Morgunblaðið - 09.03.1996, Page 42

42 LAUGARDAGUR 9. MARZ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
SIG URÐSSON
+ Guðrún Jóns-
dóttir fæddist í
Sandvík á Eyrar-
bakka 8. október
1913 og bjó þar
alla sína tíð. Hún
lést í Sjúkrahúsi
Suðurlands 26.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðrún Guð-
mundsdóttir (f. 24.
september 1880, d.
15. júní 1961) og
Jón Guðbrandsson
(f. 21.júlí 1866, d.
25. maí 1928), en þau áttu sjö
börn og var Guðrún næst-
yngst. Hin eru: Guðmunda Júl-
ía, f. 4. júlí 1902, d. 21. febr-
úar 1972, Ingimar, f. 8.febrúar
1904, d. 5. apríl 1927, Sighvat-
ur, f. 29. september 1905, d.
Mig langar í nokkrum orðum
að kveðja Gunnu frænku er lést
eftir stutta legu á Sjúkrahúsi Suð-
urlands á Selfossi. Gunna hafði
síðustu árin átt við veikindi að
stríða en alltaf tekið veikindum
sínum með mikilli ró, sem var ein-
kennandi fyrir hana. í þessum
veikindum naut hún einstakrar
umhyggju Óla, sem alitaf var sem
klettur við hlið hennar. Einhvern
veginn reiknaði ég með að Gunna
myndi komast yfír veikindin að
þessu sinni og við myndum hittast
fljótlega aftur í Sandvík. En ein-
hvem tíma verða allir að yfírgefa
þessa jarðvist og nú var Gunnu
tími kominn og ljóst að við hitt-
umst ekki aftur héma megin.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér.
Þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því sem eilíft er.
(Vald. Briem.)
Margar hafa heimsóknimar ver-
ið í Sandvík í gegnum árin og þar
var mér alltaf tekið opnum örmum.
Á meðan ég átti heima nánast í
næsta húsi var stöðugur samgang-
ur og hin seinni ár eftir að ég flutti
til Reykjavíkur og eignaðist sjálf
fjölskyldu, höfum við farið oft í
heimsókn og mætt þar sömu gest:
risni og hlýju og ávallt forðum. í
Sandvík höfum við oft slegið á létta
strengi, en Gunna var mjög létt í
lund.
Það er skrýtið til þess að hugsa
að Gunna sé ekki lengur á meðal
okkar. Ég hafði einhvem veginn
alltaf reiknað með að Gunna yrði
til staðar sem einn hlekkur í keðju
eldri kynslóðarinnar sem er okkur
sem yngri eram svo mikils virði.
Ég minnist frænku minnar með
þakklæti og hlýhug. Ég, Amar og
Karen kveðjum Gunnu með sökn-
uði og biðjum góðan Guð að geyma
hana og veita Óla, Síu og öðram
ástvinum styrk í sorginni.
Eyrún og fjölskylda.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér
(Ingibj. Sig.)
Það er svo erfitt að kveðja þig,
elsku Gunna mín. Ég sakna þín
meira en nokkur orð fá lýst. Þó
-þú hafír oft verið veik, fórst þú
Erfidrykkjur
Kiwanishúsið,
Engjateigi 11
s. 5884460
8. október 1936,
Sigrún, f. 5. apríl
1908, d. 22. febrúar
1993, Þórunn Ólöf,
f. 4. júlí 1911, og
Jónatan, f. 3. des-
ember 1921.
Guðrún giftist
16. júlí 1960 eftir-
lifandi eiginmanni
sínum, Ólafi Gísla-
syni, f. 4. septem-
ber 1919. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Ragnhildur Ólafs-
dóttir (f. 27.8.1893,
30.7. 1984) og Gísli
Pálsson (f. 9.3. 1894, d. 4.2.
1922. Guðrún eignaðist eina
dóttur, Sigrún Guðmundsdótt-
ur, f. 18. mars 1938.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
nokkuð snögglega frá okkur.
