Morgunblaðið - 10.03.1996, Blaðsíða 29
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 10. MARZ 1996 29
!
I
!
5
:
i
I
s
1
ð
I
HILMAR ÞÓR
REYNISSON
+ Hilmar Þór Reynisson
fæddist í Reykjavík 13. maí
1978. Hann lést af slysförum
7. janúar síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Kópavogs-
kirkju 16. janúar.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur. Þessi hugsun flaug
um huga minn þegar ég fékk þær
hörmulegu fréttir að Hilmar Þór,
sonur minn, væri dáinn. Það hafði
orðið bílslys á Miklubraut og tvö
önnur ungmenni voru ómeidd en
skelfingu lostin. Hvernig gat þetta
verið, ég nýkomin heim af leiksýn-
ingu, nýbúin að hitta yngri son
minn og var að horfa á sjónvarpið
þegar dyrasíminn hringir og lög-
reglan segir okkur þessar voðalegu
fréttir. Á aðeins örskömmum tíma
snerist líf okkar upp í martröð og
ómælda sorg sem fylgir okkur alla
tíð. Á aðeins fjórum árum höfum
við misst 6 nána ættingja og þau
voru þung og erfið sporin inn í
Borgarspítalann þessa ömurlegu
nótt. Ungur maður í blóma lífsins
sem átti allt lífið framundan, rétt
að byrja að kynnast því hvernig það
er að standa á eigin fótum, er hrif-
inn burt og kemur ekki aftur. Minn-
ingarnar streyma fram í hugann
sem gott er að rifja upp þegar sorg-
in sverfur að. Eg man að þegar
hann var lítill hafði hann gaman
af því að segja mér sögur sem hann
hafði skáldað og svo hló hann að
öllu á eftir. Hann var ekki gamall
þegar hann bjargaði lífi mínu, svona
á að giska 2ja ára. Við bjuggum þá
í lltilli tveggja herbergja íbúð og
heitavatnskraninn á baðkerinu bil-
aði, ég komin ofan í vatnið en gat
ekki skrúfað fyrir, en þegar ég
kalla á hann klæðir sá stutti sig í
stígvél og gúmmívettlinga, skrúfar
fyrir vatnið, togaði í tappann á
baðkerinu og bjargar mér þannig
úr sjóðheitu vatninu, en Guð má
vita hvernig farið hefði ef hann
hefði ekki verið þarna hjá mér.
Þessum atburði gleymi ég aldrei
né þeirri umhyggju sem hann bar
fyrir mér. Hann mátti aldrei neitt
aumt sjá eða að aðrir væru hafðir
fyrir rangri sök, þá var hann fljótur
að leysa úr því. Vinum sínum var
hann tryggur og lagði sig allan fram
við að láta þeim líða sem best.
Heimili okkar stóð vinum Hilm-
ars opið og þar var oft glatt á hjalla
við allskonar sprell. Hann hafði
gaman af að segja brandara og fá
fólk til að hlæja. Áhugamálin voru
mörg og oft var gaman að fylgjast
með því hvernig hann vann úr sín-
um hlutum. Ekki skil ég hvernig
hann hafði tíma til þess að gera
allt sem hann gerði, líf hans var
svo litríkt og skemmtilegt. Hann
hafði gaman af pólitík, var sjálf-
stæðismaður í húð og hár og oft
urðu heitar umræður við eldhús-
borðið um pólitík. Ferðalög og allt
sem tengdist þeim áttu stóran sess
í lífi hans. Hann fór tvær ferðir
utan með föður sínum, Reyni, og
ég veit að það var honum mikils
virði. Reynir, faðir Hilmars, lagði
sig allan fram við að vera syni sín-
um góð fyrirmynd og alla tíð var
náið og gott samband á milli þeirra.
Vigdísi, föðurömmu sinni, var hann
mjög góður og alltaf var náið sam-
band á milli hennar og hans.
Eflaust fáum við ættingjar Hilm-
ars Þórs einhvern tímann svör við
einhveiju af því sem leitar á hug-
ann. Áfengi og tóbak voru bann-
vara hjá honum og aldrei lét hann
hafa sig út í neitt sem hann taldi
ekki rétt, svo heilsteypt var líf hans.
Marteinn, fósturfaðir hans, var hon-
um góður og gerðu þeir margt
skemmtilegt saman ásamt Jóni litla,
bróður hans.
