Alþýðublaðið - 06.12.1920, Qupperneq 1

G eíið út al Alþýduflokknum.
1920 Mánudaginn 6. desember. 286 tölubl.

Við láum þeim það ekki!
Einn þáttur hins margfalda mis-
skilnings, er kemur fram hjá auð-
valdsblöðunum, gagnvart jafnaðar-
^tefnunni, er það, að jafnaðar-
»>enn lái atvinnurekendunum það,
að þeir skuli reyna að græða
peninga.
En þetta er hinn mesti misskiln-
ingur. Það er langt frá þvf að við
!áum hinum einstaka atvinnurek-
anda það, þó hann reyni að græða.
Við láum honum það ekki, svo
framarlega sem sú gróðavon hans
skki rekur hann til þess, að nota
sér gefið tækifæri til að sprengja
«pp lífsnauðsynjar almennings,
eða til að skrúfa niður kaup verka-
fýðsins, eða til að stofna mannsiíf-
um í voða með því að sökkva
“skipum. En alt þetta þrent eru
þjóðfélagsplæpir, sem lítill munur
er gerandi á, því af þeim öllum
getur hlotist heilsuleysi og líftjón,
þó þessar aðferðir séu misjafnlega
bráðverkandi, og þó þær varði
sumpart alls ekki, en sumpart
mjög misjafnlega mikið, við lög
þau er nú gilda.
í sambandi við missilning þenn-
an, að við láum atvinnurekendum
að þeir vilja græða, er sá mis-
skilningur, að við jafnaðarmenn
séum að berjast á móti einstökum
atvinnurekendum. Siíkt er vitan-
lega hin mesta fjarstæða. Við
berjumst ekki á raóti þeim, nema
þegar þeir sem einstaklingar koma
'fram sem talsmenn auðvaldsins,
«ða sem endróðursmenn jafnaðar-
stefnunnar og verklýðshreyfingar-
innar. En þá er það heldur ekki
á móti þeim sem atvinnurekndum
að við berjumst.
Það sem við berjumst á móti
®r sjálft þjóðfélagsfyrirkomulagið
— auðvaldsfyrirkomulagið — sem
gefur mönnum kost á því, að nota
vinnuafl annara fyrir sig. Við vilj-
nm að þjóðin eigi sjálf atvinnu-
fyrirtækin og að þeir, sem nota
vinnuafl annara — stjórnendur
fyrirtækjanna — noti þetta vinnu-
afl til hagsmuna fyrir þjóðina,
fgrir heildina, en ekki fyrir sjálf-
an sig.
Það er ofur einfalt mál, að ef
þjóðin ætti sjálf framieiðslutækin,
en ekki einstakir auðmenn, þá
mundi gróðinn af rekstrinum ganga
til almennings, en ekki, eins og
nú, til þessara einstöku fáu auð-
manna. Þeir skilja það vel, auð-
mennirnir, að það er úti um hinn
mikla arð þeirra, ef þjóðin eignast
framleiðslutækin. Þeir skilja að
gróðinn mundi þá sumpart renna
beint til verklýðsins, sem aukin
verkalaun, en sumpart óbeint, sem
endurbætur, er hið opinbera mundi
láta gera: byggja nægar hollar
íbúðir, barnaheimili fyrir munaðar-
leysingja, gamalmennahæli o. s. frv.
Og af því þeir skilja þetta, eru
þeir á móti jafnaðarstefnunni.
En þeir vita að það þýðir ekk-
ert fyrir þá að berjast á móti
jafnaðarstefnunni á þeim grund-
velli að þeir tapi á því að hún
komist í framkvæmd. Ef þeir gerðu
það, mundi almenningur strax sjá,
að hann grœddi á þvi. Þess vegna
láta þeir blöðin sem þeir gefa út
til þess að berjast á móti jafnað-
arstefnunni og verklýðshreyfing-
unni, halda fram þeirri hlægilegu
viðbáru, að almenningur mundi
tapa á framgangi jafnaðarstefn-
unnar, að almenningur mundi fá
enn minna í kaup en hann fær
nú, ef ekki væru auðmennirnir til
þess að hirða gróðann af fyrir-
tækjunum fyrir sjálfa sig. Þetta er
hlægileg viðbára, en hlægilegra en
að koma með hana er þó það,
að ennþá skuli vera fjöldi verka-
fólks, sem trúir þessu. Trúir því
að það mundi enga vinnu fá, ef
ekki væru auðmennirnir til þess
að „veita" vinnuna, og skilja ekki
að auðurinn, sem atvinnurekend-
urnir hafa keypt framleiðslutækin
íyrir, er mestmegnis beinlinis eign
n;;,HSKÍPArJet i
E.s. Gullfoss
fer héðan á miðvikudag
8. desember kl. 5 síðd.
Hér með tilkynnist vinum og
vandamönnum, að fóstiurdóttir okk-
ar eiskuieg, Sigriður G. M. Guð-
jónsdóttir, andaðist 3. des.
Jarðarförin ákveðin siðar.
óðinsgötu 32.
Sigríður Kristjánsdóttir.
Simon Simonarson.
þjóðarinnar, þar eð það mest-
megnis er lánsfé sem atvinnurek-
endurnir nota: fé sem almenning-
ur Iánar bönkunum (sparisjóðsfé)
en þeir aftur atvinnurekendum,
opinberir sjóðir, sem standa i
bönkunum, og seðlar, sem bank-
arnir gefa út, sem er lán tekicf
hjá þjóðinni.
En þó við láum ekki atvinnu-
rekendum það, að þeir vilji gæða,
þá láum við þeim hluta af verk-
Iýðnum, sem ennþá er svo skiln-
ingsdaufur að hann hefst ekki handa,
til þess að breyta þjóðfélaginu þann-
ig að það verði þjóðin, sem hafi á-
góðan af viti sínu og striti, en
ekki einstakir, fáir auðmenn.
Og við Iáum öllum þeim milll-
stéttarmönnum, sem hnýtir sér
aftan í auðmannaklíkuna til þess
að dansa þar pólitískan halarófu-
tústepp eftir málpípublæstri auð-
valdsins, sjálfum sér til skammar,
en til athlægis fyrir auðvaldið.
Við láum þeim að þeir skuli ekki
sjá sinn eigin hag. Sjá að hann
er að vera verklýðsins megin. Að
hagur þeirra og þjóðarinnar fer
saman, en ekki hagur þeirra og:
auðmannanna.