Morgunblaðið - 31.03.1996, Blaðsíða 34

34 SUNNUDAGUR 31. MARZ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Anna Margrét Björnsdóttir, Guðni Sigfússon,
Brynjólfur Björnsson, Ragna Lára Ragnarsdóttir
og barnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar
og tengdafaðir,
ÁSMUNDUR ÓLASON
byggingaeftirlitsmaður,
lést mánudaginn 25. mars.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 1. apríl kl. 13.30.
Hanna Ingvarsdóttir,
Ingvar Ásmundsson, Guðrún Þórðardóttir,
Óli Jóhann Ásmundsson, Inga Teitsdóttir,
Þorbjörg Ásmundsdóttir, Sigurður Hreinn Hilmarsson,
Kjartan Hörður Ásmundsson, Margrét Hafsteinsdóttir,
Ásmundur Ásmundsson, Gyða Baldursdóttir.
Okkar ástkæri faðir, fósturfaðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN BJÖRNSSON
vélstjóri,
Hrafnistu
í Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju
i Hafnarfirði mánudaginn 1. apríl
kl. 13.30.
Elsa G. Jónsdóttir, Finnbogi Aðalsteinsson,
Pétrún Pétursdóttir, Ólafur Proppé,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
BALDUR BJÖRNSSON
aðstoðarvarðstjóri,
Sogavegi 208,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 2. apríl kl. 10.30.
Unnur Sigursteinsdóttir,
Björn Baldursson,
Sigursteinn Baldursson,
Vilborg Hildur Baldursdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HÖGNI JÓNSSON
lögmaður,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 2. apríl kl. 15.00.
Kormákur S. Högnason, Judith Hall Högnason,
Guðrún E. Högnadóttir,
Gunnar Högnason, Kristín Ósk Ríkharðsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn,
JÓHANN ÖRN BOGASON
rafvirkjameistari,
Einigrund 22,
Akranesi,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju
þriðjudaginn 2. apríl kl. 14.00.
Vigdís Guðbjarnadóttir
og fjölskylda.
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN DÓRA ÚLFARSDÓTTIR,
Sólheimum 3,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Langholtskirkju
mánudaginn 1. apríl kl. 13.30.
ASMUNDUR OLASON
+ Ásmundur Óla-
son bygginga-
eftirlitsmaður
fæddist í Reykjavík
25. október 1911.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 25. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Óli Ásmundsson
múrarameistari og
Jóhanna Pálsdóttir.
Ásmundur átti þijá
bræður: Einn al-
bróður, Hörð, klæð-
skerameistara, f. 1916, og tvo
hálfbræður samfeðra, Sigurð
Kristin, brunavörð, f. 1910, d.
1992, og Kristján, klæðskera-
meistara, f. 1926.
Árið 1934 kvæntist Ásmund-
ur Hönnu Ingvarsdóttur, f. í
Reykjavík 6. nóvember 1914.
Foreldrar hennar voru Ingvar
Þorsteinsson sjómaður í
Reykjavík og Þorbjörg Sigurð-
ardóttir. Hanna og Asmundur
eignuðust sjö börn. Þau eru:
1) Ingvar, skóiameistari, f.
1934, kvæntur Guðrúnu Þórð-
ardóttur forstöðumanni. 2)
Hörður, f. 1936, d. 1938. 3) Óli
Jóhann, arkitekt, f. 1940,
kvæntur Ingu Teitsdóttur,
hjúkrunarfræðingi. 4) Þor-
björg, hjúkrunarfræðingur, f.
1943, gift Sigurði Hreini Hilm-
arssyni tæknifræðingi. 5) Kjart-
an Hörður, kjötiðnaðarmaður,
f. 1946, kvæntur Margréti Haf-
steinsdóttur sjúkraliða. 6) Ás-
mundur, verkfræðingur, f.
1948, kvæntur
Gyðu Baldursdótt-
ur hjúkrunarfræð-
ingi. 7) Leifur, f.
1951, d. 1961.
Ásmundur var
gagnfræðingur frá
MR 1929, múrari
frá Iðnskólanum í
Reykjavík 1933,
stundaði fram-
haidsnám við Tekn-
isk Selskabs Skole
i Kaupmannahöfn
1933-1934. Hann
var meðlimur i fé-
lagi byggingafræð-
inga frá 1972 og í Tæknifræð-
ingafélagi íslands frá 1976.
Ásmundur stundaði múrara-
störf frá 1934 og var bygginga-
meistari í Reykjavík frá 1941
þar til hann gerðist eftirlits-
maður byggingafulltrúans í
Reylqavík árið 1946, þar sem
hann starfaði til ársins 1983.