Flugið heillaði hann og var hann
búinn að fara í einn tíma og það
leyndi sér ekki hversu ánægður
hann var. Unga stúlkan í lífi hans
var Elín, þau voru miklir vinir og
framtíðin blasti við þeim þegar hann
lést. 17 ár eru ekki langur tími en
á þessum stutta tíma tókst honum
að gera næstum því allt sem hann
langaði til og nú er komið að kveðju-
stund.
Ég vil að lokum þakka öllum
þeim sem hjálpuðu til á slysstað og
starfsfólki á slysadeild Borgarspít-
alans fyrir alla hjálpina og um-
hyggjuna sem þau sýndu okkur.
Elsku vinur, nú ert þú fallegasti
engillinn á himnum og ef Guð er
til þá trúi ég því að með tímanum
lækni hann sárin. Þú sem varst svo
fallegur, góður og yndislegur, ég
þakka þér af alhug fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum og ég
veit að við eigum eftir að hittast
seinna. Guð varðveiti sál þína og
lýsi þér um ókomin ár. Ég bið góð-
an Guð að vaka yfir Reyni, föður
Hilmars, og ömmu hans, Vigdísi,
og hugga þau í þeirra miklu sorg.
Öðrum ástvinum óska ég guðs
blessunar.
Takk fyrir allt og allt. Friður sé
með þér.
Hvíl í friði,
Guðbjörg Halla Björnsdóttir.
Hann Hilmar Þór er dáinn. Þetta
var mér sagt þegar ég vaknaði
sunnudaginn 7. janúar. Hann hafði
lent í slysi um nóttina, þetta var
voðaleg stund og ég skildi ekki
neitt, allir voru svo sorgmæddir,
hvernig gat þetta gerst og af hveiju
hann. Þetta voru mínar fyrstu hugs-
anir og ég var hræddur og leiður,
hann sem átti allt lífið framundan
og allt var svo gaman hjá honum.
Ég á margar góðar minningar um
Hilmar og hann leyfði mér svo oft
að fara með sér og taka þátt í því
sem hann var að gera. Við fórum
oft í bíó, spiluðum körfubolta,
horfðum á sjónvarp, fórum í bíltúra
saman og ýmislegt fleira sem ég
ætla ekki að tala um hér. í sumar
sem leið bauð hann mér að koma
til Ólafsvíkur og vera hjá sér eina
helgi, hann var að vinna þar í Bylgj-
unni og það var mjög gaman.
Elsku Hilmar, ég þakka þér fyrir
allar góðu samverustundirnar sem
við áttum og alla þá hjálp sem þú
veittir mér í skólanum. Ég vona að
algóður Guð vaki yfir þér og að þér
líði vel hjá Guði. Ég bið Guð að
varðveita pabba Hilmars, Reyni,
sem var honum svo kær, ömmu
hans, Vigdísi, og pabba minn og
elsku mömmu mína sem var þér svo
kær, elsku stóri bróðir.
Takk fyrir allt og allt.
Þinn bróðir,
Jón Björn.
HJORTUR
JÓHANNSSON
+ Hjörtur Jóhannsson fæddist
í Drápuhlíð í Helgafellssveit
6. desember 1901. Hann lést á
Hrafnistu 3. mars síðastliðinn.
Árið 1905 flyst Hjörtur að Hof-
stöðum í sömu sveit. Þar ólst
hann upp fram að fermingu en
faðir hans Iést er hann var tíu
ára gamall.
Árið 1924 kvæntist Hjörtur
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Guðmundínu Guðmundsdóttur,
f. 28. maí 1899. Hjörtur og
Guðmundína eignuðust fjögur
börn, þau eru: 1) Einar Haf-
steinn, f. 2. maí 1925, d. 28. jan-
úar 1995, eftirlifandi eiginkona
hans er Guðbjörg Guðjónsdótt-
ir. 2) Unnur, f. 28. janúar 1928,
gift Jóhanni Kr. Guðmundssyni.
3) Oddur Rúnar, f. 8. maí 1931,
giftur Soffíu Ágústsdóttur, og
4) Sigrún, f. 31. maí 1942.
Árið 1929 fluttist Hjörtur
með fjölskyldu sína að Vatns-
holti í Grímsnesi og stundaði
þar búskap. Jafnframt búskapn-
um stundaði hann sjómennsku.
Árið 1934 flyst hann til Reykja-
víkur og starfaði um skeið við
vegavinnu og sjómennsku en
hóf árið 1940 starf við vörubif-
reiðaakstur sem hann stundaði
í rúm 20 ár. Eftir það vann
hann við bensínafgreiðslu hjá
ESSO í nokkur ár en síðustu
starfsárin á Skattstofu Reykja-
víkur.