Kvaddir svo fallega á þinn hljóðl-
áta hátt. Þú varst mjög heimakær
og það er gott til þess að hugsa
að þú gast alltaf verið heima, þrátt
fyrir oft og tíðum erfíð veikindi.
Óli hugsaði líka svo sérstaklega
vel um þig og þið vorað alltaf svo
samhent og ánægð saman. Svo var
Sía alltaf hjá þér þegar hún var
ekki í vinnu.
Já, margar góðar minningar
koma upp í hugann frá barnæsku
þegar ég dvaldi langtímum saman
hjá þér. Ég var ekki há í loftinu
þegar þú kenndir mér að lesa og
margar fallegar bænir lærði ég af
þér. Alltaf hafðir þú tíma og enda-
lausa þolinmæði. Ég er þér þakklát
fyrir að þú tókst Dúllu mína að
þér, þegar ég komst í þá aðstöðu
að geta ekki hugsað um hana. Og
ég er svo glöð yfír því hvað hún
veitti þér mikla ánægju.
Núna er skrýtið að koma inn í
Sandvík og þú ert ekki til staðar
með útbreiddan faðminn. Þú tókst
svo vel á móti öllum sem komu í
heimsókn og varst með eindæmum
gestrisin. Svo jákvæð og hlý, og
hafðir svo mikið að gefa. Takk
fyrir allt.
Kæra Óla frænka, Torfí, pabbi,
mamma, þið kveðjið nú kæra syst-
ur og mágkonu. Þið bjugguð svo
lengi hlið við hlið og var alltaf
mikill samgangur á milli heimil-
anna. Söknuður ykkar er mikill.
Elsku Óli og Sía mín. Guð gefí
ykkur styrk í sorginni og blessi
minninguna um ástkæra eiginkonu
og móður.
Ég kveð þig, elsku frænka mín,
sem varst mér svo kær. Guð geymi
Þig-
Kirkjuklukka er þú síðast ómar,
yfir mér sem þá er kaldur nár.
Láttu flytja huggun þína hljóma
hveijum þeim sem fellir sorgartár.
(Freyst. Gunn.)
Gíslína Sólrún Jónatansdóttir.
Nú er elsku Gunna frænka horf-
in okkur sjónum að eilífu. Við sáum
hana síðast í október, þegar við
komum í stutta heimsókn til ís-
lands. Ekki datt okkur í hug þá
að við fengjum ekki að sjá hana
aftur. Við væntum skemmtilegra
endurfunda næsta sumar. Af því
verður ekki. Við munum alltaf
minnast hennar sem sérlega góðr-
ar konu, sem hafði áhuga á því
fólki sem hún umgekkst og sýndi
vinum og skyldmennum hlýju og
kærleika.
Það var aldrei neinn asi á Gunnu
og það var alltaf gott að leita til
hennar, t.d. þegar tekist var á við
lesturinn á sínum tíma, eða þegar
hún sat við rúmstokkinn hjá mér
á kvöldin og las með mér bænimar.
Það var alltaf gott að koma í
Sandvík sem bam, og ekki varð
nein breyting þar á eftir að ég
stofnaði fjölskyldu og þó að lengra
liði milli þess að við hittumst.
Gunna frænka átti auðvelt með
að ná góðum tengslum við börn
og sýna þeim virðingu. Bömin mín
munu því alltaf eiga afar góðar
minningar um hana. Við sendum
Óla og Síu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi góður guð
styrkja þau í sorg sinni.
Mig langar að lokum að minn-
ast Gunnu með bæn sem hún las
oft með mér.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi,
bæn frá mínu bijósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Ólöf Jónatansdóttir.
Að lifa
er að skynja
nýjan tíma.
Tíðin liðna
er jörðin.
Að deyja
er að lifa
nýjum tíma.
Tíðin framundan
er himinninn
opinn nýrri stund.