Hann kenndi við Iðnskólann í
Reykjavík og meistaraskóla
hans um árabil. Hann hafði
réttindi til að leggja teikningar
fyrir bygginganefnd í Reykja-
vík og teiknaði fjölda bygginga
af ýmsu tagi. Ásmundur var
ritari sljórnar Múrarafélags
Reykjavíkur 1939-40 og sat í
stjórn sveinasambands bygg-
ingamanna 1938-41. Hann var
formaður fræðslunefndar
múrara 1977-79.
Útför Ásmundar verður
gerð frá Fossvogskirkju á
morgun, mánudaginn 1. apríl,
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Þegar ég var að hugsa um líf
Ásmundar frænda og minntist þess
að þeir Sigurbjörn Einarsson, síðar
biskup, voru æskuvinir í mennta-
skólanum gamla, þá rifjaðist jafn-
framt upp fyrir mér að einhvern-
tíma hafði ég rekist á frásögn í
skrifum biskups um líf og dauða,
sem mér fannst, þegar ég las hana
fyrst, eins og hann væri að lýsa
lífi Ásmundar frænda í hnotskurn.
Auðvitað var Sigurbjöm ekki að
því, en honum verður ekki skota-
skutd úr því að gera hvern mann
að heimspekingi sem gefur orðum
hans gaum.
Ég fór því að leita og fann þetta
minningabrot í bókinni „Um ársins
hring“. Þar segir:
„Eg gekk upp grýttan mel í und-
irhlíðum fjalls. Þar var ekkert líf,
en allt í einu varð fyrir lítil tó og
þar var eitt blóm. Dásamlegt undur
í auðninni, furðuleg storkun við
dauðann."
En því fannst mér þessi saga
minna mig á Ásmund, að þó lífið
yrði honum öndótt á stundum, bar
hann það manna best og stóð fast-
ur á sinni rót, þijóskur eins og strá-
in og blómið á blásnum mel, eins-
konar ögrun við dauðann.
Og enn reikar hugurinn á fomar
slóðir og nú að Nönnugötu 16, en
þar stóð æskuheimili Ásmundar og
Harðar, yngri bróður hans og leik-
bróður míns. Þetta hús reisti Óli
Ásmundsson múrarameistari faðir
þeirra uppúr fyrra stríði á mörkum
hins óbyggða Skólavörðuholts og
næstu hús voru þá Grænaborg, rétt
við þar sem nú er Miklatorg, og
Kennaraskólinn, eiginlega uppí
sveit. í holtinu stóðu háar gijótlan-
ir á víð og dreif, arður þeirra erfiðis-
manna og gijótpála sem „sveittir
með skallann sólu mót sátu við að
mylja gijót“ í skólprennur bæjarins.
Þeir tilhöggnu steinar þykja fágæt-
ar gersemar í dag, þeim sem yrkja
garðinn sinn.
Ættmenni Óla voru þekkt gáfu-
og snyrtimenni og sinnugir stærð-
fræðingar og ekki verður annað
sagt en að flestir kostir ættarinnar
prýddu hann sem margir geta borið
vitni um, og þannig vil ég muna
hann. Innan fjölskyldunnar gekk
hann undir þrem nöfnum: Óli Ás-
mundsson, Oli Hall og Óli mágur
og einhver gaukaði því að mér, að
það hefði verið einskonar gengis-
skráning á persónunni eftir því
hvernig vinsældastatusinn stóð. En
við krakkarnir sögðum aðeins „Óli
minn“ og það segir nokkuð.
Móður sína misstu þeir bræður,
Ásmundur og Hörður, ungir að
árum og það var þungbær reynsla.
Hún hét Jóhanna og var Pálsdóttir,
komin af Jóni Steingrímssyni eld-
presti, dóttir Páls Sigurðssonar
snikkara og Rósu Jónsdóttur í Skál-
holtskoti, dóttur Jóns Arasonar sem
þar bjó og konu hans Ingibjargar
Sigurðardóttur - af gamalli og gró-
inni Reykjavíkurætt.
Þegar Ásmundur varð sextugur
sagði ég að hann hefði tekið á
móti ábyrgðarbréfum alla ævi. Ekki
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA TRYGGVADÓTTIR
frá Víðikeri,
siðast til heímilis
í Furugerði 1,
Reykjavfk,
lést sunnudaginn 24. mars.
Kveðjuathöfn verður í Fossvogskapellu þriðjudaginn 2. apríl
kl. 13.30.