Útför Hjartar verður gerð
frá Áskirkju mánudaginn 11.
mars og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Þegar langri ævi og samvistum
lýkur er manni gjarnt að líta um
öxl og kalla fram minningabrot.
Mínar fyrstu minningar af afa voru
ferðalög á gömlum Moskowits,
hvítum og grænum, eins og þeir
voru flestir á þeim árum. Afi hafði
unun af því að skoða landið og
unni náttúru þess. Hann hafði einn-
ig dálæti á veiðiskap og þetta
áhugamál fór vel saman við áhuga
hans á náttúruskoðun. Einnig varð
hestamennskan honum lífsköllun
sem hann undi sér við langtímum
saman enda dýravinur. Stór rauður
Volvo vörubíll sem vinsælt var að
fá að sitja í er einnig ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum mínum. Þetta
voru bernskuminningarnar. Alltaf
v.ar afi til í að hafa sér lítinn geml-
ing við hlið er hann stundaði vöru-
bílaakstur. Þegar árin liðu og tími
var kominn til að fara í mennta-
skóla fékk ég leigt í kjallaranum
hjá afa og ömmu í Stórholtinu,
þaðan á ég margar góðar endur-
minningar. Það var mesta furða
hvað afi þoldi óróleika mennta-
skólaáranna eins og hann gat verið
hijúfur í skapi ef hann vildi það
við hafa. Kannski hefur hann haft
lúmskt gaman af strákskapnum í
aðra röndina.
Afi var einstaklega traustur og
ábyggilegur maður, strangheiðar-
legur og raungóður ef á reyndi.
Hann var ekki allra og oft sveið
undan tilsvörum hans ef einhver
varð fyrir því að lenda öfugu meg-
in við hann. En svona er stundum
lífíð og menn mótast auðveldlega
af erfiðri lífsbaráttu frá barnæsku,
ein leiðin til að veijast er að brynja
sig. En bak við brynjuna sló mjúkt
og hlýtt hjarta og oft var stutt í
stríðnina og brosið ef sá gállinn
var á honum. Afi var stór maður
vexti og líkamlega sterkur eftir
áralöng átök við vinnu og lífið. Það
var því erfitt að sjá hann smám
saman hverfa fyrir augunum á
manni síðustu árin er heilsan fór
að gefa sig. Fyrir viku sá ég hann
síðast. Veikindin höfðu leikið þenn-
an stóra og sterka mann illa en
þykkur hárlubbinn, dökkbrúnn að
vanda, var á sínum stað. Ekki vissi
ég hvort hann varð var við komu
mína í þetta síðasta sinn.
Mánudaginn 11. mars verður til
moldar borinn stórbrotinn maður
sem lauk langri ævi sinni eftir erf-
ið veikindi. Eg vil fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar þakka samfylgdina
og votta ömmu minni og öðrum
nánustu aðstandendum djúpa sam-
úð mína. Blessuð sé minning afa.
Ágúst Oddsson.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru
einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess
Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar
þar um má lesa á heimasíðum. Það eru
vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínu-
bil og hæfilega linuleng — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
MARGRÉT
HÖSKULDSDÓTTIR
+ Margrét Hösk-
uldsdóttir var
fædd á Bæjarstöð-
um í Stöðvarfirði 11.
september 1906.
Hún varð bráðkvödd
3. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Höskuldur
Sigurðsson og Þór-
dís Stefánsdóttir, en
þau bjuggu lengst
af á Höskuldsstöð-
um á Djúpavogi.
Margrét var elst sex
systkina, en þau
voru auk hennar:
Guðný, f. 4.9.1897, d. 23.4.1909,
Marta, f. 21.10. 1910, býr í
Reykjavík, Stefán Ragnar
Björgvin, f. 28.7. 1913, býr á
Hornafirði, Arnleif Steinunn, f.
5.3. 1915, d. 7.12. 1986 og Ari,
f. 29.6. 1919, d. 29.1. 1944.
Margrét giftist Albert Berg-
sveinssyni, f. 16.9. 1892, d. 22.5.
1983, frá Urðarteigi í Berufirði
og eignuðust þau fimm börn.
Þau eru: 1) Högni,
f. 4.9. 1928, ókvænt-
ur og bóndi á Krossi
á Berufjarðar-
strönd. 2) Hjördís
Sigríður, f. 13.11.