(Þorgeir Sveinbjamarson)
Látin er á 83. aldursári föður-
systir mín Guðrún Jónsdóttir frá
Sandvík á Eyrarbakka. Mér er ljúft
að minnast hennar örfáum orðum.
í ágætum hópi frændfólks míns
hafa systumar Guðrún og Ólöf
ásamt fjölskyldum þeirra á
Bakkanum ávallt skipað sérstakan
sess í mínum huga, því hjá þeim
var ég heimagangur á uppvaxtar-
áranum á Eyrarbakka. Þótt heim-
sóknum hafí fækkað nokkuð eftir
því sem árin liðu breyttust móttök-
ur a þessum bæjum aldrei. Alltaf
jafn hlýjar. Fyrir þessi kynni er
ég ávallt þakklátur.
Ef ég ætti að nefna hvaða eigin-
leikar hafí verið mest áberandi í
fari frænku minnar kæmi hjarta-
gæska, jafnlyndi og hjálpfysi fyrst
upp í hugann. Flestir gætu verið
ánægðir með það.
Ólafi eftirlifandi eiginmanni,
Sigrúnu dóttur hennar og öðram
nánum skyldmennum og vinum
senda ég og fjölskylda mín innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bjarni Þór Jónatansson.
Við kveðjum þig, Guðrún mín,
í dag með kæra þakklæti fyrir þá
miklu ástúð sem þú gafst og sýnd-
ir okkur nágrönnum þínum á Bergi
frá fyrstu stundu. Þinn hlýi faðmur
var ætíð opinn, kossar þínir inni-
legir, móttökur og kveðjur svo
fagrar í endurminningunni. Já-
kvæð og fróm kona var Guðrún
og mátti mikið af henni læra. Hún
bætti allt og alla, lyfti dægurþrasi
ofar og gerði stundina mikilvæga.
Börn min nutu góðs af kærleika
þeirra Óla og Gunnu sem vora
ávallt boðin og búin að leiðbeina
og hlúa að, og fyrir það viljum við
nú þakka.
Sem dæmi um hvemig Guðrún
var verður lítið atvik svo sterkt í
minningunni. Eitt sinn er Guðrún
kom yfír til okkar, að Bergi, í
molasopa, lá sonur minn á gólfínu
og las í bók. Ég fann að því við
drenginn að hann lægi svona á
gólfínu í sparibuxunum. Þá sagði
Guðrún með sinni stóísku ró þar
sem hún sat og horfði á drenginn:
„Æ, hann liggur nú bara á öðru
hnénu." Svona getur blíð athuga-
semd grafið sig djúpt í vitundina
og orðið að stórri lexíu. Þannig var
Guðrún, hún sáði og ræktaði garð-
inn sinn af alúð. Fyrir gott nábýli
við þau hjón, Guðrúnu og Ólaf
Gíslason í Sandvík, viljum við
þakka og vottum honum og Sigr-
únu samúð okkar.
Hvíl í friði.
Jónína H. Jónsdóttir, Jón
Atli, Jónas Oddur, Pétur Jök-
ull og Herborg Drífa.
+ Guðmundur Sigurðsson
fæddist á Geirseyri við Pat-
reksfjörð 29. janúar 1926. Hann
lést á St. Jósefsspítala í Hafnar-
firði 28. febrúar síðastliðinn og
fór útför hans fram frá Digra-
neskirkju 8. mars.
Kveðjustundin er runnin upp og
einn helsti forsvarsmaður bormanna
íslands hefur stigið um borð í knörr
feijumannsins mikla og tekið sér far
heim, yfír móðuna miklu. Hans er
nú sárt saknað meðal starfsfélaga,
en minningin um góðan dreng lifír.
