðlaunaafliendinga
dagsins í dag, þar sem bestu diskótekurum í hverju
fylki var veitt verðlaun, svo dæmi séu tekin.
„Þetta endaði venjulega þannig að farið var á
Stúdíó 54, það er að segja þeir fóru sem komust inn.
Þarna vom gríðarlegar
biðraðir og fólk reyndi
hvað það gat. Eg heyrði að
sumir gengju svo langt að
leigja sér kadilakk og
stelpur komu uppábúnar, í
pelsum með rándýra skart-
gripi. Margir komust þó
aldroi inn, sama hvað þeir
gcrðu. Ég vissi af fólki sem
reynt hafði í fjöldamörg
skipti.
Oðru hverju kom annar
cigendauna, Steve Rubell,
lágvaxinn maður í hvítum
fðtum, út og valdi úr röðinni.
Hann hikaði ekki við að stía
fólki í sundur, sama hvort
um var að ræða vinahóp cða
pör, og fólk Iét sig hafa það.
Auðvitað var fullt af vin-
sæluin diskótekum í New
York á þeim tínia en þetta
var það langvinsælasla. Fólk
kom alls staðar að úr
hciminum til þess að sækja
Stúdfó 54.“
Ólafur segir að fjöldi
íslendinga haíi staðið í
Starfsfólkið skipti um klæðnað eftir árstíðum.
biðröð fyrir utau Stúdíó 54 á þessum árum, tíl dæmis
fólk úr flugáhöfnuin, og ekki hafi allir átt erindi sem
erfíði.
Segir Iiann jafnframt. að reynt. hafi verið að velja
fólk inn í Hollywood á sfnum tíma en það hafi alls
ckki gengið upp. Var staðurinn málaður bleikur og
blár og allt; gert til að auka á glansinn. „Við fylgd-
umst; með ölluni nýjungum og skömmu eftír að
Saturday Night Fever var sýnd, settum við upp
mikinn Ijósabiínað og ljósagóif, líkt og sást í mynd-
inni. Þetta vaktí gríðarlega lukku."
ólafur segir að gestir liafi aldrei verið færri en
600 á sunnudögum og
fimmtudögum og oft um
800. „Aðsóknin um helgar
var yfirgengileg, luísið
pakkfullt og hundruð fyrir
utan. Það voru allir í sínu
fínasta pússi, stelpurnar í
diskógöllum, skær-
bleikum, -rauðum og -
bláum og fólk ekki
áberandi drukkið.
Við vorum mcð fslenska
og crlcnda diskótekara,
tfskusýningar og stutt
skemmtiatriói. Við sýndum
myndbandsupptökur, sein
þá vai- algert nýmæli, og
vorum með okkar eigin viu-
sældalista. Þetta var gríðar-
lega skemmtilegt tímabil,
ciginlega hið skemmtileg-
asta frá því ég byrjaði að
stauda í þessum rekstri.
Fólk var svo huggnlegt og
allir svo hrcinir og fínir. Það
var inikið líf í þessu og
starfsfólkid skeinmtí sér
engu síðui’ en gest irnir.
Glcðin var ótníleg.“