Jarðarförin verður að Lundarbrekkur í Bárðardal laugardaginn
6. apríl kl. 14.00.
Jón Kristjánsson, Guðrún Kristjánsdóttir,
Gerður Kristjánsdóttir, Jón Sigurðsson,
Hreinn Kristjánsson, Erna Sigurgeirsdóttir,
Tryggvi Kristjánsson, Guðrún Björk Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
held ég að allir hafi skilið hvað ég
átti við, en það var að hann hefði
axlað alla ábyrgð af rótgróinni
skyldurækni hvemig sem á stóð.
Við móðurmissinn kom fyrsta
ábyrgðarhlutverk á hans herðar, en
það var að gæta bróður síns, hugga
hann og vernda fyrir hnjaski heims-
ins, trúr til dauðans, varð aldrei lát
á því. Ég gæti talið mörg reiðarslög
sem Ásmundur hlaut í lífinu en læt
það vera svo ég glati honum ekki
inn í bölmóð hinnar tragísku hetju,
því það er af og frá að í lífi hans
hafi sorgin ráðið ríkjum. Þvert á
móti.
Einhvern veginn hafði maður
aldrei reiknað með því að Ásmund-
ur færi að trúlofa sig, ef til vill
vegna þess að hinn besti frændinn,
Gústi bróðir, eins og allir kölluðu
hann, hafði aldrei látið sér slíkt og
þvílíkt til hugar koma - ja - nema
kannski einu sinni. Sagðist þurfa
að skreppa út í hvelli ef á það var
minnst síðar. En nú talaði fólkið í
húsunum neðan Óðinstorgs ekki um
annað en Ásmund frænda svo það
hlaut að vera satt. Og það reyndist
vera sætasta stelpan í búð við
Laugaveg. Búð sem angaði útá
götu af vindlum, konfekti og slikk-
eríi, en það var Tóbaksbúðin á
Laugavegi 12 og stendur enn útí
götuna sem fyrr.
Stúlkan sem þessu róti olli var
hún Hanna Ingvarsdóttir - traust
sem fjöllin, falleg þá og falleg enn.
Hanna og Ási stýrðu skapi sínu svo
farsællega í hjónabandi að þar gekk
I raun ekki hnífurinn á milli. Ég
held að þeim hafi tekist að vera
ástfangin hvort af öðru alla tíð og
hvað er meiri blessun?
Hér læt ég nótt sem nemur. Flest
er ósagt af því sem í huga býr -
aðeins örfá þankabrot um mann
sem ég mikils mat fyrir drengskap
og vináttu um óratangan veg.
Atli Már.
Á kveðjustund er ljúft að ylja sér
við góðar endurminningar. Frá
þeirri stundu fyrir rúmlega þijátíu
árum, er ég var lögð undir vanga
og boðin velkomin á heimili tilvon-
andi eiginmanns míns eignaðist ég
ekki bara tengdaforeldra heldur
fyrst og fremst góða vini.
Ásmundur tengdafaðir minn var
maður sterkra tilfinninga og frá
honum stafaði einstök hlýja sem
umlukti fjölskylduna og til hans var
ævinlega leitað um ráð og dáð.
Hjónaband hans og Hönnu, sem
stóð yfir sextíu ár, var einstakt og
einkenndist fyrst og síðast af mik-
illi ást og umhyggju hvors til ann-
ars. Líf þeirra var langt í frá að
hafa alltaf verið dans á rósum. Af
sjö börnum komust fimm til fullorð-
insára, næstelsti drengurinn Hörður
lést tveggja ára, en yngsti drengur-
inn, Leifur, sem átti við vanheilsu
að stríða frá fæðingu náði tæplega
tíu ára aldri.
Enn einu sinni verður Hanna að
aðlagast nýjum aðstæðum, en hún
minnir mig alltaf á íslensku björk-
ina, sem ef til vill bognar fyrir
óveðrinu, en rís alltaf aftur og
laufgast á ný.
Að lifa
er að skynja
nýjan tíma.
Tíðin liðna
er jörðin.
Að deyja
er að lifa
nýjum tíma.
Tíðin framundan
er himinninn
opinn nýrri stund
(Þorgeir Sveinbjamarson.)
Inga Teitsdóttir.
Margar af mínum elstu minning-
um um afa tengjast sumarbústaðn-
um, sem hann og amma áttu í
Grímsnesi. Þangað var alltaf gaman
að fara, hvort sem ég kom í heim-
sókn með mömmu og pabba eða fór
ein með afa og ömmu í Citroéninum
brúna, sem var svo fínn að ég gat
legið á gólfinu aftur í. Oft fannst