Það er ekki á neinn hallað þótt
Guðmundur Sigurðsson sé talinn
forvígismaður meðal brautiyðjenda
í jarðborunum á íslandi. Hann hóf
þessi störf fyrir liðlega 50 árum, þá
tæplega tvítugur að aldri. í þá tíð
höfðu ekki verið boraðir margir
metrar í íslenska jörð, þó heildar-
lengdin sé orðin vel hálflengd hring-
vegarins nú er Guðmundur skilur
við. Hann hefur átt hlut í bróður-
parti borana á landinu allan þennan
tíma og í hálfan fjórða áratug hefur
hann starfað sem yfírverkstjóri Jarð-
borana hf. og forvera þess fyrirtæk-
is. Hann annaðist meginhluta þeirra
rannsóknarborana sem framkvæmd-
ar hafa verið á landinu svo og stór-
an hluta af hitaveituborunum fyrir
landsbyggðina, jafnt fyrir sveitarfé-
lög sem einkaaðila. Einnig hefur
stór hluti neysluvatnsborana lands-
ins_ hvílt á hans herðum.
í starfi sínu öðlaðist Guðmundur
fádæma þekkingu á landinu öllu,
ekki síður iðrum þess en yfirborði.
Hann ferðaðist mikið um landið allt
og hafði á því mikið dálæti. Á upp-
hafstímum rannsóknarborana fyrir
vatnsaflsvirkjanir á hálendinu ferð-
uðust bormenn vítt um miklar veg-
leysur og urðu starfsins vegna braut-
ryðjendur í hálendisferðum.
Guðmundur var jafnan mjög
gagnrýninn á störf jarðfræðinga og
hafði sínar eigin skoðanir á nánast
öllum hlutum og leiddist honum aldr-
ei að koma þeim á framfæri.
Það er oft gantast með það í hópi
okkar bormanna að það sé ekki mjög
gefandi starf að vinna alla ævina
við kalda og oft ómanneskjulega
hluti eins og bortæki. Þó hafa bor-
arnir oft verið persónugerðir og hafa
+ Ágúst H. Pétursson, fyrrv.
sveitarstjóri á Patreksfirði,
fæddist í Bolungarvík 14. sept-
ember 1916. Hann andaðist í
Reykjavík 1. mars síðastliðinn
og fór útför hans fram frá Foss-
vogskirkju 8. mars.
Látinn er Ágúst H. Pétursson,
fyrrum oddviti á Patreksfírði. Á
kveðjustund kemur margt í huga,
þegar kvaddur er einn af fremstu
félagsmálaleiðtogum Alþýðuflokks-
ins fyrr og síðar.
Hygg ég sem þessar línur rita að
leitun sé að manni, sem var jafnfórn-
fús til að leggja hinum óskyldustu
félögum og málefnum lið til eflingar
byggðarlagsins, öllum til gleði og
hagsbóta.
En fyrst og síðast var hann leið-
togi Alþýðuflokksins, en á hans veg-
um starfaði hann sem hreppsnefnd-
armaður á Patreksfirði í 28 ár, þar
af oddviti í átta ár og sveitarstjóri
í fjögur ár. Eins og að líkum lætur
sjást víða handverk hans hér á Pat-
reksfirði og í vestfísrkum byggðum.
Eftir að hann lét opinberlega af
störfum í sveitarstjóm var hann sá
viskubrunnur, sem við hin yngri leit-
uðum gjarnan í, er leysa þurfti vand-
meðfarin mál og jafnan var það svo
að ég fór úr hans smiðju betur undir-
búinn en áður.
Og er það þakkað nú, Margar
voru gleðistundir, er við flokksfélag-
ar áttum á heimili þeirra hjóna, sem
ávallt var sem félagsmiðstöð og þá
hver sitt nafn. Oft var sem Guð-
mundur liti á suma þeirra sem af-
kvæmi sín, sem hann hafði fóstrað
árum og jafnvel áratugum saman.
Þrátt fyrir kaldari hliðar starfsins
er það oftast mjög svo gefandi starf
að útvega meðbræðrum sínum hita
í húsin sín og neysluvatn í kranana.
Ekki er síður gefandi að stuðla að
rannsóknum og vinnsluborunum fyr-
ir birtugjafana okkar, raforkuverin.