1931, ráðskona,
maki Hallgrímur
Jónasson, þau búa á
Hólmum í Mývatns-
sveit. 3) Agnar
Bergsveinn, f. 8.10.
1935, d. 12.10. 1937.
4) Jens, sjómaður,
maki Sigurlaug
Helgadóttir, þau
búa á Stöðvarfirði.
5) Ari, sjómaður, maki Þórdís
Trampe, þau búa á Ólafsfirði.
Margrét ólst upp á Djúpa-
vogi, en fluttist með manni sín-
um að Krossi á Berufjarðar-
strönd og bjuggu þau þar allan
sinn búskap. Hún sá um heimilið
fyrir Högna son sinn alveg fram
á sjðasta dag.
Útför hennar var gerð frá
Beruneskirkju 10. febrúar.
Elsku amma mín.
Aldrei datt mér í hug að um ára-
mótin þegar þú komst til Sigurlaug-
ar og Jens yrði í síðasta skipti sem
ég sæi þig. Ég var einmitt nýbúin
að spyija mömmu hvort ekki yrði
haldið upp á 90 ára afmælið þitt
eins og 80 ára. Ég man vel eftir
því þótt ég væri þá bara að verða
sex ára. Ég man líka eftir því þeg-
ar ég og Árdís vorum stundum sam-
an á Krossi og vorum þá að hjálpa
Högna að gefa lömbunum og þegar
þú varst alltaf að gera eitthvað, að
bera fram mat eða elda mat. Þú
varst oft að segja mér sögur af því
þegar þú varst ung og ég hlustaði
á og mér fannst það mjög skemmti-
legt.
Ég og Árdís vorum um daginn
að ganga upp eftir þarna á Krossi
og vorum að tala um það hvað þú
hefðir alltaf verið dugleg og hvað
það var gaman að vera á Krossi
hjá þér. Þú varst alltaf að pijóna,
hekla, sauma eða baka. Einnig
varstu alltaf að fara með vísur og
ljóð og slóst öllu alltaf upp í grín.
Þegar komu gestir til þín sem var
mjög oft áttirðu alltaf kökur og
brauð handa þeim. Þú gafst mér
engilinn sem heldur á kertunum
þegar ég var átta eða níu ára og
sagðir að þegar ég fermdist ætti
ég að segja: „Þetta gaf hún lang-
amma mín heitin mér.“ En þess
þurfti nú ekki því þú birtist þar
galvösk og hress að vanda fyrir
tæpum tveimur árum. Nei, amma
mín, þú leist ekki út fyrir að vera
deginum eldri en 75 ára og alltaf
með grínið á vörunum.
En um kvöldið þegar síminn
hringdi fékk ég sting í magann og
mamma og pabbi þutu til Breiðdals-
víkur. Þegar pabbi svo hringdi og
sagði mér að þú værir dáin langaði
mig að gráta hátt og mikið en
minntist þess þá að þú hefðir ekki
viljað það. Ég vissi að þú varst •
gömul og ég vissi að þú fékkst oft
verki fyrir hjartað, en ég vissi ekki
að þú myndir deyja svona snöggt.
Eftir á að hyggja var það kannski
það seni þú hefðir sjálf kosið því
að þú, þessi sjálfstæða kona með
hækjur og í hjólastól, vildir ekki
vera byrði á neinum og ekki þiggja
hjálp frá neinum og kveiðst því að
leggjast inn á spítala. En ég er viss
um að þér líður mjög vel núna og
bið ég Guð að geyma þig vel. Ég
vona að þú hafir fundið langafa og
litla strákinn þinn og að þú eigir
eftir að taka á móti mér þegar ég
kem til þín, elsku langamma mín.
Þín,
Hjördís.
+
Þökkum sýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför
INGVARS SVAVARSSONAR,
Miðvangi 104,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til krabbameinsdeildar
og gjörgæslu Landspítalans.
Þórir Ingvarsson,
Guðbjörg Tómasdóttir, Svavar Jóhannesson,
systur og fjölskyldur þeirra.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
ÖNNU KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR,
Heiðargerði 96,
Reykjavík.
Jón Frímann Eiriksson, Steinunn Ásta Björnsdóttir,
Ester Eiríksdóttir, Örn Ingvarsson,
Anna María Jónsdóttir,
Anna Margrét Arnardóttir, Kristmundur Þórisson,
Eiríkur Frímann Arnarson, Kristín Bjarnadóttir,
Erna Arnardóttir
og barnabarnabörn.