Guðmundur Sigurðsson sá hið já-
kvæða í starfínu og lagði sig alltaf
allan fram. Hann var alla tíð hollur
starfmu og viðfangsefnunum og
undravert var hve ötull hann var
alveg fram í það síðasta. Það var
sem hann gæti ekki slitið sig frá
ævistarfínu.
Um tíma hvarf Guðmundur frá
borstörfum og vann í glerverk-
smiðju. Hann varð því í raun einn
af glergerðarmeisturum landsins.
En landið kallaði og fljótlega var
Guðmundur aftur farinn að starfa
við boranir.
Sú árátta hans að eiga við iður
landsins færðist síðar út í mikinn
áhuga á yfirborði þess; gróðri og
ræktun hvers konar. Trúlega fékk
hvert tré sem á vegi hans varð at-
hygli og hlýjar hugsanir. Hann staldr-
aði gjaman við og strauk laufum
tijánna og talaði til þeirra. Fyrir fáum
árum gat hann látið ræktunardraum-
inn rætast er þau hjón keyptu land
ásamt bömum sínum og komu sér
upp sumarbústað. Þar undi hann
löngum, í því sem nú er orðið sælu-
reitur með ótölulegum fjölda tijáa
sem undravert hafa dafnað þrátt fyr-
ir skamman ræktunartíma. Því er
fyrir að þakka handbragði, vinnu og
alúð Guðmundar.
Við starfsfélagar Guðmundar
minnumst góðs vinar sem alla daga
var hress og glaðvær, en þó mjög
ákveðinn. Til hinstu stundar gerði
hann að gamni sínu við okkur og
var jafnléttur í okkar hópi sem fyrr.
Breytti þar engu um vissan um hvert
stefndi undir það síðasta.
Guðmundi þökkum við skemmti-
legt, líflegt og gefandi samstarf og
vinfengi í áratugi og óskum honum
góðrar heimkomu. Við biðjum góðan
Guð að styrkja ástvini hans alla í
þeirra miklu sorg.
Starfsfélagar.
ekki aðeins fyrir pólitíska samheija,
heldur allan kunningja- og vinahóp-
inn sem var stór og þar þegnar veit-
ingar og var þar ekki við nögl skorið.
Ekki voru allar umræður, sem þar
fóru fram, í neinu hljóðskrafsformi.
Þar var töluð kjarnyrt íslenska og
skipst á skoðunum umbúðalaust,
enda stefnan klár og því skoðanir
ekki settar fram í neinum felulitum.
Átti þetta ekki síst við, er líða fór
að kosningum, hvort sem var til
þings eða sveitarstjórnar, svo að
ekki sé talað um prófkjör Alþýðu-
flokksins hér á Vestfjörðum sem oft
gustaði um á meðan yfír stóð. Þá
var sem Ágúst yngdist um mörg ár,
því verk var að vinna fyrir málstað-
inn eða þann, sem hann vildi styðja
í ákveðin sæti.
En að kosningum lokunm, var
hann fyrstur til að slíðra sverð og
koma þeirri skikkan á að menn færu
að vinna saman. Já, þar fór fyrir
leiðtoginn, sem kunni verki að stýra.
Margt kemur í hugann, sem vert
væri að minnast á, þegar kvaðst er
síðasta sinni, en verkin tala og Ág-
úst þurfti engrar kynningar við, svo
vel var hann þekktur af störfum sín-
um.
Við félagar Alþýðuflokksins á
sunnanverðum Vestfjörðum, send-
um félaga okkar, Ágústi H. Péturs-
syni, hinstu kveðju og vottum þér,
Ingveldur, og fjölskyidu dýpstu sam-
úð með þökk fyrir allt, sem þið haf-
ið gert okkur til heilla.
Hjörleifur Guðmundsson.
GUÐRUN
JÓNSDÓTTIR
AGUSTH.
PÉTURSSON